Holly Morris: Why stay in Chernobyl? Because it's home.

هالی موریس: در چرنوبيل ماندن چرا؟ براى اينكه خانه است.

Translator: Leila Ataei Reviewer: Shahram Eatezadi

Three years ago, I was standing about a hundred yards

سه سال قبل، در فاصله حدوداً يکصد متری از راكتور اتمى

from Chernobyl nuclear reactor number four.

شماره چهار چرنوبيل ايستاده بودم.

My Geiger counter dosimeter, which measures radiation,

دستگاه شمارشگر گایگر من که میزان تشعشعات رادیواکتیویته را می‌سنجد،

was going berserk,

از کوره دررفته بود،

and the closer I got, the more frenetic it became,

و هرچه نزدیکتر می شدم ، بیشتر و بیشتر

and frantic. My God.

عصبانی‌تر می‌شد. خدای من.

I was there covering the 25th anniversary

آنجا بودم تا ۲۵مین سالگرد بدترین

of the world's worst nuclear accident,

سانحه هسته‌ای جهان را پوشش دهم.

as you can see by the look on my face,

همانطور که از حالت چهره من متوجه می‌شوید،

reluctantly so, but with good reason,

هر چند بی‌ميل بودم اما دلیل خوبی داشتم،

because the nuclear fire that burned for 11 days

چون آتش‌سوزی هسته‌ای ۱۱ روزه‌ی سال ۱۹۸۶

back in 1986 released 400 times as much radiation

۴۰۰ برابر بیشتر از بمبی که در هیروشیما انداخته شد

as the bomb dropped on Hiroshima,

از خودش تشعشعات رادیواکتیویته منتشر می‌کرد،

and the sarcophagus, which is the covering

و سنگ تابوتی که روی راکتور

over reactor number four,

شماره ۴ را می‌پوشاند،

which was hastily built 27 years ago,

که ۲۷ سال قبل با شتاب ساخته شد،

now sits cracked and rusted

اکنون ترک دارد و زنگ‌زده

and leaking radiation.

و تشعشات هسته‌ای نشت می‌کند.

So I was filming.

خب داشتم فیلم می‌گرفتم.

I just wanted to get the job done

فقط می‌خواستم که کار تمام شود

and get out of there fast.

و به سرعت از آنجا خارج شوم.

But then, I looked into the distance,

اما بعد، نگاهی به دوردست انداختم،

and I saw some smoke coming from a farmhouse,

و دیدم که دودی از یک خانه رعیتی بلند می‌شود،

and I'm thinking, who could be living here?

و فکر کردم، چه کسی می‌تونه اینجا زندگی کند؟

I mean, after all, Chernobyl's soil, water and air,

منظورم این است که باتوجه به این که خاک، آب و هوای چرنوبیل

are among the most highly contaminated on Earth,

جزء آلوده‌ترین‌های روی زمین است،

and the reactor sits at the the center of

و راکتور در مرکز منطقه‌ای محروممحروم که

a tightly regulated exclusion zone, or dead zone,

زیر مقررات سفت و سخت یا منطقه مرده قرار دارد،

and it's a nuclear police state, complete with border guards.

و وضعیت پلیسی هسته‌ای حاکم است که با حضور گارد مرزی کامل می‌شود.

You have to have dosimeter at all times, clicking away,

مدام باید این دوزیمتر(وسیله سنجش تشعشعات هسته‌ای)را داشته باشید و فشارش دهید،

you have to have a government minder,

باید یک مراقب دولتی داشته باشید،

and there's draconian radiation rules

و قوانین سفت و سخت تشعشعات رادیواکتیویته

and constant contamination monitoring.

و نظارت مستمر آلودگی وجود دارد.

The point being, no human being

نکته اینه که نباید هیچ بشری

should be living anywhere near the dead zone.

در هیچ جایی نزدیک به منطقه مرده زندگی کند.

But they are.

اما هستند.

It turns out an unlikely community

از قراری جمعیتی۲۰۰نفره

of some 200 people are living inside the zone.

در این ناحیه زندگی می‌کنند.

They're called self-settlers.

آنها خودماندگار نامیده می‌شوند.

And almost all of them are women,

و تقریبا همه آنها زن هستند،

the men having shorter lifespans

مردها محدوده عمر کمتری دارند

in part due to overuse of alcohol, cigarettes,

که بخشی از آن بخاطر استفاده بیش از حد الکل، سیگار است

if not radiation.

اگر بخاطر تشعشعات نباشد.

Hundreds of thousands of people were evacuated

صدها هزار نفر در زمان سانحه

at the time of the accident,

از محل تخلیه شدند،

but not everybody accepted that fate.

اما همه این سرنوشت را نپذیرفتند.

The women in the zone, now in their 70s and 80s,

زنان در این ناحیه،که اکنون در دهه‌های ۷۰ و ۸۰ سالگی‌شان قرار دارند،

are the last survivors of a group who defied authorities

آخرین بازماندگان گروهی‌ هستند که مقامات را شکست دادند

and, it would seem, common sense,

و به نظر صحیح می‌رسد،

and returned to their ancestral homes inside the zone.

و به خانه‌های آبا و اجدادیشان داخل ناحیه بازگشتند.

They did so illegally.

این کار را غیرقانونی انجام داده‌اند.

As one woman put it to a soldier

و یک زن به سربازی که سعی داشت

who was trying to evacuate her for a second time,

برای بار دوم او را از محل تخلیه کند، اینطور گفت،

"Shoot me and dig the grave.

« من را بکش و گورم را بکن.

Otherwise, I'm going home."

والا، من به خونه‌ام می‌رم.»

Now why would they return to such deadly soil?

حالا چرا باید به چنین خاک مهلکی بازگردند؟

I mean, were they unaware of the risks

منظور این که، آیا آنها از خطرات آن ناآگاه بودند

or crazy enough to ignore them, or both?

یا برای نادیده گرفتن آن موارد به حد کافی دیوانه بودند، یا هر دو؟

The thing is, they see their lives

مساله این است که، آنها زندگیشان و خطراتى كه با آن مواجه‌اند

and the risks they run decidedly differently.

را مصمم و به طرز متفاوتى اداره مى‌‌كنند.

Now around Chernobyl, there are scattered ghost villages,

اکنون در اطراف چرنوبیل، دهکده‌های اشباح پراکنده‌اند،

eerily silent, strangely charming, bucolic,

بطور ترسناک ساکت، بطرزی عجیب سحرانگیز و روستایی،

totally contaminated.

تماما آلوده.

Many were bulldozed under at the time of the accident,

بسیاری از ایشان در زمان سانحه با خاک یکسان شدند،

but a few are left like this,

اما تنها اندکی مثل این باقی ماندند،

kind of silent vestiges to the tragedy.

نوعی از بقایای ساکت این تراژدی.

Others have a few residents in them,

در برخی‌شان تعداد کمی زندگی می‌کنند،

one or two "babushkas," or "babas,"

یکی یا دو «بابوشکا» یا «بابا»

which are the Russian and Ukrainian words for grandmother.

که واژه‌های روسی و اوکراینی برای مادربزرگ هستند.

Another village might have six or seven residents.

روستای دیگری ممکن است شش یا هفت ساکن داشته باشد.

So this is the strange demographic of the zone --

خب این عجیب بودن آمار نفوس در منطقه است--

isolated alone together.

جدا افتاده ومنزوی باهم.

And when I made my way to that piping chimney

و هنگامی که راهم را به دودکش لوله‌ای باز کردم

I'd seen in the distance,

که از دور دیده بودم،

I saw Hanna Zavorotnya, and I met her.

هانا زاوورتنیا را دیدم و با وی ملاقات کردم.

She's the self-declared mayor of Kapavati village,

او شهردار خود اعلام کرده‌ی دهکده کاپاواتی است با

population eight.

جمعیتی هشت نفره.

(Laughter)

(خنده)

And she said to me, when I asked her the obvious,

و او به من گفت وقتی از او درباره بدیهیات پرسیدم،

"Radiation doesn't scare me. Starvation does."

" تشعشعات نیست که من را می‌ترسونه. از گرسنگی مردن این کار را می‌کنه."

And you have to remember, these women have

و باید به خاطر داشته باشید که این زنها

survived the worst atrocities of the 20th century.

از بدترین مصیبتهای قرن ۲۰ام نجات یافته‌اند.

Stalin's enforced famines of the 1930s, the Holodomor,

استالین خشکسالیهای دهه ۱۹۳۰ را تحمیل کرد، هولدومور،

killed millions of Ukrainians,

که میلیونها تن را کشت.

and they faced the Nazis in the '40s,

و آنها در دهه ۱۹۴۰ با نازیها مواجه شده بودند،l

who came through slashing, burning, raping,

كسانى كه از تجاوز، سوزاندن و تازيانه نجات يافتند،

and in fact many of these women

و در واقع بسیاری از این زنها

were shipped to Germany as forced labor.

بعنوان نیروی کار اجباری به آلمان فرستاده شدند.

So when a couple decades into Soviet rule,

بنابراین وقتی دو دهه بعد از بودن تحت سلطه جماهیر شوروی،

Chernobyl happened,

چرنوبیل اتفاق افتاد،

they were unwilling to flee in the face of an enemy

تمایلی نداشتند تا در رویارویی با دشمنی که نامرئی بود

that was invisible.

فرار کنند.

So they returned to their villages

پس به روستاهایشان بازگشتند

and are told they're going to get sick and die soon,

و به آنها گفته شد که به زودی بیمار شده و میمردند.،

but five happy years, their logic goes,

اما منطق آنها بر این است که پنج سال زندگی شاد

is better than 10 stuck in a high rise

بهتر از ۱۰ سال گیر افتادن

on the outskirts of Kiev,

در ساختمانهای بلندحومه کیِف است،

separated from the graves of their mothers

جدا افتاده از مزار مادران

and fathers and babies,

و پدران و فرزندانشان،

the whisper of stork wings on a spring afternoon.

نجوای بالهای لک‌لک‌ها در بعد از ظهری بهاری.

For them, environmental contamination

برای آنها، آلودگی محیطی

may not be the worst sort of devastation.

شاید بدترین نوع نابودی نباشد.

It turns out this holds true

معلوم شد که در مورد گونه‌های

for other species as well.

دیگر هم صدق می‌کند.

Wild boar, lynx, moose, they've all returned

گرازهای وحشی، سیاه‌گوش، گوزن شمالی،آنها همگى

to the region in force,

به اجبار به منطقه بازگشتند،

the very real, very negative effects of radiation

تاثيرات بسيار منفى و بسيار واقعى تشعشعات

being trumped by the upside of a mass exodus

بواسطه مهاجرت

of humans.

دسته جمعی تعدادی از افراد است.

The dead zone, it turns out, is full of life.

منطقه مرده پيداست كه سرشار زندگيست.

And there is a kind of heroic resilience,

و نوعى جهندگى قهرمانانه وجود دارد،

a kind of plain-spoken pragmatism to those

نوعى فلسفه عملى ساده گفتارانه براى كسانى

who start their day at 5 a.m.

كه روزشان را از ساعت پنج صبح شروع مى‌‌كنند

pulling water from a well

با كشيدن آب از چاه

and end it at midnight

و در نيمه شب آن را به پايان مى‌‌رسانند

poised to beat a bucket with a stick

با استمرار در بصدا در آوردن يك سطل با چوب

and scare off wild boar that might mess with their potatoes,

و ترساندن گرازهاى وحشى كه ممكن است با سيب‌‌زمينى‌‌هايشان كار داشته باشند.

their only company a bit of homemade moonshine vodka.

تنها همراهشان اندكى ودكاى خانگى مزخرف است.

And there's a patina of simple defiance among them.

و زنگارى از مقاومتى ساده در ميان آنها وجود دارد.

"They told us our legs would hurt, and they do. So what?"

"اونها به ما گفتن كه پا درد مى‌‌گيريم، و همينطور هم شد. خب كه چى؟"

I mean, what about their health?

منظورم اين است كه سلامتشان چطور مى‌‌شود؟

The benefits of hardy, physical living,

مزاياى زندگى دشوار فيزيكى

but an environment made toxic

اما محيطى كه بواسطه تشعشع هسته‌اى،

by a complicated, little-understood enemy, radiation.

اين دشمن پيچيده‌ و كمتر درك شده سمى شده است.

It's incredibly difficult to parse.

بطرز غيرقابل باورى تجزيه و تحليل كردنش دشوار است.

Health studies from the region

بررسى‌‌هاى انجام شده بر سلامت در منطقه

are conflicting and fraught.

متناقض و مشكل‌زا هستند.

The World Health Organization

سازمان جهانى بهداشت

puts the number of Chernobyl-related deaths

رقم مرگهاى مرتبط با چرنوبيل را سرانجام

at 4,000, eventually.

٤٫٠٠٠ تن اعلام كرد.

Greenpeace and other organizations

صلح سبز و سازمانهاى ديگر

put that number in the tens of thousands.

آن رقم را دهها هزار ثبت كردند.

Now everybody agrees that thyroid cancers

الان همه موافقند كه سرطانهاى تيروييد

are sky high, and that Chernobyl evacuees

بالاترين آمار را دارند، و اين كه مهاجران چرنوبيل از

suffer the trauma of relocated peoples everywhere:

آسيبهاى روانى اسكان مجدد افراد در جايى ديگر رنج مى‌‌برند:

higher levels of anxiety, depression, alcoholism,

سطوح بالاترى از تشويش، افسردگى، مصرف الكلى

unemployment and, importantly,

بيكارى، و از همه مهم‌‌تر

disrupted social networks.

شبكه‌‌هاى اجتماعى از هم گسيخته.

Now, like many of you,

الان، مثل خيلى از شما،

I have moved maybe 20, 25 times in my life.

من شايد ٢٠، ٢٥ بارى در زندگيم اسباب كشى كرده‌‌ام.

Home is a transient concept.

خانه مفهومى زودگذر است.

I have a deeper connection to my laptop

من ارتباط عميق‌‌ترى با لپ‌‌تاپم دارم تا

than any bit of soil.

هر ذره خاكى.

So it's hard for us to understand, but home

پس درك كردنش براى ما دشوار است، اما خانه

is the entire cosmos of the rural babushka,

تمام دنياى بابوشكاهاى روستايى است،

and connection to the land is palpable.

و ارتباط با زمين قابل درك است.

And perhaps because these Ukrainian women

و شايد به اين خاطر كه زنان اوكراينى

were schooled under the Soviets

به مدارس اتحاد جماهير شوروى رفتند

and versed in the Russian poets,

و شعرهاى روسى را مى‌‌خوانند،

aphorisms about these ideas

پند و موعظه‌‌هاى درباره اين ايده‌‌ها

slip from their mouths all the time.

مدام از دهانشان بيرون ميايد

"If you leave, you die."

" اگر بريد، ميميرى "

"Those who left are worse off now.

" آنهاى كه رفته‌‌اند، الان بدترند.

They are dying of sadness."

آنها از غصه ميميرند. "

"Motherland is motherland. I will never leave."

"سرزمين مادرى، سرزمين مادرى است. هرگز تركش نمى‌‌كنم. "

What sounds like faith, soft faith,

چيزى كه مثل ايمان به نظر مى‌‌رسد، ايمان نرم،

may actually be fact,

در واقع شايد واقعيت داشته باشد،

because the surprising truth --

زيرا حقيقت شگفت آور--

I mean, there are no studies, but the truth seems to be

منظورم اين است، تحقيقاتى صورت نگرفته، اما حقيقت به نظر مى‌‌رسد اين باشد كه

that these women who returned to their homes

اين زنهايى كه به خانه‌‌هايشان برگشته‌‌اند

and have lived on some of the most radioactive land

و ٢٧ كذشته را در سرزمينى زندگى كرده‌اند كه

on Earth for the last 27 years,

يكى از بيشترين تشعشعات هسته‌‌اى را در زمين دارد

have actually outlived their counterparts

در واقع از همتايانشان كه ساكن شدن در جايى ديگر را پذيرفتند

who accepted relocation,

بيشتر عمر كرده‌‌اند،

by some estimates up to 10 years.

در برخى موارد تا ١٠ سال.

How could this be?

اين چطور مى‌‌تواند اتفاق بيفتد؟

Here's a theory: Could it be

در اينجا نظريه‌‌اى وجود دارد: آيا مى‌‌تواند

that those ties to ancestral soil,

اينطور باشد كه آن گره‌‌ها به خاك آبا و اجدادى،

the soft variables reflected in their aphorisms,

متغيرهاى نرم بازتاب يافته در پندها و موعظه‌‌هايشان

actually affect longevity?

به راستى بر طول عمر اثر داشته؟

The power of motherland

قدرت سرزمين مادرى

so fundamental to that part of the world

چنان براى بخشى از جهان بنيادين است

seems palliative.

كه تسكين دهنده به نظر مى‌‌رسد.

Home and community are forces

جامعه و خانه نيروهايى هستند

that rival even radiation.

كه حتى با تشعشع رقابت مى‌‌كنند.

Now radiation or not,

حال بخاطر تشعشعاتتشعشعات است یا خیر،

these women are at the end of their lives.

اين زنها در پايان زندگيشان هستند.

In the next decade, the zone's human residents will be gone,

در دهه بعد، که ساكنان انسانى منطقه رفته‌‌اند،

and it will revert to a wild, radioactive place,

و به محلى رادیوکتیوی و وحشی برخواهد گشت

full only of animals and occasionally

تنها پر از حيوانات و گهگاهى

daring, flummoxed scientists.

دانشمندان با جرات و سرگردان.

But the spirit and existence of the babushkas,

اما روحيه و وجود بابوشکاها،

whose numbers have been halved

کسانی که در طی سه سالی که آنها را شناخته‌ام

in the three years I've known them,

شمارشان به نصف رسیده است،

will leave us with powerful new templates

ما را با الگوهای تازه قدرتمندی باقی گذاشته

to think about and grapple with,

تا درباره طبيعت نسبى خطر،

about the relative nature of risk,

درباره اتصالات قابل تغيير به خانه،

about transformative connections to home,

و درباره نیروبخشی باشکوه

and about the magnificent tonic

ماموریت شخصی و خودرایی

of personal agency and self-determination.

فکر کرده و دست به گریبان شویم.

Thank you.

متشكرم.

(Applause)

(تشويق)