Holly Morris: Why stay in Chernobyl? Because it's home.

Translator: Kalyanasundar Subramanyam Reviewer: Vijaya Sankar N

Three years ago, I was standing about a hundred yards

3 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு செர்நோபிலில் நின்று கொண்டிருந்தேன்

from Chernobyl nuclear reactor number four.

நான்காம் எண் அணு உலையில் இருந்து நூறு கெஜ தூரம்.

My Geiger counter dosimeter, which measures radiation,

கதிர் வீச்சை அளக்கும் எனது டோசிமீட்டர் கருவி,

was going berserk,

கட்டுபாடின்றி இயங்கி கொண்டிருந்தது,

and the closer I got, the more frenetic it became,

நான் அருகில் செல்ல செல்ல, அது மேலும் மோசமாக இயங்கியது,

and frantic. My God.

மேலும் கட்டுபாட்டை இழந்தது,கடவுளே !

I was there covering the 25th anniversary

நான் அங்கு 25 ஆம் ஆண்டு நிறைவு செய்திகளுக்காக

of the world's worst nuclear accident,

சென்றிருந்தேன்.உலகின் மிக மோசமான அணு உலை விபத்து அது,

as you can see by the look on my face,

எனது முகத்தில் இருந்தே உங்களால் ஊகிக்க முடியும்,

reluctantly so, but with good reason,

தயக்கத்துடன் தான் சென்றேன்,அதற்கு காரணம் உள்ளது,

because the nuclear fire that burned for 11 days

அந்த அணு உலை விபத்தின் தீ 11 நாட்கள் எரிந்தது

back in 1986 released 400 times as much radiation

1986 ஆம் நடந்த அந்த விபத்தில் இருந்து வந்த கதிர் வீச்சு

as the bomb dropped on Hiroshima,

ஹிரோஷிமா அணுகுண்டை விட நானூறு மடங்கு சக்திவாய்ந்தது,

and the sarcophagus, which is the covering

மனித சடலங்களின் மேல் குவிந்த கற்களினால்,

over reactor number four,

நாலாவது அணு உலை மூடப்பட்டது,

which was hastily built 27 years ago,

27 ஆண்டுகளுக்கு முன் அவசர கதியில் கட்டப்பட்ட,

now sits cracked and rusted

அந்த அணு உலை இப்பொழுது உடைந்து, துரு பிடித்து,

and leaking radiation.

கதிர் வீச்சு கசிவுடன் இருக்கிறது.

So I was filming.

அதை நான் படம் பிடித்தேன்.

I just wanted to get the job done

எப்படியாவது அந்த வேலையை முடித்து விட்டு

and get out of there fast.

அங்கிருந்து வேகமாக வெளியேற விரும்பினேன்.

But then, I looked into the distance,

அப்பொழுது சற்று தொலைவில்,

and I saw some smoke coming from a farmhouse,

ஒரு பண்ணை வீட்டில் இருந்து புகை வருவதை கவனித்தேன்,

and I'm thinking, who could be living here?

இந்த இடத்தில் யார் தங்கி இருக்க முடியும் என்று எண்ணினேன்?

I mean, after all, Chernobyl's soil, water and air,

ஏன் என்றால் செர்நோபிலின் நிலம் நீர் காற்று,

are among the most highly contaminated on Earth,

பூமியிலயே அதிக அளவில் கதிர் வீச்சினால் மாசு அடைந்த இடம்,

and the reactor sits at the the center of

இப்பொழுது அணு உலை இருக்கும் இடம்

a tightly regulated exclusion zone, or dead zone,

கண்டிப்பான,விதிகளுக்கு உட்பட்ட, விலக்கப்பட்ட, உயிரற்ற ஒரு மண்டலத்தின் நடுவில்,

and it's a nuclear police state, complete with border guards.

அது முழுமையான, எல்லை காவல் படைகள், உள்ள ஒரு அணு உலை ராஜ்ஜியம்.

You have to have dosimeter at all times, clicking away,

அங்கு உங்கள் டோசிமீட்டர் ஒலி எழுப்பி கொண்டே இருக்க வேண்டும்,

you have to have a government minder,

உங்களுக்கு ஒரு அரசு சார்ந்த மனநிலை தேவை,

and there's draconian radiation rules

கடுமையான கதிர் வீச்சு சட்டங்கள் நடைமுறையில் உள்ளது

and constant contamination monitoring.

மாசு அளவு தொடர்ந்து கண்காணிக்கப்பட்டு வருகிறது

The point being, no human being

அதன் முக்கிய அம்சம் என்னவென்றால்,

should be living anywhere near the dead zone.

அந்த உயிரற்ற மண்டலத்தின் அருகில் மனித இனம் யாரும் வாழக் கூடாது.

But they are.

ஆனால் அங்கு மக்கள் வாழ்கிறார்கள்.

It turns out an unlikely community

எங்கும் கேள்விப்பட வாய்ப்பே இல்லாத ஒரு சமூகம் அது.

of some 200 people are living inside the zone.

அந்த மண்டலத்தில் 200 நபர்கள் வாழ்கிறார்கள்.

They're called self-settlers.

அவர்கள் தானாக குடியேறியவர்கள் என்று அறியப்படுகிறார்கள்.

And almost all of them are women,

அவர்கள் எல்லோருமே பெண்கள்,

the men having shorter lifespans

அதற்கு காரணம் ஆண்களின் குறுகிய வாழ்நாள் காலம்,

in part due to overuse of alcohol, cigarettes,

கதிர் வீச்சு மட்டும் தான் என்று சொல்ல முடியாது,

if not radiation.

அதிகமான மது மற்றும் புகை பழக்கங்கள் ஆக இருக்க கூடும்.

Hundreds of thousands of people were evacuated

அந்த விபத்து நடந்த நேரத்தில், லட்ச கணக்கில் மக்கள்

at the time of the accident,

அங்கிருந்து வெளியேற்றபட்டார்கள்,

but not everybody accepted that fate.

ஆனால் எல்லோராலும் அதை விதி என்று ஏற்று கொள்ள முடியவில்லை.

The women in the zone, now in their 70s and 80s,

தற்பொழுது அந்த மண்டலத்தில் வசிக்கும் பெண்களுக்கு 70, 80 வயது ஆகிறது,

are the last survivors of a group who defied authorities

எஞ்சியிருக்கும் இவர்கள் ஆட்சி அதிகாரத்தை, எதிர்த்து அறைகூவல் விட்டவர்கள்

and, it would seem, common sense,

மற்றவர்களுக்கு அது ஒரு இயல்பான, நிகழ்வாக தோன்ற கூடும்.

and returned to their ancestral homes inside the zone.

அந்த மண்டலத்தில் இருந்த அவர்களது பரம்பரை வீடுகளுக்கு அவர்கள் திரும்பினார்கள்.

They did so illegally.

ஆனால் அவர்கள் இதை சட்டத்திற்கு புறம்பாக செய்தார்கள்.

As one woman put it to a soldier

ஒரு பெண், காவலரிடம் சொன்னதை கேளுங்கள்

who was trying to evacuate her for a second time,

அந்த பெண்ணை அந்த காவலர் இரண்டாவது முறையாக வெளியேற்ற முயற்சித்து ,கொண்டிருந்தார்

"Shoot me and dig the grave.

"என்னை சுட்டு கொன்று புதையுங்கள

Otherwise, I'm going home."

இல்லை என்றால் என்னை வீட்டுக்கு செல்ல விடுங்கள்.

Now why would they return to such deadly soil?

சாத்துயர் அளிக்கவல்ல அந்த நிலத்துக்கு, அவர்கள் ஏன் திரும்ப வேண்டும்?

I mean, were they unaware of the risks

இடர் வரவு அறியாமல் இருந்தார்களா

or crazy enough to ignore them, or both?

பைத்தியகாரத்தனமாக அதை புறக்கணித்தார்களா, அல்லது இரண்டுமே தானா?

The thing is, they see their lives

உண்மை என்னவென்றால்,அவர்களது வாழ்வையும்,

and the risks they run decidedly differently.

இடர் வரவையும் அவர்கள் வித்தியாசமாகவும், அறுதியாகவும் பார்த்தார்கள்.

Now around Chernobyl, there are scattered ghost villages,

இப்பொழுது செர்நோபிலை சுற்றி, பேய் தோற்றம் உள்ள கிராமங்கள் உள்ளன.

eerily silent, strangely charming, bucolic,

மயான அமைதியுடன், வழக்கத்திற்க்கு மாறான, அழகுள்ள, நாட்டுபுற தோற்றமுள்ள,

totally contaminated.

முழுவதுமாக மாசுபட்ட கிராமங்கள்.

Many were bulldozed under at the time of the accident,

விபத்து நேரத்தில் பல கிராமங்கள் மண்ணுக்கு அடியில் இயந்திரங்களால் புதைக்கப்பட்டன

but a few are left like this,

அனால் சில கிராமங்கள் இவை போல எஞ்சியுள்ளன,

kind of silent vestiges to the tragedy.

அந்த சோகத்தின் மௌன சாட்சிகளாக இவை எஞ்சியுள்ளன

Others have a few residents in them,

சிலவற்றில் சிலர் இன்னும் வசிக்கிறார்கள்,

one or two "babushkas," or "babas,"

ஒரு சில "பபுஷ்க்காகளும்", "பாபாக்களும்" இருக்கிறார்கள்,

which are the Russian and Ukrainian words for grandmother.

இவை பாட்டி என்பதற்கான ரஷிய மற்றும் உக்க்ரேனிய மொழி சொற்கள்.

Another village might have six or seven residents.

இன்னொரு கிராமத்தில் 6 அல்லது 7 பேர் மட்டுமே இருக்கிறார்கள்.

So this is the strange demographic of the zone --

இது அந்த மண்டலத்தின் விந்தையான குடிவிவரயியல் --

isolated alone together.

முற்றிலுமாக தனிமைபடுத்த பட்டுள்ளார்கள்.

And when I made my way to that piping chimney

தொலைவில் நான் பார்த்த, அந்த புகைபோக்கி இருந்த

I'd seen in the distance,

வீட்டை நோக்கி சென்ற பொழுது,

I saw Hanna Zavorotnya, and I met her.

நான் அங்கு ஹன்னா ஜவரட்னோயாவை சந்தித்தேன்.

She's the self-declared mayor of Kapavati village,

அவர் காபாவதி கிராம தலைவராக தானே தன்னை நியமித்து கொண்டவர்,

population eight.

அந்த கிராமத்தின் மக்கள் தொகை 8.

(Laughter)

(சிரிப்பொலி)

And she said to me, when I asked her the obvious,

நான் கேட்ட பொழுது, அவர் சொன்னார்,

"Radiation doesn't scare me. Starvation does."

"கதிர் வீச்சு என்னை பயமுறுத்தவில்லை . பட்டினி பயமுறுத்துகிறது"

And you have to remember, these women have

நீங்கள் ஒன்றை நினைவில் கொள்ள வேண்டும், இந்த பெண்கள்

survived the worst atrocities of the 20th century.

20 ம் நூற்றாண்டின் மிக மோசமான கொடுமைகளில் இருந்து மீண்டு வந்தவர்கள்.

Stalin's enforced famines of the 1930s, the Holodomor,

1930 களில் ஸ்டாலின் வலிந்து செயல்படுத்திய, 'பட்டினி நிர்மூலம்' எனும் 'ஹோலோடோமோர்'

killed millions of Ukrainians,

மூலம் லட்ச கணக்கில் உக்கரைன் மக்கள் கொல்லபட்டார்கள்,

and they faced the Nazis in the '40s,

1940 களில் நாசிகளை எதிர்கொண்டார்கள்,

who came through slashing, burning, raping,

அரிவாள் தாக்குதல்கள், எரித்தல், வல்லுறவு எல்லாம் தாண்டி வந்தார்கள்

and in fact many of these women

உண்மையில் இவர்களில் பல பெண்கள்

were shipped to Germany as forced labor.

ஜெர்மனிக்கு வலுக்கட்டாயமாக தொழிலாளர்களாக அனுப்பபட்டவர்கள்

So when a couple decades into Soviet rule,

சோவியத் ஆட்சி துவங்கிய 20 ஆண்டுகளில்

Chernobyl happened,

செர்நோபில் விபத்து நடந்தது,

they were unwilling to flee in the face of an enemy

கண்ணுக்கு புலப்படாத ஒரு எதிரியை பார்த்து

that was invisible.

பயந்து ஓட அவர்கள் மறுத்தார்கள்.

So they returned to their villages

அதனால் கிராமத்திற்கு அவர்கள் திரும்பினார்கள்.

and are told they're going to get sick and die soon,

அவர்களுக்கு நோய் வந்து 5 வருடத்தில் இறந்து விடுவார்கள் என்று சொன்னார்கள்

but five happy years, their logic goes,

அவர்களது வாதம் என்னவென்றால், மகிழ்ச்சியாக 5 ஆண்டுகள் வாழ்வது,

is better than 10 stuck in a high rise

உயர்ந்த கட்டிடங்களுக்கு மத்தியில் 10 ஆண்டுகள்

on the outskirts of Kiev,

கீவ் புறநகரில் வாழ்வதை விட மேல்,

separated from the graves of their mothers

உற்றார்களான தாய், தந்தை, மகள்

and fathers and babies,

கல்லறைகளை பிரிந்து,

the whisper of stork wings on a spring afternoon.

இளவேனிற் பருவத்தில் பறக்கும் நாரையின் இறக்கை சத்தம் கேட்காமல் வாழ்வது

For them, environmental contamination

இது எல்லாவற்றையும் விட சுற்று சூழல் மாசு,

may not be the worst sort of devastation.

ஒன்றும் மோசமான நாசம் விளைவிக்காது என்று நம்பினார்கள்.

It turns out this holds true

இந்த உண்மை

for other species as well.

மற்றுமுள்ள எல்லா ஜீவ ராசிகளுக்கும் பொருந்தும்.

Wild boar, lynx, moose, they've all returned

காட்டு ஆண் பன்றி,சிவிங்கி, கடமான் எல்லாம் திரும்பின

to the region in force,

அதிக எண்ணிக்கையில் அந்த மண்டலத்திற்கு வந்தன,

the very real, very negative effects of radiation

உண்மையாக கதிர் வீச்சின் எதிர்மறை விளைவுகளால்

being trumped by the upside of a mass exodus

திரளாக வெளியேறினார்கள்,

of humans.

மனிதர்கள்.

The dead zone, it turns out, is full of life.

ஆனால் அந்த உயிரற்ற மண்டலம் முழுவதும் இன்று உயிர் சிலிர்ப்புடன் உள்ளது

And there is a kind of heroic resilience,

அங்கு ஒரு வீரமுள்ள மீட்டெழுச்சி தெரிகிறது,

a kind of plain-spoken pragmatism to those

ஒரு விதமான திறந்த பயநீட்டுவாதம் தெரிகிறது.

who start their day at 5 a.m.

அவர்களது பொழுது காலை 5 மணிக்கு

pulling water from a well

கிணற்றில் இருந்து நீர் இறைப்பதில் இருந்து ஆரம்பித்து

and end it at midnight

நடு இரவில் முடிகிறது.

poised to beat a bucket with a stick

ஒரு கம்பை வைத்து கொண்டு வாளியில் அடிக்க ஆயத்தமாவார்கள்,

and scare off wild boar that might mess with their potatoes,

அவர்களது உருளை கிழங்கை நாசம் செய்ய வரும் காட்டு பன்றிகளை விரட்டுவதற்கு

their only company a bit of homemade moonshine vodka.

அவர்களுக்கு துணை சட்ட விரோதமாக வீட்டில் தயாரிக்கும் வோட்கா பானம் தான்

And there's a patina of simple defiance among them.

ஆனால் அவர்களிடம் ஒரு மெல்லிய எதிர்ப்புணர்வு தெரிகிறது

"They told us our legs would hurt, and they do. So what?"

"எங்களது கால்கள் வலு இழக்கும் என்று சொன்னார்கள் கால்கள் வலிக்கிறது, அதனால் என்ன ?"

I mean, what about their health?

அவர்களது ஆரோக்கியம் எப்படி இருக்கிறது ?

The benefits of hardy, physical living,

கடினமான வாழ்க்கையின் பலன்களை,

but an environment made toxic

நச்சு தன்மை வாய்ந்த சுற்றுபுற சூழல் சிக்கலாக்கியது

by a complicated, little-understood enemy, radiation.

காரணம் அதிகம் தெரிந்திராத எதிரி, கதிர் வீச்சு

It's incredibly difficult to parse.

இதற்கு சொல்லிலக்கணம் சொல்வது கஷ்டமான காரியம்

Health studies from the region

அந்த மண்டலத்தின் சுகாதார ஆய்வு

are conflicting and fraught.

முரணானதும் அச்சம் தருவதும் ஆக இருந்தது.

The World Health Organization

உலக சுகாதார நிறுவனம்

puts the number of Chernobyl-related deaths

செர்நோபில் விபத்து தொடர்புடைய

at 4,000, eventually.

சாவு எணிக்கை 4000 என்றது முடிவாக.

Greenpeace and other organizations

கிரீன் பீசும் மற்ற நிறுவனங்களும்

put that number in the tens of thousands.

அந்த எண்ணிக்கை பல ஆயிரங்கள் என்று சொல்கிறது.

Now everybody agrees that thyroid cancers

ஆனால் தைரோய்ட் சுரப்பி புற்று நோய்

are sky high, and that Chernobyl evacuees

செர்னோபிலில் இருந்து இடம் பெயர்ந்தவர்கள் மத்தியில் அதிகரித்தது என்பது உண்மை

suffer the trauma of relocated peoples everywhere:

இடம் பெயர்ந்தவர்கள் எல்லோரும் பேரதிர்ச்சிக்கு உள்ளானார்கள் என்பதும் உண்மை

higher levels of anxiety, depression, alcoholism,

அதிக அளவில் கவலை,உளச்சோர்வு,மது பழக்கம்

unemployment and, importantly,

வேலையின்மை, முக்கியமாக

disrupted social networks.

சமூக தொடர்பு அமைப்புகளை தகர்ந்தன

Now, like many of you,

உங்களில் பலரை போல

I have moved maybe 20, 25 times in my life.

என் வாழ்நாளில் நானும் 20, 25 முறை இடம் பெயர்ந்திருப்பேன்

Home is a transient concept.

வீடு என்பது ஒரு நிலையற்ற கோட்பாடு

I have a deeper connection to my laptop

மடி கணினியுடன் எனக்கு இருக்கும் ஆழமான தொடர்பு

than any bit of soil.

எந்த மண்ணுடனும் எனக்கு இருந்ததில்லை.

So it's hard for us to understand, but home

அதனால் இந்த உணர்வை புரிந்து கொள்வது எங்களுக்கு கடினம்

is the entire cosmos of the rural babushka,

ஆனால் இந்த கிராமத்து பாட்டிகளுக்கு வீடு தான் உலகம்

and connection to the land is palpable.

நிலத்தோடு அவர்களுக்கு இருக்கும் உணர்வு புரிந்து கொள்ள கூடியது.

And perhaps because these Ukrainian women

ஒருவேளை இந்த உக்கரேனிய பெண்களின்

were schooled under the Soviets

பள்ளி கல்வி சோவியத்தில் இருந்ததினால் கூட இருக்கலாம்

and versed in the Russian poets,

ரஷிய கவிஞர்களின்

aphorisms about these ideas

முதுமொழிகளும் கருத்துகளும்

slip from their mouths all the time.

அவர்களது வாயில் இருந்து எந்நேரமும் உதிரும்

"If you leave, you die."

"இங்கிருந்து சென்றால், நீ இறந்து விடுவாய்"

"Those who left are worse off now.

"இங்கிருந்து சென்றவர்கள் மோசமான நிலையில் உள்ளார்கள்

They are dying of sadness."

வருத்தத்தில் அவர்கள் இறந்து கொண்டிருக்கிறார்கள்"

"Motherland is motherland. I will never leave."

"தாய்நாடு எப்பொழுதுமே தாய்நாடு தான் இங்கிருந்து ஒரு போதும் நான் போக மாட்டேன்"

What sounds like faith, soft faith,

இந்த நம்பிக்கை,மெல்லிய நம்பிக்கை,

may actually be fact,

உண்மையாக கூட இருக்கலாம்,

because the surprising truth --

ஆனால் இது ஒரு அதிசய உண்மை --

I mean, there are no studies, but the truth seems to be

நான் சொல்வதற்கு எந்த ஆய்வு ஆதாரமும் இல்லை ஆனால் உண்மை என்னவென்றல்

that these women who returned to their homes

தங்களது வீடுகளுக்கு திரும்பிய இந்த பெண்கள்

and have lived on some of the most radioactive land

உலகின் மிக மோசமான கதிர் வீச்சு நிலத்தில்

on Earth for the last 27 years,

கடந்த 27 ஆண்டுகளாக் வாழ்ந்து வருகிறார்கள்.

have actually outlived their counterparts

அவர்களது எதிரிணைகளையும் மிஞ்சி வாழ்ந்து வருகிறார்கள்

who accepted relocation,

ஒப்புக்கொண்டவர்களை விட

by some estimates up to 10 years.

சில மதிப்பீடுகள் படி 10 ஆண்டுகள் அதிகமாக வாழ்ந்திருக்கிறார்கள்

How could this be?

இது எப்படி நடந்திருக்க முடியும் ?

Here's a theory: Could it be

ஒரு புனைகருத்து -இப்படியும் இருக்கலாமா ?

that those ties to ancestral soil,

பரம்பரை நிலத்துடனான அவர்களுடைய தொடர்பு

the soft variables reflected in their aphorisms,

மற்றும் அவர்களது முதுமொழிகளில் எதிரொலித்த மெல்லிய மாறிகள்

actually affect longevity?

நீடித்து வாழ உதவியதா?

The power of motherland

தாய் நாட்டின் ஆற்றல்

so fundamental to that part of the world

அந்த பகுதி மக்களுக்கு ஒரு அடிப்படை விஷயம்

seems palliative.

இதற்க்கு நோய் தீர்க்கும் சக்தி இருக்கும் போல் தெரிகிறது

Home and community are forces

வீட்டுக்கும் சமூகத்திற்கும்

that rival even radiation.

கதிர்வீச்சையும் எதிர்க்கும் ஆற்றல் உள்ளது போல் தோன்றுகிறது

Now radiation or not,

கதிர்வீச்ச்சு இருக்கிறதோ இல்லையோ

these women are at the end of their lives.

இந்த பெண்கள் வாழ்நாளின் கடைசி கட்டத்தில் இருக்கிறார்கள்

In the next decade, the zone's human residents will be gone,

அடுத்த பத்தாண்டுகளில் இந்த மண்டலத்தில் மனிதர்கள் இருக்க மாட்டார்கள்

and it will revert to a wild, radioactive place,

அது மீண்டும் ஒரு காடார்ந்த கதிர்வீச்சு பகுதியாக மாறும்

full only of animals and occasionally

முழுவதும் விலங்குகள் வசிக்கும் பகுதியாகவும் மாறும்,அவ்வப்போது

daring, flummoxed scientists.

துணிச்சலான குழம்பிய விஞ்ஞானிகளாலும் நிறைந்திருக்கலாம்

But the spirit and existence of the babushkas,

ஆனால் இந்த பாட்டிகளின் உற்சாகமும் வாழும் தன்மையும்,

whose numbers have been halved

கடந்த மூன்று ஆண்டுகளில்.

in the three years I've known them,

எண்ணிக்கையில் அவர்கள் பாதியானாலும்.

will leave us with powerful new templates

நமக்கு சக்திவாய்ந்த ஒரு புதிய முன்வடிவை தருகிறது.

to think about and grapple with,

இதை எப்படி கையாள்வது என்று சிந்தித்து,

about the relative nature of risk,

வர இருக்கும் ஆபத்துக்களோடு கிடைக்கும் பலன்களை ஒப்பு நோக்கினால்,

about transformative connections to home,

நமக்கு கிடைப்பது வீட்டு தொடர்பினால் ஏற்படும் பெருமாற்றங்கள்,

and about the magnificent tonic

அருமையான ஒரு செறிவூட்டும் சக்தி

of personal agency and self-determination.

தனி மனித செயலாண்மை மற்றும் தனி மனித மன உறுதி இவையாகும்

Thank you.

நன்றி.

(Applause)

(கைதட்டல்)