Fighting with non-violence | Scilla Elworthy

سیلا الوورتی : جدال و مقاومت بدون خشونت

Translator: Timothy Covell Reviewer: Morton Bast

Translator: sa ra Reviewer: soheila Jafari

In half a century of trying to help prevent wars,

در طول ۵۰ سال تلاشم برای پیشگیری از وقوع جنگ

there's one question that never leaves me:

یک سوال همیشه در ذهن من بوده است:

How do we deal with extreme violence

"چگونه با خشونت افراطی بدون استفاده از

without using force in return?

نیروی زور متقابل، باید برخورد کرد؟"

When you're faced with brutality,

وقتی شما با وحشی گری روبرو می شوید،

whether it's a child facing a bully on a playground

حالا می خواهد برخورد یک بچه با زورگویی دیگر در زمین بازی باشد،

or domestic violence --

یا خشونت خانوادگی --

or, on the streets of Syria today,

یا خشونت موجود در خیابان های سوریۀ امروز که

facing tanks and shrapnel,

با تانک و ترکش مواجه هستند،

what's the most effective thing to do?

موثرترین و کارآمدترین راه برخورد چیست؟

Fight back? Give in?

مقابله به مثل؟ تسلیم شدن؟

Use more force?

استفاده از خشونت بیشتر؟

This question: "How do I deal with a bully

این سوال که " من چگونه با یک زورگو باید مقابله کنم،

without becoming a thug in return?"

بدون آنکه خودم تبدیل به یک گردن کلفت بی شرف شوم؟"

has been with me ever since I was a child.

سوالی است که از بچگی برایم مطرح بوده است.

I remember I was about 13,

یادم می آید حدود ۱۳ سالم بود و

glued to a grainy black and white television in my parents' living room

محو تلویزیون سیاه و سفید و برفکی در پذیرایی خانه شده بودم

as Soviet tanks rolled into Budapest,

درست زمانی بود که شوروی ها با تانک وارد بوداپست می شدند و

and kids not much older than me

می دیدم که بچه های نه چندان بزرگتر از من

were throwing themselves at the tanks

خودشان را جلوی تانک ها می اندازند و

and getting mown down.

تانک ها آن ها را زیر می گرفتند.

And I rushed upstairs and started packing my suitcase.

سریعا رفتم طبقه بالا و شروع کردم به بستن چمدانم.

And my mother came up and said, "What on Earth are you doing?"

مادرم آمد و گفت: " معلوم هست داری چیکار می کنی؟ "

And I said, "I'm going to Budapest."

گفتم: " دارم میرم بوداپست."

And she said, "What on Earth for?"

مادرم پرسید: " اونجا چه خبره؟ "

And I said, "Kids are getting killed there.

گفتم " بچه ها دارن اونجا کشته می شن،

There's something terrible happening."

اتفاقات وحشتناکی داره میفتد"

And she said, "Don't be so silly."

و او جواب داد " اینقدر احمق نباش."

And I started to cry.

و من گریه ام گرفت.

And she got it, she said,

مادرم مرا درک کرد و گفت،

"Okay, I see it's serious.

"خوب، به نظرم موضوع مهمیه.

You're much too young to help.

ولی تو هنوز خیلی کوچیکی و کاری ازت بر نمیاد.

You need training. I'll help you.

احتیاج به آموزش داری. من بهت کمک می کنم.

But just unpack your suitcase."

فقط چمدونت را باز کن"

And so I got some training

و اینظوری شد که من آموزش های لازم رو دیدم

and went and worked in Africa during most of my 20s.

و بیشتر دهه ۲۰ سالگیم رو در آفریقا کار کردم.

But I realized that what I really needed to know

اما فهمیدم که مهم ترین اصلی رو که باید یاد می گرفتم

I couldn't get from training courses.

در طول دوره های آموزشی یاد نگرفتم.

I wanted to understand

می خواستم بفهمم که

how violence, how oppression, works.

خشونت چگونه کار می کند؟ سرکوب چطور؟

And what I've discovered since is this:

و از آن موقع تا حالا این را درک کرده ام که:

Bullies use violence in three ways.

زورگوها ازخشونت به ۳ روش استفاده می کنند.

They use political violence to intimidate,

آنها از خشونت سیاسی برای ایجاد ترس و وحشت،

physical violence to terrorize

خشونت فیزیکی برای ایجاد تهدید و رعب،

and mental or emotional violence to undermine.

و از خشونت رفتاری و یا احساسی برای کوچک و خوار کردن استفاده می کنند.

And only very rarely in very few cases

و به ندرت و در موارد خیلی کمی

does it work to use more violence.

استفاده از خشونت بیشتر، موثر خواهد بود.

Nelson Mandela went to jail believing in violence,

نلسون ماندلا با باور به خشونت به زندان رفت

and 27 years later

و ۲۷ سال بعد

he and his colleagues

او و یارانش

had slowly and carefully

به آرامی و با دقت

honed the skills, the incredible skills, that they needed

مهارت های باور نکردنی که مورد نیازشان بود را پرورش دادند،

to turn one of the most vicious governments the world has known

مهارتهای مورد نیاز برای اینکه یکی از فاسدترین دولت های دنیا را

into a democracy.

با یک دموکراسی جایگزین کنند.

And they did it in a total devotion to non-violence.

و آنها این کار را بدون هیچ گونه خشونتی انجام دادند.

They realized that using force against force

آنها فهمیدند استفاده از زور در مقابل زور

doesn't work.

فایده ای ندارد.

So what does work?

پس چه باید کرد؟

Over time I've collected about a half-dozen methods

در طول سالها من چندین روش کارآمد را بدست آورده‌ام --

that do work -- of course there are many more --

البته که روش‌های دیگری هم وجود دارد --

that do work and that are effective.

که کارآمد و موثر و مفید هستند.

And the first is

اولین روش

that the change that has to take place

این است که تغییر باید اتفاق بیفتد

has to take place here, inside me.

تغییر "اینجا" باید اتفاق بیفتد، در درون من.

It's my response, my attitude, to oppression

این واکنش و برخورد من در مقابل ظلم است

that I've got control over,

که تحت کنترل خود من هست

and that I can do something about.

و می توانم تغییرش بدهم.

And what I need to develop is self-knowledge to do that.

و لازمۀ این امر بالا بردن میزان خودآگاهی است.

That means I need to know how I tick,

بدین معنا که باید بدانم نقطه جوشم کجاست،

when I collapse,

کجا کم می آورم و فرو می پاشم،

where my formidable points are,

نقاط قوت من چه هستند،

where my weaker points are.

نقاط ضعف من چی هستند.

When do I give in?

چه موقع نا امید و تسلیم می شوم؟

What will I stand up for?

در حمایت از چه چیزی به پا می خیزم؟

And meditation or self-inspection

برای جواب به این سوالها، مدیتیشن یا خودشناسی

is one of the ways -- again it's not the only one --

یکی از چندین راه های موجود است -- البته که تنها راه نیست --

it's one of the ways

یکی از راه های به دست آوردن

of gaining this kind of inner power.

این گونه از قدرت درونی است.

And my heroine here -- like Satish's --

و قهرمان من در این زمینه - مثل "ساتیش"-

is Aung San Suu Kyi in Burma.

'آنگ سان سو چی' در برمه است.

She was leading a group of students

او یک گروه از دانشجویان را

on a protest in the streets of Rangoon.

در تظاهرات خیابانی در" رانگون" رهبری می کرد.

They came around a corner faced with a row of machine guns.

آنها به گوشه ای رسیدند که جلویشان ردیفی از مسلسل ها صف کشیده بودند.

And she realized straight away

او همان موقع فهمید که

that the soldiers with their fingers shaking on the triggers

سربازان روبرویش با دستانی لرزان بر روی ماشه ها،

were more scared than the student protesters behind her.

بیشتر از دانشجویان پشت سرش ترسیده اند.

But she told the students to sit down.

ولی به دانشجویان گفت که بنشینند.

And she walked forward with such calm and such clarity

او با خونسردی و اعصاب مسلط به جلو قدم برداشت

and such total lack of fear

بدون نشان دادن هیچ علامتی از ترس

that she could walk right up to the first gun,

و همین خصوصیات باعث شد او مستقیما به سمت اولین تفنگ روبرویش برود

put her hand on it and lower it.

و دستش را روی تفنگ بگذارد و آن را به پایین بکشد.

And no one got killed.

هیچ خونی ریخته نشد.

So that's what the mastery of fear can do --

بنابراین فایدۀ غلبه و مهار ترس را دیدیم --

not only faced with machine guns,

نه تنها در مقابل مسلسل ها،

but if you meet a knife fight in the street.

بلکه در مقابل چاقو در دعوای خیابانی هم باید بر ترس غلبه کرد.

But we have to practice.

ولی برای این کار نیازمند تمرین هستیم.

So what about our fear?

پس ترسمان چه می شود؟

I have a little mantra.

من یک شعار کوتاه دارم:

My fear grows fat

ترس من چاق تر و بزرگ تر می شود،

on the energy I feed it.

هر قدر که من به آن انرژی و بهای بیشتری بدهم.

And if it grows very big

و اگر زیادی بزرگ شد،

it probably happens.

پس حتما اتفاق می افتد.

So we all know the three o'clock in the morning syndrome,

همه ما با سندروم ساعت ۳ صبح آشنا هستیم،

when something you've been worrying about wakes you up --

چیزی که نگرانتان کرده است شما را از خواب می پراند.

I see a lot of people --

آدمهای زیادی با این مشکل را دیده ام --

and for an hour you toss and turn,

و یک ساعت در تخت غلت می زنید،

it gets worse and worse,

ولی بدتر و بدتر می شود،

and by four o'clock you're pinned to the pillow

و ساعت ۴ می شود و در حالیکه به بالش چسبیده اید

by a monster this big.

با یک هیولا به این بزرگی روبرو هستید.

The only thing to do

تنها چاره این هست که

is to get up, make a cup of tea

بلند شوید، یک چایی دم کنید

and sit down with the fear like a child beside you.

و ترستان را مانند یک بچه کنار خودتان بنشانید.

You're the adult.

شما آدم بزرگ هستید.

The fear is the child.

ترس همان بچه است

And you talk to the fear

و شما با ترس باید صحبت کنید.

and you ask it what it wants, what it needs.

ازش بپرسید که چه می خواهد و به چه چیزی نیاز دارد؟

How can this be made better?

چطور می توان آنرا بهبود بخشید؟

How can the child feel stronger?

بچه چگونه می تواند احساس قوی تر بودن بکند؟

And you make a plan.

و یک برنامه بریزید.

And you say, "Okay, now we're going back to sleep.

و بگویید " خوب الان بر می گردیم به رختخواب.

Half-past seven, we're getting up and that's what we're going to do."

ساعت هفت و نیم بلند می شویم و این کارهای برنامه ریزی شده را آن موقع باید انجام دهیم. "

I had one of these 3 a.m. episodes on Sunday --

من یکی از این مشکلات ۳ صبحی را همین یکشنبه داشتم --

paralyzed with fear at coming to talk to you.

ترس از اینجا آمدن و صحبت با شما.

(Laughter)

(خنده حضار)

So I did the thing.

و همان دستورالعمل را اجرا کردم.

I got up, made the cup of tea, sat down with it, did it all

بلند شدم، چایی دم کردم، با ترس نشستم و باقی مراحل را اجرا کردم

and I'm here -- still partly paralyzed, but I'm here.

و الان اینجا هستم -- هنوز تا حدی در شوک، ولی اینجا هستم.

(Applause)

(تشویق حضار)

So that's fear. What about anger?

خوب، پس این ترس بود. اما خشم چطور؟

Wherever there is injustice there's anger.

هرجایی که بی عدالتی هست، خشم هم هست.

But anger is like gasoline,

ولی خشم مثل بنزین می ماند،

and if you spray it around and somebody lights a match,

و اگر به فردی آن را بپاشید و کبریتی را آتش بزنید،

you've got an inferno.

یک جهنم برای خودتان ساخته اید.

But anger as an engine -- in an engine -- is powerful.

ولی خشم به عنوان یک محرک - درون یک موتور- می تواند قدرتمند باشد.

If we can put our anger inside an engine,

اگر بتوانیم خشم خودمان را داخل یک موتور قرار بدهیم،

it can drive us forward,

می تواند ما را به جلو هدایت کند،

it can get us through the dreadful moments

می تواند به ما در لحظه های وحشتناک برای عبور کمک کند و

and it can give us real inner power.

می تواند به ما قدرت درونی واقعی بدهد.

And I learned this in my work

و من این را در زمان کار کردنم با

with nuclear weapon policy-makers.

وضع کنندگان قوانین سلاح های اتمی یاد گرفتم.

Because at the beginning I was so outraged

زیرا در آغاز من عصبانی و کفری بودم

at the dangers they were exposing us to

به خاطر خطری که آنها، ما را در معرضش قرار می دادند،

that I just wanted to argue and blame and make them wrong.

تا حدی که فقط می خواستم بحث کنم و بهشان ثابت کنم اشتباه می کنند.

Totally ineffective.

که مصداق کامل وقت تلف کردن بود.

In order to develop a dialogue for change

برای شروع یک گفتگو برای ایجاد تغییر

we have to deal with our anger.

باید خشم خودمان را کنترل کنیم.

It's okay to be angry with the thing --

عیبی ندارد از دست چیزی عصبانی باشیم --

the nuclear weapons in this case --

سلاح های اتمی در این مورد خاص --

but it is hopeless to be angry with the people.

ولی از دست کسی عصبانی بودن بی نتیجه است.

They are human beings just like us.

آنها مثل ما آدمیزاد هستند.

And they're doing what they think is best.

و به نظر خودشان در حال انتخاب بهترین تصمیم هستند.

And that's the basis on which we have to talk with them.

و این (بهترین تصمیم) همان چیزی است که باید درباره اش با آنها گفتگو کنیم.

So that's the third one, anger.

پس این سومین مورد بود، خشم و عصبانیت.

And it brings me to the crux

و مرا به این معما می رساند که

of what's going on, or what I perceive as going on,

چه خبر است یا من فکر می کنم که چیزی که در حال اتفاق افتادن است

in the world today,

در دنیای امروز،

which is that last century was top-down power.

این است که در قرن گذشته قدرت سلسله مراتبی و از بالا به پایین بوده است.

It was still governments telling people what to do.

هنوز این دولت ها بودند که به مردم می گفتند باید چه کار بکنند.

This century there's a shift.

در قرن جدید تغییری ایجاد شده است.

It's bottom-up or grassroots power.

قدرت از پایین به بالا و یا قدرت در سطوج پائین جامعه تقسیم شده است.

It's like mushrooms coming through concrete.

درست مثل قارچ هایی که از لابه لای درزهای بتون رشد می کنند.

It's people joining up with people, as Bundy just said, miles away

مردم با مردم، کیلومترها دور از هم، به گفته "باندی"، متحد می شوند تا

to bring about change.

تغییر ایجاد کنند.

And Peace Direct spotted quite early on

"Peace Direct- بنیادی برای گسترش صلح در دنیا به این نام" از همان ابتدا فهمید که

that local people in areas of very hot conflict

در مناطق با درگیری های زیاد، خود مردم محلی

know what to do.

به خوبی می دانند چه باید بکنند.

They know best what to do.

آنها خودشان می دانند که بهترین کار برای انجام دادن چیست.

So Peace Direct gets behind them to do that.

پس "Peace Direct " از آنها حمایت می کند تا کارشان را انجام بدهند.

And the kind of thing they're doing

و کارهایی که انجام می دهند شامل

is demobilizing militias,

تضعیف شبه نظامی ها،

rebuilding economies,

بازسازی اقتصاد ها،

resettling refugees,

اسکان مجدد پناهنده ها،

even liberating child soldiers.

و حتی آزادسازی سربازان کم سن و سال است.

And they have to risk their lives almost every day

و آنها برای انجام این کار ها باید هر روز جان خود را

to do this.

به خطر بیندازند.

And what they've realized

و آنها فهمیده اند که

is that using violence in the situations they operate in

استفاده از خشونت در این موقعیت ها

is not only less humane,

نه تنها غیر انسانی تر است

but it's less effective

بلکه کاربردی و موثر هم نیست و

than using methods that connect people with people, that rebuild.

روش های ارتباط دهندۀ مردم با مردم سازنده تر و موثر تر هستند.

And I think that the U.S. military

و فکر می کنم که ارتش آمریکا

is finally beginning to get this.

بالاخره این موضوع را فهمیده است.

Up to now their counter-terrorism policy

تا به امروز روشهای ضد تروریستی آنها

has been to kill insurgents at almost any cost,

کشتار شورشیان به هر قیمتی بوده است و

and if civilians get in the way,

اگر مردم عادی هم میان آنها بودند

that's written as "collateral damage."

بهشان " تلفات جانبی" گفته می شد.

And this is so infuriating and humiliating

و این خیلی خشمگین کننده و شرم آور

for the population of Afghanistan,

برای مردم افغانستان است،

that it makes the recruitment for al-Qaeda very easy,

و باعث می شود که القاعده راحت تر سربازگیری کند

when people are so disgusted by, for example,

زیرا ارتش آمریکا با حرکاتی مثل قرآن سوزی، مردم

the burning of the Koran.

را از خودشان متنفر کرده اند.

So the training of the troops has to change.

پس نوع آموزش نیروها باید تغییر کند.

And I think there are signs that it is beginning to change.

و نشانه هایی از شروع ایجاد این تغییرات وجود دارد.

The British military have always been much better at this.

ارتش بریتانیا در این مورد همواره بهتر عمل کرده است.

But there is one magnificent example for them to take their cue from,

ولی یک مثال عالی برای الگو برداری وجود دارد

and that's a brilliant U.S. lieutenant colonel

و آن ماجرای یک سرهنگ دوم آمریکایی با کفایت

called Chris Hughes.

به نام کریس هیوز است.

And he was leading his men down the streets of Najaf --

او مردانش را در خیابان های نجف هدایت می کرد --

in Iraq actually --

در عراق --

and suddenly people were pouring out of the houses on either side of the road,

که ناگهان جمعیت زیادی از هر طرف از خانه ها به خیابان ریختند

screaming, yelling, furiously angry,

و شروع کردند با عصبانیت داد و فریاد کردن

and surrounded these very young troops who were completely terrified,

و این گروه بسیار جوان از سربازان را که وحشت کرده بودند، محاصره کردند

didn't know what was going on, couldn't speak Arabic.

سربازان نمی دانستند که موضوع چیه و عربی هم متوجه نمی شدند.

And Chris Hughes strode into the middle of the throng

و کریس هیو به وسط جمعیت رفت

with his weapon above his head, pointing at the ground,

تفنگش را بالای سرش برد و رو به به پایین نگه داشت

and he said, "Kneel."

و گفت : "زانو بزنید".

And these huge soldiers

و همه سربازان تنومند

with their backpacks and their body armor,

با زره و کوله پشتی های بزرگشان

wobbled to the ground.

بر روی زانو به زمین افتادند و

And complete silence fell.

سکوت مطلق برقرار شد.

And after about two minutes,

و بعد از ۲ دقیقه

everybody moved aside and went home.

همه جمعیت پراکنده شدند و به خانه هایشان برگشتند.

Now that to me is wisdom in action.

و این به نظر من تیزهوشی در واکنش است.

In the moment, that's what he did.

در آن لحظه او این تصمیم را گرفت.

And it's happening everywhere now.

و این اتفاق همه جا الان در حال رخ دادن است.

You don't believe me?

حرف مرا باور نمی کنید؟

Have you asked yourselves

تا حالا از خودتان پرسیده اید

why and how so many dictatorships have collapsed

چرا و چگونه این همه دیکتاتور در طی ۳۰ سال گذشته

over the last 30 years?

سرنگون شده اند؟

Dictatorships in Czechoslovakia, East Germany,

دیکتاتوری های چک، آلمان شرقی

Estonia, Latvia, Lithuania,

استونی، لاتویا، لیتوانی

Mali, Madagascar,

مالی، ماداگاسکار

Poland, the Philippines,

لهستان و فیلیپین

Serbia, Slovenia, I could go on,

صربستان و اسلوانی و این لیست ادامه دارد

and now Tunisia and Egypt.

تا میرسیم به تونس و مصر.

And this hasn't just happened.

و این اتفاقی نیست که اخیرا رخ داده باشد.

A lot of it is due to a book

خیلی از این سرنگونی ها به خاطر کتاب نوشته شده

written by an 80-year-old man in Boston, Gene Sharp.

توسط یک پیرمرد ۸۰ ساله به نام جین شارپ در بوستون است.

He wrote a book called "From Dictatorship to Democracy"

او یک کتاب به نام " از دیکتاتوری به دموکراسی" نوشته است

with 81 methodologies for non-violent resistance.

که در آن ۸۱ راه مقاومت بدون استفاده از خشونت را توضیح داده است.

And it's been translated into 26 languages.

و این کتاب به ۲۶ زبان ترجمه شده است و

It's flown around the world.

در تمام دنیا محبوبیت زیادی پیدا کرده است

And it's being used by young people and older people everywhere,

و پیر و جوان در هر جای دنیا آن را می خوانند

because it works and it's effective.

زیرا این کتاب موثر و کاربردی است.

So this is what gives me hope --

و این همان چیزی است که به من امید می دهد

not just hope, this is what makes me feel very positive right now.

نه تنها امید، بلکه این همان چیزی است که من دید خیلی مثبتی می دهد.

Because finally human beings are getting it.

زیرا بالاخره بشر اصل موضوع را فهمیده است.

We're getting practical, doable methodologies

ما روشهای عملی و متدهای انجام شدنی را داریم درک می کنیم

to answer my question:

و در جواب سوالم

How do we deal with a bully without becoming a thug?

که من چگونه با یک زورگو باید مقابله کنم، بدون آنکه خودم تبدیل به یک گردن کلفت بی شرف شوم؟

We're using the kind of skills that I've outlined:

می گویم: ما باید از راههایی که گفتم استفاده کنیم :

inner power -- the development of inner power -- through self-knowledge,

قدرت درونی و توسعه این نیروی درونی از طریق خودآگاهی،

recognizing and working with our fear,

تشخیص و کنارآمدن با ترس هایمان،

using anger as a fuel,

استفاده از خشم به عنوان یک سوخت

cooperating with others,

همکاری با دیگران،

banding together with others,

همراه و یکصدا شدن با دیگران،

courage,

شجاعت و

and most importantly, commitment to active non-violence.

از همه مهم تر پایداری به اصل عدم استفاده از خشونت.

Now I don't just believe in non-violence.

و حالا این فقط من نیستم که به عدم خشونت اعتقاد دارم.

I don't have to believe in it.

نیازی نیست به آن اعتقاد داشته باشم تا محقق شود.

I see evidence everywhere of how it works.

دلالیل زیادی در جاهای مختلف می بینم که چطور اثر مثبت به جای می گذارد.

And I see that we, ordinary people,

و می بینم که ما، مردم معمولی،

can do what Aung San Suu Kyi and Ghandi and Mandela did.

می توانیم همان کاری که آنگ سان سو چی و گاندی و ماندلا انجام دادند را هم انجام بدهیم.

We can bring to an end

می توانیم پایان بدهیم

the bloodiest century that humanity has ever known.

به خونین ترین قرنی که بشریت تا به حال به خود دیده است.

And we can organize to overcome oppression

و می توانیم برای غلبه بر ظلم با باز کردن

by opening our hearts

قلبهایمان سازمان دهی شویم و

as well as strengthening this incredible resolve.

و همچنین این تصمیم شگفت انگیز را تقویت کنیم

And this open-heartedness is exactly what I've experienced

و این قلب یا آغوش باز، دقیقا همان چیزی است که در تمام این همایش

in the entire organization of this gathering since I got here yesterday.

از دیروز که اینجا رسیده ام، تجربه کرده ام.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)