How to be fearless in the face of authoritarianism | Sviatlana Tsikhanouskaya

Translator: Sam Mansouri Reviewer: Masoud Motamedifar

On August 12, 2020,

در ۱۲ اگوست سال ۲۰۲۰،

two groups of girls went out to protest in Minsk,

دو گروه از دختران برای اعتراض کردن در مینسک،

the capital city of Belarus.

مرکز کشور بلاروس حاضر شدند.

They put on white clothes

آنها لباس‌های سفید پوشیدند

and went barefoot out into the street.

و پای برهنه به خیابان رفتند.

In the morning,

در صبح،

some went to Komarovskiy Market in the center of town.

بعضی‌ها به بازار کوماروسکی در مرکز شهر رفتند.

Later that day,

بعدا در همان روز،

the other group gathered with flowers

گروه دیگری باشاخه‌های گل

at the eternal flame under the victory monument.

در کنار مشعل همیشه روشن زیر مجسمه پیروزی جمع شدند.

They stood together holding hands,

آنها دست در دست کنار هم ایستادند،

and they started to sing the Belarusian lullaby,

و شروع به خواندن لالایی بلاروسی کردند،

waiting for the police cars to arrive.

و منتظر رسیدن ماشین‌های پلیس شدند.

They knew the police would pick them up just like that:

آنها می‌دانستند که پلیس آنها را دستگیر خواهد کرد در حالیکه

barefoot with flowers in their hands,

پابرهنه بودند با شاخه‌های گل در دستشان،

that they would take them to the police station,

آنها را به اداره پلیس خواهند برد،

beat them up and try to humiliate them.

آنها را کتک می‌زنند و تحقیر می‌کنند.

And yet they did it anyway.

اما با این حال این کار را انجام دادند.

This year, something changed in Belarus,

امسال، چیزی در بلاروس تغییر کرد،

a country of more than nine million people

در کشوری که با جمعیت بیش از نه میلیون نفر

that has been ruled by an authoritarian leader since 1994.

که به وسیله یک رهبر مستبد از سال ۱۹۹۴ اداره می‌شد.

These young women were protesting the latest rigged election result,

این زنان جوان به نتیجه آرای دستکاری شده در انتخابات اعتراض می‌کردند،

which had taken [place] just a few days earlier.

که چند روز پیش انجام شده بود.

Their small expressions of protest very quickly expanded

اعتراض کوچک آنها خیلی زود گسترش پیدا کرد

into massive, peaceful, women-led demonstrations

به اعتراضی بزرگ و آرام که زنان رهبر این تظاهرات

all across the country.

در سراسر کشور بودند.

Within just a few days,

در طی فقط چند روز،

a few hundred thousand people took to the streets

چند صد هزار نفر به خیابان‌ها رفتند

and demonstrations have continued ever since,

و تظاهرات از آن زمان به بعد ادامه یافت،

the likes of which Belarus has never seen before.

تظاهراتی که بلاروس هرگز شبیه آن را ندیده بود.

All this despite the fact

این تظاهرات ادامه داشت اگرچه

that the president proclaimed himself reelected

رئیس جمهور از انتخاب دوباره خود خبر داده بود

and that more than 10,000 people have been detained,

و بیش از ۱۰۰۰۰ نفر دستگیر شده بودند،

hundreds tortured

صد‌ها نفر شکنجه شده بودند

and at least six killed.

و حداقل شش نفر کشته شده بودند.

Many people wonder why the people of Belarus are speaking up now.

خیلی از مردم تعجب می‌کردند که چرا مردم بلاروس به اعتراض ادامه می‌دادند.

What makes them keep taking to the streets

چه چیزی باعث ماندن آنها در خیابان‌‍‌ها می‌شد

despite unprecedented police violence,

با وجود خشونت بی‌سابقه پلیس،

despite state lawlessness?

و با وجود دولتی که بدون قانون عمل می‌کرد؟

The answer I hear the most

بیشترین جوابی که شنیدم

is that people have become fearless,

این است که مردم نترس شدند،

and it's something we have become together.

و این باعث همبستگی ما شده.

Because fear is the province of one.

زیرا ترس سبب جدایی از همدیگر است.

It feeds on isolation.

این باعث انزوا می‌شود.

It doesn't discriminate:

فرقی نمی‌کند که

men, women, children, elderly --

مرد، زن، بچه، یا پیر باشی --

all of us can feel fear,

همه ما احساس ترس می‌کنیم،

but only as long as we are on our own.

اما فقط زمانیکه ما خود را تنها حس کنیم.

Fearlessness takes two.

اگر دو نفر با هم باشند، نمی‌ترسند.

It only works if and when we show up for each other.

فقط زمانی این اتفاق می‌افتد که ما از هم پشتیبانی کنیم.

Show up so that your neighbor,

پشتیبانی کنید تا همسایه شما،

your colleague, your friend has courage.

همکار شما، و دوست شما تشویق شوند.

And they will do the same for you.

و آنها هم این کار را برای شما انجام دهند.

A lot has been made of my own role in the presidential election

خیلی از این مسائل از نقش من در انتخابات شروع شد

of August 2020.

در اوت سال ۲۰۲۰.

How I stepped in to run for my husband, Sergei, when he was jailed

اینگونه من وارد انتخابات شدم به خاطر شوهرم سرگی که زندانی شده بود

and it became clear that the authorities would deny him his chance to run himself;

و آشکار بود که مقامات صلاحیت او را برای کاندید شدن در انتخابات تایید نخواهند کرد؛

how I rightfully won the election

من بصورت قانونی در انتخابات برنده شدم

and became the elected leader of a democratic Belarus,

و به عنوان رهبر حزب دموکرات بلاروس انتخاب شدم،

but the official results only gave me 10 percent of the vote

اما نتایج رسمی فقط ۱۰ درصد از آرا را به من داد

and I was forced into exile with my children;

و من با بچه‌هایم تبعید شدم؛

how I still fight for those who voted for me

در حالیکه هنوز برای کسانی که به من رای داده بودند می‌جنگیدم

and whose voice the regime wants to steal;

و برای کسانی که حکومت می‌خواست صدایشان را بدزدد؛

how "fearless" I am.

چقدر من «نترس» بودم.

But there were many moments when I was frightened,

اما لحظات زیادی بود که من احساس ترس می‌کردم،

and I wanted to step down.

و می‌خواستم کارم را متوقف کنم.

I was threatened

من تهدید می‌شدم

and forced to believe that I'm alone in this fight.

و می‌خواستند من را مجبور کنند که باور کنم در این مبارزه تنها هستم.

And yet the more cities I visited,

اما هرچه بیشتر به شهر‌های مختلف می‌رفتم،

the more people showed up for the rallies,

و می‌دیدم مردم بیشتری برای حمایت کردن از من می‌آمدند،

the less fear I had.

ترسم کمتر می‌شد.

And then in the days before the election in Minsk,

و در روز‌های آخر قبل از انتخابات در مینسک،

60,000 people came to show their support for me,

۶۰۰۰۰ نفر برای حمایت کردن از من آمدند،

and I was no longer afraid.

و من دیگر نمی‌ترسیدم.

I never wanted to do any of this.

من هرگز تصمیم به انجام این کار نداشتم.

I was never overly political,

من هرگز یک فرد سیاسی نبودم،

and I never planned to run for office.

و هرگز قصد نداشتم کاندید انتخابات شوم.

I wanted to be a mom and a wife.

من می‌خواستم یک مادر و یک همسر باشم.

But by fate and the will of my people,

اما به خاطر سرنوشت و اراده مردم کشورم،

I was elevated to this position.

من برای این مقام بالا رفتم.

And I accept this with a sense of duty and pride.

و من این مقام را با حس مسئولیت و با افتخار قبول کردم.

I will not give up.

من نا امید نخواهم شد.

And I will show up for people, because they show up for me.

و مردم را حمایت خواهم کرد برای اینکه آنها من را حمایت کردند.

Our courage is born from unity.

اشتیاق با همبستگی متولد می‌شود.

Our solidarity is our strength.

یکدست بودن سبب استحکام می‌شود.

I also now understand that being fearless is a commitment.

من حالا می‌فهمم نترس بودن یک تعهد است.

It is a decision you make every single day.

این تصمیمی است که شما هر روز در زندگی می‌گیرید.

It is a responsibility you take --

این یک مسئولیت است که شما می‌پذیرید --

responsibility for one another.

مسئولیت در قبال همدیگر.

In this regard, I'm no different from my fellow Belarusians.

لازم به ذکر است که من با هم پیمانانم در بلاروس فرقی ندارم.

Their support is tangible.

حمایت آنها محسوس است.

Their solidarity grows in progression.

همبستگی آنها در حال رشد است.

When there are two of you,

وقتی دو نفر با هم هستید،

you are daring.

شما جرات پیدا می‌کنید.

When you're 100, you are brave.

وقتی که شما ۱۰۰ نفر با هم هستید، شما شجاع می‌شوید.

When there are thousands of you,

وقتی که هزار نفر با هم هستید،

you are fearless.

شما نترس می‌شوید.

And once you are tens of thousands,

و زمانیکه شما ده‌ها هزار نفر با هم هستید،

you become invincible.

شما شکست ناپذیر می‌شوید.

Thank you.

سپاسگزارم.