How to design a library that makes kids want to read | Michael Bierut

Çeviri: John Quartz Gözden geçirme: Ramazan Şen

So there's this thing called the law of unintended consequences.

İstenmeyen sonuçlar yasası diye bir şey var.

I thought it was just like a saying,

Bunu bir özlü söz gibi düşünürdüm,

but it actually exists, I guess.

ama gerçekmiş.

There's, like, academic papers about it.

Bununla ilgili bilimsel yazılar var.

And I'm a designer.

Ben bir tasarımcıyım.

I don't like unintended consequences.

İstenmeyen sonuçlardan hoşlanmam.

People hire me because they have consequences that they really intend,

İnsanlar benim hizmetimden yararlanıyor çünkü gerçekten istedikleri sonuçlar var

and what they intend is for me to help them achieve those consequences.

ve istekleri, onlara bu sonuçları gerçekleştirmede yardımcı olmam.

So I live in fear of unintended consequences.

Bu yüzden istenmeyen sonuçların korkusuyla yaşıyorum.

And so this is a story about consequences intended and unintended.

Bu hikaye istenen ve istenmeyen sonuçlarla alakalı.

I got called by an organization called Robin Hood

Robin Hood isimli organizasyon tarafından

onlara bir iyilik yapmam için arandım.

to do a favor for them.

Robin Hood is based in New York, a wonderful philanthropic organization

Robin Hood, New York merkezli süper bir hayır kurumu.

that does what it says in the name.

Kurumun ismi amacını da gösteriyor.

They take from rich people, give it to poor people.

Zenginlerden alıp fakirlere veriyorlar.

In this case, what they wanted to benefit was the New York City school system,

Bu sefer, bir milyondan fazla öğrencinin eğitim gördüğü dev bir oluşum olan

a huge enterprise that educates more than a million students at a time,

New York'taki okul sisteminin istifade edeceği bir şey planlıyorlardı.

and in buildings that are like this one,

Hem de bunun gibi binalarda,

old buildings, big buildings,

eski yapılar, büyük yapılar,

drafty buildings, sometimes buildings that are in disrepair,

rüzgar alan yapılar, çoğu zaman bakımsız kalmış yapılar,

certainly buildings that could use a renovation.

kesinlikle yenilenmeye ihtiyaç duyan binalar.

Robin Hood had this ambition to improve these buildings in some way,

Robin Hood bu binaları bir şekilde iyileştirmeye hevesliydi,

but what they realized was

fakat fark ettiler ki

to fix the buildings would be too expensive and impractical.

bina onarımı çok pahalı ve pek de pratik değil.

So instead they tried to figure out what one room they could go into

Daha sonra, her binada sadece bir odayı ele almayı,

in each of these buildings, in as many buildings that they could,

olabildiğince fazla binada

and fix that one room

o bir odayı bulmayı ve düzeltmeyi düşündüler,

so that they could improve the lives of the children inside

böylece çocukların yaşamını içeriden, çalışmaları esnasında

as they were studying.

iyileştirebileceklerdi.

And what they came up with was the school library,

Bu odanın kütüphane olmasına karar verdiler ve

and they came up with this idea called the Library Initiative.

Kütüphane İnisiyatifi fikrini ortaya attılar.

All the students have to pass through the library.

Tüm öğrencilerin yolu kütüphaneden geçer.

That's where the books are.

Orası kitapların,

That's where the heart and soul of the school is.

okulun kalbinin ve ruhunun bulunduğu yer.

O zaman kütüphaneleri düzeltelim.

So let's fix these libraries.

So they did this wonderful thing where they brought in

Böylece bu mükemmel işi başlattılar.

Önce 10, sonra 20 ve daha sonra daha fazla mimar geldi.

first 10, then 20, then more architects,

each one of whom was assigned a library to rethink what a library was.

Herkes bir kütüphanenin nasıl olması gerektiğini düşünmekle görevliydi.

They trained special librarians.

Özel kütüphaneciler yetiştirdiler.

So they started this mighty enterprise

Kütüphanelerini geliştirmek suretiyle

to reform public schools by improving these libraries.

devlet okullarında reform yapacak bu büyük girişimi başlattılar.

Then they called me up and they said, "Could you make a little contribution?"

Beni aradılar ve "Küçük bir katkı yapabilir misin?" dediler.

I said, "Sure, what do you want me to do?"

"Tabii. Ne yapmamı istiyorsunuz?" dedim.

And they said, "Well, we want you to be the graphic designer

"İşin tamamından sorumlu grafik tasarımcı olmanı

in charge of the whole thing."

istiyoruz." dediler.

Bunun ne anlama geldiğini biliyorum. Bu, bir logo tasarlamam demek.

And so I thought, I know what that means. That means I get to design a logo.

Bu işten anlarım. Daha önce de yaptım.

I know how to design that. I design logos.

That's what people come to me for.

İnsanlar bana bu sebeple geliyor.

So OK, let's design a logo for this thing.

Peki, haydi bu iş için bir logo tasarlayalım.

Easy to do, actually, compared with architecture

Mimar ya da kütüphaneci olmakla kıyaslanırsa

and being a librarian.

kolay aslında.

Just do a logo, make a contribution, and then you're out,

Bir logo hazırla, geliştir ve bu kadar,

and you feel really good about yourself.

kendini çok iyi hissettirir.

And I'm a great guy and I like to feel good about myself when I do these favors.

Ben de büyük bir adamım ve iyilik yapıp iyi hissetmeyi severim.

So I thought, let's overdeliver.

Daha iyisi olsun diye düşündüm.

"Bu düşünce üzerine hazırlanmış üç logo göstereceğim size.

I'm going to give you three logos, all based on this one idea.

So you have three options, pick any of the three.

Bu üç seçenekten birini tercih edin.

They're all great, I said.

İnanın hepsi müthiş." dedim.

So the basic idea was these would be new school libraries

Temel fikir, bunların New York'taki okullar için

for New York schools,

yeni kütüphaneler olması,

and so the idea is that it's a new thing, a new idea that needs a new name.

yani bu yeni bir şey, yeni bir isme ihtiyaç duyan yeni bir fikir.

What I wanted to do was dispel the idea that these were musty old libraries,

Bunların demode eski yerler olduğu fikrinden kurtulmak istiyordum.

the kind of places that everyone is bored with,

Hani şu herkesi sıkan, bilirsiniz,

you know, not your grandparents' library.

dedenizin zamanından kalma olmasın.

Don't worry about that at all.

Hiç endişeniz olmasın.

This is going to this new, exciting thing,

Bu, yeni ve heyecan verici olacak,

not a boring library.

can sıkıcı bir yer değil.

So option number one:

Ve işte birinci seçenek:

so instead of thinking of it as a library,

kütüphane olarak değil de konuşulan,

think of it as a place where it is like: do talk, do make loud noises.

gürültü yapılan bir yer olarak düşünün.

Right? So no shushing, it's like a shush-free zone.

"Şşşt!" yok, şşşt olmayan bir yer.

We're going to call it the Reading Room.

Adına Okuma Odası diyeceğiz.

That was option number one. OK, option number two.

Bu, birinci seçenek. İkinci seçenek.

Option number two was, wait for it,

İkinci seçenek, sıkı durun,

OWL.

OWL (baykuş anlamında)

I'll meet you at OWL.

OWL'da buluşuruz.

I'm getting my book from the OWL. Meet you after school down at OWL.

Kitabımı OWL'dan alıyorum. Dersten sonra OWL'da görüşürüz.

I like that, right? Now, what does OWL stand for?

Hoşuma gitti, tamam mı? Peki OWL'un açılımı ne?

Well, it could be One World Library,

Tek Dünya Kütüphanesi

or it could be Open. Wonder. Learn.

ya da Aç. Meraklan. Öğren. olabilir

Or it could be -- and I figure librarians could figure out other things it could be

ya da -- Eminim kütüphaneciler daha başka açılımlar da bulabilir,

because they know about words.

onların kelimelerle arası iyi.

So other things, right?

Veya diğer şeyler.

And then look at this. It's like the eye of the owl.

Şimdi buna bakın. Baykuş gözüne benziyor.

This is irresistible in my opinion.

Bana göre bu karşı konulamaz.

But there's even another idea.

Tabii, bir fikir daha var.

Option number three.

Üçüncü seçenek.

Option number three was based actually on language.

Bu seçenek aslında dile dayalı.

It's the idea that "read" is the past tense of "read,"

Oku kelimesinin, okumak fiilinin geçmiş zaman çekimiyle eşsesli olması

and they're both spelled the same way.

fikrine dayalı.

So why don't we call this place The Red Zone?

Niye buraya Kırmızı Bölge demeyelim?

I'll meet you at the Red Zone.

Kırmızı Bölgede buluşuruz.

Are you Red? Get Red.

Kırmızı mısın? Haydi kızaralım.

I'm well Red.

Ben de kırmızıyım.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

I really loved this idea,

Bu fikre bayıldım,

and I somehow was not focused on the idea

fakat nasıl olduysa, kütüphanecilerin telaffuza

that librarians as a class are sort of interested in spelling and I don't know.

ilgi duyduklarını gözden kaçırmışım. Neyse!

(Laughter)

(Gülüşmeler)

But sometimes cleverness is more important than spelling,

Bazen kurnazlık, telaffuzdan daha önemlidir

and I thought this would be one of those instances.

ve bunun o anlardan biri olduğunu düşündüm.

So usually when I make these presentations

Genellikle, sunum yaparken

I say there's just one question and the question should be,

sadece bir soru olmalı ve o da şu olmalı:

"Sana nasıl teşekkür edebilirim, Mike?"

"How can I thank you, Mike?"

But in this case, the question was more like,

Fakat bu defa soru şu şekildeydi:

"Um, are you kidding?"

"Şaka mı bu?"

Çünkü, bu projenin ana fikri

Because, they said,

the premise of all this work

was that kids were bored with old libraries, musty old libraries.

çocukların eski ve demode

kütüphanelerden sıkılıyor olması, dediler.

They were tired of them.

Çocuklar bundan bıkmış.

And instead, they said, these kids have never really seen a library.

Bu çocuklar bugüne kadar gerçekten bir kütüphane görmedi.

The school libraries in these schools

Bu okullardaki kütüphanelere

are really so dilapidated, if they're there at all,

kütüphane demeye bin şahit lazım.

that they haven't bored anyone.

Canı sıkılacak kimse bile buralara uğramıyor.

They haven't even been there to bore anyone at all.

Çocukların canını sıkmaktan bile uzaklar.

So the idea was, just forget about giving it a new name.

Dolayısıyla buralara yeni bir isim vermeye gerek yok.

Just call it, one last try, a library.

İsmi kalsın, buralara kütüphane işlevini kazandıralım yeter.

Right? OK.

Tamam mı?

So I thought, OK, give it a little oomph?

Tamam diye düşündüm. Biraz enerji.

Exclamation point?

Ünlem işareti!

Akıllı bir adam olduğumdan

Then -- this is because I'm clever --

move that into the "i,"

ünlem işaretini "i" ile değiştirdim,

make it red,

kırmızı yaptım ve

and there you have it, the Library Initiative.

alın size Kütüphane İnisiyatifi.

So I thought, mission accomplished, there's your logo.

Görevi başardım diye düşündüm. Buyrun yeni logonuz.

So what's interesting about this logo, an unintended consequence,

Logoyla ilgili ilginç olan, istenmeyen sonuç olarak karşımıza çıkan,

was that it turned out that they didn't really even need my design

aslında benim tasarımıma ihtiyaç duymadıklarını anlamam oldu.

because you could type it any font, you could write it by hand,

İstediğiniz şekilde ayarlayın, isterseniz elinizle yazın,

and when they started sending emails around,

e-posta göndermeye başladıklarında

they just would use Shift and 1,

sadece shift ve 1 tuşlarına basarak

they'd get their own logo just right out of the thing.

kendi logolarını yapabilirlerdi.

Öyle olsun, diye düşündüm.

And I thought, well, that's fine.

Feel free to use that logo.

Logoyu çekinmeden kullanın.

And then I embarked on the real rollout of this thing --

Sonra olayın gerçek yüzünü fark etmeye başladım --

working with every one of the architects

logoyu kullanmaları için

to put this logo on the front door of their own library. Right?

aslında projedeki tüm mimarlarla çalışıyordum.

So here's the big rollout.

İşte olan:

Basically I'd work with different architects.

Temel olarak, farklı mimarlarla çalışacaktım.

First Robin Hood was my client. Now these architects were my client.

Önce Robin Hood müşterimdi, şimdi ise bu mimarlar müşterim oldu.

I'd say, "Here's your logo. Put it on the door."

"Logonuz bu, kapıya asın." diyebilirdim.

"Logonuz bu, iki kapıya da asın."

"Here's your logo. Put it on both doors."

"Logonuz bu, yanlara asın."

"Here's your logo. Put it off to the side."

"Here's your logo repeated all over to the top."

"Logonuz bu, tavana kadar yapın."

So everything was going swimmingly.

Yani, her şey yolunda gidiyordu.

I just was saying, "Here's your logo. Here's your logo."

Tek söylediğim "Logonuz bu, logonuz bu." idi.

Bir ara, Richard Lewis adlı mimar aradı.

Then I got a call from one of the architects,

a guy named Richard Lewis, and he says, "I've got a problem.

"Bir sorunum var.

Sen tasarımcısın, çözebilir misin?" dedi.

You're the graphics guy. Can you solve it?"

"Elbette." dedim.

And I said, OK, sure."

And he said, "The problem is that there's a space

Raflarla tavan arasında bir boşluk

between the shelf and the ceiling."

bulunduğunu söyledi.

So that sounds like an architectural issue to me,

Bana tasarımdan ziyade mimari bir mesele gibi gelmişti

not a graphic design issue, so I'm, "Go on."

ve "Devam edin." dedim.

And Richard says, "Well, the top shelf has to be low enough

Richard dedi ki: "En üst raf çocukların erişebileceği kadar

for the kid to reach it,

alçak olmalı, fakat büyük bir binadayım ve

but I'm in a big old building, and the ceilings are really high,

tavanlar gerçekten çok yüksek,

tavana kadar olan bu alan boş duruyor ve

so actually I've got all this space up there

and I need something like a mural."

duvarı kapatacak bir şey lazım."

And I'm like, "Whoa, you know, I'm a logo designer.

"Hey, ben logo tasarımcısıyım.

I'm not Diego Rivera or something.

Beni Diego Rivera filan mı sandın?

I'm not a muralist."

Duvar kapatmak benim işim değil." dedim.

And so he said, "But can't you think of anything?"

Cevaben: "Peki aklına bir şeyler gelmiyor mu?" dedi.

So I said, "OK, what if we just took pictures of the kids in the school

Ben de: "O zaman okuldaki çocukların

fotoğraflarını çekip o şeyin üzerine koysak

and just put them around the top of the thing,

belki işimizi görür." dedim.

and maybe that could work."

And my wife is a photographer,

Eşim bir fotoğrafçı.

and I said, "Dorothy, there's no budget,

"Dorothy, ortada para filan yok,

can you come to this school in east New York, take these pictures?"

New York'un doğusundaki bu okulda bazı fotoğraflar çeker misin?" diye sordum.

And she did,

Yaptı.

and if you go in Richard's library,

Eğer açılan ilk kütüphanelerden olan

which is one of the first that opened,

Richard'ın kütüphanesine giderseniz

it has this glorious frieze of, like, the heroes of the school,

okulun kahramanlarının büyük boy ihtişamlı fotoğraflarının

oversized, looking down

aşağıya, kütüphanede çalışanlara doğru,

into the little dollhouse of the real library, right?

baktıklarını görürsünüz.

And the kids were great, hand-selected by the principals

Çocuklar müdür ve kütüphaneciler tarafından

özenle belirlenmişti.

and the librarian.

It just kind of created this heroic atmosphere in this library,

Kütüphanenin içerisinde destansı bir atmosfer oluşturdu.

this very dignified setting below and the joy of the children above.

Aşağıda muazzam bir düzen ve yukarıda çocukların neşesi.

So naturally all the other librarians in the other schools see this

Doğal olarak, bunu gören diğer okulların kütüphanecileri de

hemen benzer düzenlemeler istediler.

and they said, well, we want murals too.

And I'm like, OK.

Ben de tamam dedim.

So then I think, well, it can't be the same mural every time,

Her yerde aynı duvar düzenlemesi olmaz diye düşünüyordum.

so Dorothy did another one, and then she did another one,

Dorothy bir tane daha yaptı, sonra bir tane daha.

but then we needed more help,

Fakat daha fazla yardıma ihtiyaç duyduk.

so I called an illustrator I knew named Lynn Pauley,

İllüstratör Lynn Pauley'i aradım,

and Lynn did these beautiful paintings of the kids.

o da çocukların bu mükemmel resimlerini yaptı.

Sonra Charles Wilkin'i aradım. Otomatik Dizayn isimli yerde

Then I called a guy named Charles Wilkin at a place called Automatic Design.

bu mükemmel kolajları hazırladı.

He did these amazing collages.

We had Rafael Esquer

Rafael Esquer bizim için

do these great silhouettes.

bu müthiş silüetleri yaptı.

Esquer çocuklarla beraber kelimeler belirledi

He would work with the kids, asking for words,

and then based on those prompts,

sonra bunlara bağlı olarak

come up with this little, delirious kind of constellation

kitaplardaki şeylerin silüetlerinin

bu küçük, çılgın şekillerini oluşturdu.

of silhouettes of things that are in books.

Peter Arkle interviewed the kids

Peter Arkle çocuklarla

sevdikleri kitaplar hakkında konuştu

and had them talk about their favorite books

and he put their testimony as a frieze up there.

ve söylediklerini duvara aktardı.

Stefan Sagmeister worked with Yuko Shimizu

Stefan Sagmeister, Yuko Shimizu ile çalıştı.

and they did this amazing manga-style statement,

Manga stilinde, boydan boya uzanan

"Everyone who is honest is interesting,"

bunun gibi mükemmel ifadeler oluşturdular:

that goes all the way around.

"Dürüst olan herkes ilginçtir."

Christoph Niemann, brilliant illustrator,

Dahi bir illüstratör olan Christoph Niemann

did a whole series of things

kitapları simalara ve karakterlere büründüren

where he embedded books into the faces and characters

kitaplardaki imge ve yerleri gösteren

and images and places that you find in the books.

bir sürü şey yaptı.

And then even Maira Kalman

Hatta, Maira Kalman,

did this amazing cryptic installation of objects and words

nesneleri ve kelimeleri, tüm odaya yayılan

ve orada bulundukları müddetçe çocukları heyecanlandıran

that kind of go all around and will fascinate students

gizemli bir şekilde duvarlara yerleştirdi.

for as long as it's up there.

So this was really satisfying,

Gerçekten tatmin ediciydi

and basically my role here was reading a series of dimensions to these artists,

ve benim rolüm temel olarak duvarların ölçülerini alarak

sanatçılara bildirmekten ibaretti:

and I would say,

"1x5 metre, dilediğini yapmakta özgürsün,

"Three feet by 15 feet, whatever you want.

Let me know if you have any problem with that."

sorun olursa haber et." gibisinden.

Onlar da yapıp koyarlardı. Mükemmel bir şeydi.

And they would go and install these. It just was the greatest thing.

But the greatest thing, actually, was --

Ama en harikası, aslında --

Every once in a while,

arada bir posta kutuma

I'd get, like, an invitation in the mail made of construction paper,

renkli kartondan yapılmış şöyle yazan davetiyelerin gelmesi:

"Yeni kütüphanemizin açılışına davetlisiniz."

and it would say, "You are invited to the opening of our new library."

Kütüphaneye gidersiniz, mesela PS10,

So you'd go to the library, say, you'd go to PS10,

and you'd go inside.

içeri girersiniz.

Balonlar vardır, öğrenci temsilcisi hazırdır,

There'd be balloons, there'd be a student ambassador,

there'd be speeches that were read,

konuşmalar yapılır,

poetry that was written specifically for the opening,

açılış için yazılmış şiirler okunur,

dignitaries would present people with certificates,

sertifikalar verilir ve

and the whole thing was just a delirious, fun party.

her şey eğlenceli, coşkulu bir parti gibidir.

So I loved going to these things.

Buralara gitmeye bayılırdım.

I would stand there dressed like this, obviously not belonging,

Oraya ait olmadığım belli eden bir kıyafetle bir kenarda dikilirken,

and someone would say, "What are you doing here, mister?"

birisi: "Bayım, burada ne yapıyorsunuz?" der.

And I'd say, "Well, I'm part of the team that designed this place."

Ben de: "Burayı tasarlayan ekipteyim." derim.

"Rafları siz mi yaptınız?" diye sorar.

And they'd said, "You do these shelves?"

"Hayır." derim. "O zaman, şu yukarıdaki resimleri mi çektiniz?" der.

And I said, "No." "You took the pictures up above."

"No."

"Hayır."

"Well, what did you do?"

"Peki siz ne yaptınız?"

"You know when you came in? The sign over the door?"

"İçeri girerken kapıdaki logoyu gördün mü?"

"Kütüphane yazısını mı?"

"The sign that says library?"

(Laughter)

(Gülüşmeler)

"Yeah, I did that!"

"Evet, işte onu ben yaptım."

And then they'd sort of go, "OK. Nice work if you can get it."

Böylece uzaklaşırlar. Anlayan için güzel bir eser.

So it was so satisfying going to these little openings

Daha çok görmezden gelinmeme veya küçük görülmeme rağmen

bu küçük açılışlara gitmek çok tatmin edici.

despite the fact that I was kind of largely ignored or humiliated,

but it was actually fun going to the openings,

Açılışlara gitmek eğlenceli olduğu için

bu projelerde çalışan ofisimdeki insanları,

so I decided that I wanted to get the people in my office

who had worked on these projects, get the illustrators and photographers,

fotoğrafçı ve illüstratörleri yanıma alıp

bir araç kiralayarak

New York'un etrafındaki beş köyü turlamaya karar verdim ve

and I said, why don't we rent a van

and drive around the five boroughs of New York

bir seferde kütüphanelerden kaçını görebileceğimizi öğrenmek istedim.

and see how many we could hit at one time.

And eventually there were going to be 60 of these libraries,

Proje sonunda 60'a yakın kütüphane olacaktı,

biz de bir günde belki bunlardan beş altısını görebilecektik.

so we probably got to see maybe half a dozen in one long day.

And the best thing of all was meeting these librarians

En iyi yanı da kütüphanecilerle buluşmak olacaktı.

who kind of were running these, took possession of these places

Onlar bu yerleri bir nevi çalıştırıyor ve buraları sahipleniyordu

like their private stage upon which they were invited

sanki öğrencilerini etkilemek ve kitaplara can vermek için

to mesmerize their students and bring the books to life,

davet edildikleri kendi özel sahneleri gibi.

and it was just this really exciting experience

Bizim için bu işlerin nasıl yürüdüğünü gösteren

for all of us to actually see these things in action.

tek şey bu heyecan verici deneyim.

So we spent a long day doing this

Bütün günü bu şekilde geçirdik ve

and we were in the very last library.

son kütüphaneye gelmiştik.

It was still winter, because it got dark early,

Henüz kış bitmemişti ve hava erken kararmıştı,

and the librarian says,

ve kütüphaneci dedi ki:

"I'm about to close down. So really nice having you here.

"Kapatmak üzereydim. Sizi burada görmek çok güzel.

Hey, wait a second, do you want to see how I turn off the lights?"

Bir saniye, ışıkları nasıl kapattığımı görmek ister misiniz?"

I'm like, "OK."

"Peki" dedim.

And she said, "I have this special way that I do it."

"Özel bir yöntemim var." dedi

And then she showed me.

ve bana gösterdi.

Lambaları tek tek kapattı

What she did was she turned out every light one by one by one by one,

ve kapattığı son lamba

and the last light she left on

was the light that illuminated the kids' faces,

çocukların yüzlerini aydınlatan lambaydı.

and she said, "That's the last light I turn off every night,

Ve ekledi: "Bunu her gün en son kapatıyorum

because I like to remind myself why I come to work."

çünkü bana neden işe geldiğimi hatırlatıyor."

So when I started this whole thing,

Her şey başladığında,

remember, it was just about designing that logo

hatırlayın, mesele sadece logo tasarlamak ve

akıllı olup yeni bir isim bulmaktı.

and being clever, come up with a new name?

Buradaki istenmeyen sonuç,

The unintended consequence here,

which I would like to take credit for

takdir edilmek istediğim ve

and like to think I can think through the experience to that extent,

olabileceğini öngörebilmenin hoşuma gittiği sonucun

but I can't.

ortaya çıkmamış olması.

Kendi çabamla ulaşabileceğimi düşündüğüm bir sonraki adıma odaklanmıştım.

I was just focused on a foot ahead of me, as far as I could reach with my own hands.

Halbuki, uzakta bir yerde

Instead, way off in the distance

was a librarian

bir kütüphaneci

harekete geçirdiğimiz

who was going to find the chain of consequences

sonuçlar silsilesini bulmuş,

that we had set in motion,

a source of inspiration

kendi örneğinde, işini iyi yapmak için

so that she in this case could do her work really well.

bir ilham kaynağı edinmişti.

40,000 kids a year are affected by these libraries.

Yılda 40 bin çocuk bu kütüphanelerden etkileniyor.

They've been happening for more than 10 years now,

Şimdi 10 yılı geçti,

so those librarians have kind of turned on a generation of children to books

o kütüphaneciler bir nesle kitapları sevdirdi

and so it's been a thrill to find out

ve istenmeyen sonuçların bazen en iyi sonuçlar olduğunu görmek

that sometimes unintended consequences are the best consequences.

inanılmaz bir şey.

Çok teşekkürler.

Thank you very much.

(Applause)