When ideas have sex | Matt Ridley

مت ریدلی: وقتی ایده ها با هم لقاح و زناشوئی می کنند

Translator: Mahmoud Alavi Reviewer: Morteza Shahriari Nia

When I was a student here in Oxford in the 1970s,

در دهه 1970 وقتی من اینجا در آکسفورد دانشجو بودم،

the future of the world was bleak.

تصویر آینده جهان خیلی غم انگیز بود.

The population explosion was unstoppable.

انفجار جمعیت غیر قابل کنترل بود.

Global famine was inevitable.

قحطی در جهان غیر قابل پیشگیری بود.

A cancer epidemic caused by chemicals in the environment

سرطان به صورت یک اپیدمی ناشی از مواد شیمیائی موجود در محیط

was going to shorten our lives.

داشت به کوتاه شدن عمر ما منجر می شد.

The acid rain was falling on the forests.

باران اسیدی بر روی جنگلها می بارید.

The desert was advancing by a mile or two a year.

بیابان ها سالی یکی دو مایل گسترده تر می شدند.

The oil was running out,

ذخائر نفت در حال اتمام بود.

and a nuclear winter would finish us off.

و ممکن بود یک زمستان اتمی کار ما را یکسره کند.

None of those things happened,

هیچکدام از اینها اتفاق نیفتاد!

(Laughter)

(خنده حضار).

and astonishingly, if you look at what actually happened in my lifetime,

در کمال تعجب، اگر به آنچه در واقع در این سالهای عمر من رخ داد بنگرید،

the average per-capita income

در آمد متوسط سرانه ی

of the average person on the planet,

یک فرد نوعی روی کره ی زمین،

in real terms, adjusted for inflation,

به عبارت صحیح، با احتساب تورم،

has tripled.

سه برابر شده است.

Lifespan is up by 30 percent in my lifetime.

در طی سالهای زندگی من، متوسط طول عمر سی درصد افزایش یافته است.

Child mortality is down by two-thirds.

مرگ و میر کودکان تا دو-سوم کاهش یافته است.

Per-capita food production

تولید سرانه ی غذا

is up by a third.

یک سوم افزایش یافته است.

And all this at a time when the population has doubled.

و همه اینها در زمانی رخ داده که جمعیت جهان دو برابر شده است.

How did we achieve that, whether you think it's a good thing or not?

چطور به این همه رشد رسیدیم؟ -- فارغ از اینکه به نظر شما این چیزها خوب بوده یا بد --

How did we achieve that?

چگونه ما این همه رشد را به دست آوردیم؟

How did we become

چگونه ما

the only species

تنها جانورانی شدیم که

that becomes more prosperous

هرچه جمعیتش بیشتر می شود،

as it becomes more populous?

موفقتر می شود؟

The size of the blob in this graph represents the size of the population,

بزرگی حباب در این نمودار اندازه ی جمعیت را نشان می دهد.

and the level of the graph

و سطح افقی نمودار بیانگر

represents GDP per capita.

سرانه تولید ناخالص داخلی است.

I think to answer that question

فکر می کنم برای پاسخ دادن به این پرسش

you need to understand

باید درک کنیم که

how human beings bring together their brains

چگونه انسان ها فکرهایشان را کنار هم می گذارند

and enable their ideas to combine and recombine,

و به ایده هایشان این اجازه را می دهند که با هم ترکیب شوند، بارها و بارها ترکیب شوند،

to meet and, indeed, to mate.

باهم تلاقی پیدا کنند و در اصل، با هم بیامیزند.

In other words, you need to understand

به عبارت دیگر، شما نیاز دارید بفهمید که

how ideas have sex.

چطور ایده ها باهم لقاح و زناشوئی می کنند.

I want you to imagine

از شما می خواهم تصور کنید

how we got from making objects like this

ما چطور از ساختن اشیائی مانند این

to making objects like this.

به ساختن چیزهایی مثل این رسیدیم.

These are both real objects.

اینها هردو اشیائی واقعی هستند.

One is an Acheulean hand axe from half a million years ago

یکی، یک تبر دستی متعلق به عصر پارینه سنگی است، حدود نیم میلیون سال قبل

of the kind made by Homo erectus.

از نوع ساخته شده توسط انسان های راست قامت (همو ارکتوس).

The other is obviously a computer mouse.

خیلی واضح است که آن یکی یک ماوس کامپیوتر است.

They're both exactly the same size and shape to an uncanny degree.

این ها هر دو بطرز اسرار آمیزی هم اندازه و هم شکلند.

I've tried to work out which is bigger,

من سعی کردم بفهمم کدامیک بزرگتر است،

and it's almost impossible.

و تقریبا غیر ممکن بود.

And that's because they're both designed to fit the human hand.

علتش این است که هر دو بگونه ای طراحی شده اند که در دست انسان جا شوند.

They're both technologies. In the end, their similarity is not that interesting.

هردوی این ها تکنولوژی اند. در نهایت، شباهتشان چندان هیجان انگیز نیست.

It just tells you they were both designed to fit the human hand.

تنها به شما می گوید که هر دو برای جا شدن در دست انسان طراحی شده.

The differences are what interest me,

تفاوتها چیزی است که توجه مرا جلب کرده.

because the one on the left was made to a pretty unvarying design

چرا که سمت چپی به گونه ای ساخته شده که کاملا غیر قابل تغییر باشد،

for about a million years --

برای حدود یک میلیون سال --

from one-and-a-half million years ago to half a million years ago.

از یک و نیم میلیون تا نیم میلیون سال قبل.

Homo erectus made the same tool

انسان های راست قامت (همو ارکتوس)، چنین ابزاری را برای

for 30,000 generations.

30 هزار نسل می ساختند.

Of course there were a few changes,

البته تغییرات اندکی وجود داشت،

but tools changed slower than skeletons in those days.

ولی در آن زمان ابزار کندتر از ساختار اسکلت بدن تغییر می کردند.

There was no progress, no innovation.

هیچ پیشرفتی نبود، هیچ نوآوری.

It's an extraordinary phenomenon, but it's true.

این مسئله، غیر قابل باور است؛ ولی واقعیت دارد.

Whereas the object on the right is obsolete after five years.

در حالی که شیء سمت راست بعد از پنچ سال از رده خارج می شود.

And there's another difference too,

و تفاوت دیگری هم هست،

which is the object on the left is made from one substance.

و آن اینکه شیء سمت چپ، فقط از یک ماده تشکیل شده است.

The object on the right is made from

شیء سمت راست از معجونی

a confection of different substances,

از مواد مختلف تشکیل شده،

from silicon and metal and plastic and so on.

از سیلیکون گرفته تا فلز و پلاستیک و غیره.

And more than that, it's a confection of different ideas,

وعلاوه بر این، معجونی است از ایده های مختلف،

the idea of plastic, the idea of a laser,

ایده ی پلاستیک، ایده ی لیزر،

the idea of transistors.

ایده ی ترانزیستورها.

They've all been combined together in this technology.

همه ی این ها در این فن آوری با هم ترکیب شده اند.

And it's this combination,

و آن همین ترکیب است،

this cumulative technology, that intrigues me,

این فن آوری بر روی هم انباشته، این چیزی است که مرا مجذوب می کند.

because I think it's the secret to understanding

چرا که من فکر می کنم این همان کلید فهم همان

what's happening in the world.

چیزی است که در جهان دارد اتفاق می افتد.

My body's an accumulation of ideas too:

بدن من هم انباشته ایی از ایده ها است،

the idea of skin cells, the idea of brain cells, the idea of liver cells.

ایده ی سلول های پوست، ایده ی سلول های مغز،ایده ی سلول های کبد.

They've come together.

اینها با هم جمع شده اند.

How does evolution do cumulative, combinatorial things?

چگونه تکامل این انباشتن ها و ترکیب ها را انجام می دهد؟

Well, it uses sexual reproduction.

خوب، از تکتیر و لقاح جنسی استفاده می کند.

In an asexual species, if you get two different mutations in different creatures,

در گونه ای از جانوران که فاقد خاصیت جنسی هستند، اگر دو جهش ژنتیکی مختلف را در دو جانور مختلف در نظر بگیرید،

a green one and a red one,

یکی سبز و دیگری قرمز،

then one has to be better than the other.

یکی باید قاعدتا بهتر از دیگری باشد.

One goes extinct for the other to survive.

یکی منقرض می شود تا دیگری زنده بماند.

But if you have a sexual species,

اما اگر یک گونه جانور دارای خاصیت جنسی را در نظر بگیرید،

then it's possible for an individual

آن وقت این امکان هست که یک جانور

to inherit both mutations

هردو جهش ژنتیکی را

from different lineages.

از اجداد مختلفش به ارث ببرد.

So what sex does is it enables the individual

بنابرین، آنچه لقاح جنسی می کند این است که شخص را قادر می سازد

to draw upon

تا نقش جدیدی

the genetic innovations of the whole species.

بر نوآوری های ژنتیکی کل جانوران آن گونه طرح بزند.

It's not confined to its own lineage.

این فقط به تیره وراثتی خودش محدود نمی شود.

What's the process that's having the same effect

چه فرایندی همان تاتیر را

in cultural evolution

در تکامل فرهنگی دارد

as sex is having in biological evolution?

تاثیری که لقاح جنسی در تکامل زیستی دارد؟

And I think the answer is exchange,

و من فکر می کنم پاسخ این سوال "تبادل" است،

the habit of exchanging one thing for another.

روال مبادله ی یک چیز در قبال چیز دیگر.

It's a unique human feature.

این یک ویژگی منحصر به فرد انسان ها است.

No other animal does it.

هیج حیوان دیگری اینکار را نمی کند.

You can teach them in the laboratory to do a little bit of exchange --

در آزمایشگاه می توانید مبادله کردن خیلی مختصر را به آن ها بیاموزید.

and indeed there's reciprocity in other animals --

و مسلما در میان حیوانات دیگر هم تعامل وجود دارد.

But the exchange of one object for another never happens.

اما مبادله ی یک چیز در قبال چیز دیگر هیچ وقت رخ نمی دهد.

As Adam Smith said, "No man ever saw a dog

چنانکه آدام اسمیت گفت: "هیچ وقت هیچ کسی ندیده که یک سگ

make a fair exchange of a bone with another dog."

استخوانی را با یک سگ دیگر عادلانه مبادله کند."

(Laughter)

(خنده حضار).

You can have culture without exchange.

شما می توانید یک فرهنگ بدون مبادله داشته باشید.

You can have, as it were, asexual culture.

شما می توانید یک فرهنگ بدون لقاح جنسی داشته باشید، همان طور که در گذشته این گونه بوده،

Chimpanzees, killer whales, these kinds of creatures, they have culture.

شامپانزه ها، نهنگ های قاتل و مخلوقاتی از این دست، این ها دارای فرهنگ هستند.

They teach each other traditions

آنها برخی روشها را به یکدیگر یاد می دهند

which are handed down from parent to offspring.

چیز هایی که دست به دست از والدین به فرزند منتقل می شود.

In this case, chimpanzees teaching each other

چنانکه، شامپانزه ها به یکدیگر یاد می دهند که

how to crack nuts with rocks.

چطور با سنگ دانه های سفت را بشکنند.

But the difference is

اما تفاوت در این است که

that these cultures never expand, never grow,

این فرهنگ ها هیچ گاه توسعه پیدا نمی کنند، هیچ وقت رشد نمی کنند،

never accumulate, never become combinatorial,

هیچ وقت انباشته نمی شوند، و هیچ وقت با یکدیگر ترکیب نمی شوند.

and the reason is because

و دلیلش این است که

there is no sex, as it were,

لقاح جنسی وجود ندارد، همان طور که قبلا این گونه بود،

there is no exchange of ideas.

هیچ گونه تبادل ایده ایی رخ نمی دهد.

Chimpanzee troops have different cultures in different troops.

گروههای مختلف شامپانزه فرهنگهای متفاوتی نسبت به هم دارند.

There's no exchange of ideas between them.

ولی تبادل ایده ها بین آنها وجود ندارد.

And why does exchange raise living standards?

اما چرا تبادل سطح زندگی را ارتقاء می دهد؟

Well, the answer came from David Ricardo in 1817.

خب، پاسخ این سوال را دیوید ریکاردو در سال 1817 داد.

And here is a Stone Age version of his story,

و ما در اینجا نظر او را از طریق یک داستان مربوط به "عصر حجر" بیان کردیم،

although he told it in terms of trade between countries.

اگرچه که روش بیان او بر اساس وجود معاملات میان کشورها بود.

Adam takes four hours to make a spear and three hours to make an axe.

ساختن یک نیزه برای آدام 4 ساعت و ساختن یک تبر برای او 3 ساعت طول می کشد.

Oz takes one hour to make a spear and two hours to make an axe.

ساختن یک نیزه برای اوز 1 ساعت و ساختن یک تبر برای او 2 ساعت طول می کشد.

So Oz is better at both spears and axes than Adam.

بنابرین، اوز هم در ساختن نیزه و هم در ساختن تبر مهارت بیشتری نسبت به آدام دارد.

He doesn't need Adam.

او احتیاجی به آدام ندارد.

He can make his own spears and axes.

او می تواند برای خودش نیزه و تبر بسازد.

Well no, because if you think about it,

اما نه! اگر خوب دربارش فکر کنید،

if Oz makes two spears and Adam make two axes,

اگر اوز دو نیزه بسازد و آدام دو تبر بسازد،

and then they trade,

و سپس با هم معامله کنند،

then they will each have saved an hour of work.

در اینصورت هر کدام یک ساعت در زمان کار صرفه جوئی کرده اند.

And the more they do this, the more true it's going to be,

و هر چه بیشتر اینکار را ادامه دهند این مسئله نمایان تر خواهد شد.

because the more they do this, the better Adam is going to get at making axes

چرا که هر چه بیشتر این کار را انجام بدهند، آدام در ساختن تبر مهارت بیشتری پیدا می کند،

and the better Oz is going to get at making spears.

و مهارت اوز در ساختن نیزه بیشتر می شود.

So the gains from trade are only going to grow.

پس سود حاصل از معامله، فقط بیشتر و بیشتر خواهد شد.

And this is one of the beauties of exchange,

و این یکی از زیبایی های مبادله است،

is it actually creates the momentum

که در واقع، سرعت و شتاب بیشتری برای

for more specialization,

برای کسب تخصص بیشتر بوجود می آورد،

which creates the momentum for more exchange and so on.

که بنوبه خود انگیزه ای بیشتر برای تبادل بیشتر ایجاد می کند و این روند همچنان ادامه می یابد.

Adam and Oz both saved an hour of time.

آدام و اوز هر کدام یک ساعت در وقت صرفه جوئی کرده اند.

That is prosperity, the saving of time

این یعنی موفقیت، صرف جویی در وقت برای

in satisfying your needs.

برآورده کردن نیازهایتان.

Ask yourself how long you would have to work

از خودتان بپرسید، چند ساعت باید کار کنید

to provide for yourself

تا برای خودتان

an hour of reading light this evening to read a book by.

به اندازه ی یک ساعت نور برای مطالعه فراهم کنید که امشب با آن یک کتاب بخوانید.

If you had to start from scratch, let's say you go out into the countryside.

اگر می خواستید همه چیز را خودتان از اول شروع کنید، باید می رفتید به حومه شهر.

You find a sheep. You kill it. You get the fat out of it.

گوسفندی پیدا می کردید، اون را می کشتید، چربیش را می گرفتید.

You render it down. You make a candle, etc. etc.

چربی را پرداخت می کردید؛ یک شمع می ساختید، و الی آخر..

How long is it going to take you? Quite a long time.

این کار چقدر از شما وقت می گیرد؟ نسبتا وقت زیادی.

How long do you actually have to work

چه مدت در عمل باید کار کنید،

to earn an hour of reading light

تا به اندازه یک ساعت نور برای مطالعه درآمد کسب کنید،

if you're on the average wage in Britain today?

اگر یک درآمد متوسط در بریتانیای امروز داشته باشید؟

And the answer is about half a second.

جوابش تقریبا نیم تانیه است.

Back in 1950,

آگر به دهه 1950برگردیم،

you would have had to work for eight seconds on the average wage

با حقوق متوسط باید هشت تانیه کار می کردید،

to acquire that much light.

تا همین مقدار نور را بدست می اوردید.

And that's seven and a half seconds of prosperity that you've gained

یعنی حالا 7.5 تانیه به آسایش و رفاه شما اضافه شده.

since 1950, as it were,

از سال 1950 تا الان.

because that's seven and a half seconds in which you can do something else,

زیرا شما 7.5 تانیه وقت دارید که می توانید در آن به کار دیگری بپردازید.

or you can acquire another good or service.

یا می توانید به ازای آن کالا و خدمات دیگری به دست بیارید.

And back in 1880,

و در سال 1880،

it would have been 15 minutes

15 دقیقه طول می کشید

to earn that amount of light on the average wage.

که همان مقدار نور با حقوقی متوسط بدست آید.

Back in 1800,

عقب تر در سال 1800،

you'd have had to work six hours

شما باید 6 ساعت کار می کردید

to earn a candle that could burn for an hour.

تا شمعی را برای یک ساعت نور مطالعه خود فراهم کنید.

In other words, the average person on the average wage

به عبارت دیگر، یک فرد عادی با حقوق متوسط

could not afford a candle in 1800.

قدرت خرید یک شمع را در سال 1800 نداشت.

Go back to this image of the axe and the mouse,

برگردید به تصویر تبر و ماوس کامپیوتر،

and ask yourself: "Who made them and for who?"

و از خود بپرسید "چه کسی آنها را ساخت و برای کی"؟

The stone axe was made by someone for himself.

تبر سنگی را شخصی برای خودش ساخت.

It was self-sufficiency.

این کار خوکفائی بود.

We call that poverty these days.

ما امروز آنرا فقر می نامیم.

But the object on the right

. اما شئ سمت راست را

was made for me by other people.

دیگران ساختند برای من.

How many other people?

این دیگران چند نفرند؟

Tens? Hundreds? Thousands?

ده ها؟ صدها؟،هزارها نفر؟

You know, I think it's probably millions.

می دانید، فکر می کنم شاید میلیونها نفر بوده باشند.

Because you've got to include the man who grew the coffee,

زیرا باید کسی را هم که قهوه را کاشت در نطر بگیرید،

which was brewed for the man who was on the oil rig,

تا قهوه آماده شد برای کسی که سر دکل چاه نفت بود و مشغول

who was drilling for oil, which was going to be made into the plastic, etc.

مشغول حفر چاه برای نفت بود، نفتی که آماده می شد برای تبدیل به پلاستیک و ... .

They were all working for me,

اینها همه برای من کار می کردند،

to make a mouse for me.

تا برای من یک ماوس بسازند.

And that's the way society works.

و جامعه اینجوری عمل می کند.

That's what we've achieved as a species.

این آن چیزی است که ما بعنوان نژاد آدمی بدان دست یافته ایم.

In the old days, if you were rich,

در روزگار قدیم، شما اگر تروتمند بودید،

you literally had people working for you.

کسانی را داشتید که بمعنی واقعی کلمه خدمتکار شما بودند.

That's how you got to be rich; you employed them.

اینطور بود که شما باید تروتمند می بودید تا آنها را به خدمت بگیرید.

Louis XIV had a lot of people working for him.

لوئی چهاردهم تعداد زیادی از مردم را در خدمت خودش داشت.

They made his silly outfits, like this,

اون ها لباس های خنده دارش رو می ساختند، چیزی مثل این.

(Laughter)

(خنده حضار)

and they did his silly hairstyles, or whatever.

و آنها مدل های موی احمقانه اش را انجام می دادند و یا هر چیز دیگر.

He had 498 people

او 498 نفر خدمه داشت

to prepare his dinner every night.

که هر شب شام وی را اماده می کردند.

But a modern tourist going around the palace of Versailles

اما یک توریست مدرن که برای بازدید کاخ ورسای و

and looking at Louis XIV's pictures,

تماشای تصاویر لوئی چهاردهم می رود،

he has 498 people doing his dinner tonight too.

او هم برای شامش امشب 498 نفر خدمه در اختیار دارد.

They're in bistros and cafes and restaurants

این افراد در اغذیه فروشی ها، کافه ها و رستوران ها و

and shops all over Paris,

و در مغازه ها در سرتاسر پاریس هستند.

and they're all ready to serve you at an hour's notice with an excellent meal

و اینها همه با یک اطلاع قبلی یک ساعته با بهترین غذاها آماده ارائه سرویس به شما هستند

that's probably got higher quality

و آن غذا احتمالا کیفیتی بالاتر از

than Louis XIV even had.

حتی غذایی که لوئی چهاردهم در اختیار داشت، خواهد بود.

And that's what we've done, because we're all working for each other.

و این همان کاریست که ما انجام داده ایم ، چرا که همه ی ما برای هم کار می کنیم.

We're able to draw upon specialization and exchange

ما قادریم از تخصص و مبادله استفاده کنیم

to raise each other's living standards.

تا سطح زندگی یکدیگر را ارتقاء بخشیم.

Now, you do get other animals working for each other too.

اکنون، شما ملاحظه می کنید که حیوانات هم برای یکدیگر کار می کنند.

Ants are a classic example; workers work for queens and queens work for workers.

. یک مثال کلاسیک مورچه ها هستند، کارگران برای ملکه ها، و ملکه ها برای کارگران کار می کنند.

But there's a big difference,

ولیکن یک فرق اساسی وجود دارد،

which is that it only happens within the colony.

و آن اینکه این همکاری فقط در داخل کلنی خودشان صورت می گیرد.

There's no working for each other across the colonies.

افراد یک کلنی برای افراد کلنی دیگر کار نمی کنند.

And the reason for that is because there's a reproductive division of labor.

و آن بدین دلیل است که یک تقسیم کار برای تولید مثل وجود دارد.

That is to say, they specialize with respect to reproduction.

این بدین معنی است که تخصصها بر اساس تولید مثل شکل می گیرد.

The queen does it all.

ملکه تمام کار را انجام می دهد.

In our species, we don't like doing that.

ما آدمیان، اینکار را دوست نداریم.

It's the one thing we insist on doing for ourselves, is reproduction.

فقط یک چیزهست که ما انسانها اصرار داریم خودمان انجامش دهیم و آن مسئله تولید مثل است.

(Laughter)

(خنده حضار).

Even in England, we don't leave reproduction to the Queen.

حتی در انگلستان، ما تولید مثل را به ملکه واگذار نمی کنیم.

(Applause)

(تشویق حضار)

So when did this habit start?

پس این عادت از کی شروع شده؟

And how long has it been going on? And what does it mean?

و چه مدت جریان داشته؟ و دارای چه مفهومی است؟

Well, I think, probably, the oldest version of this

خوب، من فکر می کنم، احتمالا، قدیمی ترین شکل این

is probably the sexual division of labor.

احتمالا تقسیم کار جنسیتی است.

But I've got no evidence for that.

اما من هیچ مدرکی برای آن ندارم.

It just looks like the first thing we did

فقط اینطور بنظر می رسد که اولین کاری که کردیم

was work male for female and female for male.

کارکردن مرد برای زن و زن برای مرد بود.

In all hunter-gatherer societies today,

در تمام جوامع شکارچی – گرداورنده کنونی،

there's a foraging division of labor

تقسیم کاری برای جستجوی علوفه وجود دارد

between, on the whole, hunting males and gathering females.

در مجموع، میان مردان شکارچی و زنان جمع آوری کننده.

It isn't always quite that simple,

همیشه قضیه کاملا به این سادگی نیست.

but there's a distinction between

اما تمایزی میان

specialized roles for males and females.

نقشهای تخصصی زنان و مردان موجود است.

And the beauty of this system

و زیبایی این سیستم

is that it benefits both sides.

آن است که به هردو طرف سود می رساند.

The woman knows

زن می داند

that, in the Hadzas' case here --

که، اینجا در مورد هادزاها --

digging roots to share with men in exchange for meat --

جمع آوری ریشه و دادن آن به مردان به ازای گرفتن گوشت --

she knows that all she has to do to get access to protein

می داند که تمام کاری که او باید انجام دهد تا پروتیین بدست آورد

is to dig some extra roots and trade them for meat.

کندن ریشه بیشتر و معاوضه آن در مقابل گوشت است.

And she doesn't have to go on an exhausting hunt

و او مجبور نیست به یک شکار خسته کننده برود

and try and kill a warthog.

و تلاش کند و یک گراز را بکشد.

And the man knows that he doesn't have to do any digging

و مرد می داند که نیازی به کندن زمین ندارد

to get roots.

برای یافتن ریشه.

All he has to do is make sure that when he kills a warthog

همه آنچه او باید انجام دهد اینست که مطمئن شود که وقتی یک گراز را می کشد

it's big enough to share some.

آنقدر بزرگ هست که بشود بخشی از آن را با کسی قسمت کرد.

And so both sides raise each other's standards of living

و به این ترتیب هر دو طرفین سطح زندگی یکدیگر را ارتقاء می دهند

through the sexual division of labor.

از طریق این تقسیم جنسیتی کار.

When did this happen? We don't know, but it's possible

این واقعه کی اتفاق افتاد؟ ما نمی دانیم، ولی این احتمال هست

that Neanderthals didn't do this.

که انسان های اولیه غار نشین (نئاندرتال) این کار را نمی کردند.

They were a highly cooperative species.

آنها دسته جانورانی با همکاری بسیار بالا بودند.

They were a highly intelligent species.

آنها گونه ای بسیار هوشمند بودند.

Their brains on average, by the end, were bigger than yours and mine

مغزشان بطور متوسط بزرگتر بود از مغز من و شمایی

in this room today.

که امروز در اینجا هستیم.

They were imaginative. They buried their dead.

آنها دارای قوه تخیل بودند. مردگانشان را دفن می کردند.

They had language, probably,

احتمالا دارای زبان محاوره بودند،

because we know they had the FOXP2 gene of the same kind as us,

زیرا می دانیم که آنها هم مانند ما دارای ژن فاکس پی 2 بودند،

which was discovered here in Oxford.

که همینجا در آکسفورد کشف شد.

And so it looks like they probably had linguistic skills.

و بنظر می رسد احتمالا مهارت زبانی داشتند.

They were brilliant people. I'm not dissing the Neanderthals.

انها افراد بسیار با استعدادی بودند. من نئاندرتال ها(انسان های اولیه ی غار نشین) را تحقیر نمی کنم.

But there's no evidence

اما هیچ مدرکی وجود ندارد که

of a sexual division of labor.

از تقسیم کار جنسیتی میان آنان حکایت کند.

There's no evidence of gathering behavior by females.

هیچ مدرکی حاکی از جمع اوری علوفه توسط زنان موجود نیست.

It looks like the females were cooperative hunters with the men.

به نظر می رسد که زنان هم پا بپای مردان شکار می کردند.

And the other thing there's no evidence for

علاوه برین مدرکی نیست که حکایت کند از

is exchange between groups,

مبادله میان گروه ها.

because the objects that you find in Neanderthal remains,

زیرا اشیائی که از بقایای انسان نئاندرتال پیدا می کنید،

the tools they made,

ابزارهایی که آنها می ساختند،

are always made from local materials.

همواره از مواد محلی درست شده.

For example, in the Caucasus

بعنوان مثال، در قفقاز

there's a site where you find local Neanderthal tools.

محل هایی هست که ابزار های محلی نئاندرتالها در ان پیدا شده است.

They're always made from local chert.

این ابزار همیشه از نوعی سنگ محلی درست شده است.

In the same valley there are modern human remains

در همان دره بقایایی از انسان مدرن موجود است

from about the same date, 30,000 years ago,

متعلق به تقریبا همان دوره، 30،000 سال پیش.

and some of those are from local chert,

و بعضی از آنها از همان سنگ محلی است،

but more -- but many of them are made

اما علاوه بر آن، بلکه بسیاری از آنها ساخته شده

from obsidian from a long way away.

از نوع سنگ اوبسیدیان که از مناطق بسیار دور به دست آمده.

And when human beings began

و هنگامی که انسانها شروع کردند

moving objects around like this,

اشیاء را اینگونه از منطقه ای به منطقه دیگر منتقل کنند،

it was evidence that they were exchanging between groups.

بوضوح میان گروهها مبادله وجود داشته.

Trade is 10 times as old as farming.

تجارت 10 مرتبه از کشاورزی قدیمی تر است.

People forget that. People think of trade as a modern thing.

مردم این مسئله را فراموش می کنند. مردم تجارت را پدیده ای مدرن می دانند.

Exchange between groups has been going on

مبادله میان گروهها برای

for a hundred thousand years.

صد هزار سال ادامه داشته.

And the earliest evidence for it crops up

و شواهد اولیه آن بگونه ای غیرمنتظره بدست می آید

somewhere between 80 and 120,000 years ago in Africa,

حدود 80 تا 120 هزار سال قبل در افریقا،

when you see obsidian and jasper and other things

جایی که شما انواع سنگ های اوبسیدیان و جاسپر را می بینید که

moving long distances in Ethiopia.

مسافتهای طولانی را در اتیوپی طی کرده اند.

You also see seashells --

شما همچنین صدف هایی می بینید

as discovered by a team here in Oxford --

-- همانطور که توسط تیمی اینجا در اکسفورد کشف شد --

moving 125 miles inland

که 125 مایل در بر روی زمین حرکت کرده اند

from the Mediterranean in Algeria.

از مدیترانه در الجزائر.

And that's evidence that people

و این دلیلی است که انسان ها

have started exchanging between groups.

مبادله میان گروهها را آغاز کرده اند.

And that will have led to specialization.

و این منجر به تخصص گرائی شده است.

How do you know that long-distance movement

از کجا می دانید که این جابجائی های مسافت طولانی

means trade rather than migration?

در اثر تجارت بوده و نه مهاجرت؟

Well, you look at modern hunter gatherers like aboriginals,

خب، نگاه کنید به شکارچی-گرداورنده های مدرن مانند بومیهایی

who quarried for stone axes at a place called Mount Isa,

که به دنبال تبرهای سنگی بودند، در محلی بنام کوه ایسا

which was a quarry owned by the Kalkadoon tribe.

که معدنی از سنگ بود، متعلق به قبیله "کال کادوون".

They traded them with their neighbors

آنها این تبرها را با همسایگانشان معاوضه می کردند

for things like stingray barbs,

به ازای گرفتن چیزهائی مانند قلابهای ماهیگیری.

and the consequence was that stone axes

و نتیجه این بود که تبرهای سنگی

ended up over a large part of Australia.

از بخش عمده ای از استرالیا سر دراوردند.

So long-distance movement of tools

بنابرین، جابجائی ابزارها در مسافتهای طولانی

is a sign of trade, not migration.

نشانه ای از تجارت است، و نه مهاجرت.

What happens when you cut people off from exchange,

چه اتفاقی می افتد وقتی مردم را از مبادله کردن محروم می کنید،

from the ability to exchange and specialize?

از توانائی تبادل کردن و متخصص شدن؟

And the answer is that

و پاسخ این است که،

not only do you slow down technological progress,

نه تنها پیشرفت تکنولژیک را کند می کنید،

you can actually throw it into reverse.

بلکه عملا آنرا در مسیری وارونه می اندازید.

An example is Tasmania.

تاسمانیا یک نمونه است.

When the sea level rose and Tasmania became an island 10,000 years ago,

وقتی سطح دریا بالا آمد، و تاسمانیا 10000 سال پیش تبدیل به یک جزیره شد،

the people on it not only experienced

مردم آن، نه تنها پیشرفتی کندتر

slower progress than people on the mainland,

از مردمی که در سرزمین اصلی زندگی می کردند تجربه کردند،

they actually experienced regress.

بلکه عملا دچار عقبگرد شدند.

They gave up the ability to make stone tools

آنها قابلیت ساختن ابزار (از استخوان) را از دست دادند

and fishing equipment and clothing

به همین ترتیب ابزار ماهیگیری و تهیه پوشاک

because the population of about 4,000 people

خیلی ساده، چرا که جمعیت تقریبا 4000 نفری

was simply not large enough

آنقدر بزرگ نبود

to maintain the specialized skills

که مهارتهای تخصصی لازم

necessary to keep the technology they had.

برای تکنولوژیی که زمانی در اختیار داشتند را حفظ کند.

It's as if the people in this room were plonked on a desert island.

این مثل این است که افرادی که در این سالن هستند را به یک جزیره متروکه ببرند.

How many of the things in our pockets

چه مقدار از چیزهایی که در جیبهای ما هست را

could we continue to make after 10,000 years?

می توانیم بعد از گذشت 10000 سال دوباره بسازیم؟

It didn't happen in Tierra del Fuego --

این مسئله در تیرا دلفوئگو اتفاق نیفتاد --

similar island, similar people.

جزیره ای مشابه، با مردمی مشابه.

The reason: because Tierra del Fuego

دلیلش آن که تیرا دلفوئگو

is separated from South America by a much narrower straight,

از آمریکای جنوبی با تنگه ای بسیار باریک تر جدا می شد.

and there was trading contact across that straight

و ارتباطات تجاری از طریق این تنگه وجود داشت

throughout 10,000 years.

در خلال 10000 سال.

The Tasmanians were isolated.

ساکنین تاسمانیا منزوی شده بودند.

Go back to this image again

دوباره به تصویر برگردید

and ask yourself, not only who made it and for who,

و از خودتان بپرسید، نه این که فقط چه کسی آنرا ساخت و برای چه کسی،

but who knew how to make it.

بلکه چه کسی می دانست که چطور باید آنرا درست کرد.

In the case of the stone axe, the man who made it knew how to make it.

در مورد تبر سنگی، کسی که آن را ساخته بود می دانست چگونه باید آن را درست کرد.

But who knows how to make a computer mouse?

اما چه کسی می داند چطور باید یک ماوس کامپیوتر ساخت؟

Nobody, literally nobody.

هیچکس، واقعا هیچکس نمی داند.

There is nobody on the planet who knows how to make a computer mouse.

هیچ کس روی کره زمین نمی داند چطور باید یک ماوس کامپیوتر ساخت!

I mean this quite seriously.

من این را کاملا جدی می گم.

The president of the computer mouse company doesn't know.

رئیس شرکت ماوس کامپیوتری نمی داند چطور باید آنرا ساخت.

He just knows how to run a company.

او تنها می داند چطور شرکت را اداره کند.

The person on the assembly line doesn't know

شخصی که در خط مونتاژ کار می کند هم نمی داند

because he doesn't know how to drill an oil well

چون او نمی داند چطور چاه نفت حفر کند

to get oil out to make plastic, and so on.

تا از آن نفت استخراج کند تا پلاستیک بسازد و الی آخر.

We all know little bits, but none of us knows the whole.

ما همه یکی یه کم می دانیم، ولی هیچکدام کل مطلب را نمی دانیم.

I am of course quoting from a famous essay

البته این را من دارم نقل قول می کنم از یک نوشته ی مشهور

by Leonard Read, the economist in the 1950s,

از لئونارد رید، اقتصاد دان دهه 1950،

called "I, Pencil"

با عنوان "من، مداد"

in which he wrote about how a pencil came to be made,

که در آن او درباره این که یک مداد چطور ساخته می شود نوشته است،

and how nobody knows even how to make a pencil,

و اینکه چگونه هیچکس نمی داند چطور باید حتی یک مداد ساخت،

because the people who assemble it don't know how to mine graphite,

چرا که افرادی که قطعات آن را سرهم می کنند نمی دانند چطور گرافیت را از معدن استخراج کنند.

and they don't know how to fell trees and that kind of thing.

و آنها هم نمی دانند چطور درختان را قطع کنند و همینطور چیزهائی از این قبیل.

And what we've done in human society,

و آنچه ما در جامعه انسانی انجام داده ایم،

through exchange and specialization,

از طریق مبادله و تخصص گرائی،

is we've created

این چیزی است که ما بوجود آورده ایم

the ability to do things that we don't even understand.

قابلیت ساختن چیزهائی که حتی خودمان آنرا نمی فهمیم.

It's not the same with language.

در مورد زبان اینگونه نیست.

With language we have to transfer ideas

با زبان ما باید ایده ها را منتقل کنیم

that we understand with each other.

ایده هایی که ما به کمک همدیگر آن را می فهمیم.

But with technology,

اما با تکنولوژی،

we can actually do things that are beyond our capabilities.

ما عملا قادر به انجام اموری هستیم که ورای قابلیتهای ما هستند.

We've gone beyond the capacity of the human mind

ما از حد ظرفیت ذهن آدمی فراتر رفته ایم

to an extraordinary degree.

به حدی خارق العاده.

And by the way,

و راستی!

that's one of the reasons that I'm not interested

این یکی از دلایل عدم علاقه ی من به

in the debate about I.Q.,

بحث در مورد اندازه ی بهره هوشی است.

about whether some groups have higher I.Q.s than other groups.

در مورد اینکه آیا بعضی گروه ها بهره هوشی بالاتری نسبت به گروه های دیگر دارند.

It's completely irrelevant.

این بحث کاملا بی جا است.

What's relevant to a society

آنچه به یک جامعه مربوط می شود

is how well people are communicating their ideas,

این است که مردم تا چه حد افکارشان را مبادله می کنند،

and how well they're cooperating,

و تا چه حد با هم همکاری می کنند،

not how clever the individuals are.

و نه اینکه تک تک افراد چقدر باهوش هستند.

So we've created something called the collective brain.

بنابرین، ما چیزی خلق کرده ایم به نام عقل جمعی.

We're just the nodes in the network.

ما فقط نقطه هائی در این شبکه هستیم.

We're the neurons in this brain.

ما هریک سلولی از این مغز جمعی هستیم.

It's the interchange of ideas,

این مبادله ایده ها است،

the meeting and mating of ideas between them,

تلاقی افکار و جفت یابی میان آنها،

that is causing technological progress,

که باعث پیشرفت تکنولوژی می شود،

incrementally, bit by bit.

با روی هم رفتن ایده ها، ذره ذره، قدم به قدم.

However, bad things happen.

با این همه، حوادث بد هم اتفاق می افتد.

And in the future, as we go forward,

و در آینده، هر چه جلوتر می رویم،

we will, of course, experience terrible things.

مسلما شاهد چیزهای وحشتناکی هم خواهیم بود.

There will be wars; there will be depressions;

جنگ خواهد بود؛ رکود اقتصادی خواهد بود؛

there will be natural disasters.

بلایای طبیعی رخ خواهد داد.

Awful things will happen in this century, I'm absolutely sure.

حوادت وحشتناکی دراین قرن اتفاق خواهد افتاد، من کاملا مطمئنم.

But I'm also sure that, because of the connections people are making,

ولی من همچنین باور دارم، به ارتباطی که مردم با هم دارند،

and the ability of ideas

و قابلیت افکار در

to meet and to mate

در کنار هم قرار گفتن و جفت یابی ایده ها.

as never before,

بگونه ای که در گذشته سابقه نداشته.

I'm also sure

همین طور من اطمینان دارم

that technology will advance,

که تکنولژی پیشرفت خواهد کرد،

and therefore living standards will advance.

و در نتیجه سطح کیفیت زندگی پیشرفت خواهد کرد.

Because through the cloud,

چرا که از میان ابرها،

through crowd sourcing,

از طریق کار های دسته جمعی،

through the bottom-up world that we've created,

ازطریق دنیایی با ساختار پایین به بالا که ما خلق کرده ایم، -- و حرف اصلی را تک تک مردم می زنند و کار اصلی را تک تک مردم با علاقه می کنند --

where not just the elites but everybody

دنیایی که در آن نه فقط نخبگان، بلکه همه ی مردم

is able to have their ideas

قادرند ایده ی خود را داشته باشند

and make them meet and mate,

و اجازه دهند افکارشان با افکار دیگر آشنا شوند و جفت یابی میان ایده ها رخ دهد

we are surely accelerating the rate of innovation.

ما مطمئنا در حال افزایش سرعت نوآوری ها هستیم.

Thank you.

متشکرم

(Applause)

(تشویق حضار)