Why should you read "Hamlet"? - Iseult Gillespie

Μετάφραση: Nina Triaridou Επιμέλεια: Maria Pericleous

"Who’s there?"

«Ποιος είναι εκεί;»

Whispered in the dark,

Με έναν ψίθυρο στο σκοτάδι,

this question begins a tale of conspiracy, deception and moral ambiguity.

ξεκινά μια ιστορία συνωμοσίας και απάτης που θέτει ηθικά διλήμματα.

And in a play where everyone has something to hide,

Σε ένα έργο που όλοι οι χαρακτήρες έχουν κάτι να κρύψουν,

its answer is far from simple.

δεν είναι εύκολο να δοθούν απαντήσεις.

Written by William Shakespeare between 1599 and 1601,

Ο «Άμλετ» γράφτηκε από τον Γουίλιαμ Σαίξπηρ ανάμεσα στο 1599 και το 1601

"Hamlet" depicts its titular character haunted by the past,

και παρουσιάζει τον ομότιτλο ήρωα να στοιχειώνεται από το παρελθόν

but immobilized by the future.

αλλά να ακινητοποιείται από το μέλλον.

Mere months after the sudden death of his father,

Μερικούς μήνες μετά τον ξαφνικό θάνατο του πατέρα του,

Hamlet returns from school a stranger to his own home,

ο Άμλετ επιστρέφει από το πανεπιστήμιο νιώθοντας σαν ξένος στο σπίτι του

and deeply unsure of what might be lurking in the shadows.

και ανήσυχος για το τι μπορεί να κρύβεται στο σκοτάδι.

But his brooding takes a turn

Αλλά οι σκέψεις του μεταβάλλονται

when he’s visited by a ghost that bears his father’s face.

όταν τον επισκέπτεται ένα φάντασμα με το πρόσωπο του πατέρα του.

The phantom claims to be the victim of a “murder most foul,”

Το φάντασμα ισχυρίζεται ότι είναι το θύμα μιας «επαίσχυντης δολοφονίας»

and convinces Hamlet that his uncle Claudius usurped the throne

και πείθει τον Άμλετ ότι ο θείος του, ο Κλαύδιος, σφετερίστηκε τον θρόνο

and stole queen Gertrude’s heart.

και έκλεψε την καρδιά της βασίλισσας Γερτρούδης.

The prince’s mourning turns to rage,

Το πένθος του πρίγκιπα μετατρέπεται σε οργή

and he begins to plots his revenge

και αρχίζει να σχεδιάζει εκδίκηση

on the new king and his court of conspirators.

για τον νέο βασιλιά και την αυλή των συνωμοτών.

The play is an odd sort of tragedy,

Το έργο είναι ένα ιδιαίτερο είδος τραγωδίας

lacking either the abrupt brutality or all-consuming romance

καθώς του λείπει η έντονη βία ή ο παθιασμένος έρωτας

that characterize Shakespeare’s other work in the genre.

χαρακτηριστικά που διέπουν τις προηγούμενες τραγωδίες του Σαίξπηρ.

Instead it plumbs the depths of its protagonist’s indecisiveness,

Αντίθετα, το έργο εμβαθύνει στην αναποφασιστικότητα του πρωταγωνιστή

and the tragic consequences thereof.

και τις τραγικές της συνέπειες.

The ghost’s revelation draws Hamlet into multiple dilemmas–

Η αποκάλυψη του φαντάσματος θέτει πολλαπλά διλήμματα στον Άμλετ:

what should he do, who can he trust,

τι πρέπει να κάνει, ποιον πρέπει να εμπιστευτεί,

and what role might he play in the course of justice?

και ποιος είναι ο ρόλος του στο έργο της δικαιοσύνης;

These questions are complicated by a tangled web of characters,

Αυτές τις ερωτήσεις περιπλέκουν οι μπερδεμένες σχέσεις των χαρακτήρων,

forcing Hamlet to negotiate friends, family,

κάτι που αναγκάζει τον Άμλετ να αμφιβάλλει για τους φίλους, την οικογένειά του,

court counselors, and love interests–

τους συμβούλους της αυλής και την αγαπημένη του,

many of whom possess ulterior motives.

καθώς πολλοί από αυτούς έχουν απώτερα κίνητρα.

The prince constantly delays and dithers over how to relate to others,

Ο πρίγκιπας συνεχώς καθυστερεί

και αμφιταλαντεύεται για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται

and how he should carry out revenge.

και πώς πρέπει να πάρει την εκδίκησή του.

This can make Hamlet more than a little exasperating,

Αυτό μπορεί να κάνει τον Άμλετ λίγο κουραστικό

but it also makes him one of the most human characters Shakespeare ever created.

αλλά ταυτόχρονα τον κάνει έναν από τους πιο ανθρώπινους χαρακτήρες του Σαίξπηρ.

Rather than rushing into things,

Αντί να ενεργεί βιαστικά, ο Άμλετ έρχεται αντιμέτωπος

Hamlet becomes consumed with the awful machinations of thinking itself.

με τους περίπλοκους μηχανισμούς της σκέψης.

And over the course of the play,

Κατά τη διάρκεια του έργου,

his endless questions come to echo throughout our own racing minds.

οι άπειρες ερωτήσεις του απηχούν στη σκέψη μας.

Για να το καταφέρει αυτό,

To accomplish this,

Shakespeare employs his most introspective language.

ο Σαίξπηρ χρησιμοποιεί ενδοσκοπικό λόγο.

From the usurping king’s blazing contemplation of heaven and hell,

Από τους στοχασμούς του σφετεριστή βασιλιά για τον παράδεισο και την κόλαση

to the prince’s own cackling meditation on mortality,

έως τον συλλογισμό του πρίγκιπα για τη θνητότητα,

Shakespeare uses melancholic monologues to breathtaking effect.

ο Σαίξπηρ γράφει μελαγχολικούς μονολόγους με αριστοτεχνικό τρόπο.

This is perhaps best exemplified in Hamlet’s most famous declaration of angst:

Αυτό είναι ιδιαίτερα φανερό

στον πιο διάσημο υπαρξιακό μονόλογο του Άμλετ:

"To be or not to be—that is the question:

«Να ζει κανείς ή να μην ζει, ιδού η απορία.

Whether ’tis nobler in the mind to suffer

Είναι πιο ευγενές κάποιος να υποφέρει στο μυαλό του

The slings and arrows of outrageous fortune,

Τα χτυπήματα και τα βέλη της σκληρής μοίρας,

Or to take arms against a sea of troubles

Ή να αγωνιστεί ενάντια σε έναν ωκεανό συμφορών

And, by opposing, end them."

Και, αντιστεκόμενος, να τις σταματήσει;»

This monologue personifies Hamlet’s existential dilemma:

Αυτός ο μονόλογος αποτυπώνει το υπαρξιακό δίλημμα του Άμλετ:

being torn between thought and action,

διχασμένος ανάμεσα στη σκέψη και στη δράση,

unable to choose between life and death.

δεν μπορεί να επιλέξει ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο.

But his endless questioning raises yet another anxiety:

Αλλά τα άπειρα διλήμματα του Άμλετ θέτουν ένα ακόμα ερώτημα:

is Hamlet’s madness part of a performance to confuse his enemies,

είναι η τρέλα του Άμλετ ένα τέχνασμα για να μπερδέψει τους εχθρούς του

or are we watching a character on the brink of insanity?

ή παρακολουθούμε έναν χαρακτήρα στα πρόθυρα της τρέλας;

Αυτό επηρεάζει σημαντικά

These questions weigh heavily on Hamlet’s interactions with every character.

τις αλληλεπιδράσεις του Άμλετ με τους άλλους χαρακτήρες.

And since he spends much of the play facing inward,

Ο Άμλετ περνάει σημαντικό μέρος του έργου κοιτάζοντας μέσα του,

he often fails to see the destruction left in his wake.

γι' αυτό και συχνά αδυνατεί να δει τις καταστροφές που προκαλεί.

He’s particularly cruel to Ophelia,

Είναι ιδιαίτερα σκληρός προς την Οφηλία, την αγαπημένη του,

his doomed love interest who is brought to madness by the prince’s erratic behavior.

που η παράλογη συμπεριφορά του οδηγεί στην τρέλα.

Her fate is one example of how tragedy could have been easily avoided,

Η μοίρα της δείχνει πώς μια τραγωδία θα μπορούσε να αποφευχθεί εύκολα

and shows the ripple effect of Hamlet’s toxic mind games.

και δείχνει τις αλυσιδωτές συνέπειες που έχουν οι τοξικοί χειρισμοί του Άμλετ.

Similar warning signs of tragedy are constantly overlooked throughout the play.

Οι χαρακτήρες συνεχώς αγνοούν παρόμοιους προειδοποιητικούς οιωνούς.

Sometimes, these oversights occur because of willful blindness–

Άλλοτε επειδή οι χαρακτήρες εθελοτυφλούν,

such as when Ophelia’s father dismisses Hamlet’s alarming actions

όπως ο πατέρας της Οφηλίας,

που αναφέρεται στις ανησυχητικές ενέργειες του Άμλετ ως σύμπτωμα του έρωτα.

as mere lovesickness.

At other points, tragedy stems from deliberate duplicity–

Άλλοτε, οι τραγικές πράξεις οφείλονται σε υποκρισία και διπλές ταυτότητες,

as when a case of mistaken identity leads to yet more bloodshed.

όπως όταν μια λανθασμένη ταυτοποίηση οδηγεί σε περαιτέρω αιματοχυσία.

These moments leave us with the uncomfortable knowledge

Αυτές οι στιγμές μας κάνουν απρόθυμα να συνειδητοποιούμε

that tragedy evolves from human error–

ότι η τραγωδία προκύπτει από ανθρώπινα λάθη,

even if our mistake is to leave things undecided.

ακόμα και όταν το λάθος μας είναι να μην πάρουμε αποφάσεις.

For all these reasons, perhaps the one thing we never doubt is Hamlet’s humanity.

Για αυτούς τους λόγους,

ίσως το μόνο πράγμα που δεν αμφισβητούμε είναι η ανθρωπιά του Άμλετ.

But we must constantly grapple with who the “real” Hamlet might be.

Αλλά πρέπει συνεχώς να αναρωτιόμαστε ποιος είναι ο «πραγματικός» Άμλετ.

Is he a noble son avenging his father?

Είναι ένας ευγενής γιος που εκδικείται για τον θάνατο του πατέρα του;

Or a mad prince creating courtly chaos?

Ή ένας τρελός πρίγκιπας που προκαλεί χάος στην αυλή;

Should he act or observe, doubt or trust?

Πρέπει να ενεργήσει ή να παρατηρεί, να αμφισβητεί ή να εμπιστεύεται;

Who is he? Why is he here?

Ποιος είναι; Γιατί είναι εδώ;

And who’s out there– waiting in the dark?

Και «ποιος είναι εκεί» και περιμένει στο σκοτάδι;