A summer school kids actually want to attend | Karim Abouelnaga

Translator: sann tint Reviewer: Myo Aung

Getting a college education

ကောလိပ်ပညာရေးကို ရဖို့ဆိုတာ

is a 20-year investment.

အနှစ် ၂၀ ရင်းနှီးမြှပ်နှံမှုပါ၊၊

When you're growing up poor,

ဆင်းဆင်းရဲရဲ ကြီးပြင်းလာတဲ့အခါ

you're not accustomed to thinking that far ahead.

ဒီလောက်အဝေးကြီး တွေးဖို့ ကျင့်သားမရဘူးလေ။

Instead, you're thinking about where you're going to get your next meal

ဒီအစား ဘယ်မှာ နောက်အစားအစာရမလဲနဲ့ ကိုယ့်မိသားစု ဒီလအတွက် ငှားခကို

and how your family is going to pay rent that month.

ဘယ်လိုပေးမလဲဆိုတာကို တွေးနေမိတယ်လေ။

Besides, my parents and my friends' parents

ဒါ့အပြင် ကျွန်တော့ မိဘတွေနဲ့ သူငယ်ချင်းတွေရဲ့ မိဘတွေဟာ

seemed to be doing just fine driving taxis and working as janitors.

အငှားကားမောင်းတာ၊ အစောင့်လုပ်တွေနဲ့တင် အဆင်ပြေတယ့်လို့ ထင်မိပုံရတယ်။

It wasn't until I was a teenager

ကျွန်တော် ဆယ်ကျော်သက်ရောက်မှပဲ

when I realized I didn't want to do those things.

ဒါတွေကို မလုပ်ချင်ဘူးဆိုတာ သဘောပေါက်ခဲ့တယ်။

By then, I was two-thirds of the way through my education,

အဲဒီအချိန်က ကျွန်တော့ပညာရေးရဲ့ သုံးပုံနှစ်ပုံမှာရောက်နေပြီး

and it was almost too late to turn things around.

ဒါတွေကို တစ်ပတ်ပြန်ကျော့ဖို့ အရမ်းနောက်ကျလုလုပါ။

When you grow up poor, you want to be rich.

ဆင်းဆင်းရဲရဲ ကြီးပြင်းလာတဲ့အခါ ချမ်းသာချင်တယ်လေ။

I was no different.

ကျွန်တော်လည်း မထူးပါဘူး။

I'm the second-oldest of seven,

ခုနှစ်ယောက်မှာ ဒုတိယအကြီးဆုံးဖြစ်ကာ

and was raised by a single mother on government aid

New York က Queens မှာ အစိုးရ အကူနဲ့ မိခင်တစ်ဦးတည်းက

in Queens, New York.

ပျိုးထောင်ခဲ့တာပါ။

By virtue of growing up low-income,

ဝင်ငွေနိမ့်ပြီး ကြီးပြင်းတာအကြောင်းပြုကာ

my siblings and I went to some of New York City's

မောင်နှမတစ်တွေ New York City ရဲ့ အရုန်းကန်ရဆုံး

most struggling public schools.

အများပိုင်ကျောင်းတွေမှာတက်တယ်။

I had over 60 absences when I was in seventh grade,

ကျွန်တော် ခုနှစ်တန်းမှာ အကြိမ် ၆၀ ကျော် ပျက်ကွက်ခဲ့တယ်၊

because I didn't feel like going to class.

အကြောင်းက အတန်းကိုသွားချင်စိတ် မရှိလို့ပါ။

My high school had a 55 percent graduation rate,

အထက်တန်းမှာ ဘွဲ့ရနှုန်းက ၅၅ ရာခိုင်နှုန်းရှိပြီး

and even worse,

ဒီထက်တောင် ဆိုးတာက

only 20 percent of the kids graduating

ကျောင်းပြီးတဲ့ ကလေး ၂၀ ရာခိုင်နှုန်းပဲ

were college-ready.

ကောလိပ်အတွက် အသင့်ဖြစ်တာ။

When I actually did make it to college,

ကျွန်တော် ကောလိပ်ကို တကယ်ရောက်တော့

I told my friend Brennan

ကောလိပ် တက်ရတယ်ဆိုရင်

how our teachers would always ask us to raise our hands

တို့ဆရာတွေက တို့ လက်တွေကို ဘယ်လို ထောင်ခိုင်းလဲလို့

if we were going to college.

သူငယ်ချင်း Brennan မေးခဲ့တယ်။

I was taken aback when Brennan said,

Brennan ပြောတော့ လန့်သွားတယ်။

"Karim, I've never been asked that question before."

Karim ငါ ဒီမေးခွန်း တစ်ခါမှ အမေးမခံခဲ့ရဖူးဘူးကွ၊"

It was always, "What college are you going to?"

အမြဲတမ်းကတော့ "မင်း ဘယ်ကောလိပ်တက်မှာလဲ"ပဲ။

Just the way that question is phrased

ဒီမေးခွန်းဖွဲ့ပုံက သူ့အတွက်

made it unacceptable for him not to have gone to college.

ကောလိပ်မတက်ခဲ့ရတာကို လက်မခံနိုင်စရာဖြစ်အောင် လုပ်ခဲ့တယ်၊

Nowadays I get asked a different question.

ဒီခေတ်မှာ မတူတဲ့ မေးခွန်းတစ်ခု အမေးခံရတယ်။

"How were you able to make it out?"

"ဘယ်လို စခန်းသွားနိုင်အောင် လုပ်ခဲ့လဲ။"

For years I said I was lucky,

နှစ်အတော်ကြာကြာ ကျွန်တော် ကံကောင်းခဲ့တယ်ပေါ့၊

but it's not just luck.

ဒါပေမဲ့ ကံချည်းမဟုတ်ပါဘူး

When my older brother and I graduated from high school

ကျွန်တော်နဲ့ကျွန်တော့အကို တစ်ချိန်တည်း

at the very same time

အထက်တန်းကျောင်းပြီးကာ

and he later dropped out of a two-year college,

နောက်ပိုင်း သူ နှစ်နှစ် ကောလိပ်ကနေထွက်တော့

I wanted to understand why he dropped out

သူက ကျောင်းထွက်ပြီး ငါက ဘာလို့ ဆက်သင်ယူနေတာလဲဆိုတာ

and I kept studying.

နားလည်ချင်ခဲ့တယ်။

It wasn't until I got to Cornell as a Presidential Research Scholar

သမ္မတဆိုင်ရာ သုတေသန ပညာရှင်အဖြစ် Cornell ကိုသွားတော့မှ

that I started to learn about the very real educational consequences

အစိုးရအကူအညီနဲ့ မိခင်တစ်ဦးတည်းက ပျိုးထောင်ခံရခြင်းနဲ့

of being raised by a single mother on government aid

တက်ခဲ့တဲ့ ကျောင်းတွေကို တက်ခြင်းရဲ့ တကယ့် ပညာရေးဆိုင်ရာ

and attending the schools that I did.

အကျိုးဆက်တွေကို စတင် သိရှိခဲ့တယ်။

That's when my older brother's trajectory began to make complete sense to me.

အကိုရဲ့ လမ်းကြောင်းက ကျွန်တော်ကို လုံးဝ နားလည်အောင် စလုပ်ပေးတဲ့အချိန်ပါ။

I also learned that our most admirable education reformers,

သိရသေးတာက ကျွန်တော်တို့ အလေးစားရဆုံး ပညာရေး ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးသမားတွေ၊

people like Arne Duncan, the former US Secretary of Education,

အမေရိကန် ပညာရေးဝန်ကြီးဟောင်း Arne Duncan၊

or Wendy Kopp, the founder of Teach For America,

Teach For America ကို ထူထောင်သူ Wendy Kopp တို့လိုလူတွေဟာ

had never attended an inner city public school like I had.

ကိုယ်တက်ခဲ့တဲ့ မြို့လယ်ကောင်က ကျောင်းမျိုး မတက်ဖူးကြတာပါ။

So much of our education reform is driven by a sympathetic approach,

ပညာရေး ပြုပြင်ပြောင်းလဲမှု အများအပြားဟာ သမစိတ္တ ချဉ်းကပ်မှုက မောင်းနှင်တာပါ။

where people are saying,

အဲဒီမှာ လူတွေပြောတာက

"Let's go and help these poor inner city kids,

"ဒီမြို့လယ်ကောင်က ကလေးတွေ (သို့) ဒီလူမည်းနဲ့ လက်တင်ကလေးတွေကို

or these poor black and Latino kids,"

သွားပြီး ကူညီကြစို့။"

instead of an empathetic approach,

မျှဝေခံစားတဲ့ ချဉ်းကပ်မှုအစား

where someone like me, who had grown up in this environment, could say,

ဒီဝန်းကျင်မှာ ကြီးပြင်းခဲ့တဲ့ ကျွန်တော့လို့ လူတွေပြောနိုင်တာက

"I know the adversities that you're facing

"မင်းတို့ကြုံ နေရတဲ့ အခက်အခဲတွေကို သိတယ်၊

and I want to help you overcome them."

ဒါတွေကျော်လွှားဖို့ ကူညီချင်တယ်"

Today when I get questions about how I made it out,

ဒီနေ့ ဘယ်လို စခန်းသွားခဲ့ပုံအကြောင်း မေးခွန်းတွေရှိတဲ့အခါ

I share that one of the biggest reasons

အကြီးမားဆုံး အကြောင်းရင်းတွေထဲက တစ်ခုဖြစ်တဲ့

is that I wasn't ashamed to ask for help.

အကူအညီတောင်းဖို့ မရှက်ခဲ့တာကို မျှဝေပါတယ်။

In a typical middle class or affluent household,

ပုံမှန် အလတ်တန်းစား (သို့) ကြွယ်ဝတဲ့ အိမ်ထောင်စုတစ်ခုမှာ

if a kid is struggling,

ကလေးတစ်ယောက် ရုန်းကန်နေရတယ်ဆိုရင်

there's a good chance that a parent or a teacher will come to their rescue

သူတို့အကူအညီမတောင်းတာတောင် မိဘ(သို့) ဆရာတစ်ယောက်က သူတို့ကို

even if they don't ask for help.

လာကယ်မယ်ဆိုတဲ့ အခွင့်ကောင်းတစ်ခုရှိတယ်။

However, if that same kid is growing up poor

ဒါပေမဲ့ ဒီကလေးပဲ ဆင်းဆင်းရဲရဲ ကြီးပြင်းလာပြီး

and doesn't ask for help,

အကူအညီမတောင်းဘူးဆိုရင်

there's a good chance that no one will help them.

ဘယ်သူမှ သူတို့ကို မကူညီတဲ့ အခွင့်ကောင်းရှိတယ်။

There are virtually no social safety nets available.

လူမှုရေး လုံခြုံမှုကွန်ရက်တွေ မရှိသလောက်ပါ

So seven years ago,

ဒါနဲ့ လွန်ခဲ့တဲ့ ခုနှစ်နှစ်က

I started to reform our public education system

အများပိုင်ပညာရေးစနစ်ကို ကိုယ်တွေ့ ရှုထောင့်ကနေ

shaped by my firsthand perspective.

ပုံသွင်းပြီး စတင်ပြုပြင်ပြောင်းလဲခဲ့တယ်။

And I started with summer school.

နွေရာသီကျောင်းနဲ့ စတင်ခဲ့တယ်။

Research tells us that two-thirds of the achievement gap,

ချမ်းသာတဲ့ကလေးနဲ့ ဆင်းရဲတဲ့ကလေးတွေ (သို့) လူမည်းနဲ့ လူဖြူကလေးတွေကြားက

which is the disparity in educational attainment

ပညာရေးဆိုင်ရာ ရယူနိုင်မှု ခြားနားချက်ဖြစ်တဲ့့

between rich kids and poor kids

အောင်မြင်မှု ကွာဟချက်ရဲ့ သုံးပုံနှစ်ပုံဟာ

or black kids and white kids,

နွေရာသီ သင်ယူခြင်း ဆုံးရှုံးမှုလို့

could be directly attributed to the summer learning loss.

တိုက်ရိုက် မှတ်ယူနိုင်တယ်လို့ သုသေသနကဆိုပါတယ်။

In low-income neighborhoods, kids forget almost three months

ဝင်ငွေနိမ့်တဲ့ ရပ်ကွက်တွေက ကလေးတွေဟာ

of what they learned during the school year

စာသင်နှစ်အတွင်း သင်ခဲ့ရတဲ့ သုံးလနီးပါးစာကို

over the summer.

နွေရာသီအတွင်းမှာ မေ့ကြတယ်။

They return to school in the fall,

ဆောင်းဦးမှာ ကျောင်းကို ပြန်လာတော့

and their teachers spend another two months

သူတို့ ဆရာတွေက နောက်ထပ်နှစ်လကို အဟောင်းတွေ

reteaching them old material.

ပြန်သင်ရင်း ကုန်ဆုံးကြတယ်။

That's five months.

ဒါက ငါးလပါ။

The school year in the United States is only 10 months.

အမေရိကက ကျောင်းစာသင်နှစ်ဟာ ၁၀ လပဲရှိပါတယ်။

If kids lose five months of learning every single year,

ကလေးတွေဟာ နှစ်စဉ် သင်ယူခြင်း ငါးလဆုံးရှုံးရင်

that's half of their education.

ဒါဟာ သူ့ပညာရေးရဲ့ တစ်ဝက်ပါ။

Half.

တစ်ဝက်ပါ။

If kids were in school over the summer, then they couldn't regress,

ကလေးတွေ နွေရာသီအတွင်း ကျောင်းမှာရှိရင် ဒုံရင်းပြန်မဆိုက်နိုင်ပေမဲ့

but traditional summer school is poorly designed.

အစဉ်အလာ နွေရာသီကျောင်းတွေက ပုံစံချတာ ညံ့ပါတယ်။

For kids it feels like punishment,

ကလေးတွေအတွက် ပြစ်ဒဏ်လိုခံစားရပြီး

and for teachers it feels like babysitting.

ဆရာတွေအတွက် ကလေးထိန်းသလိုမျိုးခံစားရတယ်။

But how can we expect principals to execute an effective summer program

ဒါပေမဲ့ ကျောင်းစာသင်နှစ်က ဇွန်လ နောက်ဆုံးပတ်မှာကုန်ပြီး တစ်ပတ်ကြာတာနဲ့

when the school year ends the last week of June

နွေရာသီကျောင်းစတဲ့အခါ ကျောင်းအုပ်တွေကို ထိရောက်တဲ့

and then summer school starts just one week later?

နွေရာသီ အစီအစဉ် စီမံဖို့ ဘယ်လိုမျှော်လင့်နိုင်လဲ။

There just isn't enough time to find the right people,

လူမှန်တွေကိုရှာဖို့၊ ထောက်ပံ့ရေးတွေဖြေရှင်းဖို့နဲ့

sort out the logistics,

ကလေးတွေ၊ ဆရာတွေကို

and design an engaging curriculum that excites kids and teachers.

စိတ်လှုပ်ရှားစေကာ ဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့သင်ရိုး ညွှန်တမ်းတွေထုတ်ဖို့ အချိန်မလောက်ဘူး။

But what if we created a program over the summer

ဒါပေမဲ့ ဆန္ဒပြင်းပြတဲ့ ပညာပေးသူတွေ ဖွံ့ဖြိုးဖို့ ဆရာတွေကို

that empowered teachers as teaching coaches

သင်ကြားရေးနည်းပြတွေအဖြစ် အခွင့်ပေးတဲ့ အစီအစဉ်တွေ

to develop aspiring educators?

နွေရာသီအတွင်းမှာ ဖန်တီးမယ်ဆိုရင်ရော။

What if we empowered college-educated role models

ကလေးတွေရဲ့ ကောလိပ်ရည်မှန်းချက်တွေ ပြီးမြောက်အောင်ကူဖို့

as teaching fellows

ကောလိပ်ပညာတတ် စံတွေကို

to help kids realize their college ambitions?

သင်ကြားရေး အဖွဲ့သားတွေအဖြစ် အခွင့်ပေးလိုက်ရင်ရော။

What if empowered high-achieving kids

အောင်မြင်မှု မြင့်မားတဲ့ ကလေးတွေကို

as mentors to tutor their younger peers

သင်ကြားပေးသူတွေအဖြစ် သူတို့ရဲ့ ငယ်ရွယ်တဲ့ အဖော်တွေကို သင်ပြဖို့

and inspire them to invest in their education?

သူတို့ ပညာရေးမှာ မြှပ်နှံဖို့ စေဆော်စေ ရင်ရော။

What if we empowered all kids as scholars,

ကလေးအားလုံးကို ပညာရှင်တွေအဖြစ် အခွင့်ပေးပြီး

asked them what colleges they were going to,

သူတို့ ဘယ်ကောလိပ်ကို သွားမယ်ဆိုတာမေး၊

designed a summer school they want to attend

နွေရာသီ သင်ယူခြင်း ဆုံးရှုံးမှာကို လုံးဝ ဖယ်ရှားဖို့

to completely eliminate the summer learning loss

သူတို့တက်ချင်တဲ့ နွေရာသီကျောင်းကို ပုံစံထုတ်ခိုင်းပြီး

and close two-thirds of the achievement gap?

အောင်မြင်မှု ကွာဟချက် သုံးပုံနှစ်ပုံ ပိတ်ရင်ရော

By this summer, my team will have served over 4,000 low-income children,

ဒီနှစ်နွေရာသီမတိုင်ခင် ကျွန်တော့အသင်းဟာ ဝင်ငွေနိမ့်တဲ့ ကလေး ၄၀၀၀ ကျော်ကို ကူညီ၊

trained over 300 aspiring teachers

ဆန္ဒပြင်းတဲ့ ဆရာ ၃၀၀ ကျော်ကို သင်တန်းပေးကာ

and created more than 1,000 seasonal jobs

New York City ရဲ့အနွမ်းပါးဆုံး ရပ်ကွက်တွေမှေ

across some of New York City's most disadvantaged neighborhoods.

ရာသီအလိုက် အလုပ် ၁၀၀၀ ကျော်ကို ဖန်တီးခဲ့ပြီးဖြစ်လိမ့်မယ်။

(Applause)

(လက်ခုပ်သံများ)

And our kids are succeeding.

ကျွန်တော်တို့ကလေးတွေ အောင်မြင်နေပါတယ်။

Two years of independent evaluations

သီးခြား ချင့်တွက်မှုတွေရဲ့ နှစ်နှစ်တာက

tell us that our kids eliminate the summer learning loss

ကလေးတွေကို နွေရာသီ သင်ယူခြင်း ဆုံးရှုံးမှုကို ဖယ်ပြီး

and make growth of one month in math

သင်္ချာမှာ တစ်လ၊ ဖတ်စာမှာ နှစ်လတိုးအောင်

and two months in reading.

လုပ်ဖို့ပြောပါတယ်။​

So instead of returning to school in the fall three months behind,

ဒီတော့ ဆောင်းဦး သုံးလနောက်ကျပြီး ကျောင်းကို ပြန်မယ့်အစား

they now go back four months ahead in math

အခုသူတို့ဟာ လေးလကြိုပြီး သင်္ချာ၊ ငါးလကြိုပြီး

and five months ahead in reading.

ဖတ်စာနဲ့ ပြန်သွားပါတယ်။

(Applause)

(လက်ခုပ်သံများ)

Ten years ago, if you would have told me

လွန်တဲ့ဆယ်နှစ်က ကျွန်တော့ကို ပြောခဲ့ရင်

that I'd graduate in the top 10 percent of my class from an Ivy League institution

ကျွန်တော်ဟာ Ivy League တက္ကသိုလ်တစ်ခုကနေ အတန်းရဲ့ ထိပ်တန်း ၁၀ % မှာ ဘွဲ့ရကာ

and have an opportunity to make a dent on our public education system

ပြက္ခဒိန်နှစ်ရဲ့ နှစ်လကို ကိုင်တွယ်ရင်းကပဲ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ အများပိုင်ကျောင်း

just by tackling two months of the calendar year,

ပညာရေး စနစ်မှာ အရာထင်တာလုပ်ဖို့ အခွင့်တစ်ခုရလိမ့်မယ်။

I would have said,

ကျွန်တော် ပြောခဲ့လိမ့်မှာက

"Nah. No way."

"ဟာ၊ မဖြစ်နိုင်တာ"

What's even more exciting

ပိုတောင် စိတ်လှုပ်ရှားစရာက

is that if we can prevent five months of lost time

ဆုံးရှုံးတဲ့ ငါးလကို နှစ်လတည်းနဲ့ ပြန်ပုံစံထုတ်ကာ တားဆီးနိုင်ရင်

just by redesigning two months,

ကျန်တဲ့ ပြက္ခဒိန်နှစ်ကို ကိုင်တွယ်ရင်းက

imagine the possibilities that we can unlock

ကျွန်တော်တို့ ဖွင့်ပေးနိုင်တဲ့ ဖြစ်နိုင်ခြေတွေကို

by tackling the rest of the calendar year.

စိတ်ကူးကြည့်လိုက်ပါ။

Thank you.

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။

(Applause)

(လက်ခုပ်သံများ)