Why do we love? A philosophical inquiry - Skye C. Cleary

Translator: soheila Jafari Reviewer: Farnaz Saghafi

Ah, romantic love -

آه ، یک عشق رومانتیکی-

beautiful and intoxicating,

زیبا و سرمست‌ کننده،

heartbreaking and soul-crushing,

شکننده قلب و روح،

often all at the same time.

اغلب همه در یک زمان هستند.

Why do we choose to put ourselves through its emotional wringer?

چرا ما انتخاب می‌کنیم که خودمان را در معرض حلقه عاطفی قراردهیم؟

Does love make our lives meaningful,

آیا عشق به زندگی ما معنا می‌دهد،

or is it an escape from our loneliness and suffering?

یا راهی برای فراراز رنج و تنهایی است؟

Is love a disguise for our sexual desire,

آیا عشق لباسی مبدل برای تمایلات جنسی ماست،

or a trick of biology to make us procreate?

یا حقه‌ای بیولوژی برای اینکه بچه دار شویم؟

Is it all we need?

تنها چیزی است که نیاز داریم؟

Do we need it at all?

آیا ما اصلا به این نیاز داریم؟

If romantic love has a purpose,

اگر عشق رومانتیک هدفی دارد،

neither science nor psychology has discovered it yet.

چه علمی و چه روانی تاکنون کشف نشده است.

But over the course of history,

اما در طول تاریخ،

some of our most respected philosophers have put forward some intriguing theories.

برخی از فیلسوفان معتبر ما نظریه های جالب توجهی ارائه داده‌اند.

Love makes us whole, again.

عشق ما را دوباره کامل می‌کند.

The ancient Greek philosopher Plato

فیلسوف یونان باستان افلاطون

explored the idea that we love in order to become complete.

ایده اینکه ما عاشق می‌شویم برای اینکه کامل شویم را کاوش کرد.

In his "Symposium", he wrote about a dinner party,

او در کتاب «ضیافت» درباره یک مهمانی شام نوشت

at which Aristophanes, a comic playwright,

که در آن آریستوفان، نمایشنامه نویس کمدین،

regales the guests with the following story:

اسباب سرگرمی مهمانان را با داستان‌ زیر فراهم کرد:

humans were once creatures with four arms, four legs, and two faces.

زمانی انسان‌ها موجوداتی با چهار بازو، چهار پا و دو چهره بودند.

One day, they angered the gods,

یک روز، خدا را عصبانی کردند،

and Zeus sliced them all in two.

و زئوس آنها را به دو نیم کرد.

Since then, every person has been missing half of him or herself.

از آن زمان تاکنون، هر انسانی نیمی از خودش را گم کرده است.

Love is the longing to find a soulmate who'll make us feel whole again,

عشق برای پیدا کردن یک معشوقی است که ما را دوباره کامل کند،

or, at least, that's what Plato believed a drunken comedian would say at a party.

یا، حداقل، این چیزی بود که افلاطون باور داشت یک کمدین در یک مهمانی مستانه به بیان آن میپردازد.

Love tricks us into having babies.

عشق به ما حقه می‌زند که بچه دارشویم.

Much, much later, German philosopher Arthur Schopenhauer

خیلی خیلی بعد، فیلسوف آلمانی آرتور شوپنهاور

maintained that love based in sexual desire

مدعی بود که عشق بر پایه تمایلات جنسی

was a voluptuous illusion.

یک توهم شهوت‌انگیز هست.

He suggested that we love because our desires lead us to believe

او می‌گوید ما عاشق می‌شویم زیرا خواسته‌های درونی ما را بدین سو سوق می‌دهند که باور کنیم

that another person will make us happy, but we are sorely mistaken.

فرد دیگری ما را خوشحال خواهد کرد، اما ما مطمئنن اشتباه می‌کنیم.

Nature is tricking us into procreating,

طبیعت برای تولید مثل به ما حقه می‌زند،

and the loving fusion we seek is consummated in our children.

و این عشق در هم فرو رفته‌ای که ما به دنبال آن هستیم توسط کودکانمان به کمال می رسد.

When our sexual desires are satisfied,

هنگامی که خواسته‌های جنسی برآورده شد،

we are thrown back into our tormented existences,

ما به عذاب وجودی خودمان برخواهیم گشت،

and we succeed only in maintaining the species

و تنها برای حفظ گونه(انسان) موفق بودیم

and perpetuating the cycle of human drudgery.

و به تداوم چرخه خرحمالی انسان برخواهیم گشت.

Sounds like somebody needs a hug.

به نظر میاید که یک نفر نیاز دارد که در آغوش کشیده شود.

Love is escape from our loneliness.

عشق راه فراری برای تنهایی ماست.

According to the Nobel Prize-winning British philosopher Bertrand Russell,

بر اساس نظر برنده جایزه نوبل فیلسوف انگلیسی برت رند راسل،

we love in order to quench our physical and psychological desires.

ما برای فرو نشاندن خواسته‌های جسمی و روانیمان عاشق می‌شویم.

Humans are designed to procreate,

انسانها برای تولید مثل طراحی شده‌اند،

but without the ecstasy of passionate love,

اما بدون شور و شعف و عشق پرشور،

sex is unsatisfying.

رابطه جنسی رضایت بخش نیست.

Our fear of the cold, cruel world tempts us to build hard shells

ترس ما از جهان سرد و بی رحم ما را برای ساخت یک پوسته سخت وسوسه می‌کند

to protect and isolate ourselves.

تا از خودمان محافظت و از دیگران جدا شویم.

Love's delight, intimacy, and warmth helps us overcome our fear of the world,

لذت، صمیمیت و گرمی عشق است که به ما کمک می‌کند تا بر ترس‌مان از جهان، غلبه کنیم،

escape our lonely shells,

از پوسته تنهایی خودمان فرار کنیم،

and engage more abundantly in life.

و بیشتر درگیر زندگی شویم.

Love enriches our whole being, making it the best thing in life.

عشق کل وجود ما را غنی کرده آنرا بهترین چیز در زندگی می سازد.

Love is a misleading affliction.

عشق یک رنج گمراه کننده است.

Siddhārtha Gautama,

سیذارتا گوتاما،

who became known as the Buddha, or the Enlightened One,

مشهور به بودا یا فرد روشنی دهنده ،

probably would have had some interesting arguments with Russell.

احتمالا می‌توانست با راسل بحثی جالبی (در این خصوص) داشته باشد.

Buddha proposed that we love because we are trying to satisfy our base desires.

بودا می‌گوید که ما عاشق می‌شویم زیرا تلاش می‌کنیم که خواسته‌های اساسی‌مان را برآورده کنیم.

Yet, our passionate cravings are defects,

با این حال، عطش پرسوز ما نقص داشته،

and attachments, even romantic love, are a great source of suffering.

و وابستگی، حتی عشق رومانتیک، منبع اصلی رنج هستند.

Luckily, Buddha discovered the eight-fold path,

خوشبختانه، بودا راه اصیل هشتگانه‌ای را کشف کرد،

a sort of program for extinguishing the fires of desire

یک جوربرنامه‌ برای خاموش کردن آتش تمایلات

so that we can reach Nirvana,

طوری که بتوانیم به نیروانا (عمق آرامش ذهن) برسیم،

an enlightened state of peace, clarity, wisdom, and compassion.

حالت روشنی ازآرامش، پاکی، خرد، و شفقت.

The novelist Cao Xueqin illustrated this Buddhist sentiment

نویسنده رمان، سائو زوکئین، این نظریه بودا را

that romantic love is folly in one of China's greatest classical novels,

که عشق رومانتیک احمقانه هست در یکی از بزرگترین رمان کلاسیک چینی

"Dream of the Red Chamber."

بنام «رویای اتاق سرخ» بتصویر می کشد.

In a subplot, Jia Rui falls in love with Xi-feng

در طرح فرعی داستان، جا رُوی عاشق شی فنگ می‌شود

who tricks and humiliates him.

که به او حقه زده و او را تحقیر می‌کند.

Conflicting emotions of love and hate tear him apart,

احساسات متضاد عشق و نفرت او را می‌شکند،

so a Taoist gives him a magic mirror that can cure him

سپس یک تائوست (روحانی) به او یک آینه جادویی می دهد که می‌توند او را درمان کند

as long as he doesn't look at the front of it.

به شرطی که او به جلو آن نگاه نکند.

But of course, he looks at the front of it.

اما البته او به جلو آینه نگاه می‌کند.

He sees Xi-feng.

او شی فنگ را می‌بیند.

His soul enters the mirror

روحش وارد آینه می‌شود

and he is dragged away in iron chains to die.

و او در قل و زنجیر به دور دست‌ها کشیده شده و می‌میرد.

Not all Buddhists think this way about romantic and erotic love,

همه بودایی‌ها اینگونه درباره عشق رومانتیک و شیدایی فکر نمی کنند،

but the moral of this story

اما نتیجه اخلاقی این داستان

is that such attachments spell tragedy,

این هست که چنین وابستگی به طلسم تراژدی ختم می‌شود،

and should, along with magic mirrors, be avoided.

و باید همراه آینه جادویی از آن دوری کرد.

Love lets us reach beyond ourselves.

عشق به ما اجازه می‌دهد به فراتر از خودمان دست یابیم.

Let's end on a slightly more positive note.

بگذارید با سخنی کمی خوشبینانه‌تر پایان دهیم.

The French philosopher Simone de Beauvoir

فیلسوف فرانسوی سیمون دو بوار

proposed that love is the desire to integrate with another

مطرح کرد که عشق میل به ادغام با دیگری است

and that it infuses our lives with meaning.

چیزی که زندگی ما را آکنده از معنی می کند.

However, she was less concerned with why we love

با این حال، او به دلیل عاشق شدن ما کمتر توجه داشت

and more interested in how we can love better.

و بیشتر علاقه مند به چگونگی بهترعشق ورزیدن بود.

She saw that the problem with traditional romantic love

او فهمید که مشکل عشق سنتی رومانتیک

is it can be so captivating,

این هست که می تواند فریبنده باشد،

that we are tempted to make it our only reason for being.

آنچنان که آنرا تنها دلیل بودنمان بدانیم.

Yet, dependence on another to justify our existence

با این حال، وابستگی به دیگری برای توجیه موجودیتمان

easily leads to boredom and power games.

به راحتی منجر به کسالت و بازی قدرت می‌شود.

To avoid this trap, Beauvoir advised loving authentically,

برای جلوگیری از افتادن به این دام، بووار عشق اصیل را توصیه می کند،

which is more like a great friendship.

که بیشتر شبیه به یک دوستی بی‌نظیر هست.

Lovers support each other in discovering themselves,

عاشقان به یکدیگر درشناسایی خودشان کمک می‌کنند،

reaching beyond themselves,

و کمک می کنند که به فراتر از خود برسند،

and enriching their lives and the world together.

و زندگی‌شان و جهان‌شان را با هم غنی کنند.

Though we might never know why we fall in love,

هر چند ممکن است هرگز نفهمیم که چرا عاشق می شویم،

we can be certain that it will be an emotional rollercoaster ride.

می توانیم مطمئن باشیم که سوار قطار هوایی عاطفی خواهیم شد.

It's scary and exhilarating.

ترسناک و هیجان انگیز.

It makes us suffer

باعث رنج ما شده

and makes us soar.

و باعث صعود ما می شود.

Maybe we lose ourselves.

شاید خودمان را گم کنیم.

Maybe we find ourselves.

شاید خودمان را پیدا کنیم.

It might be heartbreaking,

ممکن است دلخراش باشد،

or it might just be the best thing in life.

یا ممکن است بهترین چیز درزندگی باشد.

Will you dare to find out?

آیا جرات پیدا کردنش را دارید؟