A life of purpose | Rick Warren

ریک وارن: زندگی با هدف

Translator: Ali Ebrahimi Reviewer: Ahmad Mohammadzadeh

I'm often asked,

خیلی ها ازم می پرسن،

"What surprised you about the book?"

چی درباره ی کتابت بیشتر از همه متعجبت می کنه؟

And I say, "That I got to write it."

و من می گم، اینکه تونستم بنویسمش.

I would have never imagined that.

هرگز نمی تونستم تصورش رو هم بکنم --

Not in my wildest dreams did I think --

خوابش رو هم نمی دیدم --

I don't even consider myself to be an author.

من حتی خودمو یه نویسنده نمی دونم.

And I'm often asked,

و خیلی ها ازم می پرسن،

"Why do you think so many people have read this?

فکر می کنی چرا اینهمه آدم خوندنش؟

This thing's selling still about a million copies a month."

این کتاب هنوزم حدود یک میلیون نسخه در ماه فروش داره.

And I think it's because spiritual emptiness

و فکر می کنم دلیلش اینه که تهی بودن معنوی

is a universal disease.

یه بیماری جهانگیره.

I think inside at some point, we put our heads down on the pillow and we go,

به باور من، همه ی ما در اعماق وجودمون بر این باوریم که

"There's got to be more to life than this."

"معنی زندگی باید بیش از این چیزا باشه."

Get up in the morning, go to work, come home and watch TV,

صبح از خواب بیدار شو، برو سر کار، برگرد خونه و تلویزیون تماشا کن،

go to bed, get up in the morning, go to work, come home, watch TV, go to bed,

بخواب، صبح از خواب بیدار شو، برو سر کار، برگرد خونه و تلویزیون تماشا کن، بخواب،

go to parties on weekends.

آخر هفته به مهمونی برو.

A lot of people say, "I'm living." No, you're not living -- that's just existing.

خیلی ها می گن "من دارم زندگی می کنم." نخیر، زندگی نمی کنی -- تو فقط وجود داری.

فقط وجود داری.

Just existing.

I really think that there's this inner desire.

من بر این عقیده ام که یه خواست درونی وجود داره.

I do believe what Chris said; I believe that you're not an accident.

من به حرفی که کریس زد، اعتقاد دارم. معتقدم که انسان تصادفی بوجود نمیاد.

Your parents may not have planned you, but I believe God did.

پدر و مادر ممکنه برای بدنیا آوردن انسان برنامه ای نداشته باشن، اما خدا داره.

I think there are accidental parents; there's no doubt about that.

پدر و مادر ممکنه تصادفی باشن؛ شکی درش نیست.

I don't think there are accidental kids.

اما فکر نمی کنم هیچ بچه ای تصادفی باشه.

And I think you matter.

و فکر می کنم تک تک شماها اهمیت دارید.

I think you matter to God; I think you matter to history;

برای خدا اهمیت دارید؛ برای تاریخ اهمیت دارید؛

I think you matter to this universe.

برای جهان هستی اهمیت دارید.

And I think that the difference

و فکر می کنم تفاوت بین

between what I call the survival level of living, the success level of living,

اونچه از نظر من سطح زنده مانی، موفقیت و

and the significance level of living is:

اهمیت زندگی است، در اینه که

Do you figure out, "What on Earth am I here for?"

پی ببریم چرا به این دنیا پاگذاشتیم.

I meet a lot of people who are very smart,

من آدمای زیادی رو می بینم که بسیار باهوشند،

and say, "But why can't I figure out my problems?"

و می گن "آخه چرا نمی تونم به مشکلاتم پی ببرم؟"

And I meet a lot of people who are very successful,

و آدمای موفق زیادی رو می بینم،

who say, "Why don't I feel more fulfilled?

که می گن "چرا نمی تونم موفق تر باشم؟

Why do I feel like a fake?

چرا احساس می کنم خودم نیستم؟

Why do I feel like I've got to pretend that I'm more than I really am?"

چرا احساس می کنم

باید وانمود کنم از اون چیزی که هستم، بیشترم؟"

I think that comes down to this issue of meaning, of significance, of purpose.

به نظر من همه ی اینها برمی گرده به موضوع معنا، اهمیت و هدف.

I think it comes down to this issue of:

برمی گرده به موضوع:

"Why am I here? What am I here for? Where am I going?"

چرا اینجام؟ برای انجام چه کاری اینجام؟ از اینجا به کجا خواهم رفت؟

These are not religious issues.

اینا نه بحث های دینی --

They're human issues.

بلکه بحث های انسانی است.

I wanted to tell Michael before he spoke that I really appreciate what he does,

می خواستم پیش از اینکه مایکل صحبت کنه بهش بگم

که خیلی ازش بابت کاری که می کنه سپاسگزارم،

because it makes my life work a whole lot easier.

چون کار منو خیلی راحت می کنه.

As a pastor, I do see a lot of kooks.

من بعنوان یه کشیش، آدمای غیرعادی زیادی رو می بینم.

And I have learned that there are kooks in every area of life.

و به این نتیجه رسیدم که آدمای غیرعادی همه جا هستن،

Religion doesn't have a monopoly on that,

نه فقط در دین.

but there are plenty of religious kooks.

البته دیندارهای غیرعادی فراوانن.

There are secular kooks; there are smart kooks, dumb kooks.

غیرمذهبی های غیرعادی داریم، باهوش های غیرعادی، احمق های غیرعادی.

There are people -- a lady came up to me the other day,

آدمایی پیدا می شن -- یه خانومی چند روز پیش اومد پیشم،

and she had a white piece of paper -- Michael, you'll like this one --

و یه تیکه کاغذ سفید در دست داشت -- مایکل، این یکی باب خودته --

و گفت "تو این چی می بینی؟"

and she said, "What do you see in it?"

به کاغذ نگاهی انداختم و گفتم "هیچ چی."

And I looked at it and I said, "Oh, I don't see anything."

And she goes, "Well, I see Jesus," and started crying and left.

گفت "من عیسی رو می بینم،" و زد زیر گریه و رفت.

I'm going, "OK," you know? "Fine."

با خودم گفتم، باشه.

(Laughter)

آآ

Good for you.

خوش به حالت. (خنده)

When the book became the best-selling book in the world for the last three years,

وقتی کتابم پرفروش ترین کتاب تو سه سال گذشته شد،

منم یه جورایی با یه بحران کوچیک مواجه شدم.

I kind of had my little crisis.

And that was: What is the purpose of this?

اینکه دلیلش چی می تونه باشه؟

Because it brought in enormous amounts of money.

چراکه پول هنگفتی عایدم کرد.

When you write the best-selling book in the world,

وقتی پرفروش ترین کتاب دنیا رو می نویسی،

خروارها پول گیرت میاد --

it's tons and tons of money.

And it brought in a lot of attention, neither of which I wanted.

و توجه زیادی رو بهم جلب کرد که هیچ کدوم رو نمی خواستم.

When I started Saddleback Church, I was 25 years old.

وقتی کلیسای سدلبک رو پایه گذاشتم، 25 ساله بودم.

I started it with one other family in 1980.

سال ۱۹۸۰ با یه خانواده ی دیگه شروع کردم.

And I decided that I was never going to go on TV,

و تصمیم گرفتم هیچ وقت تو تلویزیون ظاهر نشم،

because I didn't want to be a celebrity.

چونکه نمی خواستم آدم مشهوری بشم،

I didn't want to be a, quote, "evangelist, televangelist" --

نمی خواستم به قول معروف یه "مبلغ مذهبی تلویزیونی" بشم --

that's not my thing.

من برای این کار ساخته نشدم.

And all of the sudden, it brought a lot of money and a lot of attention.

و ناگهان، ثروت و شهرت فراوانی بدست آوردم.

I don't think --

فکر نمی کنم --

now, this is a worldview,

این یه جهان بینیه، و به عقیده ی من، هرکسی دارای جهان بینیه.

and I will tell you, everybody's got a worldview.

Everybody's betting their life on something.

هرکسی زندگیشو رو یه چیزی شرط بندی می کنه.

You're betting your life on something,

شما هم زندگیتونو رو یه چیزی شرط بندی کردید --

you just better know why you're betting what you're betting on.

فقط بهتره چرایی شرط بندی روی اون چیز رو بدونید.

So, everybody's betting their life on something.

پس هرکس زندگیشو رو یه چیزی شرط بندی می کنه،

And when I, you know, made a bet,

و من وقتی شرط بندی کردم، براین باور بودم

I happened to believe that Jesus was who he said he was.

که عیسی همونی بود که می گفت.

And I believe in a pluralistic society,

اما هرکسی -- عقیده ی من اینه که توی یه جامعه ی کثرت گرا --

everybody's betting on something.

هر کسی روی یه چیزی شرط بندی می کنه.

And when I started the church,

و وقتی کلیسا رو پایه گذاری کردم،

you know, I had no plans to do what it's doing now.

هیچ برنامه ای برای اونچه امروز انجام می ده، نداشتم.

And then when I wrote this book,

و وقتی این کتاب رو نوشتم،

and all of a sudden, it just took off,

و ناگهانی

معروف شد،

and I started saying, now, what's the purpose of this?

با خودم گفتم دلیل اینهمه معروفیت چیه؟

چون همونطوری که در آغاز گفتم،

Because as I started to say,

I don't think you're given money or fame

فکر نمی کنم پول و شهرتی که بدست میارید

for your own ego, ever.

برای ارضای خودتونه.

اصلا به این اعفقاد ندارم.

I just don't believe that.

And when you write a book that the first sentence of the book is,

و وقتی کتابی می نویسید که جمله ی نخستش اینه که

"It's not about you,"

"این درباره ی تو نیست"،

و وقتی که ناگهان

then, when all of a sudden it becomes the best-selling book in history,

پرفروش ترین کتاب تاریخ می شه،

you've got to figure, well, I guess it's not about me.

باید بفهمی که حتما درباره ی تو نیست.

That's kind of a no-brainer.

فهمیدنش هم کار دشواری نیست.

So, what is it for?

پس برای چیه؟

And I began to think about what I call the "stewardship of affluence"

و من شروع کردم به اندیشیدن درباره ی چیزی که "مسئولیت درقبال ثروت"

and the "stewardship of influence."

و "مسئولیت درقبال قدرت" می ناممش.

So I believe, essentially, leadership is stewardship.

پس من اساسا براین عقیده ام که رهبری یه نوع مسئولیته.

That if you are a leader in any area --

اگه در زمینه ای پیشگام هستید --

in business, in politics, in sports, in art,

در بازرگانی، در سیاست، در ورزش، در هنر،

in academics, in any area --

در دانش، در هر زمینه ای --

you don't own it.

چنین مقامی به شما تعلق نداره؛

You are a steward of it.

بلکه امانتی است نزدتون.

For instance, that's why I believe in protecting the environment.

برای نمونه، من به همین دلیل به حفظ محیط زیست معفقدم.

This is not my planet.

این سیاره متعلق به من نیست. پیش از بدنیا اومدنم مال من نبوده.

It wasn't mine before I was born, it's not going to be mine after I die,

و پس از مرگم متعلق به من نخواهد بود.

I'm just here for 80 years and then that's it.

من فقط ۸۰ سال تو این دنیا هستم و بعدش از اینجا می رم.

I was debating the other day on a talk show,

چند روز پیش تو یه مناظره ی تلویزیونی شرکت کرده بودم،

and the guy was challenging me and he'd go,

و طرف مقابل منو به چالش کشیده بود و می گفت

"What's a pastor doing on protecting the environment?"

"کشیش رو چه به حفظ محیط زیست؟"

And I asked this guy, I said, "Well, do you believe

و من ازش پرسیدم "قبول داری

that human beings are responsible

که انسان ها مسئولیت دارن

to make the world a little bit better place for the next generation?

که از دنیا جای بهتری برای نسل آینده بسازن؟

Do you think we have a stewardship here, to take the environment seriously?"

فکر نمی کنی که ما وظیفه داریم

که محیط زیست رو جدی بگیریم؟"

And he said, "No."

و اون گفت "نه."

I said, "Oh, you don't?"

گفتم "نه؟" "بذار روشن تر ازت بپرسم.

I said, "Let me make this clear again:

Do you believe that as human beings -- I'm not talking about religion --

فکر نمی کنی که انسان ها -- اصلا دین رو فراموش کن --

do you believe that as human beings, it is our responsibility

فکر نمی کنی که بعنوان انسان، وظیفه داریم

to take care of this planet,

که از این سیاره مراقبت کنیم و اون رو صحیح و سالم تحویل نسل آینده بدیم؟"

and make it just a little bit better for the next generation?"

گفت "نه.

And he said, "No. Not any more than any other species."

مسئولیت ما بیشتر از گونه های دیگه نیست."

When he said the word "species," he was revealing his worldview.

وقتی واژه ی "گونه" رو به زبون آورد، جهان بینی خودشو آشکار کرد.

And he was saying,

می گفت "مسئولیت من در قبال حفظ محیط زیست بیشتر از

"I'm no more responsible to take care of this environment than a duck is."

یه اردک نیست."

Well now, I know a lot of times we act like ducks,

من می دونم که ما خیلی وقتا شبیه اردک رفتار می کنیم،

but you're not a duck.

ولی اردک نیستیم.

You're not a duck.

اردک نیستیم.

And you are responsible -- that's my worldview.

ما مسئولیم -- این جهان بینی منه.

And so, you need to understand what your worldview is.

پس باید به جهان بینی خودتون پی ببرید.

The problem is most people never really think it through.

مشکل اینجاست که بیشتر مردم اصلا به این موضوع فکر نمی کنن.

They never really ...

هیچوقت بطور واقعی

codify it or qualify it or quantify it,

جهان بینی شون رو ارزیابی نمی کنن

and say, "This is what I believe in. This is why I believe what I believe."

و می گن "این چیزیه که من بهش اعفقاد دارم.

و این هم دلیلشه."

I don't personally have enough faith to be an atheist.

من به شخصه ایمان کافی برای بی خدا بودن ندارم.

But you may, you may.

اما شما ممکنه داشته باشید.

Your worldview, though, does determine everything else in your life,

جهان بینی شما هر چیز دیگه ای تو زندگیتون رو تحت الشعاع قرار می ده،

because it determines your decisions;

چراکه تصمیماتون رو تحت الشعاع قرار می ده؛

it determines your relationships;

روابطتون رو تحت الشعاع قرار می ده؛

it determines your level of confidence.

میزان اعتمادتون رو تحت الشعاع قرار می ده.

It determines, really, everything in your life.

در واقع همه چیز زندگیتون رو تحت الشعاع قرار می ده.

What we believe, obviously --

آنچه ما باور داریم --

and you know this -- determines our behavior,

همه شما اینو می دونید -- تعیین کننده ی رفتارمونه،

and our behavior determines what we become in life.

و رفتار مون تعیین کننده ی اون چیزیه که در زندگی می شیم.

So all of this money started pouring in,

بهرحال، این ثروت و شهرت

and all of this fame started pouring in.

سرازیر شد تو زندگیم

And I'm going, what do I do with this?

و با خودم گفتم باهاشون چیکار کنم؟

My wife and I first made five decisions on what to do with the money.

در ابتدا من و همسرم تصمیم گرفتیم در پنج جا خرجش کنیم.

We said, "First, we're not going to use it on ourselves."

گفتیم "نخست اینکه

خرج خودمون نمی کنیمش."

I didn't go out and buy a bigger house.

اما نرفتم باهاش یه خونه ی بزرگتر بخرم.

I don't own a guesthouse.

من خونه ای برای پذیرایی از مهمونام ندارم.

I still drive the same four year-old Ford that I've driven.

هنوز همون فوردی رو می رونم که چهار سال پیش خریدم.

We just said, we're not going to use it on us.

تصمیم گرفتیم اون پول رو خرج خودمون نکنیم.

The second thing was,

دوم اینکه

I stopped taking a salary from the church that I pastor.

دیگه از کلیسا حقوقی نگرفتم.

Third thing is, I added up all that the church had paid me

سوم اینکه همه ی حقوقی رو که کلیسا تو 25 سال گذشته بهم داده بود

over the last 25 years, and I gave it back.

حساب کردم و برگردوندم.

And I gave it back because I didn't want anybody thinking

این کار رو کردم چون نمی خواستم هیچ کس فکر کنه

that I do what I do for money -- I don't.

که کاری رو که انجام می دم بخاطر پوله -- اصلا اینطور نیست.

In fact, personally, I've never met

درواقع، من بشخصه هرگز

a priest or a pastor or a minister who does it for money.

کشیشی رو ندیدم که بخاطر پول کار کنه.

I know that's the stereotype; I've never met one of them.

می دونم این یه حرف کلیشه ایه، ولی من تا حالا یه همچین کشیشی ندیدم.

Believe me, there's a whole lot easier ways to make money.

باور کنید راه های آسون تری برای پولدار شدن وجود داره.

Pastors are like on 24 hours-a-day call, they're like doctors.

کشیش ها ۲۴ ساعت شبانه روز آماده به خدمتن. درست مثل پزشکا.

I left late today -- I'd hoped to be here yesterday --

من امروز یه خورده دیر راه افتادم، دلم می خواست دیروز میومدم اینجا،

because my father-in-law is in his last, probably, 48 hours

چون پدر زنم ۴۸ ساعت آخر زندگیشو می گذرونه

before he dies of cancer.

و بزودی از سرطان خواهد مرد.

And I'm watching a guy who's lived his life --

کسیه که زندگیشو کرده --

he's now in his mid-80s -- and he's dying with peace.

الان در نیمه ی دهه ی ۸۰ زندگیشه --

و داره با آرامش می میره. شاید ندونید، ولی آزمون جهان بینی شما

You know, the test of your worldview is not how you act in the good times.

در این نیست که در مواقع شادی چیکار می کنید

The test of your worldview is how you act at the funeral.

بلکه اینه که در خاکسپاری چه می کنید.

And having been through literally hundreds if not thousands of funerals,

و من بعنوان کسی که دست کم در صدها خاکسپاری شرکت کرده بهتون می گم

it makes a difference.

که تاثیر زیادی روتون می ذاره.

It makes a difference what you believe.

تاثیر زیادی روی اعتقاداتتون میذاره.

So, we gave it all back,

پس همه ی حقوقی که گرفته بودیم رو پس دادیم،

and then we set up three foundations,

و سپس سه بنیاد برپا کردیم

working on some of the major problems of the world:

در ارتباط با برخی مشکلات بزرگ دنیا:

illiteracy, poverty, pandemic diseases -- particularly HIV/AIDS --

بیسوادی، فقر و بیماری های فراگیر -- بویژه ایدز --

and set up these three foundations, and put the money into that.

و این سه بنیاد رو بنا کردیم

و پول رو تو اونا ریختیم.

The last thing we did is we became what I call "reverse tithers."

آخرین کاری که کردیم پرداخت "عشریه ی معکوس" بود.

And that is, when my wife and I got married 30 years ago,

بدین معنا که وقتی من و همسرم ۳۰ سال پیش

ازدواج کردیم،

we started tithing.

شروع به پرداخت عشریه کردیم

Now, that's a principle in the Bible

که یکی از اصول انجیله

that says give 10 percent of what you get back to charity,

که می گه ۱۰ درصد درآمدت رو به خیریه بده

give it away to help other people.

و در راه دیگران خرج کن.

So, we started doing that, and each year we would raise our tithe one percent.

پس شروع به این کار کردیم و هر سال ۱ درصد به عشریه مون اضافه کردیم.

So, our first year of marriage we went to 11 percent,

یعنی سال نخست زندگی مشترک ۱۱ درصد،

second year we went to 12 percent,

سال دوم ۱۲ درصد،

and the third year we went to 13 percent,

سال سوم ۱۳ درصد،

and on and on and on.

و به همین منوال پیش رفتیم. چرا این کار رو کردم؟

Why did I do that?

Because every time I give,

چون هروقت که پولم رو صرف این کار می کنم،

it breaks the grip of materialism in my life.

از بند مادیگرایی تو زندگی رها می شم.

Materialism is all about getting -- get, get, get, get all you can,

مادیگرایی همش حول بدست آوردن می چرخه -- هر چی می تونی بیشتر بیاندوز،

can all you get, sit on the can and spoil the rest.

مالت رو دودستی بچسب، گور پدر دیگران.

It's all about more, having more.

همش حول اندوختن ماله.

And we think that the good life is actually looking good --

و ما فکر می کنیم زندگی خوب یعنی ظاهر خوب --

that's most important of all --

برامون از همه چی مهمتره -- ظاهر خوب،

looking good, feeling good and having the goods.

احساس خوب و دارا بودن.

But that's not the good life.

اما زندگی خوب به این نیست.

I meet people all the time who have those, and they're not necessarily happy.

من همیشه آدم هایی رو می بینم که این چیزا رو دارن،

و لزوما شاد نیستن.

If money actually made you happy,

اگه پول واقعا انسان رو خوشبخت می کرد،

then the wealthiest people in the world would be the happiest.

پس پولدارترین آدما تو دنیا، باید خوشبخت ترین باشن.

And that I know, personally, I know, is not true.

و من بشخصه می دونم که این صحت نداره.

It's just not true.

صحت نداره.

So, the good life is not about looking good, feeling good or having the goods,

بنابراین زندگی خوب به معنی ظاهر خوب، احساس خوب یا ثروتمندی نیست؛

it's about being good and doing good.

بلکه زندگی خوب یعنی خوب بودن و کار خوب کردن.

Giving your life away.

یعنی فداکاری.

Significance in life doesn't come from status,

بزرگی در زندگی از مقام بدست نمیاد،

because you can always find somebody who's got more than you.

چراکه همیشه یه نفر هست که مقامش بالاتر از ماست.

It doesn't come from sex.

از ارتباط جنسی بدست نمیاد.

It doesn't come from salary.

از درآمد بدست نمیاد.

It comes from serving.

بلکه از خدمت کردنه که می شه به بزرگی رسید.

It is in giving our lives away that we find meaning,

با فداکاریه که زندگی معنا پیدا می کنه،

we find significance.

و به بزرگی می رسیم.

That's the way we were wired, I believe, by God.

و به عقیده ی من، خدا ما رو اینطوری برنامه ریزی کرده.

And so we began to give away,

پس ما شروع کردیم به انفاق،

and now after 30 years,

و حالا پس از ۳۰ سال،

my wife and I are reverse tithers -- we give away 90 percent and live on 10.

من و همسرم عشریه ی معکوس می دیم -- ۹۰ درصد می بخشیم و با ۱۰ درصد امرار معاش می کنیم.

That, actually, was the easy part.

این درحقیقت بخش آسانش بود.

The hard part is, what do I do with all this attention?

قسمت دشوارش این بود که با این همه شهرت چکار کنم؟

Because I started getting all kinds of invitations.

چون از اینجا و اونجا هی برام دعوتنامه میومد.

I just came off a nearly month-long speaking tour

همین تازگی یه تور سخنرانی یکماهه

on three different continents,

در سه قاره ی مختلف داشتم.

and I won't go into that,

نمی خوام دربارش صحبت کنم،

but it was an amazing thing.

ولی شگفت انگیز بود.

And I'm going, what do I do with this notoriety

و با خودم می گم با اینهمه

شهرتی که این کتاب نصیبم کرده، چیکار کنم؟

that the book has brought?

And, being a pastor, I started reading the Bible.

و در مقام یه کشیش، شروع کردم به خوندن انجیل.

There's a chapter in the Bible called Psalm 72,

یه فصلی در انجیل هست به نام نیایش ۷۲،

and it's Solomon's prayer for more influence.

که دعای سلیمانه برای قدرت و تاثیر گذاری بیشتر.

When you read this prayer,

وقتی این نیایش رو می خونید

it sounds incredibly selfish, self-centered.

خیلی خودخواهانه و خود پسندانه به نظر می رسه.

اینطور به نظر میاد که،

He says, "God, I want you to make me famous."

می گه "خدایا، به من شهرت بده."

That's what he prays.

این چیزیه که از خدا می خواد.

He said, "I want you to make me famous.

می گه "ازت می خوام که مشهورم کنی.

I want you to spread the fame of my name through every land,

ازت می خوام که نام منو شهره ی آفاق کنی.

I want you to give me power.

ازت می خوام که بهم قدرت بدی.

ازت می خوام معروفم کنی.

I want you to make me famous, I want you to give me influence."

ازت می خوام بهم قدرت تاثیر گذاری بدی."

And it just sounds like the most egotistical request you could make,

و در مقام دعا

بسیار خودستایانه به نظر میاد.

if you were going to pray.

Until you read the whole psalm, the whole chapter.

تا اینکه همه ی نیایش و همه ی فصل رو تا آخر می خونید.

And then he says, "So that the king ..." --

و سپس می گه "تا شاه" --

he was the king of Israel at that time, at its apex in power --

سلیمان در آن زمان در اوج قدرت اسرائبل، پادشاه این سرزمین بود --

"... so that the king may care for the widow and orphan,

"تا شاه بتونه غمخوار بیوه ها و یتیمان،

support the oppressed, defend the defenseless, care for the sick,

پشتیبان افسردگان، مدافع بی دفاعان، تیماردار بیماران،

assist the poor, speak up for the foreigner,

حامی فقرا، و زبان گویای غریبه ها

those in prison."

و اسیران باشه."

Basically, he's talking about all the marginalized in society.

در اصل، داره درباره ی همه ی به حاشیه رانده شدگان جامعه صحبت می کنه.

And as I read that,

و همئنطور که این رو می خوندم،

I looked at it, and I thought, you know,

بهش نگاه کردم و با خودم فکر کردم،

what this is saying is that the purpose of influence is to speak up

منظور این نیایش اینه که هدف قدرت، پشتیبانی از

for those who have no influence.

کسانیه که قدرت و مقام ندارن.

The purpose of influence is not to build your ego.

هدف قدرت، تقویت حس خودپسندی

Or your net worth.

یا افزایش ارزش خالص نیست.

And, by the way, your net worth is not the same thing as your self-worth.

راستی، ارزش خالص انسان با

ارزش انسانیش فرق می کنه.

Your value is not based on your valuables.

ارزش انسان به چیزای ارزشمندی که داره نیست؛

It's based on a whole different set of things.

بلکه به چیزای کاملا متفاوتی بستگی داره.

And so the purpose of influence is to speak up

بنابراین، هدف قدرت و مقام، پشتیبانی از

for those who have no influence.

اوناییه که از قدرت و مقام بی بهره اند.

And I had to admit:

و باید اعتراف کنم که

I can't think of the last time I thought of widows and orphans.

آخرین باری رو که به بیوه ها و یتیما اندیشیدم، به یاد ندارم.

They're not on my radar.

این جور آدما تو حوزه ی کاری من نیستن.

I pastor a church in one of the most affluent areas of America --

کلیسای من تو یکی از مناطق ثروتمند آمریکاست --

a bunch of gated communities.

یه سری محله های اختصاصی که افراد متفرقه رو راه نمی دن.

I have a church full of CEOs and scientists.

کسایی که میان اونجا همه مدیرن و دانشمند.

And I could go five years and never, ever see a homeless person.

اگه پنج سال هم برم و بیام، اصلا ممکن نیست یه آدم بی خانمان ببینم.

They're just not in my pathway.

اصلا سر راهم سبز نمی شن.

Now, they're 13 miles up the road in Santa Ana.

اما ۱۳ مایل اونطرف تر تو سانتا آنا تعداد زیادی از این آدما یافت می شن.

So I had to say, ok,

پس تصمیم گرفتم

I would use whatever affluence and whatever influence I've got

که هر چی پول و قدرت دارم

to help those who don't have either of those.

صرف کمک به اونایی کنم که هیچ یک رو ندارن.

You know, there's a story in the Bible about Moses,

یه داستان تو انجیل هست درباره ی موسی.

whether you believe it's true or not, it really doesn't matter to me.

باور داشته باشید یا نه --

اصلا بحال من فرقی نمی کنه.

But Moses, if you saw the movie, "The Ten Commandments,"

اما موسی، اگه فیلم "ده فرمان" رو دیده باشید،

Moses goes out, and there's this burning bush, and God talks to him,

موسی به درخت سوزانی بر می خوره، و خدا از اون طریق باهاش حرف می زنه.

and God says, "Moses, what's in your hand?"

خدا می گه "موسی،

چی تو دستته؟"

I think that's one of the most important questions you'll ever be asked:

فکر می کنم این یکی از مهمترین پرسش هاییه که می شه از یه نفر پرسید.

چی تو دستته؟

What's in your hand?

Moses says, "It's a staff. It's a shepherd's staff."

موسی می گه "یه چوبدسته.

یه چوبدست چوپانی."

And God says, "Throw it down."

و خدا می گه "بندازش زمین."

And if you saw the movie, you know, he throws it down and it becomes a snake.

و اگه فیلم رو دیده باشید، می دونید که چوبدستی رو میندازه و تبدیل می شه به مار.

And then God says, "Pick it up."

و بعد خدا می گه "برش دار."

And he picks it back up again,

برش می داره

and it becomes a staff again.

و دوباره تبدیل می شه به چوبدست.

Now, I'm reading this thing, and I'm going, what is that all about?

وقتی اینو خوندم با خودم فکر کردم چه معنیی می تونه داشته باشه؟

OK. What's that all about? Well, I do know a couple of things.

واقعا معنیش چیه؟ خوب من یه چیزایی می دونم.

Number one, God never does a miracle to show off.

نخست اینکه خدا هیچوقت برای خودنمایی معجزه نمی کنه.

It's not just, "Wow, isn't that cool?"

هرگز این کار رو نمی کنه که دیگران بگن "وای، چه باحال."

And, by the way, my God doesn't have to show up on cheese bread.

راستی، خدای من خودش رو تو نون پنیری نشون نمی ده.

You know, if God's going to show up, he's not going to show up on cheese bread.

خدا اگه بخواد ظاهر بشه،

تو نون پنیری ظاهر نخواهد شد.

(Laughter)

(خنده)

خوب؟ کاری که مایکل می کنه رو بخاطر همین دوست دارم،

Ok? I just, this is why I love what Michael does,

because it's like, if he's debunking it, then I don't have to.

چون زحمت خرافات ستیزی رو از رو دوش من برمی داره.

But God -- my God -- doesn't show up on sprinkler images.

خدای من توی فواره ی آب خودش رو نشون نمی ده.

He's got a few more powerful ways than that to do whatever he wants to do.

روش های بهتر و موثرتری داره

برای اینکه هر کاری می خواد، انجام بده.

But he doesn't do miracles just to show off.

اما برای خودنمایی معجزه نمی کنه.

Second thing is, if God ever asks you a question,

دوم اینکه، اگه خدا از انسان سوالی می پرسه،

he already knows the answer.

پاسخ رو از پیش می دونه.

Obviously, if he's God, then that would mean

پر واضحه که اگه خداست پس منظورش اینه که

that when he asks the question, it's for your benefit, not his.

سوالی که می پرسه برای مصلحت شماست، نه خودش.

So he's going, "What's in your hand?"

پس می گه "چی تو دستت داری؟"

Now, what was in Moses' hand?

تو دست موسی چی بود؟

Well, it was a shepherd's staff. Now, follow me on this.

یه چوبدست چوپانی. ازتون می خوام به این تیکه بدقت گوش بدید.

This staff represented three things about Moses' life.

اون چوبدست نماد سه چیز در زندگی موسی بود.

First, it represented his identity; he was a shepherd.

نخست، نماد هویتش بود.

موسی چوپان بود و چوبدست، نماد شغلش.

It's the symbol of his own occupation:

I am a shepherd.

من یه چوپانم. چوبدست نمادی از هویت و حرفه اش بود.

It's a symbol of his identity, his career, his job.

Second, it's a symbol of not only his identity,

دوم، نه فقط نماد هویتش بود،

it's a symbol of his income, because all of his assets are tied up in sheep.

بلکه نماد درآمدش هم بود، چراکه همه ی داراییش گوسفنداش بودن.

In those days, nobody had bank accounts, or American Express cards, or hedge funds.

اون روزا هیچ کس حساب بانکی،

یا کارت اعتباری یا اوراق مشارکت نداشت.

Your assets are tied up in your flocks.

همه ی داراییش خلاصه می شد در گله هاش.

So it's a symbol of his identity, and it's a symbol of his income.

پس چوبدست نماد هویت و درآمدش بود.

And the third thing: it's a symbol of his influence.

و سوم، نماد قدرتش بود.

What do you do with a shepherd's staff?

با چوبدست چوپانی چیکار می شه کرد؟

Well, you know, you move sheep from point A to point B with it,

خوب، می شه باهاش گوسفندا رو به هر روشی که شده

by hook or by crook.

از یه نقطه به نقطه ی دیگه برد.

You pull them or you poke them. One or the other.

یا به زبون خوش یا با سیخ و سنبه.

So, he's saying,

پس خدا بهش می گه

"You're going to lay down your identity.

"ازت می خوام هویتت رو زمین بذاری.

What's in your hand?

تو دستت چیه؟ هویتت، درآمدت و قدرتت.

You've got identity, you've got income, you've got influence.

What's in your hand?"

تو دستت چیه؟"

And he's saying, "If you lay it down, I'll make it come alive.

و بهش می گه "اگه چوبدستت رو زمین بذاری، من بهش زندگی می دم.

I'll do some things you could never imagine possible."

یه کاری می کنم که هرگز تصورش رو هم نمی تونی بکنی."

And if you've watched that movie, "Ten Commandments,"

و اگه فیلم "ده فرمان" رو دیده باشید،

all of those big miracles that happen in Egypt are done through this staff.

همه ی اون معجزات بزرگ مصر

بواسطه ی چوبدست موسی رخ می دن.

Last year, I was invited to speak at the NBA All-Stars game.

پارسال از من دعوت شد که در بازی ستارگان NBA سخنرانی کنم.

And so, I'm talking to the players,

در حین صحبت با بازیکنا،

because most of the NBA teams, NFL teams and all the other teams

چون همه ی تیم های NBA و NFL و دیگر تیم ها

have done this 40 Days of Purpose, based on the book.

براساس کتاب من یه دوره ی ۴۰ روزه ی هدف یابی رو می گذرونن،

And I asked them, I said, "What's in your hand?

و ازشون پرسیدم "چی تو دستتونه؟

So, what's in your hand?" I said, "It's a basketball.

چی تو دستتونه؟" "یه توپ بسکتبال،

And that basketball represents your identity, who you are:

و این توپ نماد هویت شماست.

you're an NBA player.

شما یه بازیکن NBA هستید. نماد درآمد شماست.

It represents your income:

you're making a lot of money off that little ball.

شما از این توپ کوچیک پول زیادی می سازید.

And it represents your influence.

و نماد قدرتتونه.

And even though you're only going to be in the NBA for a few years,

و گرچه سال های زیادی در NBA نخواهید بود،

you're going to be an NBA player for the rest of your life.

اما مادام العمر بازیکن NBA خواهید ماند.

And that gives you enormous influence.

و این قدرت تاثیرگذاری بسیاری به شما می ده.

So, what are you going to do with what you've been given?"

پس با این چیزایی که بهتون اعطا شده چیکار می خواید بکنید؟"

And I guess that's the main reason I came up here today,

و فکر کنم دلیل اصلی من برای حضور در اینجا امروز،

to all of you very bright people at TED --

و سخنرانی با شما انسان های باهوش حاضر در TED،

it is to say, "What's in your hand?"

اینه که ازتون بپرسم "تو دستتون چی دارید؟"

What do you have that you've been given?

چیه که به شما اعطا شده؟

Talent, background, education,

استعداد، پیشینه ی درخشان، دانش،

freedom, networks, opportunities,

آزادی، شبکه [هایی از دوستان بانفوذ]، فرصت،

wealth, ideas, creativity.

ثروت، ایده، خلاقیت.

What are you doing with what you've been given?

با این چیزایی که بهتون اعطا شده

دارید چیکار می کنید؟

That, to me, is the primary question about life.

این از نظر من پرسش اصلی زندگیه.

That, to me, is what being purpose-driven is all about.

این از نظر من معنای اصلی هدفمندیه.

In the book, I talk about how you're wired to do certain things,

من تو کتابم درباره ی این صحبت می کنم که هر یک از ما چگونه برای انجام کارای مشخص، برنامه ریزی شدده ایم.

you're "SHAPED" with -- a little acrostic: Spiritual gifts, Heart,

رسیدن به این حد از بزرگی، نیازمند برخورداری از هدیه های معنوی، جرات،

Ability, Personality and Experiences.

توانایی، شخصیت و تجربه است.

These things shape you.

اینا هستند که شما رو شکل می دن.

And if you want to know what you ought to be doing with your life,

و اگه می خواید بدونید که با زندگیتون باید چیکار کنید،

باید یه نگاه به شکلتون بندازید و از خود بپرسید که برای چه کاری برنامه ریزی شده اید.

you need to look at your shape -- "What am I wired to do?"

Why would God wire you to do something and then not have you do it?

چرا خدا باید شما رو برای کاری برنامه ریزی کنه

و بعد نخواد بهش عمل کنید؟

If you're wired to be an anthropologist, you'll be an anthropologist.

اگه برای این ساخته شدید که مردم شناس بشید، مردم شناس می شید.

If you're wired to be an undersea explorer,

اگه برای این ساخته شدید که گاوشکر دریا باشید،

you'll be an undersea explorer.

کاوشگر دریا می شید.

If you're wired to make deals, you make deals.

اگه برای دلالی برنامه ریزی شده باشید، دلال می شید.

If you're wired to paint, you paint.

اگه برای نقاشی برنامه ریزی شده باشید، نقاش می شید.

Did you know that God smiles when you be you?

آیا می دونستید وقتی خودتون باشید خدا لبخند می زنه؟

When my little kids -- when my kids were little --

وقتی بچه هام کوچیک بودن --

they're all grown now, I have grandkids --

الان همشون بزرگ شدن و صاحب چند تا نوه هستم --

I used to go in and sit on the side of their bed,

می رفتم تو اتاق و کنار تختشون می نشستم،

و خوابیدنشون رو تماشا می کردم.

and I used to watch my kids sleep.

And I just watched their little bodies rise and lower, rise and lower.

و بدن های کوچیکشون رو نگاه می کردم که بالا و پایین می رفتن،

بالا و پایین.

And I would look at them: "This is not an accident."

و بهشون نگاه می کردم -- این تصادفی نیست.

Rise and lower.

بالا و پایین می رفتن --

And I got joy out of just watching them sleep.

و فقط با نگاه کردن بهشون شاد می شدم.

Some people have the misguided idea that God only gets excited

بعضی ها به غلط فکر می کنن که خدا فقط

when you're doing, quote, "spiritual things,"

وفتی "کارهای معنوی" می کنیم، خوشحال می شه،

like going to church or helping the poor,

مثل کلیسا رفتن یا کمک به نیازمندا،

or, you know, confessing or doing something like that.

یا اعتراف به گناهان یا چیزایی از این قبیل.

The bottom line is, God gets pleasure watching you be you.

اما حقیقت اینه که چیزی که خدا رو شاد می کنه اینه که شما خودتون باشید. چرا؟

Why? He made you.

چون شما رو خلق کرده. و وقتی کاری رو انجام بدید که براش ساخته شدید،

And when you do what you were made to do,

he goes, "That's my boy! That's my girl!

می گه "آفرین پسرم،

آفرین دخترم،

You're using the talent and ability that I gave you."

که داری از استعداد و توانایی که بهت دادم، استفاده می کنی."

So my advice to you is:

پس نصیحت من به شما اینه که

look at what's in your hand --

به چیزی که تو دستتونه نگاه کنید --

your identity, your influence, your income --

هویت، قدرت و درآمدتون --

and say, "It's not about me.

و بگید "اینا متعلق به من نیست.

It's about making the world a better place."

بلکه برای بهبود وضعیت دنیاست."

سپاسگزارم.

Thank you.