Does photographing a moment steal the experience from you? | Erin Sullivan

Translator: Joseph Geni Reviewer: Camille Martínez

Translator: Waiyan Htut Reviewer: sann tint

What is the most beautiful place you have ever been?

သင်ရောက်ဖူးတဲ့ အလှပဆုံးနေရာက ဘယ်ဟာဖြစ်မလဲ။

And when you were there, did you take a picture of it?

ပြီးတော့ အဲ့ကိုရောက်တုန်းက ဓာတ်ပုံရိုက်ဖြစ်ကြသေးလား။

Here's a place that tops that list for me.

ဒါကတော့ ကျွန်မရဲ့ စာရင်းထိပ်ဆုံးမှာ ရှိတဲ့ နေရာပါ။

This is Mesa Arch in Canyonlands National Park in Utah

ဒါက နေထွက်ချိန် ယူးတပြည်နယ် Canyonlands အမျိုးသားဥယျာဉ်က

at sunrise.

Mesa Arch ပါ။

It's the traditional homeland of the Pueblo, Ute,

ဒါက Pueblo၊ Ute၊ Paiute နဲ့ Navajo

Paiute and Navajo people,

လူမျိုးတွေရဲ့ ရိုးရာဇာတိဖြစ်ပြီး၊

and when you are there,

သင်အဲဒီကိုရောက်ရင်

it is absolutely stunning.

တကယ့်ကိုမှင်သက်စရာပါ။

The sunrise illuminates the bottom of the arch orange,

ရောင်ခြည်ဦးက ကျောက်ဂလိုင်အောက်ခြေကို လိမ္မော်ရောင် သမ်းစေပြီး၊

and then behind it you see the buttes and clouds and cliffs.

အနောက်မှာတော့ တိမ်တွေ၊ မတ်စောက်တဲ့တောင် တွေနဲ့ တောင်စွယ်တွေ တွေ့ရမှာပါ။

But what you might not see from my photo here

ဒါမဲ့ ဓာတ်ပုံထဲမှာ မမြင်နိုင်တာကတော့

is the 30 people behind me who were also taking photos.

ကျွန်မအနောက်မှာ လူ ၃၀လောက်ကလည်း ဓာတ်ပုံရိုက်နေကြတာပါ။

And these are just the committed people, the sunrise people, right?

ဒီလူတွေအကုန်လုံး နေအထွက်ကို ရိုက်ဖို့ စိတ်ထက်သန်တဲ့ သူတွေချည်းပဲဟုတ်။

So when you think about that,

ဒါကြောင့်တွေးကြည့်ရင် တစ်ပတ်

there must be hundreds if not thousands of photos of Mesa Arch taken every week.

တစ်ပတ်ကို လူပေါင်းရာနဲ့ချီ မဟုတ်တောင် Mesa Arch ရဲ့ပုံက ရာနဲ့ချီ ရှိလိမ့်မယ်။

I've been sharing my photography on Instagram for years,

ကျွန်မရိုက်ထားတဲ့ ပုံတွေကို Instagram မှာ တင်လာတာ နှစ်နဲ့ချီနေတော့၊

and it started to become really interesting and funny, even,

တနေရာတည်းက ဆင်တူတဲ့ ပုံတွေအများကြီး လိုင်းပေါ် မြင်လာရတာ

just how many similar photos of the same places

အရမ်းကို ပျော်ရွှင်ရပြီး၊

I started to see online.

စိတ်ဝင်စားဖို့ ကောင်းလာခဲ့တယ်။

And I was participating in it.

ကျွန်မလည်း ပုံတွေတင်နေဖြစ်ခဲ့တယ်။

So this made me wonder:

ဒါနဲ့ ကျွန်မက ဘာလို့များ

Why are we taking photos in the first place?

ပထမဆုံးတနေရာရာ ရောက်ရင် ဓာတ်ပုံ ထုတ်ရိုက်ကြတာလဲဆိုတာ စဉ်းစားမိတယ်။

Sometimes, I visit a popular landmark --

တခါတလေ အထင်ကရနေရာတွေ သွားလည်ဖြစ်တယ်။

this one is Horseshoe Bend in Arizona --

ဒါက အရီဇိုးနီးယားက Horseshoe မြစ်ကျိုးအင်းပါ။

and I see all the people with their phones and cameras out

လူတိုင်းကဖုန်းတွေ၊ ကင်မရာတွေနဲ့ ထုတ်ရိုက်ကြ၊

who snap a photo,

ပြီးတာနဲ့ ကားပေါ်ပြန်တက်

just to turn and get back in the car or walk back to the trailhead.

သူတွေရော၊ လမ်းပေါ်ပြန်ထွက်တဲ့ သူတွေရော တွေ့တယ်။

And sometimes it seems like we are missing the point

ကြည့်ရတာ ကျွန်မတို့ကိုယ်တိုင် ဒီနေရာကို သွားရောက်ခံစားဖို့၊

of going to this place to experience it for ourselves

မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့ ကြုံတွေ့ဖို့ ဆိုတဲ့ ရည်ရွယ်ချက်က

or to see it with our own eyes.

တခါတလေ တခုခုတော့ လွဲနေသလိုပါပဲ။

When I'm behind the camera,

ကင်မရာရိုက်နေတုန်းဆိုရင် ကျွန်မ

I notice the smallest details:

အသေးစိတ်လေးကအစ သတိထားမိတယ်။

the layers of light in the mountains

နေဝင်ချိန် အလင်းဖျော့လာချိန်မှာ တောင်တလွှာချင်းစီရဲ့

as the light fades at the end of the day;

အရောင်တွေက သဘာဝကြီးကို ဘယ်လိုတောင်

the shapes that nature so expertly makes,

အထူးပုံဖော်ထားပြီး၊ ပြီးပြည့်စုံအောင်

abstract and yet completely perfect.

ခြယ်မှုန်းထားတယ်ဆိုတာမျိုး။

I could go on and on here musing about the intricacies of this planet

ကျွန်မ ဒီဂြိုလ်ပေါ်က ရှုပ်ထွေးလှတဲ့အရာ တွေကို ဒီလို ပဲတွေးတောလာမိရင်း

and the way that it makes me feel.

အဲ့တာကပဲ ကျွန်မကို ခံစားလာမိစေတယ်။

Photographing the beauty and complexity of this world

ဒီကမ္ဘာကြီးရဲ့ အလှနဲ့ ရှုပ်ထွေးမှုတွေကို ဓာတ်ပုံရိုက်တာ ကျွန်မအတွက်

for me is like making a portrait of someone that I love.

ကျွန်မချစ်တဲ့တစ်ယောက်ယောက်ကို အလှဓာတ်ပုံ ရိုက်ပေးရသလိုပါပဲ။

And when I make a photograph,

ပြီးတော့ ဓာတ်ပုံရိုက်ရင်

I have to think about what I want it to say.

ဘာပြောချင်တာလဲ ဆိုတာပါ ကျွန်မထည့်စဉ်းစားတယ်။

I have to ask myself what I want it to feel like.

ကိုယ်ဘာကိုခံစားချင်တာလဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်မေးတယ်။ ပုံတစ်ခုနဲ့

When you're communicating through an image,

သင်ကစကားပြောဆိုတဲ့အခါမျိုးမှာ ဖန်တီးမှု

every creative choice matters.

နိုင်တဲ့ ရွေးချယ်မှုတိုင်း အရေးပါတယ်။

Sometimes, I plan to share my images,

တခါတလေ ပုံတွေကို ပြန်ဝေမျှဖို့လုပ်ပြီး၊

and other times, I take them just for myself.

ကျန်တဲ့အချိန်ဆို ကိုယ့်အတွက်ပဲ ရိုက်ဖြစ်တယ်။

I currently host a video series on the future of the outdoors,

အခုကျွန်မ "အနာဂတ်ရဲ့ ပြင်ပလောက" ဇာတ်လမ်းတွဲတစ်ခုကို လွှင့်နေတာ

and for one of the episodes we wanted to explore

အပိုင်းတွေထဲကတစ်ခုအတွက် ဓာတ်ပုံပညာနဲ့

the relationship between photography and outdoor spaces.

ပြင်ပလောက ပတ်သတ်မှုကို ရှာဖွေခဲ့ရတယ်။

I learned about the research of Kristin Diehl

ဓာတ်ပုံရိုက်ခြင်း၏ ပျော်ရွှင်မှုအပေါ် သက်ရောက်မှုကို လေ့လာ

and her colleagues at USC,

ခဲ့တဲ့ Kristin Diehlနဲ့ သူမရဲ့

who studied photo-taking's effect on enjoyment levels.

USC က လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေရဲ့ သုသေတနကို လေ့လာခဲ့ရတယ်။

They found that when we're behind the camera,

သူတို့တွေ့ရတာက ကျွန်မတို့ ကင်မရာရိုက်တော့ ပုံရိုက်

when we're the ones taking the picture,

ပြီးတဲ့အခါမှာ တွေ့ကြုံခဲ့ရတာတွေကို

we enjoy our experiences more, not less.

ပိုပြီး ပျော်ရွှင်နေကြပါတယ်။ ပိုမနည်းပါဘူး။

But it wasn't true all the time.

ဒါက အချိန်တိုင်းတော့ မမှန်ပါဘူး။

If the person took the photo solely with the intention of sharing it,

တစ်ယောက်ယောက်က ဓာတ်ပုံကို တင်ဖို့ ရည်ရွယ်ချက်နဲ့ပဲ ရိုက်တယ်ဆိုရင် သူ့မှာ

there was no increase in enjoyment,

ဘာပျော်ရွှင်မှုမှ ပိုလာမှာမဟုတ်ဘူး။

because they didn't do it for themselves.

ဘာလို့ဆိုတော့ သူတို့အတွက် မလုပ်ခဲ့လို့ပါ။

So this points to an important distinction:

ဒါကြောင့် အရေးကြီးတဲ့ခြားနားမှုက ဓာတ်ပုံရိုက်တာကို

photography can enhance your experience

ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ လုပ်မယ်ဆိုရင်

if it's done intentionally.

သင့်အတွေ့ကြုံတွေကို ပိုမြင့်မားစေမယ်။

The intention piece is what matters.

ရည်ရွယ်ချက်က အရေးပါတယ်ဆိုတာ ဒါကိုပြောတာပါ။

As a photographer, I've really had to check myself on this.

ဓာတ်ပုံဆရာတစ်ယောက်အနေနဲ့ အဲ့တာကို သေချာပြန်ဆန်းစစ်ရတယ်။

When does it help me to have my camera out,

ဘယ်အချိန် ကင်မရာထုတ်ရိုက်ရမလဲ၊

and when do I just need to put it away?

ဘယ်ချိန်သိမ်းထားရမလဲ ဆိုတာမျိုး။

On a trip to Alaska, I had the opportunity to photograph Alaskan brown bears.

အလက်စကာကိုသွားတုန်းက အလက်စကာဝက်ဝံညိုတွေ ကို ဓာတ်ပုံရိုက်ဖို့ အခွင့်ရေး ရတယ်။

I was on a boat with four other photographers,

ကျွန်မက တခြားဓာတ်ပုံဆရာ လေးယောက်နဲ့အတူ လှေပေါ်မှာ

and we were all having our minds blown

ရှိတာ၊ ဒီတိရိစ္ဆာန်တွေနဲ့ အဲဒီလောက်

at the same time

နီးနီးကို ကပ်နေတော့

in such close proximity to these animals.

အကုန်လုံးက တချိန်တည်းမှာ အံ့အားသင့်ကုန်ကြတာပေါ့။

It's an emotional experience.

တကယ့်ကို ခံစားမိလိုက်ရတဲ့ အတွေ့အကြုံ တစ်ခုပါ။

Being eye to eye with these bears gave me a feeling of connection

သူတို့နဲ့ အကြည့်ချင်းဆုံရတာက သူတို့ရဲ့ အတိုင်းမသိတဲ့ စကားလုံးတွေကို

that transcends words,

နားလည်လာသလို ခံစားမိစေပြီး၊

and having my camera with me in this case enhanced that.

အဲ့တုန်းက လက်ထဲမှာ ကင်မရာရှိလိုက်တာက အဲ့ခံစားမှုကို ပိုမိုနက်ရှိုင်းလာစေတယ်။

We were all creating independently but also all completely in the moment,

ကျွန်မတို့အားလုံး အဲ့အချိန်မှာသဘာဝ တရားနဲ့ရော အချင်းချင်းရော လွတ်လွတ်လပ်လပ်

both with nature and with each other.

ပြီးပြည့်စုံအောင် ဖန်တီးခဲ့ကြတယ်။

I so clearly remember

ကျွန်မ ရေစက်တွေ၊ ဝက်ဝံအမေကြီးက

capturing the water droplets and the motion as the bears swam

ရေကူးနေချိန်မှာ ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ သားလေး တွေက သူတို့အမေနောက် လိုက်သွားတာကို

and the cute cubs following their mothers.

လိုက်ရိုက်ခဲ့တာကို သေချာမှတ်မိသေးတယ်။

That group and I will have that experience together

အဲဒီအဖွဲ့နဲ့ ကျွန်မတို့ အဲ့အတွေ့ကြုံကို အတူတူခံစားပြီး

and these images to look back on

ပုံတွေပြန်ပြန်ကြည့်ကြတော့

time and time again,

ဓာတ်ပုံရိုက်တယ်ဆိုတာ

and photography is what enabled us to share this in the first place.

ပထမဆုံးရလိုက်တဲ့ အတွေ့ကြုံတွေကို ဝေမျှပေးနိုင်ပါလားပေါ့။

Other times, I choose to leave the camera behind,

ကျန်တဲ့အချိန်ဆိုရင် ကင်မရာကို ဘေးချိတ်ထားတော့

and I think that choice ultimately improves both my experience

အဲတာက ကျွန်မရဲ့ အလုပ်နဲ့ အတွေ့အကြုံကို ပိုတိုးတက်

and my work.

လာစေတယ်လို့ ထင်တယ်။

I recently flew to the South Pacific island of Tonga

တလောက တွန်ဂါနိုင်ငံ တောင်ပစိဖိတ် သမုဒ္ဒရာကျွန်းကို သွားပြီး

to swim with humpback whales.

ဟမ်းဘက်ဝေလငါးနဲ့ ရေကူးခဲ့တယ်။

I noticed myself feeling pressure

တခါတလေ အတွေ့အကြုံသပ်သပ်ပဲ လိုချင်နေတဲ့အခါ

and a certain obligation to take the camera with me,

ကင်မရာသယ်သွားဖို့ကို တာဝန်ကြီးတစ်ခုလို၊

when sometimes I just wanted the pure experience itself.

လေးပင်သလိုလို ခံစားရတာ သိလိုက်ရတယ်။

And the experience is seriously amazing.

အတွေ့အကြုံကတော့ တကယ့်ကို အံ့အားသင့်ဖွယ်ပါပဲ။

You're talking about being in the water

တဖျပ်ဖျပ်နဲ့ တောက်ပနေတဲ့ အမှုန်

with a curious baby animal the size of a station wagon

လေးတွေအလယ် စတေရှင်ဝက်ဂွန်ကား အရွယ်လောက်ရှိတဲ့

while you are surrounded by particles that float around you like glitter,

စူးစမ်းတက်တဲ့ တိရစ္ဆာန် ပေါက်စလေးနဲ့ အမေကြီးက အောက်ကနေ လှလှပပ ကူးခတ်သွားတဲ့

and the mom swims gracefully below you.

ရေထဲမှာ ရှိနေတဲ့အကြောင်းကို ပြောပြနေတာပါ။

There were times, obviously, when I did take my camera with me,

သိတဲ့အတိုင်း ကင်မရာပါလာတဲ့ အချိန်တွေလည်း ရှိတော့

and those were really amazing to capture as well.

အံ့အားသင့်ဖွယ် အရာတွေကို ရိုက်လာနိုင်တယ်။

But the setup is pretty big.

ဒါမဲ့ ပြင်ဆင်ရတာ တော်တော်များပါတယ်။

It's like this big box. This is what it looks like.

သေတ္တာအကြီးတစ်ခုလိုပဲ။ ဒီလိုမျိုးပါ။

And so this is between me and the whales,

ဒါက ကျွန်မနဲ့ ဝေလငါးကြားပါ

and at times that feels like a block between you and reality.

အဲတာက သင်နဲ့ တကယ့်လက်တွေ့ဘဝကြားက အတားအဆီးတစ်ခုလို ခံစားရတယ်။

Is there a difference when it's just your phone?

သင့်ဖုန်းနဲ့ဆိုရင်ရော ဘာကွာမှာလဲ။

Last year, I went to Uluru in Central Australia,

မနှစ်က သြစတျေးလျအလယ်ပိုင်းမှာရှိတဲ့

which is this massive rock that towers over the desert.

ကန္တာရထဲက ဒီကျောက်တောင်ကြီး အူလာရူး ကို သွားခဲ့တယ်။

This is sacred land to Anangu,

ဒါက ဒီဒေသမှာ ရိုးရာအမွေနှစ်ပိုင်ရှင်

who are the Aboriginal people from this area

အနန်ဂူလူမျိုး မျိုးရင်းဒေသခံတွေရဲ့

and the traditional owners of the land.

အထွတ်အမြတ်ထားရာ နေရာပါ။

There are particular spots in Uluru that you cannot photograph professionally,

အူလာရူးမှာ ပညာရှင်အဆင့်ဓာတ်ပုံတွေရိုက်လို့ မရတဲ့ နေရာတွေ ရှိပါတယ်။ ဘာလို့ဆိုတော့

because they are culturally sensitive,

ယဉ်ကျေးမှုအရ အတိမ်းအစောင်း မခံကြလို့ပါ။

equivalent to sacred scripture to Anangu.

အနန်ဂူမှာ ရှိတဲ့ အထွတ်မြတ်ထားတဲ့ ကျမ်းစာတွေလည်း ဒီလိုပါပဲ။

So because of this, most of my photographs are from either far away, like this one,

ဒါကြောင့် ကျွန်မပုံ တော်တော်များများက ခပ်လှမ်းလှမ်းက ရိုက်ထားတဲ့ ဒီလိုတွေ၊

or from specific angles in the park.

အမျိုးသားဥယျာဉ်ထဲက နေရာတစ်ခုကနေ ရိုက်ထားတာမျိုး များပါတယ်။

You could say that some of the most interesting and beautiful visuals in Uluru

ပြောနိုင်တာက အူလာရူးရဲ့ စိတ်ဝင်စားစရာ အလှပဆုံး မြင်ကွင်းတွေ တချို့က

are located in these sensitive areas,

အဲ့ဒီ့ အတိမ်းအစောင်းမခံတဲ့ နေရာတွေမှာ ရှိနေပါတယ်။

but the request not to photograph them is an explicit and direct invitation

ဒါပေမဲ့ အဲတာတွေကို ဓာတ်ပုံ မရိုက်ဖို့ ပြတ်ပြတ်သားသား တိုက်ရိုက်

to learn more about the land, its importance and its people.

ပန်ကြားထားတာက ဒီဒေသအကြောင်းကို သေချာ လေ့လာဖို့ပါပဲ။

Isn't that what we should be doing anyway?

ဒါလည်း ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လုပ်သင့်တာပဲ မဟုတ်လားရှင်။

So my visit to Uluru quickly became not about me

ဒါကြောင့် ကျွန်မ အူလာရူးကို ရောက်ခဲ့တာ ကျွန်မအတွက် မဟုတ်ခဲ့ပဲ

but about connecting with the place.

နေရာနဲ့ ပတ်သတ်မှုအတွက်ပဲ ဖြစ်လာခဲ့တော့တယ်။

Ironically and unsurprisingly,

မထူးဆန်းပေမဲ့ ဟာသပြောရရင်

I have found that presence and connection

ကျွန်မက အဲ့တနေရာနဲ့ ဆက်စပ်မှုကို

also happens to make for more compelling images.

ရှာတွေ့ထားတော့ ပုံရိုက်ဖို့ကိုလည်း အာရုံပိုပို ရလာတယ်။

We can probably all point to social media

လူမှုကွန်ယက် မီဒီယာတွေက သွားခဲ့တဲ့ နေရာတွေ၊ နေထိုင်ရာ

as being a good place to share the images from our travels and from our lives.

ဒေသကပုံတွေကို ဝေမျှဖို့ ကောင်းတဲ့ နေရာတစ်ခုပါလို့ ကျွန်မတို့ ပြောနိုင်ပါတယ်။

We not only share pieces of the world that we have seen

ကျွန်မတို့မြင်နေရတဲ့ ကမ္ဘာ့ကြီးရဲ့ တထောင့်တနေရာတင် မဟုတ်ပဲ

but also parts of our day-to-day experiences.

တနေ့တနေ့ ကြုံတွေ့နေရတာ လေးတွေကိုပါ ဝေမျှကြပါတယ်။

And if we're applying intentionality to the photos we take,

ကျွန်မတို့ ရိုက်သမျှ ပုံတွေက ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိနဲ့ ရိုက်ထားတာဆိုရင်

then hopefully we're sharing intentionally too.

ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိနဲ့ ပြန်မျှဝေကြမှာပဲ။

For me, allowing people to see pieces of my story and my perspective online

ကျွန်မအတွက်က ကျွန်မရဲ့ ဇာတ်လမ်းတွေ အမြင်တွေကို လိုင်းပေါ်ပေးကြည့်တာက

has reminded me that I'm not alone.

ကျွန်မကို တစ်ယောက်ထဲ မဟုတ်ဘူးလို့ သိစေလို့ပါ။

It's helped me build support and community

အဲ့တာက ကိုယ့်ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကူညီတည်ဆောက်ဖို့

to do the same for others.

လုပ်ပေးပြီး၊ တခြားသူတွေကိုလည်း အဲ့လိုပဲ နေမှာပါ။

Let me be clear:

ပြောချင်တာက ဒီလိုပါ။

I am not trying to discourage you from taking photos.

ဓာတ်ပုံတွေ မရိုက်နဲ့လို့ ကျွန်မပြောနေတာ မဟုတ်ပါဘူး။

Even if thousands of people have been to whatever exact location

လူထောင်ပေါင်းများစွာက ဘယ်နေရာအ တိအကျကိုပဲ ရောက်ရောက်၊ ဘာဓာတ်ပုံပဲ ရိုက်ရိုက်

and taken whatever exact photo,

ခဏလေးထွက်လာပြီး

I encourage you to get out and create too.

ဖန်တီးလိုက်ဖို့ပဲ ပြောချင်ပါတယ်။

The world needs every voice and perspective,

လောကကြီးက အသံတိုင်း ရှုထောင့်တိုင်း လိုအပ်ပါတယ်။

and yours is included.

သင့်ဟာလည်း အပါအဝင်ပေါ့။

But what I'm trying to show you is that the phone or camera

ဒါပေမဲ့ ကျွန်မပြောချင်တာက ကင်မရာ သို့မဟုတ် ဖုန်းတွေက

doesn't have to stay out all the time.

တချိန်လုံးထုတ်ထားစရာ မလိုဘူးဆိုတာကိုပါ။

What I'm trying to encourage you to do

ကျွန်မ ဖြစ်စေချင်တာက အဲ့တာကို

is to put it away, just for a moment --

ခဏဘေးဖယ်ထားလိုက်၊

a moment for you.

သင့်အတွက် ခဏလေးပါပဲ။

So let's go back to Mesa Arch,

ဒါဆိုကျွန်မတို့ Mesa Arch ကို

the way that the rock glows orange

ပြန်ပြောရရင်၊ ကျောက်ဆောင်က

and the lovely layers of blue in the background.

လိမ္မော်ရောင် တောက်နေတာနဲ့ နောက်ခံအပြာရောင်နဲ့ နေရာကိုပေါ့။

What if the next time you were somewhere amazing,

တကယ်လိုများ နောက်တခါ အံ့သြဖွယ်နေရာတစ်ခုခု ရောက်လို့

you couldn't bring your camera or phone?

သင် ကင်မရာ၊ ဖုန်း သယ်သွားလို့ မရဘူး ဆိုပါစို့။

What if you were not allowed to take any pictures at all?

ကျွန်မတို့ကို ဘာပုံမှ ပေးမရိုက်ဘူး ဆိုပါစို့။

Would it feel like a limitation?

ကန့်သတ်ထားတယ်လို့ပဲ ခံစားရနေဦးမှာလား။

Or would it feel like a relief?

ဒါမှမဟုတ် သက်သက်သာသာပဲလား။

So what can we do?

ဘာများလုပ်နိုင်သေးလဲ။

Well, the next time you feel the impulse to take out your camera or phone,

ဒီလိုပါ။ နောက်တခါ ဖုန်း၊ကင်မရာကို ထုတ်လိုက်မှန်းမသိ ထုတ်လိုက်တယ်ဆိုရင်

or, in my case, once you realize you have already pulled it out --

ဒါမဟုတ် ထုတ်လိုက်ပြီးမှ သိလိုက်ရတယ်ဆိုရင်

(Laughter)

(ရယ်ကြသည်)

First: stop.

ပထမဆုံး ရပ်လိုက်ပါ။

Pause.

ခဏနား

Take a deep breath.

အသက်ရှူ

Look around. What do you notice?

ဘာကို သတိထားမိလဲဆိုတာ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်လိုက်ပါ။

Are you experiencing this moment with someone else?

သင်က တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ အခိုက်အတန့်လေးကို ခံစားနေတာလား။

ဒီအခိုက်အတန့်က တစ်ခါပဲရတယ်ဆိုတာ သတိရပါ။

Remember that this moment only comes once.

ဓာတ်ပုံရိုက်တာက လှပတဲ့ အတွေ့အကြုံရဲ့ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခု ဖြစ်လာနိုင်ပါတယ်။

Photography can be part of a beautiful experience.

Just don't let it be a block between you and reality.

အဲ့တာကို သင်နဲ့ လက်တွေ့ကြားမှာ အတားအဆီးတစ်ခု မဖြစ်စေပါနဲ့။

Be intentional,

ရည်ရွယ်ချက်ရှိပါ။

and don't lose a beautiful, irreplaceable memory,

ပြန်အစားထိုးမရတဲ့ လှပတဲ့ အမှတ်တရတွေကို

because you were too focused on getting the shot.

ပုံရိုက်ရဖို့ အာရုံစိုက်လွန်းတာနဲ့တော့ အဆုံးရှုံးမခံပါနဲ့။

Thank you.

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။

(Applause)

(လက်ခုပ်တီးသံ)