Why some people are more altruistic than others | Abigail Marsh

Translator: Shima Ghanbari Reviewer: Farnaz Saghafi

There's a man out there, somewhere,

جایی خارج از اینجا، مردی است

who looks a little bit like the actor Idris Elba,

که کمی شبیه هنرپیشه "ادریس البا" است

or at least he did 20 years ago.

یا حداقل بیست سال پیش شبیه .ش بود

I don't know anything else about him,

چیز دیگه ای در موردش نمی دونم،

except that he once saved my life

جز اینکه یه بار جون من رو نجات داد

by putting his own life in danger.

با به خطر انداختن زندگی خودش.

این مرد نیمه شب، از میان ۴ باند اتوبان

This man ran across four lanes of freeway traffic in the middle of the night

to bring me back to safety

رد شد تا من رو به جای امن برسونه

after a car accident that could have killed me.

بعد ازتصادفی که ممکن بود منو بکشه.

And the whole thing left me really shaken up, obviously,

واضحه که کل این اتفاق منوشوکه کرده بود اما درمن

but it also left me with this kind of burning, gnawing need

یه نیازسوزان وجانکاه برای دونستن اینکه

to understand why he did it,

چرا این کارو انجام داد باقی گذاشت،

what forces within him caused him to make the choice

چه نیروهایی دردرون او باعث شدن چنین انتخابی کنه

that I owe my life to,

که من زندگیمو بهش مدیونم،

to risk his own life to save the life of a stranger?

که زندگی خودشوبه خطربندازه تا یه غریبه رونجات بده؟

In other words, what are the causes of his or anybody else's capacity for altruism?

به عبارت دیگه، چه دلایلی برای توانایی ایثارایشون و یاهرکس دیگه ای وجود داره؟

But first let me tell you what happened.

اما اول اجازه بدید براتون بگم چه اتفاقی افتاد.

That night, I was 19 years old

اون شب،من ۱۹ سالم بود

and driving back to my home in Tacoma, Washington,

داشتم به خونم درتاکوما در واشینگتن

down the Interstate 5 freeway,

پایین اتوبان ۵ بین ایالتی برمی گشتم،

when a little dog darted out in front of my car.

که سگ کوچکی مثل برق پرید جلوی ماشینم.

And I did exactly what you're not supposed to do,

و دقیقا کاری رو انجام دادم که قرارنیست شما انجامش بدید،

which is swerve to avoid it.

یعنی تغییرمسیردادم تا از (زدن به اون) جلوگیری کنم.

And I discovered why you're not supposed to do that.

وپی بردم چرا قرار نیست انجامش بدید.

درهرصورت به سگ زدم،

I hit the dog anyways,

and that sent the car into a fishtail,

وعقب ماشینم لیزخورد،

and then a spin across the freeway,

بعد درطول اتوبان دورخودش چرخید،

until finally it wound up in the fast lane of the freeway

تاعاقبت در خط سبقت اتوبان چرخید

faced backwards into oncoming traffic

و عقب ماشین سمت ترافیکی که داشت نزدیک میشد قرارگرفت

and then the engine died.

و بعد موتور خاموش شد.

And I was sure in that moment that I was about to die too,

و اون لحظه مطمئن بودم که منم می میرم،

but I didn't

ولی نمردم

because of the actions of that one brave man

به خاطر کار اون مرد شجاع

who must have made the decision

که مجبور بود تصمیم بگیره

within a fraction of a second of seeing my stranded car

در کسری از ثانیه که ماشین مستهلک منو دید

to pull over and run across four lanes of freeway traffic

ماشینش روکنار زد، از چهار باند اتوبان دوید

in the dark

در تاریکی

to save my life.

تا جون منو نجات بده.

And then after he got my car working again

و بعد از اینکه ماشینمو راه انداخت

and got me back to safety and made sure I was going to be all right,

و منو به جای امن رسوند و مطمئن شد که حالم خوب شده

he drove off again.

دوباره به راه افتاد.

He never even told me his name,

هیچ وقت حتی اسمش روهم به من نگفت،

and I'm pretty sure I forgot to say thank you.

و کاملا مطمئنم که فراموش کردم تشکر کنم.

So before I go any further,

بنابراین قبل از اینکه جلوتر برم،

I really want to take a moment

واقعا می خوام یه لحظه

to stop and say thank you to that stranger.

صحبتمو قطع کنم و ازاون غریبه تشکر کنم.

(Applause)

(تشویق حضار)

I tell you all of this

اینو گفتم

because the events of that night changed the course of my life to some degree.

چون اتفاق اون شب تا حدی مسیر زندگی منو تغییر داد.

I became a psychology researcher,

من پژوهشگر روانشناسی شدم،

and I've devoted my work to understanding the human capacity to care for others.

و تمام کارمو وقف فهمیدن توانایی آدم ها درمراقبت کردن از دیگران کردم.

Where does it come from, and how does it develop,

از کجا سرچشمه می گیره و چطور رشد می کنه،

and what are the extreme forms that it can take?

و چه انواع افراطی می تونه بگیره.

These questions are really important to understanding basic aspects

این سوالات واقعا مهم هستند برای فهمیدن جوانب اساسی

of human social nature.

سرشت اجتماعی بشر.

A lot of people, and this includes everybody

خیلی از افراد، و این شامل همه میشه

from philosophers and economists to ordinary people

از فیلسوفان و اقتصاددانان گرفته تا مردم عادی

believe that human nature is fundamentally selfish,

عقیده دارند که ذات بشر اساسا خودخواهه،

that we're only ever really motivated by our own welfare.

که براستی فقط به خاطر رفاه و خوشبختی خودمون به شوق میایم.

But if that's true, why do some people, like the stranger who rescued me,

اما اگه این درست باشه، چرابعضی افراد مثل اون غریبه که منو نجات داد،

do selfless things, like helping other people

کارهای خودخواهانه انجام میدن مثل کمک کردن به دیگران

at enormous risk and cost to themselves?

درحالی که برای خودشون خطر و هزینه بسیار داره؟

Answering this question

پاسخ دادن به این سوال

requires exploring the roots of extraordinary acts of altruism,

نیاز داره تا ریشه های اقدامات خارق العاده ی ایثارگرانه را پیدا کنیم،

and what might make people who engage in such acts

و چه چیزی افرادی که در این نوع کارها درگیر می شوند

different than other people.

رو از بقیه افراد متفاوت می کنه.

But until recently, very little work on this topic had been done.

اما تاکنون کارهای کمی روی این موضوع انجام شده است.

The actions of the man who rescued me

عمل اون مردی که جان من رونجات داد

meet the most stringent definition of altruism,

با یکی از سخت ترین تعاریف ایثار مواجه میشه،

which is a voluntary, costly behavior

که رفتاری داوطلبانه و ارزشمنده

motivated by the desire to help another individual.

که توسط اشتیاقی که برای کمک به دیگری وجود دارد برانگیخته میشه.

So it's a selfless act intended to benefit only the other.

پس رفتاری فداکارانه است که هدفش فقط به دیگری سود رساندنه.

What could possibly explain an action like that?

چی چیزی می تونه رفتاری مثل این روتوضیح بده؟

One answer is compassion, obviously,

بدیهی است که یه جواب اینه، دلسوزی

which is a key driver of altruism.

که حرک اصلی ایثاره.

But then the question becomes,

اما بعد یه سوالی پیش میاد،

why do some people seem to have more of it than others?

چرا بعضی از افراد به نظر می رسه بیشتر از دیگران نوع دوستی دارن؟

And the answer may be that the brains of highly altruistic people

و جواب ممکنه این باشه که مغز افراد بسیار نوع دوست و ایثارگر

are different in fundamental ways.

اساسا متفاوتند.

But to figure out how,

اما قبل از اینکه پی ببریم چطور،

I actually started from the opposite end,

من درواقع از نقطه مقابل شروع می کنم،

with psychopaths.

با جانیان روانی.

A common approach to understanding basic aspects of human nature,

یه روش معمول برای درک جوانب بنیادین سرشت آدمی،

like the desire to help other people,

مثل اشتیاق برای کمک به دیگران،

is to study people in whom that desire is missing,

اینه که افرادی که این اشتیاق در آنها گم شده است رو مطالعه کنیم،

and psychopaths are exactly such a group.

و جانیان روانی دقیقا همچین گروهی هستند.

Psychopathy is a developmental disorder

این بیماری یک ناهجاری رو به رشده

with strongly genetic origins,

که کاملا منشا ژنتیکی داره،

and it results in a personality that's cold and uncaring

که موجب (شکل گیری) شخصیتی سرد و بی عاطفه می شه

and a tendency to engage in antisocial and sometimes very violent behavior.

و تمایلی که دوست داره در رفتارهای غیر اجتماعی و گاهی اوقات خشن شرکت کنه.

Once my colleagues and I at the National Institute of Mental Health

روزی من و همکارانم در موسسه ملی سلامت روانی

conducted some of the first ever brain imaging research

یکی از اولین تحقیقات رودر تصویربرداری از مغز

of psychopathic adolescents,

نوجوانان روان بیمار رو اجرا کردیم،

and our findings, and the findings of other researchers now,

یافته های ما و یافته های پژوهشگران دیگر این روزها،

have shown that people who are psychopathic

نشان میده که افراد روان بیمار

pretty reliably exhibit three characteristics.

چنان که انتظار می رفت سه ویژگی از خودشون نشون دادن.

First, although they're not generally insensitive to other people's emotions,

اول اینکه اگرچه آنها نسبت به احساسات افراد کاملا بی عاطفه نیستن

they are insensitive to signs that other people are in distress.

ولی به نشانه هایی که افراد دیگر در اندوه و غم هستند بی عاطفه اند.

And in particular,

به خصوص،

they have difficulty recognizing fearful facial expressions like this one.

آنها در تشخیص حالات چهره ترسیده مثل این مشکل دارن.

And fearful expressions convey urgent need and emotional distress,

و حالات چهره ترسیده نیاز فوری و اندوه پراحساسی رو منتقل می کنند،

and they usually elicit compassion and a desire to help

و معمولا دلسوزی و تمایل به کمک در کسانی که آنها رو میبینن

in people who see them,

رو بر می انگیزاند،

so it makes sense that people who tend to lack compassion

پس منطقیه که معمولا کسانی که دلسوزی ندارند

also tend to be insensitive to these cues.

نیز معمولا به این سرنخ ها بی احساسند.

The part of the brain

بخشی از مغز

that's the most important for recognizing fearful expressions

که مهم ترین بخش در تشخیص حالات ترسه

is called the amygdala.

آمیگدال نامیده میشه.

There are very rare cases of people who lack amygdalas completely,

نمونه های خیلی نادری از افراد وجود داره که اصلن آمیگدال ندارند،

and they're profoundly impaired in recognizing fearful expressions.

و آنها شدیدا در تشخیص حالات ترس دچار اختلال هستند.

And whereas healthy adults and children

درصورتیکه افراد بالغ و کودکان سالم

usually show big spikes in amygdala activity

معمولا هنگام فعالیت آمیگدال خوشه های بزرگی رو نشان میدن

when they look at fearful expressions,

وقتی به حالات چهره ترسیده نگاه می کنند،

psychopaths' amygdalas are underreactive to these expressions.

آمیگدال جانیان روانی به این حالات واکنش کمی نشون میده.

Sometimes they don't react at all,

گاهی اوقات اصلا واکنش نشون نمیده،

which may be why they have trouble detecting these cues.

ممکنه دلیل این باشه که چرا آنها در تشخیص این سرنخها مشکل دارند.

Finally, psychopaths' amygdalas are smaller than average

در پایان، آمیگدال جانیان روانی از میانگین آن حدود

by about 18 or 20 percent.

۱۸ تا ۲۰ درصد کوچکتره.

So all of these findings are reliable and robust,

بنابراین تمام این یافته ها قابل اعتماد و قاطعانه هستند،

and they're very interesting.

و همچنین خیلی جالبن.

But remember that my main interest

اما به یاد داشته باشید که علاقه اصلی من

is not understanding why people don't care about others.

این نیست که بفهمم چرا افراد به دیگران اهمیت نمی دهند

It's understanding why they do.

بلکه اینه که بفهمم چرا اهمیت می دن.

So the real question is,

پس سوال واقعی اینه،

could extraordinary altruism,

میشه ایثار خارق العاده،

which is the opposite of psychopathy

که مقابل روان بیماریست

in terms of compassion and the desire to help other people,

از نظر دلسوزی و تمایل به کمک به دیگران

emerge from a brain that is also the opposite of psychopathy?

از مغزی که متضاد (مغز) روان بیماری ست به وجود بیاد؟

A sort of antipsychopathic brain,

یه نوع مغز ضد روان بیماری،

better able to recognize other people's fear,

که بهتر قادر است ترس دیگران رو تشخیص بده،

an amygdala that's more reactive to this expression

آمیگدالی که به حالات بیشتر واکنش نشون میده

and maybe larger than average as well?

و شاید بزرگتر از معمول هم باشه؟

As my research has now shown,

همانطور که تحقیق من نشون میده،

all three things are true.

همه این سه مورد درسته.

And we discovered this

و ما اینو پی بردیم

by testing a population of truly extraordinary altruists.

از تست کردن گروهی که حقیقتا فداکاران شگفت انگیزی بودند.

These are people who have given one of their own kidneys

اینها مردمانی بودند که یکی از کلیه هاشونو داده بودند

to a complete stranger.

به یک فرد کاملا غریبه.

So these are people who have volunteered to undergo major surgery

پس اینها افرادی هستند که داوطلب شدند تا یک جراحی اصلی رو تحمل کنند

so that one of their own healthy kidneys can be removed

که یکی از کلیه های سالمشون می تونست درآورده بشه

and transplanted into a very ill stranger

و به یک غریبه بیمار پیوند بخوره

that they've never met and may never meet.

و آنها هرگز همدیگرو ندیده بودند و شایدهرگزهم نبینند.

"Why would anybody do this?" is a very common question.

"چرا کسی این کارو انجام میده" یک سوال متداوله.

And the answer may be

و جواب شاید این باشه

that the brains of these extraordinary altruists

که مغز این افراد فداکار شگفت انگیز

have certain special characteristics.

ویژگی های خاصی داره.

They are better at recognizing other people's fear.

آنها در تشخیص ترس دیگران بهتر هستند.

They're literally better at detecting when somebody else is in distress.

آنها حقیقتا وقتی کسی در غم و اندوه است بهتر متوجه میشن.

This may be in part because their amygdala is more reactive to these expressions.

شاید به خاطر اینه که آمیگدال آنها به حالات چهره بیشتر واکنش نشون میده.

And remember, this is the same part of the brain that we found

و به یاد داشته باشید، این دقیقا همان قسمت از مغزاست که متوجه شدیم

was underreactive in people who are psychopathic.

در روان بیماران کم واکنش است.

And finally, their amygdalas are larger than average as well,

و درآخر، آمیگدال بزرگتر از حد معمول هم است،

by about eight percent.

حدود هشت درصد.

So together, what these data suggest

روی هم رفته، چیزی که این اطلاعات پیشنهاد میده

is the existence of something like a caring continuum in the world

وجود چیزی شبیه رشته عاطفه در جهانه

that's anchored at the one end by people who are highly psychopathic,

که یک انتهای آن توسط افرادی که شدیدا روان بیمار هستند فرود اومده

and at the other by people who are very compassionate

و طرف دیگه توسط افرادی که خیلی دلسوز هستند

and driven to acts of extreme altruism.

و به رفتارنوع دوستی بی نهایت سوق داده شدند.

But I should add that what makes extraordinary altruists so different

ولی باید اضافه کنم چیزی که آدم های فداکار شگفت انگیز رو انقدر متفاوت می کنه

is not just that they're more compassionate than average.

این نیست که آنها ازحد متوسط دلسوزترند.

They are,

آنها دلسوز هستند،

but what's even more unusual about them

اما چیزحتی عجیب تر در مورد آنها

is that they're compassionate and altruistic

اینه که آنها دلسوز و فداکارند

not just towards people who are in their own innermost circle

نه فقط نسبت به افرادی که در خصوصی ترین جمع

of friends and family. Right?

دوستان و خانواده هستند. درسته؟

Because to have compassion for people that you love and identify with

چون دلسوزی نسبت به کسانی که شما می شناسید و بهشون علاق دارید

is not extraordinary.

شگفت انگیز نیست.

Truly extraordinary altruists' compassion extends way beyond that circle,

حقیقتا حس دلسوزی آدمهای فداکار شگفت انگیز فراتر از جمع خودشون میره،

even beyond their wider circle of acquaintances

حتی فراتر از جمع بزرگ آشناهایشان

to people who are outside their social circle altogether,

به مردمی که بیرون از جمع اجتماعی آنها هستند،

total strangers,

کسانی که کاملا غریبه اند،

just like the man who rescued me.

مثل مردی که من رو نجات داد.

And I've had the opportunity now to ask a lot of altruistic kidney donors

و من الان این فرصت رو دارم که از اهدا کنندگان فداکار کلیه بپرسم

how it is that they manage to generate such a wide circle of compassion

چگونه است که آنها موفق شدند همچین حلقه گسترده ای از دلسوزی رو خلق کنند

that they were willing to give a complete stranger their kidney.

که مشتاق بودند کلیه خودشان رو به فردی کاملا غریبه بدهند.

And I found it's a really difficult question for them to answer.

و متوجه شدم که پاسخ دادن به این سوال براشون خیلی سخته.

I say, "How is it that you're willing to do this thing

من گفتم، "چطورمشتاقید همچین کاری رو بکنید

when so many other people don't?

زمانی که خیلی از آدم های دیگه اشتیاقی ندارند؟

You're one of fewer than 2,000 Americans

شما یک نفر در کمتراز ۲,۰۰۰ آمریکایی هستید

who has ever given a kidney to a stranger.

که تا حالا به یک غریبه کلیه داده.

What is it that makes you so special?"

چه چیزی شما رو آنقدر خاص می کنه؟"

And what do they say?

و آنها چه گفتند؟

They say, "Nothing.

گفتند، "هیچی.

There's nothing special about me.

هیچ چیز خاصی در مورد من نیست.

I'm just the same as everybody else."

من دقیقا مثل بقیه آدمها هستم."

And I think that's actually a really telling answer,

و فکر می کنم که این واقعا یه جواب گویاست،

because it suggests that the circles of these altruists don't look like this,

چون نشون میده که حلقه ای افراد فداکار شبیه این نیست

they look more like this.

بیشتر شبیه اینه.

They have no center.

هیچ مرکزی نداره.

These altruists literally don't think of themselves

حقیقتا این افراد فداکار به خودشون فکر نمی کنند

as being at the center of anything,

که مرکز چیزی باشند،

as being better or more inherently important than anybody else.

که بهتر یا ذاتا مهم تر از کس دیگری باشند.

When I asked one altruist why donating her kidney made sense to her,

وقتی از یه فداکار می پرسم چرا اهدای کلیه براش منطقیه،

she said, "Because it's not about me."

گفت، "چون درباره من نیست."

Another said,

یکی دیگه میگفت،

"I'm not different. I'm not unique.

" من متفاوت نیستم. من منحصر به فرد نیستم.

Your study here is going to find out that I'm just the same as you."

مطالعات شما در این جا به این پی میبره که من دقیقا مثل شما هستم."

I think the best description for this amazing lack of self-centeredness

فکر کنم بهترین توصیف برای این عدم خودبینی جالب

is humility,

تواضع باشه،

which is that quality that in the words of St. Augustine

که به قول آگوستین قدیس ویژگی ایست که

makes men as angels.

آدم رو به فرشته تبدیل میکنه.

And why is that?

و چرا هست؟

It's because if there's no center of your circle,

به خاطر اینکه هیچ مرکزی در حلقه شما وجود نداره،

there can be no inner rings or outer rings,

حلقه های درونی یا بیرونی نمی تونه باشه،

nobody who is more or less worthy of your care and compassion

هیچ کسی کمتر یا بیشتر شایسته مواظبت و دلسوزی شما نیست

than anybody else.

نسبت به دیگران.

And I think that this is what really distinguishes extraordinary altruists

فکر می کنم این واقعا همان چیزی است که فداکاران شگفت انگیز رو

from the average person.

از آدمها معمولی متمایز میکنه.

But I also think that this is a view of the world that's attainable by many

اما فکر می کنم که این نگرش جهان است که توسط خیلی از افراد یا شاید

and maybe even most people.

بیشتر مردم دست یافتنی باشه.

And I think this because at the societal level,

و من چنین فکری می کنم چون در سطح اجتماعی،

expansions of altruism and compassion are already happening everywhere.

گسترش نوع دوستی و دلسوزی داره همه جا اتفاق می افته.

The psychologist Steven Pinker and others have shown

استیون پینکر روانشناس و دیگران نشون دادند که

that all around the world people are becoming less and less accepting

که در سرتاسر دنیا مردم دارند کم تر و کم تر قبول می کنند

of suffering in ever-widening circles of others,

رنجش رو در حلقه های در حال گسترش دیگران

which has led to declines of all kinds of cruelty and violence,

که به کاهش هر نوع خشونت و ظلمی منتهی میشه،

from animal abuse to domestic violence to capital punishment.

از بدرفتاری با حیوانات تا خشونت خانگی و اعدام.

And it's led to increases in all kinds of altruism.

و به افزایش هر نوع فداکاری منجر میشه.

A hundred years ago, people would have thought it was ludicrous

صد سال پیش، مردم فکر می کردند که مضحکه

how normal and ordinary it is

چقدر طبیعی و معمولیه امروزه

for people to donate their blood and bone marrow

برای کسانی که خون و مغز استخوان خودشون رو اهدا می کنند

to complete strangers today.

به افراد کاملا غریبه.

Is it possible that a hundred years from now

ممکنه که صد سال دیگه

people will think that donating a kidney to a stranger

مردم فکر کنند که اهدای کلیه به یک غریبه

is just as normal and ordinary

به اندازه اهدای خون ومغز استخوان امروزه

as we think donating blood and bone marrow is today?

طبیعی و معمولیه؟

Maybe.

شاید.

So what's at the root of all these amazing changes?

چه چیزی ریشه همه این تغییرات شگفت انگیزه؟

In part it seems to be

تا حدی به نظر میرسه که این باشه

increases in wealth and standards of living.

رشد سرمایه و استانداردهای زندگی.

As societies become wealthier and better off,

وقتی جوامع پولدار تر و ثروتمند تر میشن،

people seem to turn their focus of attention outward,

به نظر میرسه که مردم تمرکزشون رو به سمت بیرون تغییر دادن،

and as a result, all kinds of altruism towards strangers increases,

و در نتیجه، همه انواع نوع دوستی به سمت غریبه ها افزایش یافت،

from volunteering to charitable donations and even altruistic kidney donations.

از داوطلب شدن برای کمک های خیریه و حتی اهدای فداکارانه کلیه.

But all of these changes also yield

اما تمام این تغییرات یک نتیجه

a strange and paradoxical result,

عجیب و پر از تناقضی رو تولید کرد،

which is that even as the world is becoming a better and more humane place,

که حتی وقتی دنیا داره مکان بهترو انسانی تری میشه

which it is,

که هست،

there's a very common perception that it's becoming worse

یک درک رایجی وجود داره که دنیا داره بدترو دردناک تر میشه

and more cruel, which it's not.

اینکه اینجوری نیست.

And I don't know exactly why this is,

و نمی دوم دقیقا چرا این (درک) هست،

but I think it may be that we now just know so much more

اما فکر می کنم که شاید این باشه که ما امروزه خیلی بیشتر می دونیم

about the suffering of strangers in distant places,

در مورد رنج غریبه ها در مکان های دور،

and so we now care a lot more

و بنابراین ما بیشتر اهمیت میدیم

about the suffering of those distant strangers.

به رنج اون غریبه های دور.

اما چیزی که واضحه انواع تغییراتی که ما داریم میبینیم

But what's clear is the kinds of changes we're seeing show

that the roots of altruism and compassion

نشون میده که ریشه نوع دوستی و دلسوزی

are just as much a part of human nature as cruelty and violence,

قستی از سرشت آدمی است مثل خشم و ظلم،

maybe even more so,

یا شاید هم بیشتر،

and while some people do seem to be inherently more sensitive

و درحالیکه بعضی از مردم به نظر میان که ذاتا بااحساس ترند

to the suffering of distant others,

نسبت به رنج افراد ناآشنا (دور)،

I really believe that the ability to remove oneself

من واقعا معتقدم توانایی خود را حذف کردن

from the center of the circle

از مرکز حلقه

and expand the circle of compassion outward to include even strangers

و گسترش حلقه دلسوزی به بیرون طوری که حتی شامل غریبه ها هم بشه

is within reach for almost everyone.

در دسترس همه است.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)