This scientist makes ears out of apples | Andrew Pelling

Translator: hassan qodusi Reviewer: soheila Jafari

I've got a confession.

یک اعترافی دارم.

I love looking through people's garbage.

من عاشق گشتنِ زباله های مردمم.

Now, it's not some creepy thing.

حالا، کار خیلی بدی هم نیست.

I'm usually just looking for old electronics,

من معمولا به دنبال قطعات الکترونیکی کهنه هستم،

stuff I can take to my workshop and hack.

که میتونم به کارگاهم ببرم و هکش کنم.

I do have a fetish for CD-ROM drives.

من علاقه خاصی به درایوهای سی.دی-رام دارم.

Each one's got three different motors,

هرکدومشون سه تا موتور متفاوت داره،

so now you can build things that move.

پس میتونید چیزهایی متحرک بسازین.

There's switches so you can turn things on and off.

سوئیچهایی دارن که میشه باهاشون هرچیزی رو خاموش روشن کنید.

There's even a freaking laser,

حتی لیزری خراب شده دارن،

so you can make a cool robot into an awesome robot.

که میتونید باهاش یه ربات خوب رو به یک ربات جذاب تبدیل کنید.

Now, I've built a lot of stuff out of garbage,

حالا، من چیزهای زیادی با دور ریختنی ها ساخته ام،

and some of these things have even been kind of useful.

و برخی از این چیزها حتی به نوعی مفید بودن.

But here's the thing,

اما موضوع اینجاست،

for me, garbage is just a chance to play,

برای من، زباله تنها فرصتی است برای بازی،

to be creative and build things to amuse myself.

که خلاق باشم و چیزهایی بسازم که سرگرمم کنه.

This is what I love doing, so I just made it part of my day job.

من این کارو دوست دارم، بنابراین تبدیلش کردم به بخشی از کار هر روزم.

I lead a university-based biological research lab,

من مدیر یک آزمایشگاه تحقیقاتِ بیولوژیکِ دانشگاهی هستم،

where we value curiosity and exploration above all else.

که اونجا ما برای کنجکاوی و اکتشاف بیش از هر چیز ارزش قائلیم.

We aren't focused on any particular problem,

ما روی هیچ مساله ویژه ای تمرکز نداریم،

and we're not trying to solve any particular disease.

و سعی نمی کنیم که هیچ بیماری خاصی رو درمان کنیم.

This is just a place where people can come

این فقط محلی است که مردم می توانند بیایند

and ask fascinating questions and find answers.

و سوالهای جالب بپرسن و پاسخش رو پیدا کنن.

And I realized a long time ago

و من مدت ها قبل متوجه شدم

that if I challenge people to build the equipment they need

که اگر افراد رو به چالش بکشم که تجهیزات مورد نیازشان را از دورریزهایی

out of the garbage I find,

که خودم پیدا میکنم بسازند،

it's a great way to foster creativity.

یه راه عالی میشه برای پرورش خلاقیت.

And what happened

و چیزی که اتفاق افتاد

was that artists and scientists from around the world

این بود که هنرمندان و دانشمندان از سراسر جهان

started coming to my lab.

شروع به آمدن به آزمایشگاه من کردند.

And it's not just because we value unconventional ideas,

و دلیلش فقط این نیست که ما برای ایده های غیر متعارف ارزش قائلیم،

it's because we test and validate them

به این خاطره که اونها رو با دقت علمی آزمایش

with scientific rigor.

و ارزیابی میکنیم.

So one day I was hacking something, I was taking it apart,

یه روز که داشتم چیزی رو هک میکردم، قطعاتش رو جدا میکردم،

and I had this sudden idea:

به این ایده ناگهانی رسیدم:

Could I treat biology like hardware?

می تونم با زیست شناسی مثل سخت افزار رفتار کنم؟

Could I dismantle a biological system,

میتونم یه سامانه زیستی رو خراب کنم،

mix and match the parts

قطعاتش رو ترکیب و جفت کنم

and then put it back together in some new and creative way?

و بعد به روشی نو و خلاقانه دوباره بسازمش؟

My lab started working on this,

آزمایشگاه من شروع به کار در این باره کرد،

and I want to show you the result.

و می خوام نتیجه رو نشون تون بدم.

Can any of you guys tell me what fruit this is?

کسی از شماها میتونه بگه این چه میوه ای هست؟

Audience: Apple!

تماشاگر: سیب!

Andrew Pelling: That's right -- it's an apple.

اندرو پلینگ: درسته - این یک سیبه.

Now, I actually want you to notice as well

حالا، ازتون میخوام که توجه داشته باشین

that this is a lot redder than most apples.

که این از اکثر سیبها قرمز تر هست.

And that's because we grew human cells into it.

دلیلش اینه که ما درونش سلولهای انسان رو پرورش دادیم.

We took a totally innocent Macintosh apple,

یک سیب سرخ کاملا بی گناهِ مکینتاش رو برداشتیم،

removed all the apple cells and DNA

تمام سلولهای سیب و دی.ان.ای اون رو حذف کردیم

and then implanted human cells.

و بعد سلولهای انسان رو کاشتیم.

And what we're left with after removing all the apple cells

و چیزی که بعد از حذف سلولهای سیب برامون باقی موند

is this cellulose scaffold.

این داربست سلولزی بود.

This is the stuff that gives plants their shape and texture.

این ماده ایست که شکل و بافتِ گیاهان رو بهشون میده.

And these little holes that you can see,

و این سوراخهای کوچکی که می تونید ببینید،

this is where all the apple cells used to be.

این جایی است که سلولهای سیب قبلا اونجا بودن.

So then we come along,

پس، جلوتر رفتیم،

we implant some mammalian cells that you can see in blue.

ما سلولهای پستانداران رو که میتونید ببینید به رنگ آبیه کاشتیم.

What happens is, these guys start multiplying

اتفاقی که افتاد، سلولها شروع به تکثیر کردند

and they fill up this entire scaffold.

و کل این داربست رو پر کردن.

As weird as this is,

با وجود عجیب بودنش،

it's actually really reminiscent of how our own tissues are organized.

در واقع یادآور اینه که چگونه بافت خود ما سازمان یافته.

And we found in our pre-clinical work

و در کار پیش- بالینی مون دریافتیم که

that you can implant these scaffolds into the body,

می تونید این داربست ها رو در بدن کاشت کنید،

and the body will send in cells and a blood supply

و بدن جریانی از سلول و خون ارسال خواهد کرد

and actually keep these things alive.

و در واقع این چیزها رو زنده نگه میداره.

This is the point when people started asking me,

این نقطه ای است که مردم شروع میکنن ازم بپرسن،

"Andrew, can you make body parts out of apples?"

"اندرو، می تونی از سیب اعضای بدن درست کنی؟"

And I'm like, "You've come to the right place."

منم میگم: "جای درستی اومدی."

(Laughter)

(خنده تماشاگران)

I actually brought this up with my wife.

در واقع من اینو با همسرم در میان گذاشتم.

She's a musical instrument maker,

شغل اون ساخت ساز هست،

and she does a lot of wood carving for a living.

و برای زندگی، کلی روی چوب کنده کاری میکنه.

So I asked her,

،خُب ازش پرسیدم

"Could you, like, literally carve some ears

"می تونی، یک گوش

از درون سیب برای ما بتراشی؟"

out of an apple for us?"

And she did.

و این کارو کرد.

So I took her ears to the lab.

پس گوشی رو که تراشید به آزمایشگاه بردم.

We then started preparing them.

بعد شروع کردیم به آماده سازی شون.

Yeah, I know.

آره، می دونم.

(Laughter)

(خنده)

It's a good lab, man.

این یه آزمایشگاه خوبه، مرد.

(Laughter)

(خنده تماشاگران)

And then we grew cells on them.

و بعد سلولها رو روشون کشت کردیم.

And this is the result.

و این نتیجه اش هست.

Listen, my lab is not in the ear-manufacturing business.

گوش بدین، آزمایشگاه من توی کارِ ساخت و فروش گوش نیست.

People have actually been working on this for decades.

باقی افراد در واقع دهها ساله که روی این کار میکنن.

Here's the issue:

مسأله اینجاست:

commercial scaffolds can be really expensive and problematic,

داربست های تجاری می تونن خیلی گرانقیمت و مشکل ساز باشن،

because they're sourced from proprietary products,

چون منبع شون از تولیدات اختصاصی، حیوانات،

animals or cadavers.

یا اجساد هست.

We used an apple and it cost pennies.

ما از یک سیب استفاده کردیم که چند پنی ارزش داره.

What's also really cool here

چیزی که اینجا خیلی هم جالبه

is it's not that hard to make these things.

اینه که ساختن این چیزها اونقدرهام سخت نیست.

The equipment you need can be built from garbage,

لوازمی که نیاز دارید، میتونن از دور ریختنی ها ساخته بشن،

and the key processing step only requires soap and water.

و مرحله پردازش کلیدی اش تنها آب و صابون نیاز داره.

So what we did was put all the instructions online as open source.

پس کاری که کردیم این بود که همه دستورالعل رو به عنوان منبع باز برخط منتشر کردیم.

And then we founded a mission-driven company,

و بعد شرکتی ماموریت-محور تاسیس کردیم،

and we're developing kits to make it easier

و در حال توسعه کیت ها هستیم که کارو آسون تر کنیم

for anyone with a sink and a soldering iron

برای هر کسی که یک سینک و یک ابزار لحیم کاری داره

to make these things at home.

تا این چیزها رو توی خونه درست کنه.

What I'm really curious about is if one day,

چیزی که من واقعا دربارش کنجکاو هستم اینه که یه روز میشه،

it will be possible to repair, rebuild and augment our own bodies

که امکان تعمیر، بازسازی و تقویت بدن هامون رو داشته باشیم

.با چیزهایی که در آشپزخانه می سازیم.

with stuff we make in the kitchen.

Speaking of kitchens,

صحبت از آشپزخانه شد،

here's some asparagus.

اینجا مقداری مارچوبه هست.

They're tasty, and they make your pee smell funny.

مارچوبه خوشمزه است و باعث میشه ادرارتون بوی خوب بگیره.

(Laughter)

(خنده تماشاگران)

Now, I was in my kitchen, and I was noticing

حالا، من در آشپزخانه ام بودم، و متوجه شدم

that when you look down the stalks of these asparagus,

وقتی به ساقه این مارچوبه ها نگاه می کنین،

what you can see are all these tiny little vessels.

چیزی که می توانید ببینید همه اش این عروق کوچیک هست.

And when we image them in the lab,

و وقتی اونها رو توی آزمایشگاه به تصویر در آوردیم،

you can see how the cellulose forms these structures.

می تونید ببینید سلولوز چطور این ساختار رو به وجود آورده.

This image reminds me of two things:

این تصویر منو به یاد دو چیز می اندازه:

our blood vessels

رگ های خونی مون

and the structure and organization of our nerves and spinal cord.

و ساختار و سازمان اعصاب و رشته نخاع مون.

So here's the question:

بنابراین سوال اینه:

Can we grow axons and neurons down these channels?

آیا می تونیم آکسون و سلول های عصبی رو درون این کانالها پرورش بدیم؟

Because if we can,

چون اگه بتونیم،

then maybe we can use asparagus to form new connections

بعدش شاید بشه از مارچوبه برای ایجاد ارتباط بین

دو سر آسیب دیده و قطع شده اعصاب استفاده کنیم.

between the ends of damaged and severed nerves.

Or maybe even a spinal cord.

یا شاید حتی یک طناب نخاعی.

Don't get me wrong --

اشتباه برداشت نکنید --

this is exceptionally challenging

این کار فوق العاده پرچالشه

and really hard work to do,

و واقعا انجامش کار سختیه،

and we are not the only ones working on this.

و ما تنها کسانی نیستیم که روی این کار میکنیم.

But we are the only ones using asparagus.

اما ما تنها کسانی هستیم که از مارچوبه استفاده میکنیم.

(Laughter)

(خنده تماشاگران)

Right now, we've got really promising pilot data.

همین حالا، ما اطلاعات اولیه واقعا امیدوارکننده ای داریم.

And we're working with tissue engineers

و داریم با مهندسین بافت

و جراحان مغز و اعصاب کار میکنیم

and neurosurgeons

تا دریابیم واقعا چه چیزهایی ممکن هست.

to find out what's actually possible.

So listen, all of the work I've shown you,

حالا گوش کنین، همه کارهایی که نشون تون دادم،

the stuff that I've built that's all around me on this stage

چیزهایی که ساخته ام همگی اطراف من روی صحنه هستن

and the other projects my lab is involved in

و پروژه های دیگری که آزمایشگاه من در درگیرش هست

are all a direct result of me playing with your garbage.

همه یک نتیجه مستقیم هستند از من، که با دور ریخته‌های شما بازی می‌کنم.

Play -- play is a key part of my scientific practice.

بازی - بازی یک بخش کلیدی است از کار علمی من.

It's how I train my mind to be unconventional and to be creative

من اینطوری به ذهنم آموزش میدم غیر متعارف و خلاق باشه

and to decide to make human apple ears.

و تصمیم بگیره از سیب گوش آدمیزاد درست کنه.

So, the next time any of you are looking at some old,

بنابراین، دفعه بعدی هر کدام از شما که به فناوری قدیمی و

broken-down, malfunctioning, piece-of-crap technology,

شکسته و خراب و بی مصرف نگاه می کنید،

I want you to think of me.

ازتون می خوام به من فکر کنید.

Because I want it.

چون من اون رو میخوامش.

(Laughter)

(خنده تماشاگران)

Seriously, please find any way to get in touch with me,

جدی میگم، لطفا هر راه ارتباطی رو برای تماس با من پیدا کنید،

and let's see what we can build.

و ببینیم چه چیزی میتونیم باهاش بسازیم.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق تماشاگران)