Why do we, like, hesitate when we, um, speak? - Lorenzo García-Amaya

Translator: Chawanrat Sukhuwit Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

For as long as we’ve had language, some people have tried to control it.

มีคนจำนวนหนึ่งพยายามควบคุมภาษา มานานตั้งแต่ที่เราเริ่มใช้มัน

And some of the most frequent targets of this communication regulation

และหนึ่งในสิ่งที่ตกเป็นเป้าหมายของ การกำหนดกฎเกณฑ์การสื่อสารบ่อยที่สุด

are the ums, ers, and likes that pepper our conversations.

ก็คือการใช้คำว่า อืม เอ่อ แบบว่า มาแทรกในระหว่างการสนทนา

Ancient Greek and Latin texts warned against speaking with hesitation,

ตำรากรีกและละตินโบราณ สอนให้เราเลี่ยงการพูดที่สื่อความลังเล

modern schools have tried to ban the offending terms,

โรงเรียนยุคใหม่พยายาม ห้ามไม่ให้ใช้คำพวกนี้

and renowned linguist Noam Chomsky dismissed these expressions as “errors”

หรือแม้แต่นักภาษาศาสตร์เลื่องชื่ออย่าง โนม ชอมสกี ก็บอกว่าคำพวกนี้เป็น “คำผิด”

irrelevant to language.

ที่ไม่มีความเกี่ยวข้องกับภาษาเลย

Historically, these speech components had been lumped

ในทางประวัติศาสตร์ องค์ประกอบ ของภาษาพูดเหล่านี้ถูกจัดอยู่ในกลุ่ม

into the broader bucket of “disfluencies”—

ของสิ่งที่เรียกว่า “ความติดขัดทางภาษา” ---

linguistic fillers which distract from useful speech.

เป็นคำสร้อยที่คอยขัดจังหวะคำพูดดี ๆ

However, none of this controversy has made these so-called disfluencies less common.

แต่ไม่ว่าจะมีการต่อต้านมากแค่ไหน คำเหล่านี้ก็ยังถูกใช้อย่างแพร่หลายอยู่ดี

They continue to occur roughly 2 to 3 times per minute in natural speech.

พวกมันปรากฏอยู่ในการพูดของเรา ประมาณสองถึงสามครั้งในหนึ่งนาที

And different versions of them can be found in almost every language,

และเรายังพบคำเหล่านี้ได้ใน รูปแบบที่แตกต่างกันในเกือบทุกภาษา

including sign language.

รวมไปถึงภาษามือด้วย

So are ums and uhs just a habit we can’t break?

แล้วสรุปว่า อืม กับ เอ่อ เป็นแค่ ความเคยชินที่แก้ไม่ได้หรือเปล่า?

Or is there more to them than meets the ear?

หรือว่ามันมีเบื้องหลังอะไร มากกว่าสิ่งที่เราได้ยินกันนะ?

To answer this question, it helps to compare these speech components

ถ้าจะตอบคำถามนี้ เราอาจต้อง นำคำพวกนี้ไปเปรียบเทียบกับ

to other words we use in everyday life.

คำอื่น ๆ ที่เราใช้ในชีวิตประจำวันด้วย

While a written word might have multiple definitions,

คำ ๆ หนึ่งในภาษาเขียน อาจมีได้หลายความหมาย

we can usually determine its intended meaning through context.

ซึ่งโดยปกติเราสามารถดูจากบริบท เพื่อเลือกความหมายที่เหมาะสม

In speech however, a word can take on additional layers of meaning.

แต่ในภาษาพูด คำ ๆ หนึ่ง อาจมีความหมายเพิ่มเติมได้

Tone of voice, the relationship between speakers,

ด้วยน้ำเสียง ความสัมพันธ์ระหว่างผู้สนทนา

and expectations of where a conversation will go

และความคาดหวังจากบนสนทนา

can imbue even words that seem like filler with vital information.

ทำให้แม้แต่คำที่ดูเหมือนเป็นแค่คำสร้อย ก็มีความหมายอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

This is where “um” and “uh” come in.

ตรงนี้แหละที่คำว่า “อืม” และ “เอ่อ” เข้ามามีบทบาท

Or “eh” and “ehm,” “tutoa” and “öö,” “eto” and “ano.”

หรือคำว่า “eh” กับ “ehm” “tutoa” กับ “öö” “eto” กับ “ano”

Linguists call these filled pauses, which are a kind of hesitation phenomenon.

นักภาษาศาสตร์เรียกคำพวกนี้ว่าเป็นตัวคั่น ซึ่งเป็นปรากฏการณ์ที่แสดงถึงความลังเล

And these seemingly insignificant interruptions

และคำคั่นที่ดูเหมือนจะ ไม่มีความสำคัญอะไรเลยพวกนี้

are actually quite meaningful in spoken communication.

จริง ๆ แล้วนั้นมีความหมาย ในการสื่อสารด้วยภาษาพูดมากทีเดียว

For example, while a silent pause might be interpreted

ตัวอย่างเช่น ถ้าเกิดเราเงียบไป ระหว่างการสนทนา คู่สนทนาอาจคิดว่า

as a sign for others to start speaking,

เขาต้องพูดอะไรออกมาสักอย่าง

a filled pause can signal that you’re not finished yet.

คำที่มาคั่นระหว่างนั้น จึงเหมือนเป็น สัญญาณบอกว่าคุณยังพูดไม่จบ

Hesitation phenomena can buy time for your speech to catch up with your thoughts,

ปรากฏการณ์ความลังเลนี้สามารถยื้อเวลา ให้คุณเว้นช่วงคิดว่าจะพูดอะไรต่อไปดี

or to fish out the right word for a situation.

หรือใช้เป็นจังหวะเพื่อสรรหาคำ ที่เหมาะกับสถานการณ์ตรงหน้า

And they don’t just benefit the speaker—

แล้วมันก็ไม่ได้แค่ดีต่อกับผู้พูดเท่านั้น--

a filled pause lets your listeners know an important word is on the way.

คำคั่นเหล่านี้ยังช่วยเตือนผู้ฟังด้วยว่า คุณกำลังจะพูดอะไรบางอย่างที่สำคัญออกมา

Linguists have even found that people are more likely

นักภาษาศาสตร์ยังพบอีกว่า ผู้คนมักจะ

to remember a word if it comes after a hesitation.

จำคำที่ตามหลังความลังเลออกมาได้มากกว่า

Hesitation phenomena aren’t the only parts of speech

ปรากฏการณ์ความลังเลนั้น ไม่ใช่แค่องค์ประกอบเดียวของภาษาพูด

that take on new meaning during dialogue.

ที่มีความหมายเปลี่ยนไปเมื่ออยู่ในบทสนทนา

Words and phrases such as “like,” “well” or “you know”

คำและวลีอย่างเช่น “แบบว่า” “ก็” หรือ “นั่นแหละ”

function as discourse markers,

ก็ทำหน้าที่เป็นเหมือนคำเชื่อม

ignoring their literal meaning to convey something about the sentence

ที่สื่อความหมายบางอย่างในประโยค โดยไม่ได้เกี่ยวข้องกับความหมายของตัวมันเอง

in which they appear.

ตอนที่อยู่เป็นคำโดด ๆ

Discourse markers direct the flow of conversation,

คำเชื่อมเหล่านี้มีบทบาทในการ กำหนดทิศทางของบทสนทนา

and some studies suggest that conscientious speakers

และมีบางรายงานพบว่า ผู้ที่ระมัดระวังในการใช้คำพูด

use more of these phrases to ensure everyone is being heard and understood.

มีปริมาณการใช้คำเหล่านี้สูงกว่า เพื่อย้ำการได้ยินและความเข้าใจของผู้ฟัง

For example, starting a sentence with “Look...”

ตัวอย่างเช่น การเริ่มต้นประโยค ด้วยคำว่า “ลองมาดู...”

can indicate your attitude and help you gauge the listener’s agreement.

สามารถใช้บ่งชี้ทัศนคติของคุณ และวัดระดับความเห็นด้วยของผู้ฟัง

“I mean” can signal that you’re about to elaborate on something.

“ฉันหมายถึงว่า” อาจเป็นสัญญาณบอกว่า คุณกำลังจะอธิบายรายละเอียดบางอย่าง

And the dreaded “like” can perform many functions,

และกระทั่งคำที่ดูผิดมหันต์อย่าง “แบบว่า” ก็อาจทำได้หลายหน้าที่เลยทีเดียว

such as establishing a loose connection between thoughts,

อย่างเช่น สร้างความเชื่อมโยง กว้าง ๆ ระหว่างแต่ละความคิด

or introducing someone else's words or actions.

หรือใช้เวลาจะแทรกคำพูด หรือตัวอย่างการกระทำของบุคคล

These markers give people a real-time view into your thought process

คำเหล่านี้ช่วยให้ผู้ฟังมองเห็นกระบวนการ ทางความคิดของคุณได้อย่างทันที

and help listeners follow, interpret, and predict what you’re trying to say.

และสามารถคิดตาม ตีความ รวมถึงคาดเดา ถึงสิ่งที่คุณกำลังพยายามจะสื่อออกไป

Discourse markers and hesitation phenomena

คำเชื่อมและปรากฏการณ์ความลังเลเหล่านี้

aren’t just useful for understanding language—

ไม่ได้แค่ช่วยในการเข้าใจภาษาเท่านั้น--

they help us learn it too.

แต่ยังเป็นตัวช่วยในการเรียนรู้ภาษาอีกด้วย

In 2011, a study showed toddlers common and uncommon objects

ในปี 2011 มีงานวิจัยในเด็กเล็กที่นำสิ่งของ ที่เด็กคุ้นเคยและไม่คุ้นเคยมาวางไว้

alongside a recording referring to one of the items.

พร้อมกับเปิดเทปเสียงที่คอยบอกชื่อ หนึ่งในของสองสิ่งนั้นไปด้วย

When a later recording asked them to identify the uncommon object,

เทปเสียงถัดมาจะบอกให้เด็ก พูดชื่อของสิ่งของชิ้นที่ไม่คุ้นเคย

toddlers performed better if that instruction contained a filled pause.

ซึ่งปรากฏว่าเด็กๆ ตอบได้ถูกต้องมากกว่า เมื่อคำสั่งในเทปมีการใช้คำคั่นระหว่างพูด

This may mean that filled pauses cue toddlers to expect novel words,

นั่นแปลว่าคำคั่นเหล่านี้ช่วย บอกเด็กๆ เป็นนัยว่าคำใหม่จะตามมา

and help them connect new words to new objects.

ทำให้พวกเขาเชื่อมโยงคำศัพท์ใหม่นั้น เข้ากับสิ่งของชิ้นที่ไม่คุ้นเคย

For adolescents and adults learning a second language,

สำหรับวัยรุ่นและผู้ใหญ่ ที่กำลังเรียนภาษาที่สอง

filled pauses smooth out awkward early conversations.

คำคั่นจะช่วยทำให้บทสนทนาที่น่าอึดอัด เป็นไปได้อย่างราบรื่นขึ้น

And once they’re more confident,

และพอพวกเขามีความมั่นใจมากขึ้น

the second-language learner can signal their newfound fluency

ก็จะเริ่มส่งสัญญาณความคล่องทางภาษาใหม่

by using the appropriate hesitation phenomenon.

ผ่านรูปแบบการเลือกใช้คำแสดงความลังเล ที่เหมาะสมมากขึ้น

Because, contrary to popular belief,

นั่นก็เพราะคนส่วนใหญ่ไม่รู้ว่า

the use of filled pauses doesn't decrease with mastery of a language.

การใช้คำคั่นเหล่านี้ไม่ได้บั่นทอน ความสามารถทางภาษาของเราเลย

Just because hesitation phenomena and discourse markers

แต่ถึงแม้ว่าปรากฏการณ์ความลังเล และการใช้คำเชื่อม

are a natural part of communication doesn’t mean they’re always appropriate.

จะเป็นธรรมชาติของการสื่อสาร ก็ไม่ได้แปลว่ามันเหมาะสมในทุกสถานการณ์

Outside of writing dialogue, they serve no purpose in most formal writing.

นอกเหนือจากการเขียนบทสนทนาแล้ว มันก็ไม่มี ประโยชน์อะไรเลยในการเขียนที่เป็นทางการ

And in some contexts, the stigma these social cues carry

และในบางบริบทก็อาจทำให้เกิด ความด่างพร้อยที่สังคมไม่ยอมรับ

can work against the speaker.

ซึ่งอาจกระทบตัวผู้พูดเองได้

But in most conversations, these seemingly senseless sounds

แต่ในบทสนทนาทั่ว ๆ ไปแล้ว คำที่ดูเหมือนจะไม่มีความหมายอะไรพวกนี้

can convey a world of meaning.

อาจมีความหมายอะไรมากกว่าที่เราคิด