Aparna Rao: Art that craves your attention

آپارنا رائو: هنری که توجه شما را می‌رباید

Translator: narsis sh Reviewer: Amirpouya Ghaemian

Hi. So today, I'd like to share some works in progress.

سلام، امروز قصد دارم برخی از کارهای در حال انجامم را با شما در میان بگذارم.

Since we are still realizing these works,

از آن‌جایی که ما هنوز در حال تحقیق بر روی این پروژه‌ها هستیم،

we are largely working within the realm

هنوز در میان قلمروی کشف و رمز

of intuition and mystery, still.

به طور گسترده‌ای کار می‌کنیم.

So I'm going to try and describe

می خواهم برخی از تجربیاتی را

some of the experiences that we're looking for

که در طی این کارها به دست آوردیم

through each of the works.

شرح دهم.

So the first work is called the Imperial Monochromes.

نام کار اول «قواعد کسل‌کننده» است.

A viewer sort of unsuspectingly walks into the room,

یک تماشاگر بی‌تفاوت وارد اتاق می‌شود،

and catches a glimpse of these panels

و نگاه کوتاهی به این صفحات

in a messy composition on the wall.

که ترکیب‌بندی نامرتبی بر روی دیوار دارند، می‌اندازد.

Within seconds, as if the panels have noticed

در عرض چند ثانیه، همین که صفحات

the presence of the viewer,

متوجه حضور بیننده می‌شوند،

they appear to panic and sort of get into

دچار هراس می‌شوند

a strict symmetry.

و به تقارن خشکی در می‌آیند.

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

So this is the sketch of the two states.

این طرحی از دو حالت این صفحات است.

One is total chaos. The other is absolute order.

اولین حالت بی‌نظمی کامل است. و دیگری نظم مطلق.

And we were interested in seeing how little change

و ما دوست داشتیم بدانیم چه تغییرات کوچکی

it takes to move from one state to the other state.

برای تغییر از یک حالت به حالت دیگر نیاز دارد.

This also reminded us of two very different pictorial traditions.

این طرح دو الگوی کاملاً متفاوت دیگر در هنرهای تجسمی را نیز به یاد ما می‌آورد.

One is the altar tablets of the 15th century,

یکی از آن‌ها کتیبه‌هایی از شمایل قدیسین در قرن پانزدهم است،

and the other is about 100 years ago,

و دیگری متعلق به حدود 100 سال پیش است،

Malevich's abstract compositions.

یکی از آثار مفهومی «مالِویک».

So I'm just going to take you to a video.

من می‌خواهم یک کلیپ ویدئویی به شما نشان بدهم،

To give you a sense of scale,

تا مقیاس این صفحات را درک کنید،

the largest panel is about two meters high.

بزرگ‌ترین صفحه در حدود دو متر ارتفاع دارد.

That's about this much. And the smallest one is an A4.

حدوداً این قدر. و کوچک‌ترین صفحه به اندازه‌ی یک برگ A4.

So a viewer enters the space,

وقتی یکی تماشاگر به آن محیط وارد می‌شود،

and they snap to attention.

و آن‌ها ناگهان شق و رق می‌ایستند.

And after a while, if the viewer continues

و بعد از مدتی، اگر تماشاگر

to remain in the space,

برای مدتی در همان محیط باقی بماند،

the panels will sort of become immune

صفحات به حضور تماشاگر

to the presence of the viewer

در آن محیط عادت می‌کنند

and become lax and autonomous again,

و دوباره آزاد و بی‌خیال می‌شوند،

until they sort of sense a presence in the room or a movement,

تا زمانی که وجود کسی را داخل اتاق احساس کنند یا حرکتی انجام شود،

when they will again snap to attention.

و دوباره شق و رق می‌ایستند.

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

So here it appears as if it's the viewer

در این‌جا نشان می‌دهد وقتی یک تماشاگر

that's sort of instigating the sense of order among the panels,

که سنسور صفحات را تحریک می‌کند وارد می‌شود چه اتفاقی می‌افتد،

but it could also be the other way around,

اما ممکن است اتفاق دیگری نیز بیفتد،

that the panels are so stuck within

و صفحات طوری در شرایط قبلی خود

their preconditioned behaviors

باقی بمانند

that they sort of thrust the viewer with the role of a tyrant.

که به تماشاگر این حس را می‌دهند که انگار دارد به آن‌ها زور می‌گوید.

So this brings me to a quieter, small work

این طرح ایده‌ی جمع و جورتری را به من الهام کرد

called Handheld.

که نامش «دستی» بود.

The viewer sees a piece of paper

تماشاگر تکه‌ای کاغذ را می‌دید

that's mounted on the far end of the wall,

که کمی با فاصله از سطح دیوار قرار داشت،

but when you go closer, you see that it's a blank

ولی وقتی به آن نزدیک می‌شوید، می‌توانید ببینید که آن

A4, or a letter-sized piece of paper,

تنها یک کاغذ A4 سفید است، یا یک کاغذ نامه‌ی معمولی،

that's held on either side

که از دو طرف

by two small hands

با دو دست کوچک نگه داشته شده است

that appear to be carved with a great deal

که با حساسیت و دقت فوق‌العاده‌ای

of attention and care from a small block of wood.

از یک تکه چوب تراشیده شده است.

The viewer also sees that this entire sculpture

تماشاگر همچنین می‌بیند که تمامی این سازه

is sort of moving very slightly,

به طور بسیار خفیفی می‌لرزد،

as if these two hands are trying

انگار که این دو دست دارند تلاش می‌کنند

to hold the paper very still

تا این برگه را برای مدتی طولانی

for a long period of time,

به طور کاملاً بی‌حرکت نگاه دارد،

and somehow are not managing to.

و به هر حال نمی‌تواند.

So this instability in the movement

این لرزش

very closely resembles the unsteady nature

شباهت بسیار نزدیکی به طبیعت ناپایدار

of images seen through a handheld camera.

در تصویری دارد که توسط یک دوربین دستی گرفته شده است.

So here I'm going to show you two tandem clips.

در این‌جا به شما دو کلیپ ویدئویی از یک صحنه‌ی یکسان نشان می‌دهم.

One is through a still camera

یکی از کلیپ‌ها توسط یک دوربین ثابت گرفته شده است

and the other is through a handheld camera.

و دیگری توسط یک دوربین دستی.

And you immediately see how the unsteady nature

و شما به طور آنی متوجه می‌شوید که چطور

of the video suggests the presence

طبیعت ناپایدار و دارای لرزش تصویر کلیپ ویدئویی

of an observer and a subjective point of view.

حس حضور یک فرد ناظر را به کسی که آن را تماشا می‌کند، می‌دهد.

So we've just removed the camera

ما تنها قسمت دوربین را حذف کردیم

and transferred that movement onto the panel.

و آن حرکات را به صفحه انتقال دادیم.

So here's a video.

این یک کلیپ ویدئویی از آن است.

You have to imagine the other hand. It's not there yet.

شما باید دست دیگر را تصور کنید. آن دست در این کلیپ ویدئویی وجود ندارد.

But to us, we're sort of trying to evoke

اما ما تلاش کردیم تا به مخاطب این حس را بدهیم

a self-effacing gesture, as if there's a little person

که انگار آن سازه تکان می‌خورد، و انگار یک آدمک

with outstretched arms

با دست‌های باز شده

behind this enormous piece of paper.

در پشت این برگه‌ی بسیار بزرگ قرار دارد.

That sort of likens it to the amount of strain

این سازه این طور نشان می‌دهد که

to be at the service of the observer and present

در خدمت تماشاگر است

this piece of paper very delicately to the viewer

و این تکه کاغذ را با حساسیت بالایی

in front of them.

به آن تماشاگر نشان می‌دهد.

The next work is Decoy.

طرح بعدی «فریب» است.

This is a cardboard model, so the object

این یک مدل ساخته شده از مقوای کارتونی است،

is about as tall as I am.

و ارتفاع آن به اندازه‌ی قد من است.

It has a rounded body, two arms,

این مدل بدنی گرد دارد، دو بازو

and a very tall, head-like antenna,

و آنتنی بلند و شبیه به سر،

and its sole purpose is to attract attention towards itself.

و هدف اصلی ساخت آن این بود که توجه بقیه را به سمت خودش جلب کند.

So when a viewer passes by,

بنابراین وقتی تماشاگر از کنار آن رد می‌شود،

it sort of tilts from side to side,

خودش را به این طرف و آن طرف تکان می‌دهد،

and moves its arms more and more frantically

و هر چه فرد به او نزدیک‌تر می‌شود

as the person gets closer.

دست‌هایش را عصبی‌تر تکان می‌دهد.

So here is the first test scenario.

این اولین نمونه‌ی آزمایشی ماست.

You see the two movements integrated,

می‌بینید که دو نوع حرکت با هم ترکیب شده‌اند،

and the object seems to be employing

و این سازه تمامی وجودش را

its entire being in this expression of desperation.

برای نشان دادن ناامیدیش به کار می‌گیرد.

But the idea is that once it's got the person's attention,

اما نکته‌ی جالب این‌جاست که وقتی توجه آن فرد را به خود جلب کرد،

it's no longer interested, and it looks for the next person whose attention to get.

دیگر علاقه‌ای به او ندارد، و به دنبال فرد دیگری برای جلب توجهش می‌گردد.

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

So this is the final fabricated body of the Decoy.

این بدن نهایی ساخته شده برای «فریب» است.

It appears to be mass-manufactured

این محصول در آینده

like it came out of a factory

مانند جاروبرقی‌ها و ماشین‌های ظرف‌شویی

like vacuum cleaners and washing machines.

در کارخانه‌ها به تولید انبوه خواهند رسید.

Because we are always working

زیرا ما همیشه

from a very personal space,

در محیط کاملاً شخصی خودمان کار می‌کنیم،

we like how this consumer aesthetic

ما دوست داریم که ببینیم چطور افکار زیبایی‌شناختی مشتری

sort of depersonalizes the object

طرح کلی ایده‌ی ما را تغییر می‌دهد

and gives us a bit of distance

و حداقل به ما اجازه می‌دهد،

in its appearance, at least.

تا ظاهر آن را کمی تغییر دهیم.

And so to us this is a kind of sinister being

و بنابراین از نظر ما این دستگاه موجودی خبیث است

which is trying to distract you from the things

که تلاش می‌کند حواس شما را از چیزهایی که نیاز به تمرکز دارند

that actually need your attention,

پرت کند،

but it could also be a figure that needs a lot of help.

اما این می‌تواند علامتی باشد که به کمک زیادی نیاز دارد.

The next work is an object,

اثر بعدی وسیله‌ای است،

that's also a kind of sound instrument.

که نوعی دستگاه تولید صدا نیز محسوب می‌شود.

In the shape of an amphitheater

وسیله‌ای به شکل یک آمفی‌تئاتر

that's scaled to the size of an audience

که اندازه‌ی آنان به همان اندازه‌ای است

as perceived from somebody from the stage.

که حاضرین از صحنه دیده می‌شوند.

So from where I'm standing,

از جایی که من ایستاده‌ام

each of you appears to be this big,

هر کدام از شما به این اندازه دیده می‌شوید،

and the audience sort of takes the entire

و حاضرین کل محدوده‌ی دید مرا

field of my vision.

پر می‌کنند.

Seated in this audience are 996 small figures.

حدود 996 نفر از حاضرین در این سازه نشسته‌اند.

They're mechanically enabled to clap

آن‌ها می ‌توانند به اختیار خود،

of their own free will.

به طور مکانیکی کف بزنند.

This means that each of them can decide

این بدان معناست که هر کدام از آن‌ها می‌توانند

if and when they want to clap,

تصمیم بگیرند که کف بزنند یا نه و در چه زمانی،

how hard, for how long,

با چقدر انرژی و به چه مدت زمانی،

how they want to be influenced by those around them or influence others,

و این که چطور تحت تأثیر اطرافیانشان قرار بگیرند یا بقیه را تحت تأثیر قرار دهند،

and if they want to contribute to innovation.

و این که علاقه‌ای به همکاری در نوآوری دارند یا نه.

So when the viewer steps in front of the audience,

بنابراین وقتی تماشاگر جلوی حاضرین قرار می‌گیرد،

there will be a response.

بازخوردی دریافت می‌کند.

It could be a few claps or a strong applause,

این بازخورد می‌تواند دست زدن چند نفر از حاضرین باشد یا تشویقی پرشور،

and then nothing happens until the viewer

و بعد هیچ اتفاقی نمی‌افتد تا زمانی که تماشاگر آن‌جا را ترک کند،

leaves the stage, and again the audience will respond.

و دوباره حاضرین واکنش نشان خواهند داد.

It could be anything from a few feeble claps

این تشویق می‌تواند مربوط به چند نفر باشد

from members in the audience,

که کف می‌زنند،

or it could be a very loud ovation.

یا این که تشویق پرشوری و پر سر و صدایی از طرف حاضرین باشد.

So to us, I think we're really looking

از دیدگاه ما، به حاضرین

at an audience as its own object

به عنوان یک موجود مستقل

or its own organism

یا اجزایی مستقل

that's also got a sort of musical-like quality to it,

که نوعی توانایی موسیقیایی به آن داده شده است نگاه می‌کنیم،

an instrument.

نوعی آلت موسیقی.

So the viewer can play it

بنابراین تماشاگر می‌تواند

by eliciting quite complex and varied,

الگوهای صوتی یا قطعات موسیقی ظریفی را

nuanced musical or sound patterns,

از صدای آن برداشت کند،

but cannot really provoke the audience

اما نمی‌تواند حاضرین را مجبور کند

into any particular kind of response.

هیچ واکنش به خصوصی نشان دهند.

So there's a sense of judgment and capriciousness

بنابراین نوعی حس قضاوت و انعطاف

and uneasiness involved.

و اضطراب به وجود می‌آید.

It also has an alluring and trap-like quality to it.

این سازه جذابیت و فربندگی خاصی دارد.

So here if you see we're quite excited about

همان طور که در این‌جا می‌بینید

the image of the head splitting to form the two hands.

این سر به دو بخش تقسیم می‌شود تا دو دست را تشکیل دهد.

So here's a small visual animation,

در این‌جا کلیپ ویدئویی کوتاهی وجود دارد که نشان می‌دهد،

as if the two sides of the brain are sort of clashing

که دو طرف مغز آن‌ها به هم کوبیده می‌شوند

against each other to kind of make sense

تا حس دوگانگی

of the duality and the tension.

و هیجان را به مخاطب نشان دهد.

And here is a prototype.

این یک نمونه است.

So we can't wait to be engulfed by 996 of them.

این امکان وجود ندارد که مورد تشویق هر 996 تای آن‌ها قرار بگیریم.

Okay, this is the last work. It's called the Framerunners.

خیلی خب، و اما آخرین کار من. نام آن «قاب‌دو» است.

It comes out of the idea of a window.

اساس این از منظره‌ی یک پنجره الهام گرفته شده است.

This is an actual window in our studio,

این یک پنجره‌ی واقعی در استودیوی ماست،

and as you can see, it's made up of three

و همان‌طور که می‌توانید ببینید، این پنجره

different thicknesses of wooden sections.

از سه ضخامت متفاوت چوب ساخته شده است.

So we used the same window vocabulary

پس ما از ساختاری مشابه پنجره استفاده کردیم

to construct our own frame or grid

تا قاب مورد نظر خودمان را بسازیم

that's suspended in the room and that can

که در اتاق آویزان می‌شود و می‌تواند

be viewed from two sides.

از دو طرف دیده شود.

This grid is inhabited by a tribe of small figures.

این قاب پر از اَشکال کوچک است.

They're also made up of three different sizes,

آن‌ها نیز در سه اندازه‌ی متفاوت ساخته شده‌اند،

as if to suggest a kind of perspective

تا نوعی پرسپکتیو یا منظره‌ای طبیعی را

or landscape on the single plain.

در یک صفحه‌ی واحد به نمایش بگذارند.

Each of these figures can also run backward

تمامی این اَشکال همچنین می‌توانند

and forward in the track

در مسیر خودشان به جلو و عقب بدوند

and hide behind two adjacent tracks.

و بین دو مسیر عمودی پنهان شوند.

So in contrast to this very tight grid,

بر خلاف این قاب خیلی کوچک،

we wanted to give these figures a very comical

ما می‌خواستیم این اَشکال خیلی بامزه

and slapstick-like quality,

و کارتونی به نظر برسند،

as if a puppeteer has taken them

انگار که یک عروسک‌گردان آن‌ها را به صورت فیزیکی کنترل می‌کند

and physically animated them down the path.

و در مسیرشان جابه‌جا می‌کند.

So we like the idea of these figures

ما آن را طوری طراحی کردیم که این اَشکال

sort of skipping along

طوری جست و خیز کنند

like they're oblivious and carefree

که انگار بی‌توجه و بی‌خیال هستند

and happy-go-lucky and content,

و هیچ چیز عین خیالشان نیست،

until they sort of sense a movement from the viewer

تا زمانی که حرکتی را از طرف تماشاگر احساس کنند،

and they will hide behind the fastest wall.

و در پشت نزدیک‌ترین دیوار پنهان شوند.

So to us, this work also presents its own contradiction.

به نظر ما، این کار نوعی تضاد را در خود به نمایش می‌گذارد.

These figures are sort of entrapped

این اَشکال به نوعی در این قاب بسیار محکم خود

within this very strong grid,

به دام افتاده‌اند،

which is like a prison, but also a fortress,

که مانند یک زندان، و در عین حال یک قلعه است،

because it allows them to be oblivious

زیرا به آن‌ها اجازه می‌دهد بی‌خیال

and naive and carefree and quite oblivious

و سبک‌سر و بی‌توجه باشند

of the external world.

و دنیای خارجی عین خیالشان نباشد.

So all these real life qualities that I talk about

تمامی این ویژگی‌های انسانی که درباره‌ی آنها صحبت کردم

are sort of translated to a very specific

به نوعی با آرایش مکانیکی بسیار خاصی

technical configuration,

شبیه‌سازی شدند،

and we were very lucky to collaborate

و ما خوش‌اقبال بودیم که برای ساختن اولین نمونه‌ی خودمان

with ETH Zurich to develop the first prototype.

با شرکت «ای‌تی‌اِچ زوریخ» همکاری کردیم.

So you see they extracted the motion cogs

در این‌جا می‌توانید جزئیات حرکتی این دستگاه را

from our animations and created a wiggle

از انیمیشنی که می‌بینید متوجه شوید،

that integrated the head-bobbing movement

و جست و خیز ناشی از نحوه‌ی حرکت متناوب عمودی

and the back-and-forth movement.

و جلو و عقب رفتن آن را درک کنید.

So it's really quite small.

این قطعه واقعاً کوچک است.

You can see it can fit into the palm of my hand.

می‌توانید ببینید که حتی در دست من نیز جا می‌شود.

So imagine our excitement when we saw it

تصور کنید وقتی که در استودیو دیدیم این ایده عملی شده است،

really working in the studio, and here it is.

چقدر خوشحال شدیم، و این عملکرد آن است.

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

Thank you.

متشکرم

(Applause)

(تشویق حاضرین)