What I discovered in New York City trash | Robin Nagle

رابین نِیگِل: آنچه که در سیستم دفع زباله‌ی نیویورک کشف کردم

Translator: Amirpouya Ghaemian Reviewer: narsis sh

I was about 10 years old

حدوداً ۱۰ ساله بودم

on a camping trip with my dad

که با پدرم در کوه‌های آندریونداک، اردو زدیم،

in the Adirondack Mountains, a wilderness area

منطقه ای بکر،

in the northern part of New York State.

در بخش شمالی نیویورک.

It was a beautiful day.

روز زیبایی بود.

The forest was sparkling.

جنگل می درخشید.

The sun made the leaves glow like stained glass,

خورشید باعث می شد برگ‌ها مثل شیشه‌ی خراش داده شده بدرخشند،

and if it weren't for the path we were following,

و اگر جاده ای که داشتیم روی آن راه می رفتیم نبود،

we could almost pretend we were

تقریباً می توانستیم وانمود کنیم که

the first human beings to ever walk that land.

اولین انسان‌هایی هستیم که تا به حال در آن جا قدم گذاشته ایم.

We got to our campsite.

ما به محل اردو زدن رفتیم.

It was a lean-to on a bluff

آن جا آلاچیق کوچکی بود که در یک سراشیبی ساخته شده بود،

looking over a crystal, beautiful lake,

و به سمت دریاچه‌ی زیبا و درخشانی دید داشت،

when I discovered a horror.

تا این که آن منظره ی وحشتناک را دیدم.

Behind the lean-to was a dump,

در پشت آن آلاچیق کپه ای از زباله بود،

maybe 40 feet square

که مساحتی در حدود 4 متر مربع داشت،

with rotting apple cores

و پر از سیب‌های گاز خورده ی گندیده

and balled-up aluminum foil,

و ورقه‌های آلومینیوم مچاله شده،

and a dead sneaker.

و یک کفش ورزشی پاره بود.

And I was astonished,

من تعجب زده،

I was very angry, and I was deeply confused.

خیلی عصبانی و فوق العاده گیج بودم.

The campers who were too lazy

کسانی که در این جا اردو زده بودند آن قدر تنبل بودند

to take out what they had brought in,

که زورشان می آمد چیز هایی را که با خودشان آورده بودند ببرند،

who did they think would clean up after them?

آن‌ها با خودشان فکر می کردند چه کسی قرار است آن جا را تمیز کند؟

That question stayed with me,

این سؤال در ذهن من باقی ماند،

and it simplified a little.

و البته کمی مختصرتر شد.

Who cleans up after us?

چه کسی محیط زندگی ما را تمیز می کند؟

However you configure

هر کسی که باشید،

or wherever you place the us,

و در هر کجای جهان که باشید،

who cleans up after us in Istanbul?

چه کسی محیط زندگی شما را در استانبول تمیز می کند؟

Who cleans up after us in Rio

چه کسی محیط زندگی شما را در ریو،

or in Paris or in London?

یا پاریس یا لندن تمیز می کند؟

Here in New York,

این جا در نیویورک،

the Department of Sanitation cleans up after us,

سازمان شهرداری محیط زندگی ما را تمیز می کند،

to the tune of 11,000 tons of garbage

و تا ۱۱٫۰۰۰ تن زباله

and 2,000 tons of recyclables every day.

و ۲٫۰۰۰ تن مواد بازیافتی را از سطح شهر جمع آوری می کنند.

I wanted to get to know them as individuals.

من می خواستم آن‌ها را به اسم بشناسم.

I wanted to understand who takes the job.

من می خواستم بدانم چه کسی این کار را انجام می دهد.

What's it like to wear the uniform

پوشیدن آن یونیفرم و جا به جا کردن کیسه‌ها چه حسی دارد؟

and bear that burden?

پوشیدن آن یونیفرم و جا به جا کردن کیسه ها چه حسی دارد؟

So I started a research project with them.

پس من یک پروژه‌ی تحقیقاتی را در مورد آن‌ها شروع کردم.

I rode in the trucks and walked the routes

من در کامیون آن ها نشستم و مسیر‌هایی را با آن‌ها راه رفتم

and interviewed people in offices and facilities

و با آن‌ها در ادارات و مؤسسات مختلف

all over the city,

در سراسر شهر مصاحبه کردم،

and I learned a lot,

و چیز‌های زیادی از آن‌ها یاد گرفتم،

but I was still an outsider.

اما هنوز برای آن‌ها یک غریبه بودم.

I needed to go deeper.

من باید به میان آن‌ها می رفتم.

So I took the job as a sanitation worker.

بنابراین به عنوان یک کارگر شهرداری استخدام شدم.

I didn't just ride in the trucks now. I drove the trucks.

من دیگر تنها در کامیون آن‌ها ننشسته بودم. من راننده ی آن کامیون‌ها بودم.

And I operated the mechanical brooms and I plowed the snow.

و با کامیون‌های مجهز به جاروی مکانیکی کار کردم و برف‌ها را جارو کردم.

It was a remarkable privilege

این موقعیتی بی نظیر

and an amazing education.

و درسی فوق العاده بود.

Everyone asks about the smell.

همه در مورد بویی که احساس می کردم می پرسند.

It's there, but it's not as prevalent as you think,

این بو وجود دارد، منتها آن قدر ها هم که شما فکر می کنید همیشه و همه جا نیست،

and on days when it is really bad,

و روز‌هایی که شدت این بو زیاد می شود،

you get used to it rather quickly.

شما سریع به آن عادت می کنید.

The weight takes a long time to get used to.

اما زمان زیادی می برد تا شما به وزن این کیسه ها عادت کنید.

I knew people who were several years on the job

من افرادی را با سابقه ی چند ساله می شناختم

whose bodies were still adjusting to the burden

که کمرشان زیر وزن این زباله ها

of bearing on your body

که به چندین هزار تن در هر هفته می رسید

tons of trash every week.

خم شده بود و حالت گرفته بود.

Then there's the danger.

و اما خطر اصلی کار.

According to the Bureau of Labor Statistics,

بنا به آمارگیری اتحادیه ی کارگری،

sanitation work is one of the 10 most dangerous

کارگری در سازمان شهرداری یکی از ۱۰ شغل خطرناک

occupations in the country,

در این کشور است،

and I learned why.

و من فهمیدم که چرا.

You're in and out of traffic all day,

یک کارگر شهرداری تمام روز در خیابان ها است،

and it's zooming around you.

و خطر تصادف دائم او را تهدید می کند.

It just wants to get past you, so it's often

وسایل نقلیه می خواهند سریع تر از کنار او رد شوند،

the motorist is not paying attention.

و گاهی مواقع، موتور سوار ها بی احتیاطی می کنند.

That's really bad for the worker.

چنین چیزی برای یک کارگر خیلی خطرناک است.

And then the garbage itself is full of hazards

و خود زباله هم پر از مواد سمی است

that often fly back out of the truck

که در غالب مواقع از پشت کامیون شهرداری متصاعد می شود

and do terrible harm.

و آسیب های شدیدی به آن ها می رساند.

I also learned about the relentlessness of trash.

من در مورد بی رحمی زباله‌ها فهمیدم.

When you step off the curb

وقتی شما از جدول خیابان این طرف تر می آیید،

and you see a city from behind a truck,

و شهر را از پشت یک کامیون نگاه می کنید،

you come to understand that trash

می فهمید که زباله‌ها

is like a force of nature unto itself.

مثل نیروی طبیعت علیه خودش هستند.

It never stops coming.

هرگز متوقف نمی شوند.

It's also like a form of respiration or circulation.

این روند همین طور مثل نفس کشیدن یا گردش خون است.

It must always be in motion.

همیشه باید در حرکت باشد.

And then there's the stigma.

و مشکل بعدی دید بد جامعه است.

You put on the uniform, and you become invisible

وقتی که یک کارگر یونیفرم شهرداری را بپوشد، هیچکس او را نمی بیند،

until someone is upset with you for whatever reason

مگر این که کسانی به هر دلیلی از دست او عصبانی شود،

like you've blocked traffic with your truck,

مثلاً به خاطر این که راه را با کامیونش بند آورده است،

or you're taking a break too close to their home,

یا وقتی دارند استراحت می کند بیش از حد به خانه شان نزدیک است،

or you're drinking coffee in their diner,

یا این که در قهوه خانه ی آن‌ها قهوه می خورد،

and they will come and scorn you,

و آن‌ها می آیند و او را تحقیر می کنند،

and tell you that they don't want you anywhere near them.

و می گویند که دوست ندارند نزدیکشان باشد.

I find the stigma especially ironic,

به نظر من این دید بد خیلی عجیب بود،

because I strongly believe that sanitation workers

چون من قویاً باور داشتم که کارگران شهرداری

are the most important labor force

مهم ترین نیرو‌های عملیاتی

on the streets of the city, for three reasons.

در خیابان‌های شهر هستند؛ به سه دلیل.

They are the first guardians of public health.

آن‌ها حافظان سلامت جامعه هستند.

If they're not taking away trash

و اگر آن‌ها زباله ها را هر روز

efficiently and effectively every day,

سریع و به طور کامل جمع آوری نکنند،

it starts to spill out of its containments,

محتویات آن شروع به نشت کردن به بیرون می کنند،

and the dangers inherent to it threaten us

و خطرات آن‌ها ما را به طور جدی تهدید می کنند.

in very real ways.

و خطرات آن‌ها ما را به طور جدی تهدید می کنند.

Diseases we've had in check for decades and centuries

بیماری‌هایی که به مدت ده ها و صد ها سال ریشه کن شده بودند،

burst forth again and start to harm us.

مجدداً با قدرت تمام حمله می کنند و انسان‌ها را مبتلا می کنند.

The economy needs them.

اقتصاد به آن‌ها نیاز دارد.

If we can't throw out the old stuff,

اگر ما نتوانیم محصولات قدیمی را دور بیندازیم،

we have no room for the new stuff,

جایی برای محصولات جدید نداریم،

so then the engines of the economy

و وقتی تقاضای جامعه پایین بیاید،

start to sputter when consumption is compromised.

سیستم اقتصادی با مشکل جدی مواجه می شود.

I'm not advocating capitalism, I'm just pointing out their relationship.

من از نظام سرمایه داری دفاع نمی کنم، بلکه تنها دارم به رابطه ی بین آن‌ها اشاره می کنم.

And then there's what I call

و مورد بعدی چیزی است که به آن می گویم،

our average, necessary quotidian velocity.

سرعت متوسط شبانه روزی حیاتی ما.

By that I simply mean

منظور من از آن این است که

how fast we're used to moving

در عصر حاضر باید چقدر سریع عمل کنیم.

in the contemporary day and age.

در عصر حاضر باید چقدر سریع عمل کنیم.

We usually don't care for, repair, clean, carry around

ما خیلی به تعمیر، تمیز کردن و جا به جا کردنِ

our coffee cup, our shopping bag,

فنجان قهوه مان، کیسه‌ی خریدمان،

our bottle of water.

و بطری آبمان اهمیت نمی دهیم.

We use them, we throw them out, we forget about them,

ما از آن‌ها استفاده می کنیم، آن‌ها را دور می اندازیم، و فراموششان می کنیم،

because we know there's a workforce

چون ما می دانیم کارگرانی وجود دارند

on the other side that's going to take it all away.

که آن‌ها را جمع آوری می کنند.

So I want to suggest today a couple of ways

من می خواهم امروز راه‌هایی را

to think about sanitation that will perhaps help

درباره ی نحوه‌ی تفکر درباره ی نظافت شهری پیشنهاد کنم،

ameliorate the stigma

تا شاید این دید بد جامعه اصلاح شود

and bring them into this conversation

و در این باره بحث کنیم که

of how to craft a city that is sustainable and humane.

چگونه شهری قابل تحمل با مردمی مهربان بسازیم.

Their work, I think, is kind of liturgical.

کار آن‌ها، به نظر من، نوعی عبادت است.

They're on the streets every day, rhythmically.

آن‌ها هر روز به طور مرتب به خیابان‌ها می آیند.

They wear a uniform in many cities.

آن‌ها در بسیاری از شهر‌ها یک یونیفرم یکسان می پوشند.

You know when to expect them.

شما می دانید چه زمانی باید منتظر آن‌ها باشید.

And their work lets us do our work.

و کار آن‌ها به ما اجازه می دهد تا ما بتوانیم به کار خودمان برسیم.

They are almost a form of reassurance.

کار آن‌ها نوعی اطمینان بخشی است.

The flow that they maintain

جریانی را که آن‌ها برقرار نگه می دارند،

keeps us safe from ourselves,

ما را از آسیب های خودمان،

from our own dross, our cast-offs,

از پسماند های خودمان و از دورریز‌های خودمان حفظ می کند،

and that flow must be maintained always

و هر اتفاقی که بیفتد،

no matter what.

این جریان باید برای همیشه برقرار باشد.

On the day after September 11 in 2001,

فردای روزی که حادثه ی ۱۱ سپتامبر سال ۲۰۰۱ رخ داد (عملیات تروریستی برج های دوقلو)

I heard the growl of a sanitation truck on the street,

من صدای کامیون شهرداری را در خیابان شنیدم،

and I grabbed my infant son and I ran downstairs

و پسر کوچکم را بغلم گرفتم و به بیرون از خانه دویدم،

and there was a man doing his paper recycling route

و مردی را آن جا دیدم که داشت کاغذ های بازیافتی را جمع آوری می کرد،

like he did every Wednesday.

دقیقاً همان طور که هر چهارشنبه این کار را انجام می داد.

And I tried to thank him for doing his work

و من تلاش کردم تا از او بابت کاری که در آن روز به خصوص

on that day of all days,

مثل تمامی روز‌های دیگر انجام می داد تشکر کنم،

but I started to cry.

اما گریه ام گرفت.

And he looked at me,

و او به من نگاه کرد،

and he just nodded, and he said,

و تنها سرش را تکان داد، و گفت،

"We're going to be okay.

"همه چیز بهتر می شود.

We're going to be okay."

همه چیز بهتر می شود."

It was a little while later that I started

کمی بعد من تحقیقاتم را

my research with sanitation,

در مورد کارگران شهرداری شروع کردم،

and I met that man again.

و آن مرد را دوباره ملاقات کردم.

His name is Paulie, and we worked together many times,

اسم او پائولی است، و ما چندین بار با هم کار کردیم،

and we became good friends.

و دوستان خوبی شدیم.

I want to believe that Paulie was right.

من می خواهم باور کنم که حق با پائولی بود.

We are going to be okay.

همه چیز بهتر می شود.

But in our effort to reconfigure

اما در تلاشی که برای تغییر ساختار بشریت بر روی زمین انجام می دهیم،

how we as a species exist on this planet,

اما در تلاشی که برای تغییر ساختار بشریت بر روی زمین انجام می دهیم،

we must include and take account of

باید تمامی هزینه‌های آن را در نظر بگیریم و بپردازیم،

all the costs, including the very real human cost

از جمله ارزش انسانی گرانبهای کارگر.

of the labor.

از جمله ارزش انسانی گرانبهای کارگر.

And we also would be well informed

و همین طور باید کاملاً در این زمینه مطلع شویم

to reach out to the people who do that work

تا سراغ آن کارگران شهرداری برویم

and get their expertise

و از تجربه ی آن‌ها

on how do we think about,

در این باره کمک بگیریم که،

how do we create systems around sustainability

چگونه می توانیم سیستم‌هایی را طراحی کنیم

that perhaps take us from curbside recycling,

که شاید بتوانند جمع آوری زباله‌های بازیافتی از کنار خیابان را

which is a remarkable success across 40 years,

که موفقیت بزرگی طی 40 سال گذشته در ایالات متحده

across the United States and countries around the world,

و کشور‌های دیگر جهان بوده است، منسوخ کند،

and lift us up to a broader horizon

و ما را به جایی برساند

where we're looking at other forms of waste

که به دنبال محصولات جدیدی باشیم

that could be lessened

که مقدار پسماند‌های آن از هنگام تولید در کارخانه ها

from manufacturing and industrial sources.

و استخراج مواد اولیه ی صنعتی کمتر شود.

Municipal waste, what we think of when we talk about garbage,

پسماند‌های شهری، چیزی که ما فکر می کنیم تمامی حجم زباله‌ها هستند،

accounts for three percent of the nation's waste stream.

تنها 3 درصد از میزان تولید زباله‌ی کشور را تشکیل می دهند.

It's a remarkable statistic.

این آمار قابل توجهی است.

So in the flow of your days,

پس در روز‌های آینده،

in the flow of your lives,

اگر هر کدام از شما،

next time you see someone whose job is

کسی را دیدید که شغلش

to clean up after you,

تمیز کردن محیط زیست شماست،

take a moment to acknowledge them.

چند لحظه وقت بگذارید تا از او قدردانی کنید.

Take a moment to say thank you.

چند لحظه وقت بگذارید تا بگویید: "ممنونم."

(Applause)

(تشویق حاضرین)