Why do we, like, hesitate when we, um, speak? - Lorenzo García-Amaya

Translator: Ali Khaki Reviewer: Leila Ataei

For as long as we’ve had language, some people have tried to control it.

از زمانی‌که با زبان سروکار داشته‌ایم، کسانی تلاش در واپایش آن داشته‌اند.

And some of the most frequent targets of this communication regulation

و برخی از همه‌گیرترین انگیزه‌‌ها در این روش‌های رسانه‌ای

are the ums, ers, and likes that pepper our conversations.

مِن و مِن کردن و نمونه‌هایی از این دست که در گفت‌و‌گوهایمان همچون فلفل هستند.

Ancient Greek and Latin texts warned against speaking with hesitation,

نوشته‌های یونان باستان و لاتین درباره درنگ در سخن گفتن هشدار داده‌اند،

modern schools have tried to ban the offending terms,

آموزشگاه‌های نوین تلاش در جلوگیری از ناسزاگویی داشته‌اند.

and renowned linguist Noam Chomsky dismissed these expressions as “errors”

و زبان‌شناس سرشناس، نوام چامسکی این گفته‌ها را در جایگاه «نادرستی‌هایی»

irrelevant to language.

بی‌پیوند به زبان رد کرد.

Historically, these speech components had been lumped

در درازای زمان، این‌ گزاره‌ها به پاره‌های گفتار توده‌ای

into the broader bucket of “disfluencies”—

در اندازه گسترده‌تری از «نابسامانی‌ها» دگرگون شدند

linguistic fillers which distract from useful speech.

پرکننده‌های زبانی که حواس را از سخن‌‌‌‌ کارآمد پرت می‌کنند.

However, none of this controversy has made these so-called disfluencies less common.

به هر روی، هیچکدام از این بگو مگو‌ها این اختلالات را کم رنگ نساخته‌اند.

They continue to occur roughly 2 to 3 times per minute in natural speech.

رخ دادن آن‌ها همچنان دنباله دارد ۲ تا ۳ بار در دقیقه در گفتار بهنجار.

And different versions of them can be found in almost every language,

و ساختارهای گوناگون آن‌ها را می‌توان کم و بیش در هر زبانی یافت،

including sign language.

از جمله زبان نشانه‌ای.

So are ums and uhs just a habit we can’t break?

پس آیا مِن و مِن کردن‌ها تنها منش‌هایی‌اند که نمی‌توانیم از آن‌ها دست بکشیم؟

Or is there more to them than meets the ear?

و یا اینکه شمار بیشتری از آن‌ها به گوشمان می‌خورند؟

To answer this question, it helps to compare these speech components

برای پاسخ به این پرسش، سنجش پاره‌ گفتارها و دیگر واژگان که در زندگی روزانه

to other words we use in everyday life.

از آن‌ها بهره می‌بریم یاری‌کننده است.

While a written word might have multiple definitions,

به گونه‌ای که یک واژه نوشته شده شاید دارای چند معنا باشد،

we can usually determine its intended meaning through context.

که ما بیشتر زمان‌ها، معنا را با نگرش به پیش‌گفتار دریافت می‌کنیم.

In speech however, a word can take on additional layers of meaning.

ولی در سخن‌رانی، یک واژه می‌تواند لایه‌های معانی دیگری را دارا شود.

Tone of voice, the relationship between speakers,

گنجایش صدا پیوند میان سخنرانان

and expectations of where a conversation will go

و چشمداشت‌ها از اینکه گفت‌وگو به کجا خواهد رسید

can imbue even words that seem like filler with vital information.

می‌تواند واژگانی که در نگاه پر از آگاهی‌های ارزنده باشند را آغشته کند.

This is where “um” and “uh” come in.

اینجاست است که مِن و مِن کردن‌ها «آمم» و «آه» به میان می‌آیند.

Or “eh” and “ehm,” “tutoa” and “öö,” “eto” and “ano.”

یا همچون «اِه» و «اومم» و «توتا» و «اوو» و «اِتو» و «آنوو».

Linguists call these filled pauses, which are a kind of hesitation phenomenon.

زبان‌شناسان این درنگ‌های گسترش یافته را پدیده دودلی می‌نامند.

And these seemingly insignificant interruptions

و به‌راستی این درنگ‌های بسیار ناچیز

are actually quite meaningful in spoken communication.

در پیوندهای گفتاری دارای معنا می‌باشند.

For example, while a silent pause might be interpreted

برای نمونه، زمانی‌که یک درنگ بی‌سخن

as a sign for others to start speaking,

نشانه‌ای برای آغاز سخن دیگران برداشت می‌شود،

a filled pause can signal that you’re not finished yet.

یک درنگ پرشده نشان می‌دهد که سخنان شما هنوز به پایان نرسیده است.

Hesitation phenomena can buy time for your speech to catch up with your thoughts,

پدیده‌های دودلی می‌توانند برای شما در گرد‌آوری اندیشه‌هایتان

or to fish out the right word for a situation.

و یا پیدا کردن واژه شایسته در یک جایگاه زمان بخرند.

And they don’t just benefit the speaker—

و این تنها به سود سخنرانان نیست-

a filled pause lets your listeners know an important word is on the way.

بلکه شنوندگان را آگاه می‌کند که واژه ارزنده‌ای در راه است.

Linguists have even found that people are more likely

زبان‌شناسان به این دستاورد رسیده‌اند که مردم به گمان بالا

to remember a word if it comes after a hesitation.

واژه‌ای را که پس از یک درنگ آمده باشد بیشتر به یاد می‌آورند.

Hesitation phenomena aren’t the only parts of speech

پدیده‌های دودلی تنها بخش‌هایی از گفتار نیستند

that take on new meaning during dialogue.

که در هنگام گفت‌وگو معنای تازه‌ای بگیرند.

Words and phrases such as “like,” “well” or “you know”

واژه‌ها و گزاره‌هایی همچون «مانندِ»، «خب» یا «می‌دونی»

function as discourse markers,

در جایگاه نشانگر گفتمان کار می‌کنند،

ignoring their literal meaning to convey something about the sentence

که معنای بنیادی آن‌ها برای رساندن پیام در گزاره‌ای که به‌کار می‌روند

in which they appear.

نادیده گرفته می‌شوند.

Discourse markers direct the flow of conversation,

نشانگرهای گفتمانی روند گفت‌وگو را رهنمود می‌کنند،

and some studies suggest that conscientious speakers

و برخی از پژوهش‌ها نشان می‌دهند که سخنرانان درست‌کار برای دل‌ اسوده شدن

use more of these phrases to ensure everyone is being heard and understood.

از شنیدن و دریافت همه شنوندگان بیشتر از این گزاره‌ها بهره می‌برند.

For example, starting a sentence with “Look...”

برای نمونه، آغاز کردن یک گزاره با «ببینید...»

can indicate your attitude and help you gauge the listener’s agreement.

می‌تواند بیانگر نگرش شما باشد و شما را یاری کند تا پذیرش شنونده را بسنجید.

“I mean” can signal that you’re about to elaborate on something.

«منظورم این است» می‌تواند نشان دهد که شما درباره چیزی پیچیده سخن می‌گویید.

And the dreaded “like” can perform many functions,

و «مانندِ» می‌تواند بسیاری از کارها را انجام دهد،

such as establishing a loose connection between thoughts,

همچون ساخت پیوند دوسویه میان اندیشه‌ها،

or introducing someone else's words or actions.

یا بیان کردن گفته‌ها یا کارهای کسی دیگر.

These markers give people a real-time view into your thought process

این نشانگرها زمان شایسته‌ای را در روند اندیشه شما به مردم می‌دهند

and help listeners follow, interpret, and predict what you’re trying to say.

و آن‌ها را یاری می‌کنند تا آنچه را که می‌خواهید بگویید، پیش‌بینی و بررسی کنند

Discourse markers and hesitation phenomena

نشانگرهای گفتمان و پدیده‌های دودلی تنها برای دریافت بهتر زبان نیستند

aren’t just useful for understanding language—

they help us learn it too.

آن‌ها به ما در یادگیری نیز کمک می‌کنند.

In 2011, a study showed toddlers common and uncommon objects

در سال ۲۰۱۱، در یک پژوهش اشیای ساده و پیچیده به همراه آوایی ضبط شده

alongside a recording referring to one of the items.

که به یکی از آن‌ها پیوند داشت به خردسالان نشان داده شدند.

When a later recording asked them to identify the uncommon object,

هنگامی‌که آوا از آن‌ها می‌خواست که اشیای پیچیده را شناسایی کنند

toddlers performed better if that instruction contained a filled pause.

خردسالان کارکرد بهتری را همراه با درنگ‌های صدادار از خود نشان دادند.

This may mean that filled pauses cue toddlers to expect novel words,

این شاید به این معنا باشد ‌که خردسالان چشم به راه شنیدن واژه‌های تازه‌ای هستند

and help them connect new words to new objects.

و همین به آن‌ها کمک می‌کند تا واژه‌های تازه را به اشیای تازه پیوند دهند

For adolescents and adults learning a second language,

برای نوجوانان و بزرگسالان در هنگام یادگیری زبان دوم،

filled pauses smooth out awkward early conversations.

درنگ‌های پرکننده خود را آشکارا در گفت‌و‌گوهای آغازین نمایان می‌کنند.

And once they’re more confident,

و هنگامی‌که خودباوری آن‌ها بیشتر شد

the second-language learner can signal their newfound fluency

آموزنده زبان دوم می‌تواند توانایی نوپای خود را

by using the appropriate hesitation phenomenon.

در بکارگیری پدیده‌های دودلی شایسته حس کند‌

Because, contrary to popular belief,

چراکه، برخلاف باور همگان، بکار بردن پدیده‌ها

the use of filled pauses doesn't decrease with mastery of a language.

با افزایش توانایی در یک زبان کاهش نخواهد یافت‌.

Just because hesitation phenomena and discourse markers

تنها به این دلیل که پدیده‌های دودلی و نشانگر‌های گفتمان

are a natural part of communication doesn’t mean they’re always appropriate.

بخشی بهنجار از پیوندها هستند بدان معنا نیست که همواره شایسته هستند.

Outside of writing dialogue, they serve no purpose in most formal writing.

جدا از نوشتن گفت‌وگوهای نوشتاری، آن‌ها در نوشتار رسمی انگیزه بنیادی سخن را می‌گیرند.

And in some contexts, the stigma these social cues carry

و در برخی از زمینه‌ها، ننگی که این نشانه‌‌های گروهی به همراه دارند

can work against the speaker.

می‌تواند رو در روی سخنران جای گیرد.‌

But in most conversations, these seemingly senseless sounds

ولی در بیشتر گفت‌‌وگوها، این صداهای در نگاه بی‌معنا

can convey a world of meaning.

می‌توانند جهانی از معنا را جابه‌جا کنند.