A summer school kids actually want to attend | Karim Abouelnaga

Translator: Aditya Sharma Reviewer: Leila Ataei

Getting a college education

گرفتن یک مدرک تحصیلی

is a 20-year investment.

یک سرمایه گذاری بیست ساله است.

When you're growing up poor,

وقتی فقیر بزرگ میشی

you're not accustomed to thinking that far ahead.

عادت نکردی تا اون طور به آینده فکر کنی.

Instead, you're thinking about where you're going to get your next meal

به جای اون، داری به این فکر میکنی که غذایت را از کجا گیر بیاری

and how your family is going to pay rent that month.

و پدر و مادرت چطور میخواهند از پس اجاره ی این ماه بر بیایند.

Besides, my parents and my friends' parents

در عوض، خانواده و اطرافیانمان

seemed to be doing just fine driving taxis and working as janitors.

کارهایی مثل رانندگی، یا پیشخدمتی را دوست داشتند.

It wasn't until I was a teenager

و این تفکرات، همگی قبل از دوره ی نوجوانی من بود

when I realized I didn't want to do those things.

تا جایی که به خودم اومدم و دیدم، هیچ کدوم از اینها کارها را را دوست ندارم.

By then, I was two-thirds of the way through my education,

در آن زمان دو سوم از تحصیلات من سپری شده بود،

and it was almost too late to turn things around.

و دیگه زمان برای تغییر دیر شده بود.

When you grow up poor, you want to be rich.

وقتی فقیربزرگ میشی، دوست داری پولدار باشی.

I was no different.

من هم دوست داشتم پولدار باشم.

I'm the second-oldest of seven,

من دومی از هفت تا بچه بودم

and was raised by a single mother on government aid

که توسط یک مادر تنها با حمایت های دولت در کویینز

in Queens, New York.

نیویورک بزرگ شدم،

By virtue of growing up low-income,

به برکت یک درآمد ناچیز،

my siblings and I went to some of New York City's

من و خواهر و برادرانم، به شهرهای مختلف نیویورک

most struggling public schools.

برای درس خواندن در چالش برانگیزترین مدرسه های عمومی میرفتیم.

I had over 60 absences when I was in seventh grade,

وقتی کلاس هفتم بودم حدود شصت بار غیبت داشتم

because I didn't feel like going to class.

بخاطر این که مدرسه رفتن را دوست نداشتم.

My high school had a 55 percent graduation rate,

آمار فارغ التحصیلی دبیرستان ما فقط پنجاه و پنج درصد بود،

and even worse,

و بدتر اینکه

only 20 percent of the kids graduating

فقط بیست درصد از بچه های فارغ التحصیل شده

were college-ready.

میتوانستند به دانشگاه بروند.

When I actually did make it to college,

وقتی بالاخره کالج رفتنی شدم،

I told my friend Brennan

به دوستم برنان گفتم:

how our teachers would always ask us to raise our hands

که چطور معلممان هر روز از ما میخواست تا دست هایمان را بالا ببریم

if we were going to college.

اگر قصد دانشگاه کالج رفتن داشتیم.

I was taken aback when Brennan said,

پاسخ برنان مرا شوکه کرد،

"Karim, I've never been asked that question before."

«کریم،هرگز چنین سوالی را قبلا نشنیده بودم.»

It was always, "What college are you going to?"

همیشه این سوال پرسیده میشه که« به کدام دانشگاه میروی؟»

Just the way that question is phrased

به همون شکلی که این سوال مطرح میشه

made it unacceptable for him not to have gone to college.

به همون شکل هم باعث شد که اون به دانشگاه نخواد که نره.

Nowadays I get asked a different question.

اما حالا جور دیگه ای از من سوال میشود.

"How were you able to make it out?"

سوال میشه که چطور تونستی این کارها را انجام بدهی؟

For years I said I was lucky,

سالها میگفتم که خوش شانس بودم،

but it's not just luck.

اما حالا میگم همه چیز هم شانس نبود.

When my older brother and I graduated from high school

وقتی که من و برادرم از دبیرستان

at the very same time

در یک زمان نزدیک به هم فارغ التحصیل شدیم

and he later dropped out of a two-year college,

که بعدا از یک کالج دو ساله بیرون اومد،

I wanted to understand why he dropped out

میخواستم بفهمم که چرا اون مدرسه را رها کرد

and I kept studying.

ولی من به درس خوندن ادامه دادم.

It wasn't until I got to Cornell as a Presidential Research Scholar

این قضیه اتفاق نیفتاد تا که به موسسه تحقیقی کورنل با بورسیه ریاست جمهوری رفتم

that I started to learn about the very real educational consequences

و شروع به تحقیق نتایج جدی آموزشی برروی

of being raised by a single mother on government aid

بزرگ شدن توسط یک مادر تنها با کمکهای دولت و حضور

and attending the schools that I did.

در مدرسه های کردم که خودم رفته بودم.

That's when my older brother's trajectory began to make complete sense to me.

و اینجا بود که زندگی برادر بزرگترم، روی من تاثیر گذارگذاشت.

I also learned that our most admirable education reformers,

در این مدت، تلاشهای قابل تحسین اصلاح کنندگان سیستم آموزش کشوررا نیز درک کردم،

people like Arne Duncan, the former US Secretary of Education,

افرادی مثل آرن دانکن وزیر سابق آموزش و پرورش،

or Wendy Kopp, the founder of Teach For America,

و یا فردی مثل وندی کاپ بنیانگذار سازمان آموزش برای آمریکا،

had never attended an inner city public school like I had.

که هرگز به مدارسی که من در آن تحصیل کردم، نرفته بودند.

So much of our education reform is driven by a sympathetic approach,

بیشتر اصلاحات آموزشی ما، توسط رویکردهای دلسوزانه هدایت میشوند،

where people are saying,

جایی که مردم با خودشون میگن

"Let's go and help these poor inner city kids,

«بیایید به این بچه های فقیر داخل شهر یا به این

or these poor black and Latino kids,"

بچه های سیاه و لاتین تبار کمک کنیم،»

instead of an empathetic approach,

به جای اینکه از خود یک حرکت دلسوزانه نشان دهند،

where someone like me, who had grown up in this environment, could say,

یا شاید هم یکی مثل من که در چنین فضاهایی رشد کرده است، با خودش میگه:

"I know the adversities that you're facing

«میدونم که با چه سختیهایی روبرو میشوید

and I want to help you overcome them."

و من اون کسی هستم که میخواهم شما را درغلبه بر اینها کمک کنم.»

Today when I get questions about how I made it out,

حالا وقتی ازم سوال میشه چگونه این کارها را کردم،

I share that one of the biggest reasons

پاسخ میدم یکی از بزرگترین دلایل

is that I wasn't ashamed to ask for help.

اینکه هیچ وقت بخاطر کمک گرفتن از کسی شرم نداشتم.

In a typical middle class or affluent household,

در یک خانواده طبقه متوسط عادی یا در یک خانه پولدار

if a kid is struggling,

اگر کودکی در سختی باشه،

there's a good chance that a parent or a teacher will come to their rescue

فرصت خوبی است تا والدین یا معلم به او کمک کنند،

even if they don't ask for help.

حتی اگر تقاضای کمک نکنه.

However, if that same kid is growing up poor

با این حال اگر همان بچه در فقر بزرگ بشه

and doesn't ask for help,

تقاضای کمک هم نکنه،

there's a good chance that no one will help them.

این احتمال وجود داره که هیچ کسی کمکش نکنه.

There are virtually no social safety nets available.

عملا هیچ فضای ایمنی در این خصوص برای بچه ها وجود نداره.

So seven years ago,

بنابراین هفت سال پیش

I started to reform our public education system

تصمیم گرفتم تا سیستم آموزش دولتی مان را اصلاح کنم

shaped by my firsthand perspective.

از ایده های دسته اول من آن را شکل می داد.

And I started with summer school.

در ابتدا کارم را با کلاسهای تابستانی آغاز کردم.

Research tells us that two-thirds of the achievement gap,

تحقیقات نشان داده که دو سوم از شکاف دستاورد،

which is the disparity in educational attainment

که از اختلاف درنوع دریافت آموزش

between rich kids and poor kids

چه بین کودکان فقیر و ثروتمند

or black kids and white kids,

و چه کودکان سفید پوست ویا سیاه پوست است،

could be directly attributed to the summer learning loss.

میتواند مستقیما از فقدان یادگیری در کلاسهای تابستانی نشات بگیره،

In low-income neighborhoods, kids forget almost three months

در یک محله فقیر، بچه ها تقریبا همه آنچه که در این سه ماه (کلاس تابستانی)

of what they learned during the school year

نسبت به آنچه که در مدرسه یاد گرفته اند

over the summer.

را در طول تابستان فراموش میکنند.

They return to school in the fall,

بچه ها دوباره در پاییز به مدرسه برمیگردند،

and their teachers spend another two months

علاوه بر آن معلم هایشان هم دو ماه دیگر وقت میگذارند

reteaching them old material.

تا دوباره مطالب قدیمی را به آنها یاد بدن.

That's five months.

که این خودش پنج ماه طول میکشه.

The school year in the United States is only 10 months.

سال تحصیلی در آمریکا فقط ده ماه هست.

If kids lose five months of learning every single year,

اگر بچه ها هر سال پنج ماه از این دوران را از دست بدهند

that's half of their education.

نصف زمان تحصیلی از دست رفته.

Half.

بله نصف.

If kids were in school over the summer, then they couldn't regress,

اگر بچه ها در طول تابستان مدرسه بودند، پسرفت نمی کردن،

but traditional summer school is poorly designed.

اما متاسفانه کلاسهای تابستانی قدیمی به کلی متفاوته

For kids it feels like punishment,

و این کلاسها برای بچه ها مثل تنبیه کردن میمونه،

and for teachers it feels like babysitting.

و برای معلمها هم مثل نگهداری از بچه ها.

But how can we expect principals to execute an effective summer program

چطور میشه از سیستم آموزشی این توقع را داشت تا یک برنامه تابستانی مفید اجرا کند

when the school year ends the last week of June

درست زمانی که مدارس در هفته آخر ماه ژوئن تمام شده

and then summer school starts just one week later?

و دقیقا یک هفته بعد کلاسهای تابستانی شروع میشوند؟

There just isn't enough time to find the right people,

نه تنها زمان برای پیدا کردن یک کلاس خوب کم داریم

sort out the logistics,

بلکه این وضعیت، خارج از نظام قانونی

and design an engaging curriculum that excites kids and teachers.

و با این حال نه دانش آموزان و نه دبیران از این وضع راضی هستند.

But what if we created a program over the summer

ولی اگر در طول تابستان برنامه ی ویژه ای را طراحی کنیم

that empowered teachers as teaching coaches

برنامه ای که معلمان را مثل یک مربی آموزشی قدرتمند میکنه

to develop aspiring educators?

برنامه ای برای پرورش معلمانی مشتاق.

What if we empowered college-educated role models

اما فکرش را بکنید اگر قوانین مربوط به دارندگان مدرک دانشگاهی بهبود یابد

as teaching fellows

به عنوان همکاران آموزشی

to help kids realize their college ambitions?

تا به کودکان کمک کنیم آرزوی های تحصیلی خود را بفهمند.

What if empowered high-achieving kids

چه میشود اگر دانش آموزان باهوش را حمایت کنیم

as mentors to tutor their younger peers

تا به عنوان معلمانی که به همکلاسیان کوچکتر خود آموزش بدهند

and inspire them to invest in their education?

و حتی آنها را در درس خواندن تشویق کنند.

What if we empowered all kids as scholars,

چه میشه اگرهمه کودکان را مثل پژوهشگر حمایت کنیم

asked them what colleges they were going to,

از آنها بپرسیم دوست دارید به چه دانشگاهی بروید،

designed a summer school they want to attend

کلاسهای تابستانی را طراحی کنیم که دوست دارند در آن شرکت کنند

to completely eliminate the summer learning loss

تا همه فقدان های آموزشی کلاس های تابستانی گذشته را جبران کنه

and close two-thirds of the achievement gap?

که این دو سوم از شکافهای دستاوردرا پوشش میده؟

By this summer, my team will have served over 4,000 low-income children,

در طول تابستان جاری، گروه ما موفق به خدمت رسانی به حدود چهار هزار کودک

trained over 300 aspiring teachers

آموزش حدود سه هزار معلم با انگیزه

and created more than 1,000 seasonal jobs

و اشتغال زایی فصلی برای بیش از هزار نفر شد

across some of New York City's most disadvantaged neighborhoods.

در میان بعضی از محرومترین محله های نیویورک.

(Applause)

(تشویق حضار)

And our kids are succeeding.

بچه ها با برنامه ی ما در حال موفقیت هستند.

Two years of independent evaluations

نتایج دو سال ارزیابی مستقل

tell us that our kids eliminate the summer learning loss

به ما میگه که بچه ها فقدان کلاسهای تابستانی را جبران کردن

and make growth of one month in math

و در ریاضی در ظرف یک ماه رشد داشته اند

and two months in reading.

در ظرف دو ماه در روخوانی.

So instead of returning to school in the fall three months behind,

در پاییز هنگام برگشتن به مدرسه بجای پسرفت

they now go back four months ahead in math

با این وضعیت آنها چهار ماه در ریاضی

and five months ahead in reading.

و پنج ماه در روخوانی جلو می افتند.

(Applause)

(تشویق حضار)

Ten years ago, if you would have told me

ده سال پیش اگه بهم میگفتید که

that I'd graduate in the top 10 percent of my class from an Ivy League institution

و من جزو ده درصدی بودم که از مجمع پیچک فارغ التحصیل میشدم

and have an opportunity to make a dent on our public education system

تا فرصتی داشته باشم تا شاید بتوانم، تغییری در سیستم آموزش عمومی ایجاد کنم

just by tackling two months of the calendar year,

فقط با مدیریت دو ماه از سال

I would have said,

میگفتم:

"Nah. No way."

«نه، امکان نداره.»

What's even more exciting

آنچه که بیشتر جالبه این هست که

is that if we can prevent five months of lost time

اگر بتوانیم پنج ماه از این زمانهای هدر رفته را مدیریت کنیم

just by redesigning two months,

فقط بوسیله مدیریت همین دو ماه

imagine the possibilities that we can unlock

تصور کنید که چه محدودیتی هایی را میتوانستیم حل کنیم

by tackling the rest of the calendar year.

با مدیریت بقیه ی سال.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)