Help for kids the education system ignores | Victor Rios

Translator: Hassan Motealleh Reviewer: hassan qodusi

For over a decade,

بیش از یک دهه است که،

I have studied young people that have been pushed out of school,

من جوانانی که از مدرسه رانده شده‌اند را مطالعه و بررسی کرده‌ام،

so called "dropouts."

همان «ترک تحصیلی‌ها».

As they end up failed by the education system,

وقتی به جایی می‌رسند که بدست سیستم آموزشی مردود شناخته می‌شوند،

they're on the streets where they're vulnerable to violence,

سر از خیابان‌ها در می‌آورند که در آنجا در معرض آسیب‌های ناشی از خشونت،

police harassment,

آزار و اذیت پلیس،

police brutality

زورگویی و بی‌رحمی پلیس،

and incarceration.

و حبس هستند.

I follow these young people for years at a time,

من هر کدام از این جوان‌ها را سال‌ها دنبال می‌کنم،

across institutional settings,

در نهاد‌های مرتبط،

to try to understand what some of us call the "school-to-prison pipeline."

که سعی کنم این چیزی را که بعضی از ما «گذرگاه مدرسه تا زندان» می‌نامیم درک کنم.

When you look at a picture like this,

وقتی به عکسی مثل این نگاه می‌کنید،

of young people who are in my study ...

[عکسی] از جوانانی که در تحقیقات من هستند،

you might see trouble.

ممکن است به چشمتان «دردسر» بیاید.

I mean one of the boys has a bottle of liquor in his hand,

یکی از پسرها شیشه‌ی مشروبی در دست دارد،

he's 14 years old

چهارده سالش است،

and it's a school day.

و روزیست که مدارس باز هستند.

Other people, when they see this picture,

دیگران، وقتی این عکس را می‌بینند،

might see gangs,

ممکن است جمعی از اشرار را ببینند،

thugs, delinquents --

یک سری گردن کلفت، یا مجرمین،

criminals.

جمعی بزهکار.

But I see it different.

اما من جور دیگری می‌بینمش.

I see these young people through a perspective

من این جوانان را از منظری می‌بینم،

that looks at the assets that they bring to the education system.

که به ارزش‌ها و فوایدی که آن‌ها به سیستم آموزشی وارد می‌کنند می‌نگرد.

So will you join me in changing the way we label young people

حال آیا با من همراه می‌شوید تا طریقی را که در آن به جوانان برچسب می‌زنیم

from "at-risk" to "at-promise?"

از «در خطر» به «در انتظار» تغییر دهیم؟

(Applause)

(تشویق حضار)

How do I know that these young people

از کجا می‌دانم که این جوانان

have the potential and the promise to change?

پتانسیل و ظرفیت تغییر را دارند؟

I know this because I am one of them.

از آنجا که خودم یکی از آن‌ها هستم.

You see, I grew up in dire poverty in the inner city,

می‌دانید، من در فقر شدید در پایین شهر بزرگ شدم،

without a father --

بدون پدر،

he abandoned me before I was even born.

او قبل از اینکه اصلا به دنیا بیایم ترکم کرد.

We were on welfare,

از دولت کمک‌هزینه می‌گرفتیم،

sometimes homeless,

گاهی بی‌خانه بودیم،

many times hungry.

خیلی وقت‌ها گرسنه.

By the time I was 15 years old,

تا پانزده سالگی‌ام،

I had been incarcerated in juvy three times for three felonies.

سه بار به خاطر سه جرم در کانون اصلاح زندانی شده بودم.

My best friend had already been killed.

بهترین دوستم هم کشته شده بود.

And soon after,

و کمی بعد،

while I'm standing next to my uncle,

در حالی که کنار عمویم ایستاده‌ام،

he gets shot.

تیر می‌خورد.

And as I'm waiting for the ambulance to arrive

و در حالی که بیش از یک ساعت منتظرم تا آمبولانس برسد،

for over an hour ...

he bleeds to death on the street.

کف خیابان خونریزی می‌کند و می‌میرد.

I had lost faith and hope in the world,

اعتماد و امید به دنیا را از دست داده بودم،

and I had given up on the system because the system had failed me.

و از سیستم و بهبود آن قطع امید کرده بودم چرا که همان سیستم مرا پس زده بود.

I had nothing to offer

من چیزی برای عرضه کردن نداشتم

and no one had anything to offer me.

و هیچکس چیزی برای عرضه کردن به من نداشت.

I was fatalistic.

احساس ناتوانی مطلق می‌کردم.

I didn't even think I could make it to my 18th birthday.

حتی فکر نمی‌کردم بتوانم به ۱۸ سالگی برسم.

The reason I'm here today

اینکه الان اینجا هستم

is because a teacher that cared reached out

به خاطر معلمی است که توجه کرد، نشان داد که می‌خواهد کمکم کند،

and managed to tap into my soul.

و توانست به روحم دست پیدا کند.

This teacher,

این معلم،

Ms. Russ ...

خانم راس، (می‌خندد)

she was the kind of teacher that was always in your business.

از آن نوع معلم‌ها بود که همیشه سرش در کار تو بود.

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

She was the kind of teacher that was like,

از آن نوع معلم‌ها بود که می‌گفت:

"Victor, I'm here for you whenever you're ready."

«ویکتور، من حاضرم کمکت کنم، هروقت آماده بودی...»

(Laughter)

(خنده)

I wasn't ready.

من آماده نبودم.

But she understood one basic principle about young people like me.

اما او یک اصل اساسی را در مورد جوانانی مثل من فهمیده بود.

We're like oysters.

ما مثل صدفیم.

We're only going to open up when we're ready,

ما تنها زمانی باز می‌شویم و حرف می‌زنیم که آماده باشیم.

and if you're not there when we're ready,

و اگر زمانی که ما آماده‌ایم حاضر نباشی،

we're going to clam back up.

(تق)

دوباره بسته و ساکت می‌شویم.

Ms. Russ was there for me.

خانم راس منتظرم بود.

She was culturally relevant,

او از نظر فرهنگی [نسبت به ما] شناخت داشت.

she respected my community, my people, my family.

برای اجتماع، مردم و خانواده‌ام، احترام قائل بود.

I told her a story about my Uncle Ruben.

ماجرایی در مورد عمویم روبن برایش گفتم.

عمو من را برای کار با خودش می‌برد چرا که بی‌پول بودم،

He would take me to work with him because I was broke,

and he knew I needed some money.

و می‌دانست که مقداری پول احتیاج دارم.

He collected glass bottles for a living.

کار او جمع‌آوری بطری‌های شیشه‌ای بود.

Four in the morning on a school day,

ساعت چهار صبح در روز غیر تعطیل،

we'd throw the glass bottles in the back of his van,

بطری‌های شیشه‌ای را پشت ماشینش می‌انداختیم،

and the bottles would break.

و شیشه‌ها می‌شکستند.

And my hands and arms would start to bleed

و دستان و بازوانم شروع به خونریزی می‌کرد

and my tennis shoes and pants would get all bloody.

و کفش‌های کتانی و شلوارم خونی می‌شد.

And I was terrified and in pain, and I would stop working.

و من ترسیده و در حالی که دردم می‌آمد، دست از کار می‌کشیدم.

And my uncle, he would look me in the eyes and he would say to me,

و عمویم، به چشمانم نگاه می‌کرد و می‌گفت:

"Mijo,

"Mijo, ماها

estamos buscando vida."

estamos buscando vida." دنبال زندگی بهتریم

"We're searching for a better life,

« ما دنبال یک زندگی بهتر هستیم،

we're trying to make something out of nothing."

داریم تلاش می‌کنیم که از هیچ، چیزی بدست آوریم.»

Ms. Russ listened to my story,

خانم راس به داستانم گوش داد،

welcomed it into the classroom and said,

از آن در کلاس استقبال کرد و گفت:

"Victor, this is your power.

«ویکتور، این قدرت توست،

This is your potential.

این ظرفیت توست.

Your family, your culture, your community have taught you a hard-work ethic

خانواده‌ی تو، فرهنگ تو، اجتماع تو مرام سخت‌کوشی را به تو آموخته،

and you will use it to empower yourself in the academic world

و تو از آن استفاده خواهی کرد برای قدرتمند کردن خودت در دنیای علمی،

so you can come back and empower your community."

که بتوانی برگردی و اجتماعت را قدرت ببخشی.»

With Ms. Russ's help,

با کمک خانم راس،

I ended up returning to school.

در نهایت به مدرسه برگشتم.

I even finished my credits on time

واحدهای درسی‌ام را هم به موقع تمام کردم

and graduated with my class.

و همراه با همکلاسی‌هام فارغ‌التحصیل شدم.

(Applause)

(تشویق)

But Ms. Russ said to me right before graduation,

اما خانم راس درست قبل از فارغ‌التحصیلی به من گفت:

"Victor, I'm so proud of you.

«ویکتور، خیلی به تو افتخار می‌کنم،

I knew you could do it.

می‌دانستم که می‌توانی.

Now it's time to go to college."

حالا وقتشه که بری دانشگاه.»

(Laughter)

(خنده)

College, me?

دانشگاه؟ من؟

Man, what is this teacher smoking thinking I'm going to college?

پسر، این معلم با خودش چی فکر کرده که من بروم دانشگاه؟

I applied with the mentors and support she provided,

با راهنمایی و پشتیبانی او من درخواست دادم،

got a letter of acceptance,

نامه‌ی پذیرش گرفتم،

and one of the paragraphs read,

و یکی از پاراگراف‌هایش نوشته بود:

"You've been admitted under probationary status."

«شما در وضعیت مشروط پذیرفته شده‌اید.»

I said, "Probation? I'm already on probation,

گفتم: «مشروط؟ من همین الانش هم تحت آزادی مشروطم،

that don't matter?"

این که مهم نیست!»

(Laughter)

(خنده)

It was academic probation, not criminal probation.

منظور مشروطی تحصیلی بود، نه مشروطی جزایی.

But what do teachers like Ms. Russ do to succeed with young people

اما معلم‌هایی مثل خانم راس چه می‌کنند

که در کار با جوانانی مثل آنان که من بررسی می‌کنم نتیجه بگیرند؟

like the ones I study?

I propose three strategies.

من سه راهکار پیشنهاد می‌کنم.

The first:

اول:

let's get rid of our deficit perspective in education.

بیایید از این نحوه‌ی برخورد ناکارآمدمان در امر آموزش دست برداریم.

"These people come from a culture of violence,

«این‌ها از یک فرهنگ خشن می‌آیند،

a culture of poverty.

فرهنگ فقر.

These people are at-risk; these people are truant.

این‌ها در معرض خطرند، این‌ها از درس فراری‌اند.

These people are empty containers for us to fill with knowledge.

این‌ها ظرف‌های خالی‌ای هستند برای ما که با دانش پرشان کنیم.

مسائل و مشکلات را آن‌ها دارند،

They have the problems,

we have the solutions."

راه حل هم در دست ماست.»

Number two.

مورد دوم:

Let's value the stories that young people bring to the schoolhouse.

بیایید برای داستان‌هایی که جوانان به آموزشگاه می‌آورند ارزش قائل شویم.

Their stories of overcoming insurmountable odds are so powerful.

ماجراهای آن‌ها در مورد تسلیم نشدنشان در موقعیت‌های خیلی سخت واقعا تاثیر گذار است.

And I know you know some of these stories.

و می‌دانم شما هم بعضی از این ماجراها را می‌دانید.

These very same stories and experiences

همین ماجراها و تجربه‌ها

already have grit, character and resilience in them.

به خودی خود دارای شهامت و اراده، شخصیت و برانگیزندگی هستند.

So let's help young people refine those stories.

پس بیایید کمکشان کنیم این داستان‌ها و سرگذشت‌ها را بهتر کنند.

Let's help them be proud of who they are,

بیایید کمکشان کنیم به این خاطر به خودشان افتخار کنند که سیستم آموزشی ما

because our education system welcomes their families, their cultures,

پذیرای خانواده‌ی آن‌ها، فرهنگشان

their communities

اجتماعشان

and the skill set they've learned to survive.

و مجموعه‌ی مهارت‌هایی است که برای نجات خودشان یاد گرفته‌اند.

And of course the third strategy being the most important:

و البته سومین راهکار که مهم‌ترین هم هست:

resources.

منابع.

We have to provide adequate resources to young people.

ما باید منابع کافی و شایسته را در اختیار جوانان قرار دهیم.

Grit alone isn't going to cut it.

شهامت و اراده به تنهایی نتیجه نمی‌دهد.

شما می‌توانید بنشینید و هر چقدر می‌خواهید بگویید:

You can sit there and tell me all you want,

"Hey man, pick yourself up by the bootstraps."

«ببین رفیق، خودت را با بند کفشت بالا بکش.» [کنایه از استفاده از حداقل ها برای نجات]

But if I was born without any straps on my boots --

ولی اگر من بدون بند کفش بدنیا آمده باشم

(Laughter)

(خنده)

How am I supposed to pick myself up?

چطور می‌توانم خودم را بالا بکشم؟

(Applause)

(تشویق)

Job training,

کارآموزی،

mentoring,

راهنمایی کردن،

counseling ...

مشورت دادن،

Teaching young people to learn from their mistakes

اینکه به آن‌ها یاد دهیم از اشتباهاتشان درس بگیرند

instead of criminalizing them,

به جای برچسب خلافکار زدن به آن‌ها،

and dragging them out of their classrooms like animals.

و بیرون کشیدن آن‌ها از کلاس‌شان، مثل حیوان‌ها.

How about this?

چطور است این کار را کنیم؟

I propose that we implement restorative justice in every high school in America.

پیشنهاد من این‌ست که عدالت ترمیمی و بازگرداننده را

در تمام دبیرستان‌های امریکا پیاده‌سازی کنیم.

(Applause)

(تشویق)

So we went out to test these ideas in the community of Watts in LA

بنابراین ما رفتیم تا این ایده‌ها را در انجمن منطقه‌ی واتس در لس‌انجلس

with 40 young people that had been pushed out of school.

روی چهل نفر که از مدرسه بیرون رانده شده بودند امتحان کنیم.

William was one of them.

ویلیام یکی از آنها بود.

William was the kind of kid that had been given every label.

ویلیام از آن بچه‌هایی بود که هر نوع برچسبی را به او زده بودند.

He had dropped out, he was a gang member,

اخراج شده بود، عضو گروهی خرابکار شده بود،

a criminal.

یک مجرم.

And when we met him he was very resistant.

و وقتی ما ملاقاتش کردیم خیلی مقاومت نشان می‌داد.

But I remember what Ms. Russ used to say.

ولی یادم آمد خانم راس چه می‌گفت.

"Hey, I'm here for you whenever you're ready."

«آهای، من اینجام که کمکت کنم، هروقت تو آماده بودی...»

(Laughter)

(خنده)

So over time --

بنابراین با گذشت زمان --

over time he began to open up.

با گذشت زمان او شروع به صحبت کرد.

And I remember the day that he made the switch.

و روزی را که این کار را شروع کرد یادم هست.

We were in a large group

در یک جلسه‌ی گروهی بزرگ بودیم

and a young lady in our program was crying

و یک خانم جوان در برنامه‌مان داشت گریه می‌کرد

because she told us her powerful story

به خاطر گفتن ماجرای تاثیرگذاری

of her dad being killed

از پدرش که کشته شده بود،

and then his body being shown in the newspaper the next day.

و بعد فرداد جسدش در روزنامه نشان داده شده.

And as she's crying, I don't know what to do,

و همینطور که گریه می‌کرد، نمی‌دانستم چکار کنم،

so I give her her space,

بنابراین راحتش گذاشتم،

and William had enough.

و ویلیام دیگر طاقت نیاورد.

He slammed his hands on the desk and he said,

دستش را روی میز کوبید و گفت:

"Hey, everybody! Group hug! Group hug!"

«آهای، همگی! بغل گروهی! بغل گروهی!»

(Applause)

(تشویق جمع)

This young lady's tears and pain turned into joy and laughter

اشک‌های این خانم جوان، تبدیل شد به شادی و خنده

knowing that her community had her back,

[چرا که] می‌دانست این جمع که او متعلق به آن است هوایش را دارد،

and William had now learned that he did have a purpose in life:

و ویلیام حالا فهمیده بود که هدفی در زندگی دارد:

to help to heal the souls of people in his own community.

که به التیام روح افراد مانند خودش کمک کند.

He told us his story.

او ماجرایش را برایمان گفت،

We refined his story

و ما آن را اینطور بهتر کردیم

to go from being the story of a victim to being the story of a survivor

که از داستان یک قربانی تبدیل شود به داستان یک نجات یافته

that has overcome adversity.

که بر فقر و بدبختی غلبه کرده.

We placed high value on it.

ارزش بالایی به سرگذشتش بخشیدیم.

William went on to finish high school,

ویلیام بعد از آن دبیرستان را تمام کرد،

get his security guard certificate to become a security guard,

گواهی محافظ امنیتی‌اش را گرفت تا یک محافظ امنیتی شود،

and is now working at a local school district.

و الان در یک ناحیه‌ی تحصیلی محلی کار می‌کند.

(Applause)

(تشویق)

Ms. Russ's mantra --

حرف همیشگی خانم راس --

her mantra was always,

حرف همیشگی‌اش این بود:

"when you teach to the heart, the mind will follow."

«وقتی به دل می‌آموزی، ذهن هم می‌فهمد و دنبال می‌کند.»

The great writer Khalil Gibran says,

نویسنده‌ی بزرگ خلیل جبران می‌گوید:

"Out of suffering have emerged the greatest souls.

«در اثر رنج والاترین روح‌ها پدید آمده‌اند،

The massive characters are seared with scars."

شخصیت‌های عظیم نشان‌هایی از زخم‌ها دارند.»

I believe that in this education revolution that we're talking about

من معتقدم در این انقلاب آموزشی که مورد بحثمان است

we need to invite the souls of the young people that we work with,

نیاز داریم روح جوانانی که با آن‌ها کار می‌کنیم را بطلبیم،

and once they're able to refine --

و زمانی که توانستند اراده، بهبودپذیری و شخصیتشان را

identify their grit, resilience and character

that they've already developed --

که تا کنون بدست آورده‌اند بشناسند و بپالایند،

their academic performance will improve.

بازدهی تحصیلی‌شان هم پیشرفت می‌کند.

Let's believe in young people.

بیایید به جوان‌ها باور داشته باشیم.

Let's provide them the right kinds of resources.

بیایید منابع درست را در اختیارشان قرار دهیم.

I'll tell you what my teacher did for me.

به شما می‌گویم که معلم من برایم چه کرد،

She believed in me so much

او آنقدر به من باور داشت،

that she tricked me into believing in myself.

که مرا گول زد تا به خودم باور پیدا کنم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق جمع)