Why should you read "Hamlet"? - Iseult Gillespie

Translator: mahdi ahmadi Reviewer: Bita Yekta

"Who’s there?"

«چه کسی آنجاست؟»

Whispered in the dark,

در تاریکی نجوا کرد،

this question begins a tale of conspiracy, deception and moral ambiguity.

این سوال را که سرآغاز داستانی از توطئه نیرنگ و ابهام اخلاقی است

And in a play where everyone has something to hide,

و در نمایشنامه‌ای که همگان چیزی را پنهان می‌کنند،

its answer is far from simple.

پاسخ به این سوال اصلا ساده نیست.

Written by William Shakespeare between 1599 and 1601,

نوشته ویلیام شکسپیر بین سال‌های ۱۵۹۹ و ۱۶۰۱،

"Hamlet" depicts its titular character haunted by the past,

هملت سرگذشت شخصیتی با همین نام را که در بند گذشته مانده روایت می‌کند،

but immobilized by the future.

اما آینده وی را از حرکت بازداشته است.

Mere months after the sudden death of his father,

تنها چند ماه پس از مرگ ناگهانی پدرش،

Hamlet returns from school a stranger to his own home,

هملت همانند غریبه‌ای از مدرسه به خانه خود بازمی‌گردد،

and deeply unsure of what might be lurking in the shadows.

و از آنچه احتمالا درسایه کمین کرده مطمئن نیست.

But his brooding takes a turn

اما دلگرم می‌شود

when he’s visited by a ghost that bears his father’s face.

وقتی با روحی که چهره‌ پدرش را دارد ملاقات می‌کند.

The phantom claims to be the victim of a “murder most foul,”

شبح ادعا می‌کند قربانی «قتلی بس ناجوانمردانه» است،

and convinces Hamlet that his uncle Claudius usurped the throne

و هملت را متقاعد می‌کند که عمویش کلودیوس تاج‌و‌تخت را غصب کرده

and stole queen Gertrude’s heart.

و دل ملکه گرترود را ربوده است.

The prince’s mourning turns to rage,

خشم جای عزای شاهزاده را می‌گیرد،

and he begins to plots his revenge

و اوبرای انتقام برنامه‌ریزی می‌کند

on the new king and his court of conspirators.

ازشاه جدید و شرکای توطئه‌گرش.

The play is an odd sort of tragedy,

این نمایشنامه یک نوع تراژدی عجیب است.

lacking either the abrupt brutality or all-consuming romance

خشونت غیرمنتظره یا عشق آتشین که مشخصه‌های

that characterize Shakespeare’s other work in the genre.

دیگر آثار شکسپیر در این ژانر هستند در این اثر دیده نمی‌شود.

Instead it plumbs the depths of its protagonist’s indecisiveness,

در عوض این اثر به تردید شخصیت اصلی و پیامدهای،

and the tragic consequences thereof.

تراژیک حاصل از آن می‌پردازد.

The ghost’s revelation draws Hamlet into multiple dilemmas–

افشاگری روح هملت را وارد چندین تنگنا می کند--

what should he do, who can he trust,

باید چه کند، به کی می‌تواند اعتماد کند،

and what role might he play in the course of justice?

و در مسیر عدالت چه نقشی می‌تواند داشته باشد؟

These questions are complicated by a tangled web of characters,

مجموعه‌ای درهم‌تنیده از شخصیت‌ها پاسخ به این سوالات را دشوارتر می‌کند،

forcing Hamlet to negotiate friends, family,

و هملت را مجبور به گفتگو با دوستان، خانواده،

court counselors, and love interests–

مشاوران دربار و معشوقه‌هایش می‌کند--

many of whom possess ulterior motives.

که بسیاری‌شان انگیزه‌های پنهانی دارند.

The prince constantly delays and dithers over how to relate to others,

شاهزاده دائم بر سرچگونگی ارتباط با دیگران و انتقام‌گیری مردد است،

and how he should carry out revenge.

و آن را به تعویق می‌اندازد.

This can make Hamlet more than a little exasperating,

این امر هملت را به فردی آزاردهنده تبدیل می‌کند،

but it also makes him one of the most human characters Shakespeare ever created.

ولی او را به یکی از انسان‌ترین شخصیت‌های ساخت شکسپیر نیز تبدیل می‌کند.

Rather than rushing into things,

به‌جای تعجیل در امور،

Hamlet becomes consumed with the awful machinations of thinking itself.

هملت غرق در افکاردسیسه‌ آمیز خود می‌شود

And over the course of the play,

و در طول نمایشنامه،

his endless questions come to echo throughout our own racing minds.

سوالات بی‌پایان وی در ذهن پریشان ما نیز تکرار می‌شوند.

To accomplish this,

شکسپیر برای این کار،

Shakespeare employs his most introspective language.

درونی‌ترین زبان خود را به کار می‌گیرد.

From the usurping king’s blazing contemplation of heaven and hell,

از افکار دروغین شاه غاصب در مورد بهشت و جهنم،

to the prince’s own cackling meditation on mortality,

تا افکار مهمل شاهزاده در مورد مرگ،

Shakespeare uses melancholic monologues to breathtaking effect.

استفاده شکسپیر از مونولگ‌های مالیخولیایی مبهوت‌کننده است.

This is perhaps best exemplified in Hamlet’s most famous declaration of angst:

نمونه اعلای این امر شاید ابراز آشفتگی مشهورهملت باشد:

"To be or not to be—that is the question:

«بودن یا نبودن، مساله این است:

Whether ’tis nobler in the mind to suffer

آیا بزرگواری آدمی بیشتر در آن است که

The slings and arrows of outrageous fortune,

زخم فلاخن و تیرِبختِ ستم‌پیشه را تاب آورد،

Or to take arms against a sea of troubles

یا آن که در برابر دریایی از فتنه و آشوب سلاح برگیرد

And, by opposing, end them."

و با ایستادگی خویش بدان همه پایان دهد.»

This monologue personifies Hamlet’s existential dilemma:

این مونولگ تنگنای وجودی هملت را نشان می‌دهد:

being torn between thought and action,

سردرگم میان فکر و عمل،

unable to choose between life and death.

ناتوان در انتخاب میان زندگی و مرگ

But his endless questioning raises yet another anxiety:

اما پرسش‌های بی‌پایانش به اضطراب دیگری دامن می‌زند:

is Hamlet’s madness part of a performance to confuse his enemies,

آیا دیوانگی هملت بخشی از نمایشی است که برای فریب دشمنانش بازی می‌کند،

or are we watching a character on the brink of insanity?

یا شاهد شخصیتی در آستانه جنون هستیم؟

These questions weigh heavily on Hamlet’s interactions with every character.

این پرسش‌ها بر رفتار هملت با شخصیت‌ها تاثیرزیادی می‌گذارد.

And since he spends much of the play facing inward,

و از آنجا که در نمایشنامه عمدتاً در لاک خودش است

he often fails to see the destruction left in his wake.

اغلب متوجه ویرانی‌‌های اعمالش در دنیای واقعی نیست.

He’s particularly cruel to Ophelia,

وی به‌ویژه با اوفیلیا سنگدلانه برخورد می‌کند،

his doomed love interest who is brought to madness by the prince’s erratic behavior.

معشوقه محکوم‌به‌فنای شاهزاده که بر اثر رفتار عجیب او دیوانه می‌شود.

Her fate is one example of how tragedy could have been easily avoided,

سرنوشت او نمونه‌ای است که نشان می‌دهد چقدر راحت می‌شد جلوی تراژدی را گرفت،

and shows the ripple effect of Hamlet’s toxic mind games.

و تبعات بازی‌های روانی خطرناک هملت را نشان می‌دهد.

Similar warning signs of tragedy are constantly overlooked throughout the play.

در طول نمایشنامه، همواره هشدار‌های تراژدی‌های مشابهی نادیده گرفته می‌شوند.

Sometimes, these oversights occur because of willful blindness–

گاهی، این نادیده‌گیری‌ها به خاطر کوری خودخواسته است--

such as when Ophelia’s father dismisses Hamlet’s alarming actions

مانند زمانی که پدر اوفیلیا رفتارهای نگران‌کننده هملت را

as mere lovesickness.

جنون عشق می‌خواند.

At other points, tragedy stems from deliberate duplicity–

در جاهای دیگر، تراژدی از فریبکاری عامدانه نشات می‌گیرد--

as when a case of mistaken identity leads to yet more bloodshed.

مانند زمانی که یک هویت اشتباهی به خونریزی بیشتر منجر می‌شود.

These moments leave us with the uncomfortable knowledge

این لحظات به ما بصیرتی ناخوشایند می‌دهند

that tragedy evolves from human error–

که تراژدی از خطای انسانی نشات می‌گیرد-

even if our mistake is to leave things undecided.

حتی اگر اشتباه ما تصمیم نگرفتن در مورد مسائل باشد.

For all these reasons, perhaps the one thing we never doubt is Hamlet’s humanity.

به این دلایل، شاید تنها چیزی که هرگز به آن شک نکنیم انسانیت هملت است.

But we must constantly grapple with who the “real” Hamlet might be.

اما دائما باید با خود کلنجار برویم که هملت واقعی کیست.

Is he a noble son avenging his father?

پسر شریفی است در پی انتقام پدرش؟

Or a mad prince creating courtly chaos?

یا شاهزاده‌ای دیوانه که در دربار آشوب به‌پا می‌کند؟

Should he act or observe, doubt or trust?

باید عمل کند یا مشاهده، شک کند یا اعتماد؟

Who is he? Why is he here?

او کیست؟ چرا اینجاست؟

And who’s out there– waiting in the dark?

و چه کسی در تاریکی منتظر است؟