The gift and power of emotional courage | Susan David

Çeviri: Cihan Ekmekçi Gözden geçirme: Figen Ergürbüz

Hello, everyone.

Herkese merhaba.

Sawubona.

Sawubona.

In South Africa, where I come from,

Ülkem Güney Afrika'da

"sawubona" is the Zulu word for "hello."

''Sawubona'' Zulu dilinde merhaba demek.

There's a beautiful and powerful intention behind the word

Kelimenin ardında çok güzel ve güçlü bir niyet var

because "sawubona" literally translated means,

çünkü birebir çevrildiğinde anlamı

"I see you, and by seeing you, I bring you into being."

''Seni görüyorum ve görerek seni var olmaya davet ediyorum.''

So beautiful, imagine being greeted like that.

O kadar güzel ki... Bu şekilde selamlaştığınızı düşünün.

But what does it take in the way we see ourselves?

Peki kendimizi görmemiz için ne gerekiyor?

Our thoughts, our emotions and our stories

Giderek karmaşıklaşan ve kötüleyen dünyada

that help us to thrive

gelişmemize yardım eden

in an increasingly complex and fraught world?

duygu, düşünce ve yaşadıklarımız mı?

This crucial question has been at the center of my life's work.

Bu önemli soru hayatım boyunca işimin merkezi oldu.

Because how we deal with our inner world drives everything.

Çünkü iç dünyamızla mücadelemiz her şeyi yönetiyor.

Every aspect of how we love, how we live,

Nasıl sevdiğimizden nasıl yaşadığımıza

how we parent and how we lead.

nasıl anne baba olup nasıl liderlik yaptığımıza kadar.

The conventional view of emotions as good or bad,

Duygularımızın iyi veya kötü, olumlu veya olumsuz

positive or negative,

olduğu görüşü

is rigid.

kalıplaşmış.

And rigidity in the face of complexity is toxic.

Karmaşıklık arasında kalıplaşma toksit gibidir.

We need greater levels of emotional agility

Gerçek dayanıklıklık ve kendimizi geliştirmek için

for true resilience and thriving.

daha iyi bir duygusal çevikliğe ihtiyacımız var.

My journey with this calling

Benim bu gereksinime olan yolculuğum

began not in the hallowed halls of a university,

bir üniversitenin koridorlarında değil,

but in the messy, tender business of life.

iş hayatının hassas, dağınık ortamında başladı.

I grew up in the white suburbs of apartheid South Africa,

Ayrımcı Güney Afrika'nın beyaz banliyölerinde büyüdüm,

a country and community committed to not seeing.

görmemeye odaklanmış bir ülke ve topluluk.

To denial.

İnkâra odaklı.

It's denial that makes 50 years of racist legislation possible

İnsanlar yanlış bir şey yapmadıklarına kendilerini ikna ederken

while people convince themselves that they are doing nothing wrong.

50 yıllık ırkçı yasayı mümkün kılan bir inkâr.

And yet, I first learned of the destructive power of denial

Yine de inkârın yıkıcı gücünü ilk önce

at a personal level,

kişisel düzeyde yaşadım,

before I understood what it was doing to the country of my birth.

doğduğum ülkeye ne yaptığını anlamamdan önce.

My father died on a Friday.

Babam bir Cuma günü ölmüştü.

He was 42 years old and I was 15.

42 yaşındaydı, bense 15.

My mother whispered to me to go and say goodbye to my father

Okula gitmeden önce annem babamla vedalaşmamı

before I went to school.

kulağıma fısıldamıştı.

So I put my backpack down and walked the passage that ran through

Sırt çantamı bıraktım ve evimizin direği babamın

to where the heart of our home my father lay dying of cancer.

kanserden ölmekte olduğu yere doğru yol aldım.

His eyes were closed, but he knew I was there.

Gözleri kapalıydı ama orada olduğumu biliyordu.

In his presence, I had always felt seen.

O yanımdayken hep görüldüğümü hissederdim.

I told him I loved him,

Onu sevdiğimi söyledim,

said goodbye and headed off for my day.

hoşçakal dedim ve yola koyuldum.

At school, I drifted from science to mathematics to history to biology,

Okulda bilimden matematiğe, tarihten biyoloji dersine geçerken

as my father slipped from the world.

babam bu dünyadan gidiyordu.

From May to July to September to November,

Mayıs ayından Temmuz, Eylül ve Kasım ayına kadar,

I went about with my usual smile.

her zamanki gülümsememi takındım.

I didn't drop a single grade.

Tek bir not düşürmedim.

When asked how I was doing, I would shrug and say, "OK."

Nasıl olduğum sorulduğunda omuz silkip ''İyiyim'' diyordum.

I was praised for being strong.

Güçlü olduğum için övgü alıyordum.

I was the master of being OK.

İyi olmanın efendisi olmuştum.

But back home, we struggled --

Ama evde işler kolay değildi --

my father hadn't been able to keep his small business going

babam hastalığı boyunca küçük işletmesini

during his illness.

idare edememişti.

And my mother, alone, was grieving the love of her life

Annem ise tek başına hayatının aşkının yasını tutuyor,

trying to raise three children,

üç çocuk büyütmeye çalışıyor,

and the creditors were knocking.

alacaklılar kapıya dayanıyordu.

We felt, as a family, financially and emotionally ravaged.

Aile olarak hem ekonomik hem de manevi yönden hırpalanıyorduk.

And I began to spiral down, isolated, fast.

Hızlı bir şekilde dönüş yaşamaya, izole olmaya başladım.

I started to use food to numb my pain.

Acımı baskılaması için yiyeceklere başvurdum.

Binging and purging.

Aşırı yemek yiyordum.

Refusing to accept the full weight of my grief.

Acımın ağırlığını reddediyordum.

No one knew, and in a culture that values relentless positivity,

Kimse bilmiyordu ve olumlu olmaya değer veren bir kültürde

I thought that no one wanted to know.

kimse bilmek dahi istemiyordu.

But one person did not buy into my story of triumph over grief.

Ancak bir kişi benim bu acıya rağmen zafer hikâyeme inanmadı.

My eighth-grade English teacher fixed me with burning blue eyes

8. sınıf öğretmenin tehditkâr mavi gözlerle bana baktı

as she handed out blank notebooks.

ve bana boş defterler verdi.

She said, "Write what you're feeling.

''Ne hissediyorsan yaz'' dedi,

Tell the truth.

''Doğrularu söyle.

Write like nobody's reading."

Kimse okumuyormuş gibi yaz.''

And just like that,

İşte bu şekilde

I was invited to show up authentically to my grief and pain.

yas ve acımı göstermeye davet edilmiştim.

It was a simple act

Basit bir işti

but nothing short of a revolution for me.

ama benim için devrim gibiydi.

It was this revolution that started in this blank notebook

30 yıl önce o boş defterde başlayan

30 years ago

bu devrim

that shaped my life's work.

hayatımın işini şekillendirdi.

The secret, silent correspondence with myself.

Kendimle gizli ve sessiz bir yazışma.

Like a gymnast,

Tıpkı bir atlet gibi

I started to move beyond the rigidity of denial

inkârın kalıplarından uzaklaşıp

into what I've now come to call

duygusal çeviklik diye adlandırdığım

emotional agility.

bir konsepte ilerledim.

Life's beauty is inseparable from its fragility.

Hayatın güzelliği onun hassaslığından ayrılamaz.

We are young until we are not.

Yaşlanana dek genç kalıyoruz.

We walk down the streets sexy

Bir gün güzelliğimizle yolda yürürken

until one day we realize that we are unseen.

bir zaman sonra görülmediğimizi fark ediyoruz.

We nag our children and one day realize

Çocuklarımıza kusur bulurken fark ediyoruz ki

that there is silence where that child once was,

o çocuğun olduğu yerde önceleri sessizlik vardı,

now making his or her way in the world.

şimdi o da dünyada bir iz bırakacak.

We are healthy until a diagnosis brings us to our knees.

Bir teşhis bizi dizlerimin önüne çöktürene dek sağlıklıyız.

The only certainty is uncertainty,

Tek kesinlik belirsizlik

and yet we are not navigating this frailty successfully or sustainably.

ama hâlâ bu kırılganlığı başarılı bir şekilde yönlendiremiyoruz.

The World Health Organization tells us that depression

Dünya Sağlık Örgütü'ne göre depresyon

is now the single leading cause of disability globally --

küresel çapta engelliliğin önde gelen nedeni,

outstripping cancer,

hem kanserin

outstripping heart disease.

hem de kalp hastalığının önünde.

And at a time of greater complexity,

Büyük bir karmaşıklık durumunda,

unprecedented technological, political and economic change,

beklenmeyen teknolojik, siyasi ve ekonomik değişimde

we are seeing how people's tendency

insanların nasıl daha fazla

is more and more to lock down into rigid responses to their emotions.

duyguları içine kapanma eğiliminde olduklarını görüyoruz.

On the one hand we might obsessively brood on our feelings.

Bir yandan hislerimiz üzerinde düşünüp durabiliriz.

Getting stuck inside our heads.

Kendi aklımızda sıkışıp kalırız.

Hooked on being right.

Her zaman haklıyızdır orada

Or victimized by our news feed.

ya da haber akışında mağdur oluruz.

On the other, we might bottle our emotions,

Diğer yandan duygularımızı

pushing them aside

bir kenara koyup

and permitting only those emotions deemed legitimate.

sadece makul olduğunu düşündüğümüz duygulara izin veririz.

In a survey I recently conducted with over 70,000 people,

70.000'den fazla kişiyle yaptığım bir anket sonucu

I found that a third of us --

üçte birimizin

a third --

üçte birimiz

either judge ourselves for having so-called "bad emotions,"

sözde ''kötü duygular''a sahip olduğumuz için kendimizi yargıladığımızı

like sadness,

örneğin üzüntü,

anger or even grief.

sinirlilik, hatta yas gibi,

Or actively try to push aside these feelings.

ya da bu hisleri ötelediğimizi gösteriyor.

We do this not only to ourselves,

Bunu sadece kendimize değil,

but also to people we love, like our children --

çocuklarımız gibi sevdiklerimize de yapıyoruz.

we may inadvertently shame them out of emotions seen as negative,

Negatif görülen hislerden utanmalarına sebep oluyoruz,

jump to a solution,

çözüme atlıyoruz

and fail to help them

ve aslında değerli olan

to see these emotions as inherently valuable.

bu hisleri görmede onlara yardımcı olamıyoruz.

Normal, natural emotions are now seen as good or bad.

Normal, doğal duygular bugün iyi veya kötü olarak ayrılıyor.

And being positive has become a new form of moral correctness.

Pozitif olmak da yeni bir etik doğruluk biçimine dönüştü.

People with cancer are automatically told to just stay positive.

Kanser hastalarına ilk söylenen şey pozitif olmaları.

Women, to stop being so angry.

Kadınlara sinirli olmamaları söyleniyor.

And the list goes on.

Liste bu şekilde gidiyor.

It's a tyranny.

Bu bir zorbalık.

It's a tyranny of positivity.

Pozitifliğin dayatılması.

And it's cruel.

Acımasızca.

Unkind.

Kaba.

And ineffective.

Ve etkisiz.

And we do it to ourselves,

Bunu hem kendimize

and we do it to others.

hem de başkalarına yapıyoruz.

If there's one common feature

Yanlış pozitiflik veya öteleştirmenin

of brooding, bottling or false positivity, it's this:

ortak bir noktası varsa o da şu:

they are all rigid responses.

hepsi kalıplaşmış tepkiler.

And if there's a single lesson we can learn

Ayrımcılığın kaçınılmazlığından

from the inevitable fall of apartheid

çıkarabileceğimiz bir ders varsa

it is that rigid denial doesn't work.

bu, kalıplaşmış inkârın işe yaramadığı.

It's unsustainable.

Sürdürülemez.

For individuals, for families,

Ne bireyler ve aileler

for societies.

ne de toplumlar.

And as we watch the ice caps melt,

Buzulların eridiğini izledikçe

it is unsustainable for our planet.

gezegenimiz için sürdürülemez olduğunu görürüz.

Research on emotional suppression shows

Duygusal bastırma araştırmaları

that when emotions are pushed aside or ignored,

duyguların öteleştirildiği veya görmezden gelindiği durumlarda

they get stronger.

daha da güçlendiklerini gösteriyor.

Psychologists call this amplification.

Psikologlar buna yükselme diyor.

Like that delicious chocolate cake in the refrigerator --

Buzdolabındaki o leziz çikolatalı kek gibi...

the more you try to ignore it ...

Siz görmezden geldikçe...

(Laughter)

(Kahkahalar)

the greater its hold on you.

üzerinizde daha çok etki yapacaktır.

You might think you're in control of unwanted emotions when you ignore them,

Görmezden geldiğinizde o duyguların kontrol altında olduğunu sanıyorsunuz

but in fact they control you.

ama aslında onlar sizi kontrol ediyor.

Internal pain always comes out.

İç acı her zaman açığa çıkar.

Always.

Her zaman.

And who pays the price?

Peki bedelini kim öder?

We do.

Biz.

Our children,

Çocuklarımız,

our colleagues,

iş arkadaşlarımız,

our communities.

topluluklarımız.

Now, don't get me wrong.

Beni yanlış anlamayın.

I'm not anti-happiness.

Mutluluk karşıtı değilim.

I like being happy.

Mutlu olmayı seviyorum.

I'm a pretty happy person.

Çok da mutlu bir insanım.

But when we push aside normal emotions to embrace false positivity,

Ancak yanlış pozitiflik adına normal duyguları öteleştirdiğimizde

we lose our capacity to develop skills to deal with the world as it is,

dünyayla başa çıkacak yetileri geliştirecek kapasiteyi de kaybediyoruz,

not as we wish it to be.

oysa istediğimiz bu değil.

I've had hundreds of people tell me what they don't want to feel.

Yüzlerce insan bana ne hissetmek istemedikerini söyledi.

They say things like,

Şöyle şeyler söylediler:

"I don't want to try because I don't want to feel disappointed."

''Denemek istemiyorum çünkü hayal kırıklığı istemiyorum.''

Or, "I just want this feeling to go away."

Veya ''Bu hissin gitmesini istiyorum.''

"I understand," I say to them.

Onlara ''Anlıyorum'' diyorum,

"But you have dead people's goals."

''Fakat ölü bir insanın amaçları bunlar.''

(Laughter)

(Kahkahalar)

(Applause)

(Alkışlar)

Only dead people

Yalnızca ölü insanlar

never get unwanted or inconvenienced by their feelings.

istenmeyen veya uygunsuz hislere kapılırlar.

(Laughter)

(Kahkahalar)

Only dead people never get stressed,

Yalnızca ölü insanlar strese girmez,

never get broken hearts,

kalpleri kırılmaz,

never experience the disappointment that comes with failure.

başarısızlıkla gelen hayal kırıklığını yaşamazlar.

Tough emotions are part of our contract with life.

Zor duygular hayatla yaptığımız anlaşmanın bir parçası.

You don't get to have a meaningful career

Stres ve rahatsızlık yaşamadan

or raise a family

ne anlamlı bir kariyer yapabilir

or leave the world a better place

ne aile yetiştirebilir

without stress and discomfort.

ne de dünyaya bir iyilik yapabilirsiniz.

Discomfort is the price of admission to a meaningful life.

Rahatsızlık anlamlı bir hayata kabul edilmenin bedeli.

So, how do we begin to dismantle rigidity

Peki bu kalıplaşmışlığı bozarak

and embrace emotional agility?

duygusal çevikliği nasıl başarırız?

As that young schoolgirl,

Okula gittiğim o genç yaşta,

when I leaned into those blank pages,

o boş kağıtlara yönelirken

I started to do away with feelings

ne hissetmem gerektiğiyle ilgili

of what I should be experiencing.

hisleri kafamdan çıkarmaya çalışıp

And instead started to open my heart to what I did feel.

gerçekten hissettiğim şeyi açığa çıkarmaya başladım.

Pain.

Acı.

And grief.

Yas.

And loss.

Kaybetme.

And regret.

Pişmanlık.

Research now shows

Artık araştırmalar gösteriyor ki

that the radical acceptance of all of our emotions --

tüm duygularımızı radikal bir şekilde kabullenmek,

even the messy, difficult ones --

karışık ve zor olanlar dâhil,

is the cornerstone to resilience, thriving,

dayanıklılık ve başarının

and true, authentic happiness.

gerçek mutluluğun temel taşı.

But emotional agility is more that just an acceptance of emotions.

Duygusal çeviklik yalnızca duyguların kabulunden çok daha fazlası.

We also know that accuracy matters.

Doğruluğun da önemli olduğunu biliyoruz.

In my own research, I found that words are essential.

Kendi araştırmalarımda, sözcüklerin çok önemli olduğunu gördüm.

We often use quick and easy labels to describe our feelings.

Genellikle duygularımızı hızlı ve basit kelimelerle etiketliyoruz.

"I'm stressed" is the most common one I hear.

En sık duyduğum ''Stresliyim.''

But there's a world of difference between stress and disappointment

Stres ve hayal kırıklığı ile

or stress and that knowing dread of "I'm in the wrong career."

stres ve ''Yanlış kariyerdeyim.'' demek arasında dünya kadar fark var.

When we label our emotions accurately,

Duygularımızı doğru etiketlediğimizde

we are more able to discern the precise cause of our feelings.

hislerimizin asıl nedenini çok daha iyi fark ediyoruz.

And what scientists call the readiness potential in our brain

Bilim insanlarının beynimizdeki hazırlık potansiyeli dediği şey

is activated, allowing us to take concrete steps.

harekete geçerek sağlam adımlar atmamızı sağlıyor.

But not just any steps -- the right steps for us.

Herhangi bir adım değil, doğru adımı atmamızı sağlıyor.

Because our emotions are data.

Çünkü duygularımız veri.

Our emotions contain flashing lights to things that we care about.

Önemsediğimiz şeylere ışık tutuyorlar.

We tend not to feel strong emotion

Bizim dünyamızda hiçbir anlamı olmayan şeylere

to stuff that doesn't mean anything in our worlds.

güçlü duygular sergilemiyoruz.

If you feel rage when you read the news,

Haberleri izlediğinizde sinirleniyorsanız

that rage is a signpost, perhaps, that you value equity and fairness --

eşitlik ve adalete değer verdiğinizin işareti,

and an opportunity to take active steps

ayrıca hayatınızı o yönde şekillendirmeniz için

to shape your life in that direction.

aktif adımlar atmanız için bir fırsat.

When we are open to the difficult emotions,

Zor duygulara açık olduğumuz zaman,

we are able to generate responses that are values-aligned.

değerlerle bütünleşmiş tepkiler ortaya çıkarabiliyoruz.

But there's an important caveat.

Ancak önemli bir husus var.

Emotions are data, they are not directives.

Duygular veridir, talimat değil.

We can show up to and mine our emotions for their values

Onları dinleme gereği hissetmeden

without needing to listen to them.

duygularımızın değerini kullanabiliriz.

Just like I can show up to my son in his frustration with his baby sister --

Tıpkı oğlumun küçük kız kardeşine duyduğu öfke gibi,

but not endorse his idea that he gets to give her away

fakat onu alışveriş merkezinde gördüğü

to the first stranger he sees in a shopping mall.

ilk yabancıya verme isteğini gerçekleştirmemesi gibi.

(Laughter)

(Kahkahalar)

We own our emotions, they don't own us.

Duygulara biz sahibiz, onlar bize değil.

When we internalize the difference between how I feel in all my wisdom

Bilgeliğim içinde ne hissettiğim ve değerlerle bütünleşmiş hareketlerde

and what I do in a values-aligned action,

ne yaptığım arasındaki farkı özdeşleştirdiğimde

we generate the pathway to our best selves

duygularımız aracılığıyla en iyi hallerimize giden

via our emotions.

bir köprü kurmuş oluyoruz.

So, what does this look like in practice?

Uygulamada bu nasıl oluyor peki?

When you feel a strong, tough emotion,

Güçlü, sert bir duyguya kapıldığınızda

don't race for the emotional exits.

o duygudan kurtulmak için acele etmeyin.

Learn its contours, show up to the journal of your hearts.

Sınırlarını öğrenin, kalbinizin güncesine bir göz atın.

What is the emotion telling you?

Bu duygu size ne söylüyor?

And try not to say "I am," as in, "I'm angry" or "I'm sad."

''Sinirliyim'' veya ''Üzgünüm'' gibi şeyler söylememeye çalışın.

When you say "I am"

''Buyum'' dediğiniz zaman

it makes you sound as if you are the emotion.

Duygu sizmişsiniz gibi oluyor.

Whereas you are you, and the emotion is a data source.

Oysa siz sizsiniz, dugularınız ise veri.

Instead, try to notice the feeling for what it is:

Var olan duguyu olduğu gibi fark etmeye çalışın:

"I'm noticing that I'm feeling sad"

''Üzüldüğümü fark ediyorum.''

or "I'm noticing that I'm feeling angry."

veya ''Sinirlendiğimi fark ediyorum.''

These are essential skills for us,

Bunlar bizim için çok önemli yetiler,

our families, our communities.

ailemiz ve toplumlarımız için de.

They're also critical to the workplace.

İşyerinde de oldukça önemliler.

In my research,

Araştırmamda,

when I looked at what helps people to bring the best of themselves to work,

insanların en iyi hallerini ortaya çıkarmakta

I found a powerful key contributor:

önemli bir etken keşfettim:

individualized consideration.

bireysel düşünce.

When people are allowed to feel their emotional truth,

İnsanlar duygusal gerçekliklerini hissedebildiklerinde

engagement, creativity and innovation flourish in the organization.

yakınlaşma, yaratıcılık ve inovasyon organizasyon içinde ortaya çıkıyor.

Diversity isn't just people,

Çeşitlilik yalnızca insanlar değil,

it's also what's inside people.

onların içinde olanı da kapsıyor.

Including diversity of emotion.

Duyguların çeşitliliği buna dâhil.

The most agile, resilient individuals, teams,

En çevik ve dayanıklı bireyler, ekipler,

organizations, families, communities

örgütler, aileler, topluluklar

are built on an openness to the normal human emotions.

normal insan duyguları açıklığında oluşturuluyor.

It's this that allows us to say,

Bu da şunu söylememizi sağlıyor:

"What is my emotion telling me?"

''Duygum bana ne söylüyor?''

"Which action will bring me towards my values?"

''Beni değerlerime hangi hareket götürecek?''

"Which will take me away from my values?"

''Beni değerlerimden hangi hareket alıkoyacak?''

Emotional agility is the ability to be with your emotions

Duygusal çeviklik duygularınızla

with curiosity, compassion,

merak, anlayış

and especially the courage to take values-connected steps.

ve özellikle cesaretle değerlere doğru adım atma yeteneği.

When I was little,

Ben küçükken,

I would wake up at night terrified by the idea of death.

Ölümden korkarak geceleri uyanırdım.

My father would comfort me with soft pats and kisses.

Babam sırtıma vurarak ve beni öperek rahatlamamı sağlardı.

But he would never lie.

Ancak hiç yalan söylemezdi.

"We all die, Susie," he would say.

''Hepimiz öleceğiz, Susie'' derdi.

"It's normal to be scared."

''Korkman normal.''

He didn't try to invent a buffer between me and reality.

Ben ve gerçeklik arasına bir tampon koymaya çalışmadı.

It took me a while to understand

O gecelerde yaptığı rehberliğin

the power of how he guided me through those nights.

ne kadar güçlü olduğunu anlamam epey bir zaman aldı.

What he showed me is that courage is not an absence of fear;

Bana cesaretin korkunun olmayışı değil,

courage is fear walking.

korkuya doğru yürümenin olduğunu gösterdi.

Neither of us knew that in 10 short years,

10 yıl gibi kısa bir süre içinde öleceğini

he would be gone.

ikimiz de bilmiyorduk.

And that time for each of us is all too precious

İkimiz için de bu zaman çok değerli

and all too brief.

ve çok kısaydı.

But when our moment comes

Ancak kırılganlığımızla yüzleşeceğimiz

to face our fragility,

o kaçınılmaz an

in that ultimate time,

kapımıza dayandığında

it will ask us,

bize şunu soracak;

"Are you agile?"

''Hazır mısın?''

"Are you agile?"

''Hazır mısın?''

Let the moment be an unreserved "yes."

O anın ''evet'' olmasına izin verin.

A "yes" born of a lifelong correspondence with your own heart.

Kalbinizle hayat boyu yazışmanızdan doğan bir evet olsun.

And in seeing yourself.

Ve kendinizi görmekten.

Because in seeing yourself,

Çünkü kendinizi görerek

you are also able to see others, too:

başkalarını da görüyorsunuz:

the only sustainable way forward

kırılgan, güzel bir dünyada

in a fragile, beautiful world.

ileriye doğru sürdürelecek tek yol.

Sawubona.

Sawubona.

And thank you.

Teşekkür ederim.

(Laughter)

(Kahkahalar)

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkışlar)

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkışlar)