My son was a Columbine shooter. This is my story | Sue Klebold | TED

Translator: Nima Pourreza Reviewer: soheila Jafari

The last time I heard my son's voice

آخرین باری که صدای پسرم را شنیدم

was when he walked out the front door

زمانی بود که او از در جلو خارج شد

on his way to school.

در مسیرش به مدرسه

He called out one word in the darkness:

او کلمه ایی به طور نامشخص گفت

"Bye."

"خدا حافظ."

It was April 20, 1999.

آن زمان ۲۰ آوریل ۱۹۹۹ بود.

Later that morning, at Columbine High School,

بعد از آن صبح، در دبیرستان کُلمباین

my son Dylan and his friend Eric

پسرم دیلان و دوستش اریک

killed 12 students and a teacher

دوازده دانش آموز و یک معلم را کشتند

and wounded more than 20 others before taking their own lives.

و قبل از گرفتن زندگی آن ها بیش از ۲۰ نفر دیگر را نیز مجروح کردند

Thirteen innocent people were killed,

۱۳ بیگناه کشته شدند

leaving their loved ones in a state of grief and trauma.

افرادی را که آنان را دوست داشتند در غم و آسیب روحی گذاشتند.

Others sustained injuries,

دیگران متحمل آسیب ها شدند،

some resulting in disfigurement and permanent disability.

بعضی منجر به نفص عضو و ازکارافتادگی دایمی

But the enormity of the tragedy

اما اندازه شرارت این فاجعه

can't be measured only by the number of deaths and injuries that took place.

را فقط با تعداد کشته و زخمی شدگان که صورت گرفت، نمیتوان سنجید.

There's no way to quantify the psychological damage

راهی برای محاسبه اندازه آسیب های روانی

of those who were in the school,

کسانی که در آن مدرسه بودند،

or who took part in rescue or cleanup efforts.

یا کسانی که در عملیات پاکسازی و نجات شرکت داشتند، وجود ندارد.

There's no way to assess the magnitude of a tragedy like Columbine,

راهی برای ارزیابی شدت فاجعه ایی همچون کُلمباین وجود ندارد،

especially when it can be a blueprint

مخصوصا زمانی که این حادثه بر اساس ایده ایی

for other shooters who go on to commit atrocities of their own.

از قاتلی دیگر بود که مرتکب جنایات وحشتناک خود شده بود

Columbine was a tidal wave,

حادثه کلمباین یک موج جز و مدی بود

and when the crash ended,

وقتی حادثه به پایان رسید.

it would take years for the community and for society

سال ها طول کشید تا جامعه

to comprehend its impact.

آثار آن را درک کند.

It has taken me years to try to accept my son's legacy.

برای من سالها طول کشید تا تلاش کنم آثار کار پسرم را قبول کنم.

The cruel behavior that defined the end of his life

(پسرم) رفتار وحشتناکی که در انتهای زندگی اش مرتکب شده بود

showed me that he was a completely different person from the one I knew.

به من نشان داد که او کاملا با آنچیزی که شناخته بودم متفاوت بود

Afterwards people asked,

بعد از آن مردم از من پرسیدند

"How could you not know?

"چطور ممکن بود که تو نمیدانستی؟"

What kind of a mother were you?"

"تو چه نوع مادری بودی؟"

I still ask myself those same questions.

من هنوز هم آن سوالات را از خودم می پرسم

Before the shootings, I thought of myself as a good mom.

قبل از تیراندازی، من فکر میکردم که مادر خوبی هستم

Helping my children become caring,

که به فرزندش کمک میکند، بزرگسال غم خوار

healthy, responsible adults

سالم و مسئولیت پذیر بار بیاید

was the most important role of my life.

که آنها از پایه های اساسی زندگی من بودند.

But the tragedy convinced me that I failed as a parent,

اما فاجعه من را متقاعد کرد که در مادر بودن شکست خوردم

and it's partially this sense of failure that brings me here today.

و بخشی از این حس شکست مرا امروز به اینجا آورده است

Aside from his father,

جدا از پدرش،

I was the one person who knew and loved Dylan the most.

من تنها کسی بودم که دیلان را از همه بیشتر می شناختم و دوست می داشتم.

If anyone could have known what was happening,

اگر کسی می توانست بفهمد چه اتفاقی افتاده است،

it should have been me, right?

باید ان کس من می بودم، درسته ؟

But I didn't know.

ولی من نمی دونستم.

Today, I'm here to share the experience

من امروز اینجا هستم تجربه ای را به میان بگذارم

of what it's like to be the mother of someone who kills and hurts.

از اینکه مادر کسی که کشته و آسیب زده به چه می ماند.

For years after the tragedy, I combed through memories,

برای سالیان بعد از ان فاجعه، من درگیر خاطرات شدم

trying to figure out exactly where I failed as a parent.

تا سعی کنم بفهمم دقیقا کجا را به عنوادن والد شکست خوردم.

But there are no simple answers.

اما پاسخی مشخصی در آن وجون ندارد.

I can't give you any solutions.

من نمی توانم راه حلی برایتان بیاورم

All I can do

تمام کاری که میتوانم انجام دهم

is share what I have learned.

به اشتراک گذاشتن انچه که یاد گرفته ام است.

When I talk to people who didn't know me before the shootings,

وقتی من با مردمی که قبل از کشتار من را نمی شناختند صحبت میکنم

I have three challenges to meet.

با سه چالش روبرو هستم

First, when I walk into a room like this,

نخست، وقتی من داخل اتاقی مثل اینجا میشوم،

I never know if someone there has experienced loss

نمیدانم آیا کسی در آنجاست که تجربه از دست دادن (عزیزی)

because of what my son did.

بخاطرکاری که پسرم انجام داده

I feel a need to acknowledge the suffering caused by a member of my family

من احساس میکنم نیاز است پاسخگو باشم در مورد مصیبتی که یکی از اعضای خانواده ام باعث آن بوده است

who isn't here to do it for himself.

کسی که الان اینجا نیست تا خودش این کار را انجام دهد.

So first, with all of my heart,

پس در ابتدا، با تمام قلبم،

I'm sorry if my son has caused you pain.

متاسفم اگر پسرم باعث درد برای شماست.

The second challenge I have

دومین چالشی که دارم

is that I must ask for understanding and even compassion

این است که باید از آنها (شنوندگان) بخواهم درک کنند و حتی غم خواری کنند

when I talk about my son's death as a suicide.

زمانی که من درمورد مرگ پسرم به عنوان خودکشی (انتحاری) صحبت میکنم.

Two years before he died,

دو سال قبل از مرگش،

he wrote on a piece of paper in a notebook

او بر روی تکه کاغذی در دفتر یادداشت نوشته بود

that he was cutting himself.

که خودش را می کشد.

He said that he was in agony

او می گفت که در عذاب می کشد.

and wanted to get a gun so he could end his life.

و یک اسلحه می خواهد تا بتواند به زندگی اش پایان دهد.

I didn't know about any of this until months after his death.

من هیچکدام از اینهارا تا چند ماه بعد از مرگش نمی دانستم

When I talk about his death as a suicide,

وقتی من در مورد مرگ او به عنوان خودکشی انتحاری صحبت می کنم،

I'm not trying to downplay the viciousness he showed at the end of his life.

در این تلاش نیستم که شرارتی که دراواخر زندگی اش انجام داد را کم کنم

I'm trying to understand

من تلاش میکنم تا بفهمم

how his suicidal thinking

چگونه افکار خودکشی او

led to murder.

منجر به کشتن دیگران شد.

After a lot of reading and talking with experts,

بعد از خواندن و صحبت کردن بسیار با کارشناسان

I have come to believe

من اعتقاد پیدا کردم

that his involvement in the shootings was rooted not in his desire to kill

که نقش او در تیراندازی ریشه ای در آرزوی قتل (دیگران) نداشت

but in his desire to die.

بلکه (ریشه در) آرزوی او در مرگش بود

The third challenge I have when I talk about my son's murder-suicide

سومین چالشی که من هنگام صحبت درمورد کشتار انتحاری پسرم دارم

is that I'm talking about mental health --

این است که من در مورد سلامت روانی... (بغض گوینده)

excuse me --

منو ببخشید

is that I'm talking about mental health,

این است که من درمورد سلامت روانی،

or brain health, as I prefer to call it, because it's more concrete.

یا سلامت مغزی، من به این اسم ترجیح می دهم، چون اینطوی درست تر است.

And in the same breath, I'm talking about violence.

و در یک کلام، من در مورد خشونت حرف میزنم.

The last thing I want to do is to contribute to the misunderstanding

آخزین چیزی که من میخواهم انجام بدم اینه که همکاری کنم در سوءتفاهمی

that already exists around mental illness.

که هنوز در اطراف بیماری های روانی وجود داد

Only a very small percent of those who have a mental illness

فقط یک درصد کمی از افرادی که بیماری روانی دارند

are violent toward other people,

نسبت به دیگران خشونت دارند،

but of those who die by suicide,

اما کسانی که در اثر خودکشی انتحاری میمیرند،

it's estimated that about 75 to maybe more than 90 percent

پیشبینی میشود۷۵٪ یا بیش ۹۰٪ باشند

have a diagnosable mental health condition of some kind.

که علایم قابل تشخیص شرایط سلامت روانی را به نوعی دارند.

As you all know very well,

همانگونه که بخوبی می دانید،

our mental health care system is not equipped to help everyone,

سیستم سلامت روانی ما برای کمک به هرکسی تجهیز نشده است،

and not everyone with destructive thoughts

و تمامی افرادی با افکار مخرب

fits the criteria

با شاخص ها تناسب پیدا نمی کنند

for a specific diagnosis.

برای یک تشخیص خاص.

Many who have ongoing feelings

تمام کسانی که احساسات مداومی

of fear or anger or hopelessness

از وحشت یا عصبانیت یا ناامیدواری دارند

are never assessed or treated.

هیچوقت تشخیص و درمان نمیشوند.

Too often, they get our attention only if they reach a behavioral crisis.

اکثراً، آنها هنگامی توجه ما را جلب میکنند که به یک شرایط بحران رفتاری می رسند.

If estimates are correct

اگر پیشبینی ها درست باشند

that about one to two percent of all suicides

که درحدود یک یا دو درصد از تمام خودکشی ها

involves the murder of another person,

شامل قتل دیگران می شوند،

when suicide rates rise, as they are rising for some populations,

وقتی نرخ خودکشی رشد میکند،همانگونه که در بعضی جوامع در حال رشد هستند،

the murder-suicide rates will rise as well.

نرخ خودکشی همراه با قتل نیز بالا خواهد رفت

I wanted to understand what was going on in Dylan's mind prior to his death,

من میخواهم بدانم چه چیزی در ذهن دیلان قبل از مرگش روی داد،

so I looked for answers from other survivors of suicide loss.

پس من به دنبال پاسخ افرادی که در حمله انتحاری زنده مانده بودند، گشتم

I did research and volunteered to help with fund-raising events,

من جستجو کردم و در رویدادهای خیریه ایی برای کمک داوطلب شدم.

and whenever I could,

و در این زمان من توانستم

I talked with those who had survived their own suicidal crisis

با کسی که در یک بحران انتحاری زنده مانده بود صحبت کنم.

or attempt.

یا تلاش کردم (صحبت کنم)

One of the most helpful conversations I had

یکی از موفق ترین گفتگو هایی که داشتم

was with a coworker

با یک همکار بود

who overheard me talking to someone else

کسی که گوش ایستاده بود در هنگام صحبت من با فرد دیگری

in my office cubicle.

در اطاقک دفترم.

She heard me say that Dylan could not have loved me

او شنید که من گفتم: دیلان نمیتوانست من را دوست داشته باشد

اگر میتوانست کاری به آن وحشتناکی انجام دهد، که انجام داد.

if he could do something as horrible as he did.

Later, when she found me alone,

بعد، وقتی او مرا تنها یافت

she apologized for overhearing that conversation,

او بخاطر استراق سعع آن مکالمات معذرت خواست

but told me that I was wrong.

اما او به من گفت که در اشتباهم

She said that when she was a young, single mother

او گفت وقتی جوان بود، مادر تنها

with three small children,

با سه بچه کوچک،

she became severely depressed and was hospitalized to keep her safe.

به شدت افسرده شد و برای حفظ سلامتی در بیمارستان بستری شد

At the time, she was certain

در این زمان، او مطمئن بود

that her children would be better off if she died,

که فرزندانش بهتر خواهند بود اگر بمیرد،

so she had made a plan to end her life.

بنابرین نقشه ای برای اتمام زندگی اش کشید

She assured me that a mother's love was the strongest bond on Earth,

او به من اطمینان داد عشق مادر قوی ترین رابطه در زمین است

and that she loved her children more than anything in the world,

و او فرزندش را بیش از هرچیزی در دنیا دوست داشت

but because of her illness,

اما بخاطر بیماری اش،

she was sure that they would be better off without her.

او اطمینان داشت که اگر نباشد آنها بهتر خواهند بود

What she said and what I've learned from others

چیزی که او گفت و چیزهایی که از دیگران یاد گرفتم

is that we do not make the so-called decision or choice

این بود که ما انتخاب و به اصطاح تصمیم

to die by suicide

برای مردن به وسیله خودکشی

in the same way that we choose what car to drive

را ازهمان راهی که تصمیم به چه ماشینی راندن

or where to go on a Saturday night.

یا کجا برای شب شنبه رفتن، نمیگیریم.

When someone is in an extremely suicidal state,

وقتی کسی بشدت در حالت خودکشی است

they are in a stage four medical health emergency.

آنها در وضعیت 4 اضطراری برای سلامت پزشکی هستند

Their thinking is impaired and they've lost access to tools of self-governance.

افکار انها ضعیف شده و آنها دسترسی به ابزارهای خود-مدیریتی را از دست داده اند

Even though they can make a plan and act with logic,

حتی با اینکه انها می توانند با منطق برنامه ریزی و عمل کنند

their sense of truth is distorted by a filter of pain

اما احساس آنان از حقیقت با یک فیلتری از درد مختل شده است

through which they interpret their reality.

که واقعیت را برای انها (بگونه ایی دیگر) تفسیر میکند

Some people can be very good at hiding this state,

بعضی از مردم میتوانند به خوبی این احساس را مخفی کنند،

and they often have good reasons for doing that.

و آنها معمولا دلیل خوبی برای این کار دارند

Many of us have suicidal thoughts at some point,

بیشتر ما در زمانی افکار خودکشی داریم

but persistent, ongoing thoughts of suicide

اما مقاومت در برابر افکار خودکشی

and devising a means to die

و به وجود آوردن یک معنی برای زندگی کردن

are symptoms of pathology,

نشانه هایی از علم آسیب شناسی هستند

and like many illnesses,

و مانند بسیاری از بیماری ها،

the condition has to be recognized and treated

علایم باید شناسایی شده و درمان شوند

before a life is lost.

قبل از، از دست دادن زندگی

But my son's death was not purely a suicide.

اما مرگ پسر من،به تنهایی یک خودکشی نبود

It involved mass murder.

بلکه کشتار عظیمی را نیز شامل بود

I wanted to know how his suicidal thinking became homicidal.

من میخواستم بدانم چگونه افکار خودکشی او تبدیل به آدم کشی شد

But research is sparse and there are no simple answers.

اما تحقیقات پراکنده است و پاسخ مشخصی نیست

Yes, he probably had ongoing depression.

بله، او شاید افسردگی رو به وقوع داشت.

He had a personality that was perfectionistic and self-reliant,

او شخصیت کمال گرا و متکی به خود داشت.

and that made him less likely to seek help from others.

و آن ها او تبدیل به کسی کرده بود که کمتر از دیگران کمک طلب میکرد

He had experienced triggering events at the school

او تجربه اتفاقات محرکی در مدرسه داشت

that left him feeling debased and humiliated and mad.

که احساس خواری، تحقیر، عصبیت را در او گذاشت

And he had a complicated friendship

او روابط دوستانه پیچیده ای داشت

with a boy who shared his feelings of rage and alienation,

با یک پسری ( اریک) که احساسات بیگانه ستیزی و خشم در او ایجاد شده بود،

and who was seriously disturbed,

کسی که شدیدا پریشان بود،

controlling and homicidal.

در کنترل(خود) و آدم کشی کردن

And on top of this period in his life

و در اوج این دوره زندگی اش

of extreme vulnerability and fragility,

از آسیپ پذیری و شکنندگی

Dylan found access to guns

دیلان به اسلحه دسترسی پیدا کرد

even though we'd never owned any in our home.

که البته ما هرگز (سلاح) برای خودمان در خانه نداشتیم.

It was appallingly easy for a 17-year-old boy to buy guns,

این وحشتناک است که یک پسر 17 ساله به راحتی بتواند اسلحه بخرد

both legally and illegally, without my permission or knowledge.

در هر دو حالت، قانونی یا غیر قانونی، بدون اجازه من یا با آگاهی

And somehow, 17 years and many school shootings later,

و هرترتیبی که هست، پسران ۱۷ ساله و بعد کلی تیراندازی در مدارس

it's still appallingly easy.

هنوز هم به طور وحشتناکی(این کار)آسان است

What Dylan did that day broke my heart,

آنچیزی که آن روز دیلان انجام داد، قلب مرا شکست

and as trauma so often does,

و همچون یک آسیب روحی روانی عمل میکند،

it took a toll on my body and on my mind.

آن (حادثه) عوارضی بر روی بدن و ذهنم گذاشت.

Two years after the shootings, I got breast cancer,

دو سال بعد از تیراندازی، من سرطان پستان گرفتم،

and two years after that, I began to have mental health problems.

و دو سال بعد ا آن، من شروع کردم به داشتن مشکلات روانی

On top of the constant, perpetual grief

علاوه بر غم ثابت و همیشگی،

I was terrified that I would run into a family member

من وحشت داشتم از اینکه بروم به جمع خانواده ایی

of someone Dylan had killed,

کسانی که دیلان کشت،

or be accosted by the press

یا با مطبوعات مواجه بشوم.

or by an angry citizen.

یا با شهروندان عصبانی

I was afraid to turn on the news,

من از روشن کردن اخبار می ترسیدم،

afraid to hear myself being called a terrible parent or a disgusting person.

از اینکه بشنوم مرا به عنوان یک مادر وحشتناک یا فردی نفرت انگیز صدا میکنند

I started having panic attacks.

من شروع به داشتن حملات ترس و وحشت کردم.

The first bout started four years after the shootings,

اولین کشمکش چهار سال بعد از تیراندازی شروع شد

when I was getting ready for the depositions

وقتی من آماده برای بازجویی ها شدم

and would have to meet the victims' families face to face.

و می باید خانواده های قربانیان را چهره به چهره می دیدم.

The second round started six years after the shootings,

دور بعدی شش سال بعد از تیراندازی شروع شد،

when I was preparing to speak publicly about murder-suicide

وقتی که من آماده شدم برای صحبت های همگانی در مورد کشتار انتحاری

for the first time at a conference.

برای اولین بار در یک کنفرانس.

Both episodes lasted several weeks.

هر دو این دوره ها چندین هفته طول کشیدند.

The attacks happened everywhere:

حملات (عصبی) در هرجایی اتفاق می افتادند

in the hardware store, in my office,

در فرشگاه سخت افزار(ابزارآلات)، در دفترم،

or even while reading a book in bed.

یا حتی هنگام خواندن کتاب در تخت خواب

My mind would suddenly lock into this spinning cycle of terror

ذهنم ناگهان در دایره ایی چرخان از وحشت قفل میکرد.

and no matter how I hard I tried

و تفاوتی نمی کرد چقدر من سخت تلاش می کردم

to calm myself down or reason my way out of it,

تا خودم را آرام کنم یا در مواجه با ان پیروز شوم

I couldn't do it.

من نمی توانستم انجامش بدهم

It felt as if my brain was trying to kill me,

احساسی همچون اینکه مغزم تلاش میکرد مرا بکشد

and then, being afraid of being afraid

و سپس ، ترس از هراسان شدن

consumed all of my thoughts.

تمام افکار من را از پا در آورد.

That's when I learned firsthand

آن زمان بود که من مسقتیماً یاد گرفتم

what it feels like to have a malfunctioning mind,

داشتن یک مغز خراب چه حسی دارد

and that's when I truly became a brain health advocate.

و آن زمانی بود که من واقعا مدافع سلامت مغزی بودم

With therapy and medication and self-care,

با درمان و دارو و خود مراقبتی

life eventually returned

در نهایت زندگی تغییر کرد

to whatever could be thought of as normal under the circumstances.

به آنچه که میتوان پنداشت حالت عادی تحت شرایط(خاص).

وقتی من به عقب نگاه میکنم به تمامی انچه که اتفاق افتاد،

When I looked back on all that had happened,

I could see that my son's spiral into dysfunction

من می توانستم مارپیچ (رفتار) پسرم را در اختلال عملکرد ببینم

probably occurred over a period of about two years,

که شاید در مدت تقریبی بیش از دو سال رخ داد

plenty of time to get him help,

مقدار کافی از زمان برای کمک به او (فراهم بود)

if only someone had known that he needed help

اگر یک نفر می دانست که او کمک نیاز دارد

and known what to do.

ومیدانست چه چیزی انجام دهد.

Every time someone asks me,

هر زمان کسی از من میپرسد،

"How could you not have known?",

"چطور تو نتوانستی بفهمی؟"

it feels like a punch in the gut.

احساسی مثل منگنه زدن به دل و روده می ماند

It carries accusation and taps into my feelings of guilt

آن(جمله) با خود اتهام دارد و به احساسات گناه من ضربه ای وارد میکند

that no matter how much therapy I've had

اهمیتی ندارد که چقدر درمان داشته ام

I will never fully eradicate.

من هرگز نخواهم توانست(آن حس) را از بین ببرم

But here's something I've learned:

اما آین چیزی است که یاد گرفتم:

if love were enough

اگر عشق به اندازه کافی باشد

to stop someone who is suicidal

برای متوقف کردن کسی که خودکشی میکند

from hurting themselves,

از آسیب زدن به خودش

suicides would hardly ever happen.

خودکشی بشدت همواره اتفاق خواهد افتاد

But love is not enough,

بلکه عشق کافی نیست

and suicide is prevalent.

و خودکشی برنده است

It's the second leading cause of death

این (خودکشی) دومین علت اصلی مرگ و میر است

for people age 10 to 34,

برای افرادی در سن ۱۰ تا ۳۴

and 15 percent of American youth

و ۱۵ درصد از جوانان آمریکایی

report having made a suicide plan

که گذارش شده است نقشه خودکشی میکشیدند

in the last year.

در سال گذشته.

I've learned that no matter how much we want to believe we can,

من یاد گرفته ام که اهمیتی ندارد چقدر ما میخواهیم اعتقاد داشته باشیم که میتوانیم،

we cannot know or control

ما نمیتوانیم بفهمیم یا کنترل کنیم

everything our loved ones think and feel,

هرچیزی که فرد عزیز ما فکر یا احساس میکند،

and the stubborn belief that we are somehow different,

و اعتقاد لجوجانه این است که ما فکر میکنیم به طریقی متفاوت هستیم

that someone we love would never think of hurting themselves

کسی که ما دوستش داریم، هرگز به فکر آسیب زدن به خودش نخواهد افتاد

or someone else,

یا کسی دیگر،

can cause us to miss

میتواند باعث از دست دادن

what's hidden in plain sight.

آن چیزی شود که به راحتی دیده میشود.

And if worst case scenarios do come to pass,

و اگربدترین شکل قضیه در حال اتفاق افتادن باشد،

we'll have to learn to forgive ourselves for not knowing

ما باید یاد بگیریم که ببخشیم خودمان را برای ندانستن

or for not asking the right questions

یا برای نپرسیدن سوال های درست

or not finding the right treatment.

یا پیدا نکردن معالجه های درست است.

We should always assume

ما باید همیشه فرض کنیم

that someone we love may be suffering,

کسی که ما دوستش داریم شاید در رنج است

regardless of what they say

بدون در نظر گرفتن آنچیزی که آنها میگوید

or how they act.

یا چگونه رفتار میکنند.

We should listen with our whole being,

ما باید گوش بدهیم با تمام وجودمان،

without judgments,

بدون داوری،

and without offering solutions.

و بدون ارائه راه حل ها،

I know that I will live with this tragedy,

من میدانم که با این مصیبت زندگی خواهم کرد،

with these multiple tragedies,

با این مصیبت‌های متعدد،

for the rest of my life.

برای بقیه زندگی ام.

I know that in the minds of many,

من میدانم که در ذهن بسیاری،

what I lost can't compare to what the other families lost.

آنچیزی که من از دست داده ام قابل مقایسه با آنچه که خانواده های دیگر از دست داده اند چیزی نیست.

I know my struggle doesn't make theirs any easier.

من میدانم که کشمکش من (درد) آنها را هیچگونه آسان تر نمی کند.

I know there are even some who think I don't have the right to any pain,

من میدانم که آنجا کسی است که حتی فکر میکند من حق هیچ نوع دردی را ندارم

but only to a life of permanent penance.

اما فقط برای زندگی از ندامت دائمی

In the end what I know comes down to this:

در آخر آنچیزی که میدانم از این می آید:

the tragic fact is that even the most vigilant and responsible of us

حقیقت غم انگیز این است که، حتی افراد بسیار حساس و مسئولیت پذیری از ما

may not be able to help,

شاید نتوانند کمکی بکنند،

but for love's sake,

اما بخاطرعشق،

we must never stop trying

ما نباید هیچوقت دست از تلاش کردن برداریم

to know the unknowable.

برای فهمیدن ندانسته ها.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)