Kailash Satyarthi: How to make peace? Get angry

کایلاش ساتیارتای: چگونه صلح ایجاد کنیم؟ خشمناک شویم

Translator: soheila Jafari Reviewer: Leila Ataei

Today, I am going to talk about anger.

امروز می خواهم در مورد خشم صحبت کنم.

When I was 11,

هنگامی که یازده ساله بودم،

seeing some of my friends leaving the school

دیدن اینکه برخی از دوستانم مدرسه را ترک می کنند

because their parents could not afford textbooks

زیرا پدر و مادر آنها قادر به تهیه کتاب مدرسه نبودند

made me angry.

مرا خشمگین می‌کرد.

When I was 27,

هنگامی که ۲۷ ساله بودم،

hearing the plight of a desperate slave father

شنیدن وضعیت اسفبار یک پدر برده

whose daughter was about to be sold to a brothel

که دخترش را به یک فاحشه‌خانه می فروخت

made me angry.

مرا خشمگین می‌کرد.

At the age of 50,

در سن پنجاه سالگی،

lying on the street, in a pool of blood,

غلتیدن در استخری از خون در خیابان،

along with my own son,

همراه با پسر خودم،

made me angry.

مرا خشمگین می کرد.

Dear friends, for centuries we were taught anger is bad.

دوستان عزیز، برای قرن‌ها به ما آموخته شده که خشم بد است.

Our parents, teachers, priests --

پدر و مادرهای ما، آموزگاران ما، روحانیون ما---

everyone taught us how to control and suppress our anger.

همه به ما می‌آموختند که خشم خودت را سرکوب و کنترل کن.

But I ask why?

ولی من می‌پرسم چرا؟

Why can't we convert our anger for the larger good of society?

چرا نمی‌توانیم خشم خود را به چیز خوبی برای جامعه تبدیل کنیم.

Why can't we use our anger

چرا نمی‌توانیم از خشم خود

to challenge and change the evils of the world?

برای چالش و دگرگونی زشتی‌های جهان استفاده کنیم؟

That I tried to do.

این کاری بود که من سعی در انجام آن کردم.

Friends,

دوستان،

most of the brightest ideas came to my mind out of anger.

بیشتر ایده های درخشانی که به ذهن من رسید از خشم بود.

Like when I was 35 and sat in a locked-up, tiny prison.

مانند زمانی که در ۳۵ سالگی در زندان کوچکی نشسته بودم.

The whole night, I was angry.

تمام شب، خشمگین بودم.

But it has given birth to a new idea.

اما این عامل تولد ایده نویی در من شد.

But I will come to that later on.

که بعدا به آن خواهم پرداخت.

Let me begin with the story of how I got a name for myself.

اما بگذارید با داستان انتخاب نام خودم شروع کنم.

I had been a big admirer of Mahatma Gandhi since my childhood.

من از کودکی همواره مهاتما گاندی را تحسین می‌کردم.

Gandhi fought and lead India's freedom movement.

گاندی مبارزه کرد و جنبش آزادی هند را رهبری کرد.

But more importantly,

اما بیشتر از آن،

he taught us how to treat the most vulnerable sections,

او به ما آموخت که چگونه با آسیب پذیر ترین قشر جامعه برخورد کنیم،

the most deprived people, with dignity and respect.

چگونه با احترام و بزرگواری با محرومترین مردم برخورد کنیم.

And so, when India was celebrating

پس، هنگامی که هند در سال ۱۹۶۹

Mahatma Gandhi's birth centenary in 1969 --

تولد گاندی را جشن می‌گرفت--

at that time I was 15 --

در آن زمان پانزده ساله بودم--

an idea came to my mind.

یک ایده به ذهنم رسید.

Why can't we celebrate it differently?

چرا ما این را به شکل دیگری جشن نگیریم؟

I knew, as perhaps many of you might know,

من می‌دانستم، و شاید برخی از شما نیز بدانید،

that in India, a large number of people are born in the lowest segment of caste.

که در هند، قشر بزرگی از مردم در پائین ترین کاست (طبقه اجتماعی) بدنیا می‌ایند.

And they are treated as untouchables.

و با آنها به عنوان افرادی نجس که نباید به آنها دست زد برخورد می‌شود.

These are the people --

برای این افراد--

forget about allowing them to go to the temples,

فراموش کنید که بتوانند به معابد بروند،

they cannot even go into the houses and shops of high-caste people.

آنها حتی نمی‌توانند به خانه ها و فروشگاه های مردم در طبقات بالای اجتماعی بروند.

So I was very impressed with the leaders of my town

من بسیار تحت تاثیر رهبران شهر خودم قرارگفته بودم

who were speaking very highly against the caste system and untouchability

که به شدت علیه سیستم طبقاتی و کاست صحبت می‌کردند

and talking of Gandhian ideals.

و در مورد ایده های گاندی سخنرانی می کردند.

So inspired by that, I thought, let us set an example

خُب این الهام بخش من شد، فکر کردم، بگذارید که ما با دعوت کردن این رهبران

by inviting these people to eat food cooked and served

برای خوردن غذا پخته شده

by the untouchable community.

به افراد نجس جامعه سر مشقی برای دیگران باشیم.

I went to some low-caste, so-called untouchable, people,

من رفتم به سراغ برخی از مردم که به آنها نجس می‌گویند

tried to convince them, but it was unthinkable for them.

و سعی کردم آنها را متقاعد کنم ( که به مهمانی بیایند) ولی این برای آنها قابل درک نبود.

They told me, "No, no. It's not possible. It never happened."

من به آنها گفتم،"نه، نه. این ممکن نیست و این اتفاق هرگز نخواهد افتاد"

I said, "Look at these leaders,

گفتم،"به این رهبران نگاه کنید،

they are so great, they are against untouchability.

آنها بسیار بزرگوارند، آنها علیه نجسی هستند.

They will come. If nobody comes, we can set an example."

آنها خواهند آمد. اگر همه بیاید، ما می توانیم سرمشقی برای دیگران باشیم."

These people thought that I was too naive.

آنها فکر کردم که من بسیار خام و کم تجربه هستم.

Finally, they were convinced.

عاقبت، آنها متقاعد شدند.

My friends and I took our bicycles and invited political leaders.

من و دوستانم دوچرخه‌مان را برداشتیم و رفتیم رهبران سیاسی شهر را دعوت کردیم.

And I was so thrilled, rather, empowered

من بسیار هیجان زده بودم و تا حدودی احساس قدرت می کردم

to see that each one of them agreed to come.

که می دیدم تمامی آنها موافقت کردند که بیایند.

I thought, "Great idea. We can set an example.

فکر کردم،"ایده بسیار خوبیست. ما می توانیم سرمشقی باشیم.

We can bring about change in the society."

"می توانیم تغییر و دگرگونی را به جامعه بیاوریم."

The day has come.

روز موعود رسید.

All these untouchables, three women and two men,

همه افراد نجس، سه زن و دو مرد

they agreed to come.

که موافقت کرده بودند بیایند.

I could recall that they had used the best of their clothes.

می توانیم بگویم که بهترین لباس‌هایشان را پوشیده بودند.

They brought new utensils.

ظروفی را هدیه آورده بودند.

They had taken baths hundreds of times

آنها صدها بار حمام کرده بودند

because it was unthinkable for them to do.

زیرا برای آنها غیر قابل تصوربود.

It was the moment of change.

این لحظه تغییر و دگرگونی بود.

They gathered. Food was cooked.

آنها دور غذا جمع شده بودند، عذا پخته شده بود.

It was 7 o'clock.

و ساعت ۷ بود.

By 8 o'clock, we kept on waiting,

تا ساعت ۸ ما منتطر ماندیم.

because it's not very uncommon that the leaders become late,

زیرا این خیلی غیر معمول نیست که رهبران

for an hour or so.

و برای یک ساعت و یا بیشتر دیر بیایند.

So after 8 o'clock, we took our bicycles and went to these leaders' homes,

خب بعد از ساعت ۸، ما دوچرخه هایمان را برداشتیم و به خانه های رهبران رفتیم

just to remind them.

تا برایشان یادآوری کنیم.

One of the leader's wives told me,

همسر یکی از رهبران به من گفت،

"Sorry, he is having some headache, perhaps he cannot come."

"متاسفم او سر درد دارد و شاید نتواند بیاید."

I went to another leader

رفتم خانه رهبر دیگری

and his wife told me, "Okay, you go, he will definitely join."

و همسر او گفت،"برو، او قطعا خواهد آمد."

So I thought that the dinner will take place,

خب من فکر کردم که مراسم شام برگزاری خواهد شد

though not at that large a scale.

هر چند که در مقیاس بزرگی نبود.

I went back to the venue, which was a newly built Mahatma Gandhi Park.

من برگشتم به محل برگزاری که به تازگی در پارک مهاتما گاندی ساخته شده بود.

It was 10 o'clock.

ساعت ده شب بود.

None of the leaders showed up.

هیچ یک از رهبران نیامدند.

That made me angry.

این مرا خشمگین کرد.

I was standing, leaning against Mahatma Gandhi's statue.

من تکیه بر مجسمه مهاتما گندی کرده بودم.

I was emotionally drained, rather exhausted.

بیشتر از لحاط عاطفی خالی شده بودم تا اینکه خسته شده باشم.

Then I sat down where the food was lying.

سپس نشستم جایی که غذا را گذاشته بودند.

I kept my emotions on hold.

احساساتم را کنترل کردم.

But then, when I took the first bite,

اما هنگامی که اولین لقمه غذا را برداشتم

I broke down in tears.

اشک هایم سرازیر شدند.

And suddenly I felt a hand on my shoulder.

ناگهان دستی را بر شانه ام احساس کردم.

And it was the healing, motherly touch of an untouchable woman.

این دست‌های ارامبخش مادرانه یکی از زنان نجس بود.

And she told me, "Kailash, why are you crying?

او به من گفت،"کایلاش، چرا گریه می کنی؟

You have done your bit.

تو سهم خودت را انجام دادی.

You have eaten the food cooked by untouchables,

تو غذای پخته شده با افراد نجس خوردی،

which has never happened in our memory."

که هرگز در زندگی ما اتفاق نیفتاده بود."

She said, "You won today."

گفت،"امروز برده شدی"

And my friends, she was right.

دوستان من، او درست می‌گفت.

I came back home, a little after midnight,

من به خانه برگشتم، کمی بعد از نیمه شب.

shocked to see that several high-caste elderly people

دیدن تعدادی از افراد طبقه بالا مسن

were sitting in my courtyard.

که در حیاط پشتی نشسته بودند مرا شوکه کرد.

I saw my mother and elderly women were crying

مادرم و آنها را دیدم که گریه می‌کردند

and they were pleading to these elderly people

مادرم از افراد مسن شفاعت می‌خواست

because they had threatened to outcaste my whole family.

زیرا که آنها تهدید کرده بودند که همه اعضای خانواده را از طبقه خودمان طرد کنند.

And you know, outcasting the family is the biggest social punishment

می‌دانید، طرد کردن یک خانواده از طبقه‌شان یکی از بزرگترین مجازات اجتماعی است

one can think of.

که کسی بتواند فکر کند.

Somehow they agreed to punish only me, and the punishment was purification.

به شکلی آنها موافقت کردند که تنها مرا تنبه کنند، و مجازات تطهیر من بود.

That means I had to go 600 miles away from my hometown

این بدین معنا بود که من می‌بایستی ۱٫۰۰۰ کیبومتر از شهرم دور می‌شدم

to the River Ganges to take a holy dip.

تا در رود گنگ غسل کنم.

And after that, I should organize a feast for priests, 101 priests,

پس از آن، باید پاهای ۱۰۱ روحانی را

wash their feet and drink that water.

می شستم و به انها آب می دادم.

It was total nonsense,

این همه بی معنا بودند،

and I refused to accept that punishment.

من مجازات را نپذیرفتم

How did they punish me?

چگونه آنها مرا تنبیه می‌کنند؟

I was barred from entering into my own kitchen and my own dining room,

من از رفتن به آشپزخانه و اتاق غذاخوری خودم ممنوع شدم،

my utensils were separated.

ظروف غذای من جدا شد.

But the night when I was angry, they wanted to outcaste me.

اما آن شب هنگامی که من خشمگین شدم آنها تصمیم به طرد من گرفتند.

But I decided to outcaste the entire caste system.

من هم تصمیم گرفتم که کلا از سیستم طبقاتی خارج شوم.

(Applause)

(تشویق تماشاگران)

And that was possible because the beginning would have been

و این امکان پذیر بود به شرط اینکه

to change the family name, or surname,

نام خانوادگی تو از ابتدا تعییر کند، فامیلی،

because in India, most of the family names are caste names.

چونکه در هند، بیشتر نام‌های خانوادگی، نامهای طبقاتی هستند.

So I decided to drop my name.

خُب من تصمیم گرفتم نام خانوادگیم را عوض کنم.

And then, later on, I gave a new name to myself: Satyarthi,

و سپس، من نام خانوادگی ساتیاراتی را انتخاب کردم،

that means, "seeker of truth."

به معنای "در جستجوی حقیقت."

(Applause)

(تشویق تماشاگران)

And that was the beginning of my transformative anger.

این آغاز دگرگونی خشم من بود،

Friends, maybe one of you can tell me,

دوستان، شاید یکی از شما به من بگوید،

what was I doing before becoming a children's rights activist?

قبل از اینکه فعال اجتماعی برای حقوق کودکان شوی چکار می‌کردی؟

Does anybody know?

ایا کسی می‌داند؟

No.

خیر.

I was an engineer, an electrical engineer.

مهندس بودم، مهندس برق.

And then I learned how the energy

سپس یاد گرفتم که چگونه انرژی

of burning fire, coal,

آتش سوزان، زغال سنگ،

the nuclear blast inside the chambers,

انفجار هسته‌ای در مخزن،

raging river currents,

جریان اب در رودخانه،

fierce winds,

و جریان شدید باد،

could be converted into the light and lives of millions.

می‌تواند تبدیل به نور و زندگی برای میلیون ها نفر شود.

I also learned how the most uncontrollable form of energy

من همچنین یاد گرفتم که چگونه انرژی غیرقابل کنترل

could be harnessed for good and making society better.

می‌تواند مهار شده و برای جامعه خوب شود و جامعه بهتری را بسازد.

So I'll come back to the story of when I was caught in the prison:

خب برمی‌گردم به زمانی که در زندان بودم:

I was very happy freeing a dozen children from slavery,

من برای آزادی یک تعدادی کودک که از برده‌گی آزاد شده بودند

handing them over to their parents.

و به دامان پدر‌ها و مادر‌هایشان برگشته بودند خیلی خوشحال بودم.

I cannot explain my joy when I free a child.

نمی‌توانم احساسم را زمانی که یک کودک آزاد می‌شود را توصیف کنم.

I was so happy.

بسیار خوشحال بودم.

But when I was waiting for my train to come back to my hometown, Delhi,

زمانی که من منتظر قطار برای برگشت به شهرم، دهلی بودم

I saw that dozens of children were arriving;

ده‌ها کودک را دیدم که وارد می‌شدند؛

they were being trafficked by someone.

آنها توسط یک نفر قاچاق می‌شدند.

I stopped them, those people.

من آن افراد را نگه‌ داشتم.

I complained to the police.

و به پلیس شکایت کردم.

So the policemen, instead of helping me,

افسر پلیس به جای کمک به من،

they threw me in this small, tiny shell, like an animal.

من را مانند یک حیوان به سلول کوچکی انداختند.

And that was the night of anger

و آن شب، شب خشم بود

when one of the brightest and biggest ideas was born.

هنگامی یکی از درخشان‌ترین و بزرگترین ایده ها در ذهنم متولد شد.

I thought that if I keep on freeing 10 children, and 50 more will join,

فکر کردم که اگرمن به آزادی ده کودک ادامه دهم، سپس ۵۰ نفر دیگر

that's not done.

باز هم تمام نمی‌شود.

And I believed in the power of consumers,

من به قدرت مصرف کنندگان اعتقاد دارم،

and let me tell you that this was the first time

اجازه دهید به شما بگویم که این اولین باری بود

when a campaign was launched by me or anywhere in the world,

که کمپینی توسط من درجهان راه می افتاد،

to educate and sensitize the consumers

تا به مصرف‌کنند گان آموزش داده شود و احساسات آنها

to create a demand for child-labor-free rugs.

برای تقاضا برای آزادی کودکان را کار برانگیزد.

In Europe and America, we have been successful.

در اروپا و آمریکا، موفق بودیم.

And it has resulted in a fall in child labor

و در کشورهای آسیای جنوبی کودکان کار

in South Asian countries by 80 percent.

تا ۸۰ درصد کاهش یافته‌اند.

(Applause)

( تشویق تمشاگران)

Not only that, but this first-ever consumer's power, or consumer's campaign

علاوه بر این اولین بار بود که قدرت مصرف کنندگان، یا کمپین مصرف کننده

has grown in other countries and other industries,

در کشورهای دیگر و صنایع دیگر

maybe chocolate, maybe apparel, maybe shoes -- it has gone beyond.

شاید شکلات، شاید برای سیب یا کفش یا چیزهای دیگر راه اندازی شده بود.

My anger at the age of 11,

خشم من در سن یازده سالگی،

when I realized how important education is for every child,

هنگامی که فهمیدم آموزش چقدر برای هر کودکی مهم هست،

I got an idea to collect used books and help the poorest children.

این ایده را به من داد تا کتابهای دست دوم را جمع کنم تا به فقیرترین کودکان کمک کنم.

I created a book bank at the age of 11.

من یک بانک کتاب در سن یازده سالکی ایجاد کردم.

But I did not stop.

ولی متوقف نشدم.

Later on, I cofounded

و بعد، من بزرگترین

the world's single largest civil society campaign for education

کمپین منفرد جامعه مدنی را برای آموزش و پرورش راه‌ انداختم

that is the Global Campaign for Education.

که کمپین جهانی برای آموزش هست.

That has helped in changing the whole thinking towards education

که به تغییر کلی تفکر نسبت به آموزش و پرورش

from the charity mode to the human rights mode,

از سبک خیریه به سبک حقوق انسانی کمک کرده است،

and that has concretely helped the reduction of out-of-school children

و بطور مشخص به کاهش ترک مدرسه کودکان

by half in the last 15 years.

به نیمی در ۱۵ سال گذشته کرده است.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)

My anger at the age of 27,

خشم من در سن ۲۷ سالگی،

to free that girl who was about to be sold to a brothel,

برای آزادی دختری که به فاحشه‌خانه فروخته شد،

has given me an idea

به من این ایده را داد

to go for a new strategy of raid and rescue,

تا استراتژی جدیدی برای یورش و کاهش

freeing children from slavery.

برای آزادی کودکان از برده‌گی اتخاذ کنم.

And I am so lucky and proud to say that it is not one or 10 or 20,

و من خیلی خوش شانس و مفتخر هستم که بگویم که این ۱۰ یا ۲۰ کودک نیست،

but my colleagues and I have been able to physically liberate 83,000 child slaves

بلکه من و همکارانم توانستیم بطور فیزیکی ۸۳٫۰۰۰ کودک را از بردگی ازاد کنیم

and hand them over back to their families and mothers.

و آنها را به خانواده‌ها و مادرنشان برگردانیم

(Applause)

( تشویق تماشاگران)

I knew that we needed global policies.

ما می‌دانستیم به سیاست‌های جهانی نیاز داریم.

We organized the worldwide marches against child labor

ما راه‌پیمایی را در سراسر جهان علیه کودکان کار سازماندهی کردیم

and that has also resulted in a new international convention

و این همچنین باعث ایجاد یک کنوانسیون جهانی جدیدی

to protect the children who are in the worst forms.

برای محافظت کودکان از بدترین شکل آن شد.

And the concrete result was that the number of child laborers globally

و نتیجه قطعی آن کاهش تعداد کودکان کار در جهان

has gone down by one third in the last 15 years.

به یک سوم در سی پانزده سال گذشته است.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)

So, in each case,

خُب هریک از این موارد،

it began from anger,

با خشم شروع شد،

turned into an idea,

و تبدیل یه ایده‌ای

and action.

و عمل شد.

So anger, what next?

خُب خشم، بعد چی؟

Idea, and --

ایده، و ---

Audience: Action

حاضرین: عمل

Kailash Satyarthi: Anger, idea, action. Which I tried to do.

کایلاش ساتیارتی: خشم، ایده، عمل. کاری که من سعی کردم انجام دهم.

Anger is a power, anger is an energy,

خشم یک قدرت هست، خشم انرژی هست،

and the law of nature is that energy

و قانون طبیعت است که انرژی هرگز

can never be created and never be vanished, can never be destroyed.

ایجاد نمیشود، ناپدید نمی‌شود، از بین نمی‌رود.

So why can't the energy of anger be translated and harnessed

پس چرا نمی‌توان انرزی خشم را تغییر داده و مهار کرد

to create a better and beautiful world, a more just and equitable world?

تا یک دنیای بهتر و زیباتر افرید، دادگری و برابری بیشتر در جهان آفرید؟

Anger is within each one of you,

خشم در درون هریک از شما هست،

and I will share a secret for a few seconds:

و یک راز را با شما برای چند لحظه در مین می‌گذارم:

that if we are confined in the narrow shells of egos,

که اگر ما در پوسته‌های باریکی از غرور محدود شویم،

and the circles of selfishness,

و در حلقه‌های خودخواهی قرار گیریم،

then the anger will turn out to be hatred, violence, revenge, destruction.

سپس خشم به تنفر، خشونت، انتقام و تخریب تبدیل می‌شود.

But if we are able to break the circles,

اما اگر ما بتوانیم این حلقه‌ها را بشکنیم،

then the same anger could turn into a great power.

سپس همان خشم می‌تواند تبدیل به قدرت بزرگی شود.

We can break the circles by using our inherent compassion

ما می‌توانیم حلقه‌ها را با استفاده از شفقت و همدلی ذاتی‌مان بشکنیم

and connect with the world through compassion to make this world better.

و با جهان از طریق همدلی ارتباط برقار کنیم تا دنیای بهتری بسازیم.

That same anger could be transformed into it.

همان خشم می تواند تبدیل به این شود.

So dear friends, sisters and brothers, again, as a Nobel Laureate,

پس دوستان عزیز، خواهران و برادران، دوباره به عنوان برنده جایزه نوبل،

I am urging you to become angry.

به شما اصرار می کنم که خشمگین شوید.

I am urging you to become angry.

من به شما اصرار می‌کنم که خشمگین شوید.

And the angriest among us

و خشمناک‌ترین در میان ما

is the one who can transform his anger into idea and action.

کسی‌ است که می‌تواند عصبانیتش را تبدیل به عمل کند.

Thank you so much.

بسیار سپاسگزارم

(Applause)

( تشویق تماشاگران)

Chris Anderson: For many years, you've been an inspiration to others.

کریس اندرسون: برای سالها، تو الهام بخش دیگران بودی.

Who or what inspires you and why?

چه کسی یا چه چیزی برای تو الهام بخش بود و چرا؟

KS: Good question.

کایلاش ساتیارتا: پرسش خوبی است.

Chris, let me tell you, and that is the truth,

کریس، اجازه بده به تو بگویم، این درست است،

each time when I free a child,

هر بار که یک کودک را آزاد می کنم،

the child who has lost all his hope that he will ever come back to his mother,

کودکی که همه امیدش را از دست داده بود که هرگز دوباره به دامن مادرش برنخواهد گشت.

the first smile of freedom,

اولین لبخند آزادی،

and the mother who has lost all hope

و مادری که تمامی امیدش را از دست داده بود

that the son or daughter can ever come back and sit in her lap,

که پسر یا دخترش بتواند برگردد و در دامان او بنشیند،

they become so emotional

و آنها احساساتی می شوند

and the first tear of joy rolls down on her cheek,

و اولین قطره اشک شادی که از گونه های آن می چکده،

I see the glimpse of God in it -- this is my biggest inspiration.

خداوند را در آن می‌بینم-- این بزرگترین الهام بخش من است.

And I am so lucky that not once, as I said before, but thousands of times,

و من بسیار خوش شانس بودم که نه یکبار، همانطور که قبلا گفتم، هزاران بار،

I have been able to witness my God in the faces of those children

قادر بودم که شاهد دیدار با خداوند در صورت این کودکان باشم.

and they are my biggest inspirations.

و آنها بزرگترین الهام بخش من هستند.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق تماشگران)