Why should you read "Hamlet"? - Iseult Gillespie

Translator: Kanyanut Wattanalaowit Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

"Who’s there?"

"นั่นใคร?"

Whispered in the dark,

เสียงกระซิบในความมืด

this question begins a tale of conspiracy, deception and moral ambiguity.

นี่คือคำถามเปิดเรื่องเกี่ยวกับการสมคบคิด การหลอกลวง และ ความคลุมเครือทางศีลธรรม

And in a play where everyone has something to hide,

และในบทละครที่ทุกคนต่างมีเรื่องที่ปกปิดไว้

its answer is far from simple.

ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะหาคำตอบ

Written by William Shakespeare between 1599 and 1601,

ประพันธ์ขึ้นโดย วิลเลียม เชคสเปียร์ส ระหว่าง ปี 1599 และ 1601

"Hamlet" depicts its titular character haunted by the past,

"แฮมเล็ต" เป็นเรื่องราวของตัวละคร ที่มียศศักดิ์ ถูกอดีตหลอกหลอน

but immobilized by the future.

และกลัวที่จะเผชิญหน้ากับอนาคต

Mere months after the sudden death of his father,

เพียงไม่กี่เดือนหลังการสิ้นพระชนม์ กระทันหันของพระบิดา

Hamlet returns from school a stranger to his own home,

เมื่อกลับถึงบ้านเกิดจากที่ไปร่ำเรียน แฮมเล็ตรู้สึกแปลกแยก

and deeply unsure of what might be lurking in the shadows.

และไม่แน่ใจว่าเงาที่ตะคุ่มอยู่นั้นคืออะไร

But his brooding takes a turn

แต่อาการครุ่นวิตกก็เกิดขึ้น

when he’s visited by a ghost that bears his father’s face.

เมื่อผีที่มาหาหน้าตาคล้ายพระบิดาของเขา

The phantom claims to be the victim of a “murder most foul,”

ซึ่งผีตนนั้นก็ได้อ้างว่าเป็นเหยื่อของ "ฆาตกรรมที่สุดแสนจะเลวทราม"

and convinces Hamlet that his uncle Claudius usurped the throne

และทำให้แฮมเล็ตเชื่อว่า คลอดิอัส ลุงของเขา แย่งชิงบัลลังก์

and stole queen Gertrude’s heart.

และขโมยหัวใจของราชินีเกอทรูด

The prince’s mourning turns to rage,

ความเศร้าโศกของเจ้าชาย กลับกลายเป็นความเดือดดาล

and he begins to plots his revenge

และเขาก็เริ่มวางแผนแก้แค้น

on the new king and his court of conspirators.

กษัตริย์พระองค์ใหม่และบรรดาผู้สมคบคิด

The play is an odd sort of tragedy,

บทละครนี้เป็นแนวโศกนาฏกรรม ที่ต่างจากเรื่องอื่นๆ

lacking either the abrupt brutality or all-consuming romance

เพราะไม่กล่าวถึงความเหี้ยมโหดแบบปุบปับ หรือความโรแมนติกหวานชื่น

that characterize Shakespeare’s other work in the genre.

ตามแบบฉบับที่มักพบใน งานประเภทเดียวกันของเชคสเปียร์ส

Instead it plumbs the depths of its protagonist’s indecisiveness,

แต่กลับดำดิ่งลงไปในจิตใจ ที่โลเลของตัวละครเอก

and the tragic consequences thereof.

และผลกระทบอันโศกสลด

The ghost’s revelation draws Hamlet into multiple dilemmas–

การเปิดเผยตัวตนของผีนำแฮมเล็ต ไปสู่ภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

what should he do, who can he trust,

เขาควรทำอะไร เชื่อใครได้บ้าง

and what role might he play in the course of justice?

เขาจะมีบทบาทในกระบวนการยุติธรรมได้อย่างไร

These questions are complicated by a tangled web of characters,

คำถามเหล่านี้ซับซ้อนขึ้นไปอีกขั้น ด้วยความซับซ้อนของตัวละคร

forcing Hamlet to negotiate friends, family,

ซึ่งบังคับให้แฮมเล็ตต้องต่อรอง กับเพื่อนกับครอบครัว

court counselors, and love interests–

ที่ปรึกษาราชสำนัก และ คนรัก

many of whom possess ulterior motives.

ซึ่งหลายๆ คนมีแรงจูงใจแอบแฝงอยู่

The prince constantly delays and dithers over how to relate to others,

เจ้าชายแฮมเล็ตถ่วงเวลาและลังเลใจ อยู่เป็นระยะว่าจะปฏิบัติต่อคนอื่นๆ อย่างไร

and how he should carry out revenge.

และจะลงมือแก้แค้นอย่างไร

This can make Hamlet more than a little exasperating,

ซึ่งอาจทำให้แฮมเล็ตเป็นตัวละคร ที่น่าจะยั่วโทสะไปสักหน่อย

but it also makes him one of the most human characters Shakespeare ever created.

แต่ทำให้เขาเป็นหนึ่งในตัวละครที่มีความเป็น มนุษย์มากที่สุดเท่าที่เชคสเปียร์สเคยสร้าง

Rather than rushing into things,

แทนที่จะเร่งรีบลงมือทำอะไร

Hamlet becomes consumed with the awful machinations of thinking itself.

แฮมเล็ตกลับได้รับผลกระทบจากความรู้สึก ที่ท่วมท้นจากการวางแผนทางความคิด

And over the course of the play,

และตลอดทั้งบทละคร

his endless questions come to echo throughout our own racing minds.

คำถามที่ไม่จบสิ้นกลายเป็นเสียงสะท้อน ผ่านความคิดที่พลุ่งพล่าน

To accomplish this,

ในการนี้

Shakespeare employs his most introspective language.

เชคสเปียร์สใช้ภาษาเกี่ยวกับ การพินิจภายใน

From the usurping king’s blazing contemplation of heaven and hell,

จากการใคร่ครวญถึงสวรรค์และนรก ของกษัตริย์ผู้ช่วงชิงบัลลังก์

to the prince’s own cackling meditation on mortality,

สู่การพินิจเรื่องความตายของเจ้าชายเอง

Shakespeare uses melancholic monologues to breathtaking effect.

การใช้บทพูดรำพึงคนเดียวเชคสเปียร์ส ทำให้ผู้อ่านรู้สึกทึ่ง

This is perhaps best exemplified in Hamlet’s most famous declaration of angst:

โดยอาจดูได้จากตัวอย่างการแสดงความกังวล ที่เป็นที่รู้จักมากที่สุดของแฮมเล็ต:

"To be or not to be—that is the question:

"จะอยู่หรือว่าจะตาย--นั่นหมายคือคำถาม:

Whether ’tis nobler in the mind to suffer

หรือจะสูงส่งกว่าหากใจข้าต้องทนทุกข์

The slings and arrows of outrageous fortune,

จากความโหดร้ายของโชคชะตา

Or to take arms against a sea of troubles

ฤาจะเลือกต่อสู้กับความทุกข์ทรมานไม่จบสิ้น

And, by opposing, end them."

ด้วยการต่อกรและแลกด้วยชีวิต"

This monologue personifies Hamlet’s existential dilemma:

บทพูดรำพึงคนเดียวของแฮมเล็ตทำให้ เห็นถึงสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

being torn between thought and action,

ความขัดแย้งระหว่างความคิดและการกระทำ

unable to choose between life and death.

การไม่สามารถเลือกระหว่างชีวิตหรือความตาย

But his endless questioning raises yet another anxiety:

แต่การตั้งคำถามที่ไม่จบสิ้นของเขา ก็ยังนำไปสู่ความกังวลอีกประการหนึ่ง

is Hamlet’s madness part of a performance to confuse his enemies,

ซึ่งก็คือการกระทำที่บ้าคลั่งของแฮมเล็ต ที่ทำให้ศัตรูของเขาเกิดความสับสน

or are we watching a character on the brink of insanity?

หรือเรากำลังมองดูตัวละคร ที่ใกล้จะวิปลาส?

These questions weigh heavily on Hamlet’s interactions with every character.

คำถามเหล่านี้ทำให้เห็นความทุกข์ของแฮมเล็ต ผ่านปฏิสัมพันธ์ของเขากับทุกๆ ตัวละคร

And since he spends much of the play facing inward,

เนื่องจากส่วนใหญ่เขาครุ่นคิดอยู่กับตัวเอง

he often fails to see the destruction left in his wake.

เขามักไม่เห็นสิ่งที่เขาทำลายยามที่รู้ตัว

He’s particularly cruel to Ophelia,

เขาร้ายกับโอฟีเลีย โดยเฉพาะ

his doomed love interest who is brought to madness by the prince’s erratic behavior.

คนรักที่ต้องมีอันเป็นไปจากความบ้าคลั่ง เพราะพฤติกรรมที่เอาแน่ไม่ได้ของเจ้าชาย

Her fate is one example of how tragedy could have been easily avoided,

ชะตากรรมของเธอเป็นตัวอย่างของการที่ โศกนาฎกรรมสามารถหลีกเลี่ยงได้ง่าย

and shows the ripple effect of Hamlet’s toxic mind games.

และแสดงให้เห็นปรากฎการณ์ระลอกคลื่น ของสงครามประสาทของแฮมเล็ต

Similar warning signs of tragedy are constantly overlooked throughout the play.

มีสัญญาณเตือนถึงโศกนาฏกรรมอื่นๆ ที่มักถูกมองข้ามตลอดทั้งบทละคร

Sometimes, these oversights occur because of willful blindness–

บางครั้ง สิ่งเหล่านี้ถูกมองข้ามไป เพราะเจตนามืดบอด

such as when Ophelia’s father dismisses Hamlet’s alarming actions

อย่างตอนที่พ่อของโอฟีเลีย ถือว่าการกระทำที่น่าตกใจของแฮมเล็ต

as mere lovesickness.

เป็นเพียงอาการตรอมใจ

At other points, tragedy stems from deliberate duplicity–

ในตอนอื่นๆ โศกนาฏกรรม ก็เกิดขึ้นจากการตีสองหน้า-

as when a case of mistaken identity leads to yet more bloodshed.

อย่างในกรณีที่ระบุตัวตนผิดพลาด นำไปสู่การนองเลือด

These moments leave us with the uncomfortable knowledge

ช่วงเวลาเหล่านี้ให้ข้อคิดที่น่าอึดอัดใจ

that tragedy evolves from human error–

ที่ว่าโศกนาฏกรรมนั้นก่อเกิดจาก ความผิดพลาดของมนุษย์-

even if our mistake is to leave things undecided.

แม้ว่าข้อผิดพลาดนั้นคือการไม่ตัดสินใจก็ตาม

For all these reasons, perhaps the one thing we never doubt is Hamlet’s humanity.

ด้วยเหตุผลข้างต้น บางทีสิ่งหนึ่ง ที่เราไม่เคยสงสัยคือมนุษยธรรมของแฮมเล็ต

But we must constantly grapple with who the “real” Hamlet might be.

แต่เราต้องต่อสู้กับคำถามที่ว่า แฮมเล็ต "ตัวจริง" เป็นคนอย่างไร

Is he a noble son avenging his father?

เป็นพระโอรสที่แก้แค้นให้พระบิดา?

Or a mad prince creating courtly chaos?

หรือเป็นเจ้าชายเสียสติ ที่สร้างความโกลาหลในราชสำนัก?

Should he act or observe, doubt or trust?

เขาควรแสดงออกหรือสังเกต สงสัยหรือเชื่อใจ?

Who is he? Why is he here?

เขาเป็นใคร? ทำไมมาอยู่ที่นี่?

And who’s out there– waiting in the dark?

และคนๆ นั้น- ที่คอยอยู่ในความมืด เป็นใคร?