Embrace the Shake | Phil Hansen | TED Talks

فيل هانسن: لرزش را در آغوش بگیر

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

So, when I was in art school,

خوب، وقتى تو مدرسه هنر بودم،

I developed a shake in my hand,

دستم رعشه گرفت،

and this was the straightest line I could draw.

و اين صافترين خطى بود كه مى‌‌توانستم بكشم.

Now in hindsight, it was actually good for some things,

حال كه به گذشته نگاه مى‌‌كنم‌‌، راستش واسه يك چيزهايى خوب بود،

like mixing a can of paint or shaking a Polaroid,

مثلاً قاطى كردن يك قوطی رنگ يا لرزاندن تکان دادن پولارويد،

but at the time this was really doomsday.

اما به وقتش واقعاً مثل روز قيامت بود.

This was the destruction of my dream of becoming an artist.

از بين رفتن رويايم براى هنرمند شدن بود.

The shake developed out of, really,

لرزش دست من حقیقتا ناشی از

a single-minded pursuit of pointillism,

نقاشى نقطه نقطه در

just years of making tiny, tiny dots.

تمام سالهايى كه نقطه‌‌هاى خُرد و ريز کنار هم مى‌‌گذاشتم، بود.

And eventually these dots went from being perfectly round

و سرانجام اين نقطه‌‌ها بجاى گرد كامل بودن

to looking more like tadpoles, because of the shake.

در نتيجه لرزش، بيشتر شبيه بچه وزغ بنظر مى‌‌رسيدند.

So to compensate, I'd hold the pen tighter,

پس براى جبرانش، مداد را محكمتر نگه می‌داشتم،

and this progressively made the shake worse,

و اين در ادامه باعث شد كه لرزشم بدتر شود،

so I'd hold the pen tighter still.

پس بازهم مداد را محكم‌‌تر نگهداشتم.

And this became a vicious cycle that ended up

و اين دور باطلى بود كه منتهى به

causing so much pain and joint issues,

درد زياد و مشكلات مفصلى شد.

I had trouble holding anything.

مشكل نگهداشتن هرچيزى را داشتم.

And after spending all my life wanting to do art,

و بعد از تمام آن سالهايى از عمرم كه مى‌‌خواستم كار هنرى انجام دهم،

I left art school, and then I left art completely.

از مدرسه هنر بيرون آمدم، و بعدش براى هميشه آنجا را ترك كردم.

But after a few years, I just couldn't stay away from art,

اما پس از چند سالى، ديگر نتوانستم از هنر دور بمانم،

and I decided to go to a neurologist about the shake

و تصميم گرفتم به بخاطر لرزش نزد عصب شناس بروم و

and discovered I had permanent nerve damage.

و فهميدم آسيب ديدگى عصبى دائم داشتم.

And he actually took one look at my squiggly line,

و در واقع نگاه ديگرى به خط كج و ماوجم انداختم

and said, "Well, why don't you just embrace the shake?"

و گفتم، "خوب، چرا لرزش را در آغوش نكشم؟"

So I did. I went home, I grabbed a pencil,

پس همين كار را كردم. به خانه رفتم و مداد را محكم توى دستم گرفتم

and I just started letting my hand shake and shake.

و گذاشتم كه دستم به لرزيدن و لرزيدنش ادامه دهد.

I was making all these scribble pictures.

همه اين تصاوير ناخوانا را كشيدم.

And even though it wasn't the kind of art

و اگر چه آن نوعى از هنر نبود

that I was ultimately passionate about, it felt great.

كه شور و اشتياق بى‌‌پايان درباره‌‌اش داشتم، اما حسم عالى بود.

And more importantly, once I embraced the shake,

و مهمتر اينكه، از وقتى لرزش را به آغوش كشيدم،

I realized I could still make art.

تشخيص دادم هنوز قادر به كار هنرى كردن بودم.

I just had to find a different approach

فقط بايد رويكردى متفاوت ميافتم

to making the art that I wanted.

تا هنرى را كه مى‌‌خواستم بسازم.

Now, I still enjoyed the fragmentation of pointillism,

الان، هنوز هم از تكه كردن نقاشى نقطه نقطه لذت مى‌‌برم،

seeing these little tiny dots come together

ديدن اين نقطه‌‌هاى كوچكى كه با هم يكى مى‌‌شوند

to make this unified whole.

تا اين كل يكپارچه را بسازند.

So I began experimenting with other ways to fragment images

پس شروع كردم به تجربه كردن راههاى ديگرى براى تكه كردن تصاوير

where the shake wouldn't affect the work,

جاييكه لرزش تاثيرى بر اثر نداشت،

like dipping my feet in paint and walking on a canvas,

مثل فرو كردن پاهايم در رنگ و راه رفتن روى بومها،

or, in a 3D structure consisting of two-by-fours,

يا در يك ساختار ٣ بعدى كه از تصاوير دو در چهار ساخته مى‌‌شد،

creating a 2D image by burning it with a blowtorch.

تصوير دو بعدى را با سوزاندن آن با چراغ جوشكارى ساختم.

I discovered that, if I worked on a larger scale and with bigger materials,

پى بردم كه، اگر روى مقياسى بزرگتر و با موادى بزرگتر كار مى‌‌كردم،

my hand really wouldn't hurt,

دستم واقعاً درد نمى‌‌گیرد،

and after having gone from a single approach to art,

و پس از طى كردن يك رويكرد مجرد به سوى هنر

I ended up having an approach to creativity

به رويكردى در خلاقيت رسيده بودم

that completely changed my artistic horizons.

كه افقهاى هنريم، را بطور كامل تغيير داد.

This was the first time I'd encountered this idea

اين نخستين بارى بود كه با اين ايده مواجه شده بودم

that embracing a limitation could actually drive creativity.

كه آغوش گرفتن محدوديت مى‌‌توانست در واقع سوق دهنده خلاقيت باشد.

At the time, I was finishing up school,

همزمان داشتم مدرسه را تمام مى‌‌كردم،

and I was so excited to get a real job and finally afford new art supplies.

و خيلى درباره پيدا كردن شغل واقعى هيجان‌‌زده بودم و سرانجام امكان مالى براى خريد لوازم هنرى جديد را يافته بودم.

I had this horrible little set of tools, and I felt like

من اين مجموعه وحشتناک کوچکی از ابزار را داشتم، و حسم اين بود كه

I could do so much more with the supplies

مى‌‌توانستم كارهاى بيشترى با لوازمى كه

I thought an artist was supposed to have.

به نظرم يك هنرمند بايد داشته باشد، انجام دهم.

I actually didn't even have a regular pair of scissors.

من واقعاً يك قيچى معمولى هم نداشتم.

I was using these metal shears until I stole a pair

از اين سيم‌‌چين استفاده مى‌‌كردم تا اين كه يكى

from the office that I worked at.

از دفترى كه توش كار مى‌‌كردم دزديم.

So I got out of school, I got a job, I got a paycheck,

خوب از مدرسه زدم بيرون، شغل پيدا كردم، و همين كه حقوق بگير شدم،

I got myself to the art store,

خودم را در مغازه لوازم هنرى يافتم،

and I just went nuts buying supplies.

و ديوانه‌‌وار به خريدن لوازم پرداختم.

And then when I got home, I sat down

و سپس به خانه برگشتم، نشستم

and I set myself to task to really try to create something

و براى خودم تعيين تكليف كردم كه واقعاً براى خلق چيزى تلاش كنم

just completely outside of the box.

يك چيز غيرمعمول.

But I sat there for hours, and nothing came to mind.

اما ساعتها آنجا نشستم، و هيچى به ذهنم نيامد.

The same thing the next day, and then the next,

روز بعد همانطور بود، و روز بعدش هم،

quickly slipping into a creative slump.

قوه خلاقيتم خشك شده بود.

And I was in a dark place for a long time, unable to create.

و من براى مدت طولانى در تاريكى بودم و قادر به خلق كردن نبودم.

And it didn't make any sense, because I was finally able

و هيچ معنى نمى‌‌داد، چون من بالاخره قادر بودم

to support my art, and yet I was creatively blank.

از هنرم حمايت كنم، و با اينحال خلاقيتم صفر بود.

But as I searched around in the darkness,

اما تو تاريكى اطرافم را گشتم،

I realized I was actually paralyzed by all of the choices

دریافتم که به دلیل اینکه قبلا این امکانات را اصلا در اختیار نداشتم

that I never had before.

به راستى فلج شده بودم.

And it was then that I thought back to my jittery hands.

و آن موقع بود كه به دستهاى وحشت زده و عصبى‌‌ام فكر كردم.

Embrace the shake.

لرزش را در آغوش بگير.

And I realized, if I ever wanted my creativity back,

و دریافتم، اگر مى‌‌خواستم خلاقيتم برگردد،

I had to quit trying so hard to think outside of the box

بايد دست از سخت فكر كردن درباره چيزى غيرمعمول برمى‌‌داشتم

and get back into it.

و به روش قديمى برگشتم.

I wondered, could you become more creative, then,

فكر كردم، آيا مى‌‌توانى خلاق‌‌تر بشوى،

by looking for limitations?

اگر دنبال محدويتها باشى؟

What if I could only create with a dollar's worth of supplies?

چطور مى‌‌شد اگر تنها مى‌‌توانستم با لوازمى كه ارزششان يك دلار بود، خلق كنم؟

At this point, I was spending a lot of my evenings in --

و در اين مرحله، بيشتر عصرهايم را برای این کار صرف میکردم،

well, I guess I still spend a lot of my evenings in Starbucks —

راستش همين الان هم بسيارى از عصرهايم را در استارباكس مى‌‌گذرونم --

but I know you can ask for an extra cup if you want one,

اما مى‌‌دانم كه اگر بخواين مى‌‌توانيد يك فنجان اضافه تقاضا كنيد،

so I decided to ask for 50.

پس تصميم گرفتم ٥٠ تايى فنجان از آنها بخواهم.

Surprisingly, they just handed them right over,

حيرت‌‌آوربود كه آنها همه را يكجا دادند،

and then with some pencils I already had,

و با مدادهايى كه همراهم داشتم،

I made this project for only 80 cents.

اين پروژه تنها٨٠ سنتى را انجام دادم.

It really became a moment of clarification for me

واقعا آن لحظه‌‌ برایم روشنم کرد

that we need to first be limited

كه براى نامحدود شدن

in order to become limitless.

ابتدا بايد محدود شويم.

I took this approach of thinking inside the box

من اين رويكرد فكر كردن درباره روشهاى قديمى را درباره

to my canvas, and wondered what if, instead of

بوم‌هايم اتخاذ كردم، و فكر كردم چطورمى‌‌شد اگر بجاى

painting on a canvas, I could only paint on my chest?

نقاشى روى بوم، مى‌‌توانستم روى سينه‌‌ام نقاشى كنم؟

So I painted 30 images, one layer at a time,

پس ٣٠ تصوير هم زمان روى يك بوم کشیدم،

one on top of another,

تماماً روى همديگر،

with each picture representing an influence in my life.

با تصاويرى كه هر يك نمايانگر نفوذى در زندگى‌‌ام بود.

Or what if, instead of painting with a brush,

يا چطور می‌شد اگر، بجاى نقاشى كردن با قلم‌مو،

I could only paint with karate chops? (Laughter)

تنها مى‌‌توانستم با چوبهاى كاراته نقاشى كنم؟ (خنده)

So I'd dip my hands in paint,

پس دستانم را توى رنگ كردم،

and I just attacked the canvas,

و فقط به بوم حمله كردم،

and I actually hit so hard that I bruised a joint in my pinkie

و راستش خيلى هم محكم ضربه زدم طوريكه مفصل انگشت كوچكم

and it was stuck straight for a couple of weeks.

كبود شد و چند هفته‌‌اى خم نمى‌‌شد.

(Laughter) (Applause)

(خنده) (تشويق)

Or, what if instead of relying on myself,

يا چطور مى‌‌شد عوض اینکه به خودم تكيه كنم

I had to rely on other people

مجبور بودم به ديگران تكيه كنم

to create the content for the art?

تا محتوايى براى هنر خلق كنم؟

So for six days, I lived in front of a webcam.

بنابراين براى شش هفته، جلوى وب كم زندگى كردم.

I slept on the floor and I ate takeout,

روى زمين خوابيدم و غذاى حاضرى خوردم،

and I asked people to call me and share a story with me

و از آدمها خواستم كه به من زنگ بزنند و داستانى درباره

about a life-changing moment.

لحظات تغيير دهنده زندگى با من به اشتراك بگذارند.

Their stories became the art

داستانهايشان هنر مى‌‌شد

as I wrote them onto the revolving canvas.

زمانيكه آنها را روى بومهاى چرخنده نوشتم.

(Applause)

(تشويق)

Or what if instead of making art to display,

يا چطور مى‌‌شد اگر بجاى ساختن هنرى براى نمايش دادن،

I had to destroy it?

مجبور به نابوديش مى‌‌شدم؟

This seemed like the ultimate limitation,

اينطور به نظر مى‌‌رسيد كه همانند محدوديت نهايى،

being an artist without art.

هنرمند بدون هنر بودن است.

This destruction idea turned into a yearlong project

اين ايده نابودى به پروژ‌‌ه‌‌ يكساله‌‌اى تبديل شد كه

that I called Goodbye Art,

آن را "خداحافظ هنر" ناميدم.

where each and every piece of art had to be destroyed after its creation.

جاييكه هر تكه‌‌ى هنرى بايد بعد از آفرينش، نابود مى‌‌شد.

In the beginning of Goodbye Art, I focused on

در "آغاز خداحافظ هنر"، من بر روى نابودى اجبارى

forced destruction, like this image of Jimi Hendrix,

تمركز كردم، مثل اين تصوير جيمى هندريكس،

made with over 7,000 matches.

كه از ٧٫٠٠٠ چوب كبريت ساخته شد.

(Laughter)

(خنده)

Then I opened it up to creating art that was destroyed naturally.

سپس سراغ آفرينش نوعى از هنر رفتم كه بطور طبيعى نابود شده بود.

I looked for temporary materials,

دنبال مواد موقت گشتم،

like spitting out food --

مثل تف كردن غذا--

(Laughter) —

(خنده)--

sidewalk chalk

گچ پياده‌‌رو

and even frozen wine.

و حتى شراب يخ‌‌زده.

The last iteration of destruction

"آخرين بازگويى نابودى"

was to try to produce something that didn't actually exist in the first place.

تلاشى بود در جهت توليد چيزى كه در واقع از ابتدا وجود نداشت.

So I organized candles on a table, I lit them, and then blew them out,

بنابراين شمع‌هايى را روى ميز چيدم، روشنشان كردم، و بعد آنها را با فوت خاموش كردم،

then repeated this process over and over with the same set of candles,

سپس اين رويه را دوباره و دوباره با همان سرى شمع‌ها تكرار كردم،

then assembled the videos into the larger image.

سپس ويديوها را توى تصويرى بزرگتر پياده كردم.

So the end image was never visible as a physical whole.

پس آخرين تصوير بعنوان يك كل فيزيكى قابل رويت نبود.

It was destroyed before it ever existed.

حتى قبل از اين كه وجود داشته باشد از بين رفته بود.

In the course of this Goodbye Art series,

در طى اين مجموعه "خداحافظ هنر"،

I created 23 different pieces

٢٣ قطعه مختلف خلق كردم

with nothing left to physically display.

با چيزى كه ديگر براى نمايش فيزيكى باقى نمى‌‌ماند.

What I thought would be the ultimate limitation

چيزى كه فكر مى‌‌كردم محدويت نهايى باشد

actually turned out to be the ultimate liberation,

درواقع معلوم شد كه آزادى نهايى است،

as each time I created,

همه آن دفعاتى كه خلق مى‌‌كردم،

the destruction brought me back to a neutral place

نابودى من را به محلى خنثى باز مى‌‌گرداند

where I felt refreshed and ready to start the next project.

جاييكه دوباره سرحال مى‌‌شدم و براى شروع پروژه بعدى آماده مى‌‌شدم.

It did not happen overnight.

اين يك شبِ اتفاق نيفتاد.

There were times when my projects failed to get off the ground,

دفعاتى بود كه وقتى شروع پروژه‌‌هايم ناموفق بود،

or, even worse, after spending tons of time on them

يا، حتى بدتر اينكه با صرف هزاران ساعت بر آنها

the end image was kind of embarrassing.

تصوير نهايى يك جورهايى شرم‌‌آور بود.

But having committed to the process, I continued on,

اما با متعهد شدن به روند، ادامه دادم،

and something really surprising came out of this.

و چيزيى واقعاً حيرت‌‌آور از اين بيرون آمد.

As I destroyed each project,

با هر پروژه‌‌اى كه خراب مى‌‌كردم،

I was learning to let go,

داشتم ياد مى‌‌گرفتم كه بگذارم بروند،

let go of outcomes, let go of failures,

بيخيال نتايج و شكستها شوم،

and let go of imperfections.

و به عيبها توجه نكنم.

And in return, I found a process of creating art

و بجايش، من روندى از خلق كردن هنر را يافتم

that's perpetual and unencumbered by results.

كه ابدى است و بواسط نتايج خراب نمى‌‌شود.

I found myself in a state of constant creation,

خودم را در وضعيت آفرينش مداوم يافتم،

thinking only of what's next

تنها فكر كردن به اينكه بعدى چه هست

and coming up with more ideas than ever.

و ايده‌‌هايى بيشتر از قبل داشتم.

When I think back to my three years away from art,

وقتى به آن سه سالى كه از هنر دور بودم فكر مى‌‌كنم،

away from my dream, just going through the motions,

اينكه در عوض تلاش براى يافتن روشى متفاوت براى ادامه آن رويا،

instead of trying to find a different way to continue that dream,

از روبايم دور ماندم ، تنها بخاطر تالمات روحى و عاطفى،

I just quit, I gave up.

فقط دست كشيدم، تسليم شدم.

And what if I didn't embrace the shake?

و چطور مى‌‌شد اگر لرزش را در آغوش نمى‌‌گرفتم؟

Because embracing the shake for me

زيرا در آغوش گرفتن لرزش برايم

wasn't just about art and having art skills.

فقط درباره هنر و داشتن مهارتهاى هنرى نيست.

It turned out to be about life, and having life skills.

واضح است كه درباره زندگيست، و داشتن مهارتهاى زندگى.

Because ultimately, most of what we do

زيرا نهايتاً، بيشتر آنچه كه انجام مى‌‌دهيم

takes place here, inside the box, with limited resources.

اينجا رخ مى‌‌دهد، به روش قديمى، با منابعى محدود.

Learning to be creative within the confines of our limitations

آموختن اينكه در چهارچوب محدوديتهايمان خلاق باشيم

is the best hope we have to transform ourselves

بهترين آرزوست و بايد خودمان را تغيير دهيم

and, collectively, transform our world.

و، در مجموع، جهانمان را دگرگون كنيم.

Looking at limitations as a source of creativity

نگاه كردن به محدوديتها بعنوان منبعى از خلاقيت

changed the course of my life.

مسير زندگيم را تغيير داد.

Now, when I run into a barrier

حالا، وقتى به مانعى بر می‌خورم

or I find myself creatively stumped,

يا وقتهايى كه مى‌‌بينم خلاقيتم ته كشيده

I sometimes still struggle,

گاهى وقتها هنوز تقلا مى‌‌كنم،

but I continue to show up for the process

اما به حضورم در اين رويه ادامه مى‌‌دهم

and try to remind myself of the possibilities,

و تلاش مى‌‌كنم ممكنها را يادآورى كنم،

like using hundreds of real, live worms to make an image,

مثل استفاده كردن از صدها كِرم زنده واقعى براى ساختن يك تصوير،

using a pushpin to tattoo a banana,

استفاده كردن از پونز براى خالكوبى كردن يك موز،

or painting a picture with hamburger grease.

يا رنگ كردن يك تصوير با روغن همبرگر.

(Laughter)

(خنده)

One of my most recent endeavors

در يكى از آخرين تلاش‌هايم این بود که

is to try to translate the habits of creativity that I've learned

سعى كردم عادتهايى از خلاقيت را كه ياد گرفته بودم را

into something others can replicate.

به چيزى كه ديگران بتوانند از آن كپى بردارند، ترجمه كنم.

Limitations may be the most unlikely of places

محدوديتها شايد در غير ممكن‌‌ترين جاها

to harness creativity, but perhaps

خلاقيت را تحت كنترل درآورند، اما احتمالاً

one of the best ways to get ourselves out of ruts,

يكى از بهترين راهها براى بيرون أوردن خودمان از توى گل است،

rethink categories and challenge accepted norms.

درباره گروه بنديها دوباره فكر كنيد و هنجارهاى پذيرفته شده را به چالش بكشيد.

And instead of telling each other to seize the day,

و بجاى اينكه به همديگر بگوييم لحظه رو بچسب،

maybe we can remind ourselves every day

شايد مى‌‌توانيم هر روز بخودمان يادآورى كنيم

to seize the limitation.

كه محدوديت را بچسب.

Thank you.

متشكرم.

(Applause)

(تشويق)