What is so special about the human brain? | Suzana Herculano-Houzel

سوزانا هرکولانو-هوزل: چه چیز مغز انسان ویژه است؟

Translator: Parissa Kalaee Reviewer: soheila Jafari

What is so special about the human brain?

چه چیز در خصوص مغز انسان این قدر ویژه است؟

Why is it that we study other animals

چرا ما بقیه حیوونا رو مطالعه میکنیم

instead of them studying us?

به جای اینکه اونا، ما را مطالعه کنند؟

What does a human brain have or do

مغز انسان چی داره یا انجام میده

that no other brain does?

که بقیه مغزها ندارند؟

When I became interested in these questions about 10 years ago,

وقتی حدود ده سال پیش به این سئوالات علاقمند شدم،

scientists thought they knew what different brains were made of.

دانشمندان فکر میکردند که می دونن مغزهای مختلف از چی ساخته شدن.

Though it was based on very little evidence,

از اونجا که بر مبنای شواهد کمی بود،

many scientists thought that all mammalian brains,

خیلی از دانشمندها فکر میکردن مغز همه پستانداران،

including the human brain,

من جمله مغز انسان،

were made in the same way,

به یه روش ساخته شدن،

with a number of neurons that was always

با تعدادی سلول عصبی که همیشه

proportional to the size of the brain.

متناسب با اندازه مغز بودن.

This means that two brains of the same size,

به این معنا که دو مغز با اندازه یکسان،

like these two, with a respectable 400 grams,

مثل این دوتا، با ۴۰۰ گرم قابل احترام،

should have similar numbers of neurons.

باید تعداد مساوی سلول عصبی داشته باشن.

Now, if neurons are the functional

حالا، اگه سلول های عصبی واحدای برای پردازش

information processing units of the brain,

اطلاعات کاربردی مغز باشن،

then the owners of these two brains

اونوقت صاحبان این دو مغز

should have similar cognitive abilities.

باید توانایی های شناختی یکسانی داشته باشن.

And yet, one is a chimp,

ولی، یکی شون شامپانزه است،

and the other is a cow.

اون یکی گاوه.

Now maybe cows have a really rich

حالا شاید گاوها یه زندگی مغزی درونی

internal mental life and are so smart

خیلی گرانبهایی داشته باشن و اونقدر باهوشن که

that they choose not to let us realize it,

انتخاب کردن به ما اجازه ندن اونو بفهمیم،

but we eat them.

ولی ما اونا رو می خوریم.

I think most people will agree

فکر کنم بیشتر آدمها موافقند که

that chimps are capable of much more complex,

شامپانزه های توانایی رفتارهای پیچیده تر،

elaborate and flexible behaviors than cows are.

جزئی تر و انعطاف پذیرتری را نسبت به گاوها دارن.

So this is a first indication that the

پس این اولین نشانه است که

"all brains are made the same way" scenario

سناریو "همه مغزها به یه روش ایجاد شدن"

is not quite right.

خیلی درست نیست.

But let's play along.

ولی بذارین باهاش ور بریم.

If all brains were made the same way

اگه همه مغزها به یه روش ایجاد شده بودن

and you were to compare animals with brains of different sizes,

و قرار بود حیوونا با اندازه مغزگوناگون رو با هم مقایسه کنید،

larger brains should always have more neurons

مغزهای بزرگتر همیشه باید سلولهای عصبی بیشتری

than smaller brains, and the larger the brain,

نسبت به مغزهای کوچکتر داشته باشن، و هر چه مغز بزرگتر،

the more cognitively able its owner should be.

توانایی شناختی صاحبش باید بیشتر باشه.

So the largest brain around should also be

پس بزرگترین مغز موجود باید بیشترین توانایی

the most cognitively able.

شناختی رو داشته باشه.

And here comes the bad news:

و حالا خبرهای بد:

Our brain, not the largest one around.

مغز ما بزرگترین مغز موجود نیست.

It seems quite vexing.

خیلی ناراحت کننده به نظر میاد.

Our brain weighs between 1.2 and 1.5 kilos,

مغز ما بین ۱/۲ تا ۱/۵ کیلو است،

but elephant brains weigh between four and five kilos,

ولی مغز فیل ها بین ۴ تا ۵ کیلو است،

and whale brains can weigh up to nine kilos,

و مغز وال ها تا ۹ کیلو هم میرسه،

which is why scientists used to resort to saying

که دلیل اینه که دانشمندان به این گفته متوسل میشن

that our brain must be special

که مغز ما باید خاص باشه

to explain our cognitive abilities.

که توانایی های شناختی مون رو توضیح بده.

It must be really extraordinary,

باید واقعاً خارق العاده باشه،

an exception to the rule.

یک استثناء برای قاعده.

Theirs may be bigger, but ours is better,

مغز اونها بزرگتره، ولی مال ما بهتره،

and it could be better, for example,

و می تونست بهتر باشه، به عنوان مثال،

in that it seems larger than it should be,

چون بزرگتر از اونی که باید باشه به نظر میاد،

with a much larger cerebral cortex than we should have

با قشر مغز بسیار بزرگتر از اونی که باید داشته باشیم

for the size of our bodies.

نسبت به اندازه بدنمون.

So that would give us extra cortex

بنابراین اون به ما قشای اضافی میده

to do more interesting things than just operating the body.

که کارهای جالبتری نسبت به فقط اداره بدنمون انجام بدیم .

That's because the size of the brain

چون اندازه مغز

usually follows the size of the body.

معمولاً پیروی اندازه بدن است.

So the main reason for saying that

پس مهترین دلیل برای گفتن این که

our brain is larger than it should be

مغز ما بزرگتر از اونیه که باید باشه

actually comes from comparing ourselves

در واقع از مقایسه خودمان با

to great apes.

کَپی های بزرگ (انسان واران).

Gorillas can be two to three times larger than we are,

گوریل ها می تونن دو تا سه برابر بزرگتر از ما باشن،

so their brains should also be larger than ours,

پس مغز اونا هم می تونه بزرگتر از مال ما باشه،

but instead it's the other way around.

ولی به جایش یه طور دیگه ای است.

Our brain is three times larger than a gorilla brain.

مغز ما سه برابر بزرگتر از مغز گوریل است.

The human brain also seems special

مغز انسان هم چنین خاص به نظر میرسه

in the amount of energy that it uses.

در میزان انرژی مصرفی.

Although it weighs only two percent of the body,

اگرچه فقط دو درصد وزن بدن هست،

it alone uses 25 percent of all the energy

به تنهایی مصرف کننده ۲۵ درصد کل انرژی است

that your body requires to run per day.

که بدن شما هر روز برای کار کردن نیاز داره.

That's 500 calories out of a total of 2,000 calories,

۵۰۰ کالری از مجموع ۲٫۰۰۰ کالری کل روزانه بدن،

just to keep your brain working.

فقط برای اینه که مغزتون کار کنه مصرف میشه.

So the human brain is larger than it should be,

پس مغز انسان باید بزرگتر از اینی که هست باشه،

it uses much more energy than it should,

میزان مصرف انرژیش بیشتر از اونیه که باید،

so it's special.

پس خاص است.

And this is where the story started to bother me.

و از اینجا بود که قضیه برای من آزاردهنده شد.

In biology, we look for rules

در زیست شناسی،ما دنبال قواعدی هستیم

that apply to all animals and to life in general,

که به طور کلی به همه حیوانات و زندگی قابل تعمیم باشه،

so why should the rules of evolution

پس چرا قواعد تکامل

apply to everybody else but not to us?

به همه قابل تعمیم هست به غیر از ما؟

Maybe the problem was with the basic assumption

شاید مشکل فرض اولیه بوده

that all brains are made in the same way.

که همه مغزها با یه روش ساخته شدن.

Maybe two brains of a similar size

شاید دو مغز با اندازه یکسان

can actually be made of very different numbers of neurons.

واقعاً از تعداد متفاوتی سلول عصبی ساخته شده باشه.

Maybe a very large brain

شاید یه مغز خیلی بزرگ

does not necessarily have more neurons

لزوماً تعداد سلول های عصبی اش بیشتر از

than a more modest-sized brain.

یه مغز اندازه متوسط نباشه.

Maybe the human brain actually has the most neurons

شاید مغز انسان واقعاً بیشترین سلول عصبی

of any brain, regardless of its size,

همه مغزا رو داره، جدای از اندازه اش،

especially in the cerebral cortex.

مخصوصاً در قشر مغزی.

So this to me became

پس این برای من تبدیل شد

the important question to answer:

به سئوال مهمی که جواب بدم:

how many neurons does the human brain have,

مغز انسان چند سلول عصبی داره،

and how does that compare to other animals?

و اون در مقایسه با بقیه حیوانات چطوریه؟

Now, you may have heard or read somewhere

حالا، شاید شما جایی خونده باشین یا شنیده باشین

that we have 100 billion neurons,

که ما صد میلیارد سلول عصبی داریم،

so 10 years ago, I asked my colleagues

پس ده سال قبل، من از همکارانم پرسیدم

if they knew where this number came from.

که اونا میدونن این عدد از کجا اومده.

But nobody did.

ولی هیچکس نمی دونست.

I've been digging through the literature

شروع کردن به گشتن در مقالات علمی

for the original reference for that number,

برای مرجع اصلی اون عدد،

and I could never find it.

و هیچ وقت پیدایش نکردم.

It seems that nobody had actually ever counted

به نظر میرسه که هیچکس واقعاً نشمرده باشه

the number of neurons in the human brain,

تعداد سلولای عصبی مغز انسان رو،

or in any other brain for that matter.

یا هر مغز دیگه ای رو برای اون کار.

So I came up with my own way to count cells in the brain,

پس من با روش خودم شروع کردم برای شمردن سلول های مغز،

and it essentially consists of

و اون الزاماً تشکیل می شد از

dissolving that brain into soup.

حل کردن مغز در سوپ.

It works like this:

این جوری کار میکنه:

You take a brain, or parts of that brain,

مغز را برمیدارین، یا بخش هایی از اون رو،

and you dissolve it in detergent,

و در مایع شوینده حل می کنید،

which destroys the cell membranes

که غشای سلولی رو از بین میبره

but keeps the cell nuclei intact,

ولی هسته سلول را سالم نگه میداره،

so you end up with a suspension of free nuclei

که در آخر به سوسپانسیون هسته آزاد می رسید

that looks like this,

که این شکلیه،

like a clear soup.

شبیه یه سوپ شفاف.

This soup contains all the nuclei

اون سوپ شامل همه هسته هاست

that once were a mouse brain.

که یه زمانی مغز موش بودن.

Now, the beauty of a soup is that because it is soup,

حالا، زیبایی سوپ اینه که به خاطر سوپ بودنش،

you can agitate it and make those nuclei

میشه تحریکش کرد و یه کاری کرد که همه هسته ها

be distributed homogeneously in the liquid,

به صورت همگنی در مایع پخش بشن،

so that now by looking under the microscope

پس حالا با نگاه در زیر میروسکوپ

at just four or five samples of this homogeneous solution,

به چهار یا پنج نمونه از این محلول همگن،

you can count nuclei, and therefore tell

میشه هسته ها را شمرد و بعدش گفت

how many cells that brain had.

مغز چند سلول داره.

It's simple, it's straightforward,

ساده و سر راست.

and it's really fast.

و واقعاً سریع.

So we've used that method to count neurons

پس ما از اون روش برای شمردن سلول های عصبی

in dozens of different species so far,

چندین و چند نمونه مختلف تا به حال استفاده کردیم،

and it turns out that all brains

و این نتیجه حاصل شد که همه مغزها

are not made the same way.

با یک روش ایجاد نشده اند.

Take rodents and primates, for instance:

به عنوان مثال، جوندگان و نخستی سانان:

In larger rodent brains, the average size

در مغزهای بزرگتر جوندگان، اندازه متوسط

of the neuron increases,

سلول های عصبی افزایش پیدا می کنه،

so the brain inflates very rapidly

پس مغز به سرعت رشد میکنه

and gains size much faster than it gains neurons.

و اندازه میگیره زودتر از اینکه سلول عصبی بسازه.

But primate brains gain neurons

ولی نخستی سانان سلول عصبی میسازن

without the average neuron becoming any larger,

بدون این که تعداد سلولهای عصبی خیلی بزرگتر بشه،

which is a very economical way

که یک راه خیلی اقتصادی

to add neurons to your brain.

برای افزودن سلول عصبی به مغزتونه.

The result is that a primate brain

نتیجه اینکه مغز یک نخستی سان

will always have more neurons than a rodent brain of the same size,

همیشه نورون های بیشتری از مغز یک جونده همون اندازه داره،

and the larger the brain,

و هر چی مغز بزرگتره،

the larger this difference will be.

این تفاوت بیشتره.

Well, what about our brain then?

خب، پس مغز ما چی؟

We found that we have, on average,

کشف کردیم که ما، به طور متوسط،

86 billion neurons,

۸۶ میلیارد سلول عصبی داریم،

16 billion of which are in the cerebral cortex,

۱۶ میلیاردش درقشر مغزه،

and if you consider that the cerebral cortex

و اگه قشر مغز رو

is the seat of functions like

به عنوان پایه عملکردهایی مثل

awareness and logical and abstract reasoning,

آگاهی، استدلال منطقی و انتزاعی بدونید،

and that 16 billion is the most neurons

و اون ۱۶ میلیارد بیشترین تعداد سلول عصبیه که

that any cortex has,

هر قشری داره،

I think this is the simplest explanation

من فکر می کنم که ساده ترین توضیح

for our remarkable cognitive abilities.

برای توانایی های شناختی بی نظیرما باشه.

But just as important is what the 86 billion neurons mean.

ولی به همون درجه اهمیت معنای ۸۶ میلیارد سلول عصبی است.

Because we found that the relationship

چون ما رابطه بین

between the size of the brain and its number of neurons

اندازه مغز و تعداد سلولهای عصبی رو پیدا کردیم

could be described mathematically,

میشه با ریاضیات توضیح داد،

we could calculate what a human brain

ما می تونیم حساب کنیم که مغز انسان چه

would look like if it was made like a rodent brain.

شکلی می شد اگه شبیه مغز یک جونده ساخته میشد.

So, a rodent brain with 86 billion neurons

پس، مغز یک جونده با ۸۶ میلیارد سلول عصبی

would weigh 36 kilos.

۳۶ کیلو خواهد بود.

That's not possible.

امکان پذیر نیست.

A brain that huge would be crushed

یه مغز به اون بزرگی ممکنه به خاطر

by its own weight,

وزنش از کار بیفته،

and this impossible brain would go

و این مغز غیرممکن باید در یک بدن

in the body of 89 tons.

۸۹ تنی قرار بگیره.

I don't think it looks like us.

فکر نمی کنم شکل ما باشه.

So this brings us to a very important conclusion already,

پس این منو به یک نتیجه خیلی مهم رسوند،

which is that we are not rodents.

که ما جونده نیستیم.

The human brain is not a large rat brain.

مغز انسان، مغز یک موش بزرگ نیست.

Compared to a rat, we might seem special, yes,

در مقایسه با موش، ما خاص به نظر می رسیم، بله،

but that's not a fair comparison to make,

ولی اون مقایسه منصفانه ای نیست،

given that we know that we are not rodents.

با دونستن این که ما می دونیم که موش نیستیم.

We are primates,

ما نخستی سان هستیم،

so the correct comparison is to other primates.

پس مقایسه درست با بقیه نخستی سانان است.

And there, if you do the math,

و اونجا اگه محاسبه کنین،

you find that a generic primate

می فهمید که یک نخستی سان معمولی

with 86 billion neurons

با ۸۶ میلیارد سلول عصبی

would have a brain of about 1.2 kilos,

مغزی به اندازه ۱/۲ کیلو خواهد داشت،

which seems just right,

که درست به نظر میرسه،

in a body of some 66 kilos,

در یک بدن تقریباً ۶۶ کیلویی،

which in my case is exactly right,

که در مورد من کاملاً درسته،

which brings us to a very unsurprising

که ما رو به یک نتیجه قابل انتظار

but still incredibly important conclusion:

ولی هنوز به طرز ویژه ای مهم می رسونه:

I am a primate.

من یک نخستی سان هستم.

And all of you are primates.

و همه شما هم نخستی سان هستید.

And so was Darwin.

و داروین هم بود.

I love to think that Darwin would have really appreciated this.

عاشق اینم که فکر کنم اگه داروین بود، این ایده رو تحسین می کرد.

His brain, like ours,

مغز اون، مثل ما،

was made in the image of other primate brains.

از تصویری از مغز دیگر نخستی سانان ساخته شده بود.

So the human brain may be remarkable, yes,

پس مغز انسان شاید بی نظیر باشه، بله،

but it is not special in its number of neurons.

ولی در تعداد سلول های عصبی اش خاص نیست.

It is just a large primate brain.

فقط یه مغز بزرگ نخستی سان است.

I think that's a very humbling and sobering thought

فکر میکنم که خیلی فکر متواضعانه و غمگینه ایه

that should remind us of our place in nature.

که موقعیتمون در طبیعت رو یادمون میاره.

Why does it cost so much energy, then?

پس چرا اینقدر انرژی مصرف میکنه؟

Well, other people have figured out

خب، افراد دیگری حساب کردن که

how much energy the human brain

میزان انرژی مصرفی مغز انسان

and that of other species costs,

و بقیه گونه ها چقدره،

and now that we knew how many neurons

و حالا که میدونیم هر مغز از چند

each brain was made of, we could do the math.

سلول عصبی ساخته شده، میشه حساب کرد.

And it turns out that both human

و نتیجه این که هم انسان

and other brains cost about the same,

و هم بقیه مغزها یه جور مصرف می کنند،

an average of six calories per billion neurons per day.

متوسط ۶ کالری برای هر میلیارد سلول عصبی در روز.

So the total energetic cost of a brain

پس مصرف کل انرژی مغز

is a simple, linear function

ساده است، تابع خطی

of its number of neurons,

از تعداد سلول های عصبی اش.

and it turns out that the human brain

و نتیجه این که مغز انسان

costs just as much energy as you would expect.

همون اندازه انرژی که انتظار دارید مصرف میکنه.

So the reason why the human brain

پس دلیل اینکه چرا مغز انسان

costs so much energy is simply because

اونقدر انرژی مصرف میکنه، به سادگی

it has a huge number of neurons,

اینه که تعداد زیادی سلول عصبی داره،

and because we are primates

و چون ما نخستی سان هستیم

with many more neurons for a given body size

با تعداد بیشتری سلول عصبی در همون اندازه بدن

than any other animal,

به نسبت حیوانات دیگه،

the relative cost of our brain is large,

مصرف نسبی مغز ما زیاده،

but just because we're primates, not because we're special.

ولی فقط چون ما نخستی سان هستیم، نه چون منحصر به فردیم.

Last question, then:

سئوال آخر این که:

how did we come by this remarkable number of neurons,

ما چطور به این تعداد بی نظیر سلول عصبی رسیدیم،

and in particular, if great apes

و به طور خاص، اگر کپی های بزرگ

are larger than we are,

بزرگتر از ما هستند،

why don't they have a larger brain than we do, with more neurons?

چرا اونها مغزشون از ما بزرگتر نیست، با تعداد سلول عصبی بیشتر؟

When we realized how much expensive it is

وقتی فهمیدیم که چقدر هزینه بره که

to have a lot of neurons in the brain, I figured,

در مغز اون تعداد سلول عصبی داشته باشیم،

maybe there's a simple reason.

فکر کردم، شاید یه دلیل ساده داره.

They just can't afford the energy

اونا نمی تونن انرژی رو تقبل کنن

for both a large body and a large number of neurons.

برای یک بدن بزرگ و اون تعداد سلول عصبی.

So we did the math.

پس ما حساب کردیم.

We calculated on the one hand

از یک طرف حساب کردیم

how much energy a primate gets per day

که یک نخستی سان چقدر انرژی هر روز از

from eating raw foods,

خوردن غذای خام به دست میاره،

and on the other hand, how much energy

و از طرف دیگه، چقدر انرژی

a body of a certain size costs

یک بدن با اندازه مشخص می سوزونه

and how much energy a brain of a certain number of neurons costs,

و چقدر انرژی یک مغز با تعداد مشخص سلول عصبی می سوزونه،

and we looked for the combinations

و ما گشتیم دنبال ترکیبات

of body size and number of brain neurons

اندازه بدن و تعداد سلول عصبی مغز که یک

that a primate could afford

نخستی سان میتونه تقبل کنه

if it ate a certain number of hours per day.

اگر تعداد ساعت مشخصی در روز بخوره.

And what we found is that

و اونچه ما کشف کردیم این بود که

because neurons are so expensive,

از آنجا که نورونها بسیار هزینه برند،

there is a tradeoff between body size and number of neurons.

یک بده بستان در اندازه بدن و تعداد سلول های عصبی وجود داره.

So a primate that eats eight hours per day

پس یک نخستی سان که هشت ساعت در روز غذا می خوره

can afford at most 53 billion neurons,

میتونه نهایتاً ۵۳ میلیارد سلول عصبی رو تامین کنه،

but then its body cannot be any bigger

ولی بدنش نمی تونه بزرگتر از

than 25 kilos.

۲۵ کیلو بشه.

To weigh any more than that,

برای بیشتر از اون وزن گرفتن،

it has to give up neurons.

باید از سلولهای عصبی دست بکشه.

So it's either a large body

پس یا یک بدن بزرگ

or a large number of neurons.

یا تعداد بالای سلول عصبی.

When you eat like a primate,

اگه مثل یه نخستی سان بخورید،

you can't afford both.

نمیتونید دوتاش رو تامین کنید.

One way out of this metabolic limitation

یه راه فرار از این محدودیت متابولیک

would be to spend even more hours per day eating,

اینه که ساعات بیشتری رو در روز صرف خوردن کنید،

but that gets dangerous,

ولی خطرناک میشه،

and past a certain point, it's just not possible.

و به یه نقطه مهم میرسه، غیر ممکن است.

Gorillas and orangutans, for instance,

مثلاً گوریل و اورانگوتان،

afford about 30 billion neurons

۳۰ میلیارد نورون رو تامین می کنند

by spending eight and a half hours per day eating,

با ۸ ساعت و نیم خوردن در روز،

and that seems to be about as much as they can do.

و به نظر میرسه نهایت چیزیه که می تونن انجام بدن.

Nine hours of feeding per day

۹ ساعت غذا خوردن در روز

seems to be the practical limit for a primate.

به نظر حد کاربردی یک نخستی سان است.

What about us?

در مورد ما چطور؟

With our 86 billion neurons

با ۸۶ میلیارد نورون ما

and 60 to 70 kilos of body mass,

و وزن بدن حدود ۶۰ تا ۷۰ کیلو،

we should have to spend over nine hours

ما باید بیشتر از ساعت برای غذا

per day every single day feeding,

هر روز وقت صرف کنیم،

which is just not feasible.

که غیر ممکن است.

If we ate like a primate,

اگر ما مثل یک نخستی سان بخوریم،

we should not be here.

ما نباید اینجا باشیم.

How did we get here, then?

پس ما چطوری به اینجا رسیدیم؟

Well, if our brain costs just as much energy

خب، اگر مغز ما همون قدر انرژی که باید رو می سوزونه

as it should, and if we can't spend

و اگه ما نمی تونیم همه ساعتای بیداری

every waking hour of the day feeding,

رو به خوردن بگذرونیم،

then the only alternative, really,

پس تنها راه جایگزین، در واقع،

is to somehow get more energy

اینه که یه جورایی از همون غذا

out of the same foods.

انرژی بیشتری بگیریم.

And remarkably, that matches exactly

و به طرز بینظیری، اون دقیقاً منطبقه با

what our ancestors are believed to have invented

اونچه که باور داریم اجداد ما اختراع کردند

one and a half million years ago,

یک و نیم میلیون سال پیش،

when they invented cooking.

وقتی غذا پختن رو اختراع کردن.

To cook is to use fire

پختن یعنی استفاده از آتش

to pre-digest foods outside of your body.

برای پیش هضم غذا خارج از بدن شما.

Cooked foods are softer, so they're easier to chew

غذاهای پخته نرمترند، پس راحت جویده می شوند

and to turn completely into mush in your mouth,

و کاملاً در دهانتان له می شوند،

so that allows them to be completely digested

پس بهشون اجازه میدین که کامل هضم شوند

and absorbed in your gut,

و در معده تون جذب شوند،

which makes them yield much more energy in much less time.

که به تولید انرژی بیشتر در زمان کمتر می انجامد.

So cooking frees time for us to do

پس غذاپختن برای ما وقت آزاد می کنه که کارهای

much more interesting things with our day

جالبتری رو در روز انجام بدیم

and with our neurons

و با سلولهای عصبی مون

than just thinking about food,

غیر از فکر کردن درباره غذا،

looking for food, and gobbling down food

گشتن دنبال غذا و جویدن غذا

all day long.

همه روز.

So because of cooking, what once was

پس به خاطر آشپزی، که یه زمانی

a major liability, this large,

یه مسئولیت بزرگ بود، این مغز

dangerously expensive brain with a lot of neurons,

بزرگِ وحشتناک مصرف کننده با این همه سلول عصبی،

could now become a major asset,

الان می تونه یه سرمایه اصلی باشه،

now that we could both afford the energy for a lot of neurons

حالا که ما می تونیم هم انرژی سلول های زیاد رو تامین کنیم

and the time to do interesting things with them.

و هم زمان برای انجام کارهای جالب با اونا.

So I think this explains why the human brain

پس فکر کنم معلومه که چرا مغز انسان

grew to become so large so fast in evolution,

در تکامل اونقدر سریع رشد کرد تا بزرگ بشه،

all of the while remaining just a primate brain.

همه اون زمانی که فقط مغز یک نخستی سان بود.

With this large brain now affordable by cooking,

با این مغز بزرگ که با آشپزی می تونه تقبل کنه،

we went rapidly from raw foods to culture,

ما به سرعت از غذاهای خام به فرهنگ،

agriculture, civilization, grocery stores,

کشاورزی، تمدن، بقالی،

electricity, refrigerators,

برق، یخچال،

all of those things that nowadays

و همه اون چیزهایی که امروزه

allow us to get all the energy we need

به ما اجازه میده که همه انرژی مورد نیازمون

for the whole day in a single sitting

را برای همه روز با یک بار نشستن

at your favorite fast food joint.

در شعبه فست فود مورد علاقه تون تامین کنیم.

So what once was a solution

پس اون چیزی که یه زمانی راه حل بود

now became the problem,

حالا تبدیل به مشکل شده،

and ironically, we look for the solution in raw food.

و به طرز وارونه ای، در غذای خام دنبال راه حل می گردیم.

So what is the human advantage?

پس امتیاز انسان چیه؟

What is it that we have

اون چیه که ما داریم

that no other animal has?

ولی بقیه حیوونا ندارن؟

My answer is that we have the largest number

جواب من اینه که ما بزرگترین تعداد

of neurons in the cerebral cortex,

نورون ها در قشر مغز رو داریم،

and I think that's the simplest explanation

و فکر می کنم این ساده ترین توضیح

for our remarkable cognitive abilities.

برای توانایی های شناختی بی نظیرمون باشه.

And what is it that we do that no other animal does,

و اون چیه که ما انجام میدیم و بقیه حیوانات انجام نمیدن،

and which I believe was fundamental

که من باور دارم پایه و اساس

to allow us to reach that large,

امکان رساندن ما به اون تعداد،

largest number of neurons in the cortex?

بزرگترین تعداد سلول عصبی در قشر مغز است؟

In two words, we cook.

در دو کلمه، ما می پزیم.

No other animal cooks its food. Only humans do.

هیچ حیوان دیگری غذاش رو نمی پزه، فقط انسان می پزه.

And I think that's how we got to become human.

و فکر می کنم این راه انسان شدن ما بوده.

Studying the human brain changed the way I think about food.

مطالعه مغز انسان دیدگاه من درباره غذا رو تغییر داد.

I now look at my kitchen,

حالا به آشپزخانه ام نگاه می کنم،

and I bow to it,

و بهش مدیونم،

and I thank my ancestors for coming up

و از اجدادم سپاسگزارم برای رسیدن به

with the invention that probably made us humans.

کشف اون چیزی که ما را انسان کرد.

Thank you very much.

ازتون سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق حضار)