The silent drama of photography | Sebastião Salgado

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

I'm not sure that every person here

مطمئن نیستم تمامی حاضرین در این جمع

is familiar with my pictures.

I want to start to show just a few pictures to you,

به همین خاطر با نمایش چند تصویر شروع می‌کنم

and after I'll speak.

و س‍پس صحبت خواهم کرد.

I must speak to you a little bit of my history,

در ابتدا باید شما را با گذشته خود آشنا کنم،

because we'll be speaking on this

برای همین در خلال صحبت‌هایم

during my speech here.

به آن برمی گردم.

I was born in 1944 in Brazil,

در سال ۱۹۴۴ در برزیل به دنیا آمدم.

in the times that Brazil was not yet a market economy.

در ایامی که برزیل هنوز یک اقتصاد بازار نبود.

I was born on a farm,

در مزرعه متولد شدم،

a farm that was more than 50 percent rainforest [still].

مزرعه‌ای که بیش از ۵۰ درصد جنگل بارانی بود (البته هنوز هم).

A marvelous place.

مکانی باشکوه.

I lived with incredible birds, incredible animals,

با پرندگان شگفت‌انگیز، حیوانات باور نکردنی زندگی کردم،

I swam in our small rivers with our caimans.

در رودخانه‌های کوچک با کایمن‌های‌مان شنا کردم.

It was about 35 families that lived on this farm,

حدود ۳۵ خانواده در این مزرعه زندگی می‌کرد،

and everything that we produced on this farm, we consumed.

و هر چیزی که در این مزرعه تولید می‌کردیم را مصرف می‌کردیم.

Very few things went to the market.

چیزهای خیلی کمی به بازار می‌رفت.

Once a year, the only thing that went to the market

سالی یکبار تنها چیزی که به بازار می‌بردیم

was the cattle that we produced,

گله‌ای که بود پرورش داده بودیم

and we made trips of about 45 days

و ۴۵ روز طول می‌کشید

to reach the slaughterhouse,

تا به سلاخ‌خانه برسیم،

bringing thousands of head of cattle,

قبل از ما هزارن گله آنجا بود

and about 20 days traveling back

و ۲۰ روز هم برگشت به مرزعه

to reach our farm again.

طول می‌کشید.

When I was 15 years old,

وقتی ۱۵ سال داشتم،

it was necessary for me to leave this place

برایم لازم بود این محل را ترک کنم

and go to a town a little bit bigger -- much bigger --

و به شهری بروم که کمی بزرگتر باشد-- خیلی بزرگتر--

where I did the second part of secondary school.

جاییکه دوره دوم مقطع دبیرستان را گذراندم.

There I learned different things.

بعد چیزهای مختلف آموختم.

Brazil was starting to urbanize, industrialize,

برزیل شروع کرد به شهری و صنعتی شدن،

and I knew the politics. I became a little bit radical,

و با سیاست آشنا بودم. کمی افراطی شدم.

I was a member of leftist parties,

عضو چپیها شدم،

and I became an activist.

و یک اکتیویست بودم.

I [went to] university to become an economist.

به دانشگاه رفتم تا اقتصاددان شوم.

I [did] a master's degree in economics.

در رشته اقتصاد کارشناسی ارشد گرفتم.

And the most important thing in my life

و مهم‌ترین اتفاق زندگیم نیز در آن زمان

also happened in this time.

برایم پیش آمد.

I met an incredible girl

با دختری فوق العاده ملاقات کردم

who became my lifelong best friend,

که بهترین دوستم در تمام عمر شد،

and my associate in everything that I have done till now,

وهمینطور دستیارم در همه کارهایی که تابحال انجام داده‌ام،

my wife, Lélia Wanick Salgado.

همسرم لیلا وانیک سالگادو.

Brazil radicalized very strongly.

برزیل بشدت افراطی شد.

We fought very hard against the dictatorship,

سخت با دیکتاتوری مبارزه می‌کردیم.

in a moment it was necessary to us:

یک وقتی رسید که باید تفنگ در دست

Either go into clandestinity with weapons in hand,

به خفاء می‌رفتیم

or leave Brazil. We were too young,

یا برزیل را ترک می‌کردیم. ما خیلی جوان بودیم.

and our organization thought it was better for us to go out,

و سازمان ما فکر کرد که بهتر است ما کشور را ترک کنیم

and we went to France,

و به فرانسه رفتیم،

where I did a PhD in economics,

جاییکه من در اقتصاد دکتری گرفتم،

Léila became an architect.

لیلا معمار شد.

I worked after for an investment bank.

برای بانک سرمایه‌گذاری کار کردم.

We made a lot of trips, financed development,

کلی سفر کردیم،‌ در پروژه‌های اقتصادی

economic projects in Africa with the World Bank.

و توسعه در آقریقای بهمراه بانک جهانی سرمایه گذاری کردیم.

And one day photography made a total invasion in my life.

و یک روز عکاسی حمله تمام و کمالش را به زندگی من انجام داد.

I became a photographer,

عکاس شدم،

abandoned everything and became a photographer,

از همه چیز دست شستم و عکاس شدم،

and I started to do the photography

و شروع به عکاسی کردم

that was important for me.

که برایم مهم بود.

Many people tell me that you are a photojournalist,

خیلی از مردم به من می‌گفتند که تو روزنامه‌نگاری،

that you are an anthropologist photographer,

که تو یک عکاس مردم شناسی،

that you are an activist photographer.

یک عکاس اکتیویست هستی.

But I did much more than that.

اما چیزی بیشتر از آن بود.

I put photography as my life.

عکاسی زندگی من شد.

I lived totally inside photography

من کاملا درون عکسهایم زندگی می‌کردم

doing long term projects,

با انجام پروژه‌های طولانی مدت،

and I want to show you just a few pictures

و چندتایی از عکسها را نشان‌تان می‌دهم

of -- again, you'll see inside the social projects,

البته از‌پروژه‌های اجتماعی هستند

that I went to, I published many books

که مشارکت داشتم، کتابهای خیلی زیادی را منتشر کردم

on these photographs,

که حاوی این عکسها هستند

but I'll just show you a few ones now.

اما چندتایی را نشان می‌دهم.

In the '90s, from 1994 to 2000,

در دهه ۹۰، از ۱۹۹۴ تا ۲۰۰۰،

I photographed a story called Migrations.

داستانی با اسم مهاجران را عکسبرداری کردم.

It became a book. It became a show.

تبدیل به یک کتاب و بعد شو گردید.

But during the time that I was photographing this,

اما طی جنگ من مشغول عکاسی از این بودم،

I lived through a very hard moment in my life, mostly in Rwanda.

دوره بسیار دشواری را در زندگی‌ می‌گذراندم، مخصوصا در رواندا.

I saw in Rwanda total brutality.

در رواندا شاهد بی‌رحمی مطلق بودم.

I saw deaths by thousands per day.

هر زوز شاهد هزاران مرگ بودم.

I lost my faith in our species.

ایمانم را به گونه‌ خودمان از دست دادم.

I didn't believe that it was possible for us to live any longer,

باور نداشتم که امکان زندگی برای ما دیگر وجود داشته باشد،

and I started to be attacked by my own Staphylococcus.

و اماج حملات استافیلوکوک‌های خودم قرار گرفتم.

I started to have infection everywhere.

عفونت همه جایم را گرفت.

When I made love with my wife, I had no sperm that came out of me;

موقع عشق بازی با همسرم بجای اسپرم،

I had blood.

خون بود.

I went to see a friend's doctor in Paris,

نزد پزشک آشنایی در پاریس رفتم

told him that I was completely sick.

و گفتم که بشدت بیمارم.

He made a long examination, and told me, "Sebastian,

بعد از انجام یک معاینه طولانی به من گفت، « سباستین،

you are not sick, your prostate is perfect.

تو مریض نیستی، پروستاتت عالی کار می‌کنه.

What happened is, you saw so many deaths that you are dying.

چیزی که اتفاق افتده دیدن مرگهای بیشمار در اطراف توست و این که فکر که داری میمری.

You must stop. Stop.

دست بردار. ول کن.

You must stop because on the contrary, you will be dead."

باید دست برداری والا میمیری.»

And I made the decision to stop.

و تصمیم گرفتم دست بردارم.

I was really upset with photography,

واقعا از عکاسی کلافه بودم،

with everything in the world,

بخاطر اتفاقاتی که در دنیا رخ می‌داد،

and I made the decision to go back to where I was born.

و تصمیم گرفتم بجایی که دنیا آمده بودم برگردم.

It was a big coincidence.

همزمانی جالبی بود.

It was the moment that my parents became very old.

زمانی بود که والدین بسیار سالخورده بودند.

I have seven sisters. I'm one of the only men in my family,

من هفت خواهر دارم. تنها مرد خانواده هستم.

and they made together the decision

و این تصمیم گرفته شد

to transfer this land to Léila and myself.

که زمین را به لیلا و من واگذار کنند.

When we received this land, this land was as dead as I was.

وقتی زمین به ما رسید، درست مثل من مرده بود.

When I was a kid, it was more than 50 percent rainforest.

وقتی بچه بودم ۵۰ درصد آنجا جنگل بارانی بود.

When we received the land,

وقتی زمین را گرفتیم

it was less than half a percent rainforest,

تنها کمتر از یک درصد آن در کل منطقه

as in all my region.

جنگل بارانی بود.

To build development, Brazilian development,

برای ساخت توسعه، توسعه برزیلی،

we destroyed a lot of our forest.

کلی از جنگلهای‌مان را از بین بردیم.

As you did here in the United States,

و مثل کاری که شما در ایالات متحده کردید

or you did in India, everywhere in this planet.

یا در هند و یا هرجای دیگری روی این کره خاکی.

To build our development,

برای توسعه خود

we come to a huge contradiction

دست به مقابله عظیمی زدیم

that we destroy around us everything.

که نتیجه‌اش نابودی همه چیز در اطراف‌مان بود.

This farm that had thousands of head of cattle

این مزرعه که زمانی هزاران گله در آن بود

had just a few hundreds,

الان فقط چند صدتایی درآنجا بود.

and we didn't know how to deal with these.

و نمی‌دانستیم با آنها چه کنیم.

And Léila came up with an incredible idea, a crazy idea.

و لیلا این ایده بی‌نظیر را داشت که دیوانه وار بود.

She said, why don't you put back the rainforest that was here before?

گفت چرا جنگل بارانی که قبلا اینجا بود را برنگردانیم؟

You say that you were born in paradise.

تو گفتی که در بهشت متولد شدی.

Let's build the paradise again.

بیا دوباره بهشت را بسازیم.

And I went to see a good friend

و به دیدن یکی از دوستان خوبم رفتم

that was engineering forests

که مهندس جنگل است

to prepare a project for us,

تا پروژه ای را برایمان آماده کند،

and we started. We started to plant, and this

و شروع کردیم. شروع کردیم به کاشتن و سال اول

first year we lost a lot of trees, second year less,

کلی درخت از دست دادیم، سال دوم

and slowly, slowly this dead land started to be born again.

و به تدریج این سرزمین مرده دوباره متولد شد.

We started to plant hundreds of thousands of trees,

شروع کردیم به کاشت صدها هزار درخت،

only local species, only native species,

تنها گونه‌های بومی،‌گونه‌های مختص آنجا،

where we built an ecosystem identical to the one that was destroyed,

اکوسیستمی ساختیم که دقیقا مشابه چیزی بود که از بین رفته بود،

and the life started to come back in an incredible way.

و جربان حیات بطرز شگفت آوری برگشت.

It was necessary for us to transform our land

برای ما ضروری بود که زمین را به

into a national park.

پارک ملی مبدل کنیم.

We transformed. We gave this land back to nature.

این تغییر را صورت دادیم. زمین را به طبیعت برگرداندیم.

It became a national park.

پارک ملی شد.

We created an institution called Instituto Terra,

نهادی را تشکیل دادیم که اینستیتیو ترا نام دارد

and we built a big environmental project to raise money everywhere.

و یک پروژه محیط زیستی بزرگ جهت جمع آوری کمک مالی از همه جا تشکیل دادیم.

Here in Los Angeles, in the Bay Area in San Francisco,

اینجا در لس‌انجلس، در بی اریا ساانفرانسیسکو،

it became tax deductible in the United States.

مشمول ارفاق مالیاتی در ایالات متحده گردید.

We raised money in Spain, in Italy, a lot in Brazil.

در اسپانیا، ایتالیا و کلی هم در برزیل پول جمع کردیم.

We worked with a lot of companies in Brazil

با کلی شرکت در برزیل کار کردیم

that put money into this project, the government.

که دولت پول صرف این پروژه کند.

And the life started to come, and I had a big wish

و پروژه جان گرفت، و من آرزوی بزرگی داشتم

to come back to photography, to photograph again.

که به عکاسی برگردم، دوباره عکاسی کنم.

And this time, my wish was not to photograph anymore

و این بار آرزویم دیگر عکاس صرف از حیوانی نبود

just one animal that I had photographed all my life: us.

که قبلا همه عمرم را از آن عکس گرفته بودم: ما انسانها.

I wished to photograph the other animals,

آرزو عکس انداختن از حیوانات دیگر را داشتم،

to photograph the landscapes,

عکس انداختن از مناظر،

to photograph us, but us from the beginning,

عکسهایی از ما، اما از ابتدا،

the time we lived in equilibrium with nature.

آن زمانی که در موازنه با طبیعت می‌زیستیم.

And I went. I started in the beginning of 2004,

و دست بکار شدم. ۲۰۰۴ آغاز کارم بود،

and I finished at the end of 2011.

و ۲۰۱۱ خاتمه آن.

We created an incredible amount of pictures,

ما مقدار قابل توجهی از تصاویر را خلق کردیم

and the result -- Lélia did the design of all my books,

و نتیجه-- لیلا طراحی کلیه کتابهایم را انجام داده،

the design of all my shows. She is the creator of the shows.

و طراحی شوهایم را نیز. او خالق شوهاست.

And what we want with these pictures

و آنچه از این تصاویر می‌خواهیم

is to create a discussion about what we have that is pristine on the planet

ایجاد بحثی درباره این است که آنچه روی زمین داریم ازلی است

and what we must hold on this planet

و باید نگهدارش باشیم

if we want to live, to have some equilibrium in our life.

اگر قرار است که زندگی کنیم ونوعی موازنه در زندگی خود داشته باشیم.

And I wanted to see us

و می‌خواستم ما را ببیینید

when we used, yes, our instruments in stone.

که از ابزار سنگی استفاده کرده‌ایم.

We exist yet. I was last week

هنوز هستیم. هفته قبل

at the Brazilian National Indian Foundation,

در بنیاد سرخپوستان ملی برزیل بودم

and only in the Amazon we have about 110 groups

و تنها در آمازون حدود ۱۱۰ گروه از سرخپوستها

of Indians that are not contacted yet.

را داریم که هنوز با آنها تماس برقرار نشده.

We must protect the forest in this sense.

باید جنگل را از این حیث محافظت کنیم.

And with these pictures, I hope that we can create

و با این تصاویر، امیدوارم اطلاعات،

information, a system of information.

سیستم اطلاعاتی را ایجاد کنیم.

We tried to do a new presentation of the planet,

سعی کردیم ارائه تازه‌ای از سیاره‌مان را داشته باشیم

and I want to show you now just a few pictures

و مایلم الان چند عکس مربوط به این

of this project, please.

پروژه را نشان دهم.

Well, this — (Applause) —

خب این-- (تشویق)-

Thank you. Thank you very much.

متشکرم. خیلی از شما متشکرم.

This is what we must fight hard

این چیزی است که باید سخت برایش بجنگیم

to hold like it is now.

تا الان این شکلی به نظر برسد.

But there is another part that we must together rebuild,

اما بخش دیگری هست که باید با هم آن را از نو بسازیم،

to build our societies, our modern family of societies,

برای ساخت جوامع‌ خویش، خانواده مدرن خود از جوامع،

we are at a point where we cannot go back.

در مرحله‌ای هستیم که قابل برگشت نیست.

But we create an incredible contradiction.

اما قابلیت خلق یک تضاد شگفت‌اور را داریم.

To build all this, we destroy a lot.

برای ساخت این، بسیار نابود کرده‌ایم.

Our forest in Brazil, that antique forest

جنگل ما در برزیل، آن جنگل باستانی

that was the size of California,

که به بزرگی کالیفرنیاست،

is destroyed today 93 percent.

تا حدود ۹۳ درصدش نابود شده.

Here, on the West Coast, you've destroyed your forest.

اینجا در کرانه غربی، جنگلهای ما را نابود کرده‌اید.

Around here, no? The redwood forests are gone.

در اطراف اینجا، درست نیست؟ جنگلهای ردوود دیگر وجود ندارد.

Gone very fast, disappeared.

بسرعت ناپدید شدند.

Coming the other day from Atlanta, here, two days ago,

چند روز پیش که از آتلانتا به اینجا می‌آمدم،

I was flying over deserts

برفراز بیابانهایی پرواز کردم

that we made, we provoked with our own hands.

که ساخت دست ما هستند.

India has no more trees. Spain has no more trees.

هند دیگر درخت ندارد. اسپانیا هم همینطور.

And we must rebuild these forests.

و ما باید این جنگلها را احیاء کنیم.

That is the essence of our life, these forests.

جنگلها لازمه زندگی ما هستند.

We need to breathe. The only factory

لازم است نفس بکشیم. تنها کارخانه‌ای

capable to transform CO2 into oxygen,

که قادر است دی اکسید کربن را به اکسیژن بدل کند

are the forests.

همین درختها هستند،

The only machine capable to capture the carbon

تنها ماشینی که قادر به جذب کربنی است

that we are producing, always,

که مدام در حال تولید آن هستیم،

even if we reduce them, everything that we do, we produce CO2,

حتی اگر آن را کاهش دهیم، هر کاری که کنیم باز هم دی اکسید کربن تولید می‌شود

are the trees.

این درختان هستند.

I put the question -- three or four weeks ago,

این سوال را سه یا چهار هفته قبل مطرح کردم،

we saw in the newspapers

در روزنامه‌ها دیدیم

millions of fish that die in Norway.

میلیونها ماهی در نروژ مرد.

A lack of oxygen in the water.

بخاطر فقدان اکسیژن در آب.

I put to myself the question, if for a moment,

سوال را برای خودم مطرح کردم، اگر برای لحظه‌ای

we will not lack oxygen for all animal species,

اکسیژن را برای همه گونه‌های حیوانات از جمله

ours included -- that would be very complicated for us.

خودمان قطع کنیم-- اوضاع بشدت پیچیده می‌شود.

For the water system, the trees are essential.

برای سیستم آبی، درختان ضروری هستند.

I'll give you a small example that you'll understand very easily.

برایتان مثال کوچکی می‌زنم تا راحت نکته را بفهمید.

You happy people that have a lot of hair on your head,

شما خوشبخت هستید که یک عالم مو روی سرتان دارید،

if you take a shower, it takes you

ارگ دوش بگیرید،‌دو سه ساعت

two or three hours to dry your hair

خشک کردنشان زمان می‌برد

if you don't use a dryer machine.

اگر نخواهید سشوار استفاده کنید.

Me, one minute, it's dry. The same with the trees.

اما من فقط یک دقیقه لازم دارم. همین درباره درختها صدق می‌کند.

The trees are the hair of our planet.

درختان نقش مو را برای زمین دارند.

When you have rain in a place that has no trees,

وقتی درجایی که درخت نیست باران ببارد

in just a few minutes, the water arrives in the stream,

ظرف فقط چند دقیقه، آب جاری شده

brings soil, destroying our water source,

و خاک را می‌برد، منبع آبی را نابود می‌کند،

destroying the rivers,

همینطور رودخانه‌ها را

and no humidity to retain.

و رطوبتی باقی نمی‌ماند.

When you have trees, the root system holds the water.

وقتی درخت دارید، سیستم ریشه آب را نگه می‌دارد.

All the branches of the trees, the leaves that come down

همه شاخه های درخت، برگهایی که می‌ریزند

create a humid area,

محدوده مرطوبی را خلق می‌کنند،

and they take months and months under the water, go to the rivers,

و ماهها زمان می‌برد تا این آب به رودخانه‌ها برود

and maintain our source, maintain our rivers.

و منبع ما را حفظ کند، رودخانه‌های ما را حفظ کند.

This is the most important thing,

این مهمترین چیز است،

when we imagine that we need water for every activity in life.

وقتی تصور کنیم که آب را برای هر فعالیتی در زندگی نیاز داریم.

I want to show you now, to finish,

می‌خواهم در خاتمه تعدادی تصویر نشانتان دهم

just a few pictures that for me

که در راستای آن مسیر

are very important in that direction.

برایم خیلی اهمیت دارند.

You remember that I told you,

خاطرتان هست که گفتم

when I received the farm from my parents

وقتی مزرعه‌ را از والدینم به ارث بردم

that was my paradise, that was the farm.

همانجا که بهشت من بود.

Land completely destroyed, the erosion there, the land had dried.

زمین آن کاملا نابود شده بود،‌ فرسایش خاک و خشکی.

But you can see in this picture,

اما می‌توانید در این تصویر ببینید

we were starting to construct an educational center

ما ساخت یک مرکز آموزشی را شروع کردیم

that became quite a large environmental center in Brazil.

که تبدیل یک مرکز محیط زیستی نسبتا مهم در برزیل گردید.

But you see a lot of small spots in this picture.

اما کلی نقطه‌های کوچک در این تصویر را مشاهده می‌کنید.

In each point of those spots, we had planted a tree.

در هر کدام از این نقطه‌ها یک درخت کاشته‌ایم.

There are thousands of trees.

هزاران درخت است.

Now I'll show you the pictures made exactly in the same point

اکنون به شما تصویری را نشان خواهم داد که دو ماه قبل دقیقا

two months ago.

در همان محل گرفته شده.

(Applause)

(تشویق)

I told you in the beginning that it was necessary

در آغاز برایتان گفتم که برای ما لازم بود

for us to plant about 2.5 million trees

حدود ۲/۵ میلیون درخت با ۲۵۰ تنوع

of about 200 different species

گونه‌ای بکاریم تا اکوسیستم

in order to rebuild the ecosystem.

احیاء شود.

And I'll show you the last picture.

و به شما تصویر آخر را نشان خواهم داد.

We are with two million trees in the ground now.

الان دو میلیون درخت را در خاک داریم.

We are doing the sequestration

با این درختها حدود ۱۰۰،۰۰۰ تن کربن

of about 100,000 tons of carbon with these trees.

را جداسازی می‌کنیم.

My friends, it's very easy to do. We did it, no?

دوستان من، انجام این کار خیلی آسان است. ما انجامش دادیم، نه؟

By an accident that happened to me,

بخاطر تصادفی که برایم اتفاق افتاد

we went back, we built an ecosystem.

ما برگشتیم، یک اکوسیستم ساختیم.

We here inside the room,

اینجا در داخل سالن

I believe that we have the same concern,

باور دارم که همان دغدغه را داریم،

and the model that we created in Brazil,

و آن مدلی که در برزیل خلق کردیم را می‌توانیم

we can transplant it here.

به اینجا منتقل کنیم.

We can apply it everywhere around the world, no?

می‌توانیم در هر کجای جهان آن را اعمال کنیم، نه؟

And I believe that we can do it together.

و باور دارم همه با هم می‌توانیم این کار را انجام دهیم.

Thank you very much.

خیلی متشکرم.

(Applause)

(تشویق)