Eric X. Li: A tale of two political systems

Translator: Mustafa Badri Reviewer: soheila Jafari

Good morning.

صبح بخیر.

My name is Eric Li, and I was born here.

اسم من اریک لی است، من اینجا بدنیا آمدم.

But no, I wasn't born there.

راستش نه، اینجا بدنیا نیومدم.

This was where I was born:

اینجا همون جایی است که متولد شدم:

Shanghai, at the height of the Cultural Revolution.

شانگهای، درست در اوج انقلاب فرهنگی.

My grandmother tells me that she heard

مادر بزرگم میگه که هنگام تولد من

the sound of gunfire along with my first cries.

همزمان او صدای شلیک گلوله را می شنیده.

When I was growing up, I was told a story

بزرگتر که شدم، داستانی تو گوشم میخواندند

that explained all I ever needed to know about humanity.

که سرنوشت بشر را شرح می داد.

It went like this.

داستان از این قرار بود.

All human societies develop in linear progression,

تمام جوامع بشری بطور خطی توسعه می یابند،

beginning with primitive society, then slave society,

نقطه آغازین کمونهای اولیه بوده، مرحله بعد جوامع برده داری،

feudalism, capitalism, socialism,

فئودالیسم، سرمایه داری، سوسیالیسم،

and finally, guess where we end up?

در پایان، حدس بزنید کجا می رسیم؟

Communism!

کمونیسم!

Sooner or later, all of humanity,

دیر یا زود، تمام بشریت،

regardless of culture, language, nationality,

علیرغم فرهنگ، زبان و ملیت

will arrive at this final stage

به این مرحله پایانی

of political and social development.

توسعه سیاسی و اجتماعی خواهند رسید.

The entire world's peoples will be unified

تمام مردم جهان متحد خواهند شد

in this paradise on Earth

و در این بهشت زمینی

and live happily ever after.

برای همیشه به خوشی زندگی خواهند کرد.

But before we get there, we're engaged

اما قبل از آن ، ما در گیر

in a struggle between good and evil,

مبارزه خیر و شر،

the good of socialism against the evil of capitalism,

خیر سوسیالیسم و شر سرمایه داری بودیم

and the good shall triumph.

تا خیر بر شر غلبه کند.

That, of course, was the meta-narrative

البته آن یک داستان جعلی

distilled from the theories of Karl Marx.

برگرفته از عقاید مارکس بود.

And the Chinese bought it.

و چینی‌ها از جان و دل خواهان آن بودند.

We were taught that grand story day in and day out.

هرروزاین داستان را ما دوره می کردیم.

It became part of us, and we believed in it.

اون بخشی از ما شده بود، بهش ایمان داشتیم.

The story was a bestseller.

داستان پرفروشی بود.

About one third of the entire world's population

یک سوم جمعیت کل جهان

lived under that meta-narrative.

زیر سایه این داستان جعلی می زیستند.

Then, the world changed overnight.

اما جهان یک شبه تغییر کرد.

As for me, disillusioned by the failed religion of my youth,

من هم ، با افکارغلط دوران جوانی خداحافظی کردم

I went to America and became a Berkeley hippie.

وبه آمریکا رفته به گروه هیپی‌های برکلی پیوستم.

(Laughter)

(خنده )

Now, as I was coming of age, something else happened.

وقتی بزرگتر شدم، چیز دیگری اتفاق افتاد.

As if one big story wasn't enough,

انگار داستان قبلی کفایت نمی کرد،

I was told another one.

داستان دیگری ساز کردند.

This one was just as grand.

این داستان هم با شکوه بود.

It also claims that all human societies

طبق این داستان هم تمام جوامع بشری

develop in a linear progression towards a singular end.

برای رسیدن به هدفی واحد در حال حرکت هستند.

This one went as follows:

کل این داستان از این قرار است:

All societies, regardless of culture,

تمام جوامع ، علیرغم فرهنگ خود،

be it Christian, Muslim, Confucian,

اعم از مسیحی، مسلمان یا کنفوسیوسی،

must progress from traditional societies

باید از جوامع سنتی

in which groups are the basic units

که گروهها واحدهای سازنده آن هستند

to modern societies in which atomized individuals

به جوامع مدرن که اشخاص منفرد

are the sovereign units,

در آن حاکم باشند تبدیل شوند.

and all these individuals are, by definition, rational,

تمام این اشخاص منفرد، در واقع، عاقل بوده

and they all want one thing:

وبدنبال یک چیز هستند:

the vote.

رای.

Because they are all rational, once given the vote,

چون اینها همه عاقل هستند، هنگام رای گیری،

they produce good government

حکومتهای خوبی برمی گزینند

and live happily ever after.

و برای همیشه زندگی خوشی خواهند داشت.

Paradise on Earth, again.

تکرارهمان فلسفه بهشت زمینی.

Sooner or later, electoral democracy will be

دموکراسی مبتنی به رای دیر یا زود

the only political system for all countries and all peoples,

تنها سیستم حکومتی مردم تمام کشورها و ملل می شود ،

with a free market to make them all rich.

با یک بازار آزاد برای غنی کردن همه مردم.

But before we get there, we're engaged in a struggle

اما قبل از رسیدن به آنجا، ما درگیر مبارزه ای هستیم

between good and evil.

بین خیر و شر.

(Laughter)

(خنده)

The good belongs to those who are democracies

خیر همان دمکراسیهایی هستند

and are charged with a mission of spreading it

که وظیفه آنها توسعه دمکراسی

around the globe, sometimes by force,

در سراسر جهان است، خیلی وقتها با اعمال زور

against the evil of those who do not hold elections.

برعلیه شر آنهایی که انتخابات ندارند.

(Video) George H.W. Bush: A new world order...

(ویدیو) جورج دبلیو بوش: نظم نوین جهانی..

(Video) George W. Bush:... ending tyranny in our world...

(ویدیو)جورج دبلیوبوش..پایان استبداد در دنیای ما...

(Video) Barack Obama:... a single standard for all

(ویدیو) باراک اوباما.. یک معیار واحد حکومتی برای همه

who would hold power.

که قدرت را قبضه کند.

Eric X. Li: Now --

اریک ایکس لی: حالا..

(Laughter) (Applause)

(خنده)(تشویق)

This story also became a bestseller.

این داستان نیز جزء پر فروش هاست.

According to Freedom House,

طبق اعلام خانه آزادی آمریکا،

the number of democracies went from 45 in 1970

تعداد دموکراسیها از ۴۵ عدد در سال ۱۹۷۰

to 115 in 2010.

به ۱۱۵عدد در سال ۲۰۱۰ رسید.

In the last 20 years, Western elites tirelessly

در ۲۰ سال گذشته ، نخبگان غربی به طور خستگی ناپذیری

trotted around the globe selling this prospectus:

مشغول فروش این دستورالعمل بوده اند:

Multiple parties fight for political power

مبارزه احزاب متعدد برای کسب قدرت

and everyone voting on them

و رای مردم به آنها

is the only path to salvation

تنها راه رستگاری

to the long-suffering developing world.

برای دردهای دائمی جهان در حال توسعه است.

Those who buy the prospectus are destined for success.

آنها که به دنبال این بروشور هستند موفقیتشان حتمی است.

Those who do not are doomed to fail.

بقیه سرنوشتی جز شکست ندارند.

But this time, the Chinese didn't buy it.

حالا، گوش چینی ها بدهکار این حرفها نیست.

Fool me once...

آدم بیشتر از یکبار خر نمی شود.

(Laughter)

(خنده)

The rest is history.

بقیه چرنده.

In just 30 years, China went from

فقط در عرض ۳۰ سال، کشور چین

one of the poorest agricultural countries in the world

از یک کشور فقیر کشاورزی در جهان

to its second-largest economy.

به دومین اقتصاد بزرگ جهانی تبدیل شده.

Six hundred fifty million people

شش صد و پنجاه میلیون نفر

were lifted out of poverty.

از فقر و فلاکت خلاص شده اند.

Eighty percent of the entire world's poverty alleviation

هشتاد در صد از کاهش فقر در جهان

during that period happened in China.

در این دوران در چین اتفاق افتاده .

In other words, all the new and old democracies

به عبارتی، همه دموکراسی‌های قدیم و جدید

put together amounted to a mere fraction

جزء ناچیزی از آن چیزی را انجام داده اند

of what a single, one-party state did without voting.

که یک کشور تک حزبی، فاقد رای گیری انجام داده.

See, I grew up on this stuff: food stamps.

نگاه کنید من با اینها بزرگ شده ام: کوپن مواد غذایی.

Meat was rationed to a few hundred grams

زمانی جیره ماهیانه گوشت هر نفر

per person per month at one point.

چند صد گرم بود.

Needless to say, I ate all my grandmother's portions.

خب، من تمام سهم مادر بزرگم را نیز می خوردم.

So I asked myself, what's wrong with this picture?

حالا می پرسم، اشکال این وضعیت کجاست؟

Here I am in my hometown,

اینجا درکشور من،

my business growing leaps and bounds.

کسب وکار من در حال توسعه است.

Entrepreneurs are starting companies every day.

کارافرینها هر روز شرکت تاسیس می کنند.

Middle class is expanding in speed and scale

طبقه متوسط از نظرکمی وکیفی با سرعت به پیش می تازد

unprecedented in human history.

که در تاریخ بشری بی سابقه است.

Yet, according to the grand story,

در حالی که، طبق آن داستان بزرگ،

none of this should be happening.

هیچکدام از اینها نباید اتفاق می افتاد.

So I went and did the only thing I could. I studied it.

بخاطر همین رفتم و قضیه را مطالعه کردم.

Yes, China is a one-party state

بله، چین یک کشور تک حزبی است

run by the Chinese Communist Party, the Party,

حزب کمونیست چین هم آن را اداره میکنه،

and they don't hold elections.

حزب هم انتخابات برگزار نمی کنه.

Three assumptions are made

سه نظریه وجود داره

by the dominant political theories of our time.

در باره عقاید سیاسی و غالب دوران ما.

Such a system is operationally rigid,

چنین نظامهایی از نظر عملکرد خشن،

politically closed, and morally illegitimate.

از حیث سیاسی بسته، از لحاظ اخلاقی نامشروع هستند.

Well, the assumptions are wrong.

خب، این فرضیه ها اشتباه هستند.

The opposites are true.

عکس آن درست است.

Adaptability, meritocracy, and legitimacy

انعطاف پذیری، نخبه سالاری و مشروعیت

are the three defining characteristics

سه تا از ویژگیهای

of China's one-party system.

نظام تک حزبی چین است.

Now, most political scientists will tell us

حالا، اکثر سیاستمداران به ما خواهند گفت

that a one-party system is inherently incapable

که سیستمهای تک حزبی ذاتا توانایی

of self-correction.

خود اصلاحی را ندارند.

It won't last long because it cannot adapt.

بخاطر همین دوام آنها پایدار نیست.

Now here are the facts.

بیایید حقایق را مرور کنیم.

In 64 years of running the largest country in the world,

در طی ۶۴ سال رهبری بزرگترین کشور جهان،

the range of the Party's policies has been wider

ابعاد سیاستهای حزب توسعه پیدا کرده

than any other country in recent memory,

بیشترازتمام کشورهای معاصر.

from radical land collectivization to the Great Leap Forward,

از سیاست مالکیت اشتراکی زمینها گرفته تا سیاست یک گام به جلو،

then privatization of farmland,

سپس خصوصی سازی زمینهای کشاورزی،

then the Cultural Revolution,

بعدا انقلاب فرهنگی،

then Deng Xiaoping's market reform,

متعاقبا سیاست اصلاحات بازار دنگ شیائوپنگ،

then successor Jiang Zemin took the giant political step

و جانشینش جیانگ زمین که قدمهای سیاسی بزرگی برداشت

of opening up Party membership to private businesspeople,

برای قبول عضویت تجار بخش خصوصی در حزب کمونیست،

something unimaginable during Mao's rule.

چیزی که در دوره مائو غیر ممکن بود.

So the Party self-corrects in rather dramatic fashions.

پس حزب سیاستهایش را اصلاح می کند.

Institutionally, new rules get enacted

ازلحاظ قانونی، قوانین جدید تصویب میشه

to correct previous dysfunctions.

تا نقصهای قبلی اصلاح بشه.

For example, term limits.

مثلا، محدودیت تصدی امور.

Political leaders used to retain their positions for life,

قبلا مقام رهبران ابدی بوده،

and they used that to accumulate power

آنها به تمرکز قدرت می پرداختند

and perpetuate their rules.

تا حاکمیت خود را جاودانی کنند.

Mao was the father of modern China,

مائو پدر چین جدید بود،

yet his prolonged rule led to disastrous mistakes.

با این وجود حکمروایی طولانی او باعث اشتباهات وحشتناکی شد.

So the Party instituted term limits

که حزب مجبور شد قانون محدودیت سنی

with mandatory retirement age of 68 to 70.

بازنشستگی ۶۸ تا ۷۰ سال را تصویب کند.

One thing we often hear is,

چیزی که ما اغلب می شنویم این است،

"Political reforms have lagged far behind economic reforms,"

«اصلاحات سیاسی خیلی عقبتراز اصلاحات اقتصادی حرکت می کنه.»

and "China is in dire need of political reform."

و«چین نیلز مبرم به اصلاحات سیاسی داره.»

But this claim is a rhetorical trap

اما این یک نوع ادعای پوچ است

hidden behind a political bias.

که کج فهمی سیاسی را به همراه دارد.

See, some have decided a priori

ببینید، بعضیها پیش فرضهایی دارند

what kinds of changes they want to see,

خب، آنها چه تغییراتی می‌خواهند ببینند؟

and only such changes can be called political reform.

آیا فقط آن تغییرات اصلاحات نام دارد؟

The truth is, political reforms have never stopped.

حقیقت اینست که، اصلاحات سیاسی هیچگاه متوقف نشده.

Compared with 30 years ago, 20 years, even 10 years ago,

مقایسه که بکنیم نسبت به ۳۰ سال پیش، ۴۰ یا ۱۰ سال پیش

every aspect of Chinese society,

هر جنبه از زندگی چینی ها را،

how the country is governed,

حتی روش کشورداری،

from the most local level to the highest center,

از پایینترین سطح تا بالا،

are unrecognizable today.

غریب بنظر می رسد.

Now such changes are simply not possible

این تغییرات بسادگی حاصل نمی شد

without political reforms of the most fundamental kind.

اگر اصلاحات اساسی صورت نمی گرفت.

Now I would venture to suggest the Party

جرات آنرا دارم که بگویم حزب

is the world's leading expert in political reform.

پیشگام اصلاحات سیاسی در جهان است.

The second assumption is that in a one-party state,

فرض دوم اینست که در یک کشور تک حزبی،

power gets concentrated in the hands of the few,

بعلت تمرکز قدرت در دست چند نفر،

and bad governance and corruption follow.

حکومت به فساد و تباهی کشیده میشه.

Indeed, corruption is a big problem,

حقیقتا، فساد معضل بزرگی است.

but let's first look at the larger context.

اما بیائید افق دید خود را گسترده تر کنیم.

Now, this may be counterintuitive to you.

شاید، این دور از عقل بنظر برسد.

The Party happens to be one of the most meritocratic

اتفاقا حزب یکی از شایسته سالارترین

political institutions in the world today.

نهادهای سیاسی جهان کنونی است.

China's highest ruling body, the Politburo, has 25 members.

راس هرم حکومت چین، دفتر سیاسی پولیت بورو که ۲۵ عضو دارد.

In the most recent one, only five of them

در دفتر سیاسی جدید حزب، فقط پنج نفر از آنها

came from a background of privilege, so-called princelings.

از وابستگان حاکمیت یا به اصطلاح اشراف هستند.

The other 20, including the president and the premier,

۲۰ نفردیگراز جمله رئیس جمهورونخست وزیر،

came from entirely ordinary backgrounds.

از مردمان عادی کشور چین هستند.

In the larger central committee of 300 or more,

در کمیته مرکزی هم ازحدود ۳۰۰ نفر،

the percentage of those who were born

درصد افرادی که در خانواده های وابسته

into power and wealth was even smaller.

به قدرت بدنیا آمده اند بسیار کمتر است.

The vast majority of senior Chinese leaders

اکثریت عمده رهبران ارشد چین

worked and competed their way to the top.

با کار وتلاش به راس قدرت رسیده اند.

Compare that with the ruling elites

اگر با نخبگان حاکم مقایسه کنیم،

in both developed and developing countries,

درکشورهای توسعه یافته و درحال توسعه

I think you'll find the Party being near the top

حزب کمونیست چین نزدیک قله

in upward mobility.

در حال صعود است.

The question then is, how could that be possible

ولی مسئله اینجاست، چگونه چنین چیزی

in a system run by one party?

در نظامی تک حزبی امکان دارد؟

Now we come to a powerful political institution,

حالا می پردازیم به یک نهاد قدرتمند سیاسی،

little-known to Westerners:

کمتر شناخته شده از جانب غربیها:

the Party's Organization Department.

بخش سازمانی حزب کمونیست چین.

The department functions like a giant

این سازمان شبیه یک ماشین بزرگ است

human resource engine that would be the envy

که از منابع انسانی تشکیل شده

of even some of the most successful corporations.

که حتی شرکتهای موفق نیز به آن رشک می برند.

It operates a rotating pyramid

این سازمان چرخشی مثل هرم دارد

made up of three components:

که از سه بخش تشکیل شده:

civil service, state-owned enterprises,

کارکنان دولت، شرکتهای دولتی،

and social organizations like a university

و سازمانهای اجتماعی از قبیل دانشگاهها

or a community program.

یا برنامه های اجتماعی.

They form separate yet integrated career paths

ماموران چینی از این راههای بظاهر جداگانه

for Chinese officials.

ولی ادغام شده به مناصب گمارده می‌شوند.

They recruit college grads into entry-level positions

استخدام فارغ التحصیلان مرحله به مرحله بوده

in all three tracks, and they start from the bottom,

called "keyuan" [clerk].

که«کیو آن» نام دارد.[کارمند]

Then they could get promoted

سپس آنها ترفیع می گیرند

through four increasingly elite ranks:

و به چهار پست بالاتر می رسند:

fuke [deputy section manager], ke [section manager], fuchu [deputy division manager], and chu [division manger].

فوک[معاون قسمت]،که[مدیر قسمت]، فوچو[معاون بخش] و چو[مدیر بخش].

Now these are not moves from "Karate Kid," okay?

طی کردن این مدارج ساده نیست.درست؟

It's serious business.

کار سختی است.

The range of positions is wide,

تنوع مشاغل زیاد بوده،

from running health care in a village

از اداره یک مرکز بهداشت روستایی گرفته

to foreign investment in a city district

تا سرمایه گذاری خارجی مناطق شهری

to manager in a company.

و مدیریت یک شرکت را شامل می شود.

Once a year, the department reviews their performance.

سالی یکبار، سازمان عملکرد آنها را می سنجد.

They interview their superiors, their peers,

آنها با بالاسری ها و همتایان

their subordinates. They vet their personal conduct.

و زیر دستان مصاحبه می کنند همینطور عملکرد اشخاص را

They conduct public opinion surveys.

با نظر سنجی عمومی بررسی می کنند.

Then they promote the winners.

اگر موفق شدند ترفیع می شوند.

Throughout their careers, these cadres

این کادرها در طول خدمت خود

can move through and out of all three tracks.

در این سه قسمت جابجا می شوند.

Over time, the good ones move beyond the four base levels

با گذشت زمان، بهترین‌ها از این چهار قسمت پایه‌ای گذشته

to the fuju [deputy bureau chief] and ju [bureau chief] levels.

به سطح فوجو[معاون رئیس دفتر] و سپس به جو[ریاست دفتر]می رسند.

There, they enter high officialdom.

از این مرحله آنها به مقامات بالا می‌رسند.

By that point, a typical assignment will be

اما قبل از این آنها وظیفه دارند

to manage a district with a population in the millions

تا یک شهر چند میلیون نفری را

or a company with hundreds of millions of dollars in revenue.

یا یک شرکت بزرگ با سود سهام چند صد میلیونی را مدیریت کنند.

Just to show you how competitive the system is,

فقط برای نشان دادن رقابتی بودن سیستم کافی است بگویم،

in 2012, there were 900,000 fuke and ke levels,

در سال ۲۰۱۲، در سطح فوک و که ۹۰۰٫۰۰۰ نفر کارمند داشتیم،

600,000 fuchu and chu levels,

۶۰۰٫۰۰۰ نفر هم در سطح فوچو و چو،

and only 40,000 fuju and ju levels.

تنها ۴۰٫۰۰۰ نفر در سطح فوجو و جو بودند.

After the ju levels,

بعد از سطح جو،

the best few move further up several more ranks,

بهترین ترفیع بعد از گذشتن از چندین مقام،

and eventually make it to the Central Committee.

رسیدن قدم به قدم به کمیته مرکزی است.

The process takes two to three decades.

این فرایند دو تا سه دهه طول می کشد.

Does patronage play a role? Yes, of course.

آیا پارتی بازی هم نقشی دارد؟ چرا که نه.

But merit remains the fundamental driver.

اما شایستگی حرف اول را می زند.

In essence, the Organization Department runs

در واقع سازمان حزب

a modernized version of China's centuries-old

بر اساس نمونه مدرن سیستم کهنسال چینی

mentoring system.

استاد شاگردی اداره می شود .

China's new president, Xi Jinping,

رئیس جمهور جدید، ژی جینپینگ،

is the son of a former leader, which is very unusual,

پسر آخرین رئیس جمهور است، که رسیدن چنین شخصی

first of his kind to make the top job.

به چنین مقامی در چین سابقه چندانی ندارد.

Even for him, the career took 30 years.

حتی رسیدن او به این مقام ۳۰ سال طول کشید.

He started as a village manager,

او قبلا سرپرست یک دهکده بود،

and by the time he entered the Politburo,

قبل از این که به دفتر سیاسی حزب راه یابد،

he had managed areas with a total population

او مناطقی با جمعیت کل ۱۵۰٫۰۰۰٫۰۰۰ نفر را

of 150 million people

مدیریت کرده بود.

and combined GDPs of 1.5 trillion U.S. dollars.

به اضافه مدیریت ۱/۵ تریلیون دلار آمریکا تولید ناخالص داخلی .

Now, please don't get me wrong, okay?

لطفا خیال بد نکنید ، باشه؟

This is not a put-down of anyone. It's just a statement of fact.

این به معنی تحقیر کسی نیست فقط یک واقعیته.

George W. Bush, remember him?

جورج دبلیو بوش یادتان هست؟

This is not a put-down.

این تحقیر نیست.

(Laughter)

(خنده)

Before becoming governor of Texas,

قبل از اینکه فرماندار تگزاس بشه،

or Barack Obama before running for president,

یا باراک اوباما قبل از ریاست جمهوری،

could not make even a small county manager

در سیستم چین حتی نمی توانست

in China's system.

مدیر یک شهرستان کوچک بشه.

Winston Churchill once said that democracy

زمانی چرچیل گفت که دمکراسی

is a terrible system except for all the rest.

بجز برای بقیه سیستم مزخرفی است.

Well, apparently he hadn't heard of the Organization Department.

خب، ظاهرا چرچیل چیزی در باره سازمان حزب نشنیده بود.

Now, Westerners always assume that

حالا هم غربیها همیشه فکر می‌کنند

multi-party election with universal suffrage

انتخابات چند حزبی با آرای عمومی

is the only source of political legitimacy.

تنها منبع مشروعیت سیاسی است.

I was asked once, "The Party wasn't voted in by election.

یکبار از من پرسیدند:«حزب که با رای مردم تشکیل نشده.

Where is the source of legitimacy?"

پس مشروعیت آن کجاست؟»

I said, "How about competency?"

من گفتم،« چرا از شایستگی نمی‌پرسید؟»

We all know the facts.

همه ما حقایق را که می دانیم.

In 1949, when the Party took power,

وقتی سال ۱۹۴۹ حزب قدرت را بدست گرفت،

China was mired in civil wars, dismembered by foreign aggression,

چین درگیر جنگهای داخلی واز سوی نیروهای متخاصم تجزیه شده بود،

average life expectancy at that time, 41 years old.

میانگین امید به زندگی در ان زمان ۴۱ سال بود.

Today, it's the second largest economy in the world,

امروز، چین دومین کشور بزرگ اقتصادی در سطح جهان است.

an industrial powerhouse, and its people live

مرکز یک قدرت صنعتی که مردمان آن

in increasing prosperity.

در رفاه فزاینده زندگی می کنند.

Pew Research polls Chinese public attitudes,

طبق نظر سنجی موسسه پیو که نظر مردم چین را بررسی کرده:

and here are the numbers in recent years.

واینجا ما ارقام آن را داریم،

Satisfaction with the direction of the country: 85 percent.

رضایت از نحوه حکومت را ۸۵ در صد ثبت کرده.

Those who think they're better off than five years ago:

آنهایی که وضع خود را بهتراز پنج سال پیش میدانند:

70 percent.

۷۰ درصد.

Those who expect the future to be better:

آنها که به بهبود در آینده اطمینان دارند:

a whopping 82 percent.

رقم بزرگ ۸۲ درصد.

Financial Times polls global youth attitudes,

در نظر سنجی فایننشال تایمز که نگرش جهانی جوانان را بررسی کرده،

and these numbers, brand new, just came from last week.

در آخرین مورد، که هفته پیش منتشر شد، این ارقام دیده می شود.

Ninety-three percent of China's Generation Y

نود و سه درصد از نسل سالهای قبل از ۲۰۰۰چین

are optimistic about their country's future.

در باره آینده کشور خود خوشبین هستند.

Now, if this is not legitimacy, I'm not sure what is.

حال اگر این مشروعیت نباشد، پس مشروعیت چیست؟

In contrast, most electoral democracies around the world

در مقایسه، اکثر کشورهای دمکراسی مبتنی بر رای در جهان

are suffering from dismal performance.

از عملکرد افتضاح رنج می برند.

I don't need to elaborate for this audience

من نیازی نمی بینم به حضار محترم شرح دهم

how dysfunctional it is, from Washington to European capitals.

عملکرد بد واشینگتن یا پایتختهای اروپایی را.

With a few exceptions, the vast number

بغیر از چند استثنا، اکثریت عمده

of developing countries that have adopted electoral regimes

کشور های در حال توسعه که با رای گیری اداره می شوند

are still suffering from poverty and civil strife.

هنوز از فقر و درگیریهای داخلی رنج می برند.

Governments get elected, and then they fall

دولتها انتخاب می شوند و میزان تایید مردم

below 50 percent approval in a few months

در عرض چند ماه کمتر از ۵۰ درصد شده

and stay there and get worse until the next election.

یا وضعیت تا انتخاب بعدی از آنهم بدتر میگردد.

Democracy is becoming a perpetual cycle

دمکراسی دارد به چرخه ای دائمی

of elect and regret.

از انتخاب و تاسف تبدیل می شود.

At this rate, I'm afraid it is democracy,

از این قرار متاسفم برای دموکراسی،

not China's one-party system, that is in danger

نه حکومت تک حزبی چین، دموکراسی در خطر است

of losing legitimacy.

بعلت از دست دادن مشروعیت.

Now, I don't want to create the misimpression

حال من نمیخواهم این برداشت غلط را القا کنم

that China's hunky-dory, on the way

که چین با خیال راحت گام بر می دارد

to some kind of superpowerdom.

در مسیر ابر قدرت شدن.

The country faces enormous challenges.

چین با چالشهای بزرگی روبروست.

The social and economic problems that come

چالشهای اجتماعی و اقتصادی دردناکی

with wrenching change like this are mind-boggling.

که با این تغییرات عظیم همراه است.

Pollution is one. Food safety. Population issues.

ازقبیل آلودگی هوا. ایمنی مواد غذایی مسائل جمعیتی.

On the political front, the worst problem is corruption.

در بخش سیاسی مسئله فساد مشکل بزرگی است.

Corruption is widespread and undermines the system

حضور فساد همه گیر شده و سیستم را از حیث مشروعیت

and its moral legitimacy.

تضعیف می کند.

But most analysts misdiagnose the disease.

اما اکثر تحلیلگران درد را نمی فهمند.

They say that corruption is the result of the one-party system,

آنها می گویند ریشه فساد در نظام تک حزبی است،

and therefore, in order to cure it,

بنابر این، برای ریشه کنی فساد،

you have to do away with the entire system.

باید کل سیستم را نابود کرد.

But a more careful look would tell us otherwise.

اگر دقت بکنیم عکس قضیه درست است.

Transparency International ranks China

چون موسسه شفافیت بین المللی چین را

between 70 and 80 in recent years among 170 countries,

در سالهای اخیر بین رتبه ۷۰ تا۸۰ از ۱۷۰ کشور موجود قرار داده

and it's been moving up.

که شفافیت آن رو به افزایش است.

India, the largest democracy in the world,

هند نیز که بزرگترین دموکراسی جهان است،

94 and dropping.

با رتبه ۹۴ در حال سقوط .

For the hundred or so countries that are ranked below China,

وضعیت شفافیت در حدود صد کشور پایینتر از چین است،

more than half of them are electoral democracies.

و بیش از نیمی از آنها دمکراسیهای مبتنی به رای هستند.

So if election is the panacea for corruption,

پس اگر رای گیری نوشداروی درد فساد است،

how come these countries can't fix it?

چرا این کشورها معضل فساد را حل نمی کنند؟

Now, I'm a venture capitalist. I make bets.

حال که من یک سرمایه دار ریسک پذیری هستم. شرط می بندم.

It wouldn't be fair to end this talk without

چون میدانم درست نیست این بحث تمام شود

putting myself on the line and making some predictions.

بدون اینکه من از آینده چیزی نگویم.

So here they are.

پیش بینی من اینها هستند.

In the next 10 years, China will surpass the U.S.

چین در ۱۰ سال آینده از آمریکا سبقت خواهد گرفت.

and become the largest economy in the world.

ابرقدرت جهان خواهد شد.

Income per capita will be near the top

درامد سرانه مردم چین بالاتر از

of all developing countries.

دیگر کشورهای در حال توسعه خواهد شد.

Corruption will be curbed, but not eliminated,

فساد کاهش خواهد یافت، ولی از بین نخواهد رفت،

and China will move up 10 to 20 notches

چین از نظر شفافیت بین المللی۱۰ تا ۲۰ درجه

to above 60 in T.I. ranking.

صعود خواهد کرد.

Economic reform will accelerate, political reform will continue,

اصلاحات اقتصادی شتاب گرفته، اصلاحات سیاسی ادامه خواهد داشت،

and the one-party system will hold firm.

و سیستم تک حزبی مستحکمتر خواهد شد.

We live in the dusk of an era.

ما در اواخر دورانی زندگی می کنیم.

Meta-narratives that make universal claims

دوران داستانهای جعلی و ادعاهای بین المللی

failed us in the 20th century

که ما را در قرن بیستم فریب داد

and are failing us in the 21st.

و در قرن بیست و یکم هم.

Meta-narrative is the cancer

داستانهای جعلی سرطانی است

that is killing democracy from the inside.

که دموکراسی را از درون می پوساند.

Now, I want to clarify something.

حالا، می خواهم چیزی را روشن کنم.

I'm not here to make an indictment of democracy.

ولی نمی خواهم دموکراسی محکوم شود.

On the contrary, I think democracy contributed

برعکس،دموکراسی مبنای خیزش

to the rise of the West and the creation of the modern world.

غرب برای بنیان جهان مدرن بود.

It is the universal claim that many Western elites

این ادعای جهانشمول بودن سیستم غربی

are making about their political system, the hubris,

که نخبگان غربی میکنند، وتعصب آنها،

that is at the heart of the West's current ills.

که عمده بیماری آنهاست، باید محکوم شود.

If they would spend just a little less time

اگر آنها وقت کمتری می گذاشتند

on trying to force their way onto others,

برای غالب کردن عقاید خود بر دیگران،

and a little bit more on political reform at home,

واندکی هم به فکر اصلاحات سیاسی خود بودند،

they might give their democracy a better chance.

احتمال موفقیت دموکراسی بیشتر می شد.

China's political model will never supplant

هیچگاه مدل حکومت چینی ریشه کن نخواهد کرد

electoral democracy, because unlike the latter,

دمکراسی انتخاباتی را چون برخلاف غربیها

it doesn't pretend to be universal.

چین داعیه جهانی ندارد.

It cannot be exported. But that is the point precisely.

چون صدورانقلاب ممکن نیست و نکته اینجاست.

The significance of China's example

اهمیت مدل حکومتی چین

is not that it provides an alternative,

در این نیست که جایگزین شود،

but the demonstration that alternatives exist.

بلکه نشان می دهد الگوی دیگری هم هست.

Let us draw to a close this era of meta-narratives.

بیایید از دوران الگوهای حکومتی برگرفته از خیالات واهی بگذریم.

Communism and democracy may both be laudable ideals,

ممکن است کمونیسم و دموکراسی عقاید درخور ستایشی باشند،

but the era of their dogmatic universalism is over.

اما دوره جهانشمولی آنها به پایان رسیده.

Let us stop telling people and our children

بیایید به مردم و بچه های خود نگوییم

there's only one way to govern ourselves

که تنها یک روش حکومتی وجود دارد

and a singular future towards which

یا آینده واحدی هست که همه جوامع

all societies must evolve.

جبرا به سوی آن در حرکت هستند.

It is wrong. It is irresponsible.

این اشتباه است.

And worst of all, it is boring.

و بد تر از همه، کسالت آور است.

Let universality make way for plurality.

جهان‌شمولی را با تکثر گرایی عوض کنید.

Perhaps a more interesting age is upon us.

شاید دوران بهتری را تجربه کنیم.

Are we brave enough to welcome it?

آیا برای استقبال از آن آماده ایم؟

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

Thank you. Thank you. Thank you. Thanks.

متشکرم.

Bruno Giussani: Eric, stay with me for a couple of minutes,

برونو گیوسانی: اریک، چند دقیقه بمان

because I want to ask you a couple of questions.

میخوام چند تا سوال بپرسم.

I think many here, and in general in Western countries,

بسیاری از افراد اینجا، و عموما کشور های غربی

would agree with your statement about analysis

با گفته های شما در باره تحلیل

of democratic systems becoming dysfunctional,

ناکار امدی نظامهای دموکراتیک موافق هستند،

but at the same time, many would kind of find

اما همزمان، کمی آشفته می شوند

unsettling the thought that there is an unelected

از اینکه می بینند حکومتی غیر انتخابی

authority that, without any form of oversight or consultation,

بدون هیچگونه مشاوره یا مراجعه به مردم

decides what the national interest is.

صلاح انها را تشخیص می دهد.

What is the mechanism in the Chinese model

حالا در نظام چین کدام مکانیسم هست

that allows people to say, actually,

که مردم توسط آن، واقعا،

the national interest as you defined it is wrong?

بگویند آنچه شما منافع ملی می گویید غلط است؟

EXL: You know, Frank Fukuyama, the political scientist,

اریک لی: شما فرنک فوکویاما سیاستمدار را می شناسید،

called the Chinese system "responsive authoritarianism."

او نظام چین را «استبدادی پاسخگو» می نامد.

It's not exactly right, but I think it comes close.

این درست نیست ولی به حقیقت نزدیک است.

So I know the largest public opinion survey company

چون بزرگترین شرکت نظر سنجی

in China, okay?

در چین هست، نه؟

Do you know who their biggest client is?

میدانید بزرگترین مشتری آن کیه؟

The Chinese government.

خود دولت چین.

Not just from the central government,

نه فقط دولت مرکزی،

the city government, the provincial government,

بلکه شهرداریها، فرمانداریها،

to the most local neighborhood districts.

تا دهکده های دوردست.

They conduct surveys all the time.

همه اینها همیشه نظرسنجی می کنند.

Are you happy with the garbage collection?

که بدانند مردم از وضعیت دفع زباله راضی هستند یا خیر.

Are you happy with the general direction of the country?

آیا از عملکرد کلی حکومت رضایت دارند؟

So there is, in China, there is a different kind of mechanism

در چین مکانیسم دیگری هست

to be responsive to the demands and the thinking of the people.

برای پاسخگویی به خواستهای مردم.

My point is, I think we should get unstuck

به نظر من ما باید این تفکر را کنار بگذاریم

from the thinking that there's only one political system --

که فقط یک نوع نظام سیاسی----

election, election, election --

یا فقط رای---

that could make it responsive.

می تواند در قبال مردم پاسخگو باشد.

I'm not sure, actually, elections produce

من دیگر اطمینانی ندارم از صندوق رای

responsive government anymore in the world.

حکومتی پاسخکو زاده شود.

(Applause)

(تشویق)

BG: Many seem to agree.

بی جی: خیلی‌ها موافقند.

One of the features of a democratic system

یکی از ویژگیهای حکومتهای دموکراتیک

is a space for civil society to express itself.

فضایی است که در اختیار جامعه مدنی می گذارند.

And you have shown figures about the support

اما شما از ویژگیهایی نام بردید که مسئولین

that the government and the authorities have in China.

و دولت در چین دارند.

But then you've just mentioned other elements

همچنین اشاره کردید به مواردی از قبیل

like, you know, big challenges, and there are, of course,

چالشهای بزرگ و پیش روی چین

a lot of other data that go in a different direction:

که ممکن است با مزاج شما سازگار نباشد:

tens of thousands of unrests and protests

از قبیل هزاران اغتشاش و تظاهرات

and environmental protests, etc.

مثل تظاهرات برای محیط زیست و ..

So you seem to suggest the Chinese model

شما دارید بیان می کنید در مدل حکومت چینی

doesn't have a space outside of the Party

فضایی برای خارج از حوزه حزب

for civil society to express itself.

برای بیان نظرات جامعه مدنی نیست.

EXL: There's a vibrant civil society in China,

اریک لی: در چین جامعه مدنی پویایی وجود دارد.

whether it's environment or what-have-you.

از محیط زیست گرفته تا همه چیز.

But it's different. You wouldn't recognize it.

اما نوع ان متفاوت است و شما با آن آشنا نیستید.

Because, by Western definitions, a so-called civil society

چون در تعریف شما عربیها از جامعه مدنی،

has to be separate or even in opposition

جامعه مدنی باید مجزا از سیستم سیاسی

to the political system,

یا مخالف آن باشد.

but that concept is alien for Chinese culture.

اما این نوع جامعه مدنی برای چینی‌ها ناشناخته است.

For thousands of years, you have civil society,

چون هزاران سال است چینی‌ها جامعه مدنی

yet they are consistent and coherent

همگام و ادغام شده

and part of a political order, and I think

در نظام سیاسی خود را دارند.و فکر کنم

it's a big cultural difference.

این اختلاف فرهنگی بزرگی است.

BG: Eric, thank you for sharing this with TED. EXL: Thank you.

بی جی: اریک از اینکه این موضوع را در TED بیان کردید سپاسگزارم. ممنون.