The gift and power of emotional courage | Susan David

Translator: Maryam Manzoori Reviewer: sadegh zabihi

Hello, everyone.

سلام بر همگی.

Sawubona.

سائوبُنا.

In South Africa, where I come from,

در آفریقای جنوبی، جایی که من از آن می‌آیم،

"sawubona" is the Zulu word for "hello."

«سائوبُنا» کلمه‌ای زولو به معنای سلام است.

There's a beautiful and powerful intention behind the word

پشت این کلمه، نیتی زیبا و قدرتمند نهفته است.

because "sawubona" literally translated means,

چرا که سائوبُنا از نظر لغوی یعنی،

"I see you, and by seeing you, I bring you into being."

«تو را می‌بینم، و با دیدن تو، تو را به هستی می‌آورم.»

So beautiful, imagine being greeted like that.

خیلی زیباست، تصور کنید که جواب سلامتان را اینطور بدهند.

But what does it take in the way we see ourselves?

اما از لحاظ دیدگاه ما به خودمان چه ملزوماتی دارد؟

Our thoughts, our emotions and our stories

به افکار، احساسات و داستان‌هایمان

that help us to thrive

که به ما کمک می‌کند

in an increasingly complex and fraught world?

تا در جهانی پیچیده و سرشار شکوفا شویم؟

This crucial question has been at the center of my life's work.

این پرسش مهم، همواره در کانون زندگی من بوده است.

Because how we deal with our inner world drives everything.

چرا که نحوه کنار آمدن ما با جهان درونی‌مان همه چیز را هدایت می‌کند.

Every aspect of how we love, how we live,

تمام جوانب این که چگونه عشق می‌ورزیم، چطور زندگی می‌کنیم،

how we parent and how we lead.

فرزندانمان را چطور بزرگ می‌کنیم، و چطور رهبری می‌کنیم.

The conventional view of emotions as good or bad,

دیدگاه متعارف به احساسات، به عنوان خوب یا بد،

positive or negative,

مثبت یا منفی،

is rigid.

انعطاف‌ناپذیر است.

And rigidity in the face of complexity is toxic.

و انعطاف‌ناپذیری در مواجهه با پیچیدگی، سمی است.

We need greater levels of emotional agility

ما برای داشتن ارتجاع و شکوفایی واقعی،

for true resilience and thriving.

به سطوح بیشتری از هوشمندی احساسی نیاز داریم.

My journey with this calling

سفر من با این فراخوان

began not in the hallowed halls of a university,

نه از سالن‌های بزرگ دانشگاه،

but in the messy, tender business of life.

بلکه در تلاطم شلوغ و ظریف زندگی آغاز شد.

I grew up in the white suburbs of apartheid South Africa,

من در حومه‌های سفیدپوست‌نشین رژیم آپارتایدی آفریقای جنوبی بزرگ شدم،

a country and community committed to not seeing.

کشور و جامعه‌ای که تعهد داشت به ندیدن.

To denial.

به انکار کردن.

It's denial that makes 50 years of racist legislation possible

انکار است که ۵۰ سال حاکمیت نژادپرست را میسر می‌سازد،

while people convince themselves that they are doing nothing wrong.

در حالی‌که مردم خود را متقاعد می‌کنند که کار خطایی نمی‌کنند.

And yet, I first learned of the destructive power of denial

با این حال، من اولین بار نیروی مخرب انکار

at a personal level,

در سطح شخصی را،

before I understood what it was doing to the country of my birth.

قبل از آن دریافتم که فهمیدم چه بر سر کشور زادگاهم آورده است.

My father died on a Friday.

پدرم یک روز جمعه مرد.

He was 42 years old and I was 15.

او ۴۲ ساله بود و من ۱۵ ساله.

My mother whispered to me to go and say goodbye to my father

مادرم در گوشم گفت که بروم و از پدرم خداحافظی کنم

before I went to school.

قبل از آن که راهی مدرسه شوم.

So I put my backpack down and walked the passage that ran through

کیفم را زمین گذاشتم و از راهرویی گذشتم که منتهی می‌شد

to where the heart of our home my father lay dying of cancer.

به جایی که قلب خانه‌مان، پدرم، در بستر مرگ سرطان بود.

His eyes were closed, but he knew I was there.

چشمهایش بسته بود، اما می‌دانست که آنجا هستم.

In his presence, I had always felt seen.

در حضور او، همیشه احساس می‌کردم که دیده می‌شوم.

I told him I loved him,

به او گفتم که دوستش دارم،

said goodbye and headed off for my day.

خداحافظی کردم و روزم را شروع کردم.

At school, I drifted from science to mathematics to history to biology,

در مدرسه، سر درس علوم، ریاضی، تاریخ و زیست‌شناسی رفتم،

as my father slipped from the world.

در حالی که پدرم از این جهان لغزید و رفت.

From May to July to September to November,

از ماه مه، تا ژوئیه، سپتامبر و نوامبر،

I went about with my usual smile.

لبخند همیشگی‌ام را حفظ کردم

I didn't drop a single grade.

حتی یک درس را هم حذف نکردم.

When asked how I was doing, I would shrug and say, "OK."

وقتی حالم را می‌پرسیدند، شانه بالا انداخته و می‌گفتم، «خوبم.»

I was praised for being strong.

به دلیل قوی بودن تحسین می‌شدم.

I was the master of being OK.

من استاد خوب بودن بودم.

But back home, we struggled --

اما در خانه، به زحمت افتاده بودیم،

my father hadn't been able to keep his small business going

پدرم در طول بیماری از پیشبرد کار و کاسبی کوچکش بازمانده بود.

during his illness.

And my mother, alone, was grieving the love of her life

و مادرم، به تنهایی، در سوگ عشق زندگی‌اش بود

trying to raise three children,

تلاش می‌کرد سه فرزندش را بزرگ کند،

and the creditors were knocking.

و طلبکارها پاشنه در را از جا درآورده بودند.

We felt, as a family, financially and emotionally ravaged.

تمام خانواده، از نظر مالی و عاطفی احساس فروپاشی می‌کردیم.

And I began to spiral down, isolated, fast.

و من به سرعت شروع کردم به فرو رفتن و انزوا.

I started to use food to numb my pain.

برای فرونشاندن درد، شروع کردم به استفاده از غذا.

Binging and purging.

پرخوری و بالا آوردن.

Refusing to accept the full weight of my grief.

از پذیرش وزن کامل اندوهم سرباز می‌زدم.

No one knew, and in a culture that values relentless positivity,

هیچکس نمی‌دانست، و در فرهنگی که به مثبت بودن تمام‌عیار ارزش می‌دهد،

I thought that no one wanted to know.

گمان می‌کردم که هیچکس نمی‌خواهد بداند.

But one person did not buy into my story of triumph over grief.

اما یک نفر گول داستان پیروزی من بر اندوه را نخورد.

My eighth-grade English teacher fixed me with burning blue eyes

معلم انگلیسی کلاس هشتمم با چشمان آبی نافذش نگاهم کرد

as she handed out blank notebooks.

و دفترچه یادداشت خالی را دستم داد.

She said, "Write what you're feeling.

گفت: «احساساتت را بنویس.

Tell the truth.

راستش را بگو.

Write like nobody's reading."

طوری بنویس که انگار کسی آن را نمی‌خواند.»

And just like that,

و به همین سادگی،

I was invited to show up authentically to my grief and pain.

رسماً به حضور در ماتم و درد خود دعوت شدم.

It was a simple act

این یک کار ساده بود

but nothing short of a revolution for me.

اما برای من چیزی کم از انقلاب نداشت.

It was this revolution that started in this blank notebook

همین انقلاب که سی سال پیش

30 years ago

در این دفترچه خالی شروع شد

that shaped my life's work.

کار زندگی مرا شکل داده است.

The secret, silent correspondence with myself.

نامه‌نگاری آرام و مخفیانه با خودم.

Like a gymnast,

مثل یک ژیمناست،

I started to move beyond the rigidity of denial

شروع کردم به حرکت به ماوراء صلابت انکار،

into what I've now come to call

به آنچه که اکنون اسمش را گذاشته‌ام

emotional agility.

ذکاوت عاطفی.

Life's beauty is inseparable from its fragility.

زیبایی زندگی با شکنندگی‌اش توأمان است.

We are young until we are not.

جوانیم تا وقتی که دیگر جوان نباشیم.

We walk down the streets sexy

با احساس جوانی و شادابی در خیابان راه می‌رویم

until one day we realize that we are unseen.

تا این که یک روز بفهمیم دیگر کسی ما را نمی‌بیند.

We nag our children and one day realize

از دست فرزندانمان غر می‌زنیم و یک روز می‌بینیم

that there is silence where that child once was,

دیگر از جایی که روزی کودکی بود، صدایی برنمی‌خیزد،

now making his or her way in the world.

و آن کودک حالا دنبال راه خودش در جهان است.

We are healthy until a diagnosis brings us to our knees.

تندرستیم تا این که تشخیص بیماری ما را به زانو درآورد.

The only certainty is uncertainty,

تنها چیزی که قطعی است عدم قطعیت است،

and yet we are not navigating this frailty successfully or sustainably.

و با این حال ما این کاستی را با موفقیت و پایداری طی نمی‌کنیم.

The World Health Organization tells us that depression

سازمان بهداشت جهانی می‌گوید که افسردگی

is now the single leading cause of disability globally --

اکنون دلیل عمده معلولیت در سطح جهان است --

outstripping cancer,

قبل از سرطان،

outstripping heart disease.

و جلوتر از بیماری قلبی.

And at a time of greater complexity,

و در زمان پیچیدگی‌های بیشتر،

unprecedented technological, political and economic change,

و تغییرات بی‌سابقه تکنولوژی، اقتصادی و سیاسی،

we are seeing how people's tendency

می‌بینیم که چطور گرایش مردم

is more and more to lock down into rigid responses to their emotions.

هرچه بیشتر و بیشتر در واکنش‌های غیرقابل انعطاف به احساساتشان قفل شده است.

On the one hand we might obsessively brood on our feelings.

از یک سو ممکن است در بحر احساساتمان فرو رویم.

Getting stuck inside our heads.

درون ذهنمان گیر بیفتیم.

Hooked on being right.

به برحق بودن معتاد شویم.

Or victimized by our news feed.

و یا قربانی اخبار خودمان بشویم.

On the other, we might bottle our emotions,

در سوی دیگر، ممکن است احساساتمان را فروبخوریم،

pushing them aside

آنها را کنار بزنیم

and permitting only those emotions deemed legitimate.

و تنها آن دسته از احساسات را که مشروعند، مجاز بدانیم.

In a survey I recently conducted with over 70,000 people,

در نظرسنجی‌ که اخیرا با ۷۰ هزار نفر انجام دادم

I found that a third of us --

دریافتم که یک سوم از ما --

a third --

یک سوم --

either judge ourselves for having so-called "bad emotions,"

یا خودمان را به دلیل داشتن «احساسات بد» قضاوت می‌کنیم،

like sadness,

از جمله غم،

anger or even grief.

عصبانیت و یا حتی سوگ.

Or actively try to push aside these feelings.

یا فعالانه سعی می‌کنیم چنین احساساتی را کنار بزنیم.

We do this not only to ourselves,

ما این کار را نه تنها در مورد خودمان می‌کنیم،

but also to people we love, like our children --

بلکه در مورد عزیزانمان از جمله فرزندانمان هم می‌کنیم--

we may inadvertently shame them out of emotions seen as negative,

به دلیل احساساتی که منفی انگاشته می‌شوند ندانسته، شرمنده‌شان می‌کنیم،

jump to a solution,

راه‌حل پیدا می‌کنیم،

and fail to help them

و در کمک کردن به آنان

to see these emotions as inherently valuable.

در این که این عواطف را باارزش بدانند، بازمی‌مانیم.

Normal, natural emotions are now seen as good or bad.

احساسات عادی و طبیعی، خوب یا بد تلقی می‌شوند.

And being positive has become a new form of moral correctness.

و مثبت بودن به نوع جدیدی از همنوایی اخلاقی تبدیل شده است.

People with cancer are automatically told to just stay positive.

همه خودبه‌خود، به مبتلایان به سرطان توصیه می‌کنند تا مثبت باشند.

Women, to stop being so angry.

و به زنان می‌گویند تا عصبانی نباشند.

And the list goes on.

این فهرست طولانی است.

It's a tyranny.

ستمگرانه است.

It's a tyranny of positivity.

ستم به مثبت‌گرایی است.

And it's cruel.

بی‌رحمانه،

Unkind.

نامهربان است.

And ineffective.

و بی‌اثر است.

And we do it to ourselves,

و ما این کار را نه تنها با خود،

and we do it to others.

بلکه با دیگران نیز می‌کنیم.

If there's one common feature

اگر قرار باشد به حاشیه راندن احساسات،

of brooding, bottling or false positivity, it's this:

گیر کردن در میان آن، و یا مثبت‌گرایی کاذب نقطه مشترکی داشته باشد، این است:

they are all rigid responses.

همه اینها واکنش‌های صلب و سخت هستند.

And if there's a single lesson we can learn

و اگر یک درس باشد که بتوان

from the inevitable fall of apartheid

از سقوط ناگزیر آپارتاید گرفت

it is that rigid denial doesn't work.

این است که انکارِ بی‌انعطاف اثر ندارد.

It's unsustainable.

پایدار نیست.

For individuals, for families,

برای افراد، برای خانواده‌ها،

for societies.

برای جوامع،

And as we watch the ice caps melt,

و درست مانند قله کوه یخی که ذوب می‌شود،

it is unsustainable for our planet.

این وضع برای سیاره ما ناپایدار است.

Research on emotional suppression shows

تحقیقات درباره سرکوب عواطف نشان می‌دهد

that when emotions are pushed aside or ignored,

که وقتی عواطف به حاشیه رانده شده یا مورد بی‌توجهی قرار می‌گیرند،

they get stronger.

قوی‌‎تر می‎‌شوند.

Psychologists call this amplification.

روانشناسان به این می‌گویند فزون‌سازی.

Like that delicious chocolate cake in the refrigerator --

درست مثل کیک شکلاتی در یخچال --

the more you try to ignore it ...

هر چقدر سعی می‌کنید به آن بی‌توجهی کنید...

(Laughter)

(خنده حضار)

the greater its hold on you.

بیشتر وسوسه‌تان می‌کند.

You might think you're in control of unwanted emotions when you ignore them,

شاید فکر کنید با بی‌توجهی به احساسات و عواطف ناخواسته، آنها را کنترل می‌کنید،

but in fact they control you.

ولی درواقع این شما هستید که در کنترل آنها هستید.

Internal pain always comes out.

درد درونی همیشه سر بر می‌آورد.

Always.

همیشه.

And who pays the price?

و بهایش را چه کسی می‌پردازد؟

We do.

ما.

Our children,

فرزندانمان،

our colleagues,

همکارانمان،

our communities.

جوامع‌مان.

Now, don't get me wrong.

اشتباه برداشت نکنید.

I'm not anti-happiness.

من ضد-شادی نیستم.

I like being happy.

شاد بودن را دوست دارم.

I'm a pretty happy person.

و خودم هم فرد شادی هستم.

But when we push aside normal emotions to embrace false positivity,

اما وقتی احساسات عادی را به کنار می‌رانیم، تا مثبت‌گرایی کاذب را در آغوش بگیریم،

we lose our capacity to develop skills to deal with the world as it is,

ظرفیت خود برای ایجاد مهارت مقابله با جهانِ واقعی،

not as we wish it to be.

نه جهانی که آرزویش را داریم، از دست می‌دهیم.

I've had hundreds of people tell me what they don't want to feel.

صدها نفر به من از آنچه که دوست ندارند حس کنند، گفته‌اند.

They say things like,

چیزهایی از این قبیل که،

"I don't want to try because I don't want to feel disappointed."

«نمی‌خوام سعی کنم، چون نمی‌خوام احساس یأس کنم.»

Or, "I just want this feeling to go away."

یا، «فقط می‌خوام این احساس از بین بره.»

"I understand," I say to them.

به آنها می‌گویم، «می‌فهمم،

"But you have dead people's goals."

اما این‌ها اهداف مرده‌هاست.»

(Laughter)

(خنده حضار)

(Applause)

(تشویق حضار)

Only dead people

فقطه مرده‌ها هستند

never get unwanted or inconvenienced by their feelings.

که با عواطفشان دچار حس عذاب و ناخواستگی نمی‌شوند.

(Laughter)

(خنده حاضران)

Only dead people never get stressed,

فقط مرده‌ها هستند که دچار استرس نمی‌شوند،

never get broken hearts,

یا دلشکسته نمی‌شوند،

never experience the disappointment that comes with failure.

و ناامیدی پس از شکست را تجربه نمی‌کنند.

Tough emotions are part of our contract with life.

عواطف قوی بخشی از قرارداد ما با زندگی‌اند.

You don't get to have a meaningful career

داشتن حیاتِ کاری معنی‌دار

or raise a family

یا توسعه خانوادگی

or leave the world a better place

یا تاثیر مثبت بر جهان

without stress and discomfort.

بدون تحمل فشار و زحمت، امکان‌پذیر نیست.

Discomfort is the price of admission to a meaningful life.

زحمت بهای پذیرفته شدن در یک حیات معنادار است.

So, how do we begin to dismantle rigidity

خب، چطور عدم انعطاف را برچینیم

and embrace emotional agility?

و انعطاف عاطفی را دریابیم؟

As that young schoolgirl,

در قامت آن دختر کوچک مدرسه‌ای،

when I leaned into those blank pages,

وقتی که دل به آن صفحات خالی زدم،

I started to do away with feelings

شروع کردم به حذف کامل احساساتی

of what I should be experiencing.

که باید تجربه‌شان می‌کردم.

And instead started to open my heart to what I did feel.

و در عوض در قلبم را گشودم به سوی آنچه که در واقع حس می‌کردم.

Pain.

درد.

And grief.

و اندوه.

And loss.

و فقدان.

And regret.

و ندامت.

Research now shows

اکنون تحقیقات نشان می‌دهد

that the radical acceptance of all of our emotions --

که پذیرش کامل تمامی احساساتمان --

even the messy, difficult ones --

حتی احساسات دشوار و آزاردهنده --

is the cornerstone to resilience, thriving,

سنگ بنای انعطاف، بالندگی،

and true, authentic happiness.

و شادمانی واقعی و اصیل است.

But emotional agility is more that just an acceptance of emotions.

اما انعطاف عاطفی از پذیرش احساسات فراتر است.

We also know that accuracy matters.

می‌دانیم که دقت نیز مهم است.

In my own research, I found that words are essential.

در تحقیقات شخصی خود، دریافتم که کلمات نقشی عمده دارند.

We often use quick and easy labels to describe our feelings.

ما اغلب از برچسب‌های سریع و آسان برای تعریف احساساتمان بهره می‌جوییم.

"I'm stressed" is the most common one I hear.

«استرس دارم» را از همه بیشتر می‌شنوم.

But there's a world of difference between stress and disappointment

اما میان استرس و یأس دنیایی از تفاوت است.

or stress and that knowing dread of "I'm in the wrong career."

یا میان استرس و دلهره این که «زمینه حرفه‌ای من اشتباه است.»

When we label our emotions accurately,

وقتی که با دقت به احساساتمان برچسب می‌زنیم،

we are more able to discern the precise cause of our feelings.

عامل دقیق احساساتمان را بهتر تشخیص می‌دهیم.

And what scientists call the readiness potential in our brain

و آنچه که دانشمندان «آمادگی بالقوه» در مغز می‌نامند

is activated, allowing us to take concrete steps.

فعال شده و امکان برداشتن گامهای درست را به ما می‌دهد.

But not just any steps -- the right steps for us.

اما نه هر گامی، بلکه گام درست.

Because our emotions are data.

چرا که احساسات ما داده‌های اطلاعاتی‌اند.

Our emotions contain flashing lights to things that we care about.

و مانند چراغ قوه بر چیزهایی نور می‌اندازند که برایمان مهم‌اند.

We tend not to feel strong emotion

ما به چیزهایی که در دنیایمان

to stuff that doesn't mean anything in our worlds.

اهمیتی ندارد، احساسات قوی نداریم.

If you feel rage when you read the news,

اگر هنگام خواندن اخبار، احساس خشم می‌کنید،

that rage is a signpost, perhaps, that you value equity and fairness --

آن خشم نشانه است، شاید نشانی از اینکه به برابری و عدالت ارزش می‌دهید --

and an opportunity to take active steps

و فرصتی است برای برداشتن گام‌های فعالانه

to shape your life in that direction.

تا زندگی خود را در آن جهت پیش ببرید.

When we are open to the difficult emotions,

وقتی آمادگی رویارویی با احساسات دشوار را داریم،

we are able to generate responses that are values-aligned.

قادر به پاسخگویی هم‌تراز با آن ارزش‌ها هستیم.

But there's an important caveat.

اما یک هشدار مهم نیز در میان است.

Emotions are data, they are not directives.

احساسات داده‌های اطلاعاتی‌اند، فرمان نیستند.

We can show up to and mine our emotions for their values

ما می‌توانیم احساساتمان را در جستجوی ارزشهایشان واکاوی کنیم

without needing to listen to them.

بدون این که لازم باشد به آنها گوش بسپاریم.

Just like I can show up to my son in his frustration with his baby sister --

مثلا من می‌توانم وقتی پسرم از دست خواهر کوچکش کلافه می‌شود در کنارش باشم --

but not endorse his idea that he gets to give her away

اما از این نظرش که می گوید خواهرش را

to the first stranger he sees in a shopping mall.

بدهیم به اولین غریبه‌ای که در خیابان می‌بینیم حمایت نکنم.

(Laughter)

(خنده حضار)

We own our emotions, they don't own us.

ما مالک احساساتمان هستیم، آنها مالک ما نیستند.

When we internalize the difference between how I feel in all my wisdom

وقتی که تفاوت میان این که با تمام قوای منطق چگونه احساس می‌کنم

and what I do in a values-aligned action,

و در راستای ارزشها چه اقدامی از من سر می‌زند، نهادینه شود،

we generate the pathway to our best selves

ما مسیری را به بهترین وجهه از خودمان بازمی‌کنیم

via our emotions.

از طریق عواطف‌مان.

So, what does this look like in practice?

خب، این در عمل چگونه است؟

When you feel a strong, tough emotion,

وقتی که حس عاطفی قوی و سختی را احساس می‌کنید،

don't race for the emotional exits.

فورا به دنبال راه‌های فرار احساسی نباشید.

Learn its contours, show up to the journal of your hearts.

آن را بشناسید، به خاطرات دلتان سربزنید.

What is the emotion telling you?

آن حس عاطفی به شما چه می‌گوید؟

And try not to say "I am," as in, "I'm angry" or "I'm sad."

و از گفتن «من هستم» در جاهایی مثل «من عصبانی هستم» یا «من غمگین هستم» پرهیز کنید.

When you say "I am"

وقتی می‌گویید «من هستم»

it makes you sound as if you are the emotion.

طوری می‌نماید که انگار شما آن احساس هستید.

Whereas you are you, and the emotion is a data source.

در حالی که شما شما هستید، و آن احساس یک منبع داده اطلاعاتی است.

Instead, try to notice the feeling for what it is:

در عوض، سعی کنید که متوجه ذات آن احساس بشوید:

«متوجهم که احساس غم دارم»

"I'm noticing that I'm feeling sad"

or "I'm noticing that I'm feeling angry."

یا «متوجهم که احساس عصبانیت می‌کنم.»

These are essential skills for us,

اینها مهارتهایی حیاتی برایمان هستند،

our families, our communities.

برای خانواده‌هایمان، و جوامع‌مان.

They're also critical to the workplace.

برای محیط‌های کار نیز اساسی‌اند.

In my research,

در تحقیقاتم، وقتی که به آنچه به افراد کمک می‌کند

when I looked at what helps people to bring the best of themselves to work,

تا بهترین وجه خود را به ظهور برسانند،

I found a powerful key contributor:

یک عامل موثر کلیدی یافتم:

individualized consideration.

ملاحظه شخصی.

When people are allowed to feel their emotional truth,

وقتی افراد امکان حس کردن حقیقت عاطفی خود را می‌یابند،

engagement, creativity and innovation flourish in the organization.

ارتباط، خلاقیت و نوآوری در محیط سازمانی شکوفا می‌شود.

Diversity isn't just people,

تنوع و تکثر فقط درباره افراد نیست،

it's also what's inside people.

بلکه درباره درون افراد نیز هست.

Including diversity of emotion.

از جمله تنوع عاطفه.

The most agile, resilient individuals, teams,

منعطف‌ترین و سازگارترین افراد، تیم‌ها،

organizations, families, communities

سازمان‌ها، خانواده‌ها، و جوامع

are built on an openness to the normal human emotions.

آنهایی هستند که بر اساس پذیرا بودن احساسات عادی انسانی بنا شده‌اند.

It's this that allows us to say,

همین است که به ما اجازه می‌دهد تا بگوییم،

"What is my emotion telling me?"

«عواطفم به من چه می‌گویند؟»

"Which action will bring me towards my values?"

«کدام اقدام مرا به ارزش‌هایم می‌رساند؟»

"Which will take me away from my values?"

«کدام‌یک مرا از ارزش‌هایم دور می‌کند؟»

Emotional agility is the ability to be with your emotions

انعطاف عاطفی قدرت بودن با عواطف،

with curiosity, compassion,

همراه با کنجکاوی، شفقت،

and especially the courage to take values-connected steps.

و بویژه جرأت برداشتن گام‌های مرتبط با ارزش‌هاست.

When I was little,

وقتی کوچک بودم،

I would wake up at night terrified by the idea of death.

شبها از ترس تفکر مرگ از خواب می‌پریدم.

My father would comfort me with soft pats and kisses.

پدرم با نوازش‌ها و بوسه‌های نرم، آرامم می‌کرد.

But he would never lie.

اما هرگز دروغ نمی‌گفت.

"We all die, Susie," he would say.

می‌گفت: «همه ما می‌میریم، سوزی،»

"It's normal to be scared."

«خیلی عادی است که بترسی.»

He didn't try to invent a buffer between me and reality.

تلاش نمی‌کرد میان من و واقعیت مانعی بسازد.

It took me a while to understand

کمی طول کشید

the power of how he guided me through those nights.

تا به قدرت او در نحوه هدایت من در آن شبها پی ببرم.

What he showed me is that courage is not an absence of fear;

آنچه یادم داد این بود که جرأت، ‌ بی‌باکی نیست.

courage is fear walking.

جرأت ترس متحرک است.

Neither of us knew that in 10 short years,

هیچ‌یک از ما نمی‌دانست که تنها ده سال بعد،

he would be gone.

پدرم خواهد رفت.

And that time for each of us is all too precious

و این که زمان برای هر یک از ما گرانبها است

and all too brief.

و بسیار کوتاه.

But when our moment comes

اما وقتی که زمان ما

to face our fragility,

برای مواجهه با شکنندگی فرا می‌رسد،

in that ultimate time,

در آن لحظه واپسین،

it will ask us,

از ما خواهد پرسید،

"Are you agile?"

«حاضری؟»

"Are you agile?"

«آماده‌ای؟»

Let the moment be an unreserved "yes."

بگذارید این لحظه یک «بله» قاطع باشد.

A "yes" born of a lifelong correspondence with your own heart.

«بله»ای که زاده یک عمر تطابق با قلبتان باشد،

And in seeing yourself.

و با نگریستن به خودتان.

Because in seeing yourself,

چرا که با دیدن خود،

you are also able to see others, too:

می‌توانید دیگران را نیز ببینید:

the only sustainable way forward

این تنها روش پایدار پیشروی است

in a fragile, beautiful world.

در جهانی شکننده و زیبا.

Sawubona.

سائوبونا.

And thank you.

و سپاسگزارم.

(Laughter)

(تشویق حاضران)

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حاضران)

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حاضران)