Letting go of God | Julia Sweeney

جولیا سوینی «بی خیال خدا شدن» را اجرا می کند

Translator: Ali Moeeny Reviewer: Hasan Moeeni

On September 10, the morning of my seventh birthday,

در روز ۱۰ سبتامبر، صبح روز هفتمین سالگرد تولد من،

I came downstairs to the kitchen, where my mother was washing the dishes

به طبقه پایین در آشپزخانه آمدم. مامان داشت ظرف می شست

and my father was reading the paper or something,

و بابا داشت روزنامه می خواند.

and I sort of presented myself to them in the doorway, and they said,

وقتی من خودم را در دهانه ی در به آن ها نشان دادم و آنها گفتند

"Hey, happy birthday!" And I said, "I'm seven."

هی! تولدت مبارک! و من گفتم من هفت سالم شده

And my father smiled and said,

بابا لبخند زد و گفت

"Well, you know what that means, don't you?"

می دانی که این چه معنی ای داره؟ نمی دانی؟

And I said, "Yeah, that I'm going to have a party

من گفتم آره، شما برایم جشن تولد می گیرید و یک کیک تولد

and a cake and get a lot of presents?"

و یک عالمه هدیه برایم می گیرید؟ و بابا گفت خوب بله

And my dad said, "Well, yes.

But more importantly,

ولی مهمتر از آن اینکه هفت سالگی سن تکلیف است.

being seven means that you've reached the age of reason,

and you're now capable of committing any and all sins against God and man."

یعنی تو از آلان ممکنه هر گناهی رو در برابر خدا و بشریت مرتکب بشوی

(Laughter)

(خنده)

Now, I had heard this phrase, "age of reason," before.

من قبلا این اصطلاح سن تکلیف را شنیده بودم.

Sister Mary Kevin had been bandying it about

کلاس دوم دبستان که بودیم خواهر مری کوین

my second-grade class at school.

کلی برای ما در مورد تکلیف حرف زده بود. اما اون موقع

But when she said it,

the phrase seemed all caught up in the excitement of preparations

خوب ما توی هیجان اولین مراسم جشن تکلیف و

for our first communion and our first confession,

اولین مراسم اعتراف به گناه بودیم

و خیلی به تکلیف فکر نکرده بودیم و بیشتر به فکر لباس سفید و حجاب سفید بودیم

and everybody knew that was really all about the white dress

and the white veil.

And anyway, I hadn't really paid all that much attention

به هر حال من آن موقع خیلی به این عبارت «سن تکلیف» توجه نکرده بودم.

to that phrase, "age of reason."

So, I said, "Yeah, yeah, age of reason. What does that mean again?"

به بابا گفتم آره آره «سن تکلیف» بابا گفتید معنیش چیست؟

And my dad said, "Well, we believe, in the Catholic Church,

بابا گفت : خوب ما که کاتولیک هستیم معتقدیم

that God knows that little kids don't know the difference between right and wrong,

که خدا می داند که بچه های کوچک فرق درست و نادرست رو نمی فهمند

but when you're seven, you're old enough to know better.

ولی خوب وقتی به سن هفت سالگی برسند، دیگر خوب و بد رو می فهمند.

پس، حالا تو دیگر بزرگ شدی و به سن تکلیف رسیدی و

So, you've grown up and reached the age of reason,

and now God will start keeping notes on you,

از این به بعد خدا کارهایت رو یادداشت می کند و از همین حالا پرونده دائمی برایت تشکیل داده است.

and begin your permanent record."

(Laughter)

(خنده)

And I said, "Oh ...

من گفتم: اوووو یک لحظه صبر کنید ببینم، یعنی تا حالا

Wait a minute.

You mean all that time, up till today,

همه کارهای خوبی که من می کردم و بچه خوبی بودم خدا اصلا توجه نکرده؟

all that time I was so good, God didn't notice it?"

And my mom said, "Well, I noticed it."

مامانم گفت: ولی عزیزم من که حواسم به خوبی های تو بوده است.

(Laughter)

(خنده)

And I thought, "How could I not have known this before?

من فکر کردم، چطور من تا حالا این رو نمی دانستم؟

How could it not have sunk in when they'd been telling me?

چطور من قبلا که این مساله را شنیده بودم این قضیه برایم روشن نشده بود؟

من این همه وقت خوب بوده ام و هیچ امتیازی به خاطرش به دستم نیامده است.

All that being good and no real credit for it.

And worst of all, how could I not have realized

مهمتر اینکه چطور من این مساله را دقیقا تا حالا

this very important information

که دیگر نمی توانم استفاده ای از آن بکنم نفهمیده بودم؟

until the very day that it was basically useless to me?"

So I said, "Well, Mom and Dad, what about Santa Claus?

پرسیدم: خوب بابا، مامان بابا نوئل چطور؟

I mean, Santa Claus knows if you're naughty or nice, right?"

او که حواسش بوده که من دختر خوبی بودم و شیطانی نمی کرده ام؟

And my dad said, "Yeah, but, honey,

بابا گفت: آره عزیزم اما،

I think that's technically just between Thanksgiving and Christmas."

من فکر می کنم بابا نوئل فقط از عید شکرگزاری تا کریسمس حواسش به بچه ها هست.

And my mother said, "Oh, Bob, stop it. Let's just tell her. I mean, she's seven.

مامانم گفت: اوه بس است دیگر باب، بگذار به او بگوییم. دیگر هفت سالش شده است.

جولی بابا نوئل واقعیت ندارد.

Julie, there is no Santa Claus."

(Laughter)

(خنده)

Now, this was actually not that upsetting to me.

البته من از این خبر آنقدرها هم ناراحت نشدم.

My parents had this whole elaborate story about Santa Claus:

راستش پدر و مادر من همیشه یک داستانی سر هم می کردند

how they had talked to Santa Claus himself and agreed

که خودشان با بابا نوئل حرف زده اند و قرار شده که

that instead of Santa delivering our presents

به جای اینکه بابا نوئل هدیه های ما را شب عید بیاورد.

over the night of Christmas Eve,

و ما مثل همه خانواده ها،

like he did for every other family who got to open their surprises

صبح عید، اول وقت هدیه ها را باز کنیم،

first thing Christmas morning,

our family would give Santa more time.

خانواده ما وقت بیشتری به بابا نوئل بدهد و

Santa would come to our house while we were at nine o'clock high mass

بابا نوئل فردای عید هدیه های ما را بیاورد.

on Christmas morning, but only if all of us kids did not make a fuss.

البته اگر همه ما بچه های خوبی باشیم و شلوغ نکنیم.

Which made me very suspicious.

این قصه من را مشکوک می کرد.

It was pretty obvious that it was really our parents giving us the presents.

معلوم بود که بابا و مامان هستند که برای ما هدیه می گیرند.

I mean, my dad had a very distinctive wrapping style,

بابا همیشه یک جور خاصی هدیه ها را کادو می کرد،

and my mother's handwriting was so close to Santa's.

و دست خط مامان هم خیلی به دست خط بابا نوئل شبیه بود.

(Laughter)

Plus, why would Santa save time by having to loop back

یک چیز دیگر اینکه چطور بابا نوئل برای صرفه جویی در وقت هدیه های ما را بعد از همه بچه های دیگر می آورد

to our house after he'd gone to everybody else's?

چون برای اینکار باید دومرتبه دور بزند و به خانه ما بیاید؟

There was only one obvious conclusion to reach from this mountain of evidence:

فقط یک نتیجه می شد از این همه شواهد به دست آورد:

our family was too strange and weird for even Santa Claus to come visit,

و آن هم این بود که خانواده ما آنقدر عجیب و غریب بود

که حتا بابانوئل هم حاضر نبود به خانه ی ما بیاید.

and my poor parents were trying to protect us from the embarrassment,

و برای همین بابا و مامان برای اینکه ما ناراحت نشویم و خجالت نکشیم،

this humiliation of rejection by Santa, who was jolly --

خودشان هدیه می گیرند و این داستان ها را سر هم می کنند.

but let's face it, he was also very judgmental.

ولی خوب راستش را بخواهید بابا نوئل آدم خیلی سخت گیری بود.

So to find out that there was no Santa Claus at all

همین بود که وقتی فهمیدم اصلا بابانوئل وجود ندارد یک جورهایی خیالم راحت شد.

was actually sort of a relief.

I left the kitchen not really in shock about Santa,

از آشپزخانه بیرون آمدم و بیشتر از اینکه نگران بابانوئل باشم،

but rather, I was just dumbfounded

ناراحت بودم که چطور

about how I could have missed this whole age of reason thing.

این قضیه سن تکلیف را تا حالا نمی دانسته ام و چه فرصتی را از دست داده ام.

It was too late for me, but maybe I could help someone else,

فکر کردم از من که گذشته ولی شاید بتوانم به کس دیگری کمک کنم،

someone who could use the information.

یک کسی که این خبر به دردش بخورد.

They had to fit two criteria:

او باید دو تا خصوصیت داشته باشد:

they had to be old enough to be able to understand

اولا باید اینقدر بزرگ شده باشد

the whole concept of the age of reason, and not yet seven.

که اصل قضیه سن تکلیف را درک کند. دوماً او نباید به سن تکلیف رسیده باشد.

The answer was clear: my brother Bill. He was six.

جواب روشن بود برادرم بیل که آن موقع شش سالش بود.

Well, I finally found Bill

بالاخره من، بیل را یک بلوک آن طرف تر از خانه

about a block away from our house at this public school playground.

توی زمین بازی مدرسه پیدا کردم. آن روز شنبه بود،

It was a Saturday, and he was all by himself,

و بیل داشت برای خودش با یک توپ بازی می کرد و توپ را به دیوار می زد.

just kicking a ball against the side of a wall.

I ran up to him and said, "Bill!

من دویدم به طرفش و گفتم بیل!

I just realized that the age of reason starts when you turn seven,

من همین حالا فهمیدم که سن تکلیف هفت سالگی است.

and then you're capable of committing any and all sins

و از آن به بعد تو ممکن است هر گناهی را

against God and man."

در برابر خدا و مردم مرتکب بشوی. بیل گفت: خوب؟ و من گفتم

And Bill said, "So?"

And I said, "So, you're six.

خوب؟ خوب تو یک سال وقت داری که هر کاری دلت می خواهد انجام بدهی

You have a whole year to do anything you want to and God won't notice it."

و خدا اصلا حواسش به تو نیست؟ بیل دوباره گفت: خوب؟ من گفتم:

And he said, "So?"

And I said, "So? So everything!"

خوووووووب؟ خوب همه چیز! و من برگشتم و رفتم و خیلی از دستش عصبانی بودم.

And I turned to run. I was so angry with him.

But when I got to the top of the steps,

اما وقتی که به بالای پله ها رسیدم، با عصبانیت برگشتم

I turned around dramatically and said,

و گفتم هی بیل راستی بابا نویل اصلا وجود ندارد.

"Oh, by the way, Bill -- there is no Santa Claus."

(Laughter)

(خنده)

Now, I didn't know it at the time,

راستش من آن موقع نمی دانستم

but I really wasn't turning seven on September 10th.

ولی من آن روز واقعا هفت ساله نشده بودم.

For my 13th birthday,

برای جشن تولد سیزده سالگی ام قرار بود با بقیه دوستانم یک مهمانی دخترانه برگزار کنیم.

I planned a slumber party with all of my girlfriends,

but a couple of weeks beforehand my mother took me aside and said,

اما یکی دو هفته به مهمانی بود که مامانم من را کناری کشید و گفت،

"I need to speak to you privately.

که من باید با تو خصوصی صحبت کنم.

September 10th is not your birthday. It's October 10th."

مامان گفت: تو دهم سبتامبر به دنیا نیامده ای بلکه دهم اکتبر به دنیا آمده ای! من گفتم : چی؟

And I said, "What?"

(Laughter)

And she said ...

(خنده)

مامان گفت: گوش کن بچه هایی که بعد از پانزده سبتامبر به دنیا میان باید یک سال دیرتر مهد کودک را شروع کنند.

(Laughter)

"Listen. The cut-off date to start kindergarten was September 15th."

(Laughter)

(خنده)

"So I told them that your birthday was September 10th,

برای همین من شناسنامه تو را یک ماه زودتر گرفتم.

and then I wasn't sure

و به خاطر اینکه نگران بودم که تو یک موقع قضیه را لو ندهی

that you weren't just going to go blab it all over the place,

so I started to tell you your birthday was September 10th.

به خودت هم گفتم که تولد تو روز دهم سبتامبر بوده است.

But, Julie, you were so ready to start school, honey. You were so ready."

ولی خوب نگران نباش تو واقعا برای رفتن به مدرسه آماده بودی.

I thought about it, and when I was four,

من فکر کردم که وقتی من چهار سالم بوده

I was already the oldest of four children,

من بزرگترین بچه از چهار فرزند مادرم بودم

and my mother even had another child to come,

و تازه یکی دیگر هم در راه بوده،

so what I think she -- understandably -- really meant

بعد فکر کردم مادر واقعا منظورش این بوده که

was that she was so ready, she was so ready.

«او آماده است که به مدرسه برد». بعد مامان گفت:

Then she said, "Don't worry, Julie.

Every year on October 10th,

اصلا ناراحت نباش هر سال روز دهم اکتبر که روز تولدت بود،

when it was your birthday but you didn't realize it,

ولی خوب خودت خبر نداشتی، من حواسم بود که

I made sure that you ate a piece of cake that day."

حتما تو یک تکه کیک بخوری.

(Laughter)

(خنده)

Which was comforting, but troubling.

خوب این هم خوب بود هم بد.

My mother had been celebrating my birthday with me, without me.

مادرم تولد من را با من، بدون من جشن می گرفت!

(Laughter)

What was so upsetting about this new piece of information

ناراحت کننده ترین چیزی که بعد از این خبر اتفاق افتاد

was not that I had to change the date of my slumber party

این نبود که باید تاریخ مهمانی دخترانه را عوض می کردیم

with all of my girlfriends.

و همه دوستانم را دوباره دعوت می کردم،

What was most upsetting was that this meant I was not a Virgo.

بلکه این بود که من دیگر متولد «برج سنبله» نبودم.

I had a huge Virgo poster in my bedroom.

من یک پوستر بزرگ برج سنبله در اتاقم داشتم

And I read my horoscope every single day,

و هر روز طالع بینی خودم را به عنوان یک متولد برج سنبله می خواندم و همیشه کاملا منطبق با من بود.

and it was so totally me.

(Laughter)

(خنده)

And this meant that I was a Libra?

ولی حالا متولد «برج ميزان» شده بودم.

So, I took the bus downtown to get the new Libra poster.

خوب من با اتوبوس رفتم مرکز شهر و یک پوستر برج ميزان خریدم.

The Virgo poster is a picture of a beautiful woman with long hair,

پوستر برج سنبله یک زن خوشگل است با موهای بلند

sort of lounging by some water,

که کنار یک آب نشسته است.

but the Libra poster is just a huge scale.

ولی پوستر برج ميزان فقط یک ترازوی بزرگ است.

This was around the time that I started filling out physically,

این اتفاق همون زمانی افتاد که من بدنم به خاطر بلوغ داشت عوض می شد

and I was filling out a lot more than a lot of the other girls,

و به نسبت بقیه دختر ها بیشتر عوض شده بودم

and frankly, the whole idea that my astrological sign was a scale

و این مساله که علامت طالع بینی من یک ترازو باشد

just seemed ominous and depressing.

خیلی ناراحت کننده و بد شگون بود.

(Laughter)

(خنده)

But I got the new Libra poster,

ولی خوب به هر حال من پوستر برج ميزان را گرفتم

and I started to read my new Libra horoscope,

و شروع کردم طالع بینی روزانه برج ميزان را بخوانم

and I was astonished to find that it was also totally me.

و واقعا از اینکه طالع برج ميزان هم کاملا بر من منطبق بود، خیلی خیلی خوشحال شدم.

(Laughter)

It wasn't until years later, looking back

سالها بعد که به همه این وقایع فکر می کردم

on this whole age-of-reason, change-of-birthday thing,

به همه این مسائل سن تکلیف و تغییر روز تولد و اینها

that it dawned on me:

یک دفعه متوجه شدم که

I wasn't turning seven when I thought I turned seven.

آن روزی که من فکر می کردم هفت سالم شده هنوز یک ماه دیگر وقت داشته ام

I had a whole other month

to do anything I wanted to before God started keeping tabs on me.

که هر کاری دلم می خواهد بکنم و خدا هنوز پرونده ای برای من تشکیل نداده بوده است.

Oh, life can be so cruel.

زندگی بعضی وقتها چقدر ظالم است.

One day, two Mormon missionaries came to my door.

یک روز دو تا مبلغ فرقه مورمن آمدند در خانه من.

Now, I just live off a main thoroughfare in Los Angeles,

خوب من اول یک خیابان اصلی در لس آنجلس زندگی می کنم.

and my block is -- well, it's a natural beginning

یعنی بلوک ما یک جوری به طوری طبیعی نقطه شروع

for people who are peddling things door to door.

برای کسانی است که در منازل می روند و چیزهایی را تبلیغ می کنند یا می فروشند.

Sometimes I get little old ladies from the Seventh Day Adventist Church

بعضی وقتها خانمهای کوچولوی مسنی از کلیسای روز هفتم ادونتیس دم در می آیند

showing me these cartoon pictures of heaven.

که نقاشی های بهشت را به من نشان می دهند.

And sometimes I get teenagers who promise me

و بعضی وقتها هم جوانهایی می آیند دم در و می خواند که من مشترک یک مجله ای بشوم

that they won't join a gang and just start robbing people,

و قول می دهند که اگر من مشترک بشوم

if I only buy some magazine subscriptions from them.

آنها دنبال خلافکاری نمی روند.

So normally, I just ignore the doorbell, but on this day, I answered.

برای همین من معمولا در را باز نمی کنم ولی خوب آن روز من در را باز کردم.

And there stood two boys, each about 19, in white, starched short-sleeved shirts,

اینها دو تا پسر جوان بودند حدود نوزده ساله

با پیراهن های سفید آهار کشیده آستین کوتاه و روی سینه ی شان یک نشان بود

and they had little name tags

that identified them as official representatives

که می گفت اینها نماینده رسمی

کلیسای عیسی مسیح متعلق به لتردی سینتس هستند.

of the Church of Jesus Christ of Latter-day Saints,

and they said they had a message for me, from God.

گفتند که یک پیغام برای من دارند. پیغامی از طرف خدا.

I said, "A message for me? From God?" And they said, "Yes."

من گفتم: پیغام برای من از طرف خدا؟ آنها گفتتد بله

Now, I was raised in the Pacific Northwest,

من خودم در منطقه شمال غربی بزرگ شده ام،

around a lot of Church of Latter-day Saints people and, you know,

و خیلی با آدمهایی که به کلیسای لتردی سینتس می رفته اند سر و کار داشته ام

I've worked with them and even dated them,

و حتی با بعضی هاشون دوست بوده ام.

but I never really knew the doctrine,

ولی خوب هیچ وقت فلسفه شان را نمی دانسته ام و خبر نداشتم

or what they said to people when they were out on a mission,

وقتی به یک ماموریت مذهبی می روند چه به مردم می گویند. خلاصه به نوعی کنجکاو بودم.

and I guess I was sort of curious, so I said, "Well, please, come in."

پس، به آن ها گفتم لطفا بفرمایید داخل و آنها خیلی ذوق زده شدند.

And they looked really happy,

و فکر کنم علتش این بود که زیاد پیش نمی آید که کسی داخل خانه دعوتشان کند.

because I don't think this happens to them all that often.

(خنده)

(Laughter)

And I sat them down, and I got them glasses of water --

و من به آن ها گفتم بنشینید و برای شان یک لیوان آب آوردم.

Ok, I got it, I got it.

درست شد. من برای شان آب آوردم.

I got them glasses of water.

Don't touch my hair, that's the thing.

دست به موهایم نزنم فهمیدم.

(Laughter)

(خنده)

You can't put a video of myself in front of me

شما نمی توانید فیلم خودم را جلویم بگذارید

and expect me not to fix my hair.

و انتظار داشته باشید موهام رو درست نکنم.

Ok.

(خنده)

(Laughter)

خوب من گفتم بشینید و برای شان آب آوردم.

So I sat them down and I got them glasses of water,

and after niceties, they said,

و بعد از تعارفات آن ها گفتند که تو اعتقاد داری که خدا با تمام قلبش تو را دوست دارد؟

"Do you believe that God loves you with all his heart?"

And I thought, "Well, of course I believe in God,

من فکر کردم، خوب البته من به خدا اعتقاد دارم،

but you know, I don't like that word 'heart,'

ولی خوب از این کلمه قلب خوشم نمی آید،

because it anthropomorphizes God,

چون خدا را مثل یک آدم نشان می دهد.

and I don't like the word, 'his,' either, because that sexualizes God."

و از اینکه برای خدا ضمیر مذکر به کار برود هم خوشم نمی آید، چون برای خدا جنسیت قائل می شود.

But I didn't want to argue semantics with these boys,

ولی خوب نمی خواستم با این دو تا پسر وارد بحث لغتی بشوم.

so after a very long, uncomfortable pause, I said,

برای همین بعد از یک مکث طولانی و ناراحت کننده گفتم:

"Yes, yes, I do. I feel very loved."

بله، بله اعتقاد دارم. من خیلی احساس می کنم که مورد محبت هستم.

And they looked at each other and smiled,

اون دو تا به هم نگاه کردند و به هم لبخند زدند

like that was the right answer.

یعنی که این جواب درست است. بعد پرسیدند

And then they said, "Do you believe

به اینکه ما ها روی این زمین خواهر و برادر هم هستیم اعتقاد دارید؟

that we're all brothers and sisters on this planet?"

من گفت بله من باور دارم بله بله و خیلی خوشحال شدم که

And I said, "Yes, I do."

And I was so relieved that it was a question I could answer so quickly.

این یکی سوال را توانستم خیلی سریع جواب بدهم.

And they said, "Well, then we have a story to tell you."

بعد آن ها گفتند که ما یک داستان باید برایت تعریف کنیم.

And they told me this story all about this guy named Lehi,

و شروع کردن داستان شخصی به اسم لیهای را برایم تعریف کنند.

who lived in Jerusalem in 600 BC.

که ششصد سال قبل از میلاد در اورشلیم زندگی می کرده است.

Now, apparently in Jerusalem in 600 BC, everyone was completely bad and evil.

ظاهرا در اورشلیم ششصد سال قبل از میلاد

همه مردم بد و شیطان صفت بوده اند، همه، تک تک مردم،

Every single one of them: man, woman, child, infant, fetus.

زن، مرد، کودک، نوزاد و جنین

And God came to Lehi and said to him,

و خدا به لیهای دستور می دهد که خانواده ات را سوار بر قایق کن.

"Put your family on a boat and I will lead you out of here."

و من شما را از این سرزمین خارج می کنم و خدا آنها را خارج کرد.

And God did lead them.

He led them to America.

و خدا آنها را هدایت کرد به آمریکا

I said, "America?

من پرسیدم: آمریکا؟ از اورشلیم تا امریکا با قایق ششصد سال قبل از میلاد؟

(Laughter)

From Jerusalem to America by boat in 600 BC?"

And they said, "Yes."

آنها جواب دادند: بله

(Laughter)

(خنده)

Then they told me how Lehi and his descendants

بعد ادامه داستان را گفتند که چطور لیهای و نوادگانش

reproduced and reproduced, and over the course of 600 years,

زاد و ولد کرده اند و در طی ششصد سال،

there were two great races of them, the Nephites and the Lamanites,

دو نسل بزرگ از آنها به وجود آمده است نیفایت ها و لیمانایت ها

and the Nephites were totally good -- each and every one of them --

و نیفایت ها همگی خوب خوب بوده اند تک تک آنها

and the Lamanites were totally bad and evil --

و لیمانایتها همگی بد بد و شیطان صفت بوده اند،

تک تک آنها تا مغز استخوان بد بوده اند.

every single one of them just bad to the bone.

(خنده)

Then, after Jesus died on the cross for our sins,

درهمین زمان عیسی مسیح به خاطر گناهان ما مصلوب می شود.

on his way up to heaven,

و سر راهش که به سوی بهشت می رفته است در آمریکا توقف می کند و به نیفایت ها سر می زند.

he stopped by America and visited the Nephites.

(Laughter)

(خنده)

And he told them that if they all remained totally, totally good --

و به نیفایت ها می گوید که اگر آنها همچنان همگی خوب خوب بمانند.

همه تک تک آنها خوب بمانند،

each and every one of them --

they would win the war against the evil Lamanites.

در جنگ با نیفایت های بد ذات و شیطان صفت پیروز خواهند شد.

But apparently somebody blew it,

ولی ظاهرا یک کسی کار را خراب می کند،

because the Lamanites were able to kill all the Nephites.

و لیمانایت ها همه نیفایت ها را می کشند.

All but one guy, this guy named Mormon,

همه نیفایت ها کشته می شوند به جز یک نفر که اسمش مورمن بوده است.

who managed to survive by hiding in the woods.

مورمن توی جنگل مخفی می شود و زنده می ماند.

And he made sure this whole story was written down

مورمن این داستان را به یک گونه از

in reformed Egyptian hieroglyphics chiseled onto gold plates,

خط هیروگلیف مصری روی یک سری لوح طلایی کنده کاری می کند

which he then buried near Palmyra, New York.

و لوح ها را نزدیکی ها نیویورک در پالمیرا دفن می کند.

(Laughter)

(خنده)

Well, I was just on the edge of my seat.

من تا روی لبه صندلی جلو آمده بودم.

(Laughter)

(خنده)

I said, "What happened to the Lamanites?"

پرسیدم که خوب پس لیمانایت ها چی شدند؟

And they said, "Well, they became our Native Americans, here in the U.S."

و آنها گفتند خوب آنها همان بومی های آمریکا هستند.

من پرسیدم پس شما معتقدید که بومی های آمریکا

And I said, "So, you believe the Native Americans are descended

from a people who were totally evil?"

نوادگان یک قوم تماماً بد ذات هستند؟ و آنها گفتند بله.

And they said, "Yes."

Then they told me how this guy named Joseph Smith

بعد بقیه داستان را گفتند که چطور شخصی به نام جوزف اسمیت

found those buried gold plates right in his backyard,

اون لوح های طلایی را در حیاط خانه اش پیدا کرده

and he also found this magic stone back there that he put into his hat

و بعد یک سنگ جادویی پیدا کرده که اگر آن را در کلاهش بگذارد

و صورتش را داخل کلاه ببرد می تواند،

and then buried his face into,

and this allowed him to translate the gold plates

آن خط مصری را درک کند و به انگلیسی ترجمه کند.

from the reformed Egyptian into English.

Well, at this point I just wanted to give these two boys some advice

کار به اینجا که رسید من می خواستم

یک کم این دو تا پسر را نصیحت کنم که اینقدر تند نروند.

about their pitch.

(Laughter)

(خنده)

I wanted to say --

می خواستم به آن ها بگویم که با این داستان شروع نکنند.

(Applause)

"Ok, don't start with this story."

(Laughter)

I mean, even the Scientologists

می خواستم بگویم که حتی ساینتولوژیست ها هم این را می دانند که اولش با یک تست شخصیت شروع کنند.

know to start with a personality test before they start --

(Applause)

(تشویق)

telling people all about Xenu, the evil intergalactic overlord.

و بعد در مورد زینو شیطان بد ذات بین کهکشان ها توضیح بدهند.

Then, they said, "Do you believe that God speaks to us

بعد پرسیدند که آیا باور داری که خدا از طریق پیامبران درستکارش

through his righteous prophets?"

با ما صحبت می کند من هم گفتم نه باور ندارم.

And I said, "No, I don't,"

because I was sort of upset about this Lamanite story

چون که من از آن داستان لیمانایت ها و داستان

لوح های طلایی ناراحت شده بودم. ولی واقعیت این بود که

and this crazy gold plate story,

but the truth was, I hadn't really thought this through,

خیلی فکر نکرده بودم برای همین حرفم را پس گرفتم و گفتم

so I backpedaled a little and I said,

"Well, what exactly do you mean by 'righteous'?

منظورتون از درستکار دقیقا چیست؟

And what do you mean by prophets? Like, could the prophets be women?"

منظورتون از پیامبران چیه؟ مثلا آیا زنها هم می توانند پیامبر باشند؟

And they said, "No." And I said, "Why?"

آنها جواب دادند: نه! من گفتم: چرا؟ آنها گفتند

And they said, "Well, it's because God gave women a gift

علتش این است که خدا به زنها نعمتی داده است که آنقدر بزرگ است

that is so spectacular,

it is so wonderful, that the only gift he had left over to give men

و آنچنان بی نظیر است که تنها نعمتی که برای مردان باقی مانده بوده

was the gift of prophecy."

که با آن برابری کند نعمت پیامبری بوده است.

What is this wonderful gift God gave women, I wondered?

من پیش خودم فکر کردم کدام نعمت است که خدا به زنان داده که اینقدر مهم است.

شاید منظور توانایی بیشتر زنان در همکاری با دیگران و سازگاری با شرایط است.

Maybe their greater ability to cooperate and adapt?

(Laughter)

Women's longer lifespan?

شاید منظور طول عمر بیشتر زنان باشد. یا اینکه زنان بسیار کمتر

The fact that women tend to be much less violent than men?

از مردان خشن هستند. ولی نه منظورشان هیچ یک از این ها نبود.

But no -- it wasn't any of these gifts.

They said, "Well, it's her ability to bear children."

آنها گفتند منظورشان توانایی زنان برای زاییدن بچه است.

I said, "Oh, come on.

من گفتم نه بابا. حتی اگر زنان از پانزده سالگی تا چهل و پنج سالگی

I mean, even if women tried to have a baby every single year

هر سال یک بچه هم به دنیا بیاورند،

from the time they were 15 to the time they were 45,

assuming they didn't die from exhaustion,

به فرض اینکه از خستگی نمیرند،

it still seems like some women would have some time left over

بالاخره باید چند تایی از زنها فرصت این را پیدا می کردند

to hear the word of God."

که پیام خدا را بشنوند ولی آنها گفتند: نه.

And they said, "No."

(Laughter)

(خنده)

Well, then they didn't look so fresh-faced and cute to me any more,

از این جا به بعد آن ها دیگر خیلی پاک و معصوم به نظرم نمی رسیدند.

ولی خوب حرفهاشون هنوز ادامه داشت.

but they had more to say.

They said, "Well, we also believe that if you're a Mormon,

آن ها گفتند ما معتقدیم که اگر کسی مورمن باشد

and if you're in good standing with the church,

و رابطه اش با کلیسا خوب باشد وقتی بمیرد،

when you die, you get to go to heaven

به بهشت می رود و تا ابد با خانواده اش خواهد بود.

and be with your family for all eternity."

And I said, "Oh, dear.

و من گفتم: اوه وای ---

(Laughter)

(خنده)

That wouldn't be such a good incentive for me."

این خیلی انگیزه خوبی برای من نخواهد بود.

(Laughter)

(خنده)

And they said, "Oh.

و آنها گفتند: آه هی راستی ما معتقدیم که

(Laughter)

Hey! Well, we also believe that when you go to heaven,

وقتی کسی به بهشت می رود بدنش

you get your body restored to you in its best original state.

به شکل اولیه اش بر می گردد.

Like, if you'd lost a leg, well, you get it back.

مثلا اگر کسی پایش قطع شده باشد دومرتبه آن را به دست می آورد.

Or, if you'd gone blind, you could see."

یا مثلا کسی که نابینا شده باشد دو مرتبه بینا می شود.

I said, "Oh. Now, I don't have a uterus,

من گفتم: اوه من رحم ندرام چون چند سال پیش به خاطر سرطان

because I had cancer a few years ago.

رحمم را از دست دادم حالا اگر من به بهشت بروم،

So does this mean that if I went to heaven,

I would get my old uterus back?"

دو مرتبه رحمم را خواهم داشت؟ آنها گفتند: حتما.

And they said, "Sure."

And I said, "I don't want it back. I'm happy without it." Gosh.

من گفتم: من نمی خواهم که دوباره رحم داشته باشم من بدون رحم خوشحالترم.

What if you had a nose job and you liked it?

وای اگر شما دماغتون را عمل کرده باشید و از دماغ جدیدتون راضی باشید،

(Laughter)

(خنده)

Would God force you to get your old nose back?

ببینم خدا شما را مجبور می کند به دماغ قبلی برگردید؟

Then they gave me this Book of Mormon,

بعد آن ها یک کتاب از مورمن به من دادند

told me to read this chapter and that chapter,

و گفتند فلان فصل ها را بخوان

and said they'd come back and check in on me,

و گفتند که بعدا به من سر خواهند زد.

و من گفتم که عجله نکنند.

and I think I said something like, "Please don't hurry,"

یا یک همچین چیزی و آنها رفتند.

or maybe just, "Please don't," and they were gone.

Ok, so I initially felt really superior to these boys,

راستش من اول خیلی احساس برتری نسبت به این پسرها می کردم.

and smug in my more conventional faith.

و به عقاید معمولی تر خودم می بالیدم.

But then the more I thought about it, the more I had to be honest with myself.

ولی هر چه بیشتر فکر کردم مجبور شدم که با خودم رو راست تر باشم.

اگر کسی می آمد و در خانه من را می زد و من برای اولین بار

If someone came to my door

and I was hearing Catholic theology and dogma for the very first time,

عقاید خدا شناسی کاتولیک را می شنیدم،

and they said, "We believe that God impregnated a very young girl

مثلا کسی می گفت که ما عقیده داریم که خدا یک دختر خیلی جوان را

without the use of intercourse,

بدون همبستر باردار کرده است.

and the fact that she was a virgin is maniacally important to us."

و این مساله که آن دختر باکره بوده است اهمیت حیاتی برای ما دارد.

(Laughter)

(خنده)

"And she had a baby, and that's the son of God,"

و آن دختر پسری به دنیا آورده است که پسر خدا است.

I mean, I would think that's equally ridiculous.

من همین قدر احساس می کردم که این عقاید عجیب و غریب است.

I'm just so used to that story.

فقط مساله این است که به این حرفها عادت کرده ام.

(Laughter)

(خنده)

So, I couldn't let myself feel condescending towards these boys.

بعد کم کم احساس برتری ام نسبت به آن پسرها کمتر شد.

But the question they asked me when they first arrived

اما اون سوال اولی که از من پرسیده بودند،

مدام توی ذهنم تکرار می شد.

really stuck in my head:

Did I believe that God loved me with all his heart?

اینکه آیا معتقد بودم که خدا با تمام قلبش من را دوست دارد؟

Because I wasn't exactly sure how I felt about that question.

من نمی دانستم که دقیقا چه احساسی در مورد این مساله دارم.

اگر آنها از من پرسیده بودند که

Now, if they had asked me,

"Do you feel that God loves you with all his heart?"

آیا «احساس می کنی» که خدا با تمام قلبش تو را دوست دارد؟

Well, that would have been much different, I think I would have instantly answered,

قضیه خیلی فرق می کرد من فورا جواب می دادم،

که بله بله من همیشه این «احساس» را دارم من همیشه محبت خدا را احساس می کنم.

"Yes, yes, I feel it all the time.

I feel God's love when I'm hurt and confused,

and I feel consoled and cared for.

وقتی که آزرده خاطر هستم یا سردرگمم و بعد احساس می کنم که کسی به فکرم است و از من مراقبت می کند.

I take shelter in God's love when I don't understand why tragedy hits,

من به محبت خدا پناه می برم وقتی که تلخی های زندگی و فجایع رخ می دهد.

and I feel God's love when I look with gratitude at all the beauty I see."

من محبت خدا را احساس می کنم وقتی با شکرگذاری به تمام زیبایی هایی که من را فرا گرفته نگاه می کنم.

But since they asked me that question with the word "believe" in it,

ولی سوال آنها متفاوت بود سوال در مورد «باور» من به محبت خدا بود.

somehow it was all different,

این سوال متفاوتی بود،

because I wasn't exactly sure if I believed what I so clearly felt.

من مطمئن نیستم، به این چیزی که به وضوح احساس می کنم چقدر باور دارم.