Understanding the rise of China | Martin Jacques

Martin Jacques: درک ترقی چین

Translator: soheila Jafari Reviewer: Iraj Hosseini

The world is changing

دنیا با سرعتی باور نکردنی

with really remarkable speed.

در حال تغییر است.

If you look at the chart at the top here,

اگر به نمودار در این بالا نگاه کنید،

you'll see that in 2025,

می بینید که در سال 2025،

these Goldman Sachs projections

این پیش بینی گلدمن ساکس (Goldman Sachs)

suggest that the Chinese economy

به ما می گوید که اقتصاد چین

will be almost the same size as the American economy.

تقریبا به بزرگی اقتصاد آمریکا خواهد بود.

And if you look at the chart

و اگر به نمودار

for 2050,

سال 2050 نگاه کنید،

it's projected that the Chinese economy

نشان داده شده که اقتصاد چین

will be twice the size of the American economy,

دو برابر اقتصاد آمریکا خواهد شد،

and the Indian economy will be almost the same size

و اقتصاد هند تقریبا به همان اندازه ی

as the American economy.

اقتصاد آمریکا خواهد بود.

And we should bear in mind here

و اینجا باید توجه کنیم

that these projections were drawn up

که این پیش بینی ها

before the Western financial crisis.

قبل از بحران اقتصادی غرب انجام شده بوده اند.

A couple of weeks ago,

چند هفته قبل،

I was looking at the latest projection

من به آخرین پیش بینی ها نگاه می کردم

by BNP Paribas

که توسط BNP Paribas ارائه شده بود

for when China

برای هنگامی که چین

will have a larger economy

اقتصاد بزرگتری از

than the United States.

آمریکا خواهد داشت.

Goldman Sachs projected 2027.

پیش بینی گلدمن ساکس 2027 بود.

The post-crisis projection

این پیش بینی پس از رکود اقتصادی

is 2020.

سال 2020 است.

That's just a decade away.

آن فقط یک دهه دیگر است.

China is going to change the world

چین می رود که جهان را

in two fundamental respects.

در دو بعد اساسی تغییر دهد.

First of all,

اول این که،

it's a huge developing country

آن یک کشور بسیار بزرگ در حال توسعه است

with a population of 1.3 billion people,

با جمعت 1.3 میلیارد نفری،

which has been growing for over 30 years

که بیش از 30 سال است در حال رشد است

at around 10 percent a year.

با نرخ 10 درصد در سال.

And within a decade,

و در طی دهه آتی،

it will have the largest economy in the world.

بزرگ ترین قدرت اقتصادی دنیا را خواهد داشت.

Never before in the modern era

هیچ گاه پیش از این در دنیای مدرن

has the largest economy in the world

بزرگترین اقتصاد در جهان

been that of a developing country,

مربوط به یک کشور در حال توسعه نبوده،

rather than a developed country.

بلکه همیشه مربوط به یک کشور توسعه یافته بوده.

Secondly,

دوم،

for the first time in the modern era,

برای اولین بار در دنیای مدرن،

the dominant country in the world --

کشور مقتدر در جهان --

which I think is what China will become --

که من فکر می کنم همان چیزی است که چین در حال تبدیل شدن به آن است --

will be not from the West

متعلق به غرب نخواهد بود

and from very, very different civilizational roots.

و مربوط به ریشه های تمدنی بسیار بسیار متفاوتی خواهد بود.

Now, I know it's a widespread assumption in the West

من می دانم که برداشت عمومی در غرب این است که

that as countries modernize,

همان طور که کشورها مدرنیزه می شوند،

they also westernize.

آنها تمدن غربی را هم می پذیرند.

This is an illusion.

این یک توهم است.

It's an assumption that modernity

این یک تصور است که مدرن بودن

is a product simply of competition, markets and technology.

به سادگی، تنها محصولی از رقابت، بازارها و تکنولوژی است.

It is not. It is also shaped equally

این طور نیست. به همان اندازه،

by history and culture.

تاریخ و فرهنگ هم در شکل دادن آن نقش دارند.

China is not like the West,

چین مانند غرب نیست،

and it will not become like the West.

و مانند غرب نخواهد شد.

It will remain in very fundamental respects

در خیلی اصول بنیادی

very different.

بسیار متفاوت باقی خواهد ماند.

Now the big question here is obviously,

حالا سوال بزرگ این است که،

how do we make sense of China?

ما چه برداشتی از چین داریم؟

How do we try to understand what China is?

ما چگونه سعی می کنیم بفهمیم که چین چیست؟

And the problem we have in the West at the moment, by and large,

و کلا بزرگ ترین مشکلی که ما اینک در غرب داریم

is that the conventional approach

این است که با روش مرسوم

is that we understand it really in Western terms,

ما چین را با اصطلاحات و مفاهیم غربی می فهمیم،

using Western ideas.

با ایده های غربی.

We can't.

ما نمی توانیم.

Now I want to offer you

من می خواهم به شما

three building blocks

سه ساختار زیربنایی معرفی کنم تا

for trying to understand what China is like,

بفهمیم چین چگونه است --

just as a beginning.

فقط به عنوان شروع.

The first is this:

اولین اصل این است،

that China is not really a nation-state.

که چین در واقع یک کشور با دولت ملی نیست.

Okay, it's called itself a nation-state

بسیار خوب، آنها خودشان را یک دولت ملی نامیده اند

for the last hundred years,

در چند صد سال گذشته.

but everyone who knows anything about China

اما هر کسی که چیزی درباره ی چین بداند

knows it's a lot older than this.

می داند که چین بسیار قدیمی تر از این است.

This was what China looked like with the victory of the Qin Dynasty

این شکل چین است هنگامی که امپراطوری چین (Qin) در آن حکومت می کرد

in 221 B.C. at the end of the warring-state period --

در سال 221 قبل از میلاد، در پایان نزاع های میان حکوت های محلی بر سر حکومت سراسری --

the birth of modern China.

تولد چین مدرن.

And you can see it against the boundaries of modern China.

و می توانید آن را در برابر مرزهای چین مدرن ببینید.

Or immediately afterward, the Han Dynasty,

و یا بلافاصله بعد از آن، امپراطوری Han،

still 2,000 years ago.

همچنان 2000 سال قبل.

And you can see already it occupies

و می توانید ببینید که آن بخش عظیمی

most of what we now know as Eastern China,

از چیزی که ما به آن چین شرقی می گوییم را شامل می شود،

which is where the vast majority of Chinese lived then

جایی که اکثریت جمعیت چین در آن زمان آن جا زندگی می کردند

and live now.

و همین طور الان در آن زندگی می کنند.

Now what is extraordinary about this

اینک، نکته ای که در باره ی این موضوع شگفت آور است

is, what gives China its sense of being China,

این است که چیزی که به چین معنی چین بودن را می دهد،

what gives the Chinese

چیزی که به چینی ها

the sense of what it is to be Chinese,

حس چینی بودن را می دهد،

comes not from the last hundred years,

این چیزی نیست که در چند صد سال اخیر به دست آمده باشد،

not from the nation-state period,

و نه از دورانی که چین دولت ملی نامیده شده است،

which is what happened in the West,

که همان چیزی است که در غرب اتفاق افتاده،

but from the period, if you like,

بلکه از دورانی آمده است که می توان به آن گفت

of the civilization-state.

دوره تمدن آن مملکت است.

I'm thinking here, for example,

برای مثال منظور من،

of customs like ancestral worship,

فرهنگ هایی مانند پرستش نیاکان،

of a very distinctive notion of the state,

یک نشانه ی مشخصه ی آن مملکت است

likewise, a very distinctive notion of the family,

به همین ترتیب، یک ویژگی مشخص از خانواده،

social relationships like guanxi,

ارتباطات اجتماعی مانند گوانشی (guanxi)،

Confucian values and so on.

ارزش های کنفوسیوسی و غیره.

These are all things that come

این ها همه چیز هایی هستند که

from the period of the civilization-state.

از دوران تمدن مملکت چین به جا مانده اند.

In other words, China, unlike the Western states and most countries in the world,

به بیان دیگر، چین، برخلاف کشورهای غربی و بیشتر کشورهای دنیا،

is shaped by its sense of civilization,

بر اساس مفهوم تمدنش شکل گرفته است،

its existence as a civilization-state,

وجود آن به عنوان یک مملکت بر پایه تمدن،

rather than as a nation-state.

تا یک مملکت با دولت ملی.

And there's one other thing to add to this, and that is this:

و یک موضوع دیگر می توان به این افزود و آن این است که

Of course we know China's big, huge,

مسلما می دانیم چین از لحاظ جمعیت و وسعت،

demographically and geographically,

گسترده و بزرگ است

with a population of 1.3 billion people.

با جمعیتی بالغ بر 1.3 میلیارد نفر.

What we often aren't really aware of

چیزی که ما عموما نسبت به آن آگاه نیستیم

is the fact

واقعیتی است که

that China is extremely diverse

چین بسیار گوناگون و متنوع است

and very pluralistic,

و بسیار جمع گرا است،

and in many ways very decentralized.

و در بسیار جنبه ها بسیار غیرمتمرکز است.

You can't run a place on this scale simply from Beijing,

شما نمی توانید جایی به این بزرگی را به سادگی تنها از پکن اداره کنید.

even though we think this to be the case.

گرچه این چیزی است که ما فکر می کنیم دارد اتفاق می افتد.

It's never been the case.

هیچ وقت این گونه نبوده است.

So this is China, a civilization-state,

پس این چین است، یک مملکت بر پایه تمدن،

rather than a nation-state.

تا یک مملکت با دولت ملی.

And what does it mean?

و معنی آن چیست؟

Well, I think it has all sorts of profound implications.

خوب من فکر می کنم این تاثیرات بسیار عمیق و متنوعی دارد.

I'll give you two quick ones.

دو مورد از آنها را به طور خلاصه به شما می گویم.

The first is that

اولی آن که

the most important political value for the Chinese

مهمترین ارزش سیاسی برای چینی ها

is unity,

اتحاد است،

is the maintenance

نگهداشتن

of Chinese civilization.

تمدن و فرهنگ چینی است.

You know, 2,000 years ago, Europe:

می دانید، 2000 سال قبل، اروپا:

breakdown -- the fragmentation of the Holy Roman Empire.

تجزیه شد، تجزیه ی امپراطوری مقدس رم (امپراطوری رم).

It divided, and it's remained divided ever since.

آن تقسیم شد و همچنان تقسیم شده باقی ماند.

China, over the same time period,

چین، در همین دوره زمانی،

went in exactly the opposite direction,

دقیقا بر خلاف این جهت حرکت کرد،

very painfully holding this huge civilization,

به سختی تلاش در حفظ تمدن و فرهنگ بزرگ

civilization-state, together.

این مملکت در کنار یکدیگر کرد.

The second

دوم آن که

is maybe more prosaic,

ممکن است عادی به نظر برسد،

which is Hong Kong.

و آن همان هنگ کنگ است.

Do you remember the handover of Hong Kong

آیا بازگردانده شدن هنگ کنگ به چین در

by Britain to China in 1997?

سال 1997 را به خاطر دارید؟

You may remember

ممکن است به خاطر داشته باشید

what the Chinese constitutional proposition was.

که پیش نویس قانون اساسی چین چه بود.

One country, two systems.

یک کشور، دو سیستم.

And I'll lay a wager

و من حاضرم شرط بندی کنم

that barely anyone in the West believed them.

که به سختی کسی در غرب آن ها را باور می کرد.

"Window dressing.

"مانند ویترین مغازه است.

When China gets its hands on Hong Kong,

وقتی چین دستش به هنگ کنگ برسد،

that won't be the case."

واقعیت آن گونه نخواهد بود."

Thirteen years on,

13 سال می گذرد،

the political and legal system in Hong Kong

سیستم سیاسی و قانونی در هنگ کنگ

is as different now as it was in 1997.

به همان اندازه که در سال 1997 متفاوت بود همچنان متفاوت است.

We were wrong. Why were we wrong?

ما اشتباه می کردیم. چرا ما اشتباه می کردیم؟

We were wrong because we thought, naturally enough,

ما اشتباه می کردیم چون به مدل یک دولت ملی

in nation-state ways.

فکر می کردیم.

Think of German unification, 1990.

به اتحاد آلمان فکر کنید، 1990.

What happened?

چه اتفاقی افتاد؟

Well, basically the East was swallowed by the West.

خوب در عمل شرق توسط غرب بلعیده شد.

One nation, one system.

یک مملکت، یک سیستم.

That is the nation-state mentality.

این تفکر مملکت به عنوان یک کشور است.

But you can't run a country like China,

اما شما نمی توانید یک کشور مانند چین را

a civilization-state,

که یک مملکت بر پایه تمدن است،

on the basis of one civilization, one system.

بر اساس یک تمدن با یک سیستم اداره کنید.

It doesn't work.

این روش کار نمی کند.

So actually the response of China

پس پاسخ چین در عمل

to the question of Hong Kong --

به مسئله هنگ کنگ --

as it will be to the question of Taiwan --

و همان طور به مسئله تایوان درآینده --

was a natural response:

یک پاسخ طبیعی بود:

one civilization, many systems.

یک تمدن، سیستم های متعدد.

Let me offer you another building block

به من اجازه دهید تا به شما یک ساختار بنایی دیگر پیشنهاد کنم

to try and understand China --

برای شناخت بهتر چین --

maybe not sort of a comfortable one.

شاید این به آسانی دیگری نباشد.

The Chinese have a very, very different

مردم چین دیدگاه بسیار بسیار متفاوتی از

conception of race

نژاد را نسبت به

to most other countries.

دیگر کشورها دارند

Do you know,

آیا می دانید

of the 1.3 billion Chinese,

که 1.3 میلیارد چینی،

over 90 percent of them

بیشتر از 90% آنها

think they belong to the same race,

معتقد هستند که آنها متعلق به یک نژاد هستند.

the Han?

به هان.

Now, this is completely different

این کاملا متفاوت است

from the world's [other] most populous countries.

با دیگر کشورهای پر جمعیت دنیا.

India, the United States,

هند، ایالات متحده آمریکا

Indonesia, Brazil --

اندونزی، برزیل --

all of them are multiracial.

همه آنها چند نژادی هستند.

The Chinese don't feel like that.

چینی ها این احساس را ندارند.

China is only multiracial

در چین چند نژادی

really at the margins.

به طور واقعی فقط در حاشیه است.

So the question is, why?

بنابراین سوال این است که چرا؟

Well the reason, I think, essentially

خوب دلیلش، من فکر می کنم، اساسا

is, again, back to the civilization-state.

دوباره برمیگردد به مملکت بر پایه تمدن.

A history of at least 2,000 years,

یک تاریخ و سابقه حداقل 2000 ساله،

a history of conquest, occupation,

یک تاریخ از فتح و اشغال،

absorption, assimilation and so on,

جذب و یکسانی و مانند آنها،

led to the process by which,

منجر به روندی شد

over time, this notion of the Han emerged --

که در طول زمان این نژاد هان به وجود آمد --

of course, nurtured

البته پرورش یافته

by a growing and very powerful sense

توسط حس رو به رشد و بسیار قدرتمند

of cultural identity.

هویت فرهنگی.

Now the great advantage of this historical experience

حالا، بزرگترین مزیت این تجربه تاریخی

has been that, without the Han,

این بوده است که، بدون هان

China could never have held together.

هرگز چین نمی توانست اینگونه یکپارچه باشد.

The Han identity has been the cement

هویت هان مانند سیمانی بوده است

which has held this country together.

که کشور را یکپارچه نگه داشته است.

The great disadvantage of it

بزرگترین اشکال آن

is that the Han have a very weak conception

که سلسله هان ادراک ضعیفی از

of cultural difference.

تفاوت فرهنگی داشته اند.

They really believe

آنها واقعا

in their own superiority,

به برتری خود باور داشتند،

and they are disrespectful

و آنها به کسانی که از آنها نبودند

of those who are not.

احترام نمی گذاشتند

Hence their attitude, for example,

برای مثال، نگرش آنها

to the Uyghurs and to the Tibetans.

به اویغورها و تبتیان.

Or let me give you my third building block,

به من اجازه دهید تا ساختار زیر بنایی سوم را ارایه کنم،

the Chinese state.

دولت چین.

Now the relationship

حالا، ارتباط

between the state and society in China

بین دولت و مردم در چین

is very different from that in the West.

بسیار متفاوت با آن در غرب است.

Now we in the West

ما در غرب

overwhelmingly seem to think -- in these days at least --

به شدت فکر می کنیم -- حداقل در این روزها --

that the authority and legitimacy of the state

که اقتدار و مشروعیت دولت

is a function of democracy.

تابعی از دموکراسی است.

The problem with this proposition

مشکل با این موضوع

is that the Chinese state

این است که دولت چین

enjoys more legitimacy

از مشروعیت و

and more authority

اختیارات بیشتری

amongst the Chinese

در میان جامعه چینی

than is true

نسبت به

with any Western state.

دولتهای غربی برخوردار است.

And the reason for this

و دلیل این امر این

is because --

است که --

well, there are two reasons, I think.

خوب، من فکر می کنم دو دلیل وجود دارد.

And it's obviously got nothing to do with democracy,

و بدیهی است که این هیچ ربطی به دموکراسی ندارد،

because in our terms the Chinese certainly don't have a democracy.

چرا که در تعبیر ما چینی ها قطعا دموکراسی ندارد.

And the reason for this is,

و دلیل آن این است که

firstly, because the state in China

اولا، دولت در چین

is given a very special --

از جایگاه ویژه ای برخوردار است

it enjoys a very special significance

دولت از موقعیت ویژه ای

as the representative,

به عنوان نماینده،

the embodiment and the guardian

تبلور و نگهدارنده

of Chinese civilization,

فرهنگ چینی،

of the civilization-state.

برخوردار می باشد.

This is as close as China gets

و این تقریبا

to a kind of spiritual role.

یک نقش معنوی به دولت چین می دهد

And the second reason is because,

و دومین دلیل این است

whereas in Europe

در اروپا

and North America,

و امریکای شمالی

the state's power is continuously challenged --

قدرت دولتها به طور دایمی در چالش بوده اند --

I mean in the European tradition,

منظورم این است که دولتها در اروپا به طور سنتی در طول تاریخ

historically against the church,

​در مقابل کلیسا،

against other sectors of the aristocracy,

در مقابل اشراف،

against merchants and so on --

و در برابر بازرگانان و غیره بوده اند --

for 1,000 years,

برای 1000 سال،

the power of the Chinese state

قدرت دولت چین

has not been challenged.

به چالش کشیده نشده است.

It's had no serious rivals.

هیچ رقیب جدی نداشته است.

So you can see

بنابراین می ببینید که

that the way in which power has been constructed in China

راهی که قدرت در چین شکل گرفته

is very different from our experience

با تجربه ما در تاریخ غرب

in Western history.

بسیار متفاوت است.

The result, by the way,

در نتیجه، از این طریق،

is that the Chinese have a very different view of the state.

چینی ها دیدگاه بسیار متفاوتی از دولت دارند.

Whereas we tend to view it as an intruder,

در حالی که ما تمایل داریم آن را به عنوان متجاوز ببینیم،

a stranger,

یک بیگانه،

certainly an organ

قطعا یک سازمان

whose powers need to be limited

که قدرتش باید محدود

or defined and constrained,

و مشخص باشد،

the Chinese don't see the state like that at all.

چینی ها اصلا این طور به دولت نگاه نمی کنند.

The Chinese view the state

نگاه مردم چین به دولت

as an intimate -- not just as an intimate actually,

به عنوان یک محرم -- در واقع نه فقط یک محرم،

as a member of the family --

که به عنوان یک عضو خانواده --

not just in fact as a member of the family,

نه در حقیقت به عنوان یک عضو خانواده،

but as the head of the family,

بلکه به عنوان رئیس خانواده،

the patriarch of the family.

بزرگ خاندان خانواده می بینند.

This is the Chinese view of the state --

این نگاه مردم چین به دولت است --

very, very different to ours.

که با ما بسیار بسیار متفاوت است.

It's embedded in society in a different kind of way

این به شکل مختلفی در جامعه نهادینه شده است

to what is the case

در مقابل

in the West.

آنچه که در غرب است.

And I would suggest to you that actually what we are dealing with here,

و من می خواهم به شما پیشنهاد بدهم که در واقع چیزی که ما با آن روبرو هستیم

in the Chinese context,

در غالب چینی،

is a new kind of paradigm,

یک نمونه جدید است،

which is different from anything

که متفاوت است از هر چیز دیگری

we've had to think about in the past.

که تا کنون ما در مورد آن فکر کرده ایم.

Know that China believes in the market and the state.

می دانید که چین معتقد به نقش بازار و دولت است.

I mean, Adam Smith,

منظورم چیزی است که قبلا آدام اسمیت (Adam Smith)

already writing in the late 18th century, said,

درمورد آن در قرن هجدهم گفته است که

"The Chinese market is larger and more developed

"اقتصاد چین بزرگتر، توسعه یافته تر

and more sophisticated

و پیچیده تر

than anything in Europe."

از هر اقتصادی در اروپا است."

And, apart from the Mao period,

و به جز دوره مائو

that has remained more or less the case ever since.

کم و بیش به همان حالت باقی مانده است.

But this is combined

اما این ترکیب شده است

with an extremely strong and ubiquitous state.

با یک دولت بسیار قوی و فراگیر.

The state is everywhere in China.

دولت چین در همه جا حضور دارد.

I mean, it's leading firms --

منظورم این است که شرکتها را رهبری می کند،

many of them are still publicly owned.

و مالک خیلی از آنهاست.

Private firms, however large they are, like Lenovo,

شرکتهای خصوصی هر چقدر هم بزرگ باشند، مثلا لنونو (Lenovo)

depend in many ways on state patronage.

باز به طرق مختلف، وابسته به دولت هستند.

Targets for the economy and so on

اهداف اقتصادی و چیزهایی مانند آن

are set by the state.

توسط دولت برنامه ریزی می شوند.

And the state, of course, its authority flows into lots of other areas --

و البته اختیارات دولت در جاهای دیگر نیز جاری می شود

as we are familiar with --

همانطور که با آنها آشنایی داریم --

with something like the one-child policy.

چیزهایی مانند قانون تک فرزندی.

Moreover, this is a very old state tradition,

علاوه بر این، این یک سنت قدیمی حکومت است،

a very old tradition of statecraft.

یک سنت قدیمی کشورداریست.

I mean, if you want an illustration of this,

منظورم این است، اگر شما بخواهید تصویری از آن داشته باشید

the Great Wall is one.

دیوار بزرگ چین یکی از آنهاست.

But this is another, this is the Grand Canal,

و این یکی دیگر است، کانال بزرگ

which was constructed in the first instance

که برای اولین بار

in the fifth century B.C.

در قرن پنجم قبل از میلاد ساخته شده.

and was finally completed

و در قرن هفتم بعد از میلاد

in the seventh century A.D.

تکمیل شد.

It went for 1,114 miles,

به طول 1114 مایل

linking Beijing

که پکن

with Hangzhou and Shanghai.

را به هانگ شو و شانگهای مرتبط می کرد.

So there's a long history

پس یک سابقه طولانی

of extraordinary state infrastructural projects

از پروژه های زیر بنایی دولت

in China,

در چین وجود دارد

which I suppose helps us to explain what we see today,

که گمان می کنم به ما کمک می کند که آنچه که امروز می بینیم را بفهمیم،

which is something like the Three Gorges Dam

که چیزی شبیه به "دره سه سد" (Three Gorges Dam)

and many other expressions

و بسیاری از بیانهای دیگر

of state competence

از شایستگی دولت

within China.

در درون چین است.

So there we have three building blocks

بنابراین ما سه ساختار زیر بنایی داریم

for trying to understand the difference that is China --

در تلاش برای درک تفاوت در چین --

the civilization-state,

حکومت بر پایه تمدن،

the notion of race

مفهوم نژاد

and the nature of the state

و ماهیت دولت

and its relationship to society.

و رابطه آن با جامعه.

And yet we still insist, by and large,

و روی هم رفته ما هنوز مصر هستیم

in thinking that we can understand China

که می توانیم چین را بسادگی بشناسیم

by simply drawing on Western experience,

فقط مبنی بر تجربه غرب،

looking at it through Western eyes,

و با نگاه کردن به آن با چشمان غربی

using Western concepts.

با استفاده از مفاهیم غربی.

If you want to know why

اگر می خواهید بدانید چرا ما پیوسته

we unerringly seem to get China wrong --

در مورد چین اشتباه می کنیم --

our predictions about what's going to happen to China are incorrect --

پیش بینی های ما در مورد اینکه برای چین چه اتفاقاتی خواهد افتاد، خطاست --

this is the reason.

دلیل آن این است.

Unfortunately, I think,

متاسفانه، من فکر می کنم

I have to say that I think

من منظورم این است که فکر می کنم

attitude towards China

نگرش نسبت به چین

is that of a kind of little Westerner mentality.

یک نوع طرز تفکر غربی است.

It's kind of arrogant.

نوعی نگاه متکبرانه است.

It's arrogant in the sense

بدین معنی متکبرانه است

that we think that we are best,

که ما فکر می کنیم ما بهترین هستیم،

and therefore we have the universal measure.

و بنابراین ما معیار سنجش جهانی هستیم.

And secondly, it's ignorant.

و ثانیا، آن نادانی است.

We refuse to really address

ما واقعا قبول نمی کنیم

the issue of difference.

که ما متفاوت هستیم.

You know, there's a very interesting passage

می دانید، اینجا قطعه بسیار جالبی

in a book by Paul Cohen, the American historian.

در کتاب پل کهن (Paul Cohen) مورخ آمریکایی وجود دارد.

And Paul Cohen argues

پل کهن استدلال می کند

that the West thinks of itself

که غرب تصور می کند که خودشان

as probably the most cosmopolitan

احتمالا مهمترین

of all cultures.

فرهنگ بین المللی هستند.

But it's not.

اما این درست نیست.

In many ways,

از بسیاری جهات،

it's the most parochial,

این بسیار کوته نظرانه است

because for 200 years,

به دلیل اینکه برای 200 سال

the West has been so dominant in the world

غرب بر جهان مسلط بوده است

that it's not really needed

که واقعا نیازی به

to understand other cultures,

شناخت دیگر فرهنگها و

other civilizations.

تمدن های دیگر نداشته.

Because, at the end of the day,

به دلیل اینکه، در آخر کار

it could, if necessary by force,

در صورت لزوم می توانستند با استفاده از زور

get its own way.

راه خودشان را باز کنند.

Whereas those cultures --

در حالی که فرهنگهایی --

virtually the rest of the world, in fact,

در واقع، تقریبا بقیه دنیا --

which have been in a far weaker position, vis-a-vis the West --

در موقعیت بسیار ضعیفتری در برابر غرب بوده اند،

have been thereby forced to understand the West,

در نهایت مجبور به شناخت غرب شده اند،

because of the West's presence in those societies.

به دلیل حضور غرب در آن جوامع.

And therefore, they are, as a result,

و در نتیجه آنها

more cosmopolitan in many ways than the West.

در زمینه های مختلفی بین المللی تر از غرب هستند.

I mean, take the question of East Asia.

مثلا مساله شرق آسیا را در نظر بگیرید.

East Asia: Japan, Korea, China, etc. --

شرق آسیا: ژاپن، کره، چین و غیره --

a third of the world's population lives there.

یک سوم جمعیت جهان در آن زندگی می کنند،

Now the largest economic region in the world.

و بزرگترین اقتصاد منطقه ای در جهان هستند.

And I'll tell you now,

و من الان به شما می گویم،

that East Asianers, people from East Asia,

که شرقیها، مردم شرق آسیا،

are far more knowledgeable

دانش خیلی بیشتری

about the West

از غرب دارند

than the West is about East Asia.

تا غربی ها درباره شرق آسیا.

Now this point is very germane, I'm afraid,

متاسفانه، این نکته بسیار مربوط به

to the present.

زمان حال است.

Because what's happening? Back to that chart at the beginning,

به دلیل چیزی که در حال اتفاق است؟ برگردیم به نمودار اولی --

the Goldman Sachs chart.

نمودار گلدمن ساکس.

What is happening

چیزی که در حال وقوع است

is that, very rapidly in historical terms,

این است که خیلی سریع از نظر تاریخی،

the world is being driven

جهان دارد هدایت

and shaped,

و شکل داده می شود

not by the old developed countries,

نه با کشورهای توسعه یافته

but by the developing world.

بلکه با کشورهای در حال توسعه.

We've seen this

که ما آن را در

in terms of the G20

در غالب کشورهای G20 دیده ایم --

usurping very rapidly the position of the G7,

که خیلی سریع موقعیت کشورهای G7 و یا G8

or the G8.

را ربوده است.

And there are two consequences of this.

و این دو نتیجه در بر دارد.

First, the West

اول، غرب

is rapidly losing

خیلی سریع در حال از دست دادن

its influence in the world.

نفوذش در جهان است.

There was a dramatic illustration of this actually a year ago --

در واقع، یک تصویر دراماتیک روشن از آن در

Copenhagen, climate change conference.

کنفرانس تغییرات آب و هوای کپنهاگ در سال گذشته روی داد.

Europe was not at the final negotiating table.

اروپا در میز مذاکرات نهایی حضور نداشت.

When did that last happen?

چه وقت آخرین بار این اتفاق افتاد؟

I would wager it was probably about 200 years ago.

من شرط می بندم که احتمالا در حدود 200 سال پیش بوده است .

And that is what is going to happen in the future.

و این چیزی است که می رود که در آینده اتفاق بیفتد.

And the second implication

و پیامد دوم

is that the world will inevitably, as a consequence,

این است که در نتیجه آن به ناچار، جهان

become increasingly unfamiliar to us,

به طور روز افزونی برای ما ناآشنا می شود.

because it'll be shaped by cultures and experiences and histories

به دلیل اینکه جهان شکل گرفته از فرهنگ و تجربه و تاریخهایی می شود

that we are not really familiar with,

که ما با آنها آشنا نیستیم و

or conversant with.

یا به آنها بصیرت نداریم.

And at last, I'm afraid -- take Europe;

و در نهایت، من متاسفم، اروپا را در نظر بگیرید،

America is slightly different --

آمریکا کمی متفاوت است --

but Europeans by and large, I have to say,

به طور کلی باید بگویم اروپاییان

are ignorant,

نا آگاه اند

are unaware

و بی خبر

about the way the world is changing.

از مدلی که دنیا در حال تغییر است.

Some people -- I've got an English friend in China,

بعضیها - من یک دوست انگلیسی در چین دارم،

and he said, "The continent is sleepwalking into oblivion."

که می گفت "این قاره در حال راه رفتن در خواب به طرف فراموشی است."

Well, maybe that's true,

خوب شاید این واقعیت داشته باشد

maybe that's an exaggeration.

ممکن است که مبالغه آمیز باشد.

But there's another problem which goes along with this --

ولی مشکل دیگری نیز همراه با این است --

that Europe is increasingly out of touch with the world --

اروپا دارد به طور فزاینده ای برای دنیا غیر قابل دسترس می شود --

and that is a sort of

و این یک نوع

loss of a sense of the future.

از دست دادن درک آینده است.

I mean, Europe once, of course, once commanded the future

منظورم این است، البته یک زمانی اروپا

in its confidence.

آینده را به طور قاطع فرمانروایی می کرده است.

Take the 19th century, for example.

برای مثال نگاهی به قرن نوزدهم بیندازید.

But this, alas, is no longer true.

ولی متاسفانه این دیگر صادق نیست.

If you want to feel the future, if you want to taste the future,

اگر شما می خواهید آینده را درک کنید، اگر شما می خواهید طعم آینده را بچشید،

try China -- there's old Confucius.

چین را امتحان کنید، در آنجا کنفسیوس قدیمی وجود دارد.

This is a railway station

اینجا ایستگاه راه آهنی وجود دارد

the likes of which you've never seen before.

که هرگز مشابه آن را ندیده اید.

It doesn't even look like a railway station.

حتی آن مثل ایستگاه راه آهن هم نیست.

This is the new [Wuhan] railway station

این ایستگاه راه آهن گوان شو (Guangzhou) است

for the high-speed trains.

برای قطارهای پرسرعت.

China already has a bigger network

در حال حاضر چین بزرگترین شبکه راه آهن را

than any other country in the world

در مقایسه با سایر کشورها در جهان داراست

and will soon have more than all the rest of the world put together.

و به زودی بیشتر از مجموع همه جهان دارا خواهد بود.

Or take this: now this is an idea,

این یکی را بشنوید: الان این یک ایده است

but it's an idea to be tried out shortly

ولی این ایده ای است که در زمان کوتاه

in a suburb of Beijing.

در حومه پکن به وقوع خواهد پیوست.

Here you have a megabus,

در اینجا شما یک اتوبوس دارید،

on the upper deck carries about 2,000 people.

که در طبقه بالای آن 2000 مسافر را جابجا می کند.

It travels on rails

این بر روی ریل در یک جاده

down a suburban road,

برون شهری حرکت می کند

and the cars travel underneath it.

و اتومبیل ها از زیر آن عبور می کنند.

And it does speeds of up to about 100 miles an hour.

و آن سرعتی معادل 100 مایل در ساعت دارد.

Now this is the way things are going to move,

و این مدلی است که در آن همه چیز تغییر می کند،

because China has a very specific problem,

چون چین یک مشکل خیلی ویژه دارد

which is different from Europe

که متفاوت از اروپا است

and different from the United States:

و متفاوت از ایالات متحده است.

China has huge numbers of people and no space.

چین جمعیت زیادی دارد و وسعت کم.

So this is a solution to a situation

پس این یک راه حل است برای این موضوع

where China's going to have

که چین می رود که

many, many, many cities

در تعداد خیلی خیلی زیادی از شهرهای

over 20 million people.

بیش از 20 میلیون جمعیت اجرا کند.

Okay, so how would I like to finish?

بسیار خوب، من چگونه می خواهم این را به پایان برسانم؟

Well, what should our attitude be

خوب، رفتار ما

towards this world

در برابر این دنیایی

that we see

که ما ناظر آن هستیم

very rapidly developing

که با سرعت زیادی در حال توسعه است

before us?

چگونه باید باشد؟

I think there will be good things about it and there will be bad things about it.

من فکر می کنم چیزهای خوب و چیزهای بدی در مورد آن وجود دارد.

But I want to argue, above all,

اما بالا تر از همه، من می خواهم ادعا کنم

a big-picture positive for this world.

که یک تصویر بزرگ مثبت برای دنیا می بینم.

For 200 years,

برای 200 سال،

the world was essentially governed

جهان اساسا

by a fragment of the human population.

توسط بخشی از جمعیت دنیا اداره می شد.

That's what Europe and North America represented.

این چیزی است که اروپا و آمریکا نمایش داده اند.

The arrival of countries

ورود کشورهایی

like China and India --

مانند چین و هند --

between them 38 percent of the world's population --

که حدود 38 درصد جمعیت دنیا را دارند --

and others like Indonesia and Brazil and so on,

و دیگر کشورها مانند اندونزی و برزیل و غیره،

represent the most important single act

نمایانگر مهمترین رفتار

of democratization

دموکراتیک

in the last 200 years.

200 سال گذشته هست.

Civilizations and cultures,

فرهنگ ها و تمدن هایی

which had been ignored, which had no voice,

که نادیده گرفته شده اند، که هیچ صدایی نداشته اند،

which were not listened to, which were not known about,

که به آنها گوش فرا داده نشده است و شناخته نشده اند،

will have a different sort

نمایش متفاوتی

of representation in this world.

در جهان نشان خواهند داد.

As humanists, we must welcome, surely,

بعنوان یک انسان‌گرا، ما مطمعنا باید

this transformation,

به این دگرگونی خوش آمد بگوییم.

and we will have to learn

و ما باید درباره

about these civilizations.

این تمدن ها یاد بگیریم.

This big ship here

این کشتی بزرگ در اینجا

was the one sailed in by Zheng He

همان است که توسط ژنگ ها (Zheng He)

in the early 15th century

در اویل قرن پانزدهم

on his great voyages

در سفرهای بزرگش

around the South China Sea, the East China Sea

به اطراف جنوب دریای چین، شرق دریای چین

and across the Indian Ocean to East Africa.

و در سراسر اقیانوس هند به سمت شرق آفریقا استفاده شد.

The little boat in front of it

این کشتی کوچک در جلوی آن

was the one in which, 80 years later,

همان بود که 80 سال بعد،

Christopher Columbus crossed the Atlantic.

کریستف کلمب اقیانوس اطلس را با آن طی کرد.

(Laughter)

(خنده)

Or, look carefully

یا به دقت نگاه کنید به

at this silk scroll

این چرخ ابریشم بافی که

made by ZhuZhou

توسط ژو ژو (ZhuZhou) ساخته شد

in 1368.

در سال 1368.

I think they're playing golf.

من فکر می کنم آنها گلف بازی می کنند.

Christ, the Chinese even invented golf.

مسیح، حتی چینی ها گلف را هم اختراع کردند.

Welcome to the future. Thank you.

به آینده خوش آمدید. ممنونم.

(Applause)

(تشویق حاضران)