Ze Frank's web playroom

Translator: Pedram Pourasgari Reviewer: sadegh zabihi

Every presentation needs this slide in it.

هر ارائه‌ای به این اسلاید نیاز دارد.

(Laughter)

(خنده)

It's beautiful, isn't it?

زیباست، نه؟

Do you see?

می‌بینید؟

All the points, all the lines --

تمام نقطه‌ها، تمام خطوط --

it's incredible.

باورنکردنی است.

It is the network;

این شبکه است؛

and in my case, the network has been important in media,

و در مورد من، شبکه در رسانه مهم بوده است،

because I get to connect to people.

چون می‌توانم به مردم متصل شوم.

Isn't it amazing?

شگفت‌انگیز نیست؟

Through that, I connect to people.

از طریق آن، من به مردم متصل می‌شوم.

And the way that I've been doing it

و روشی که آن را انجام می‌دادم،

has been multifaceted.

چند وجهی بوده است.

For example, I get people to dress up their vacuum cleaners.

برای مثال، مردم را مجبور می‌کنم به جارو برقی‌هایشان لباس بپوشانند.

(Laughter)

(خنده)

I put together projects like Earth Sandwich,

من پروژه‌هایی مثل ساندویچ زمین را جمع می‌کنم،

where I ask people

که در آن از مردم می‌خواهم

to try and simultaneously place

که به صورت همزمان

two pieces of bread

دو قطعه نان را

perfectly opposite each other on the Earth.

درست روبروی یکدیگر روی زمین قرار دهند.

And people started laying bread in tribute,

و مردم برای مشارکت کردن، نان‌ها را روی زمین گذاشتند،

and eventually a team was able to do it

و در نهایت یک تیم توانست آن را

between New Zealand and Spain.

بین نیوزیلند و اسپانیا انجام دهد.

It's pretty incredible -- the video's online.

واقعاً باورنکردنی است -- فیلمش روی اینترنت است.

Connecting to people in projects

ارتباط با مردم در پروژه‌هایی

like YoungmeNowme for example.

مثل YoungmeNowme

In YoungmeNowme, the audience was asked

در YoungmeNowme از مخاطبان خواسته شد

to find a childhood photograph of themselves

که عکسی از کودکی‌شان پیدا کنند

and restage it as an adult.

و آن را در بزرگسالی شبیه‌سازی کنند.

(Laughter)

(خنده)

This is the same person --

این یک نفر است --

top photo, James, bottom photo, [Jennifer].

عکس بالایی جیمز، عکس پایینی [جنیفر].

Poignant.

تکان‌دهنده است.

This was a Mother's Day gift.

این یک هدیه روز مادر بود.

(Laughter)

(خنده)

Particularly creepy.

چندش‌آور است.

(Applause)

(تشویق)

(Laughter)

(خنده)

My favorite of these photos, which I couldn't find,

عکس مورد علاقه‌ام، که نتوانستم پیدایش کنم،

is there's a picture of a 30 year-old woman or so

عکسی از یک خانم حدوداً ۳۰ ساله

with a little baby on her lap,

با یک بچه کوچک روی پایش است،

and the next photo is a 220-lb man

و عکس بعدی یک مرد ۱۰۰ کیلویی

with a tiny, little old lady peaking over his shoulder.

با یک پیرزن ریزه میزه روی شانه‌اش.

But this project changed the way

اما این پروژه روشی را که من در مورد

that I thought about connecting to people.

ارتباط با مردم در ذهن داشتم، تغییر داد.

This is project called Ray.

این پروژه Ray نام دارد.

And what happened was I was sent this piece of audio

و اتفاقی که افتاد این بود که قطعه‌ای صوتی برایم فرستاده می‌شد

and had no idea who generated the audio.

و من ایده‌ای نداشتم که چه کسی آن را ساخته است.

Somebody said, "You have to listen to this."

شخصی گفت: «تو باید به این گوش بدهی.»

And this is what came to me.

و این چیزی است که برایم پیش آمد.

Recording: Hi, my name is Ray,

صدای ضبط‌شده: سلام، نام من رِی است،

and on yesterday my daughter called me

و دیروز دخترم صدایم زد

because she was stressed out

چون اضطراب داشت

because of things that were going on on her job

به خاطر اتفاقاتی که در کارش پیش آمده بود

that she felt was quite unfair.

و او فکر می‌کرد خیلی ناعادلانه بوده‌اند.

Being quite disturbed, she called for comfort,

او که پریشان شده بود، می‌خواست آرام شود،

and I didn't really know what to tell her,

و من واقعاً نمی‌دانستم به او چه بگویم،

because we have to deal with so much mess in our society.

چون ما باید در جامعه با افتضاح‌های زیادی سروکار داشته باشیم.

So I was led to write this song just for her,

پس من این آهنگ را فقط برای او نوشتم،

just to give her some encouragement

فقط برای این که کمی به او دل‌گرمی بدهم

while dealing with stress and pressures on her job.

در حالی که با استرس‌ها و فشارهای کارش مواجه می‌شود.

And I figured I'd put it on the Internet

و فکر کردم که آن را در اینترنت قرار دهم

for all employees under stress

برای تمام کارکنانی که تحت فشار هستند

to help you better deal with what you're going through on your job.

تا به آن‌ها در مواجهه با مشکلات کاری‌شان کمک کرده باشم.

Here's how the song goes.

آن آهنگ اینگونه است.

♫ I'm about to whip somebody's ass ♫

♫ قرار است حال کسی را بگیرم ♫

♫ Oh, I'm about to whip somebody's ass ♫

♫ اوه، قرار است حال کسی را بگیرم ♫

♫ Oh, if you don't leave me alone, ♫

♫ اوه اگر من را به حال خودم نگذاری، ♫

♫ you gonna have to send me home ♫

♫ مجبور می‌شوی من را به خانه بفرستی ♫

♫ 'Cause I'm about to whip somebody's ass ♫

♫ چون قرار است حال کسی را بگیرم ♫

Now you might not be able to sing that out loud,

شاید نتوانید آن را بلند بخوانید،

but you can hum it to yourself, and you know what the words are.

اما می‌توانید برای خودتان زمزمه‌اش کنید، و متن آهنگ را بلد هستید.

And let it give you some strength to get the next few moments on your job.

و بگذارید در لحظات بعدی در شغلتان، به شما قدرت دهد.

All right. Stay strong. Peace.

خیلی خوب. قوی بمانید. تمام.

Ze Frank: So -- yeah.

زی فرنک: خب -- بله.

No, no, no, shush. We've got to go quickly.

نه، نه، نه، هیس. باید سریع باشیم.

So I was so moved by this --

من آنقدر تحت تأثیر این قرار گرفته بودم --

this is incredible. This was connecting, right.

این فوق‌العاده است. این ارتباط بود، درست.

This was, at a distance,

این از راه دور بود،

realizing that someone was feeling something,

تشخیص این که شخصی چیزی را احساس می‌کرد،

wanting to affect them in a particular way,

قصد اثرگذاری بر او به شکلی خاص،

using media to do it, putting it online

استفاده از رسانه برای انجام و قرار دادن آن در اینترنت

and realizing that there was a greater impact.

و تشخیص این که اثر بزرگتری وجود داشته.

This was incredible; this is what I wanted to do.

این فوق‌العاده بود؛ این کاری بود که می‌خواستم انجام دهم.

So the first thing I thought of is we have to thank him.

اولین چیزی که به فکرم رسید، این بود که باید از او تشکر کنیم.

And I asked my audience, I said, "Listen to this piece of audio.

و از مخاطبانم خواستم، گفتم «به این قطعه صوتی گوش کنید.

We have to remix it. He's got a great voice.

باید آن را ریمیکس کنیم، او صدایی عالی دارد.

It's actually in the key of B flat.

در واقع در نت سی بمل نواخته شده است.

And have to do something with it."

و باید کاری برایش انجام دهیم.»

Hundreds of remixes came back -- lots of different attempts.

صدها ریمیکس فرستاده شد -- تلاش‌های مختلف زیادی.

One stood out in particular.

یک مورد به خصوص برتر بود.

It was done by a guy named Goose.

توسط فردی به نام گوس درست شده بود.

Remix: ♫ I'm about to whip somebody's ass ♫

ریمیکس: ♫ قرار است حال کسی را بگیرم ♫

♫ Oh, I'm about to whip somebody's ass ♫

♫ اوه، قرار است حال کسی را بگیرم ♫

♫ Oh, if you don't leave me alone, ♫

♫ اوه اگر من را به حال خودم نگذاری، ♫

♫ You gonna have to send me home ♫

♫ مجبور می‌شوی من را به خانه بفرستی ♫

♫ Cuz I'm about to whip somebody's ass ♫

♫ چون قرار است حال کسی را بگیرم ♫

♫ I'm about to whip some ♫ --

♫ قرار است حال کسی را ... ♫

ZF: Great, so it was incredible.

ز.ف: عالی، پس فوق‌العاده بود.

That song -- (Applause) Thank you.

آن آهنگ -- (تشویق) ممنون.

So that song, somebody told me that it was at a baseball game

آن آهنگ، یکی به من گفت که در یک بازی بیس‌بال

in Kansas City.

در کانزاس‌سیتی پخش شده است.

In the end,

در پایان،

it was one of the top downloads

یکی از برترین دانلودها

on a whole bunch of music streaming services.

در مجموعه‌ای از سرویس‌های پخش موسیقی بوده است.

And so I said, "Let's put this together in an album."

و من گفتم «بیا یک آلبوم از آن درست کنیم.»

And the audience came together, and they designed an album cover.

و مخاطبان با همکاری هم یک کاور آلبوم طراحی کردند.

And I said, "If you put it all on this, I'm going to deliver it to him,

و من گفتم «اگر همه [آهنگ‌ها] را در آن بگذارید، من آن را به دستش می‌رسانم،

if you can figure out who this person is,"

اگر بتوانید حدس بزنید این شخص کیست.»

because all I had was his name -- Ray --

چون تنها چیزی که داشتم، یک اسم بود -- رِی --

and this little piece of audio

و این قطعه صوتی کوچک

and the fact that his daughter was upset.

و این واقعیت که دخترش ناراحت بود.

In two weeks, they found him.

در دو هفته، آن‌ها پیدایش کردند.

I received and email and it said,

من ایمیلی دریافت کردم که می‌گفت

"Hi, I'm Ray.

«سلام، من رِی هستم.

I heard you were looking for me."

شنیدم که دنبالم می‌گشتی.»

(Laughter)

(خنده)

And I was like, "Yeah, Ray.

و من گفتم «آره، رِی.

It's been an interesting two weeks."

دو هفته جالبی بوده است.»

And so I flew to St. Louis

و بعد من به سنت لوئیس پرواز کردم

and met Ray,

و با رِی ملاقات کردم،

and he's a preacher --

و او یک واعظ است --

(Laughter)

(خنده)

among other things.

و چیزهای دیگری هم هست.

So but anyways, here's the thing --

اما به هر حال، موضوع این است --

is it reminds me of this,

من را یاد این می‌اندازد،

which is a sign that you see in Amsterdam on every street corner.

که تابلویی است که در آمستردام در هر چهارراه می‌بینید.

And it's sort of a metaphor for me for the virtual world.

و برای من نوعی استعاره از جهان مجازی است.

I look at this photo, and he seems really interested

به این عکس نگاه می‌کنم، و به نظر می‌رسد او خیلی علاقه‌مند است

in what's going on with that button,

که بداند آن دکمه چه کار می‌کند،

but it doesn't seem like he is really that interested in crossing the street.

اما به نظر نمی‌رسد واقعاً به رد شدن از خیابان علاقه داشته باشد.

(Laughter)

(خنده)

And it makes me think of this.

و باعث می‌شود به این فکر کنم.

On street corners everywhere, people are looking at their cell phones,

در تمام چهارراه‌ها، مردم به گوشی‌هایشان نگاه می‌کنند،

and it's easy to dismiss this

و می‌شود از این موضوع گذشت

as some sort of bad trend

به عنوان یک روند بد

in human culture.

در فرهنگ انسانی.

But the truth is

اما حقیقت این است که

life is being lived there.

زندگی در آن‌جا جریان دارد.

When they smile --

زمانی که لبخند می‌زنند --

right, you've seen people stop --

درست است، افرادی را دیده‌اید که می‌ایستند --

all of a sudden, life is being lived there,

ناگهان، زندگی در آن‌جا جریان دارد،

somewhere up in that weird, dense network.

جایی در آن شبکه انبوه و عجیب و غریب.

And this is it, right, to feel and be felt.

و درست همین است، حس کردن و حس شدن.

It's the fundamental force

این یک نیروی اساسی است

that we're all after.

که همه به دنبالش هستیم.

We can build all sorts of environments

می‌توانیم همه جور محیطی بسازیم

to make it a little bit easier,

که آن را کمی آسان‌تر کنیم،

but ultimately, what we're trying to do

اما در نهایت، کاری که تلاش می‌کنیم انجام دهیم

is really connect with one other person.

در واقع این است که با یک نفر دیگر ارتباط برقرار کنیم.

And that's not always going to happen in physical spaces.

و این اتفاق همیشه در فضاهای فیزیکی نمی‌افتد.

It's also going to now happen in virtual spaces,

حالا قرار است در فضاهای مجازی هم اتفاق بیافتد،

and we have to get better at figuring that out.

و باید بهتر آن را متوجه شویم.

I think, of the people that build all this technology in the network,

به افرادی فکر می‌کنم که تمام این تکنولوژی‌های شبکه را ساخته‌اند،

a lot of them aren't very good

و خیلی از آن‌ها زیاد

at connecting with people.

در ارتباط با مردم خوب نیستند.

This is kind of like something I used to do

این کاری است که من

in third grade.

در کلاس سوم انجام می‌دادم.

(Laughter)

(خنده)

So here's a series of projects

این‌ها مجموعه پروژه‌هایی هستند

over the last few years

در طول چند سال گذشته

where I've been inspired by trying to figure out

که در آن‌ها، سعی کردن برای متوجه شدن

how to really facilitate close connection.

چگونگی تسهیل ارتباط نزدیک، الهام‌بخش من بوده است.

Sometimes they're very, very simple things.

گاهی اوقات، چیزهای خیلی خیلی ساده‌ای هستند.

A Childhood Walk, which is a project

پیاده‌روی کودکانه، پروژه‌ای است که

where I ask people to remember a walk

در آن از مردم خواسته‌ام یک پیاده‌روی را به یاد آورند

that they used to take as a child over and over again

که در کودکی بارها انجام داده‌اند

that was sort of meaningless --

که به نوعی بی‌معنی بوده است --

like on the route to the bus stop, to a neighbor's house,

مثلاً مسیر رفتن به ایستگاه اتوبوس، به خانه همسایه

and take it inside of Google Streetview.

و آن را در گوگل استریت ویو انجام دهند.

And I promise you,

و قول می‌دهم،

if you take that walk inside Google Streetview,

اگر این پیاده‌روی را در گوگل استریت ویو انجام دهید،

you come to a moment

لحظه‌ای را تجربه خواهید کرد

where something comes back

که چیزی به یادتان می‌آید

and hits you in the face.

و به صورتتان می‌خورد.

And I collected those moments --

و من آن لحظات را جمع‌آوری کردم --

the photos inside Google Streetview

عکس‌های داخل گوگل استریت ویو

and the memories, specifically.

و به خصوص خاطرات.

"Our conversation started with me saying, 'I'm bored,'

«مکالمه ما این‌گونه آغاز شد که من گفتم: حوصله‌ام سر رفته.

and her replying, 'When I'm bored I eat pretzels.'

و او جواب داد: وقتی حوصله‌ام سر می‌رود، چوب شور می‌خورم.

I remember this distinctly because it came up a lot."

این را یادم است چون خیلی اتفاق افتاده است.»

"Right after he told me and my brother

«درست وقتی به من و برادرم گفت

he was going to be separating from my mom,

که می‌خواهد از مادرم جدا شود،

I remember walking to a convenience store

به یاد دارم تا سوپرمارکت قدم زدم

and getting a cherry cola."

و یک نوشابه گیلاس گرفتم.»

"They used some of the morbidly artist footage,

«آن‌ها از چند تصویر هنری وحشتناک،

a close-up of Chad's shoes in the middle of the highway.

نمایی نزدیک از کفش‌های چَد در وسط اتوبان استفاده کرده بودند.

I guess the shoes came off when he was hit.

فکر می‌کنم وقتی تصادف کرد، کفش‌ها در آمده بودند.

He slept over at my house once, and he left his pillow.

او یک بار در خانه‌ام خوابید، و بالش‌اش را جا گذاشت.

It had 'Chad' written in magic marker on it.

رویش با ماژیک جادویی نوشته شده بود «چَد».

He died long after he left the pillow at my house,

مدت‌ها بعد از این که بالش‌اش را در خانه‌ام جا گذاشت، مُرد.

but we never got around to returning it."

اما هیچ‌وقت همدیگر را ندیدیم تا آن را پس بدهم.»

Sometimes they're a little bit more abstract.

گاهی کمی مختصرتر هستند.

This is Pain Pack.

این بسته‌ی درد است.

Right after September 11th, last year,

سال گذشته، درست پس از یازده سپتامبر،

I was thinking about pain and the way that we disperse it,

به درد فکر می‌کردم و این که چطور آن را دور می‌کنیم،

the way that we excise it from our bodies.

که چطور آن را از بدنمان بیرون می‌کنیم.

So what I did is I opened up a hotline --

پس من یک خط تلفن ویژه باز کردم --

a hotline where people could leave voicemails of their pain,

یک خط ویژه که مردم بتوانند پیام‌های صوتی از دردهایشان بگذارند،

not necessarily related to that event.

نه لزوماً مرتبط با آن اتفاق.

And people called in and left messages like this.

و مردم زنگ زدند و پیام‌هایی مثل این گذاشتند.

Recording: Okay, here's something.

صدای ضبط شده: اوکی، یک چیزی.

I'm not alone,

من تنها نیستم،

and I am loved.

و دوستم دارند.

I'm really fortunate.

واقعاً خوشبخت هستم.

But sometimes I feel really lonely.

اما گاهی واقعاً احساس تنهایی می‌کنم.

And when I feel that way

و وقتی این احساس را دارم

even the smallest act of kindness

حتی کوچکترین محبت

can make me cry.

می‌تواند به گریه‌ام بیاندازد.

Like even people in convenience stores

حتی مثلاً این که مردم در فروشگاه

saying, "Have a nice day,"

بگویند: «روز خوبی داشته باشی.»

when they're accidentally looking me in the eye.

وقتی تصادفی به چشم‌هایم نگاه می‌کنند.

ZF: So what I did was I took those voicemails,

ز.ف: کاری که من کردم، این بود که آن پیام‌های صوتی را

and with their permission, converted them to MP3s

با اجازه‌ی آن‌ها، به MP3 تبدیل کردم

and distributed them to sound editors

و آن‌ها را بین تدوین‌گران صدا توزیع کردم

who created short sounds

که صوت‌های کوتاه

using just those voicemails.

با استفاده از آن پیام‌های صوتی ساختند.

And those were then distributed to DJs

و سپس آن‌ها هم بین دی‌جی‌ها توزیع شدند

who have made hundreds of songs

که صدها آهنگ

using that source material.

با استفاده از منابع اولیه ساختند.

(Music)

(موسیقی)

We don't have time to play much of it.

زمان نداریم که بیشترش را پخش کنیم.

You can look at it online.

می‌توانید آن‌ها را اینترنت بشنوید.

"From 52 to 48 with love"

«از ۵۲ به ۴۸ با عشق»

was a project around the time of the last election cycle,

پروژه‌ای بود در حوالی زمان آخرین دور انتخابات،

where McCain and Obama both,

که مک‌کین و اوباما، هر دو،

in their speeches after the election, talked about reconciliation,

در سخنرانی‌هایشان پس از انتخابات، در مورد آشتی صحبت کردند،

and I was like, "What the hell

و من می‌گفتم:

does that look like?"

«این دیگر چطور به نظر می‌رسد؟»

So I thought, "Well let's just give it a try.

پس فکر کردم: «خب بیا امتحانش کنیم.

Let's have people hold up signs about reconciliation."

بیا از مردم بخواهیم تابلوهایی در مورد آشتی در دستشان بگیرند.»

And so some really nice things came together.

و چیزهای واقعاً خوبی جمع شدند.

"I voted blue. I voted red.

«من به آبی رأی دادم. من به قرمز رأی دادم.

Together, for our future."

با هم، برای آینده‌مان.»

These are very, very cute little things right.

این‌ها چیزهای کوچکِ خیلی خیلی بامزه‌ای هستند.

Some came from the winning party.

برخی از طرف حزب برنده فرستاده شدند.

"Dear 48, I promise to listen to you, to fight for you, to respect you always."

«۴۸ عزیز، قول می‌دهم به تو گوش کنم، برایت بجنگم، همیشه به تو احترام بگذارم.»

Some came from the party who had just lost.

برخی از طرف حزب شکست خورده فرستاده شدند.

"From a 48 to a 52, may your party's leadership be as classy as you,

از ۴۸ به ۵۲، امیدوارم رهبری‌ات مثل تو درجه یک باشد،

but I doubt it."

اما شک دارم.»

But the truth was that as this start becoming popular,

اما در حقیقت، وقتی این معروف شد،

a couple rightwing blogs and some message boards

چند وبلاگ جناح محافظه‌کار و برخی فروم‌ها

apparently found it to be a little patronizing,

ظاهراً اعتقاد داشتند که کمی جهت‌دار است،

which I could also see.

که من هم متوجه آن شده بودم.

And so I started getting amazing amounts of hate mail,

و همچنین ایمیل‌های تنفرآمیز زیادی هم دریافت کردم،

death threats even.

حتی تهدید به قتل.

And one guy in particular kept on writing me these pretty awful messages,

و به خصوص یک نفر به نوشتن این پیام‌های کاملاً ناخوشایند ادامه می‌داد،

and he was dressed as Batman.

و لباس بتمن پوشیده بود.

And he said, "I'm dressed as Batman to hide my identity."

گفت: «من لباس بتمن پوشیده‌ام که هویتم را پنهان کنم.»

Just in case I thought the real Batman

این را بگویم که فکر می‌کردم بتمن واقعی

was coming after me;

دنبالم بود؛

which actually made me feel a little better --

که باعث شد کمی حس بهتری داشته باشم --

like, "Phew, it's not him."

گفتم: «خداروشکر، خودش نیست.»

So what I did --

پس کاری که کردم --

unfortunately, I was harboring all this kind of

متاسفانه، تمام این انواع تجارب ناخوشایند

awful experience and this pain inside of me,

و درد را درون خودم پنهان می‌کردم،

and it started to eat away at my psyche.

و این داشت روح و روانم را نابود می‌کرد.

And I was protecting the project from it, I realized. I was protecting it --

و فهمیدم داشتم از پروژه در مقابلش محافظت می‌کردم.

I didn't want this special, little group of photographs

نمی‌خواستم این گروه کوچک از عکس‌ها

to get sullied in some way.

به نوعی لکه‌دار شود.

So what I did, I took all those emails,

پس تمام آن ایمیل‌ها را

and I put them together into something called Angrigami,

در چیزی به نام انگریگامی جمع کردم،

which was an origami template

که یک قالب اریگامی بود

made out of this sort of vile stuff.

که از این جور چیزهای بد درست شده بود.

And I asked people to send me beautiful things

و از مردم خواستم که چیزهای زیبایی

made out of the Angrigami.

درست شده از انگریگامی برایم بفرستند.

(Laughter)

(خنده)

But this was the emotional moment.

اما این لحظه‌ی احساسی بود.

One of my viewer's uncles died on a particular day

عموی یکی از بینندگانم در یک روز خاص مُرد

and he chose to commemorate it with a piece of hate.

و او تصمیم گرفت که با قطعه‌ای از تنفر، یادش را گرامی دارد.

It's amazing.

فوق‌العاده است.

The last thing I'm going to tell you about is a series of projects

آخرین چیزی که می‌خواهم برایتان بگویم، در مورد مجموعه‌ای از پروژه‌هاست

called Songs You Already Know,

به نام آهنگ‌هایی که از قبل می‌دانید،

where the idea was,

که ایده‌اش این بود که

I was trying to figure out to address

داشتم سعی می‌کردم

particular kinds of emotions with group projects.

به احساسات خاصی با پروژه‌های گروهی بپردازم.

So one of them was fairly straightforward.

یکی از آن‌ها خیلی ساده بود.

A guy said that his daughter got scared at night

مردی گفت که دخترش شب‌ها می‌ترسد

and could I write a song for her, his daughter.

و این که می‌توانم شعری برای او، برای دخترش بنویسم.

And I said, "Oh yeah,

و من گفتم «اوه بله،

I'll try to write a mantra that she can sing to herself

سعی می‌کنم ترانه‌ای بگویم که بتواند برای خود بخواند

to help herself go to sleep."

و به خوابیدنش کمک کند.»

And this was "Scared."

و آن ترانه «ترسیده» بود.

(Video) ♫ This is a song that I sing when I'm scared of something ♫

(ویدئو) ♫ این آهنگی است که وقتی از چیزی ترسیده‌ام می‌خوانم ♫

♫ I don't know why but it helps me get over it ♫

♫ نمی‌دانم چرا ولی کمکم می‌کند که از آن بگذرم ♫

♫ The words of the song just move me along ♫

♫ کلمات آهنگ، من را به حرکت درمی‌آورند ♫

♫ And somehow I get over it ♫

♫ و به نوعی از آن می‌گذرم ♫

♫ At least I don't suck at life ♫

♫ حداقل در زندگی گند نمی‌زنم ♫

♫ I keep on trying despite ♫

♫ با این وجود به تلاش کردن ادامه می‌دهم ♫

♫ At least I don't suck at life ♫

♫ حداقل در زندگی گند نمی‌زنم ♫

♫ I keep on trying despite ♫

♫ با این وجود به تلاش کردن ادامه می‌دهم ♫

♫ This is a song that I sing when I'm scared of something ♫

♫ این آهنگی است که وقتی از چیزی ترسیده‌ام می‌خوانم ♫

Okay, so I wrote that song, right. Thank you.

اوکی، پس آن آهنگ را نوشتم. متشکرم.

So the nice thing was is he walked by his daughter's room at some point,

چیز خوب این بود که زمانی او از کنار اتاق دخترش رد شد،

and she actually was singing that song to herself.

و او داشت واقعاً آن آهنگ را برای خودش می‌خواند.

So I was like, "Awesome. This is great."

من گفتم «عالیه. این عالیه.»

And then I got this email. And there's a little bit of a back story to this.

و بعد این ایمیل را دریافت کردم که کمی داستان پشتش داشت.

And I don't have much time.

و زمان زیادی ندارم.

But the idea was that at one point

اما ایده‌اش این بود که یک زمان

I did a project called Facebook Me Equals You,

پروژه‌ای انجام دادم به نام «فیسبوک من مساوی با تو»

where I wanted to experience what it was like

که در آن می‌خواستم تجربه کنم که چطور می‌شود

to live as another person.

اگر به جای شخص دیگری زندگی کنیم.

So I asked for people's usernames and passwords to be sent to me.

پس از مردم خواستم نام کاربری و رمزشان را برایم بفرستند.

And I got a lot, like 30 in a half an hour.

و در نیم ساعت، حدود ۳۰ تا گرفتم.

And I shut that part down.

و آن بخش را متوقف کردم.

And I chose two people to be,

و دو نفر را انتخاب کردم،

and I asked them to send me descriptions

و از آن‌ها خواستم که توضیحاتی برایم بفرستند

of how to act as them on Facebook.

در مورد این که چطور در فیسبوک مانند آن‌ها رفتار کنیم.

One person sent me a very detailed description;

یک نفر توضیحات بسیار دقیقی برایم فرستاد؛

the other person didn't.

نفر دیگر این کار را نکرد.

And the person who didn't, it turned out,

و معلوم شد آن شخصی که این کار را نکرده بود،

had just moved to a new city and taken on a new job.

تازه به یک شهر جدیدی رفته و شغل جدیدی گرفته است.

So, you know, people were writing me and saying, "How's your new job?"

خب، می‌دانید، مردم برایم می‌نوشتند و می‌گفتند «شغل جدیدت چطور است؟»

I was like, "I don't know.

من می‌گفتم «نمی‌دانم.

Didn't know I had one."

نمی‌دانستم شغل جدیدی دارم.»

But anyway, this same person, Laura,

اما به هر حال، آن شخص، لورا،

ended up emailing me a little bit after that project.

کمی بعد از آن پروژه به من ایمیل فرستاد.

And I felt badly for not having done a good job.

و من احساس بدی داشتم که خوب کار نکرده‌ام.

And she said, "I'm really anxious, I just moved to a new town, I have this new job,

و او گفت «من واقعاً دلواپسم، تازه به شهر جدیدی رفته‌ام، این شغل جدید را دارم،

and I've just had this incredible amount of anxiety."

و به تازگی این‌قدر مضطرب شده‌ام.»

So she had seen the "Scared" song and wondered if I could do something.

او آهنگ «ترسیده» را دیده بود و کنجکاو بود که آیا می‌توانم کاری کنم.

So I asked her, "What does it feel like when you feel this way?"

پس من پرسیدم «این احساسی که داری چگونه است؟»

And she wrote a sort of descriptive set

و او توضیحاتی نوشت

of what it felt like to have had this anxiety.

در مورد این که این اضطراب چگونه است.

And so what I decided to do.

و من تصمیم گرفتم این کار را انجام دهم.

I said, "Okay, I'll think about it."

گفتم «خب، در موردش فکر می‌کنم.»

And so quietly in the background, I started sending people this.

و بی‌سروصدا و یواشکی، این را برای مردم فرستادم.

(Audio) ♫ Hey ♫

(صدا) ♫ هی ♫

♫ You're okay ♫

♫ تو خوبی ♫

♫ You'll be fine ♫

♫ تو خوب خواهی بود ♫

So I asked people

پس از مردم خواستم

whether they had basic audio capabilities,

آن‌هایی که توانایی‌های ابتدایی صوتی را داشتند،

just so they could sing along to the song with headphones on,

که می‌توانستند با هدفون، با آهنگ بخوانند،

so I could just get their voices back.

که بتوانم صداهای آن‌ها را داشته باشم.

And this is the kind of thing that I got back.

و این چیزهایی بود که دریافت کردم.

Recording: ♫ Hey ♫

صدای ضبط‌شده: ♫ هی ♫

♫ You're okay ♫

♫ تو خوبی ♫

♫ You'll be fine ♫

♫ تو خوب خواهی بود ♫

ZF: So that's one of the better ones, really.

ز.ف: این یکی از خوب‌ها بوده، واقعاً.

But what's awesome is, as I started getting more and more and more of them,

اما این عالی بود که وقتی داشتم موارد بیشتری از آن‌ها را می‌گرفتم،

all of a sudden I had 30, 40 voices from around the world.

ناگهان، ۳۰ - ۴۰ صدا از سراسر جهان داشتم.

And when you put them together, something magical happens,

و وقتی آن‌ها را کنار هم قرار می‌دهید، یک اتفاق جادویی می‌افتد،

something absolutely incredible happens,

اتفاقی کاملاً باورنکردنی می‌افتد،

and all of a sudden I get a chorus from around the world.

و ناگهان، من یک گروه کُر از سراسر جهان داشتم.

And what was really great is, I'm putting all this work together in the background,

و واقعاً فوق‌العاده بود که من تمام این کارها را در زمینه ترکیب کردم،

and Laura sent me a follow-up email because a good month had passed by.

و لورا یک ایمیل پیگیری برایم فرستاد چون یک ماه گذشته بود.

And she said, "I know you've forgotten about me.

و گفت «می‌دانم من را فراموش کرده‌ای.

I just want to say thanks for even considering it."

فقط خواستم از این که به آن توجه داشتی، تشکر کنم.»

And then a few days later I sent her this.

و سپس چند روز بعد، من این را برایش فرستادم.

(Audio) ♫ Right now, it feels like I forgot to turn the light on ♫

(صدا) ♫ حالا، به نظر می‌رسد فراموش کرده‌ام که چراغ را روشن کنم ♫

♫ And things that looked so good yesterday ♫

♫ و چیزهایی که دیروز خیلی خوب به نظر می‌رسیدند ♫

♫ are now shades of gray ♫

♫ حالا سایه‌هایی خاکستری هستند ♫

♫ And it seems like the world is spinning ♫

♫ انگار جهان در حال چرخش است ♫

♫ while I'm standing still ♫

♫ و من بی‌حرکت ایستاده‌ام ♫

♫ Or maybe I am spinning I can't tell ♫

♫ یا شاید دارم می‌چرخم، نمی‌دانم ♫

♫ And then you say ♫

♫ و بعد تو می‌گویی ♫

♫ Hey ♫

♫ هی ♫

♫ You're okay ♫

♫ تو خوبی ♫

♫ You'll be fine ♫

♫ تو خوب خواهی بود ♫

♫ Just breathe ♫

♫ فقط نفس بکش ♫

♫ And now the words sing ♫

♫ و حالا کلمات آواز می‌خوانند ♫

♫ Hey ♫

♫ هی ♫

♫ You're okay ♫

♫ تو خوبی ♫

♫ You'll be fine ♫

♫ تو خوب خواهی بود ♫

♫ Just breathe ♫

♫ فقط نفس بکش ♫

♫ Now everybody sings ♫

♫ حالا همه آواز می‌خوانند ♫

♫ Hey ♫

♫ هی ♫

♫ You're okay ♫

♫ تو خوبی ♫

♫ You'll be fine ♫

♫ تو خوب خواهی بود ♫

♫ Just breathe ♫

♫ فقط نفس بکش ♫

♫ Hey ♫

♫ هی ♫

♫ You're okay ♫

♫ تو خوبی ♫

♫ You'll be fine ♫

♫ تو خوب خواهی بود ♫

♫ Just breathe ♫

♫ فقط نفس بکش ♫

♫ Hey ♫

♫ هی ♫

♫ You're okay ♫

♫ تو خوبی ♫

♫ You'll be fine ♫

♫ تو خوب خواهی بود ♫

♫ Just breathe ♫

♫ فقط نفس بکش ♫

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)