Embrace the Shake | Phil Hansen | TED Talks

Phil Hansen: Titremeyi kabullen

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Çeviri: Sinan Özgün Gözden geçirme: Barış Bozlaker

So, when I was in art school,

Ben sanat okulundayken,

I developed a shake in my hand,

Ellerimde bir titreme ortaya çıktı

and this was the straightest line I could draw.

ve çizebildiğim en düz çizgi böyleydi.

Now in hindsight, it was actually good for some things,

Sonradan anladım ki, bu aslında bazı şeyler için iyiydi:

like mixing a can of paint or shaking a Polaroid,

bir kutu boyayı karıştırmak ya da bir Polaroid'i sallamak gibi,

but at the time this was really doomsday.

ama aynı zamanda gerçek bir kıyametti.

This was the destruction of my dream of becoming an artist.

Ressam olma hayalimin yıkılışıydı bu.

The shake developed out of, really,

Titreme daha da ilerledi, gerçekten,

a single-minded pursuit of pointillism,

odaklanmış noktalama uğraşı,

just years of making tiny, tiny dots.

yıllar boyunca küçük küçük noktalar yapmak

And eventually these dots went from being perfectly round

ve sonunda bu noktalar mükemmel yuvarlaklardan

to looking more like tadpoles, because of the shake.

iribaşlara dönüşmeye başladılar, titreme yüzünden.

So to compensate, I'd hold the pen tighter,

Telafi edebilmek için kalemi daha sıkı tutmaya başladım

and this progressively made the shake worse,

ve bu titremeyi daha da kötüleştirdi,

so I'd hold the pen tighter still.

bu sebeple kalemi daha da sıkı tutmaya başladım.

And this became a vicious cycle that ended up

Bu hain döngü sancı ve eklem sorunlarına

causing so much pain and joint issues,

sebep olarak son buldu.

I had trouble holding anything.

Hiçbir şey tutamaz hale geldim.

And after spending all my life wanting to do art,

Yıllarımı sanat için harcadıktan sonra,

I left art school, and then I left art completely.

sanat okulunu bıraktım ve ardından da sanatı.

Ama birkaç yıl geçtikten sonra sanattan uzak kalamadığımı fark ettim

But after a few years, I just couldn't stay away from art,

and I decided to go to a neurologist about the shake

ve titreme için bir nöroloğa gitmeye karar verdim

and discovered I had permanent nerve damage.

ve öğrendim ki kalıcı sinir hasarına sahipmişim.

And he actually took one look at my squiggly line,

Doktor yamuk yumuk çizgime baktı

and said, "Well, why don't you just embrace the shake?"

ve dedi ki; "Neden titremeyi kabullenmiyorsun?"

So I did. I went home, I grabbed a pencil,

Ben de öyle yaptım. Eve gittim, bir kalem aldım

and I just started letting my hand shake and shake.

ve elimin titremesine izin vermeye başladım.

I was making all these scribble pictures.

Tüm bu karalama resimleri yapıyordum.

And even though it wasn't the kind of art

Bu hayranı olduğum nihai sanata benzemese de

that I was ultimately passionate about, it felt great.

gerçekten harika hissettim.

And more importantly, once I embraced the shake,

Daha da önemlisi, titremeyi kabul ettikten sonra,

I realized I could still make art.

hala sanat yapabildiğimi fark ettim.

I just had to find a different approach

İstediğim sanatı yapabilmek için

to making the art that I wanted.

sadece farklı bir yaklaşıma ihtiyacım vardı.

Now, I still enjoyed the fragmentation of pointillism,

Hala noktalamanın parçalı doğasından hoşlanıyorum,

seeing these little tiny dots come together

o küçük noktaların bir bütünlük oluşturmak için

to make this unified whole.

bir araya gelişlerini görmek...

So I began experimenting with other ways to fragment images

Bu sebeple resimleri parçalamanın başka yollarını denemeye başladım,

where the shake wouldn't affect the work,

titremenin işimi etkilemeyeceği yolları.

like dipping my feet in paint and walking on a canvas,

Örneğin, ayağımı boyaya daldırıp tuval üzerinde yürümek

or, in a 3D structure consisting of two-by-fours,

ya da dörde ikiliklerden oluşmuş 3 boyutlu bir yapıyı

creating a 2D image by burning it with a blowtorch.

kaynak tabancası ile yakarak 2 boyutlu bir resim oluşturmak gibi.

I discovered that, if I worked on a larger scale and with bigger materials,

Keşfettim ki; eğer daha büyük boyutlarda ve büyük malzemelerle çalışırsam

my hand really wouldn't hurt,

elim çok ağrımayacak.

and after having gone from a single approach to art,

Ve sanata tek bir yaklaşımdan bakarken,

I ended up having an approach to creativity

sanatsal ufkumu tamamen değiştiren

that completely changed my artistic horizons.

bir yaratıcılık yaklaşımına ulaştım.

This was the first time I'd encountered this idea

Bu, bir engeli kabullenmenin yaratıcılığı ilerleteceği

that embracing a limitation could actually drive creativity.

fikriyle ilk karşılaşmam oldu.

At the time, I was finishing up school,

O zamanlar okulu bitirmek üzereydim,

and I was so excited to get a real job and finally afford new art supplies.

gerçek bir iş bulup yeni sanat malzemeleri almak için heyecanlıydım.

I had this horrible little set of tools, and I felt like

Şu korkunç küçük araç gereç setine sahiptim. Hissettim ki;

I could do so much more with the supplies

bir sanatçının sahip olması gereken aletlerle

I thought an artist was supposed to have.

çok daha fazlasını yapabilirim.

I actually didn't even have a regular pair of scissors.

Aslında standart bir makasım bile yoktu.

I was using these metal shears until I stole a pair

Çalıştığım ofisten çalana kadar sadece şu

from the office that I worked at.

metal makasa sahiptim.

So I got out of school, I got a job, I got a paycheck,

Okuldan mezun oldum, iş buldum, maaşım oldu,

I got myself to the art store,

sanat mağazasına gittim

and I just went nuts buying supplies.

ve malzeme almak için çıldırdım.

And then when I got home, I sat down

Ardından eve döndüğümde, oturdum

and I set myself to task to really try to create something

ve kendimi tamamen yeni bir şey yaratmak için

just completely outside of the box.

hazırladım.

But I sat there for hours, and nothing came to mind.

Fakat saatlerce oturmama rağmen aklıma hiç bir şey gelmedi.

The same thing the next day, and then the next,

Sonraki ve daha sonraki gün de aynıydı,

quickly slipping into a creative slump.

çabucak yaratıcı durgunluğa düştüm.

And I was in a dark place for a long time, unable to create.

Uzun bir zamandır karanlık bir yerdeydim, yaratamadığım bir yer

And it didn't make any sense, because I was finally able

ve bu hiç mantıklı değildi, çünkü sonunda sanatımı destekleyebilecek durumdaydım

to support my art, and yet I was creatively blank.

ama yine de aklım tamamen boştu.

But as I searched around in the darkness,

Ancak karanlıkta aranırken fark ettim ki,

I realized I was actually paralyzed by all of the choices

daha önce sahip olmadığım seçenekler yüzünden

that I never had before.

felç olmuştum.

And it was then that I thought back to my jittery hands.

İşte tam o an yeniden gergin ellerimi düşünmeye başladım.

Embrace the shake.

"Titremeyi kabullen."

And I realized, if I ever wanted my creativity back,

Ve anladım ki; eğer yaratıcılığımı geri istiyorsam,

I had to quit trying so hard to think outside of the box

farklı şeyler yapmak için kendimi zorlamaktan vazgeçip

and get back into it.

eskiye geri dönmeliyim.

I wondered, could you become more creative, then,

Merak ettim, sınırlamalara bakarak daha yaratıcı

by looking for limitations?

olmak mümkün mü?

What if I could only create with a dollar's worth of supplies?

Sadece bir dolarlık malzemeler ile bir şeyler yaratabilir miyim?

At this point, I was spending a lot of my evenings in --

Bu noktada, akşamlarımın çoğunu --

well, I guess I still spend a lot of my evenings in Starbucks —

sanırım hala akşamlarımın çoğunu Starbucks'ta geçiriyorum --

but I know you can ask for an extra cup if you want one,

ama biliyorum ki istiyorsanız fazladan bir bardak alabilirsiniz,

so I decided to ask for 50.

ben de 50 tane istemeye karar verdim.

Surprisingly, they just handed them right over,

Şaşırtıcı biçimde, hepsini hemen verdiler,

and then with some pencils I already had,

ve yanımdaki birkaç kalemle,

I made this project for only 80 cents.

sadece 80 cent'e bu projeyi yaptım.

It really became a moment of clarification for me

Bu benim için tam bir aydınlanma anı oldu:

that we need to first be limited

eğer limitsiz olmak istiyorsanız

in order to become limitless.

önce limitli olmalısınız.

I took this approach of thinking inside the box

Bu limitli düşünme yaklaşımını benimsedim ve

to my canvas, and wondered what if, instead of

tuvalime taşıdım ve düşündüm ki, tuvale resim yapmak yerine

painting on a canvas, I could only paint on my chest?

sadece göğsüme resim yapsam ne olur?

So I painted 30 images, one layer at a time,

30 resim boyadım, tek seferde bir tabaka şeklinde,

one on top of another,

her biri diğerinin üstüne,

with each picture representing an influence in my life.

her resim hayatımdaki bir etkiyi temsil edecek biçimde.

Or what if, instead of painting with a brush,

Ya da bir fırça ile resim yapmak yerine

I could only paint with karate chops? (Laughter)

sadece karate vuruşları ile resim yapmak? (Kahkaha)

So I'd dip my hands in paint,

Ellerimi boyaya batırdım

and I just attacked the canvas,

ve tuvale saldırdım,

and I actually hit so hard that I bruised a joint in my pinkie

o kadar sert vurmuşum ki küçük parmağımı yaraladım

and it was stuck straight for a couple of weeks.

bu yüzden birkaç hafta dümdüz durdu.

(Laughter) (Applause)

(Kahkaha)(Alkış)

Or, what if instead of relying on myself,

Ya da, sanat içeriği yaratmak için

I had to rely on other people

kendime bel bağlamak yerine

to create the content for the art?

diğer insanlara dayansam?

So for six days, I lived in front of a webcam.

Bunun için, 6 gün boyunca bir web kamerasının önünde yaşadım.

I slept on the floor and I ate takeout,

Yerde uyudum ve hazır yemek yedim

and I asked people to call me and share a story with me

ve insanlardan beni aramalarını ve bana hayat değiştiren bir anın

about a life-changing moment.

hikayesini anlatmalarını istedim.

Their stories became the art

Hikayeleri ben onları tuvale

as I wrote them onto the revolving canvas.

yazarken sanata dönüştü.

(Applause)

(Alkış)

Or what if instead of making art to display,

Ya da sergilemek için sanat yapmak yerine

I had to destroy it?

onu yok etmem gerekseydi?

This seemed like the ultimate limitation,

Bu en son sınırlama gibi göründü,

being an artist without art.

sanatsız bir sanatçı olmak.

This destruction idea turned into a yearlong project

Bu yok etme fikri bir yıl süren "Güle güle Sanat" adını verdiğim

that I called Goodbye Art,

bir projeye dönüştü,

where each and every piece of art had to be destroyed after its creation.

her bir sanat öğesinin yapıldıktan sonra yok edildiği bir proje.

In the beginning of Goodbye Art, I focused on

"Goodbye Art"ın (Güle Güle Sanat) başlangıcında

forced destruction, like this image of Jimi Hendrix,

zorla yok etmeye odaklandım, örneğin bunun gibi:

made with over 7,000 matches.

Jimi Hendrix'in 7000 kibrit çöpü ile yapılmış resmi.

(Laughter)

(Kahkaha)

Then I opened it up to creating art that was destroyed naturally.

Sonra projeyi doğal olarak yok edilmiş sanat yapımına açtım.

I looked for temporary materials,

Geçici malzemeler aradım,

like spitting out food --

yiyecek püskürtmek gibi --

(Laughter) —

(Kahkaha)

sidewalk chalk

kaldırım tebeşiri

and even frozen wine.

ve hatta donmuş şarap.

The last iteration of destruction

Son yok etme iterasyonu

was to try to produce something that didn't actually exist in the first place.

gerçekte var olmayan bir şeyi üretmeye çalışmak üzerineydi.

So I organized candles on a table, I lit them, and then blew them out,

Bir masa üzerine mumlar hazırladım, yaktım ve üfleyerek söndürdüm,

then repeated this process over and over with the same set of candles,

bu süreci aynı mumlar ile defalarca tekrar ettim,

then assembled the videos into the larger image.

ardından videoları büyük resme montajladım.

So the end image was never visible as a physical whole.

Son resim fiziksel bir bütün olarak görülebilir değildi.

It was destroyed before it ever existed.

Var olmadan önce yok edilmişti.

In the course of this Goodbye Art series,

"Goodbye Art" serisi süresince

I created 23 different pieces

23 farklı parça yarattım,

with nothing left to physically display.

fiziksel olarak sergileyecek hiçbir şey bırakmadan.

What I thought would be the ultimate limitation

En büyük sınırlama olarak düşündüğüm şey

actually turned out to be the ultimate liberation,

aslında en büyük özgürlük oldu,

as each time I created,

her yeni bir şey yarattığımda,

the destruction brought me back to a neutral place

yok ediş beni yenilenmiş ve yeni bir projeye başlamaya

where I felt refreshed and ready to start the next project.

hazır hissettiğim tarafsız bölgeye geri getirdi.

It did not happen overnight.

Bu bir gecede olmadı.

There were times when my projects failed to get off the ground,

Projelerimin bir türlü gelişemediği zamanlar oldu,

or, even worse, after spending tons of time on them

hatta daha da kötüsü çok uzun zaman harcadıktan sonra

the end image was kind of embarrassing.

utandırıcı resimlerin ortaya çıktığı zamanlar oldu.

But having committed to the process, I continued on,

Ancak projeye kararlılıkla bağlandığım için devam ettim,

and something really surprising came out of this.

ve bu projeden gerçekten şaşırtıcı bir şey ortaya çıktı.

As I destroyed each project,

Her bir projeyi yok ederken,

I was learning to let go,

umursamamayı öğrendim.

let go of outcomes, let go of failures,

Çıktıları, başarısızlıkları

and let go of imperfections.

ve kusurları umursamamayı.

And in return, I found a process of creating art

Bu sayede, sanat yapmanın bir yolunu buldum,

that's perpetual and unencumbered by results.

kendiliğinden gerçekleşen ve sonuçlardan bağımsız.

I found myself in a state of constant creation,

Kendimi sabit yaratma durumunda buldum,

thinking only of what's next

sadece bir sonraki adımı düşünen

and coming up with more ideas than ever.

ve her zamankinden daha fazla fikir üreten bir durumda.

When I think back to my three years away from art,

Sanattan uzak geçen üç yılımı düşündüğümde,

away from my dream, just going through the motions,

hayallerimden uzakta, hayatı akışına bırakmış halim,

instead of trying to find a different way to continue that dream,

hayallerime devam etmek için farklı bir yol bulmaya çalışmak yerine

I just quit, I gave up.

sadece bıraktım, vazgeçtim.

And what if I didn't embrace the shake?

Eğer titremeyi kabullenmeseydim ne olurdu?

Because embracing the shake for me

Çünkü titremeyi kabullenmek benim için

wasn't just about art and having art skills.

sadece sanatla ve sanat yetenekleriyle ilgili değildi.

It turned out to be about life, and having life skills.

Bu benim için hayatla ve yaşam becerileriyle ilgili olup çıktı.

Because ultimately, most of what we do

Çünkü en nihayetinde, yaptığımız çoğu şey

takes place here, inside the box, with limited resources.

burada, kutunun içinde, sınırlı kaynaklarla oluyor.

Learning to be creative within the confines of our limitations

Engellerimizin sınırları dahilinde yaratıcı olmayı öğrenmek

is the best hope we have to transform ourselves

kendimizi değiştirmek için en güzel umudumuz

and, collectively, transform our world.

ve, sonuç olarak, dünyamızı değiştirmek için.

Looking at limitations as a source of creativity

Engellere bir yaratıcılık kaynağı olarak bakmak

changed the course of my life.

benim hayatımın akışını değiştirdi.

Now, when I run into a barrier

Şimdi, ne zaman bir engelle karşılaşsam

or I find myself creatively stumped,

ya da kendimi yaratıcı olarak ezik hissetsem

I sometimes still struggle,

bazen hala zorlanıyorum,

but I continue to show up for the process

ama süreçle yüzleşmeye devam ediyorum

and try to remind myself of the possibilities,

ve kendime olasılıkları hatırlatmaya çalışıyorum,

like using hundreds of real, live worms to make an image,

mesela yüzlerce gerçek, canlı solucan ile bir resim oluşturmak,

using a pushpin to tattoo a banana,

raptiye ile bir muza dövme yapmak

or painting a picture with hamburger grease.

ya da hamburger yağı ile bir resim yapmak.

(Laughter)

(Kahkaha)

One of my most recent endeavors

En son isteklerimden biri

is to try to translate the habits of creativity that I've learned

öğrendiğim yaratıcılık huylarını başkalarının tekrar edebileceği

into something others can replicate.

şeylere tercüme etmek.

Limitations may be the most unlikely of places

Engeller belki de yaratıcılık bulmak için çok garip

to harness creativity, but perhaps

yerler; ama muhtemelen

one of the best ways to get ourselves out of ruts,

kendimizi tekerlek izlerinden çıkarmak,

rethink categories and challenge accepted norms.

kategorileri yeniden düşünmek ve meydan okumaları kabul etmek için harika yollar.

And instead of telling each other to seize the day,

Ve birbirimize günü yaşamayı söylemek yerine,

maybe we can remind ourselves every day

belki kendimize her gün

to seize the limitation.

engelleri yaşamayı hatırlatabiliriz.

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkış)