How to design a library that makes kids want to read | Michael Bierut

Translator: Karen Iguchi Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

So there's this thing called the law of unintended consequences.

มันมีสิ่งที่เรียกว่า กฎแห่งผลลัพธ์ที่ไม่ได้จงใจ

I thought it was just like a saying,

ผมเคยคิดว่ามันเป็นแค่คำพูด

but it actually exists, I guess.

แต่ผมเดาว่ามันคงมีอยู่จริง ๆ

There's, like, academic papers about it.

มีรายงานทางวิชาการที่เกี่ยวกับเรื่องนี้

And I'm a designer.

แต่ว่าผมเป็นนักออกแบบ

I don't like unintended consequences.

ผมไม่ชอบผลลัพธ์ที่มาจากความไม่จงใจ

People hire me because they have consequences that they really intend,

ผู้คนจ้างผมเพราะว่า พวกเขาต้องการผลลัพธ์ที่พวกเขาต้องการจริง ๆ

and what they intend is for me to help them achieve those consequences.

และสิ่งที่พวกเขาต้องการก็คือ ให้ผมช่วยพวกเขาไปจนถึงผลลัพธ์นั้น

So I live in fear of unintended consequences.

ดังนั้น ผมจึงกลัวผลลัพธ์ที่ไม่ได้จงใจ

And so this is a story about consequences intended and unintended.

และนี่คือเรื่องราวเกี่ยวกับผลลัพธ์ ที่เกิดขึ้นโดยความจงใจและไม่จงใจ

I got called by an organization called Robin Hood

ผมได้รับการติดต่อจากองค์กร ที่ชื่อว่า โรบิน ฮู้ด

to do a favor for them.

ให้ช่วยเหลือพวกเขา

Robin Hood is based in New York, a wonderful philanthropic organization

โรบิน ฮู้ด ตั้งอยู่ในนิวยอร์ก มันเป็นองค์การการกุศลที่ยอดเยี่ยม

that does what it says in the name.

ซึ่งทำในสิ่งทึ่เป็นอย่างในชื่อนั่นแหละ

They take from rich people, give it to poor people.

พวกเขาเอาเงินจากคนรวยไปแบ่งให้คนจน

In this case, what they wanted to benefit was the New York City school system,

ในกรณีนี้ พวกเขาต้องการทำประโยชน์ ให้กับระบบโรงเรียนของนิวยอร์ก

a huge enterprise that educates more than a million students at a time,

โครงการขนาดใหญ่ที่ให้การศึกษา กับนักเรียนมากกว่าล้านคนในคราวหนึ่ง ๆ

and in buildings that are like this one,

และในตึกอื่น ๆ ที่เหมือนกับตึกนี้

old buildings, big buildings,

ตึกเก่า, ตึกใหญ่

drafty buildings, sometimes buildings that are in disrepair,

ตึกที่ลมผ่านทะลุได้, ตึกที่อยู่ในสภาวะชำรุดทรุดโทรม

certainly buildings that could use a renovation.

แน่นอนว่าพวกมัน เป็นตึกที่สามารถปรับปรุงให้ดีขึ้นได้

Robin Hood had this ambition to improve these buildings in some way,

โรบิน ฮู้ด มีความทะเยอทะยาน ที่จะพัฒนาตึกเหล่านี้ในบางแง่มุม

but what they realized was

แต่สิ่งที่พวกเขาตระหนักได้คือ

to fix the buildings would be too expensive and impractical.

การซ่อมตึกนั้นแพงเกินไป และไม่สมเหตุสมผลในทางปฏิบัติ

So instead they tried to figure out what one room they could go into

แทนที่จะทำอย่างนั้นพวกเขาพยายามหา สักห้องหนึ่งในตึกแต่ละตึก

in each of these buildings, in as many buildings that they could,

ที่พวกเขาอาจเข้าถึงได้ ให้มากตึกที่สุดที่พวกเขาจะทำได้

and fix that one room

และซ่อมห้องห้องนั้น

so that they could improve the lives of the children inside

เพื่อที่พวกเขาจะสามารถ พัฒนาชีวิตของเด็กในห้องเหล่านั้น

as they were studying.

ในขณะที่พวกเขากำลังเรียนอยู่ได้

And what they came up with was the school library,

และสิ่งที่พวกเขาคิดได้ก็คือ ห้องสมุดของโรงเรียน

and they came up with this idea called the Library Initiative.

และพวกเขาก็มีแนวคิดที่เรียกว่า ห้องสมุดแห่งความการริเริ่ม

All the students have to pass through the library.

นักเรียนทุกคนต้องผ่านห้องสมุดนั้น

That's where the books are.

และนั่นคือที่ที่มีหนังสืออยู่

That's where the heart and soul of the school is.

และนั่นคือที่อยู่ของหัวใจและ จิตวิญญาณของโรงเรียน

So let's fix these libraries.

ดังนั้นมาเริ่มซ่อมห้องสมุดเหล่านี้กันเถอะ

So they did this wonderful thing where they brought in

พวกเขาเริ่มทำสิ่งที่น่าเหลื่อเชื่อนี้ ในที่ซี่งพวกเขานำสถาปนิกเข้าไป

first 10, then 20, then more architects,

ตอนแรก 10 คน และ 20 คน และหลังจากนั้นก็มากกว่านั้น

each one of whom was assigned a library to rethink what a library was.

แต่ละคนได้รับหมอบหมาย ให้ไปคิดมาใหม่ว่าห้องสมุดคืออะไร

They trained special librarians.

พวกเขาฝึกอบรมบรรณารักษ์พิเศษ

So they started this mighty enterprise

พวกเขาจึงเริ่มโครงการขนาดใหญ่นี้

to reform public schools by improving these libraries.

เพื่อปฏิรูปโรงเรียนรัฐ ด้วยการพัฒนาห้องสมุดเหล่านี้

Then they called me up and they said, "Could you make a little contribution?"

หลังจากนั้น พวกเขาเรียกผมมา และพูดว่า "คุณพอจะช่วยอะไรบ้างได้ไหม"

I said, "Sure, what do you want me to do?"

ผมพูดว่า "แน่นอน คุณอยากให้ผมทำอะไรล่ะ"

And they said, "Well, we want you to be the graphic designer

และพวกเขาพูดว่า "เราอยากให้คุณเป็นกราฟฟิคดีไซเนอร์

in charge of the whole thing."

ที่มีหน้าที่รับผิดชอบทำทุกอย่าง"

And so I thought, I know what that means. That means I get to design a logo.

ดังนั้น ผมก็เลยคิดว่า ผมรู้ว่ามันหมายอะไร นั่นหมายความว่าผมต้องออกแบบโลโก้

I know how to design that. I design logos.

และผมรู้ว่าต้องออกแบบมันอย่างไร ผมออกแบบโลโก้

That's what people come to me for.

นั่นคิอสิ่งที่ผู้คนต้องการจากผม

So OK, let's design a logo for this thing.

ดังนั้น โอเค มาออกแบบโลโก้สำหรับงานนี้กัน

Easy to do, actually, compared with architecture

จริง ๆ แล้วง่ายครับ เมื่อเทียบกับงานสถาปัตย์

and being a librarian.

และการเป็นบรรณารักษ์

Just do a logo, make a contribution, and then you're out,

แค่ทำโลโก้, เข้ามามีส่วนร่วม และจากนั้นคุณก็หมดหน้าที่แล้ว

and you feel really good about yourself.

และคุณก็จะรู้สึกดีกับตัวเองมาก ๆ

And I'm a great guy and I like to feel good about myself when I do these favors.

ผมเป็นคนดีและผมชอบที่จะรู้สึกดีกับตัวเอง เวลาผมช่วยเหลือคนอื่น

So I thought, let's overdeliver.

ผมจึงคิดว่า ทำมากกว่าที่สั่งดีกว่า

I'm going to give you three logos, all based on this one idea.

ผมจะให้สามโลโก้ที่ทั้งหมดมาจากไอเดียเดียวกันนี้

So you have three options, pick any of the three.

ฉะนั้นคุณมีสามตัวเลือก ให้เลือกจากหนึ่งในสามอัน

They're all great, I said.

ผมพูดว่า พวกมันทั้งหมดนั้นยอดเยี่ยม

So the basic idea was these would be new school libraries

ดังนั้น แนวคิดพื้นฐานก็คือ มันจะเป็นห้องสมุดของโรงเรียน

for New York schools,

สำหรับโรงเรียนในนิวยอร์ก

and so the idea is that it's a new thing, a new idea that needs a new name.

และแนวคิดคือ สิ่งใหม่ ๆ นี้ คือแนวคิดใหม่ ๆ ที่ต้องมีชื่อใหม่

What I wanted to do was dispel the idea that these were musty old libraries,

สิ่งที่ผมอยากทำก็คือ ลบแนวคิดที่ว่า มันคือห้องสมุดเก่าเหม็นอับ

the kind of places that everyone is bored with,

สถานที่ที่ทุกคนต่างรู้สึกเบื่อหน่าย

you know, not your grandparents' library.

แบบที่ไม่ใช่ห้องสมุดสมัยคุณยาย

Don't worry about that at all.

ไม่ต้องกังวลกับเรื่องนั้นอีกเลย

This is going to this new, exciting thing,

มันจะเป็นสิ่งใหม่ สิ่งที่น่าตื่นเต้น

not a boring library.

ไม่ใช่ห้องสมุดที่น่าเบื่อ

So option number one:

ตัวเลือกหมายเลขหนึ่ง

so instead of thinking of it as a library,

แทนที่จะคิดถึงมันในฐานะห้องสมุด

think of it as a place where it is like: do talk, do make loud noises.

คิดถึงสถานที่ที่: พูดคุยได้, ส่งเสียงดังได้

Right? So no shushing, it's like a shush-free zone.

ใช่ไหมครับ ดังนั้นมันจะไม่มีเสียงจุ๊ ๆ เป็นเขตปลอดเสียงจุ๊ ๆ

We're going to call it the Reading Room.

เราจะเรียกมันว่าห้องอ่านหนังสือ

That was option number one. OK, option number two.

นั่นคือตัวเลือกที่หนึ่ง โอเค มาดูตัวเลือกตัวที่สอง

Option number two was, wait for it,

ตัวเลือกที่สองคือ รอมันก่อน

OWL.

เอาล์ (OWL)

I'll meet you at OWL.

ฉันจะไปเจอคุณที่ เอาล์

I'm getting my book from the OWL. Meet you after school down at OWL.

ฉันจะไปเอาหนังสือของฉันมาจาก เอาล์ นัดเจอกับเธอหลังโรงเรียนเลิกที่ เอาล์

I like that, right? Now, what does OWL stand for?

ผมชอบมันนะ ทีนี้ เอาล์ ย่อจากอะไร

Well, it could be One World Library,

มันอาจจะเป็น วัน เวิล์ด ไลบราลี่ [ห้องสมุดสากล]

or it could be Open. Wonder. Learn.

หรืออาจจะเป็น เปิดกว้าง. มหัศจรรย์. เรียนรู้.

Or it could be -- and I figure librarians could figure out other things it could be

หรืออาจจะเป็น -- และผมก็คิดได้ว่า บรรณารักษ์น่าจะคิดออกว่ามันควรจะเป็นอะไร

because they know about words.

เพราะพวกเขารู้เรื่องคำอยู่แล้ว

So other things, right?

ดังนั้นไปที่เรื่องอื่น ๆ กันต่อนะครับ

And then look at this. It's like the eye of the owl.

และดูตรงนี้สิครับ มันเหมือนกับตาของ เอาล์ [นกฮูก]

This is irresistible in my opinion.

ผมคิดว่ามันมีสเน่ห์มาก

But there's even another idea.

แต่มันยังมีอีกแนวคิดหนึ่ง

Option number three.

ตัวเลือกที่สาม

Option number three was based actually on language.

ตัวเลือกที่สามนั้น จริง ๆ แล้วมาจากเรื่องของภาษา

It's the idea that "read" is the past tense of "read,"

มันคือแนวคิดที่ว่า "เรด" [เคยอ่าน] เป็นรูปอดีตของ "รีด" [อ่าน]

and they're both spelled the same way.

และพวกมันทั้งคู่สะกดเหมือนกัน

So why don't we call this place The Red Zone?

แล้วทำไมเราจะไม่เรียกสถานที่นี้ว่า โซนเรด [สีแดง] ล่ะ

I'll meet you at the Red Zone.

ผมจะไปเจอคุณที่โซนแดงนะ

Are you Red? Get Red.

คุณสีแดงหรือเปล่า ไปแดงกันนะ

I'm well Red.

ผมนี่แดงดีสุดๆ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I really loved this idea,

ผมชอบแนวคิดนี้มาก

and I somehow was not focused on the idea

อย่างไรก็ตามผมไม่ได้เน้นไปที่แนวคิด

that librarians as a class are sort of interested in spelling and I don't know.

ที่ว่าบรรณารักษ์เป็นพวกที่ ค่อนข้างสนใจในการสะกดคำ และผมไม่รู้เลย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But sometimes cleverness is more important than spelling,

แต่บางครั้งความฉลาดก็สำคัญกว่าการสะกดคำ

and I thought this would be one of those instances.

และผมคิดว่านี่เป็นหนึ่งในตัวอย่างเหล่านั้น

So usually when I make these presentations

ฉะนั้น บ่อยครั้งเมื่อผมนำเสนอผลงาน

I say there's just one question and the question should be,

มันจะมีแค่เพียงหนึ่งคำถาม และคำถามนั้นก็มักจะเป็น

"How can I thank you, Mike?"

"ผมจะขอบคุณคุณอย่างไรดี ไมค์"

But in this case, the question was more like,

แต่ในกรณีนี้ คำถามเป็นประมาณว่า

"Um, are you kidding?"

"เอ่อ นี่คุณล้อเล่นใช่ไหม"

Because, they said,

เพราะว่าพวกเขาพูดว่า

the premise of all this work

จุดเริ่มต้นของงานทั้งหมดนี้

was that kids were bored with old libraries, musty old libraries.

คือเด็กเหล่านี้รู้สึกเบื่อ กับ ห้องสมุดเก่าเหม็นอับ

They were tired of them.

พวกเขาเบื่อกับมันแล้ว

And instead, they said, these kids have never really seen a library.

แทนที่จะเป็นอย่างนั้น พวกเขาบอกว่า เด็กพวกนี้ไม่เคยเห็นห้องสมุดจริง ๆ มาก่อนเลย

The school libraries in these schools

ห้องสมุดในโรงเรียนเหล่านี้

are really so dilapidated, if they're there at all,

มันชำรุดทรุดโทรมมาก ถ้าพวกเขาจะยังมีห้องสมุดอยู่

that they haven't bored anyone.

มันก็ไม่ได้ทำให้ใครเบื่อ

They haven't even been there to bore anyone at all.

มันไม่ได้มีอยู่ตรงนั้น เพื่อทำให้ใครเบื่อด้วยซ้ำ

So the idea was, just forget about giving it a new name.

ดังนั้นแนวคิดก็คือ ลืมเรื่องการสร้างชื่อใหม่ไปเถอะ

Just call it, one last try, a library.

แค่พยายามเรียกมันว่าห้องสมุดก็พอ

Right? OK.

ตกลงไหม โอเค

So I thought, OK, give it a little oomph?

ดังนั้น ผมเลยคิดว่า เอาล่ะ ทำให้มันมีสเน่ห์สักหน่อยดีไหม

Exclamation point?

จุดเครื่องหมายอัศเจรีย์

Then -- this is because I'm clever --

และ -- นี่เป็นเพราะว่าผมฉลาด

move that into the "i,"

เอามันไปแทนที่ "i"

make it red,

ทำให้มันเป็นสีแดง

and there you have it, the Library Initiative.

และคุณก็จะได้ ห้องสมุดแห่งการริเริ่ม

So I thought, mission accomplished, there's your logo.

ถึงตรงนี้ ผมคิดว่าภารกิจเสร็จสิ้นแล้ว นี่โลโก้ของคุณ

So what's interesting about this logo, an unintended consequence,

สิ่งที่น่าสนใจเกี่ยวกับโลโก้นี้ก็คือ ผลลัพธ์ที่ไม่ได้จงใจ

was that it turned out that they didn't really even need my design

ซึ่งมันกลับกลายเป็นว่าพวกเขาไม่ได้ต้องการ การออกแบบจากผมด้วยซ้ำ

because you could type it any font, you could write it by hand,

เพราะคุณพิมพ์ด้วยฟรอนต์ไหนก็ได้ คุณจะเขียนด้วยมือก็ได้

and when they started sending emails around,

และตอนที่พวกเขาเริ่มส่งอีเมลออกไป

they just would use Shift and 1,

พวกเขาก็แค่กด ชิฟต์ กับ 1

they'd get their own logo just right out of the thing.

พวกเขาก็จะได้โลโก้ของตัวเอง ง่าย ๆ อย่างนั้นเลย

And I thought, well, that's fine.

และผมก็คิดว่า อืม ก็ดีนะ

Feel free to use that logo.

ใช้โลโก้นั้นอย่างอิสระเลย

And then I embarked on the real rollout of this thing --

และหลังจากนั้นผมก็เริ่มทำงาน ผลิตป้ายนี้อย่างจริงจัง

working with every one of the architects

ทำงานกับทุก ๆ ที่เป็นสถาปนิก

to put this logo on the front door of their own library. Right?

เพิ่อจะได้เอาโลโก้นี้ ไปไว้ที่ประตูหน้าของห้องสมุด

นี่คือป้ายใหญ่ครับ

So here's the big rollout.

Basically I'd work with different architects.

โดยหลักแล้ว ผมจะทำงานกับสถาปนิกต่าง ๆ

First Robin Hood was my client. Now these architects were my client.

ทีแรกโรบิน ฮู้ด เป็นลูกค้าของผม ตอนนี้สถาปนิกเหล่านี้เป็นลูกค้าผม

I'd say, "Here's your logo. Put it on the door."

ผมจะพูดว่า "นี่โลโก้ของคุณเอามันไปไว้ที่ประตู"

"Here's your logo. Put it on both doors."

"นี่โลโก้ของคุณเอามันไปไว้ที่ทั้งสองประตู"

"Here's your logo. Put it off to the side."

"นี่โลโก้ของคุณเอามันไปไว้ที่ด้านข้าง"

"Here's your logo repeated all over to the top."

"นี่โลโก้ของคุณเอามันไปไว้ให้ทั่วทางข้างบน"

So everything was going swimmingly.

ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น

I just was saying, "Here's your logo. Here's your logo."

ผมแค่พูดว่า "นี่โลโก้ของคุณ นี่โลโก้ของคุณ"

Then I got a call from one of the architects,

จากนั้นผมก็ได้รับโทรศัพท์จากสถาปนิกคนหนึ่ง

a guy named Richard Lewis, and he says, "I've got a problem.

ชายที่ชื่อ ริชาร์ด เลวิส และเขาก็พูดว่า "ผมมีปัญหา

You're the graphics guy. Can you solve it?"

คุณเป็นคนออกแบบ คุณช่วยแก้ปัญหานี่ได้ไหม"

And I said, OK, sure."

ผมพูดว่า "ได้สิ แน่นอน"

And he said, "The problem is that there's a space

และเขาก็พูดว่า "ปัญหาก็คือมันมีช่องว่าง

between the shelf and the ceiling."

ระหว่างชั้นวางกับเพดาน"

So that sounds like an architectural issue to me,

นั่นฟังดูเหมือนปัญหาทางสถาปัตยกรรมสำหรับผม

not a graphic design issue, so I'm, "Go on."

ไม่ใช่ปัญหาด้านการออกแบบ ผมก็เลยตอบไปว่า "แล้วไงต่อ"

And Richard says, "Well, the top shelf has to be low enough

และริชาร์ดบอกว่า "ชั้นบนสุดต้องต่ำมากพอ

for the kid to reach it,

ที่จะให้เด็กเอื้อมถึงได้

but I'm in a big old building, and the ceilings are really high,

แต่ผมอยู่ในตึกเก่าขนาดใหญ่ และเพดานก็สูงมาก

so actually I've got all this space up there

ผมก็เลยมีช่องว่างข้างบนนี้

and I need something like a mural."

และผมอยากได้อะไรที่เป็นภาพวาดบนผนัง"

And I'm like, "Whoa, you know, I'm a logo designer.

และผมก็แบบ "โว้ว คุณก็รู้ว่าผมเป็นนักออกแบบโลโก้นะ

I'm not Diego Rivera or something.

ผมไม่ใช่ ดิเอโก ริเวรา หรืออะไรแบบนั้น

I'm not a muralist."

ผมไม่ใช่ช่างเขียนภาพฝาผนัง"

And so he said, "But can't you think of anything?"

จากนั้นเขาก็พูดว่า "แต่คุณพอจะคิดอะไรหน่อยไม่ได้เหรอ"

So I said, "OK, what if we just took pictures of the kids in the school

ผมก็เลยพูดว่า "โอเค จะเป็นไงถ้าเราลองถ่ายรูปเด็ก ๆ ในโรงเรียน

and just put them around the top of the thing,

แล้วก็ติดมันรอบ ๆ ข้างบนนั่น

and maybe that could work."

บางทีมันอาจจะใช้ได้ก็ได้นะ"

And my wife is a photographer,

และภรรยาของผมก็เป็นช่างถ่ายรูป

and I said, "Dorothy, there's no budget,

ผมบอกกับเธอว่า "โดโรธี เราไม่มีเงินงบนะ

can you come to this school in east New York, take these pictures?"

เธอจะพอมาที่โรงเรียนที่นิวยอร์กตะวันออก และถ่ายรูปพวกนี้ได้ไหม"

And she did,

แล้วเธอก็ทำ

and if you go in Richard's library,

และถ้าคุณไปที่ห้องสมุดริชาร์ด

which is one of the first that opened,

ซึ่งมันเป็นที่แรก ๆ ที่เปิด

it has this glorious frieze of, like, the heroes of the school,

มันมีรูปภาพอันงดงาม เหมือนกับเป็นฮีโร่ของโรงเรียนนี้

oversized, looking down

มีขนาดใหญ่กว่าของจริง มองลงมา

into the little dollhouse of the real library, right?

ในบ้านตุ็กตาขนาดเล็กของห้องสมุดจริง

And the kids were great, hand-selected by the principals

เด็กพวกนั้นยอดเยี่ยม พวกเขาถูกคัดเลือกมาอย่างดีจากอาจารย์ใหญ่

and the librarian.

และบรรณารักษ์

It just kind of created this heroic atmosphere in this library,

มันค่อนข้างสร้างบรรยากาศของฮีโร่ในห้องสมุด

this very dignified setting below and the joy of the children above.

สถานที่เบื้องล่างที่ดูสง่างาม และความสดใสของเด็ก ๆ ตรงข้างบนนี้

So naturally all the other librarians in the other schools see this

โดยธรรมชาติ เมื่อบรรณารักษ์ที่โรงเรียนอื่นมาพบเห็นมัน

and they said, well, we want murals too.

พวกเขาก็พูดว่า เราต้องการภาพวาดบนฝาผนังเหมือนกัน

And I'm like, OK.

และผมก็แบบ โอเค

So then I think, well, it can't be the same mural every time,

จากนั้นผมก็คิดว่า โอเค มันเป็นภาพฝาผนังแบบเดิมทุกครั้งไม่ได้

so Dorothy did another one, and then she did another one,

โดโรธีก็เลยทำอีกอัน และจากนั้นเธอก็ทำอีกอัน

but then we needed more help,

แต่เราต้องการความช่วยเหลือมากกว่านี้

so I called an illustrator I knew named Lynn Pauley,

ดังนั้นผมจึงเรียกนักวาดภาพประกอบที่ผมรู้จัก เขามีชื่อว่า ลินน์ พอลลี

and Lynn did these beautiful paintings of the kids.

และลินน์ก็วาดรูปสวย ๆ ให้กับเด็กเหล่านี้

Then I called a guy named Charles Wilkin at a place called Automatic Design.

จากนั้นผมเรียก ชาร์ลส์ วิลกิ้น ให้ทำงานที่สถานที่ที่เรียกว่า ออโตเมติก ดีไซน์

He did these amazing collages.

เขาก็ทำภาพปะติดอันน่าทึ่งเหล่านี้

We had Rafael Esquer

เรามี ราฟาเอล อีสไควเออร์

do these great silhouettes.

ที่ทำภาพเงาที่ยอดเยี่ยมเหล่านี้

He would work with the kids, asking for words,

เขาทำงานกับเด็ก ๆ ขอความเห็นจากพวกเขา

and then based on those prompts,

และใช้สิ่งที่ได้จากแรงบันดาลใจเหล่านั้น

come up with this little, delirious kind of constellation

สร้างสรรค์เป็นงาน ที่คล้ายกับกลุ่มดาวเล็ก ๆ ที่ดูบ้าคลั่ง

of silhouettes of things that are in books.

ของรูปเงาของสิ่งที่อยู่ในหนังสือ

Peter Arkle interviewed the kids

ปีเตอร์ อาเคิล สัมภาษณ์เด็ก ๆ

and had them talk about their favorite books

และให้พวกเขาพูดเกี่ยวกับหนังสือเล่มโปรด

and he put their testimony as a frieze up there.

และเขาก็นำคำพูดของเด็ก ๆ ขึ้นเป็นภาพสลักข้างบนนั้น

Stefan Sagmeister worked with Yuko Shimizu

สเตฟาน แซคไมส์เตอร์ ทำงานกับยูโกะ ชิมิซุ

and they did this amazing manga-style statement,

และพวกเขาก็ทำข้อความแบบแนวการ์ตูนมังงะ

"Everyone who is honest is interesting,"

"ทุกคนที่ซื่อสัตย์นั้นล้วนแต่น่าสนใจ"

that goes all the way around.

ซึ่งไปวางตัวไปโดยรอบ

Christoph Niemann, brilliant illustrator,

คริสตอร์ฟ นีแมนน์ นักวาดภาพประกอบที่ยอดเยี่ยม

did a whole series of things

ทำงานมากมายเหล่านี้

where he embedded books into the faces and characters

ที่ซึ่งเขาทำการฝังหนังสือ เข้าไปในหน้าและในตัวละคร

and images and places that you find in the books.

และในรูปภาพและในสถานที่ที่คุณเจอในหนังสือ

And then even Maira Kalman

และแม้กระทั่ง มาเรีย คาลแมน

did this amazing cryptic installation of objects and words

ก็ติดตั้งวัตถุและคำพูด ที่แฝงความหมายซ่อนเร้นอันน่าทึ่งเหล่านี้

that kind of go all around and will fascinate students

ซึ่งมีอยู่รอบ ๆ และทำให้นักเรียนตื่นตาตื่นใจ

for as long as it's up there.

ตราบใดที่มันยังอยู่ข้างบนนี้

So this was really satisfying,

มันน่าพึงพอใจมาก ๆ ครับ

and basically my role here was reading a series of dimensions to these artists,

และโดยหลักแล้ว หน้าที่ของผมก็คือ เข้าใจมิติต่าง ๆ ของศิลปินเหล่านี้

and I would say,

และผมจะบอกว่า

"Three feet by 15 feet, whatever you want.

"สามฟุตคูณสิบห้าฟุต เอาที่คุณสบายใจเลย

Let me know if you have any problem with that."

ถ้าคุณมีปัญหาอะไรก็บอกผมด้วยแล้วกัน"

And they would go and install these. It just was the greatest thing.

และพวกเขาก็จะไปติดตั้งงานพวกนี้ มันเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุด

But the greatest thing, actually, was --

แต่สิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุด จริง ๆ แล้วก็คือ --

Every once in a while,

ก็มีเป็นบางครั้งบางคราว

I'd get, like, an invitation in the mail made of construction paper,

ที่ผมได้รับบัตรเชิญจากจดหมาย ซึ่งทำจากกระดาษสีน้ำตาล

and it would say, "You are invited to the opening of our new library."

และมันเขียนว่า "คุณได้รับเชิญ ให้ไปงานเปิดตัวห้องสมุดใหม่ของเรา"

So you'd go to the library, say, you'd go to PS10,

คุณก็จะไปที่ห้องสมุด คุณจะไปพีเอสเท็น (PS10)

and you'd go inside.

และคุณจะเข้าไปข้างใน

There'd be balloons, there'd be a student ambassador,

ในนั้นจะมีพวกลูกโป่ง มีตัวแทนนักเรียน

there'd be speeches that were read,

มีการอ่านสุนทรพจน์

poetry that was written specifically for the opening,

บทกลอนถูกแต่งขึ้นเป็นพิเศษเพื่องานเปิดตัว

dignitaries would present people with certificates,

บุคคลสำคัญจะมามอบประกาศนียบัตร

and the whole thing was just a delirious, fun party.

และทั้งหมดนั้นก็น่าตื่นเต้นมาก เป็นปาร์ตื้ที่สนุกสนาน

So I loved going to these things.

ผมจึงรักที่จะไปงานแบบนี้

I would stand there dressed like this, obviously not belonging,

ผมจะแต่งตัวแบบนี้ และยืนอยู่แบบเก้ ๆ กัง ๆ

and someone would say, "What are you doing here, mister?"

และบางคนก็จะพูดว่า "คุณมาทำอะไรที่นี่เหรอ"

And I'd say, "Well, I'm part of the team that designed this place."

ผมก็จะตอบว่า "คือ ผมเป็นส่วนหนึ่ง ของคณะทำงานที่ออกแบบที่นี่ครับ"

And they'd said, "You do these shelves?"

และพวกเขาก็จะพูดว่า "คุณทำชั้นเหล่านี้เหรอ"

And I said, "No." "You took the pictures up above."

ผมพูดว่า "เปล่าครับ" "คุณถ่ายรูปข้างบนนั้นเหรอ"

"No."

"เปล่า"

"Well, what did you do?"

"แล้วคุณทำอะไรล่ะ"

"You know when you came in? The sign over the door?"

"คุณสังเกตหรือเปล่าครับ ตอนที่คุณเข้ามาน่ะ" "สัญลักษณ์ตรงประตูน่ะครับ"

"The sign that says library?"

"สัญลักษณ์ที่เขียนว่าห้องสมุดน่ะหรอ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

"Yeah, I did that!"

"ใช่ ผมทำมันเอง"

And then they'd sort of go, "OK. Nice work if you can get it."

และพวกเขาจะพูดประมาณว่า "โอเค งานดีมากถ้าคุณเข้าใจมัน"

So it was so satisfying going to these little openings

ครับ มันน่าเบิกบานใจมาก ที่ได้ไปงานเปิดตัวเล็ก ๆ พวกนี้

despite the fact that I was kind of largely ignored or humiliated,

แม้ว่าผมมักจะถูกเมินหรือหัวเราะเยาะ

but it was actually fun going to the openings,

แต่มันจริง ๆ แล้ว มันสนุกครับที่ได้ไปงานเปิดตัว

so I decided that I wanted to get the people in my office

ดังนั้นผมจึงตัดสินใจว่า ผมอยากพาคนในออฟฟิศของผม

who had worked on these projects, get the illustrators and photographers,

ที่ทำโครงการเหล่านี้ ทั้งนักวาดภาพประกอบและนักถ่ายภาพ

and I said, why don't we rent a van

และผมพูดว่า ทำไมเราไม่เช่ารถตู้

and drive around the five boroughs of New York

และขับรอบ ๆ เขตเมือง ทั้งห้าเมืองในนิวยอร์ก

and see how many we could hit at one time.

และดูว่าเราจะไปได้กี่ที่ในครั้งหนึ่ง ๆ

And eventually there were going to be 60 of these libraries,

และท้ายที่สุดแล้ว มันจะมีห้องสมุดประมาณ 60 แห่ง

so we probably got to see maybe half a dozen in one long day.

ถ้าเราใช้เวลาทั้งวัน เราน่าจะไปเยี่ยมได้ประมาณหกแห่ง

And the best thing of all was meeting these librarians

และสิ่งที่ดีที่สุดคือ การไปพบเหล่าบรรณารักษ์ทั้งหลาย

who kind of were running these, took possession of these places

ผู้ซึ่งบริหารที่เหล่านี้ คอยดูแลสถานที่เหล่านี้

like their private stage upon which they were invited

เฉกเช่นว่าพวกมันเป็นสถานที่ส่วนตัว ที่พวกเขาได้รับเชิญมา

to mesmerize their students and bring the books to life,

ให้พวกนักเรียนได้ดื่มด่ำ และทำให้หนังสือมีชีวิตชีวา

and it was just this really exciting experience

และมันก็คือประสบการณ์ที่น่าตื่นเต้น

for all of us to actually see these things in action.

สำหรับพวกเราทุกคน ที่จะเห็นสิ่งเหล่านี้ออกมาเป็นรูปธรรม

So we spent a long day doing this

ฉะนั้น เราใช้เวลาทั้งวันในการทำสิ่งนี้

and we were in the very last library.

และเราก็อยู่ในห้องสมุดที่สุดท้าย

It was still winter, because it got dark early,

มันยังเป็นช่วงฤดูหนาวเพราะมันมืดเร็ว

and the librarian says,

และบรรณารักษ์ก็พูดว่า

"I'm about to close down. So really nice having you here.

"ฉันกำลังจะปิดอยู่พอดี แต่ดีมากเลยที่คุณอยู่ที่นี่

Hey, wait a second, do you want to see how I turn off the lights?"

เฮ้ รอสักครู่นะ คุณอยากเห็นไหม ว่าฉันปิดไฟยังไง"

I'm like, "OK."

ผมก็แบบ "โอเค"

And she said, "I have this special way that I do it."

และเธอก็พูดว่า "ฉันมีวิธีปิดไฟแบบพิเศษนะ"

And then she showed me.

และจากนั้นเธอก็แสดงให้ผมดู

What she did was she turned out every light one by one by one by one,

และสิ่งที่เธอทำคือเธอปิดไฟทุกดวง ทีละดวง ทีละดวง

and the last light she left on

และไฟดวงสุดท้ายที่เธอเหลืออยู่

was the light that illuminated the kids' faces,

คือไฟที่ฉายแสงไปที่หน้าของเด็ก ๆ

and she said, "That's the last light I turn off every night,

และเธอพูดว่า "นั่นเป็นไฟดวงสุดท้าย ที่ฉันเหลือไว้ทุกคืน

because I like to remind myself why I come to work."

เพราะฉันอยากเตือนตัวเองว่า เพราะอะไรฉันถึงมาทำงานที่นี่"

So when I started this whole thing,

ครับ ตอนที่ผมเริ่มงานทั้งหมดนี้

remember, it was just about designing that logo

จำได้ไหม มันเป็นแค่การออกแบบโลโก้

and being clever, come up with a new name?

และทำให้ฉลาดไว้ พร้อมกับคิดชื่อใหม่ ใช่ไหมครับ

The unintended consequence here,

นี่คือผลลัพธ์ที่ไม่ได้จงใจ

which I would like to take credit for

ซึ่งผมอยากจะยกความดีความชอบให้กับตัวเอง

and like to think I can think through the experience to that extent,

และผมคิดว่าผมสามารถคิด ผ่านประสบการณ์ในลักษณะนั้นได้

but I can't.

แต่ว่าผมไม่สามารกทำได้

I was just focused on a foot ahead of me, as far as I could reach with my own hands.

ผมแค่จดจ่ออยู่กับเบื้องหน้า ที่ไกลพอที่ผมจะสามารถเอื้อมถึง

Instead, way off in the distance

แทนที่จะเป็นอย่างนั้น ระยะที่ไกลกว่านั้น

was a librarian

คือบรรณารักษ์

who was going to find the chain of consequences

ผู้ที่ได้เจอห่วงโซ่ของผลลัพธ์

that we had set in motion,

ที่พวกเราได้สานต่อให้เดินหน้า

a source of inspiration

แหล่งของแรงบันดาลใจ

so that she in this case could do her work really well.

ฉะนั้นในกรณีนี้ เธอสามารถทำงานของเธอได้อย่างดีเยี่ยม

40,000 kids a year are affected by these libraries.

เด็ก 40,000 คนต่อปี ได้รับอิทธิพลจากบรรณารักษ์เหล่านี้

They've been happening for more than 10 years now,

เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นมานานกว่า 10 ปีแล้วตอนนี้

so those librarians have kind of turned on a generation of children to books

ดังนั้นบรรณารักษ์เหล่านี้ ได้สร้างยุคของเด็กกับหนังสือ

and so it's been a thrill to find out

และมันจึงน่าตื่นเต้นที่จะค้นพบว่า

that sometimes unintended consequences are the best consequences.

บางครั้งผลลัพธ์ที่ไม่ได้จงใจนั้น เป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุด

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)