The gift and power of emotional courage | Susan David

Translator: Julia Kalaputi Reviewer: Renata Gjoreska

Hello, everyone.

Здраво на сите!

Sawubona.

Савубона!

In South Africa, where I come from,

Во Јужна Африка, од каде што потекнувам,

"sawubona" is the Zulu word for "hello."

„савубона“ на Зулу значи „здраво“.

There's a beautiful and powerful intention behind the word

Овој збор искажува една прекрасна и моќна намера

because "sawubona" literally translated means,

зашто „савубона“ буквално значи:

"I see you, and by seeing you, I bring you into being."

„Те гледам и гледајќи те, ти давам битие.“

So beautiful, imagine being greeted like that.

Прекрасно - замислете да ве поздравуваат на тој начин.

But what does it take in the way we see ourselves?

Но, на што се должи кога се гледаме самите себе си?

Our thoughts, our emotions and our stories

На нашите мисли, емоции и нашите приказни

that help us to thrive

кои ни помагат да успееме

in an increasingly complex and fraught world?

во сè посложениот и напнат свет.

This crucial question has been at the center of my life's work.

Ова значајно прашање беше во средиштето на мојата работа.

Because how we deal with our inner world drives everything.

Бидејќи движечката сила е справувањето со нашиот внатрешен свет.

Every aspect of how we love, how we live,

Секој аспект на тоа како љубиме, како живееме,

how we parent and how we lead.

како воспитуваме и како водиме.

The conventional view of emotions as good or bad,

Конвенционалното гледање на емоциите како добри и лоши,

positive or negative,

позитивни или негативни,

is rigid.

е круто.

And rigidity in the face of complexity is toxic.

А крутоста во лицето на комплексното може да биде опасно.

We need greater levels of emotional agility

Потребни ни се поголеми нивоа на емоционална агилност

for true resilience and thriving.

за вистинска издржливост и просперитет.

My journey with this calling

Мојот пат со оваа желба

began not in the hallowed halls of a university,

не започна во светите ходници на универзитетот

but in the messy, tender business of life.

туку во безредието и нежностите на животот.

I grew up in the white suburbs of apartheid South Africa,

Израснав во белите преградија на апартхејдот во Јужна Африка,

a country and community committed to not seeing.

земја и заедница предодредена да не гледа.

To denial.

Да порекнува.

It's denial that makes 50 years of racist legislation possible

Токму тоа порекнување овозможи 50-год. расистичко законодавство

while people convince themselves that they are doing nothing wrong.

додека луѓето се убедуваат себе си дека не прават ништо лошо.

And yet, I first learned of the destructive power of denial

Сепак, најпрво научив за уништувачката сила на порекнувањето

at a personal level,

на лично ниво,

before I understood what it was doing to the country of my birth.

пред да разберам што тоа ѝ прави на мојата родна земја.

My father died on a Friday.

Татко ми почина еден петок.

He was 42 years old and I was 15.

Имаше 42 години, а јас имав 15.

My mother whispered to me to go and say goodbye to my father

Мајка ми шепна да одам да се збогувам со татко ми

before I went to school.

пред да одам на училиште.

So I put my backpack down and walked the passage that ran through

Ја оставив торбата и поминав низ холот кој водеше таму

to where the heart of our home my father lay dying of cancer.

каде душата на нашиот дом - татко ми умираше од рак.

His eyes were closed, but he knew I was there.

Очите му беа затворени, но знаеше дека сум таму.

In his presence, I had always felt seen.

Во негово присуство, секогаш се чувствував забележана.

I told him I loved him,

Му реков дека го сакам,

said goodbye and headed off for my day.

се поздравив и заминав на училиште.

At school, I drifted from science to mathematics to history to biology,

На училиште часовите минуваа еден по еден, наука, математика, историја и биологија

as my father slipped from the world.

додека татко ми го напушташе овој свет.

From May to July to September to November,

Низ месеците од мај до ноември,

I went about with my usual smile.

поминував со вообичаената насмевка.

I didn't drop a single grade.

Не попуштив по ниту еден предмет.

When asked how I was doing, I would shrug and say, "OK."

Кога ме прашуваа како ми оди, велев „Добро“.

I was praised for being strong.

Ме фалеа зашто сум била силна.

I was the master of being OK.

Бев мајстор во тоа да се биде добар.

But back home, we struggled --

Но, дома страдавме -

my father hadn't been able to keep his small business going

татко ми не успеа да го задржи малиот бизнис

during his illness.

додека беше болен.

And my mother, alone, was grieving the love of her life

Мајка ми пак, сама, тажеше по љубовта на нејзиниот живот,

trying to raise three children,

обидувајќи се да одгледа 3 деца

and the creditors were knocking.

додека кредиторите чукаа на врата.

We felt, as a family, financially and emotionally ravaged.

Како семејство се чувствувавме финансиски и емоционално скршени.

And I began to spiral down, isolated, fast.

Јас почнав да пропаѓам, да се изолирам, брзо.

I started to use food to numb my pain.

Почнав со храна да ја задушувам болката.

Binging and purging.

Дремев и ждерев.

Refusing to accept the full weight of my grief.

Одбивав да ја прифатам сета тежина на мојата болка.

No one knew, and in a culture that values relentless positivity,

Никој не знаеше, во култура која ја цени позитивноста,

I thought that no one wanted to know.

мислев никој не сака да знае.

But one person did not buy into my story of triumph over grief.

Но, една личност не успеав да ја излажам дека ја победив тагата.

My eighth-grade English teacher fixed me with burning blue eyes

Наставничка по англиски во осмо одделение ме гледаше со горливите сини очи

as she handed out blank notebooks.

додека ни ги подаваше празните тетратки.

She said, "Write what you're feeling.

Рече: „Напишете што чувствувате.

Tell the truth.

Кажете ја вистината.

Write like nobody's reading."

Напишете како никој да не чита.“

And just like that,

Така едноставно,

I was invited to show up authentically to my grief and pain.

бев повикана да ја покажам автентично мојата болка и тага.

It was a simple act

Беше едноставен чин,

but nothing short of a revolution for me.

но за мене една мала револуција.

It was this revolution that started in this blank notebook

Таа револуција започна во мојата тетратка

30 years ago

пред 30 години

that shaped my life's work.

и ја оформи работата во мојот живот.

The secret, silent correspondence with myself.

Тајната, тивка преписка со самата себе си.

Like a gymnast,

Како гимнастичар,

I started to move beyond the rigidity of denial

започнав да се движам надвор од крутоста на порекнувањето

into what I've now come to call

кон она што сега го нарекувам

emotional agility.

емоционална агилност.

Life's beauty is inseparable from its fragility.

Убавината на животот е нераскинлива од неговата ранливост.

We are young until we are not.

Млади сме сè додека не сме.

We walk down the streets sexy

Шетаме по улиците секси

until one day we realize that we are unseen.

сè додека еден ден не сфатиме дека сме незабележителни.

We nag our children and one day realize

Ги напнуваме нашите деца и еден ден сфаќаме

that there is silence where that child once was,

дека е тишина таму каде некогаш стоеше детето,

now making his or her way in the world.

кое го пробива својот пат некаде во светот.

We are healthy until a diagnosis brings us to our knees.

Здрави сме додека некоја дијагноза не нè фрли на колена.

The only certainty is uncertainty,

Единствената извесност е неиззвесноста,

and yet we are not navigating this frailty successfully or sustainably.

но сепак не управуваме со слабоста успешно и оддржливо.

The World Health Organization tells us that depression

Светската здравствена организација вели дека депресијата

is now the single leading cause of disability globally --

во моментот е водечката причина за попреченост во светот -

outstripping cancer,

ги надминува ракот

outstripping heart disease.

и срцевите заболувања.

And at a time of greater complexity,

И во време на големи сложености,

unprecedented technological, political and economic change,

невидени технолошки, политички и економски промени,

we are seeing how people's tendency

гледаме како луѓето тежнеат

is more and more to lock down into rigid responses to their emotions.

сè повеќе да се затворат во крутоста на нивните емоции.

On the one hand we might obsessively brood on our feelings.

Од една страна можеме опседнато да си ги оплакуваме чувствата.

Getting stuck inside our heads.

Да се заглавиме во нашите мисли.

Hooked on being right.

Убедени дека сме во право.

Or victimized by our news feed.

Или измачувани од нашите извори на вести.

On the other, we might bottle our emotions,

Или пак, можеме да ги потиснеме емоциите,

pushing them aside

туркајќи ги на страна

and permitting only those emotions deemed legitimate.

и да ги дозволиме само оние чувства кои ги сметаме легитимни.

In a survey I recently conducted with over 70,000 people,

Во анкетата што ја спроведов со над 70.000 испитаници,

I found that a third of us --

открив дека една третина од нас -

a third --

една третина -

either judge ourselves for having so-called "bad emotions,"

се обвинуваме дека имаме т.н. „лоши емоции“

like sadness,

како тага,

anger or even grief.

гнев или страдање.

Or actively try to push aside these feelings.

Или активно се трудиме да ги тргнеме настрана овие чувства.

We do this not only to ourselves,

Ова не си го правиме само себе си,

but also to people we love, like our children --

туку и на луѓето кои ги сакаме, нашите деца -

we may inadvertently shame them out of emotions seen as negative,

можеби ненамерно ги караме заради емоциите кои ги сметаме негативни,

jump to a solution,

бараме решение

and fail to help them

и не успеваме да им помогнеме

to see these emotions as inherently valuable.

да ги согледаат овие емоции како суштински вредни.

Normal, natural emotions are now seen as good or bad.

Нормалните, природни емоции сега се сметаат за добри или лоши.

And being positive has become a new form of moral correctness.

Да се биде позитивен стана нова форма на морална коректност.

People with cancer are automatically told to just stay positive.

На луѓето кои имаат рак им се вели да бидат позитивни.

Women, to stop being so angry.

На жените да престаната да бидат бесни.

And the list goes on.

Листата продолжува.

It's a tyranny.

Тоа е тиранија.

It's a tyranny of positivity.

Тоа е тиранија на позитивноста.

And it's cruel.

И сурова е.

Unkind.

Безобзирна.

And ineffective.

Неефективна.

And we do it to ourselves,

Тоа го правиме себе си,

and we do it to others.

тоа го правиме и на другите.

If there's one common feature

Ако постои заедничка одлика

of brooding, bottling or false positivity, it's this:

за патетика, потиснување и лажна позитивност, тогаш тоа е ова:

they are all rigid responses.

сите тие се крути реакции.

And if there's a single lesson we can learn

Ако постои лекција што може да ја научиме

from the inevitable fall of apartheid

од неизбежниот крај на апартхејдот

it is that rigid denial doesn't work.

е дека ригидното порекнување не успева.

It's unsustainable.

Неоддржливо е.

For individuals, for families,

За поединци, за семејства,

for societies.

за општества.

And as we watch the ice caps melt,

И додека ги гледаме ледените појаси како се топат,

it is unsustainable for our planet.

тоа е неоддрживо за нашата планета.

Истражувањата за емоционалните потиснувања покажуваат

Research on emotional suppression shows

that when emotions are pushed aside or ignored,

дека кога емоциите се потиснуваат или игнорираат,

they get stronger.

тие стануваат посилни.

Psychologists call this amplification.

Психолозите ова го нарекуваат амплификација.

Like that delicious chocolate cake in the refrigerator --

Како чоколадната торта во фрижидер-

the more you try to ignore it ...

колку повеќе ја игнорирате,

(Laughter)

(Смеа)

the greater its hold on you.

толку повеќе ве привлекува.

You might think you're in control of unwanted emotions when you ignore them,

Мислите дека ги контролирате несаканите емоции ако ги игнорирате,

but in fact they control you.

но, всушност тие ве контролираат вас.

Internal pain always comes out.

Внатрешната болка секогаш излегува надвор.

Always.

Секогаш.

And who pays the price?

И кој ја плаќа цената?

We do.

Ние ја плаќаме.

Our children,

Нашите деца,

our colleagues,

нашите колеги,

our communities.

нашите заедници.

Now, don't get me wrong.

Да не ме сфатите погрешно.

I'm not anti-happiness.

Не сум против среќата.

I like being happy.

Сакам да сум среќна.

I'm a pretty happy person.

Јас сум прилично среќна личност.

But when we push aside normal emotions to embrace false positivity,

Но, кога ги туркаме нормалните емоции за да сме лажно позитивни,

we lose our capacity to develop skills to deal with the world as it is,

ја губиме способноста да развиеме вештини за да се справиме со светот каков што е,

not as we wish it to be.

а, не каков ние сакаме да биде.

I've had hundreds of people tell me what they don't want to feel.

Сретнав стотици луѓе кои ми кажуваа што не сакаат да чувствуваат.

They say things like,

Велеа:

"I don't want to try because I don't want to feel disappointed."

„Не сакам да пробам зашто не сакам да се разочарам.“

Or, "I just want this feeling to go away."

или: „Сакам само ова чувство да си оди.“

"I understand," I say to them.

„Разбирам“ - им велам,

"But you have dead people's goals."

„Но, вие имате желби на мртов човек.“

(Laughter)

(Смеа)

(Applause)

(Аплауз)

Only dead people

Само мртов човек

never get unwanted or inconvenienced by their feelings.

никогаш нема несакани или вознемирувачки чувства.

(Laughter)

(Смеа)

Only dead people never get stressed,

Само мртов човек никогаш не е потресен,

never get broken hearts,

нема скршено срце,

never experience the disappointment that comes with failure.

нема искусено разочарување кое доаѓа со неуспехот.

Tough emotions are part of our contract with life.

Тешките емоции се дел од нашиот договор со животот.

You don't get to have a meaningful career

Не мора да имате значајна кариера

or raise a family

или да одгледувате семејство,

or leave the world a better place

или да го оставите светот како подобро место

without stress and discomfort.

без стрес и неудобност.

Discomfort is the price of admission to a meaningful life.

Неудобноста е цената за влез во живот кој има смисла.

So, how do we begin to dismantle rigidity

Па, како да почнеме да ја разориме крутоста

and embrace emotional agility?

и да ја прегрнеме емоционалната агилност?

As that young schoolgirl,

Како млада ученичка,

when I leaned into those blank pages,

кога се наведнав кон оние празни страници,

I started to do away with feelings

почнав да ги оттргнувам чувствата

of what I should be experiencing.

кои требаше да ги доживувам.

And instead started to open my heart to what I did feel.

и започнав да го отворам срцето кон она што вистински чувтвував.

Pain.

Болка,

And grief.

тага,

And loss.

загуба,

And regret.

и каење.

Research now shows

Истражувањата покажуваат

that the radical acceptance of all of our emotions --

дека радикалното прифаќање на сите наши емоции-

even the messy, difficult ones --

дури и хаотичните, најтешките-

is the cornerstone to resilience, thriving,

се камен-темелник на издржливоста, на успехот,

and true, authentic happiness.

и на вистинската, на автентичната среќа.

But emotional agility is more that just an acceptance of emotions.

Но, емоционалната агилност е повеќе од прифаќање на емоциите.

We also know that accuracy matters.

Знаеме дека и прецизноста е важна.

In my own research, I found that words are essential.

Во моето истражување открив дека зборовите имаат суштинска важност.

We often use quick and easy labels to describe our feelings.

Најчесто ги опишуваме чувствата со брзи и лесни дефиниции.

"I'm stressed" is the most common one I hear.

„Под стрес сум“ најчесто се користи.

But there's a world of difference between stress and disappointment

Но постојат огромни разлилки помеѓу стресот и разочарувањето,

or stress and that knowing dread of "I'm in the wrong career."

или стресот и познатиот ужас од сознанието „погрешна кариера одбрав“.

When we label our emotions accurately,

Кога прецизно ги дефинираме емоциите,

we are more able to discern the precise cause of our feelings.

можеме да ја откриеме вистинската причина за нашите чувства.

And what scientists call the readiness potential in our brain

Нешто што научниците нарекуваат потенцијал за готовност

is activated, allowing us to take concrete steps.

се активира во мозокот и овозможува да превземеме конкретни чекори.

But not just any steps -- the right steps for us.

Но не било какви чекори, туку вистинските чекори за нас.

Because our emotions are data.

Бидејќи нашите емоции се податоци.

Our emotions contain flashing lights to things that we care about.

Емоциите имаат сијалички кои светнуваат за нештата за кои се грижиме.

We tend not to feel strong emotion

Обично немаме силни емоции

to stuff that doesn't mean anything in our worlds.

за нешта кои ништо не ни значат.

If you feel rage when you read the news,

Ако сте бесни кога читате вести,

that rage is a signpost, perhaps, that you value equity and fairness --

бесот е можеби сигнал дека цените еднаквост и чесност-

and an opportunity to take active steps

и можност да превземете активни чекори

to shape your life in that direction.

да си го обликувате животот во таа насока.

When we are open to the difficult emotions,

Кога сме отворени кон тешки емоции,

we are able to generate responses that are values-aligned.

во можност сме да креираме реакции кои се во склад со нашите вредности.

But there's an important caveat.

Но, има еден важен предуслов.

Emotions are data, they are not directives.

Емоциите се податоци, не се директиви.

We can show up to and mine our emotions for their values

Можеме да им пристапуваме и да им ја откриваме вредноста

without needing to listen to them.

без да имаме потреба да ги слушаме.

Just like I can show up to my son in his frustration with his baby sister --

Како што можам на син ми да му пристапам кога е лут поради сестричката

but not endorse his idea that he gets to give her away

но, не и да го охрабрувам во замислата да ја подари

to the first stranger he sees in a shopping mall.

на првиот непознат во трговскиот центар.

(Laughter)

(Смеа)

We own our emotions, they don't own us.

Ние ги поседуваме емоциите , не нè поседуваат тие нас.

When we internalize the difference between how I feel in all my wisdom

Кога ќе ја усвоиме разликата меѓу како се чувствуваме во сопствената мудрост

and what I do in a values-aligned action,

и што правиме во текот на активноста која е ускладена со вредностите,

we generate the pathway to our best selves

го пробиваме патот до нашето најдобро издание како битие

via our emotions.

преку емоциите.

So, what does this look like in practice?

Па, како изгледа ова во вистинскиот живот?

When you feel a strong, tough emotion,

Кога чувствувате силна, тешка емоција,

don't race for the emotional exits.

не брзајте да излезете од емоцијата.

Learn its contours, show up to the journal of your hearts.

Спознајте ги нејзините рамки, допрете до вашите срца.

What is the emotion telling you?

Што ви кажува емоцијата?

And try not to say "I am," as in, "I'm angry" or "I'm sad."

Не обидувајте се да речете „Јас сум“, како на пример „Јас сум тажен/тажна“

When you say "I am"

Кога велите „Јас сум“,

it makes you sound as if you are the emotion.

не зборувате вие туку емоцијата.

Whereas you are you, and the emotion is a data source.

Вие сте вие, а емоцијата е изворот на податоци.

Instead, try to notice the feeling for what it is:

Обидете се да ја сфатите суштината на емоцијата:

"I'm noticing that I'm feeling sad"

„Забележувам дека чувствувам тага“

or "I'm noticing that I'm feeling angry."

или „Забележувам дека чувствувам бес“.

These are essential skills for us,

Постојат основни вештини за нас,

our families, our communities.

нашите семејства, нашите заедници.

They're also critical to the workplace.

Тие се значајни и за нашето работно место.

In my research,

Во моето истражување,

when I looked at what helps people to bring the best of themselves to work,

кога видов што им помага на луѓето да се прикажат во најдобро светло,

I found a powerful key contributor:

открив еден моќен придонес:

individualized consideration.

индивидуализирано внимание.

When people are allowed to feel their emotional truth,

Кога на луѓето им е дозволено вистински да ги чувствуваат своите емоции,

engagement, creativity and innovation flourish in the organization.

тогаш даваат резултати ангажираноста, креативноста и иновативноста.

Diversity isn't just people,

Разноврсноста не се само луѓето

it's also what's inside people.

туку и онаа што е во луѓето.

Including diversity of emotion.

Вклучително и разноврсноста на емоциите.

The most agile, resilient individuals, teams,

Најагилните, најотпорните поединци, тимови,

organizations, families, communities

организации, семејства, заедници

are built on an openness to the normal human emotions.

се градат врз отвореноста кон природните човечки емоции.

It's this that allows us to say,

Ова ни дозволува да кажеме:

"What is my emotion telling me?"

„Што ми кажуваат емоциите?“

"Which action will bring me towards my values?"

„Кое дејство ќе ме доведе до моите вредности?“

"Which will take me away from my values?"

„Што ќе ме оттргне од моите вредности?“

Emotional agility is the ability to be with your emotions

Емоционалната агилност е способност да се биде со емоциите

with curiosity, compassion,

со љубопитност, посветеност

and especially the courage to take values-connected steps.

и особено со храброста да се превземат чекори поврзани со вашите вредности.

When I was little,

Кога бев мала,

I would wake up at night terrified by the idea of death.

се будев среде ноќ ужасно исплашена од помислата за смртта.

My father would comfort me with soft pats and kisses.

Татко ми ќе ме тешеше со нежни тапкања и бакнежи.

But he would never lie.

Но, никогаш не ме лажеше.

"We all die, Susie," he would say.

„Сите ќе умреме, Сузи“ - ми велеше.

"It's normal to be scared."

„Нормално е да се плашиш.“

He didn't try to invent a buffer between me and reality.

Не се обидуваше да постави штит помеѓу мене и реалноста.

It took me a while to understand

Ми требаше време да ја разберам моќта

the power of how he guided me through those nights.

на начинот на кој ме водеше низ оние ноќи.

What he showed me is that courage is not an absence of fear;

Ми покажа дека храброста не значи отсуство на страв,

courage is fear walking.

храброста е страв кој чекори.

Neither of us knew that in 10 short years,

Никој од нас не знаеше дека за 10 кратки години

he would be gone.

тој нема да е жив.

And that time for each of us is all too precious

Тоа време за секој од нас е бесценето

and all too brief.

и прекратко.

But when our moment comes

Но, кога ќе дојде нашиот миг

to face our fragility,

да се соочиме со својата ранливост,

in that ultimate time,

во тој краен миг,

it will ask us,

ќе не праша:

"Are you agile?"

„Дали си агилен?“

"Are you agile?"

„Дали си агилен?““

Let the moment be an unreserved "yes."

Нека тој миг биде безрезервно „да“.

A "yes" born of a lifelong correspondence with your own heart.

„ДА“ кое е родено од преписката со срцето низ целиот живот.

And in seeing yourself.

И во спознавањето самите себе си.

Because in seeing yourself,

Зашто спознавајќи се себе си,

you are also able to see others, too:

ќе можете да ги спознаете и другите:

the only sustainable way forward

единствениот оддржлив начин да се оди напред

in a fragile, beautiful world.

во овој кршлив, прекрасен свет.

Sawubona.

Савубона.

And thank you.

Ви благодарам!

(Laughter)

(Смеа)

Thank you.

Благодарам!

(Applause)

(Аплауз)

Thank you.

Благодарам!

(Applause)

(Аплауз)