The language of lying — Noah Zandan

ภาษาและศาสตร์แห่งการจับเท็จ — โนอาห์ แซนแดน (Noah Zandan)

Translator: Faii Athiprayoon Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

"Sorry, my phone died."

"ขอโทษที มือถือแบตหมดน่ะ"

"It's nothing. I'm fine."

"ไม่มีอะไรจริงๆ ฉันสบายดี"

"These allegations are completely unfounded."

ข้ออ้างเหล่านี้ ไม่ได้ตั้งอยู่บนหลักความจริงแต่อย่างใด

"The company was not aware of any wrongdoing."

"ทางบริษัทไม่มีส่วนรู้เห็นใดๆ ทั้งสิ้น กับการกระทำผิด"

"I love you."

"ฉันรักคุณ"

We hear anywhere from 10 to 200 lies a day,

โดยทั่วไป เราอาจได้ยินคำโกหก ราว 10 ครั้งถึง 200 ครั้งต่อวัน

and we spent much of our history coming up with ways to detect them,

และเราก็พยายามคิดหาวิธีการจับเท็จ มาเป็นเวลานาน

from medieval torture devices to polygraphs,

จากเครื่องทรมานในสมัยกลาง มาจนถึงเครื่องจับเท็จ

blood-pressure and breathing monitors, voice-stress analyzers,

เครื่องตรวจความดันและการหายใจ เครื่องวิเคราะห์เสียง

eye trackers, infrared brain scanners,

เครื่องวัดระดับการเคลื่อนไหวของดวงตา เครื่องสแกนสมอง

and even the 400-pound electroencephalogram.

ไปจนถึงเครื่องแสดงภาพคลื่น กระแสไฟฟ้าของสมองขนาด 400 ปอนด์

But although such tools have worked under certain circumstances,

ถึงแม้ว่าเครื่องมือเหล่านี้ถูกนำมาใช้ ตรวจสอบในสถานการณ์เฉพาะ

most can be fooled with enough preparation,

แต่เครื่องมือก็ยังถูกหลอกได้ ถ้าหากผู้ต้องหาเตรียมตัวมาดี

and none are considered reliable enough to even be admissible in court.

และสุดท้ายก็ไม่มีอะไรน่าเชื่อถือ พอที่จะเป็นที่ยอมรับได้ในศาล

But, what if the problem is not with the techniques,

ถ้าหากลองคิดดูอีกที ปัญหาอาจไม่ได้อยู่ที่เทคนิคก็ได้

but the underlying assumption that lying spurs physiological changes?

แต่อาจเป็นการคาดการณ์ที่ว่า การโกหกไปกระตุ้นการเปลี่ยนแปลงของร่างกาย

What if we took a more direct approach,

แล้วถ้าหากเราลองใช้วิธีการตรงๆ กว่า

using communication science to analyze the lies themselves?

โดยการนำวิทยาศาสตร์แห่งการสื่อสาร มาช่วยวิเคราะห์ความเท็จด้วยล่ะ

On a psychological level, we lie partly to paint a better picture of ourselves,

ในเชิงจิตวิทยา คนเราเลือกที่จะโกหกส่วนหนึ่ง ก็เพื่อที่จะสร้างภาพลักษณ์ที่ดีให้กับตนเอง

connecting our fantasies to the person we wish we were

โดยการเชื่อมโยงจินตนาการกับชีวิตในอุดมคติ

rather than the person we are.

แทนที่จะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริง

But while our brain is busy dreaming, it's letting plenty of signals slip by.

ทว่าขณะที่สมองของเรามัวแต่วุ่นกับการวาดฝัน หารู้ไม่ว่าเราได้พลาดสัญญาณไปหลายอย่าง

Our conscious mind only controls about 5% of our cognitive function,

สติของเราสามารถควบคุม กระบวนการคิดและรับรู้ได้เพียง 5%

including communication,

รวมถึงการสื่อสาร

while the other 95% occurs beyond our awareness,

ในขณะที่อีก 95% เกิดขึ้นในขณะที่เราไม่ได้ตระหนัก

and according to the literature on reality monitoring,

และจากข้อมูลเกี่ยวกับการตรวจสอบข้อเท็จจริง

stories based on imagined experiences

เรื่องราวที่อ้างอิงจินตนาการ

are qualitatively different from those based on real experiences.

มักจะมีน้ำหนักแตกต่างจาก ความเป็นจริงอย่างสิ้นเชิง

This suggests that creating a false story about a personal topic takes work

สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่าการสร้างเรื่องส่วนตัวที่เป็นเท็จ ต้องใช้ความพยายามไม่น้อย

and results in a different pattern of language use.

และมักแสดงความแตกต่าง เชิงแบบแผนการใช้ภาษา

A technology known as linguistic text analysis

เทคโนโลยีวิเคราะห์ข้อความทางภาษาศาสตร์ (linguistic text analysis)

has helped to identify four such common patterns

ช่วยจำแนกแบบแผนการใช้ภาษาออกเป็น 4 แบบ

in the subconscious language of deception.

ภายใต้ศาสตร์แห่งการหลอกลวง

First, liars reference themselves less, when making deceptive statements.

อันดับแรก คนที่โกหกมักหลีกเลี่ยง การอ้างถึงตัวเองเวลาโกหก

They write or talk more about others, often using the third person

คนเหล่านี้มักเขียนหรืออ้างถึงคนอื่น โดยใช้สรรพนามบุรุษที่สามบ่อยครั้ง

to distance and disassociate themselves from their lie,

เพื่อเลี่ยงการนำตัวเองเข้ามา เกี่ยวข้องกับเรื่องที่ตนสร้างขึ้น

which sounds more false:

ซึ่งกลับเพิ่มจุดด่างพร้อยให้มากขึ้นเช่น

"Absolutely no party took place at this house,"

"ไม่มีทางมีปาร์ตี้ที่บ้านนี้แน่ๆ"

or "I didn't host a party here."

หรือ "ฉันไม่ได้จัดปาร์ตี้ที่นี่นะ"

Second, liars tend to be more negative,

สอง คนโกหกมักจะพูดอะไรที่เป็นแง่ลบ

because on a subconscious level, they feel guilty about lying.

เพราะจิตใต้สำนึกของคนเหล่านั้น ก็รู้สึกผิดที่ต้องโกหก

For example, a liar might say something like,

ยกตัวอย่างเช่น คนที่โกหกมักพูดว่า

"Sorry, my stupid phone battery died. I hate that thing."

"ขอโทษนะ โทรศัพท์เฮงซวยของฉัน แบตหมดอีกละ เกลียดมันจริงๆ"

Third, liars typically explain events in simple terms

สาม โดยทั่วไปคนโกหกมักอธิบาย เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างง่ายๆ ไม่ซับซ้อน

since our brains struggle to build a complex lie.

เพราะสมองของเราจะต้องทำงานหนักมาก เพื่อสร้างเรื่องเท็จ

Judgment and evaluation

การตัดสินใจและการประเมิน

are complex things for our brains to compute.

เป็นกระบวนการที่ซับซ้อน สำหรับสมองที่จะสั่งการ

As a U.S. President once famously insisted:

ดังเช่นครั้งที่ประธานาธิบดีท่านหนึ่งของอเมริกา ได้กล่าวยืนยันว่า

"I did not have sexual relations with that woman."

"ผมไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางเพศกับหญิงสาวผู้นั้น"

And finally, even though liars keep descriptions simple,

และสุดท้าย ถึงแม้ว่าคนโกหกมักจะใช้ คำบรรยายที่ไม่ซับซ้อน

they tend to use longer and more convoluted sentence structure,

แต่พวกเขามีแนวโน้มที่จะใช้ รูปประโยคที่ยาวและวกวน

inserting unnecessary words

โดยการใช้คำที่ฟุ่มเฟือย

and irrelevant but factual sounding details in order to pad the lie.

พร้อมกับรายละเอียดที่ไม่จำเป็น แต่ฟังดูเหมือนจริงมาเสริมแต่งเรื่อง

Another President confronted with a scandal proclaimed:

ประธานาธิบดีอีกท่าน เคยออกมาโต้ตอบประเด็นฉาวไว้ว่า

"I can say, categorically, that this investigation indicates

"ผมขอพูดตามตรงว่า การสืบสวนครั้งนี้ชี้ชัดว่า

that no one on the White House staff,

ไม่มีพนักงานคนใดในทำเนียบขาว

no one in this administration presently employed

รวมไปถึงคณะบริหารคณะนี้

was involved in this very bizarre incident."

มีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้น"

Let's apply linguistic analysis to some famous examples.

ลองนำหลักวิเคราะห์ภาษา มาใช้กับตัวอย่างดังต่อไปนี้ดูบ้าง

Take seven-time Tour de France winner Lance Armstrong.

เช่น เจ้าของแชมป์ตูร์เดอฟร็องส์ 7 ปีซ้อน อย่างแลนซ์ อาร์มสตรอง

When comparing a 2005 interview,

เมื่อนำบทสัมภาษณ์ของเขา ในปี ค.ศ. 2005

in which he had denied taking performance-enhancing drugs

ขณะที่เขาพยายามปฏิเสธข้อกล่าวหา เรื่องการใช้ยากระตุ้น

to a 2013 interview, in which he admitted it,

มาเปรียบเทียบกับปี ค.ศ. 2013 ซึ่งเขาออกมายอมรับ

his use of personal pronouns increased by nearly 3/4.

ผลวิเคราะห์เผยว่าเขาได้เพิ่มจำนวนการใช้ บุรุษสรรพนามมากขึ้นเกือบ 3 ใน 4 ส่วน

Note the contrast between the following two quotes.

ความแตกต่างของบทสัมภาษณ์ ทั้งสองครั้งมีดังต่อไปนี้

First: "Okay, you know, a guy in a French, in a Parisian laboratory

ครั้งแรก: "โอเค อย่างที่รู้ๆ กันอยู่ว่า ชายฝรั่งเศสผู้หนึ่งในห้องแลปที่ปารีส

opens up your sample, you know, Jean-Francis so-and-so, and he tests it.

ได้เปิดตัวอย่างของคุณ ฌ็อง ฟรานซิส อะไรซักอย่าง แล้วก็ตรวจดู

And then you get a phone call from a newspaper that says:

และแล้วอยู่ๆ หนังสือพิมพ์ก็ติดต่อคุณมาว่า

'We found you to be positive six times for EPO."

"เราทราบมาว่ามีการตรวจพบ EPO ในร่างกายของคุณ"

Second: "I lost myself in all of that.

ครั้งที่สอง: ผมไม่มีอะไรจะแก้ตัว

I'm sure there would be other people that couldn't handle it,

ผมเชื่อว่าหลายคนคงรับไม่ได้กับเรื่องแบบนี้

but I certainly couldn't handle it,

ผมเองก็รับไม่ได้เหมือนกัน

and I was used to controlling everything in my life.

และเคยที่จะควบคุมทุกอย่างในชีวิตเสมอมา

I controlled every outcome in my life."

ผมควบคุมทุกผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นในชีวิตผม"

In his denial, Armstrong described a hypothetical situation

ตอนที่อาร์มสตรอง ออกมาปฏิเสธสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

focused on someone else,

เขาเบี่ยงเบนประเด็นไปที่คนอื่น

removing himself from the situation entirely.

ทั้งยังเลือกที่จะไม่พูดถึงตัวเองเลย

In his admission, he owns his statements,

แต่เมื่อเขาออกมายอมรับ เขากลับเลือกใช้คำพูดของตัวเอง

delving into his personal emotions and motivations.

ซึ่งเต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ ความรู้สึกและแรงบันดาลใจ

But the use of personal pronouns is just one indicator of deception.

แต่การใช้บุรุษสรรพนาม ก็เป็นอีกหนึ่งตัวบ่งชี้ของการหลอกลวง

Let's look at another example from former Senator

ลองมาดูอีกหนึ่งตัวอย่างจากอดีตวุฒิสมาชิก

and U.S. Presidential candidate John Edwards:

และผู้สมัครเลือกตั้งประธานาธิบดีอเมริกา จอห์น เอ็ดเวิร์ด กล่าวว่า

"I only know that the apparent father has said publicly

"ผมรู้แค่ว่าผู้ที่อ้างว่าเป็นพ่อเด็ก ได้ออกมายอมรับอย่างเปิดเผยแล้ว

that he is the father of the baby.

ว่าเขาเป็นพ่อที่แท้จริงของเด็ก

I also have not been engaged in any activity of any description

ผมเองก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ กับการกระทำใดๆ ที่ระบุไว้

that requested, agreed to, or supported payments of any kind

ว่ามีการร้องขอ ตกลง หรือสนับสนุนค่าใช้จ่ายต่างๆ

to the woman or to the apparent father of the baby."

ให้กับฝ่ายหญิงหรือฝ่ายที่อ้างว่าเป็นพ่อเด็ก"

Not only is that a pretty long-winded way to say, "The baby isn't mine,"

นี่ไม่เพียงแต่จะเป็นคำพูดที่ยืดเยื้อวกวน ของประโยคสั้นๆ ที่ว่า "เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของผม"

but Edwards never calls the other parties by name,

แต่เอ็ดเวิร์ดไม่เคยระบุชื่อจริง ของบุคคลอื่นที่เขากล่าวถึงเลย

instead saying "that baby," "the woman," and "the apparent father."

เขากลับใช้คำว่า"เด็กคนนั้น" "หญิงสาวผู้นั้น" และ"ผู้ที่อ้างว่าเป็นพ่อเด็ก"

Now let's see what he had to say when later admitting paternity:

ต่อไปเรามาดูกันว่าเขาจะพูดอย่างไร ตอนยอมรับว่าเป็นพ่อที่แท้จริง

"I am Quinn's father.

"ผมเป็นพ่อของควินน์

I will do everything in my power to provide her

และผมจะทุ่มเททุกอย่างเพื่อเธอ

with the love and support she deserves."

ด้วยความรักและความเอาใจใส่ ที่เธอสมควรจะได้รับ"

The statement is short and direct,

ช่างเป็นคำแถลงที่สั้น และตรงไปตรงมา

calling the child by name and addressing his role in her life.

ไม่ว่าจะเป็นการเรียกชื่อจริงของเด็ก และการกล่าวถึงบทบาทของเขาในฐานะพ่อ

So how can you apply these lie-spotting techniques to your life?

สรุปแล้ว คุณจะนำเทคนิคการจับเท็จเหล่านี้ ไปใช้ได้อย่างไร

First, remember that many of the lies we encounter on a daily basis

อันดับแรกจงอย่าลืมว่าในแต่ละวัน เรามีโอกาสเผชิญหน้ากับการโกหกได้เสมอ

are far less serious that these examples, and may even be harmless.

ตั้งแต่รูปแบบที่ร้ายแรงน้อยกว่าตัวอย่างเหล่านี้ และแบบที่ไร้ซึ่งพิษภัยใดๆ

But it's still worthwhile to be aware of telltale clues,

แต่มันก็ยังเป็นการสมควร ที่เราจะตระหนักถึงพฤติกรรมที่น่าสงสัย

like minimal self-references, negative language,

เช่นการหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงตัวเอง การใช้ภาษาที่สื่อความในแง่ลบ

simple explanations and convoluted phrasing.

คำอธิบายง่ายๆ และการพูดจาวกวน

It just might help you avoid an overvalued stock,

มันอาจช่วยให้เราเลี่ยง การประเมินราคาที่สูงจนเกินไป

an ineffective product, or even a terrible relationship.

ระวังสินค้าที่ไร้ประสิทธิภาพ หรือแม้แต่ความสัมพันธ์ที่แสนแย่