Does photographing a moment steal the experience from you? | Erin Sullivan

Translator: Joseph Geni Reviewer: Camille Martínez

Translator: Masoud Motamedifar Reviewer: Mansoureh Hadavand

What is the most beautiful place you have ever been?

زیباترین جایی که تا به حال در آن بوده‌اید کجاست؟

And when you were there, did you take a picture of it?

و وقتی آنجا بودید، آیا از آن عکس گرفتید؟

Here's a place that tops that list for me.

اینجا مکانی است که برای من رتبه اول را دارد.

This is Mesa Arch in Canyonlands National Park in Utah

اینجا «مِسا آرچ» در پارک ملی کانیون لند در ایالت یوتا

at sunrise.

زمان طلوع آفتاب است.

It's the traditional homeland of the Pueblo, Ute,

اینجا سرزمین سنتی اقوام پابلو، یوت،

Paiute and Navajo people,

پایوت و ناواهو است،

and when you are there,

و وقتی شما آنجا هستید،

it is absolutely stunning.

کاملا خیره کننده است.

The sunrise illuminates the bottom of the arch orange,

طلوع آفتاب انتهای قوس را با رنگ نارنجی درخشان می‌کند،

and then behind it you see the buttes and clouds and cliffs.

و سپس پشت سر آن شما تپه‌ها و ابرها و صخره‌ها را می‌بینید.

But what you might not see from my photo here

اما چیزی که شما احتمالا ازعکس من نمی‌بینید

is the 30 people behind me who were also taking photos.

۳۰ نفری هستند که آنها هم پشت سر من در حال عکس گرفتن بودند.

And these are just the committed people, the sunrise people, right?

و اینها تنها افراد متعهد هستند، افراد سحر‌خیز، درست است؟

So when you think about that,

پس وقتی در مورد آن فکر کنید،

there must be hundreds if not thousands of photos of Mesa Arch taken every week.

هر هفته قاعدتا باید صدها یا هزاران عکس از مسا آرچ گرفته شود.

I've been sharing my photography on Instagram for years,

من از سال‌ها قبل عکس‌هایم را در اینستاگرام به اشتراک می‌گذارم،

and it started to become really interesting and funny, even,

و کم‌کم این موضوع جالب و حتی خنده‌دار شد،

just how many similar photos of the same places

وقتی این‌همه عکس‌های مشابه از همان مکان‌ها را

I started to see online.

در اینترنت دیدم.

And I was participating in it.

و من هم در آن مشارکت داشتم.

So this made me wonder:

پس این باعث شد فکر بیفتم:

Why are we taking photos in the first place?

چرا در وهله اول ما عکس می‌گیریم؟

Sometimes, I visit a popular landmark --

گاهی‌ اوقات بنای مشهوری را می‌بینم--

this one is Horseshoe Bend in Arizona --

این مکان «هورشو‌ بِند» در آریزونا هست--

and I see all the people with their phones and cameras out

و من می‌بینم همه گوشی‌ها و دوربین‌هایشان را بیرون آورده‌

who snap a photo,

تا فقط عکسی بگیرند،

just to turn and get back in the car or walk back to the trailhead.

و به ماشین یا به مسیر اصلی بازگردند.

And sometimes it seems like we are missing the point

گاهی اوقات به نظر می‌رسد داریم هدف اصلی

of going to this place to experience it for ourselves

از آمدن به این مکان تا برای خودمان تجربه‌اش کنیم

or to see it with our own eyes.

یا اینکه با چشم‌های خودمان آن را ببینیم از دست می‌دهیم.

When I'm behind the camera,

وقتی من پشت دوربین هستم،

I notice the smallest details:

به کوچکترین جزئیات توجه می‌کنم:

the layers of light in the mountains

لایه‌های نور در کوه‌ها

as the light fades at the end of the day;

وقتی که نور در پایان روز محو می‌شود؛

the shapes that nature so expertly makes,

اشکالی که طبیعت استادانه می‌سازد،

abstract and yet completely perfect.

انتزاعی و با این حال فوق‌العاده.

I could go on and on here musing about the intricacies of this planet

من می‌توانم در این باره بسیار صحبت کنم و در مورد جزئیات این سیاره و احساسی

and the way that it makes me feel.

که به من منتقل می‌کند به تفکر بپردازم.

Photographing the beauty and complexity of this world

عکاسی از زیبایی و پیچیدگی این دنیا

for me is like making a portrait of someone that I love.

برای من مثل این است که پرتره شخصی که دوستش دارم را به تصویر بکشم.

And when I make a photograph,

و وقتی عکس می‌گیرم،

I have to think about what I want it to say.

باید فکر کنم این عکس چه می‌خواهد بگوید.

I have to ask myself what I want it to feel like.

باید از خودم بپرسم از آن می‌خواهم چه حسی منتقل کند.

When you're communicating through an image,

وقتی از طریق عکس ارتباط برقرار می‌کنید،

every creative choice matters.

هر انتخاب خلاقانه‌ای مهم است.

Sometimes, I plan to share my images,

گاهی می‌خواهم عکس‌هایم را به اشتراک بگذارم،

and other times, I take them just for myself.

و گاهی اوقات فقط برای خودم عکس می‌گیرم.

I currently host a video series on the future of the outdoors,

من اخیرا مجری یک مجموعه فیلم در مورد آینده‌ی فضای باز هستم،

and for one of the episodes we wanted to explore

و برای یکی از قسمت‌ها می‌خواستیم

the relationship between photography and outdoor spaces.

رابطه‌ی بین عکاسی و فضاهای بیرونی را بررسی کنیم.

I learned about the research of Kristin Diehl

من از تحقیق کریستین دیل

and her colleagues at USC,

و همکارانش در یو‌اس‌سی مطلع شدم

who studied photo-taking's effect on enjoyment levels.

که در مورد تاثیر عکاسی روی میزان لذت تحقیق کردند.

They found that when we're behind the camera,

آنها متوجه شدند وقتی ما پشت دوربین هستیم،

when we're the ones taking the picture,

وقتی ما کسی هستیم که عکس را می‌گیرد،

we enjoy our experiences more, not less.

ما از تجربه‎مان بیشتر لذت می‌بریم نه کمتر،

But it wasn't true all the time.

اما این موضوع همیشه صادق نبود.

If the person took the photo solely with the intention of sharing it,

اگر شخص عکس را با هدف به اشتراک گذاشتن آن بگیرد،

there was no increase in enjoyment,

افزایشی در لذت پیش نمی‌آید،

because they didn't do it for themselves.

چون آنها این کار را برای خودشان انجام نداده‌اند.

So this points to an important distinction:

پس این به تفاوت مهمی منجر می‌شود:

photography can enhance your experience

عکاسی می‌تواند تجربه شما را ارتقا دهد

if it's done intentionally.

اگر خودخواسته انجام شده باشد.

The intention piece is what matters.

بخش مربوط به هدف چیزی هست که اهمیت دارد.

As a photographer, I've really had to check myself on this.

به عنوان یک عکاس من واقعا مجبور بودم خودم را در این خصوص بررسی کنم

When does it help me to have my camera out,

چه زمانی دوربینم را بیرون بیاورم کمک می‌کند،

and when do I just need to put it away?

و چه زمانی باید آن را کنار بگذارم؟

On a trip to Alaska, I had the opportunity to photograph Alaskan brown bears.

در سفری به آلاسکا، این موقعیت را داشتم که از خر‌س‌های قهوه‌ای آلاسکا عکس بگیرم.

I was on a boat with four other photographers,

من با چهار عکاس دیگر روی قایق بودم،

and we were all having our minds blown

و همگی ما

at the same time

همزمان

in such close proximity to these animals.

از آن مقدار نزدیکی به این حیوانات حیرت زده بودیم.

It's an emotional experience.

تجربه‌ای احساسی است.

Being eye to eye with these bears gave me a feeling of connection

چشم در چشم بودن با این خرس‌ها به من احساس ارتباطی می‌داد

that transcends words,

که فراتر از لغات است،

and having my camera with me in this case enhanced that.

و داشتن دوربینم در آن لحظه آن حس را تقویت می‌کرد.

We were all creating independently but also all completely in the moment,

همه ما جداگانه اما کاملا در لحظه،

both with nature and with each other.

این حس را هم با طبیعت و هم با یکدیگرداشتیم.

I so clearly remember

من به وضوح به خاطر می‌آورم

capturing the water droplets and the motion as the bears swam

ثبت‌کردن قطرات آب و حرکت را وقتی خرس‌ها شنا می‌کردند

and the cute cubs following their mothers.

و توله‌های بانمکی که به دنبال مادرانشان بودند.

That group and I will have that experience together

آن گروه و من آن تجربه مشترک را

and these images to look back on

و این تصاویر را برای نگاه کردن

time and time again,

بارها و بارها خواهد داشت

and photography is what enabled us to share this in the first place.

و عکاسی چیزی است که در وهله اول ما را قادر به این امر ساخت.

Other times, I choose to leave the camera behind,

گاهی اوقات، تصمیم می‌گیرم که دوربینم را کنار بگذارم،

and I think that choice ultimately improves both my experience

و فکر می‌کنم این انتخاب درنهایت هم تجربه

and my work.

و هم کارم را ارتقا می‌دهد.

I recently flew to the South Pacific island of Tonga

من اخیرا به اقیانوس آرام جنوبی جزیره‌ی تونگا رفتم

to swim with humpback whales.

تا با وال‌های کوهان‌دار شنا کنم.

I noticed myself feeling pressure

فشار و اجباری قطعی

and a certain obligation to take the camera with me,

روی خودم حس می‌کردم که دوربین را با خودم ببرم،

when sometimes I just wanted the pure experience itself.

وقتی بعضی از لحظات تنها تجربه ناب آن را می‌خواستم.

And the experience is seriously amazing.

و آن تجربه واقعا شگفت‌انگیز است.

You're talking about being in the water

تجربه بودن در آب

with a curious baby animal the size of a station wagon

با بچه حیوان کنجکاوی به بزرگی یک ماشین استیشن واگن

while you are surrounded by particles that float around you like glitter,

وقتی تحت محاصره‌ی ذراتی شناور مانند تلالو در اطرافتان هستید،

and the mom swims gracefully below you.

و مادر به زیبایی پایین‌تر از شما شنا می‌کند.

There were times, obviously, when I did take my camera with me,

قطعا زمانهایی بود، که چون دوربینم را با خودم بردم،

and those were really amazing to capture as well.

ثبت تصویر از آنها نیز شگفت انگیز بود.

But the setup is pretty big.

اما آن تجهیزات بسیاربزرگ است.

It's like this big box. This is what it looks like.

مانند این جعبه بزرگ است. این شکلی است.

And so this is between me and the whales,

و این بین من و وال‌ها است،

and at times that feels like a block between you and reality.

و گاهی احساس مانعی بین شما و واقعیت را دارد.

Is there a difference when it's just your phone?

اگر آن مانع فقط موبایل شما باشد فرقی دارد؟

Last year, I went to Uluru in Central Australia,

سال گذشته من به «اولورو» در استرالیای مرکزی رفتم،

which is this massive rock that towers over the desert.

این صخره‌ی عظیم که بر فراز این بیابان قد علم کرده است.

This is sacred land to Anangu,

برای قوم «آنانگو»،

who are the Aboriginal people from this area

که مردم بومی این منطقه

and the traditional owners of the land.

و مالکین سنتی این سرزمین هستند، اینجا سرزمینی مقدس است.

There are particular spots in Uluru that you cannot photograph professionally,

نقاط ویژه‌ای در اولورو وجود دارند که نمی‌توانید به شکل حرفه‌ای از آن عکاسی کنید

because they are culturally sensitive,

چون آنها از نظر فرهنگی حساس‌اند،

equivalent to sacred scripture to Anangu.

مثل مجسمه‌ی مقدس آنانگو.

So because of this, most of my photographs are from either far away, like this one,

پس به همین خاطر، بیشتر عکس‌های من از فاصله خیلی دور مثل این،

or from specific angles in the park.

یا از زوایای خاص در پارک هستند.

You could say that some of the most interesting and beautiful visuals in Uluru

می‌توان گفت بعضی از زیباترین و جذاب‌ترین دیدنی‌ها در اولورو

are located in these sensitive areas,

در این نقاط حساس قرار گرفته‌اند،

but the request not to photograph them is an explicit and direct invitation

اما درخواست عکاسی نکردن از آنها دعوتی واضح و مستقیم برای

to learn more about the land, its importance and its people.

یادگیری بیشتری درباره سرزمین، اهمیت آن و مردمش است.

Isn't that what we should be doing anyway?

این همان چیزی نیست که ما باید انجام دهیم؟

So my visit to Uluru quickly became not about me

بنابراین بازدید من از اولورو سریعا به موردی غیرشخصی

but about connecting with the place.

اما موردی برای ارتباط با مکان تبدیل شد.

Ironically and unsurprisingly,

از قضا و بدون هیچ تعجبی،

I have found that presence and connection

متوجه شدم آن ارتباط و حضور

also happens to make for more compelling images.

باعث ایجاد تصاویر جذاب‌تری می‌شود.

We can probably all point to social media

احتمالا همه ما می‌توانیم به رسانه‌های اجتماعی

as being a good place to share the images from our travels and from our lives.

به عنوان مکانی خوب برای اشتراک‌گذاری تصاویرسفرها و زندگی‌مان اشاره کنیم.

We not only share pieces of the world that we have seen

ما نه‌تنها بخش‌هایی از دنیا را که دیده‌ایم

but also parts of our day-to-day experiences.

بلکه بخش‌هایی از تجارب روزمره‌مان را اشتراک می‌گذاریم

And if we're applying intentionality to the photos we take,

و اگر برای خودخواستن را در عکس‌هایی که می‌گیریم به کار می‌بریم،

then hopefully we're sharing intentionally too.

باید امیدوار باشیم که با همان خواستن آنها را به اشتراک می‌گذاریم.

For me, allowing people to see pieces of my story and my perspective online

برای من، اجازه دادن به مردم تا بخش‌هایی از داستان و چشم‌انداز من را در اینترنت ببینند

has reminded me that I'm not alone.

یادآوری کرده است که من تنها نیستم.

It's helped me build support and community

کمک کرده است تا جامعه و حمایتی را ایجاد کنم

to do the same for others.

که همان کاررا برای دیگران انجام دهند

Let me be clear:

بگذارید واضح باشم:

I am not trying to discourage you from taking photos.

من نمی‌خواهم شما را از گرفتن عکس دلسرد کنم.

Even if thousands of people have been to whatever exact location

حتی اگر هزاران نفر در مکان مشخصی باشند

and taken whatever exact photo,

و با دقت تمام عکس بگیرند،

I encourage you to get out and create too.

شما را هم تشویق می‌کنم بیرون بروید و عکس بگیرید.

The world needs every voice and perspective,

جهان به هر صدا و چشم‌اندازی نیاز دارد،

and yours is included.

که شامل شما هم می‌شود.

But what I'm trying to show you is that the phone or camera

اما چیزی که سعی دارم به شما بگویم این است که گوشی یا دوربین

doesn't have to stay out all the time.

نیاز نیست همیشه بیرون باشد.

What I'm trying to encourage you to do

چیزی که شما را به انجام آن تشویق می‌کنم

is to put it away, just for a moment --

این است که دوربین را برای لحظه‌ای کنار بگذارید--

a moment for you.

لحظه‌ای برای شما باشد.

So let's go back to Mesa Arch,

خب بیاید به مسا آرچ بازگردیم،

the way that the rock glows orange

طوری که آن صخره با رنگ نارنجی می‌درخشد

and the lovely layers of blue in the background.

و لایه‌های دوست‌داشتنی آبی در زمینه.

What if the next time you were somewhere amazing,

اگر دفعه بعد که جای شگفت‌انگیزی بودید،

you couldn't bring your camera or phone?

نتوانستید دوربین یا موبایلتان را ببرید چه می‌شود؟

What if you were not allowed to take any pictures at all?

اگر اجازه نداشتید عکس بگیرید چطور؟

Would it feel like a limitation?

حس محدودیت برای شما دارد؟

Or would it feel like a relief?

یا احساس آرامش؟

So what can we do?

پس چه کاری انجام دهیم؟

Well, the next time you feel the impulse to take out your camera or phone,

خب، دفعه بعد که احساس اجبار برای بردن دوربین یا موبایلتان را داشتید،

or, in my case, once you realize you have already pulled it out --

یا مثل من، وقتی متوجه شدید از قبل آن را بیرون آورده‌اید--

(Laughter)

(خنده)

First: stop.

اول: دست نگه دارید.

Pause.

مکث کنید.

Take a deep breath.

نفسی عمیق بکشید.

Look around. What do you notice?

اطراف را نگاه کنید. چه می‌بینید؟

Are you experiencing this moment with someone else?

آیا این لحظه را با شخص دیگری تجربه می‌کنید؟

Remember that this moment only comes once.

به یاد بیاورید که این لحظه فقط یک بار اتفاق می‌افتد.

Photography can be part of a beautiful experience.

عکاسی می‌تواند قسمتی از یک تجربه‌ی زیبا باشد.

Just don't let it be a block between you and reality.

تنها اجازه ندهید مانعی بین شما و واقعیت باشد.

Be intentional,

خودخواسته باشید،

and don't lose a beautiful, irreplaceable memory,

و یک خاطره جایگزین نشدنی را از دست ندهید،

because you were too focused on getting the shot.

چون بیش از اندازه روی گرفتن عکس تمرکز کرده بودید.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)