The life cycle of a cup of coffee - A.J. Jacobs

Translator: sadegh vn Reviewer: Maryam Manzoori

How many people does it take to make a cup of coffee?

برای درست کردن یک فنجان قهوه چند نفر زحمت می‌کشند؟

For many of us, all it takes is a short walk and a quick pour.

بیشتر ما کافی است چند قدم برداریم و قهوه را در فنجان بریزیم.

But this simple staple is the result of a globe-spanning process

اما این محصول ساده نتیجه یک فرآیند گسترده جهانی است

whose cost and complexity are far greater than you might imagine.

که هزینه و پیچیدگی آن، بیشتر از چیزی است که تصور می‌کنید.

It begins in a place like the remote Colombian town of Pitalito.

داستان از جایی مثل شهر دورافتاده پاتیالیتو در کلمبیا آغاز می‌شود.

Here, family farms have clear cut local forests to make room

اینجا مزارع خانوادگی، جنگل‌های محلی را از بین برده‌اند تا

for neat rows of Coffea trees.

برای ردیف‌های منظم درختان قهوه جا بازکنند.

These shrub-like plants were first domesticated in Ethiopia

این گیاهان درختچه‌ای ابتدا در اتیوپی پرورش می‌یافتند،

and are now cultivated throughout equatorial regions.

و امروزه در سرتاسر مناطق استوایی کشت می‌شوند.

Each shrub is filled with small berries called "coffee cherries."

هر درختچه پر است از دانه‌های کوچکی به نام «گیلاس قهوه.»

Since fruits on the same branch can ripen at different times,

از آنجایی که زمان رسیدن میوه‌های روی یک شاخه متفاوت است،

they’re best picked by hand,

بهتر است که با دست چیده شوند،

but each farm has its own method for processing the fruit.

اما هر مزرعه روش مخصوص به خود را برای فرآوری میوه دارد.

In Pitalito, harvesters toil from dawn to dusk at high altitudes,

در پیتالیتو، کارکنان برداشت محصول از طلوع تا غروب در ارتفاعات کار می‌کنند،

often picking over 25 kilograms per shift for very low wages.

و در ازای دستمز ناچیز اغلب در هر شیفت بیش از ۲۵ کیلوگرم میوه می‌چینند.

The workers deliver their picked cherries to the wet mill.

کارگران میوه‌ها را به آسیاب خیس تحویل می‌دهند.

This machine separates the seeds from the fruit,

این ماشین دانه‌ها را از میوه جدا می‌کند

and then sorts them by density.

و سپس آنها را برحسب چگالی تقسیم بندی می‌کند.

The heaviest, most flavorful seeds sink to the bottom of the mill,

سنگین‌ترین و خوش طعم‌ترین دانه‌ها به ته ماشین فرومی‌روند،

where they’re collected and taken to ferment

در آنجا جمع‌آوری شده و منتقل می‌شوند به

in a tub of water for one or two days.

یک وان آب تا برای یکی دو روز تخمیر شوند.

Then, workers wash off the remaining fruit and put the seeds out to dry.

سپس کارگران میوه‌های باقی مانده را شسته و دانه‌ها را می‌گذارند تا خشک شوند.

Some farms use machines for this process,

در برخی از مزارع برای این کار از ماشین آلات استفاده می‌شود،

but in Pitalito, seeds are spread onto large mesh racks.

اما در پیتالیتو، دانه‌ها روی قفسه‌های بزرگ مشبک پخش می‌شوند.

Over the next three weeks, workers rake the seeds regularly

در طول سه هفته آینده، کارگران مرتبا دانه‌ها را زیر و رو می‌کنند

to ensure they dry evenly.

تا به شکل مساوی خشک شوند.

Once the coffee beans are dry,

وقتی دانه‌های قهوه خشک شدند،

a truck takes them to a nearby mill with several specialized machines.

کامیونی آنها را به نزدیک‌ترین آسیاب مجهز به چند ماشین پیشرفته منتقل می‌کند.

An air blower re-sorts the seeds by density,

یک دمنده هوا دوباره دانه‌ها را بر اساس چگالی مرتب می‌کند،

an assortment of sieves filter them by size,

مجموعه‌ای از غربال‌ها آنها را بر اساس اندازه فیلتر می‌کنند،

and an optical scanner sorts by color.

و یک اسکنر نوری آنها را بر اساس رنگ مرتب می‌کند.

At this point, professionals called Q-graders select samples

در این مرحله، متخصصان ارزیابی کیفیت فهوه که Q-grader نامیده می‌شوند

of beans to roast and brew.

نمونه‌های قهوه را جهت برشته و دم کردن انتخاب می‌کنند.

In a process called "cupping," they evaluate the coffee’s taste, aroma,

در مرحله‌ای که «کاپینگ» نامیده می‌شود، آنها طعم، عطر, و مزه قهوه در دهان را

and mouthfeel to determine its quality.

ارزش‌گذاری می‌کنند تا کیفیتش را بسنجند.

These experts give the beans a grade, and get them ready to ship.

این کارشناسان به قهوه‌ها نمره داده، و آنها را آماده ارسال می‌کنند.

Workers load burlap sacks containing up to 70 kilograms

کارگران گونی‌های ۷۰ کیلوگرمی دانه‌های خشک و درجه‌بندی شده قهوه را

of dried and sorted coffee beans onto steel shipping containers,

در کانتینر‌های فولادی ارسالی بار می‌زنند،

each able to carry up to 21 metric tons of coffee.

هر کانتینر می‌تواند تا ۲۱ تن قهوه را حمل کند.

From tropical ports, cargo ships crewed by over 25 people

از بنادر استوایی، کشتی‌های باربری با بیش از ۲۵ خدمه

transport coffee around the world

قهوه را به سراسر جهان منتقل می‌کنند

But no country imports more coffee than the United States,

اما هیچ کشوری به اندازه ایالات متحده آمریکا قهوه وارد نمی‌کند،

with New York City alone consuming millions of cups every day.

تنها در شهر نیویورک روزانه میلیون‌ها فنجان قهوه مصرف می‌شود.

After the long journey from Colombia to New Jersey,

بعد از سفر طولانی از کلمبیا تا نیوجرزی،

our coffee beans pass through customs.

دانه‌های قهوه ما از گمرک عبور می‌کنند.

Once dockworkers unload the container,

پس از اینکه کارگران اسکله کانتینر‌ها را تخلیه کردند،

a fleet of eighteen-wheelers transport the coffee to a nearby warehouse,

یک کامیون هجده چرخ قهوه‌ها را به انبار نزدیک،

and then to a roastery.

و سپس به کارگاه برشته کردن منتقل می‌کند.

Here the beans go into a roasting machine, stirred by a metallic arm

دانه‌ها روانه ماشین برشته‌کن می‌شوند و یک تیغه فلزی آنها را هم می‌زند

and heated by a gas-powered fire.

و یک شعله گازی داغش می‌کند.

Nearby sensors monitor the coffee’s moisture level, chemical stability,

حسگرهای موجود میزان رطوبت، پایداری شیمیایی و حرارت را کنترل می‌کنند،

and temperature, while trained coffee engineers manually adjust these levels

و همزمان مهندسان مجرب قهوه این موارد را به طور دستی

throughout the twelve-minute roasting cycle.

در طول یک چرخه ۱۲ دقیقه‌ای برشته کردن، تنظیم می‌کنند.

This process releases oil within the seed,

این فرآیند روغن دانه‌ها را آزاد می‌کند،

transforming the seeds into grindable, brewable beans

و آن‌ها را به دانه‌هایی آماده آسیاب شدن و دم کردن تبدیل می‌کند

with a dark brown color and rich aroma.

که رنگ قهوه‌ای تیره و عطر غلیظی دارند.

After roasting, workers pack the beans into five-pound bags,

بعد از برشته شدن، کارگران دانه‌ها را در کیسه‌های ۵ پوندی بسته‌بندی می‌کنند،

which a fleet of vans deliver to cafes and stores across the city.

که با وانت‌بار به کافه‌ها و فروشگاه‌های سراسر شهر تحویل می‌‌شوند.

The coffee is now so close you can smell it,

اینک قهوه آنقدر نزدیک است که می‌توانید بویش را احساس کنید،

but it needs more help for the final stretch.

اما برای مرحله آخر به کمک بیشتری نیاز است.

Each coffee company has a head buyer

هر کارخانه قهوه یک مسئول اصلی خرید دارد

who carefully selects beans from all over the world.

که با دقت دانه‌های قهوه را از سراسر جهان دست‌چین می‌کند.

Logistics teams manage bean delivery routes,

تیم‌های پشتیبانی راه‌های تحویل دانه‌ها را مدیریت می‌کنند،

and brave baristas across the city serve this caffeinated elixir

و قهوه‌چی‌های شجاع درسراسر شهر، این اکسیر کافئین‌دار را

to scores of hurried customers.

برای خیل مشتریان عجول سرو می‌کنند.

All in all, it takes hundreds of people to get coffee to its intended destination—

در مجموع، برای رسیدن قهوه به مقصد مورد‌نظر به صد‌ها نفر نیاز است ـــ

and that’s not counting everyone maintaining the infrastructure

و این شامل کسانی نمی‌شود که در بخش زیر‌ساخت‌

that makes the journey possible.

برای میسر کردن این سفر فعالیت می‌کنند.

Many of these individuals work for low pay in dangerous conditions—

بسیاری از این افراد در شرایط خطرناک با دستمزد کم کار می‌کنند ـــ

and some aren’t paid at all.

و برخی از آن‌ها هم اصلا دستمزد دریافت نمی‌کنند.

So while we might marvel at the global network behind this commodity,

بنابر‌این در حالی که شاید شبکه جهانی در پشت این کالا شگفت‌زده‌مان کند،

let’s make sure we don’t value the final product

بیایید برای محصول نهایی

more than the people who make it.

بیش از افرادی که آن را ساختند ارزش قائل نشویم.