How to design a library that makes kids want to read | Michael Bierut

Translator: Simin Kazemi Reviewer: shirin etebar

خب، یک چیزی هست که به آن قانون پیامدهای ناخواسته می‌گویند.

فکر می‌کردم صرفاً یک اصطلاح باشد اما ظاهراً واقعاً چنین قانونی وجود دارد.

So there's this thing called the law of unintended consequences.

در واقع حتی مقالات آکادمیک درباره‌اش نوشته‌اند.

و من طراح هستم.

من از پیامدهای ناخواسته خوشم نمی‌آید.

I thought it was just like a saying,

but it actually exists, I guess.

مردم من را استخدام می‌کنند چون پیامدهایی را واقعاً می‌خواهند

There's, like, academic papers about it.

And I'm a designer.

و می‌خواهند که من کمکشان کنم تا به آن پیامدها دست یابند.

I don't like unintended consequences.

People hire me because they have consequences that they really intend,

پس من در ترس از پیامدهای ناخواسته زندگی می‌کنم.

پس این داستان درباره‌ی پیامدهای خواسته و ناخواسته است.

and what they intend is for me to help them achieve those consequences.

So I live in fear of unintended consequences.

موسسه‌ای به نام رابین‌هود با من تماس گرفت

And so this is a story about consequences intended and unintended.

تا به آن‌ها لطفی بکنم.

موسسه‌ی رابین‌هود در نیویورک است و سازمان خیریه‌ای معرکه است

I got called by an organization called Robin Hood

که همان کاری را می‌کند که از اسمش پیداست.

آن‌ها از ثروتمندان می‌گیرند و به فقرا می‌دهند.

to do a favor for them.

Robin Hood is based in New York, a wonderful philanthropic organization

در این مورد، می‌خواستند به نفع مدارس دولتی شهر نیویورک کاری کنند،

that does what it says in the name.

They take from rich people, give it to poor people.

یعنی به نفع بنگاهی عظیم که همزمان به بیش از یک‌میلیون دانش‌آموز آموزش می‌دهد،

In this case, what they wanted to benefit was the New York City school system,

و در ساختمان‌هایی مانند این یکی،

ساختمان‌هایی قدیمی، ساختمان‌هایی بزرگ،

a huge enterprise that educates more than a million students at a time,

ساختمان‌هایی بادگیر، گاهی ساختمان‌هایی که مایه‌ی نومیدی هستند،

مطمئناً ساختمان‌هایی که می‌توانند از بازسازی بهره ببرند.

and in buildings that are like this one,

موسسه‌ی رابین‌هود بلندپروازی می‌کرد که به‌نحوی این ساختمان‌ها را بازسازی کند

old buildings, big buildings,

drafty buildings, sometimes buildings that are in disrepair,

اما متوجه شدند که

تعمیر این ساختمان‌ها بیش‌ازحد هزینه‌بر و غیرعملی خواهد شد.

certainly buildings that could use a renovation.

Robin Hood had this ambition to improve these buildings in some way,

پس در عوض، تلاش کردند کشف کنند به کدام اتاق مدرسه می‌توانند بروند

but what they realized was

to fix the buildings would be too expensive and impractical.

در هر کدام از این ساختمان‌ها و در تعداد هرچه بیشتری از ساختمان‌ها که می‌توانستند

So instead they tried to figure out what one room they could go into

و فقط همان یک اتاق را تعمیر کنند

تا بتوانند زندگی کودکانی را که در آن ساختمان درس می‌خوانند، بهبود دهند

in each of these buildings, in as many buildings that they could,

و نتیجه، کتابخانه‌ی مدرسه بود

and fix that one room

و این ایده‌ی نوآوری کتابخانه‌ای به ذهنشان رسید.

so that they could improve the lives of the children inside

همه‌ی این دانش‌آموزان باید از کتابخانه رد شوند.

as they were studying.

کتابخانه کتاب‌ها را دارد.

And what they came up with was the school library,

کتابخانه قلب و روح مدرسه را در خود دارد.

and they came up with this idea called the Library Initiative.

پس بیایید این کتابخانه‌ها را تعمیر کنیم.

All the students have to pass through the library.

پس این کار معرکه را کردند که

اول ۱۰ و بعد ۲۰ و بعد تعداد بیشتری معمار را آوردند

That's where the books are.

That's where the heart and soul of the school is.

که هر کدامشان مسئول یک کتابخانه شد تا از نو فکر کند که یک کتابخانه چیست.

So let's fix these libraries.

So they did this wonderful thing where they brought in

کتابدارهای ویژه‌ای را هم آموزش دادند.

first 10, then 20, then more architects,

پس این اقدام پُراهمیت را آغاز کردند

که مدارس دولتی را با بهبود این کتابخانه‌ها بهسازی کنند.

each one of whom was assigned a library to rethink what a library was.

بعد با من تماس گرفتند و گفتند: «می‌شود یک‌کمی مشارکت کنی؟»

They trained special librarians.

So they started this mighty enterprise

گفتم: «البته، از من چه می‌خواهید؟»

to reform public schools by improving these libraries.

و گفتند: «خب، می‌خواهیم طراح گرافیکی باشی که مسئول همه‌چیز این پروژه است.»

Then they called me up and they said, "Could you make a little contribution?"

و من با خودم گفتم که می‌دانم معنایش چیست، یعنی باید لوگو طراحی کنم.

I said, "Sure, what do you want me to do?"

And they said, "Well, we want you to be the graphic designer

من می‌دانم چطور طراحی‌اش کنم. کار من طراحی لوگو است.

برای همین لوگوها مردم سراغ من می‌آیند.

in charge of the whole thing."

پس بیایید برای این کار لوگو طراحی کنیم.

And so I thought, I know what that means. That means I get to design a logo.

کار آسانی است، در واقع، در مقایسه با معماری و کتابداربودن.

I know how to design that. I design logos.

فقط یک لوگو طراحی کن، مشارکت کن، و بعد رها خواهی بود

That's what people come to me for.

So OK, let's design a logo for this thing.

و نسبت به خودت حس خیلی خوبی خواهی داشت.

Easy to do, actually, compared with architecture

من معرکه‌ام و می‌خواهم وقتی از این لطف‌ها می‌کنم، به خودم احساس خوبی داشته باشم.

and being a librarian.

Just do a logo, make a contribution, and then you're out,

پس با خودم گفتم لوگوهای بیشتری تحویل می‌دهم.

and you feel really good about yourself.

می‌خواهم به شما سه لوگو بدهم که همه بر اساس همین یک ایده‌اند.

And I'm a great guy and I like to feel good about myself when I do these favors.

پس سه گزینه دارید، یکی‌شان را انتخاب کنید.

گفتم که همه عالی هستند.

So I thought, let's overdeliver.

پس ایده‌ی اصلی این بود که این‌ها کتابخانه‌های جدید مدارس هستند

I'm going to give you three logos, all based on this one idea.

برای مدارس نیویورک

So you have three options, pick any of the three.

و در نتیجه ایده این است که چیز جدیدی است، ایده‌ی جدیدی است که نام جدید لازم دارد.

They're all great, I said.

So the basic idea was these would be new school libraries

می‌خواستم این برداشت را از بین ببرم که این‌ها کتابخانه‌های نم‌زده و قدیمی هستند،

for New York schools,

and so the idea is that it's a new thing, a new idea that needs a new name.

یعنی از آن جاهایی که همه حوصله‌شان سر می‌رود،

What I wanted to do was dispel the idea that these were musty old libraries,

در واقع، کتابخانه‌های اجدادتان نیستند.

اصلاً نگرانش نباشید.

قرار است چیز جدید و هیجان‌انگیزی باشد، نه کتابخانه‌ای حوصله‌سربَر.

the kind of places that everyone is bored with,

پس گزینه‌ی شماره‌ی یک:

you know, not your grandparents' library.

به‌جای این که به چشم یک کتابخانه ببینیدش،

Don't worry about that at all.

به‌عنوان جایی ببینیدش که این شکلی است: حتماً حرف بزنید، حتماً حسابی سرووصدا کنید.

This is going to this new, exciting thing,

not a boring library.

قبول؟ پس هیس‌کردن ممنوع، انگار جایی است که حق ندارید به کسی بگویید هیس، ساکت.

So option number one:

so instead of thinking of it as a library,

think of it as a place where it is like: do talk, do make loud noises.

قرار است به آن بگوییم اتاق مطالعه.

این گزینه‌ی شماره‌ی یک بود. خب، گزینه‌ی شماره‌ی دو.

Right? So no shushing, it's like a shush-free zone.

گزینه‌ی شماره‌ی بود این بود که، یک‌کم انتظارش را بکشید.

We're going to call it the Reading Room.

اَوول (سرواژه‌ای به‌معنای جغد).

That was option number one. OK, option number two.

در اَوول می‌بینمت.

از اَوول دارم کتابم را می‌گیرم. بعد از مدرسه در اَوول هم را می‌بینیم.

Option number two was, wait for it,

من دوستش دارم. حالا اَوول سرواژه‌ی چه واژه‌هایی است؟

OWL.

می‌تواند سرواژه‌ی واژه‌هایی به‌معنای «کتابخانه‌ی یک جهان» باشد،

I'll meet you at OWL.

I'm getting my book from the OWL. Meet you after school down at OWL.

یا «باز کن. شگفت‌زده شو. بیاموز.» باشد.

یا می‌تواند -- و به نظرم کتابدارها می‌توانند معناهای دیگری بیایند

I like that, right? Now, what does OWL stand for?

Well, it could be One World Library,

چون آن‌ها درباره‌ی واژه‌ها می‌دانند.

or it could be Open. Wonder. Learn.

پس چیزهای دیگری هم هست.

و حالا این را ببینید. شبیه چشم جغد است.

Or it could be -- and I figure librarians could figure out other things it could be

به نظر من نمی‌توان در برابرش مقاومت کرد.

هنوز یک گزینه‌ی دیگر هم هست.

because they know about words.

گزینه‌ی شماره‌ی سه.

So other things, right?

گزینه‌ی شماره‌ی سه در واقع بر اساس زبان بود.

And then look at this. It's like the eye of the owl.

چون در انگلیسی هم برای «خواند» و هم برای «بخوان»، یک املا داریم: read (رِد)

This is irresistible in my opinion.

But there's even another idea.

Option number three.

پس چرا اینجا را منطقه‌ی رِد (قرمز) ننامیم که مثل رِد به‌معنای «خواند» تلفظ می‌شود؟!

Option number three was based actually on language.

It's the idea that "read" is the past tense of "read,"

در منطقه‌ی رِد می‌بینمت.

آیا تو هم رِد هستی؟ رِد شو.

and they're both spelled the same way.

So why don't we call this place The Red Zone?

من حسابی رِد هستم.

(خنده)

من خیلی این ایده را دوست داشتم

I'll meet you at the Red Zone.

و به‌نوعی حواسم به این موضوع نبود که

Are you Red? Get Red.

کتابدارها به‌عنوان طبقه‌ی اجتماعی جذب بازی با املای واژه‌ها می‌شوند و... بگذریم.

I'm well Red.

(Laughter)

I really loved this idea,

and I somehow was not focused on the idea

(خنده)

that librarians as a class are sort of interested in spelling and I don't know.

اما بعضی موقع‌ها باهوش‌بودن مهم‌تر از املای واژه‌هاست

و به نظرم آمد این هم از همان موقع‌هاست.

(Laughter)

راستش معمولاً وقتی از این ارائه‌ها دارم،

But sometimes cleverness is more important than spelling,

می‌گویم که فقط یک پرسش باقی مانده و آن پرسش این است که

«چگونه می‌توانم از تو تشکر کنم، مارک؟»

and I thought this would be one of those instances.

اما در این مورد، پرسش بیشتر این بود:

So usually when I make these presentations

«اِم، داری شوخی می‌کنی؟!»

I say there's just one question and the question should be,

چون آن‌ها گفتند --

"How can I thank you, Mike?"

فرضیه‌ی پشت همه‌ی این کارها

But in this case, the question was more like,

این بود که بچه‌ها از کتابخانه‌های قدیمی، قدیمی و نم‌زده، دل‌زده شده بودند.

"Um, are you kidding?"

از این کتابخانه‌ها خسته شده بودند.

Because, they said,

و در عوض، آن‌ها گفتند که این بچه‌ها تابه‌حال هیچ کتابخانه‌ای ندیده‌اند.

the premise of all this work

was that kids were bored with old libraries, musty old libraries.

کتابخانه‌های این مدارس حقیقتاً مخروبه هستند، اگر اصلاً وجود داشته باشند،

They were tired of them.

And instead, they said, these kids have never really seen a library.

تا حدی که تابه‌حال حوصله‌ی کسی را سر نبرده‌اند.

اصلاً وجود خارجی نداشته‌اند که بخواهند حوصله‌ی کسی را سر ببرند.

The school libraries in these schools

are really so dilapidated, if they're there at all,

پس ایده این بود که فراموش کن که نامی جدید روی آن بگذاری.

that they haven't bored anyone.

فقط، محض آخرین فرصتت، به آن بگو کتابخانه.

They haven't even been there to bore anyone at all.

قبول؟ باشد.

So the idea was, just forget about giving it a new name.

پس به این فکر کردم که خب، کمی شور و شر به آن بدهیم؟

Just call it, one last try, a library.

مثلاً علامت تعجب؟

بعد -- چون من خیلی باهوشم --

آن را به‌جای حرف «آی» ببریم،

Right? OK.

So I thought, OK, give it a little oomph?

قرمزش کنیم

و به آن چیزی که می‌خواستیم رسیدیم: نوآوری کتابخانه‌ای.

Exclamation point?

پس با خودم گفتم، ماموریت انجام شد، این هم لوگوی شما.

Then -- this is because I'm clever --

move that into the "i,"

خب چیزی که درباره‌ی این لوگو جالب است، یک پیامد ناخواسته،

make it red,

and there you have it, the Library Initiative.

این بود که معلوم شد اصلاً حتی به طراحی من نیازی نداشتند

So I thought, mission accomplished, there's your logo.

چون می‌توانید با هر فونتی آن را بنویسید، با دست‌خط خودتان بنویسید،

So what's interesting about this logo, an unintended consequence,

و بعد وقتی شروع کردند به خیلی‌ها ایمیل بفرستند،

was that it turned out that they didn't really even need my design

فقط لازم بود با دکمه‌های شیفت و یک لوگویشان را در یک حرکت، بنویسند.

because you could type it any font, you could write it by hand,

و با خودم گفتم که، خب، مشکلی نیست.

and when they started sending emails around,

آزادانه از آن لوگو استفاده کنید.

و بعد من به جریان واقعی معرفی آن پیوستم --

they just would use Shift and 1,

they'd get their own logo just right out of the thing.

با یک‌به‌یک معماران همکاری کردم

And I thought, well, that's fine.

تا این لوگو را روی در ورودی کتابخانه‌ی خودشان بزنند.

Feel free to use that logo.

And then I embarked on the real rollout of this thing --

پس این معرفی اصلی بود.

در اصل، من با معمارهای مختلفی کار می‌کردم.

working with every one of the architects

اول، رابین‌هود مشتری من بود. حالا این معمارها مشتریان من بودند.

to put this logo on the front door of their own library. Right?

می‌گفتم: «این لوگوی شماست. روی در بزنیدش.»

So here's the big rollout.

Basically I'd work with different architects.

«این لوگوی شماست. روی هر دو در بزنیدش.»

First Robin Hood was my client. Now these architects were my client.

«این لوگوی شماست. ببریدش آن گوشه.»

«این لوگوی شماست. چندین بار آن بالا تکرارش کنید.»

I'd say, "Here's your logo. Put it on the door."

همه‌چیز داشت به‌آسانی و باموفقیت پیش می‌رفت.

"Here's your logo. Put it on both doors."

فقط داشتم می‌گفتم: «این لوگوی شماست. این لوگوی شماست.»

"Here's your logo. Put it off to the side."

بعد یکی از معماران با من تماس گرفت،

"Here's your logo repeated all over to the top."

نامش ریچارد لوئیس بود و گفت: «مشکلی دارم.

So everything was going swimmingly.

شما گرافیک‌کار هستید. می‌توانید حلش کنید؟»

I just was saying, "Here's your logo. Here's your logo."

و من گفتم:« اوکی. حتماً.»

Then I got a call from one of the architects,

و او گفت: «مشکل این است که یک فضای خالی بین قفسه‌ها و سقف است.»

a guy named Richard Lewis, and he says, "I've got a problem.

راستش، به نظر من مشکل معماری‌طور بود،

You're the graphics guy. Can you solve it?"

نه مشکل گرافیکی‌طور پس گفتم: «بیشتر بگو.»

And I said, OK, sure."

And he said, "The problem is that there's a space

و ریچارد گفت: «خب، قفسه‌ی بالایی باید انقدر پایین باشد که دست بچه‌ها به آن برسد،

between the shelf and the ceiling."

So that sounds like an architectural issue to me,

اما من در یک ساختمان بزرگ و قدیمی هستم و سقف‌ها حسابی بلندند،

not a graphic design issue, so I'm, "Go on."

پس در واقع این همه فضای خالی آن بالا دارم

And Richard says, "Well, the top shelf has to be low enough

و چیزی شبیه دیوارنگاره می‌خواهم.»

for the kid to reach it,

و من گفتم: «اوه، می‌دانی، من طراح لوگو هستم.

but I'm in a big old building, and the ceilings are really high,

من دیه‌گو ریوِرایی چیزی نیستم که.

so actually I've got all this space up there

من دیوارنگاری بلد نیستم.»

and I need something like a mural."

و خب او گفت: «اما نمی‌توانی به یک چیزی فکر کنی؟»

And I'm like, "Whoa, you know, I'm a logo designer.

و من گفتم : «باشد، اگر صرفاً عکس بچه‌های مدرسه را بگیریم

I'm not Diego Rivera or something.

I'm not a muralist."

And so he said, "But can't you think of anything?"

و بعد آن‌ها را آن بالا بزنیم، شاید جواب بدهد.»

So I said, "OK, what if we just took pictures of the kids in the school

و همسر من عکاس است

و گفتم: «دوروتی، هیچ بودجه‌ای وسط نیست،

می‌توانی به این مدرسه در شرق نیویورک بیایی و این عکس‌ها را بگیری؟»

and just put them around the top of the thing,

and maybe that could work."

و او هم این کار را کرد و اگر به کتابخانه‌ی ریچارد بروید

And my wife is a photographer,

که یکی از اولین کتابخانه‌هایی است که افتتاح شد،

and I said, "Dorothy, there's no budget,

can you come to this school in east New York, take these pictures?"

این کتیبه‌ی شکوهمند از، به‌نوعی، قهرمانان مدرسه را دارد

که بزرگ‌تر از اندازه‌ی واقعی است

And she did,

and if you go in Richard's library,

و پایین به کتابخانه‌ای که با آدم‌های کوچکش شبیه خانه‌ی عروسک‌ها شده نگاه می‌کند.

which is one of the first that opened,

it has this glorious frieze of, like, the heroes of the school,

و بچه‌ها عالی بودند، آن‌ها را مدیران و کتابدار دست‌چین کردند.

oversized, looking down

این عکس‌ها جوّ به‌نوعی قهرمانانه را در این کتابخانه ساختند،

into the little dollhouse of the real library, right?

And the kids were great, hand-selected by the principals

این صحنه‌ی باعظمت در پایین و شادمانی بچه‌ها در بالا.

and the librarian.

خب، طبیعتاً همه‌ی باقی کتابدارها در باقی مدارس این را دیدند

It just kind of created this heroic atmosphere in this library,

و گفتند که خب، ما هم دیوارنگاره می‌خواهیم.

this very dignified setting below and the joy of the children above.

و من هم گفتم قبول.

So naturally all the other librarians in the other schools see this

بعد به این فکر کردم که خب، نمی‌شود همیشه یک دیوارنگاره‌ی ثابت باشد،

پس دوروتی طرح دیگری زد، و بعد طرح دیگری،

and they said, well, we want murals too.

اما بعد کمک بیشتری لازم داشتیم،

And I'm like, OK.

پس سراغ تصویرگری رفتم که می‌شناختم به نام لین پاولی

So then I think, well, it can't be the same mural every time,

و لین این نقاشی‌های زیبا را از بچه‌ها کشید.

so Dorothy did another one, and then she did another one,

بعد، سراغ کسی رفتم با نام چارلز ویلکین در جایی به نام اتوماتیک دیزاین.

but then we needed more help,

so I called an illustrator I knew named Lynn Pauley,

او این کلاژهای زیبا را ساخت.

and Lynn did these beautiful paintings of the kids.

رافائل اِسکِر هم این سایه‌نمایی‌های معرکه را برایمان درست کرد.

Then I called a guy named Charles Wilkin at a place called Automatic Design.

او با بچه‌ها کار می‌کرد و از آن‌ها واژه‌هایی را می‌پرسید

He did these amazing collages.

و بعد بر اساس آن پیام‌واره‌ها

We had Rafael Esquer

به این دسته‌های کوچک و هیجان‌زده از سایه‌نماهایی از چیزهایی رسید

do these great silhouettes.

که در کتاب‌ها هستند.

He would work with the kids, asking for words,

پیتر آرکل با بچه‌ها مصاحبه کرد

و با آن‌ها درباره‌ی کتاب‌های محبوبشان حرف زد

and then based on those prompts,

come up with this little, delirious kind of constellation

و بعد حرف‌هایشان را به شکل کتیبه‌ای آن بالا گذاشت.

of silhouettes of things that are in books.

استفن سَگمایستِر با یوکو شیمیزو همکاری کرد

Peter Arkle interviewed the kids

و این بیانیه‌ی شگفت‌انگیز به سبک مانگا را ساختند:

and had them talk about their favorite books

«هر کسی که صادق باشد، جذاب است»

and he put their testimony as a frieze up there.

که دورتادور کشیده شده است.

Stefan Sagmeister worked with Yuko Shimizu

کریستوف نیمَن، تصویرگری زیرک،

and they did this amazing manga-style statement,

مجموعه‌ی کاملی ساخت

"Everyone who is honest is interesting,"

که در آن، کتاب‌ها را در چهره‌ها و شخصیت‌ها و تصاویر و

that goes all the way around.

مکان‌هایی گنجانده بود که در کتاب‌ها پیدا می‌کردی.

Christoph Niemann, brilliant illustrator,

did a whole series of things

و بعد حتی ماریا کالمن به‌طور مبهمی این اشیا و واژه‌ها را نصب کرد

where he embedded books into the faces and characters

and images and places that you find in the books.

که به‌نوعی دورتادور چرخیده بودند و تا هر وقت که آن بالا باشند،

And then even Maira Kalman

دانش‌آموزان را مجذوب خواهند کرد.

did this amazing cryptic installation of objects and words

پس این پروژه واقعاً رضایت‌بخش بود

و در اصل، نقش من اینجا خواندن مجموعه‌ای از ابعاد برای این هنرمندان بود

that kind of go all around and will fascinate students

for as long as it's up there.

و می‌گفتم:

So this was really satisfying,

«یک متر در ۴/۵ متر، هر کاری می‌خواهی بکن.

and basically my role here was reading a series of dimensions to these artists,

اگر مشکلی با آن داشتی، خبرم کن.»

و آن‌ها می‌رفتند و این چیزها را نصب می‌کردند. حقیقتاً بهترین پروژه بود.

and I would say,

"Three feet by 15 feet, whatever you want.

اما بهترین چیز، در واقع، این بود که --

Let me know if you have any problem with that."

هرازگاهی، پست برایم دعوتنامه‌ای می‌آورد که از کاغذ نقاشی ساخته بود

And they would go and install these. It just was the greatest thing.

و در آن نوشته بود: «دعوت شده‌اید به افتتاحیه‌ی کتابخانه‌ی جدیدمان.»

But the greatest thing, actually, was --

Every once in a while,

پس به کتابخانه می‌رفتی، مثلاً به کتابخانه‌ی پی‌اِس۱۰، و می‌رفتی داخل.

I'd get, like, an invitation in the mail made of construction paper,

بادکنک بود، سفیر دانش‌آموزان بود،

and it would say, "You are invited to the opening of our new library."

سخنرانی‌هایی بود که از رو می‌خواندند،

So you'd go to the library, say, you'd go to PS10,

شعری که مخصوص افتتاحیه نوشته بودند،

and you'd go inside.

مقامات عالی‌رتبه با گواهینامه‌ها از مردم پذیرایی می‌کردند،

There'd be balloons, there'd be a student ambassador,

there'd be speeches that were read,

و کل این‌ها مهمانی‌ای پر از هیجان و خوش‌گذرانی بود.

پس من عاشق رفتن به این افتتاحیه‌ها بودم.

poetry that was written specifically for the opening,

وقتی با این لباس‌ها آنجا می‌ایستادم، معلوم بود که متعلق به آن جمع نیستم

dignitaries would present people with certificates,

and the whole thing was just a delirious, fun party.

و یکی می‌گفت: «جناب، شما اینجا چه‌کار دارید؟»

و من می‌گفتم: «خب، من از همان گروهی هستم که اینجا را طراحی کرده.»

So I loved going to these things.

I would stand there dressed like this, obviously not belonging,

و او می‌گفت: «کار قفسه‌ها با شما بوده؟»

و من می‌گفتم: «نه.» می‌گفت: «عکس‌ها را آن بالا نصب کرده‌اید؟»

and someone would say, "What are you doing here, mister?"

And I'd say, "Well, I'm part of the team that designed this place."

می‌گفتم: «نه.» می‌گفت: «خب، چه‌کار کرده‌اید؟»

می‌گفتم: «یادتان هست وارد که شدید، تابلوی بالای در چه بود؟»

And they'd said, "You do these shelves?"

می‌گفت: «همان که نوشته کتابخانه؟»

And I said, "No." "You took the pictures up above."

(خنده)

"No."

«بله، من آن را ساختم.»

"Well, what did you do?"

و آن‌ها یک‌چیزی شبیه این می‌گفتند: «اوکی. کار خوبی است، اگر متوجه‌اش شوی.»

"You know when you came in? The sign over the door?"

"The sign that says library?"

پس حسابی رضایت‌بخش بود که به این افتتاحیه‌های کوچک بروم

(Laughter)

"Yeah, I did that!"

And then they'd sort of go, "OK. Nice work if you can get it."

با وجود این حقیقت که تا حد زیادی نادیده گرفته می‌شدم یا تحقیر می‌شدم،

اما رفتن به این افتتاحیه‌ها خوش می‌گذشت،

So it was so satisfying going to these little openings

پس به این نتیجه رسیدم که می‌خواهم مردمی را به دفترم بکشانم

despite the fact that I was kind of largely ignored or humiliated,

که در این پروژه‌ها کار کرده بودند، یعنی تصویرگران و عکاسان را،

but it was actually fun going to the openings,

و گفتم چرا یک ون نگیریم

و دور پنج بخش نیویورک نگردیم

so I decided that I wanted to get the people in my office

و ببینیم که هر بار به چندتایشان می‌توانیم سر بزنیم.

who had worked on these projects, get the illustrators and photographers,

و در نهایت، قرار بود ۶۰ تا از این کتابخانه‌ها باشد،

and I said, why don't we rent a van

پس شاید می‌توانستیم هر بار در یک روز طولانی، حدود ۶ تا را ببینیم.

and drive around the five boroughs of New York

and see how many we could hit at one time.

و بهترین قسمت همه‌ی این ماجرا دیدار با این کتابدارهایی بود که

And eventually there were going to be 60 of these libraries,

داشتند این کتابخانه‌ها را اداره می‌کردند، صاحب این کتابخانه‌ها بودند

so we probably got to see maybe half a dozen in one long day.

انگار که صحنه‌ی نمایشی خصوصی داشتند و از آن‌ها دعوت شده بود

And the best thing of all was meeting these librarians

تا دانش‌آموزانشان را مسحور کنند و به کتاب‌ها جان ببخشند

who kind of were running these, took possession of these places

و برای همه‌مان تجربه‌ای حقیقتاً هیجان‌انگیز بود که

like their private stage upon which they were invited

این اتفاقات را به‌معنای واقعی زنده ببینیم.

to mesmerize their students and bring the books to life,

پس یک روز طولانی صرف انجامش کردیم

و درست در آخرین کتابخانه بودیم.

and it was just this really exciting experience

هنوز زمستان بود، چون هوا زود تاریک شد،

for all of us to actually see these things in action.

و کتابدار گفت:

So we spent a long day doing this

«می‌خواهم کم‌کم تعطیل کنم. خیلی خوب بود که اینجا آمدید.

and we were in the very last library.

راستی، یک لحظه صبر کنید، دوست دارید ببینید که چطور چراغ‌ها را خاموش می‌کنم؟»

It was still winter, because it got dark early,

من گفتم: «باشد.»

and the librarian says,

و کتابدار گفت: «من یک روش خاص دارم.» و بعد نشانم داد.

"I'm about to close down. So really nice having you here.

Hey, wait a second, do you want to see how I turn off the lights?"

کاری که کرد این بود که چراغ‌ها را یکی یکی یکی خاموش کرد

I'm like, "OK."

و آخرین چراغی که روشن گذاشت

And she said, "I have this special way that I do it."

چراغی بود که روی چهره‌ی بچه‌ها نور می‌انداخت

And then she showed me.

What she did was she turned out every light one by one by one by one,

و بعد گفت: «این آخرین چراغی است که هر شب خاموش می‌کنم،

چون دوست دارم به خودم یادآوری کنم که چرا سر کار آمده‌ام.»

and the last light she left on

was the light that illuminated the kids' faces,

خب، وقتی من همه‌ی این‌ها را آغاز کردم،

and she said, "That's the last light I turn off every night,

یادتان هست که موضوع فقط طراحی آن لوگو بود

و چون باهوش بودم، نام جدیدی به ذهنم رسید؟!

because I like to remind myself why I come to work."

پیامد ناخواسته‌ی این ماجرا

So when I started this whole thing,

که دوست دارم اعتبارش به نام من ثبت شود

remember, it was just about designing that logo

و دوست دارم فکر کنم که می‌توانم تا چنین حدی کاری را بسنجم،

and being clever, come up with a new name?

اما در واقع نمی‌توانم.

من فقط نوک دماغم را می‌دیدم و بر آن متمرکز بودم، یعنی تا جایی که دستم به آن می‌رسید.

The unintended consequence here,

which I would like to take credit for

and like to think I can think through the experience to that extent,

در عوض، حسابی در دوردست‌ها

but I can't.

کتابداری بود

که قرار بود زنجیره‌ای از پیامدها را پیدا کند

I was just focused on a foot ahead of me, as far as I could reach with my own hands.

که ما به حرکت واداشته بودیم،

Instead, way off in the distance

منبعی از الهام

تا او در این مورد بتواند کارش را حسابی خوب انجام دهد.

was a librarian

who was going to find the chain of consequences

این کتابخانه‌ها سالانه بر ۴۰هزار بچه اثر می‌گذارند.

that we had set in motion,

a source of inspiration

تا امروز بیش از ۱۰ سال است که سر پا هستند،

so that she in this case could do her work really well.

پس این کتابدارها به‌نوعی نسلی از بچه‌ها را برای کتاب‌ها روشن کرده‌اند

40,000 kids a year are affected by these libraries.

و در نتیجه شوق‌انگیز بود که متوجه شدم

They've been happening for more than 10 years now,

گاهی پیامدهای ناخواسته بهترین پیامدها هستند.

so those librarians have kind of turned on a generation of children to books

خیلی ممنونم.

(تشویق)

and so it's been a thrill to find out

that sometimes unintended consequences are the best consequences.

Thank you very much.

(Applause)