Embrace the Shake | Phil Hansen | TED Talks

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Uzma Daraman

So, when I was in art school,

ตอนผมเรียนที่โรงเรียนศิลปะ

I developed a shake in my hand,

ผมเริ่มมีอาการมือไม้สั่น

and this was the straightest line I could draw.

และนี่คือเส้นที่ตรงที่สุดเท่าที่ผมจะวาดได้

Now in hindsight, it was actually good for some things,

หลังจากที่ผมเข้าใจปัญหาข้อนี้ จริงๆแล้วมันก็มีประโยชน์ดีเหมือนกันครับ

like mixing a can of paint or shaking a Polaroid,

เช่นเขย่าประป๋องเพื่อผสมสี หรือเขย่าภาพโพลารอย

but at the time this was really doomsday.

แต่ ณ เวลานั้น มันวันที่ช่างขมขื่นมืดมน

This was the destruction of my dream of becoming an artist.

มันเป็นเหมือนการทำลายความฝัน ในการเป็นศิลปินของผม

The shake developed out of, really,

อาการมือสั่นของผมนั้น จริงๆแล้ว

a single-minded pursuit of pointillism,

พัฒนามาจากความมุ่งมั่นพยายามทำงานวาดจุด

just years of making tiny, tiny dots.

ปีแล้วปีเล่าที่ทำการวาดจุดเล็กๆ

And eventually these dots went from being perfectly round

และในที่สุด จุดเหล่านี้ที่เคยกลมอย่างสมบูรณ์แบบ

to looking more like tadpoles, because of the shake.

ก็กลายเป็นอะไรบางอบ่างหน้าตาเหมือนลูกอ๊อด เพราะว่ามือผมสั่นไปหมด

So to compensate, I'd hold the pen tighter,

ดังนั้น เพื่อทำการชดเชยกัน ผมจึงจับปากกาแน่นขึ้น

and this progressively made the shake worse,

และสิ่งนี้เองที่ยิ่งทำให้อาการมือสั่นทรุดหนักไปกว่าเดิม

so I'd hold the pen tighter still.

ผมก็เลยจับปากกาให้แน่นขึ้นไปอีก

And this became a vicious cycle that ended up

และนี่ก็กลายเป็นวงจรอุบาทว์ ที่สุดท้ายแล้ว

causing so much pain and joint issues,

ส่งผลให้เจ็บมากและมีปัญหาเรื่องข้อต่อตามมา

I had trouble holding anything.

ผมมีปัญหาในการถือของไม่ว่าอะไรก็ตาม

And after spending all my life wanting to do art,

และหลังทุ่มเทเวลาทั้งชีวิต เพื่อความต้องการในการทำงานศิลปะ

I left art school, and then I left art completely.

ผมลาออกจากโรงเรียนศิลปะ และหลังจากนั้น ผมลาจากวงการศิลปะไปอย่างสมบูรณ์

But after a few years, I just couldn't stay away from art,

แต่หลังจากสองสามปี ผมไม่สามารถที่จะอยู่ห่างจากงานศิลป์ได้

and I decided to go to a neurologist about the shake

และผมตัดสินใจที่จะไปปรึกษานักประสาทวิทยา เกี่ยวกับอาการมือสั่น

and discovered I had permanent nerve damage.

และพบว่า ประสาทของผมได้ถูกทำลายไปแล้วอย่างถาวร

And he actually took one look at my squiggly line,

และเขาก็มองไปที่เส้นยุ่งๆที่ผมเขียน

and said, "Well, why don't you just embrace the shake?"

และกล่าวว่า "เอาล่ะ ทำไมคุณไม่ลองยอมรับอาการสั่นนี้แล้วนำมาใช้ซะล่ะ"

So I did. I went home, I grabbed a pencil,

ผมก็เลยทำตามครับ ผมกลับบ้าน จับดินสอ

and I just started letting my hand shake and shake.

และปล่อยให้มือผมสั่นและสั่น

I was making all these scribble pictures.

ผมร่างภาพทั้งหมดเหล่านี้

And even though it wasn't the kind of art

และถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่ศิลปะ

that I was ultimately passionate about, it felt great.

ในแบบที่ผมมีใจรักจริงๆตอนนั้น แต่มันรู้สึกดีมากครับ

And more importantly, once I embraced the shake,

และที่สำคัญไปกว่านั้น เมื่อผมได้ยอมรับอาการสั่นนั่นแล้ว

I realized I could still make art.

ผมก็ตระหนักว่า ผมยังคงทำงานศิลปะได้

I just had to find a different approach

ผมแค่ต้องหาแนวทางใหม่

to making the art that I wanted.

เพื่อที่จะทำงานศิลปะที่ผมต้องการ

Now, I still enjoyed the fragmentation of pointillism,

ตอนนี้ ผมก็ยังสนใจงานที่เกี่ยวกับจุดอยู่

seeing these little tiny dots come together

ได้เห็นจุดเล็กๆพวกนี้มาอยู่รวมกัน

to make this unified whole.

เพื่อที่จะสร้างเป็นผลงานชิ้นใหญ่

So I began experimenting with other ways to fragment images

ดังนั้น ผมเริ่มทดลองหลายๆแนวทางเพื่อจะทำภาพย่อย

where the shake wouldn't affect the work,

ที่อาการมือสั่นจะไม่ขัดขวางการทำงาน

like dipping my feet in paint and walking on a canvas,

เช่นจุ่มเท้าผมลงบนสีแล้วเดินไปเดินมาบนผ้าใบ

or, in a 3D structure consisting of two-by-fours,

หรือโครงสร้างสามมิติขนาด 2x4

creating a 2D image by burning it with a blowtorch.

ก็สามารถสร้างเป็นภาพสองมิติ โดยเผามันด้วยเครื่องพ่นความร้อน

I discovered that, if I worked on a larger scale and with bigger materials,

ผมได้ค้นพบว่าถ้าผมทำงานขนาดใหญ่และด้วยวัสดุใหญ่ๆ

my hand really wouldn't hurt,

มือผมก็ไม่เจ็บ

and after having gone from a single approach to art,

และหลังจากใช้วิธีการเดียวเพื่อเข้าถึงศิลปะ

I ended up having an approach to creativity

ผมลงเอยกับวิธีที่ใช้เข้าถึงความคิดสร้างสรรค์

that completely changed my artistic horizons.

ที่เปลี่ยนขอบเขตความเป็นศิลปินของผม ไปอย่างสิ้นเชิง

This was the first time I'd encountered this idea

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้พบกับความคิดนี้

that embracing a limitation could actually drive creativity.

ที่ยอมรับว่า ความจำกัดนั้น สามารถผลักดันให้เกิดความคิดสร้างสรรค์ได้จริง

At the time, I was finishing up school,

ณ เวลานั้น ผมกำลังจะจบการศึกษา

and I was so excited to get a real job and finally afford new art supplies.

และผมก็ตื่นเต้นมากที่จะได้มีทำงานเป็นชิ้นเป็นอัน และในที่สุดจะได้มีทุนสำหรับงานศิลปะใหม่ๆสักที

I had this horrible little set of tools, and I felt like

ผมมีชุดอุปกรณ์เล็กๆแย่ๆนี่ และผมรู้สึกว่า

I could do so much more with the supplies

ผมน่าจะทำอะไรได้มากกว่านี้ ถ้ามีอุปกรณ์

I thought an artist was supposed to have.

ที่ผมคิดว่าศิลปินพึงมี

I actually didn't even have a regular pair of scissors.

ความจริงแล้ว ผมไม่มีแม้กระทั่งกรรไกรธรรมดาๆด้วยซ้ำ

I was using these metal shears until I stole a pair

ผมเคยใช้เศษโลหะพวกนี้ จนกระทั่งผมไปฉกมาได้ด้ามนึง

from the office that I worked at.

จากที่ทำงานผม

So I got out of school, I got a job, I got a paycheck,

ดังนั้น ผมออกจากโรงเรียน ผมได้งาน ผมได้เงินเดือน

I got myself to the art store,

ผมพาตัวเองไปยังร้านศิลปะ

and I just went nuts buying supplies.

และผมก็ซื้อของอย่างบ้าคลั่ง

And then when I got home, I sat down

และเมื่อผมกลับบ้าน ผมนั่งลง

and I set myself to task to really try to create something

และผมก็บอกตัวเองให้ทำงาน เพื่อสร้างอะไรสักอย่างจริงๆจังๆ

just completely outside of the box.

ที่มันเป็นการคิดนอกกรอบอย่างสิ้นเชิง

But I sat there for hours, and nothing came to mind.

แต่ผมนั่งอยู่ตรงนั้นเป็นชั่วโมงๆ และไม่มีอะไรเข้ามาในหัวเลย

The same thing the next day, and then the next,

วันถัดไปก็เป็นเหมือนเดิม และวันต่อไปก็เป็นแบบนั้น

quickly slipping into a creative slump.

ความคิดสร้างสรรค์ตกลงฮวบฮาบ

And I was in a dark place for a long time, unable to create.

และผมอยู่ในมุมมืดมาเป็นเวลานาน ไม่สามารถที่จะสร้างสรรค์อะไรได้

And it didn't make any sense, because I was finally able

และมันก็ไม่เห็นจะมีเหตุผลเลย เพราะว่าในที่สุด

to support my art, and yet I was creatively blank.

ผมก็สามารถที่จะมีทุนสำหรับงานศิลป์ แต่ความคิดสร้างสรรค์ของผมก็ยังกลวงโบ๋

But as I searched around in the darkness,

แต่ระหว่างที่ผมได้ค้นหามันไปในความมืด

I realized I was actually paralyzed by all of the choices

ผมตระหนักว่า อันที่จริงผมถูกตรึงให้เป็นอัมพาต ด้วยตัวเลือกมากมาย

that I never had before.

ที่ผมไม่เคยมีมาก่อน

And it was then that I thought back to my jittery hands.

และ ณ ตอนนั้นเองที่ผมนึกย้อนไปถึงมือที่สั่นเทา

Embrace the shake.

"โอบกอดยอมรับ ความสั่นของมือ"

And I realized, if I ever wanted my creativity back,

และผมก็รู้ว่า ถ้าผมยังต้องการความคิดสร้างสรรค์กลับมา

I had to quit trying so hard to think outside of the box

ผมต้องเลิกที่จะบังคับตัวเองอย่างหนักในการคิดนอกกรอบ

and get back into it.

และกลับเข้ามาหามันแทน

I wondered, could you become more creative, then,

ผมตรองดู เรามีความคิดสร้างสรรค์ได้มากกว่าเดิมไหม

by looking for limitations?

โดยการมองหาข้อจำกัด

What if I could only create with a dollar's worth of supplies?

ถ้าผมสามารถที่จะสร้างสรรค์งาน ด้วยอุปกรณ์ราคาแค่ดอลล่าร์เดียวล่ะ

At this point, I was spending a lot of my evenings in --

ณ จุดนี้ ผมใช้ทุกเวลาทุกเย็น

well, I guess I still spend a lot of my evenings in Starbucks —

เอ่อ ผมเกรงว่าผมใช้เวลาส่วนใหญ่ตอนเย็นในสตาร์บัค

but I know you can ask for an extra cup if you want one,

แต่ผมรู้ว่าขอแก้วเพิ่มได้ถ้าต้องการ

so I decided to ask for 50.

ผมก็เลยตัดสินใจของสัก 50 ถ้วย

Surprisingly, they just handed them right over,

น่าแปลกใจที่พวกเขาก็ให้ผมนะ

and then with some pencils I already had,

และจากนั้น ด้วยดินสอที่ผมมี

I made this project for only 80 cents.

ผมสร้างงานนี้ขึ้นมาด้วยเงิน 80 เซน

It really became a moment of clarification for me

มันเป็นวินาทีที่ให้ความกระจ่างแจ้งแก่ผมจริงๆว่า

that we need to first be limited

เราต้องมีข้อจำกัดก่อน

in order to become limitless.

เพื่อที่จะไปสู่ความไร้ขอบเขต

I took this approach of thinking inside the box

ผมนำแนวคิดแบบนอกกรอบนี้

to my canvas, and wondered what if, instead of

ไปสร้างสรรค์งานบนผ้าใบ และสงสัยว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น

painting on a canvas, I could only paint on my chest?

ถ้าแทนที่ผมจะวาดภาพบนผ้าใบ ผมวาดได้แค่บนหน้าอกของตัวเอง

So I painted 30 images, one layer at a time,

ดังนั้นผมจึงวาดภาพ 30 ภาพ ทีละชั้น

one on top of another,

ทับกันไปเรื่อยๆ

with each picture representing an influence in my life.

แต่ละภาพนั้นเป็นตัวแทนของแรงบันดาลใจในชีวิตผม

Or what if, instead of painting with a brush,

หรือ ถ้าแทนที่ผมจะใช้แปรงวาดเขียน

I could only paint with karate chops? (Laughter)

แล้วผมจะใช้แค่ฝ่ามือคาราเต้ในการวาดล่ะ (เสียงหัวเราะ)

So I'd dip my hands in paint,

ดังนั้น ผมจุมมือลงในสี

and I just attacked the canvas,

และเข้าโจมตีผ้าใบ

and I actually hit so hard that I bruised a joint in my pinkie

และผมก็อัดมันแรงจริงๆนะครับ ทำเอาซะข้อนิ้วก้อยผมช้ำ

and it was stuck straight for a couple of weeks.

และงอไม่ไปสองสามสัปดาห์เลยครับ

(Laughter) (Applause)

(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

Or, what if instead of relying on myself,

หรือว่า ถ้าหากผมไม่พึ่งตัวเอง

I had to rely on other people

แล้วพึ่งคนอื่นแทน

to create the content for the art?

ในการสร้างผลงานทางศิลปะล่ะ

So for six days, I lived in front of a webcam.

ดังนั้น ในหกวัน ผมใช้ชีวิตหน้ากล้อง

I slept on the floor and I ate takeout,

ผมนอนบนพื้นและซื้ออาหารกล่องมากิน

and I asked people to call me and share a story with me

และขอให้คนโทรหาผม และมาแบ่งปันเรื่องราวชีวิต

about a life-changing moment.

ที่เกี่ยวกับวินาทีแห่งการเปลี่ยนแปลง

Their stories became the art

เรื่องราวของพวกเขากลายเป็นงานศิลปะ

as I wrote them onto the revolving canvas.

เมื่อผมเขียนมันลงไปในผ้าใบที่หมุนได้

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Or what if instead of making art to display,

หรือ จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าแทนที่จะสร้างงานศิลป์เพื่อแสดง

I had to destroy it?

ผมต้องทำลายมันแทน

This seemed like the ultimate limitation,

นี่มันเหมือนเป็นที่สุดแห่งความจำกัด

being an artist without art.

เป็นศิลปินโดยปราศจากศิลปะ

This destruction idea turned into a yearlong project

ความคิดในการทำลายกลายมาเป็นโครงการที่กินเวลาเป็นปี

that I called Goodbye Art,

ซึ่งผมเรียกมันว่า กู๊ดบาย อาร์ท (Goodbye Art)

where each and every piece of art had to be destroyed after its creation.

โดยงานศิลปะทุกๆชิ้นต้องถูกทำลายหลังจากที่มันถูกสร้างขึ้น

In the beginning of Goodbye Art, I focused on

ในช่วงแรกของ กู๊ดบาย อาร์ท ผมให้ความสนใจไปยัง

forced destruction, like this image of Jimi Hendrix,

การทำลายแบบบังคับ เช่นภาพของ จิมมี่ เฮนดริกส์ (Jimi Hendrix)

made with over 7,000 matches.

ทำจากไม้ขึดไฟกว่า 7,000 ก้าน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Then I opened it up to creating art that was destroyed naturally.

จากนั้นผมก็ได้เปิดใจที่จะสร้างสรรค์งานศิลป์ ที่มันถูกทำลายได้ตามธรรมชาติ

I looked for temporary materials,

ผมมองหาวัสดุแบบชั่วคราว

like spitting out food --

ดั่งเช่นบ้วนอาหาร

(Laughter) —

(เสียงหัวเราะ)

sidewalk chalk

ภาพเขียนช๊อคบนทางเท้า

and even frozen wine.

และแม้กระทั่งไวน์แช่แข็ง

The last iteration of destruction

การทำการทำลายล้างครั้งสุดท้าย

was to try to produce something that didn't actually exist in the first place.

คือการที่ผมพยายามจะสร้างอะไรบางอย่าง ที่ไม่ได้มีปรากฎอยู่แล้วแต่แรกเริ่ม

So I organized candles on a table, I lit them, and then blew them out,

ผมทำการจัดเรียงเทียนบนโต๊ะ ผมจุดพวกมัน และจากนั้นเป่าเพื่อดับมัน

then repeated this process over and over with the same set of candles,

จากนั้น ทำแบบนี้ซ้ำๆเรื่อยๆด้วยเทียนชุดเดิม

then assembled the videos into the larger image.

และนำภาพวีดีโอเหล่านั้นมารวมเป็นภาพใหญ่

So the end image was never visible as a physical whole.

ดังนั้น ในที่สุดภาพทั้งหมดนั้นไม่เคยมีอยู่จริงในเชิงกายภาพ

It was destroyed before it ever existed.

มันถูกทำลายหมดก่อนที่มันจะมีตัวตน

In the course of this Goodbye Art series,

ในโครงงาน กู๊ดบาย อาร์ท นี้

I created 23 different pieces

ผมได้สร้างงานต่างกัน 23 ผลงาน

with nothing left to physically display.

โดยที่ไม่มีอะไรที่จับต้องได้หลงเหลือให้จัดแสดง

What I thought would be the ultimate limitation

สิ่งที่ผมคิดว่ามันเป็นข้อด้อยข้อจำกัดอย่างที่สุด

actually turned out to be the ultimate liberation,

กลายมาเป็นการปลดปล่อยให้เป็นอิสระ

as each time I created,

ในทุกครั้งที่ผมสร้างสรรค์งาน

the destruction brought me back to a neutral place

การทำลายได้นำผลกลับไปยังที่ที่เป็นกลาง

where I felt refreshed and ready to start the next project.

สถานที่ซึ่งผมรู้สึกสดใหม่ และพร้อมที่จะเริ่มทำงานชิ้นถัดไป

It did not happen overnight.

มันไม่ได้เกิดขึ้นเพียงชั่วข้ามคืนนะครับ

There were times when my projects failed to get off the ground,

บางครั้งโครงการของผมล้มเหลว ไม่ยอมเหินสู่ฟ้า

or, even worse, after spending tons of time on them

หรือแย่กว่านั้น หลังจากหมดเวลากับมันไปมากมาย

the end image was kind of embarrassing.

ภาพสุดท้ายออกมาช่างน่าอับอาย

But having committed to the process, I continued on,

แต่ผมได้สร้างพันธสัญญาไว้กับกระบวนการแล้ว ผมก็เดินหน้าต่อไป

and something really surprising came out of this.

และบางครั้งสิ่งที่น่าประหลาดใจก็ปรากฎออกมา

As I destroyed each project,

เมื่อผมได้ทำลายงานแต่ละงาน

I was learning to let go,

ผมได้เรียนรู้ที่จะปล่อยวาง

let go of outcomes, let go of failures,

ปล่อยวางผลที่จะออกมา ปล่อยวางความล้มเหลว

and let go of imperfections.

และปล่อยวางความไม่สมบูรณ์

And in return, I found a process of creating art

และในทางกลับกัน ผมพบวิถีทางในการสร้างงานศิลป์

that's perpetual and unencumbered by results.

ที่จะไม่มีวันดับสิ้น และไม่มีผลเกี่ยวพันใดต่อผลลัพท์

I found myself in a state of constant creation,

ผมได้พบว่าตนเองอยู่ในสถานะของ การสร้างสรรค์อย่างต่อเนื่อง

thinking only of what's next

คิดเพียงแต่ว่า จะทำอะไรต่อไป

and coming up with more ideas than ever.

และเกิดความคิดใหม่ๆมากกว่าที่เคยเป็น

When I think back to my three years away from art,

เมื่อผมคิดย้อนกลับไปยังสามปีที่ผมห่างหายจากงานศิลปะ

away from my dream, just going through the motions,

ออกห่างจากความฝัน ปล่อยชีวิตล่องลอยไปวันๆ

instead of trying to find a different way to continue that dream,

แทนที่จะพยายามหาทางใหม่ที่จะสานต่อความฝันนั้น

I just quit, I gave up.

ผมแค่ล้มเลิก ผมถอดใจ

And what if I didn't embrace the shake?

และถ้าหากผมไม่ได้สวมกอดอาการมือสั่นนี้ล่ะ

Because embracing the shake for me

เพราะว่าการยอมรับในอาการมือสั่นนั้น

wasn't just about art and having art skills.

ไม่ได้แค่เกี่ยวข้องกับงานศิลปะและทักษะทางงานศิลปะ

It turned out to be about life, and having life skills.

กลายเป็นว่ามันเกี่ยวกับชีวิต และการมีทักษะชีวิตด้วย

Because ultimately, most of what we do

เพราะว่าที่สุดแล้ว สิ่งที่เราทำเป็นส่วนใหญ่

takes place here, inside the box, with limited resources.

เกิดขึ้นที่นี่ ในกล่องที่มีข้อจำกัด

Learning to be creative within the confines of our limitations

การเรียนรู้ที่จะมีความคิดสร้างสรรค์ ในขณะที่เราถูกวางกรอบด้วยข้อจำกัดต่างๆ

is the best hope we have to transform ourselves

เป็นความหวังที่ดีที่สุด ที่พวกเราจะสามารถเปลี่ยนแปลงตัวเอง

and, collectively, transform our world.

และโดยทั้งหมดทั้งสิ้นแล้ว เปลี่ยนแปลงโลกของเรา

Looking at limitations as a source of creativity

การมองดูข้อจำกัดนั้น ให้เป็นแหล่งของความคิดสร้างสรรค์

changed the course of my life.

ได้เปลี่ยนแปลงชีวิตของผม

Now, when I run into a barrier

ทุกวันนี้ เมื่อผมเผชิญหน้ากับอุปสรรค์

or I find myself creatively stumped,

หรือพบว่าความคิดสร้างสรรค์ของผมนั้นตีบตัน

I sometimes still struggle,

บางที ผมก็ยังคงล้มลุกคลุกคลาน

but I continue to show up for the process

แต่ผมก็ยังคงก้าวต่อไป

and try to remind myself of the possibilities,

และพยายามที่จะย้ำเตือนตัวเองถึงความเป็นไปได้

like using hundreds of real, live worms to make an image,

เหมือนกับการใช้หนอนเป็นร้อยๆตัวในการสร้างภาพผลงาน

using a pushpin to tattoo a banana,

ใช้เข็มสักรูปบนกล้วย

or painting a picture with hamburger grease.

หรือวาดภาพด้วยมันจากแฮมเบอร์เกอร์

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

One of my most recent endeavors

เร็วๆนี้ ผมใช้ความอุตสาหะอย่างมาก

is to try to translate the habits of creativity that I've learned

ในการพยายามแปลพฤติกรรมของความคิดสร้างสรรค์ ที่ผมได้เรียนรู้

into something others can replicate.

ให้เป็นสิ่งที่คนอื่นๆสามารถทำตามได้

Limitations may be the most unlikely of places

ข้อจำกัด อาจเป็นสิ่งสุดท้าย

to harness creativity, but perhaps

ที่จะให้พลังกับความคิดสร้างสรรค์ แต่ทว่า

one of the best ways to get ourselves out of ruts,

มันคือ หนทางหนึ่งที่ดีที่สุด ที่เราจะขึ้นจากหล่ม

rethink categories and challenge accepted norms.

ตรึกตรองถึงปทารถะ (ความเข้าใจพื้นฐาน) และขานรับคำท้าทายแห่งปทัสถาน (บรรทัดฐาน)

And instead of telling each other to seize the day,

และแทนที่จะบอกกันและกันว่า จงไขว่คว้าเอาธงชัย

maybe we can remind ourselves every day

บางที เราอาจเตือนตนเองทุกๆวันว่า

to seize the limitation.

จงไขว่คว้าข้อจำกัด

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)