Do we see reality as it is? | Donald Hoffman | TED

Translator: JAVAD KHAJI Reviewer: soheila Jafari

I love a great mystery,

من عاشق یک معمای بزرگ هستم،

and I'm fascinated by the greatest unsolved mystery in science,

من شیفته بزرگترین معمای حل نشده در علم شدم،

perhaps because it's personal.

شاید به خاطر اینکه یک موضوع شخصی هست.

It's about who we are,

موضوع اینه که ما کی هستیم٬

and I can't help but be curious.

یافتن واقعیت امکانپذیر نیست فقط کنجکاوم.

The mystery is this:

معما اینه که:

What is the relationship between your brain

چه ارتباطی بین مغز انسان

and your conscious experiences,

با تجربیات آگاهانه او هست؟

such as your experience of the taste of chocolate

مانند داشتن تجربه طعم و مزه یک تکه شکلات

or the feeling of velvet?

و یا تجریه لمس مخمل؟

Now, this mystery is not new.

این معما موضوع تازه ای نیست.

In 1868, Thomas Huxley wrote,

در سال ۱۸۶۸ میلادی توماس هاکسلی مینویسه:

"How it is that anything so remarkable as a state of consciousness comes about

"اینکه یک پدیده مهمی مثل حالت هوشیاری انسان

as the result of irritating nervous tissue

در اثر تحریک بافت عصبی بوجود بیاد

is just as unaccountable

به همون اندازه غیر قابل توصیف هست که

as the appearance of the genie when Aladdin rubbed his lamp."

بیرون آمدن غول از چراغ جادوی علاالدین عجیب و غیر قابل باور هست."

Now, Huxley knew that brain activity

واضح هست که هاکسلی میدونست فعالیت مغز

and conscious experiences are correlated,

با تجربیات آگاهانه انسان مرتبط هست٬

but he didn't know why.

ولی علت این ارتباط را نمی دانست.

To the science of his day, it was a mystery.

برای علم اون زمان این یک معما بود.

In the years since Huxley,

از زمان هاکسلی به بعد،

science has learned a lot about brain activity,

علم رشد کرد و اطلاعات جدیدی درباره فعالیت مغز به دست اومد٬

but the relationship between brain activity

ولی ارتباط بین فعالیت مغز

and conscious experiences is still a mystery.

و تجربیات آگاهانه انسان هنوز مبهم هست.

Why? Why have we made so little progress?

علت چیه؟ چرا پیشرفت ما خیلی محدود بوده؟

Well, some experts think that we can't solve this problem

خوب٬ بعضی از کارشناسان معتقد هستن که این مساله قابل حلی نیست

because we lack the necessary concepts and intelligence.

و علتش اینه که ما فاقد مفاهیم لازم و هوش هستیم.

We don't expect monkeys to solve problems in quantum mechanics,

ما از میمون ها انتظار نداریم که مسائل مکانیک کوانتومی را حل بکنن٬

and as it happens, we can't expect our species to solve this problem either.

خوب طبیعیه که از انسان هم انتظار نداریم که بتونن این معما را حل بکنن.

Well, I disagree. I'm more optimistic.

واقعیت اینه که من مخالف این فرضیه ام. من خوشبین‌تر هستم.

I think we've simply made a false assumption.

من فکر میکنم فرضیه ما اشتباه بوده است.

Once we fix it, we just might solve this problem.

اگه بتونیم این فرضیه اشتباه را اصلاح کنیم میتونیم معما را هم حل بکنیم.

Today, I'd like tell you what that assumption is,

امروز من میخوام بهتون بگم که فرضیه چی هست٬

why it's false, and how to fix it.

چرا فکر میکنم اشتباهه و چطور میشه اصلاحش کرد.

Let's begin with a question:

بگذارید با یک سوال شروع کنم:

Do we see reality as it is?

سوال اینه که: آیا واقعیت همونی هست که ما می بینیم؟

I open my eyes

چشمام را باز میکنم

and I have an experience that I describe as a red tomato a meter away.

توی ذهنم یک گوجه فرنگی را در فاصله یک متری مجسم میکنم.

As a result, I come to believe that in reality,

در نتیجه٬ باورم میشه که در دنیای واقعی،

there's a red tomato a meter away.

یک گوجه فرنگی در فاصله یک متری من هست.

I then close my eyes, and my experience changes to a gray field,

سپس چشمام را میبندم٬ و تجریه من به یک زمینه خاکستری تغییر میکنه٬

but is it still the case that in reality, there's a red tomato a meter away?

آیا میشه باز گفت که همان گوجه فرنگی در فاصله یک ما وجود داره؟

I think so, but could I be wrong?

نظر من اینه که بله میشه گفت٬ ولی نظر من هم میتواند اشتباه باشد!

Could I be misinterpreting the nature of my perceptions?

آیا ممکنه برداشت من از ماهیت دریافت هایم صحیح نباشد؟

We have misinterpreted our perceptions before.

همیشه تفسیر ما از ادراک و آگاهی هایمان صحیح نبوده است!

We used to think the Earth is flat, because it looks that way.

اول ها فکر می کردیم که کره زمین صاف هست٬ چون همیشه صاف به نظر میرسه.

Pythagorus discovered that we were wrong.

فیثاغورث کشف کرد که ما اشتباه میکنیم.

Then we thought that the Earth is the unmoving center of the Universe,

بعدها فکر میکردیم زمین ثابت و بدون حرکت در مرکز جهان هستی قرار گرفته،

again because it looks that way.

باز به خاطر اینکه اون شکلی به نظر میرسید.

Copernicus and Galileo discovered, again, that we were wrong.

اینبار کوپرنیک و گالیله ثابت کردند دوباره ما در اشتباهیم.

Galileo then wondered if we might be misinterpreting our experiences

سپس گالیله اشاره کرد٬ ممکنه تفسیر ما از تجربیات وآگاهی هایمان هم اشتباه باشد

in other ways.

به عبارت دیگر.

He wrote: "I think that tastes, odors, colors, and so on

گالیله مینویسه:" من فکر میکننم این طعم و رنگ و بو و این قبیل چیزها

reside in consciousness.

در قسمت هوشیاری ما جای گرفته است.

Hence if the living creature were removed, all these qualities would be annihilated."

از این رو اگر موجود زنده ای حذف شود٬ تمامی این ویژگیها نیز می بایست نابود شوند."

Now, that's a stunning claim.

این میتونه یک ادعای شگفت انگیز باشه.

Could Galileo be right?

یعنی میشد اظهارات گالیله صحیح باشه؟

Could we really be misinterpreting our experiences that badly?

یعنی ما تا این حد برداشتمون از تجریبات و آگاهی هایمان میتونه غلط باشه؟

What does modern science have to say about this?

علم نوین در این مورد چه نظری داره؟

Well, neuroscientists tell us that about a third of the brain's cortex

خوب دانشمندان علوم اعصاب اظهار میکنن٬ حدود یک سوم از قشر مغز

is engaged in vision.

درگیر بینایی هست.

When you simply open your eyes and look about this room,

زمانی که چشماتون را باز میکنین و یک نگاه به فضای این اتاق میندازین٬

billions of neurons and trillions of synapses are engaged.

میلیاردها نورون و تریلیون سیناپس در مغز فعال میشن.

Now, this is a bit surprising,

الان این یک کمی شگفت انگیز میشه،

because to the extent that we think about vision at all,

چون تا حدی که ما در مورد بینایی اطلاع داریم٬

we think of it as like a camera.

از بینایی مثل یک دروبین یاد میکنیم.

It just takes a picture of objective reality as it is.

چشم هم مثل دوربین از یک واقعیت عینی به اون شکلی که هست عکس میگیره.

Now, there is a part of vision that's like a camera:

در قسمت بینایی ما بخشی وجود داره که کارش دقیقا مانند دوربین است:

the eye has a lens that focuses an image on the back of the eye

یک لنزی در چشم هست که تصویر را در پشت چشم متمرکز میکنه

where there are 130 million photoreceptors,

۱۳۰ میلیون گیرنده نوری در این محل موجوده،

so the eye is like a 130-megapixel camera.

پس میشه گفت چشم شبیه یک دروبین ۱۳۰ مگا پیکسلی هست.

But that doesn't explain the billions of neurons

ولی این ها کار میلیون ها نورون عصبی و

and trillions of synapses that are engaged in vision.

تریلیون ها سیناپس عصبی که در بخش بینایی فعالند را توجیه نمیکنن.

What are these neurons up to?

پس هدف این نورون ها چی میتونه باشه؟

Well, neuroscientists tell us that they are creating, in real time,

دانشمندان علم اعصاب معتقدن این نورون ها تمامی اشکال٬ اشیاء٬ رنگها و حرکاتی را که،

all the shapes, objects, colors, and motions that we see.

ما در یک زمان واقعی میبینیم٬ برای ما خلق میکنند.

It feels like we're just taking a snapshot of this room the way it is,

میشه گفت چشم ما از اتاق به شکلی که هست یک عکس فوری میگیره٬

but in fact, we're constructing everything that we see.

ولی در واقع٬ تمامی چیزهایی را که میبینیم٬ به شکلی که هستن در مغز میسازیم.

We don't construct the whole world at once.

تمامی اشکال دنیا را نمیشه به یکباره در مغز بازسازی کرد.

We construct what we need in the moment.

فقط چیزهایی را بازسازی میکنیم که در لحظه بهشون نیاز داریم.

Now, there are many demonstrations that are quite compelling

تعداد زیادی توضیح ارائه شده که کاملا قانع کننده به نظر میرسن که

that we construct what we see.

چیزهایی را که میبینیم بازسازی میکنیم.

I'll just show you two.

الان بهتون نشون میدهم چطور اتفاق می افته.

In this example, you see some red discs with bits cut out of them,

در این مثال٬ تعدادی حلقه قرمز رنگ میبینین که یک تکه از اونا کنده شده٬

but if I just rotate the disks a little bit,

الان اگه حلقه ها را کمی بچرخونم٬

suddenly, you see a 3D cube pop out of the screen.

ناگهان شما یک مکعب سه بعدی را میبینید که داره از صفحه نمایش بیرون میاد.

Now, the screen of course is flat,

البته میدونیم که صفحه نمایش کاملا تخت هست٬

so the three-dimensional cube that you're experiencing

پس این مکعب سه بعدی که شما میدیدین

must be your construction.

باید محصول بازسازی تصویر در ذهن شما باشه.

In this next example,

در مثال بعدی٬

you see glowing blue bars with pretty sharp edges

میله های درخشان آبی رنگ با لبه های تقریبا صاف را مشاهده میکنین

moving across a field of dots.

که جلوی یک زمینه نقطه نقطه حرکت میکنن.

In fact, no dots move.

در واقع٬ هیچ کدام از نقطه ها حرکت نمیکنن.

All I'm doing from frame to frame is changing the colors of dots

تنها کاری که من انجام میدهم اینه که رنگ نقطه ها را فریم به فریم عوض میکنم.

from blue to black or black to blue.

از آبی به مشکی و از مشکی به آبی.

But when I do this quickly,

ولی وقتی این کار را سریع انجام میدهم٬

your visual system creates the glowing blue bars

سیستم بینایی شما میله های آبی درخشان را میسازه

with the sharp edges and the motion.

که لبه های صاف و تیز دارن و در حال حرکت هستند.

There are many more examples, but these are just two

مثال های زیادی هستن٬ ولی این دو مثال،

that you construct what you see.

مثالهایی هستن که شما چیزی را که میبینید در مغزتون میسازین.

But neuroscientists go further.

دانشمندان علم اعصاب از این فراترهم میروند.

They say that we reconstruct reality.

اونها اظهار میکنن که انسانها حقیقت را بازسازی میکنن.

So, when I have an experience that I describe as a red tomato,

پس وقتی که من تجربه یک گوجه فرنگی را دارم،

that experience is actually an accurate reconstruction

این تجربه در واقع یک تصویر بازسازی شده از٬

of the properties of a real red tomato

ویژگیهای یک گوجه فرنگی واقعی است که

that would exist even if I weren't looking.

حتی اگر من به اون نگاه نکنم وجود خواهد داشت.

Now, why would neuroscientists say that we don't just construct,

پس چرا دانشمندان علوم اعصاب میگن٬ ما فقط تصاویر را ساخته نمی سازیم بلکه٬

we reconstruct?

بازسازی نیز می کنیم؟

Well, the standard argument given

خوب استدلال استانداردی که داده میشه

is usually an evolutionary one.

معمولا یک استدلال تکاملی خواهد بود.

Those of our ancestors who saw more accurately

اون تعداد از اجداد ما که بینایی دقیق تری داشتند

had a competitive advantage compared to those who saw less accurately,

در مقایسه با اون تعداد که بینایی ضعیف تری داشتن٬ یک مزیت رقابتی داشتن٬

and therefore they were more likely to pass on their genes.

بنابراین٬ این افراد بیشتر مایل به انتقال ژن های خود بودند.

We are the offspring of those who saw more accurately,

ما فرزندان اجدادی هستیم که دقیق تر می دیدن،

and so we can be confident that, in the normal case,

پس میتونیم مطمئن باشیم که در یک حالت عادی،

our perceptions are accurate.

فهم و ادراک ما دقیق خواهد بود.

You see this in the standard textbooks.

این را در کتابهای درسی استاندارد متوجه میشین.

One textbook says, for example,

برای مثال٬ یک کتاب درسی میگه٬

"Evolutionarily speaking,

"از نظر بحث تکاملی

vision is useful precisely because it is so accurate."

بینایی ارزشمند است دقیقا به این خاطر که خیلی واضح و دقیق است."

So the idea is that accurate perceptions are fitter perceptions.

خوب ایده اینه که نگرش های دقیق تر٬ نگرشهای مناسبتری هستن.

They give you a survival advantage.

این طرز نگرش و ادراک یک مزیت بقاست.

Now, is this correct?

آیا این ایده صحیح است؟

Is this the right interpretation of evolutionary theory?

آیا این تفسیر صحیحی از نظریه تکاملی است؟

Well, let's first look at a couple of examples in nature.

خوب٬ اجازه بدین اول به چند مثال در طبیعت نگاه کنیم.

The Australian jewel beetle

سوسک جواهر استرالیایی

is dimpled, glossy and brown.

گودی شکل و به رنگ قهوه ای براق است.

The female is flightless.

سوسک ماده قادر به پرواز نیست.

The male flies, looking, of course, for a hot female.

جنس نر، برای یافتن ماده جذاب پرواز میکنه.

When he finds one, he alights and mates.

وقتی هم که پیدا میکنه فرود میاد و جفت گیری میکنه.

There's another species in the outback,

گونه های دیگری هم در مناطق دوردست استرالیا وجود دارند٬

Homo sapiens.

هومو سایپین ها.

The male of this species has a massive brain

جنس نر این گونه ها مغز بسیاز بزرگی دارند

that he uses to hunt for cold beer.

که از این مغز برای یافتن آبجو خنک بهره میگیره.

(Laughter)

( خنده )

And when he finds one, he drains it,

وقتی هم آبجور را پیدا میکنه شیشه را خالی میکنه٬

and sometimes throws the bottle into the outback.

گاهی هم شیشه آبجو را به یک جای دور افتاده میندازه.

Now, as it happens, these bottles are dimpled, glossy,

از اونجایی که شیشه ها گود و براق هستند٬

and just the right shade of brown to tickle the fancy of these beetles.

رنگشون هم دقیقا همون قهوه ای سوسکهاست٬ سوسکها را به خودشون جذب میکنن.

The males swarm all over the bottles trying to mate.

جنسهای نر برای جفت گیری به سراسر بطری هجوم میارن.

They lose all interest in the real females.

که باعث میشه میل جنسی نرها نسبت به سوسکهای ماده از بین بره

Classic case of the male leaving the female for the bottle.

همون نسخه کلاسیک که آقایان به خاطر بطری آبجو خانم ها را ترک میکنن.

(Laughter) (Applause)

(خنده و تشویق)

The species almost went extinct.

این گونه تقریباً منقرض شدند

Australia had to change its bottles to save its beetles.

استرالیا مجبور شد برای حفظ سوسکها٬ بطری هاش را عوض کنه.

(Laughter)

(خنده)

Now, the males had successfully found females for thousands,

اکنون هزاران سال است که انسان نر توانسته با موفقیت انسان ماده را پیدا کنه.

perhaps millions of years.

شاید هم میلیونها سال باشه.

It looked like they saw reality as it is, but apparently not.

بنظر میرسید که حقیقت را به اون شکلی که هست دریافت کردن ولی ظاهرا اینطور نیست.

Evolution had given them a hack.

تکامل به آنها کلک زده است.

A female is anything dimpled, glossy and brown,

جنس ماده میتونه هر چیزی باشه که گود٬ براق و قهوه ای هست.

the bigger the better.

هر مقدار بزرگتر باشه همون مقدار بهتره.

(Laughter)

(خنده)

Even when crawling all over the bottle, the male couldn't discover his mistake.

حتی وقتی که در بالای بطری حرکت میکنه٬ جنس نر متوجه اشتباه خود نیست.

Now, you might say, beetles, sure, they're very simple creatures,

حالا ممکنه بگین٬ در مورد سوسک که موجود بسیار سادهای هست میتونه صحت داشته باشه٬ ولی

but surely not mammals.

درمورد پستانداران نمیتونه درست باشه.

Mammals don't rely on tricks.

پستانداران به حقه ها اعتماد نمیکنن.

Well, I won't dwell on this, but you get the idea. (Laughter)

خوب من زیاد روی این بحث نمیکنم٬ ولی منظورم را میفهمید.( خنده)

So this raises an important technical question:

خوب این یک سوال تخصصی مهم را مطرح میکنه:

Does natural selection really favor seeing reality as it is?

آیا انتخاب طبیعی واقعا ترجیح میده واقعیت را به شکلی که هست ببینه؟

Fortunately, we don't have to wave our hands and guess;

خوشبختانه مجبور نیستیم دستهامون را تکون بدهیم و از خودمون حدس بزنیم.

evolution is a mathematically precise theory.

تکامل یک نظریه دقیق ریاضی است.

We can use the equations of evolution to check this out.

میتونیم از معادلات تکامل برای بررسی این موضوع استفاده کنیم.

We can have various organisms in artificial worlds compete

میتونیم موجودات متفاوتی را در دنیاهای مصنوعی با هم مقایسه کنیم و

and see which survive and which thrive,

ببینیم که کدام زنده میمونه وکدام رشد میکنه،

which sensory systems are more fit.

و یا کدام سیستم حسی مناسب‌تر هست.

A key notion in those equations is fitness.

یک نکته مهم در این معادلات٬ سازگاری است.

Consider this steak:

این استیک را در نظر بگیرین:

What does this steak do for the fitness of an animal?

این ایستیک برای سازگاری حیوان چه کاری انجام میده؟

Well, for a hungry lion looking to eat, it enhances fitness.

خوب برای یک شیر گرسنه گه دنبال غذاست٬ فیتنس را افزایش میده.

For a well-fed lion looking to mate, it doesn't enhance fitness.

ولی برای شیری که خوب غذا خورده و میخواهد جفت گیری کنه٬ فیتنس را افزایش نمیده.

And for a rabbit in any state, it doesn't enhance fitness,

و برای یک خرگوش در هر شرایطی که باشه فیتنس را افزایش نمیده

so fitness does depend on reality as it is, yes,

خوب فیتنس به واقعیتی که در آن لحظه هست شدیدا بستگی داره٬ بله

but also on the organism, its state and its action.

ولی به ارگانیسم٬ وضعیتش و فعالیتهاش نیز بستگی داره.

Fitness is not the same thing as reality as it is,

فیتنس چیزی همانند واقعیت به خودی خود نیست،

and it's fitness, and not reality as it is,

و فقط فیتنس است و نه واقعیت،

that figures centrally in the equations of evolution.

این محوریت معادلات تکامل را شکل می دهد.

So, in my lab,

خوب٬ در آزمایشگاه من،

we have run hundreds of thousands of evolutionary game simulations

ما صدها هزار شبیه سازی های تکاملی اجرا کردیم

with lots of different randomly chosen worlds

با دنیاهای متفاوتی که بصورت اتفاقی انتخاب شده بودند

and organisms that compete for resources in those worlds.

و ارگانیسم هایی که برای رسیدن به منابع در این دنیاها رقابت میکردن.

Some of the organisms see all of the reality,

تعدادی از ارگانیسم ها تمامی واقعیت را میدیدن٬

others see just part of the reality,

بعضی ها هم بخشی از واقعیت را میدیدن٬

and some see none of the reality,

و عده ای هم اصلا ذره ای از واقعیت را نمیدیدن

only fitness.

و فقط فیتنس را میدیدن.

Who wins?

چه کسی برنده میشه؟

Well, I hate to break it to you, but perception of reality goes extinct.

خوش ندارم که این رو به شما بگم، اما ادراک واقعیت محکوم به فنا بود.

In almost every simulation,

تقریباً در همه شبیه سازی ها،

organisms that see none of reality

ارگانیسم هایی که هیچ واقعیتی را ندیدند

but are just tuned to fitness

و فقط سازگاری داشتند

drive to extinction all the organisms that perceive reality as it is.

سعی می کنند همه ارگانیسم هایی را که واقعیت را درک می کنند معدوم کنند.

So the bottom line is, evolution does not favor veridical,

بنابراین حرف آخر این است که تکامل همیشه به صداقت

or accurate perceptions.

یا ادراک صحیح گرایش ندارد.

Those perceptions of reality go extinct.

آن ادراک از واقعیت رو به نابودی رفت.

Now, this is a bit stunning.

حالا، این یه خرده گیج گننده است.

How can it be that not seeing the world accurately

چطور ندیدن جهان بدرستی می تواند

gives us a survival advantage?

برای ما فایده حیاتی داشته باشد؟

That is a bit counterintuitive.

این یک خرده متناقض است.

But remember the jewel beetle.

اما سوسک جواهر رو به خاطر داشته باشید

The jewel beetle survived for thousands, perhaps millions of years,

سوسک جواهر در طول هزارها و شاید میلیون ها سال باقی مانده است،

using simple tricks and hacks.

با استفاده از ترفندن ها و حقه ها.

What the equations of evolution are telling us

آنچه معادلات تکامل قصد دارد به ما بگوید

is that all organisms, including us, are in the same boat as the jewel beetle.

این است که ارگانیسم ها از جمله ما همسان با سوسک رنگی هستیم.

We do not see reality as it is.

ما نیز واقعیت را انچنان که هست نمی بینیم

We're shaped with tricks and hacks that keep us alive.

ما را حقه ها و ترفند ها شکل می دهند که باعث بقایمان می شود.

Still,

هنوز،

we need some help with our intuitions.

ما نیاز به کمک شهودمان داریم

How can not perceiving reality as it is be useful?

چطور عدم درک درست واقعیت می تواند مفید باشد؟

Well, fortunately, we have a very helpful metaphor:

درسته، خوشبختانه ما یک آرایه خیلی کمک کننده داریم

the desktop interface on your computer.

دسکتاپ میانجی کامپیوترتان است.

Consider that blue icon for a TED Talk that you're writing.

به آیکن آبی TED talk که می نویسید توجه کنید

Now, the icon is blue and rectangular

الان، آیکون آبی و مستطیل شکل است

and in the lower right corner of the desktop.

و در پایین گوشه راست دسکتاپ.

Does that mean that the text file itself in the computer is blue,

آیا این به آن معنی است که فایل متن درون کامپیوترتان نیز آبی،

rectangular, and in the lower right-hand corner of the computer?

و مستطیل شکل است و در گوشه دست راست کامپیوترتان است؟

Of course not.

البته که نه،

Anyone who thought that misinterprets the purpose of the interface.

اگه کسی اینجوری فکر کند، هدف این واسطه رو سوء نفسیر کرده.

It's not there to show you the reality of the computer.

این آنجا نیست که واقعیت کامپیوتر را به شما نشان دهد.

In fact, it's there to hide that reality.

در حقیقت، دقیقاً به این خاطر آنجاست که واقعیت را پنهان کند.

You don't want to know about the diodes

شما لزومی ندارد در مورد دیودها

and resistors and all the megabytes of software.

و مقاومت ها و همه مگابایت های نرم افزار اطلاع داشته باشید.

If you had to deal with that, you could never write your text file

اگر شما مجبور یودید که چنین کنید، شما هرگز قادر نبودید فایل متنی تان را بنویسید

or edit your photo.

یا عکستان را تصحیح کنید.

So the idea is that evolution has given us an interface

بنابراین ایده تکامل به ما یک واسطه داده است

that hides reality and guides adaptive behavior.

که واقعیت را پنهان می کند و رفتار سازگار را موجب می شود.

Space and time, as you perceive them right now,

فضا و زمان، همچنان که شما اکنون آن را درک می کنید

are your desktop.

دسکتاپ شماست.

Physical objects are simply icons in that desktop.

اشیاء فیزیکی آیکون های ساده ای در روی این دسکتاپ هستند.

There's an obvious objection.

در اینجا یک ایراد واضح وجود دارد

Hoffman, if you think that train coming down the track at 200 MPH

هافمن، اگر تو فکر می کنی که آن قطار با سرعت ۲۰۰متر بر ساعت در حال حرکت است

is just an icon of your desktop,

فقط یک آیکون دسکتاپ تان است،

why don't you step in front of it?

چرا در مقابلش نمی ایستی؟

And after you're gone, and your theory with you,

پس از اینکه به درک رفتی و تئوریت هم با تو دفن شد،

we'll know that there's more to that train than just an icon.

پس خواهیم فهمید که آن قطار چیزی بیش از یک آیکون است.

Well, I wouldn't step in front of that train

خب، من هرگز جلو آن قطار نخواهم ایستاد

for the same reason

به دلیل یکسانی

that I wouldn't carelessly drag that icon to the trash can:

من به راحتی بی خیال این آیکون نخواهم شد:

not because I take the icon literally --

نه به این خاطر که آیکون رو تحت الفظی بکار می برم--

the file is not literally blue or rectangular --

آن فایل بطور تحت الفظی آبی یا مستطیل شکل نیست

but I do take it seriously.

اما برای من جدی است.

I could lose weeks of work.

من ممکنه نتیجه هفته ها زحمتم رو از دست بدم.

Similarly, evolution has shaped us

به همین صورت، تکامل ما را شکل می دهد

with perceptual symbols that are designed to keep us alive.

با سمبل های ادراکی ای که طراحی شده اند برای اینکه بقای ما را تضمین کنند.

We'd better take them seriously.

بهتره که برای ما نیز این جدی باشد.

If you see a snake, don't pick it up.

اگر ماری را دیدید، بر نداریدش.

If you see a cliff, don't jump off.

اگر صخره ای را دیدی وسوسه نشوید از رویش بپرید.

They're designed to keep us safe, and we should take them seriously.

آنها طراحی شده اند تا ما را ایمن نگهدارند، و ما نباید آنها را شوخی بگیریم.

That does not mean that we should take them literally.

این به آن معنی نیست که ما باید آنها را سرسری بگیریم.

That's a logical error.

این یک خطای منطقی است.

Another objection: There's nothing really new here.

ایراد دیگر این است که هیچ چیز جدیدی اینجا نیست.

Physicists have told us for a long time that the metal of that train looks solid

فیزیکدانان برای مدت زمان های زیادی به ما گفته اند که فلز آن قطار جامد است

but really it's mostly empty space with microscopic particles zipping around.

اما در واقع این غالباً یک فضای خالی با ذره های میکرسکوپیک فشرده در اطراف آن است.

There's nothing new here.

چیز جدیدی در اینجا نیست.

Well, not exactly.

خب، نه کاملاً.

It's like saying, I know that that blue icon on the desktop

این مانند این است که بگوییم، من می دانم که آن آیکون آبی بر روی دسکتاپ

is not the reality of the computer,

واقعیت کامپیوتر نیست،

but if I pull out my trusty magnifying glass and look really closely,

اما اگر من آن عینک بزرگنمای خوشبینانه ام را کنار بگذارم و به دقت از نزدیک بنگرم،

I see little pixels,

من فقط پیکسل های کوچکتر را خواهم دید،

and that's the reality of the computer.

و این واقعیت کامپیوتر است.

Well, not really -- you're still on the desktop, and that's the point.

خب، نه در واقع، شما هنوز در دسکتاپ هستید و نکته همین جاست.

Those microscopic particles are still in space and time:

آن ذره های میکروسکوپیک هنوز در زمان و مکان جا اشغال کرده اند

they're still in the user interface.

آنها هنوز در واسطه استفاده کننده هستند.

So I'm saying something far more radical than those physicists.

بنابراین من قصد دارم چیزی بیش رادیکال تر از آن فیزیک دانان به شما بگویم.

Finally, you might object,

در نهایت شما احتمالاً اعتراض کنید که،

look, we all see the train,

نگاه کن، ما همه قطار را می بینیم،

therefore none of us constructs the train.

بنابراین هیچ کدام از ما آن قطار را نساخته ایم.

But remember this example.

اما این نمونه را به خاطر بیاورید.

In this example, we all see a cube,

در این مثال، ما همه یک مکعب می بینیم،

but the screen is flat,

اما صفحه نمایش صاف است،

so the cube that you see is the cube that you construct.

بنابراین مکعبی که شما می بینید، آن مکعبی است که شما ساخته اید.

We all see a cube

همه ما مکعب را می بینیم

because we all, each one of us, constructs the cube that we see.

زیرا همه ما، هر کدام از ما، همان مکعبی را که می سازیم ،می بینیم.

The same is true of the train.

این مسئله در مورد قطار هم درست است.

We all see a train because we each see the train that we construct,

همه ما یک قطار را می بینیم زیرا هر کدام از ما قطاری را که ساخته ایم می بینیم،

and the same is true of all physical objects.

و همین مسئله برای همه اشیاء فیزیکی صدق می کند.

We're inclined to think that perception is like a window on reality as it is.

ما به این نتیجه می رسیم که فکر کنیم ادراک چیزی شبیه به پنجره ای به واقعیت همانگونه که است می باشد.

The theory of evolution is telling us that this is an incorrect interpretation

تئوری تکامل به ما می گوید که این یک تفسیر نادرست

of our perceptions.

از ادراکمان است.

Instead, reality is more like a 3D desktop

در عوض، واقعیت بیشتر شبیه یک دسکتاپ سه بعدی است

that's designed to hide the complexity of the real world

که برای این طراحی شده است که پیچیدگی های جهان واقعی را پنهان کند.

and guide adaptive behavior.

و رفتار سازگارانه را موجب شود.

Space as you perceive it is your desktop.

فضا آنگونه که به درک شما در می آید همان دسکتاپتان است.

Physical objects are just the icons in that desktop.

اشیاء فیزیکی دقیقاً همان آیکون های روی دسکتاپ هستند.

We used to think that the Earth is flat because it looks that way.

ما در گذشته فکر می کردیم که زمین صاف است زیرا به این صورت به نظر می رسید

Then we thought that the Earth is the unmoving center of reality

سپس ما می پنداشتیم که زمین مرکز ثابت جهان است.

because it looks that way.

زیرا اینگونه به نظر می رسید.

We were wrong.

ما در اشتباه بودیم.

We had misinterpreted our perceptions.

همگی ما ادراکمان را سوء تفسیر کردیم.

Now we believe that spacetime and objects

اکنون ما باور داریم که فضا-زمان و اشیاء

are the nature of reality as it is.

ماهیت واقعیت هستند.

The theory of evolution is telling us that once again, we're wrong.

تئوری تکامل به ما یکبار دیگر می گوید، که ما اشتباه می کنیم.

We're misinterpreting the content of our perceptual experiences.

ما محتوای تجربه های ادراکیمان را سوء تفسیر می کنیم.

There's something that exists when you don't look,

همواره چیزی وجود دارد وقتی که حتی به نظر نمی رسد،

but it's not spacetime and physical objects.

ما این فضا-زمان و اشیاء فیزیکی نیست.

It's as hard for us to let go of spacetime and objects

برایمان سخت است که بیخیال فضا-زمان و اشیاء بشویم

as it is for the jewel beetle to let go of its bottle.

همچنان که برای سوسک جواهری سخت است بی خیال بطری اش بشود.

Why? Because we're blind to our own blindnesses.

چرا؟ زیرا ما نسبت به کوری مان نابینا هستیم.

But we have an advantage over the jewel beetle:

اما ما یک مزیت نسبت به سوسک جواهری داریم:

our science and technology.

دانش مان و تکنولوژی مان.

By peering through the lens of a telescope

با نگریستن از درون لنز های تلسکوپ

we discovered that the Earth is not the unmoving center of reality,

ما کشف کرده ایم که زمین مرکز عالم نیست،

and by peering through the lens of the theory of evolution

و با نگریستن از درون لنزهای تئوری تکامل

we discovered that spacetime and objects

ما کشف کرده ایم که فضا-زمان و اشیاء

are not the nature of reality.

ماهیت وجود نیستند.

When I have a perceptual experience that I describe as a red tomato,

زمانی که من یک تجربه ادراکی دارم که به صورت یک گوجه قرمز توصیفش می کنم،

I am interacting with reality,

من با واقعیت در تعاملم،

but that reality is not a red tomato and is nothing like a red tomato.

اما آن واقعیت، یک گوجه قرمز نیست و چیزی شبیه یک گوجه قرمز نمی باشد.

Similarly, when I have an experience that I describe as a lion or a steak,

به همین سان، وقتی که تجریه ای دارم که بصورت یک شیر جنگل یا یک استیک توصیفش می کنم،

I'm interacting with reality,

من با واقعیت در تعاملم،

but that reality is not a lion or a steak.

اما آن واقعیت، یک شیر یا یک استیک نیست.

And here's the kicker:

و اینجا ضربه اخر است:

When I have a perceptual experience that I describe as a brain, or neurons,

وقتی که تجربه ادراکی ای دارم که بصورت مغز یا اعصاب توصیفش میکنم،

I am interacting with reality,

من با واقعیت در تعاملم،

but that reality is not a brain or neurons

اما آن واقعیت، یک مغز یا اعصاب نیست

and is nothing like a brain or neurons.

و چیزی شبیه به مغز یا اعصاب نیز نیست.

And that reality, whatever it is,

و واقعیت هر آن‌ چیزی است که هست،

is the real source of cause and effect

منبع واقعی علت و معلول

in the world -- not brains, not neurons.

در جهان است و نه در مغزها، و یا اعصاب.

Brains and neurons have no causal powers.

مغز ها و اعصاب هیچ قدرت علّی ا ی ندارند.

They cause none of our perceptual experiences,

آنها علت هیچ یک از تجربه های ادراکی‌مان نیستند،

and none of our behavior.

و همچنین علت هیچکدام از رفتارمان.

Brains and neurons are a species-specific set of symbols, a hack.

مغزها و اعصاب یک مجموعه از سمبل های مختص به گونه هستند.یک حقه

What does this mean for the mystery of consciousness?

این برای افسانه هشیاری به چه معنی است؟

Well, it opens up new possibilities.

خب، این امکان های جدیدی را پیش روی ما می گشاید.

For instance,

به عنوان مثال،

perhaps reality is some vast machine that causes our conscious experiences.

شاید واقعیت یک جور ماشین بزرگی است که علت تجارب هشیارمان است.

I doubt this, but it's worth exploring.

من شک دارم، اما این یک کنکاش ارزشمند است.

Perhaps reality is some vast, interacting network of conscious agents,

شاید واقعیت شبکه تعاملی ای عظیمی از عناصر هشیاری،

simple and complex, that cause each other's conscious experiences.

ساده و پیچیده است که موجب تجارب هشیاری دیگر می شود.

Actually, this isn't as crazy an idea as it seems,

در حقیقت، به این دیوانه واری که به نظر می رسد نیست،

and I'm currently exploring it.

و من هم اکنون در حال بررسی آن هستم.

But here's the point:

اما نکته اینجاست:

Once we let go of our massively intuitive

هنگامی که به شهود خارق العاده مان اجازه عمل می دهیم

but massively false assumption about the nature of reality,

و فرضیه هایی در مورد واقعیت وجود را رد می کنیم،

it opens up new ways to think about life's greatest mystery.

این مسیرهای متفاوتی به رویمان باز می کند که به راز عظیم خلقت فکر کنیم.

I bet that reality will end up turning out to be more fascinating

من شرط می بندم که واقعیت در نهایت چیزی شگفت آورتر

and unexpected than we've ever imagined.

و غیر قابل باورتر از آنچه تصورش را داریم خواهد بود.

The theory of evolution presents us with the ultimate dare:

تئوری تکامل ما را با موقعیت هایی مواجه می کند که شهامتی تمام عیار می طلبد:

Dare to recognize that perception is not about seeing truth,

شهامتی برای بازشناسی اینکه درک کردن به معنی دیدن چیزها به درستی نیست،

it's about having kids.

این یکجور دست انداختن است.

And by the way, even this TED is just in your head.

حتی این TED هم فقط در ذهن شماست.

Thank you very much.

خیلی ممنونم.

(Applause)

(تشویق حضار)

Chris Anderson: If that's really you there, thank you.

کریس آندرسون، اگر شمایی که اونجا هستی واقعی هستی، ازت متشکرم.

So there's so much from this.

خُب در این نکات زیادی هست.

I mean, first of all, some people may just be profoundly depressed

منظورم اینه که، اول از همه، برخی افراد ممکن است به شدت افسرده بشن

at the thought that, if evolution does not favor reality,

با این فکر که، اگر تکامل همان واقعیت مطلوب نیست

I mean, doesn't that to some extent undermine all our endeavors here,

منظورم اینه که به گونه ای دیگر است، همه تلاشمان در اینجا زیر سوأل می رود،

all our ability to think that we can think the truth,

همه توانایی مان برای اندیشیدن که به دنبال حقیقت می گردیم،

possibly even including your own theory, if you go there?

احتمالاً حتی شامل تئوری خومان هم بشود؟

Donald Hoffman: Well, this does not stop us from a successful science.

دونالند هافمن: این باعث توقف ما در یک علم موفقیت آمیز نمی شود.

What we have is one theory that turned out to be false,

آنچه ما داریم یک تئوری است که رد شده است،

that perception is like reality and reality is like our perceptions.

آن ادراک احتمالاً واقعیت است و واقعیت به مانند ادراکمان است.

That theory turns out to be false.

آن تئوری غلطه

Okay, throw that theory away.

بسیار خوب، آن تئوری را دور بندازید.

That doesn't stop us from now postulating all sorts of other theories

آن باعث متوقف شدن ما از تلاش ما برای ارائه تئوری های دیگر

about the nature of reality,

درباره ماهیت واقعیت نمی شود،

so it's actually progress to recognize that one of our theories was false.

لذا، این همچنان در جریان است که پی ببریم یکی از تئوری هایمان غلط بوده است.

So science continues as normal. There's no problem here.

لذا، دانش به مسیر خود ادامه می دهد. در اینجا مشکلی نیست.

CA: So you think it's possible -- (Laughter) --

کریس انددسون: پس شما فکر می کنید این ممکن است-- (خنده)--

This is cool, but what you're saying I think is it's possible that evolution

این خوبه، اما چیزی که شما می گویید این است که من فکر می کنم احتمال دارد که تکامل

can still get you to reason.

هنوز به شما را به خرد برساند.

DH: Yes. Now that's a very, very good point.

دونالند هافمن: بله. این نکته خیلی خیلی مهمی بود.

The evolutionary game simulations that I showed were specifically about perception,

بازی شبیه سازی شده تکاملی که من نشان دادم اختصاصاً به ادراک تعلق داشت،

and they do show that our perceptions have been shaped

و آنها نشان می دهند که ادراکمان در حال شکل گرفتن هستند

not to show us reality as it is,

نه آن گونه که واقعیت بخودی خود است،

but that does not mean the same thing about our logic or mathematics.

اما این به معنی درست بودنش در مورد منطقمان و ریاضیاتمان نیست.

We haven't done these simulations, but my bet is that we'll find

ما این شبیه سازی ها را به سرانجام نرسانده ایم، اما من شرط می بندم که آن را خواهیم یافت

that there are some selection pressures for our logic and our mathematics

که فشار های انتخابی ای برای منطق و ریاضیاتمان وجود دارد

to be at least in the direction of truth.

تا حداقل در مسیر حقیقت باشیم.

I mean, if you're like me, math and logic is not easy.

منظورم این است که ، اگر شما شبیه من هستید، ریاضی و منطق ساده نیستند.

We don't get it all right, but at least the selection pressures are not

ما کاملاً آن را نمی فهمیم، اما حداقل فشار انتخابی

uniformly away from true math and logic.

بطور یکپارچه از ریاضی و منطق دور نیست.

So I think that we'll find that we have to look at each cognitive faculty

بنابراین من فکر می کنم که همه ما پی خواهیم برد که باید به هر توانایی شناختی

one at a time and see what evolution does to it.

به صورت تک تک نگاهی بیندازیم و ببینیم که تکامل با آن چطور عمل کرده است.

What's true about perception may not be true about math and logic.

آنچه در مورد ادراک درست است ممکن است در مورد ریاضی و منطق درست نباشد.

CA: I mean, really what you're proposing is a kind of modern-day Bishop Berkeley

کریس اندرسون: منظورم این است که چیزی که شما ارائه می دهید یکجور تفسیر مدرن بیشاپ برکلی

interpretation of the world:

از جهان است:

consciousness causes matter, not the other way around.

هشیاری علت همه چیز است، نه چیزی دیگری

DH: Well, it's slightly different than Berkeley.

دونالند هافمن: خب، این یه خرده متفاوت از برکلی هست.

Berkeley thought that, he was a deist, and he thought that the ultimate

برکلی جور دیگری فکر می کنه. او یک خداشناسه و اینگونه فکر می کنه که

nature of reality is God and so forth,

ماهیت وجود خداست و بس،

and I don't need to go where Berkeley's going,

و نیازی نیست که من راه برکلی را ادامه دهم،

so it's quite a bit different from Berkeley.

بنابراین این تقریباً اندکی متفاوت از برکلی است.

I call this conscious realism. It's actually a very different approach.

من این هشیاری را واقعیت گرایی می نامم. این یک رویکرد واقعاً متفاوت است.

CA: Don, I could literally talk with you for hours, and I hope to do that.

کریس اندرسون:دان، من می توانم تحت الفظی با تو برای ساعتها صحبت کنم و امیدوارم که اینگونه باشد.

Thanks so much for that. DH: Thank you. (Applause)

برای این سخنرانی بسیار سپاسگزارم. دونالند هافمن: سپاسگزارم (تشویق)