Megan Washington: Why I live in mortal dread of public speaking

مگان واشنگتن: چرا من با ترسی کشنده از سخنرانی کردن زندگی می کنم

Translator: Parissa Kalaee Reviewer: Shahram Eatezadi

I didn't know when I agreed to do this

وقتی پذیرفتم که این کار رو بکنم، نمی دونستم که

whether I was expected to talk or to sing.

قراره حرف بزنم یا آواز بخونم.

But when I was told that the topic was language,

ولی وقتی بهم گفتن که موضوع زبان است،

I felt that I had to speak about something for a moment.

حس کردم که باید راجع به چیزی صحبت کنم، حتی برای چند لحظه.

I have a problem.

من مشکلی دارم.

It's not the worst thing in the world.

که بدترین مشکل دنیا نیست.

I'm fine.

من خوبم.

I'm not on fire.

وسط آتیش گیر نیفتادم.

I know that other people in the world

می دونم که بقیه آدما تو دنیا

have far worse things to deal with,

با چیزهای بسیار بدتری دست به گریبان هستن،

but for me, language and music are

ولی برای من، زبان و موسیقی

inextricably linked through this one thing.

به طورجدایی ناپذیری به این یه چیز مربوطند.

And the thing is that I have a stutter.

و اون یه چیز اینه که من لکنت زبان دارم.

It might seem curious given that I spend

خیلی غریب است که من بخش

a lot of my life on the stage.

زیادی از زندگی ام رو روی صحنه می گذرونم.

One would assume that I'm comfortable

شاید این طوری فرض بشه که

in the public sphere and comfortable here,

من در فضای عمومی و اینجا راحتم،

speaking to you guys.

که با شما صحبت می کنم.

But the truth is that I've spent my life up until this point

ولی واقعیت اینه که من تمام زندگیم رو تا این لحظه

and including this point, living in mortal dread

با ترسی کشنده از

of public speaking.

سخنرانی درفضای عمومی گذرونده ام.

Public singing, whole different thing. (Laughter)

آواز خوندن در برابر جمعیت که کلاً یک چیز دیگه است. (خنده حضار)

But we'll get to that in a moment.

ولی یه دقیقه دیگه بهش می رسیم.

I've never really talked about it before so explicitly.

من هیچ وقت دیگه این قدر صریح راجع بهش صحبت نکرده ام.

I think that that's because I've always lived in hope

فکر می کنم به خاطر اینه که همیشه با این امید زندگی کرده ام

that when I was a grown-up,

که وقتی بزرگ شده باشم،

I wouldn't have one.

دیگه لکنت نداشته باشم.

I sort of lived with this idea that when I'm grown,

یه طوری با این عقیده زندگی کرده ام که وقتی بزرگ بشم،

I'll have learned to speak French,

یادم می گیرم که چطور فرانسوی صحبت کنم،

and when I'm grown, I'll learn how to manage my money,

و وقتی بزرگ بشم، یاد می گیرم که چطوری پولم را مدیریت کنم،

and when I'm grown, I won't have a stutter,

و وقتی بزرگ بشم، من دیگه لکنت ندارم،

and then I'll be able to public speak and maybe be the prime minister

و اون وقت می تونم سخنرانی کنم و شاید نخست وزیر اونجا بشم

and anything's possible and, you know.

و هر چیزی ممکنه و ... می دونید دیگه.

(Laughter)

(خنده حضار)

So I can talk about it now

خب حالا می تونم راجع بهش صحبت کنم

because I've reached this point, where —

چون به این نقطه رسیدم که، جایی که--

I mean, I'm 28.

منظورم اینه که من ۲۸ سالمه.

I'm pretty sure that I'm grown now.

و حالا تقریبا مطمئنم که بزرگ شدم.

(Laughter)

(خنده حضار)

And I'm an adult woman

و من یک زن بالغ هستم

who spends her life as a performer,

که زندگی اش رو از راه اجرا می گذرونه،

with a speech impediment.

با یک نقص برای اجرای سخنرانی.

So, I might as well come clean about it.

برای همین، باید در این باره صریح باشم.

There are some interesting angles to having a stutter.

اگه لکنت داشته باشی، موضوعات جالبی پیش میاد.

For me, the worst thing that can happen

برای من، بدترین چیزی که می تونه اتفاق بیفته

is meeting another stutterer.

ملاقات با فرد دیگری است که لکنت دارد.

(Laughter)

(خنده حضار)

This happened to me in Hamburg, when

یه بار که در هامبورگ بودم، این اتفاق افتاد. وقتی

this guy, we met and he said,

این آقا رو ملاقات کردم و اون گفت:

"Hello, m-m-m-my name is Joe,"

"سلام، اس-س-س-س-سم من جو است"

and I said, "Oh, hello, m-m-m-my name is Meg."

و من گفتم: "اوه، سلام، اس-س-س-سم من مگ است."

Imagine my horror when I realized

وحشت من را تصور کنید، وقتی که فهمیدم

he thought I was making fun of him.

اون فکر کرده که دستش انداختم.

(Laughter)

(خنده حضار)

People think I'm drunk all the time.

مردم فکر می کنند که من همیشه مست می کنم.

(Laughter)

(خنده حضار)

People think that I've forgotten their name

مردم فکر می کنند که اسمشون رو فراموش کرده ام

when I hesitate before saying it.

وقتی که قبل از گفتنش شک می کنم.

And it is a very weird thing, because

و خیلی عجیبه، چون

proper nouns are the worst.

اسم های خاص از همه بدترند.

If I'm going to use the word "Wednesday" in a sentence,

اگه بخوام در یه جمله از کلمه «چهارشنبه» استفاده کنم،

and I'm coming up to the word,

و برسم به کلمه،

and I can feel that I'm going to stutter or something,

و یه جورایی حس کنم که قراره لکنت پیدا کنم یا یه چیزی شبیه اون،

I can change the word to "tomorrow,"

می تونم کلمه را به "فردا" تغییر بدم،

or "the day after Tuesday,"

یا "روز فردای سه شنبه"،

or something else.

یا یه چیزی مثل اون.

It's clunky, but you can get away with it,

سر هم بندی است، ولی می تونید از پسش بر بیایید،

because over time I've developed this

ولی در گذر زمان من این راه فرار را

loophole method of using speech

ساخته ام که با استفاده از سخنرانی

where right at the last minute you

درست در لحظه آخر، شما می تونی

change the thing and you trick your brain.

اون چیز را تغییر بدهی و مغزت را فریب بدی.

But with people's names, you can't change them.

ولی در مورد اسم مردم، نمیشه اونها را تغییر داد.

(Laughter)

(خنده حضار)

When I was singing a lot of jazz,

وقتی که در سبک جاز زیاد می خوندم،

I worked a lot with a pianist whose name was Steve.

خیلی وقتا با یک پیانیستی به اسم استیو کار می کردم.

As you can probably gather,

و احتمالاً تا حالا دستگیرتون شده،

S's and T's, together or independently,

حرف س و حرف ت، با هم یا به تنهایی،

are my kryptonite.

مشکل من است.

But I would have to introduce the band

ولی من مجبور بودم که کل گروه را

over this rolling vamp,

از روی فهرست اجرا معرفی کنم،

and when I got around to Steve,

و وقتی که به اسم استیو می رسیدم،

I'd often find myself stuck on the "St."

اغلب سر "است" (اول اسم استیو) گیر می افتادم.

And it was a bit awkward and uncomfortable and it totally kills the vibe.

و یه کم دست پاچه کننده و ناراحت کننده بود و کامل فضای ارتباطی را نابود می کرد.

So after a few instances of this,

برای همین، بعد از چند بار که این اتفاق افتاد،

Steve happily became "Seve,"

"استیو" با خوشحالی تبدیل شد به "سیو"،

and we got through it that way. (Laughter)

و این طوری از پسش بر اومدیم. (خنده حضار)

I've had a lot of therapy,

من درمان های زیادی رو امتحان کردم،

and a common form of treatment is to use

و یک مدل مرسوم از درمان، استفاده از

this technique that's called smooth speech,

تکنیکی است معروف به سخنرانی نرم،

which is where you almost sing everything that you say.

که در اون شما تقریباً هر چی رو که می خواهید بگین را مثل آواز می خونید.

You kind of join everything together in this

انگار یه جورایی هر چیزی رو به هم وصل می کنید در این

very singsong, kindergarten teacher way,

روش آواز خوندن، روش معلم مهدکودک گونه،

and it makes you sound very serene, like you've had lots of Valium,

و اون باعث میشه که خیلی خونسرد به نظر بیایید،مثل وقتی که یک عالمه والیوم خوردید،

and everything is calm. (Laughter)

و همه چیز آرام است. (خنده حضار)

That's not actually me.

اون روش واقعاً مناسب من نبود.

And I do use that. I do.

ولی من ازش استفاده می کنم، من استفاده می کنم.

I use it when I have to be on panel shows,

مخصوصاً زمانی که باید در یک مسابقه تلویزیونی شرکت کنم،

or when I have to do radio interviews,

یا وقتی که مصاحبه رادیویی دارم،

when the economy of airtime is paramount.

یا وقتی که پول اجرای روی آنتن زیاد باشه.

(Laughter)

(خنده حضار)

I get through it that way for my job.

من برای شغلم از اون روش استفاده می کنم.

But as an artist who feels that their work

ولی به عنوان یک هنرمند که کارش

is based solely on a platform of honesty

فقط بر اساس درستکاری

and being real,

و واقعی بودن است،

that feels often like cheating.

اغلب احساسی شبیه تقلب بهم میده.

Which is why before I sing, I wanted to tell you

برای همینه که قبل از خواندن، خواستم بهتون بگم که

what singing means to me.

خواندن برای من چه معنایی داره.

It's more than making nice sounds,

برای من خیلی بیشتر از تولید صداهای خوشایند است،

and it's more than making nice songs.

و خیلی بیشتر از خلق آهنگ های زیبا ست.

It's more than feeling known, or understood.

خیلی بیشتر از معروف شدن یا فهمیده شدن است.

It's more than making you feel the things that I feel.

خیلی بیشتر از اینه که بخوام شما همون احساسی رو داشته باشید که من دارم.

It's not about mythology,

اصلاً درباره افسانه شناسی نیست،

or mythologizing myself to you.

یا خودم را شکل افسانه ها بهتون نشون بدهم.

Somehow, through some miraculous

یه جورایی، به خاطر یه سری

synaptic function of the human brain,

عملکرد معجزه آسای سیناپس های مغز انسان،

it's impossible to stutter when you sing.

غیر ممکن است که وقتی که آواز می خونید، لکنت سراغتان بیاد.

And when I was younger, that was a method of treatment

و وقتی سنم کمتر بود، این یکی از راه های درمان بود

that worked very well for me,

که خیلی خوب روی من جواب داد،

singing, so I did it a lot.

آواز خواندن، برای همین من خیلی تمرین می کردم.

And that's why I'm here today.

و به خاطر همین امروز اینجام.

(Applause)

(تشویق حضار)

Thank you.

متشکرم.

Singing for me is sweet relief.

آواز خواندن برای من یک رهایی شیرین است.

It is the only time when I feel fluent.

تنها زمانیه که من احساس روان بودن دارم.

It is the only time when what comes out of my mouth

تنها زمانیه که هر چی از دهنم بیرون میاد

is comprehensively exactly what I intended.

به طور فراگیری دقیقاً همون چیزیه که می خواستم بگم.

(Laughter)

(خنده حضار)

So I know that this is a TED Talk,

برای همین، می دونم که این یک اجرای TED است،

but now i'm going to TED sing.

ولی حالا می خواهم یک آواز TED بخونم.

This is a song that I wrote last year.

این آهنگی است که پارسال نوشتم.

Thank you very much. Thank you.

ازتان بسیار متشکرم. متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)

(Piano)

(صدای پیانو)

♪ I would be a beauty ♪

♪ من زیبا خواهم شد ♪

♪ but my nose ♪

♪ولی بینی من ♪

♪ is slightly too big ♪

♪یک کمی زیادی بزرگ است ♪

♪ for my face ♪

♪برای صورتم ♪

♪ And I would be a dreamer ♪

♪و من یک رویا پرداز خواهم شد ♪

♪ but my dream ♪

♪ولی رویای من ♪

♪ is slightly too big ♪

♪یک کمی زیادی بزرگ است ♪

♪ for this space ♪

♪برای این جا ♪

♪ And I would be an angel ♪

♪و من یک فرشته خواهم بود ♪

♪ but my halo ♪

♪ولی روح من ♪

♪ it pales in the glow ♪

♪رنگ می بازد در تشعشع ♪

♪ of your grace ♪

♪محبت شما ♪

♪ And I would be a joker ♪

♪و من یک ژوکر خواهم بود ♪

♪ but that card looks silly when you play ♪

♪ولی اون کارت احمقانه به نظر میرسه وقتی که شما ♪

♪ your ace ♪

♪کارت آس ات را بازی می کنی ♪

♪ I'd like to know ♪

♪من دوست دارم بدونم ♪

♪ Are there stars in hell? ♪

♪آیا در جهنم ستاره هست؟ ♪

♪ And I'd like to know ♪

♪و من دوست دارم بدونم ♪

♪ know if you can tell ♪

♪بدونم آیا می تونی بگی ♪

♪ that you make me lose everything I know ♪

♪که تو باعث شدی که من هرچی رو می دونستم از دست بدهم ♪

♪ That I cannot choose to or not let go ♪

♪که من نمی تونم انتخاب کنم که ول کنم یا نه ♪

♪ And I'd stay forever ♪

♪و من برای همیشه می مانم ♪

♪ but my home ♪

♪ولی خانه من ♪

♪ is slightly too far ♪

♪یک کمی خیلی دور به نظر می رسه ♪

♪ from this place ♪

♪از این جا ♪

♪ And I swear I tried to ♪

♪و من قسم خوردم که تلاش کنم ♪

♪ slow it down ♪

♪سرعت را کم کنم ♪

♪ when I am walking at your pace ♪

♪وقتی که گام به گام تو قدم بر می دارم ♪

♪ But all I could think ♪

♪ولی به همه ی چیزی که می تونم فکر کنم ♪

♪ idling through the cities ♪

♪وقت تلف کردن در شهرهاست ♪

♪ do I look pretty in the rain? ♪

♪آیا در باران زیبا به نظر می رسم؟ ♪

♪ And I don't know how someone ♪

♪و نمی دونم چطور یه نفر ♪

♪ quite so lovely ♪

♪با همه دوست داشتنی بودنش ♪

♪ makes me feel ugly ♪

♪باعث میشه من فکر کنم که زشت هستم ♪

♪ So much shame ♪

♪چه شرمندگی ای ♪

♪ And I'd like to know ♪

♪و می خواهم بدونم که ♪

♪ Are there stars in hell? ♪

♪آیا در جهنم هم ستاره هست؟ ♪

♪ And I'd like to know ♪

♪و می خواهم بدونم که ♪

♪ know if you can tell ♪

♪ ♪بدونم آیا می تونی بگی ♪

♪ that you make me lose everything I know ♪

♪که تو باعث شدی که من هرچی رو می دونستم از دست بدهم ♪

♪ that I cannot choose to or not let go ♪

♪که من نمی تونم انتخاب کنم که ول کنم یا نه ♪

Thank you very much. (Applause)

خیلی ممنونم. (تشویق حضار)