Linda Cliatt-Wayman: How to fix a broken school? Lead fearlessly, love hard

Çeviri: Eren Gokce Gözden geçirme: Ramazan Şen

It was November 1, 2002,

1 Kasım 2002'de

my first day as a principal,

okul müdiresi olarak ilk günümdü,

but hardly my first day in the school district of Philadelphia.

ancak Philadelphia'daki okul sistemi içinde aslında ilk günüm değildi.

I graduated from Philadelphia public schools,

Philadelphia'daki devlet okullarından mezun oldum

and I went on to teach special education for 20 years

ve Kuzey Philadelphia'daki düşük gelirli, düşük performans gösteren

in a low-income, low-performing school

bir okulda, suçun yaygın olduğu

in North Philadelphia,

ve derin yoksulluğun

where crime is rampant

ülkede en fazla olduğu

and deep poverty is among the highest in the nation.

yerlerden birinde 20 yıl özel eğitim vermeye devam ettim.

Shortly after I walked into my new school,

Yeni okuluma adım attıktan kısa bir süre sonra,

a huge fight broke out among the girls.

kızlar arasında büyük bir kavga koptu.

After things were quickly under control,

İşler kısa sürede kontrol altına alındıktan sonra,

I immediately called a meeting

okulun yeni müdiresi olarak kendimi

in the school's auditorium

tanıtmak üzere derhal okulun

to introduce myself as the school's new principal.

konferans salonunda bir toplantı çağrısı yaptım.

(Applause)

(Alkış)

I walked in angry,

Öfkeli bir şekilde içeri girdim,

a little nervous --

biraz da endişeli --

(Laughter) --

(Gülüşmeler) --

but I was determined

ancak yeni öğrencilerim için

to set the tone for my new students.

şartları belirlemeye kararlıydım.

I started listing as forcefully as I could

Yapabildiğim en güçlü şekilde,

my expectations for their behavior

davranışları konusunda beklentilerimi

and my expectations for what they would learn in school.

ve okulda ne öğrenecekleri konusunda beklentilerimi sıralamaya başladım.

When, all of a sudden,

Birdenbire salonun

a girl way in the back of the auditorium,

en arkalarında bir kız çocuğu

she stood up

ayağa kalkıp,

and she said, "Miss!

"Bayan! Bayan!"

Miss!"

dediğinde,

When our eyes locked, she said,

göz göze geldiğimizde,

"Why do you keep calling this a school?

"Buraya neden okul deyip duruyorsunuz?" dedi.

This is not a school."

"Bu bir okul değil."

In one outburst,

Ashley birdenbire patlayarak,

Ashley had expressed what I felt

çok yıllar önce

and never quite was able to articulate

aynı mahallede düşük performans gösteren

about my own experience when I attended a low-performing school

bir okula gittiğimde yaşadığım deneyimle ilgili hissettiğim

in the same neighborhood, many, many, many years earlier.

ve şimdiye kadar tam olarak ifade edemediğim şeyi söyledi.

That school was definitely not a school.

O okul kesinlikle bir okul değildi.

Fast forwarding a decade later to 2012,

On yıl ileri sarıp 2012'ye gelince,

I was entering my third low-performing school as principal.

okul müdiresi olarak üçüncü düşük performans gösteren okuluma başlıyordum.

I was to be Strawberry Mansion's fourth principal in four years.

Dört yılda Strawberry Mansion'ın dördüncü okul müdürü olacaktım.

It was labeled "low-performing and persistently dangerous"

Düşük test sonuçları, yüksek sayıda silah,

due to its low test scores

uyuşturucu, saldırılar ve gözaltılar yüzünden

and high number of weapons,

"düşük performanslı ve ısrarla tehlikeli"

drugs, assaults and arrests.

olarak sınıflandırılıyordu.

Shortly as I approached the door of my new school

Çok geçmeden yeni okulumun kapısına yaklaşıp

and attempted to enter,

içeri girmeye çalıştığımda

and found the door locked with chains,

ve kapının zincirlerle kilitlendiğini gördüğümde,

I could hear Ashley's voice in my ears

Ashley'nin sesini kulaklarımda

going, "Miss! Miss!

duyabiliyordum, "Bayan! Bayan!

This is not a school."

Bu bir okul değil."

The halls were dim and dark from poor lighting.

Koridorlar kötü ışıklandırmadan dolayı loş ve karanlıktı.

There were tons of piles of broken old furniture

Sınıflarda tonlarca kırık, eski mobilya

and desks in the classrooms,

ve sıra yığını vardı,

and there were thousands of unused materials and resources.

binlerce kullanılmamış materyal ve kaynak vardı.

This was not a school.

Bu bir okul değildi.

As the year progressed,

Günler geçtikçe,

I noticed that the classrooms were nearly empty.

sınıfların neredeyse bomboş olduğunu fark ettim.

The students were just scared:

Öğrenciler yalnızca korkuyorlardı.

scared to sit in rows in fear that something would happen;

Bir şey olacak diye çekinerek sıralarda oturmaktan korkuyorlardı.

scared because they were often teased in the cafeteria for eating free food.

Kafeteryada ücretsiz yemek yemelerinden dolayı sıklıkla sataşıldığı için korkuyorlardı.

They were scared from all the fighting and all the bullying.

Bütün o kavgalardan ve bütün o zorbalıktan korkuyorlardı.

This was not a school.

Bu bir okul değildi.

And then, there were the teachers,

Ve sonra öğretmenler vardı,

who were incredibly afraid for their own safety,

kendi güvenlikleriyle ilgili son derece tedirgindiler,

so they had low expectations for the students and themselves,

bu yüzden hem öğrencileri, hem de kendileri için düşük beklentileri vardı

and they were totally unaware of their role

ve okulun kültürünün bozulmasındaki

in the destruction of the school's culture.

rollerinden tamamen habersizdiler.

This was the most troubling of all.

Bu hepsinden daha büyük sıkıntıydı.

You see, Ashley was right,

Görüyorsunuz ki, Ashley haklıydı

and not just about her school.

ve sadece kendi okulu için değil.

For far too many schools,

Çok fazla sayıda okulda,

for kids who live in poverty,

yoksulluk içinde yaşayan çocuklar için,

their schools are really not schools at all.

okulları gerçekten de okul değil.

But this can change.

Ancak bu değişebilir.

Let me tell you how it's being done at Strawberry Mansion High School.

Bunun Strawberry Mansion Lisesi'nde nasıl yapıldığını size anlatayım.

Anybody who's ever worked with me will tell you

Benimle daha önce çalışmış biri size

I am known for my slogans.

sloganlarımla bilindiğimi söyleyecektir.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

So today, I am going to use three

O zaman bugün değişim arayışımızda

that have been paramount in our quest for change.

çok önemli olan üç tanesini kullanacağım.

My first slogan is:

İlk sloganım:

if you're going to lead, lead.

Eğer liderlik edeceksen, et.

I always believed

Bir okulda ne oluyorsa

that what happens in a school and what does not happen in a school

ve bir okulda ne olmuyorsa bunun hep okul müdürüne

is up to the principal.

bağlı olduğuna inandım.

I am the principal,

Okul müdürü benim

and having that title required me to lead.

ve o ünvana sahip olmak liderlik yapmamı gerektiriyor.

I was not going to stay in my office,

Ofisimde oturmayacaktım,

I was not going to delegate my work,

işlerimi havale etmeyecektim

and I was not going to be afraid to address anything

ve çocuklar için iyi olmayan herhangi bir şeyin

that was not good for children,

üzerine gitmekten korkmayacaktım,

whether that made me liked or not.

sevilmemi sağlasın veya sağlamasın.

I am a leader,

Ben bir liderim,

so I know I cannot do anything alone.

o yüzden tek başıma hiçbir şey yapamayacağımı biliyorum.

So, I assembled a top-notch leadership team

Bu yüzden bütün çocukların potansiyeline inanan

who believed in the possibility of all the children,

birinci sınıf bir liderlik ekibi oluşturdum

and together, we tackled the small things,

ve birlikte küçük şeylerle ilgilendik,

like resetting every single locker combination by hand

her öğrencinin emniyetli bir dolabı olması için

so that every student could have a secure locker.

her kilitli dolabın şifresini tek tek elle resetlemek gibi.

We decorated every bulletin board in that building

O binadaki her duyuru panosunu

with bright, colorful, and positive messages.

parlak, renkli ve pozitif mesajlarla dekore ettik.

We took the chains off the front doors of the school.

Okulun giriş kapısındaki zincirleri çıkardık.

We got the lightbulbs replaced,

Ampülleri değiştirdik,

and we cleaned every classroom to its core,

ihtiyaç olmayan her, her ders kitabını

recycling every, every textbook that was not needed,

geri dönüştürerek her sınıfı köşe bucak temizledik

and discarded thousands of old materials and furniture.

ve binlerce materyal ve mobilyayı elden çıkardık.

We used two dumpsters per day.

Günde iki çöp konteyneri kullandık.

And, of course, of course,

Ve elbette, elbette

we tackled the big stuff,

büyük şeylerle de uğraştık,

like rehauling the entire school budget

tüm okul bütçesini yeniden elden geçirmek gibi,

so that we can reallocate funds to have more teachers and support staff.

ki daha fazla öğretmen ve destek elemanı için fonları yeniden tahsis edebilelim.

We rebuilt the entire school day schedule from scratch

Bütün okul günü çizelgesini yeni baştan oluşturduk,

to add a variety of start and end times,

çeşitli başlangıç ve bitiş saatleri,

remediation, honors courses,

iyileştirme, onur listesi kursları,

extracurricular activities, and counseling,

ders dışı aktiviteler ve rehberlik ekledik,

all during the school day.

hepsi okul saatleri içinde.

All during the school day.

Hepsi okul saatleri içinde.

We created a deployment plan

Günün her dakikası her destek elemanı

that specified where every single support person and police officer would be

ve polis memurunun nerede olacağına dair

every minute of the day,

bir yerleşim planı yaptık

and we monitored at every second of the day,

ve günün her saniyesinde gözlemledik.

and, our best invention ever,

En iyi icadımız ise,

we devised a schoolwide discipline program

"Tartışılamazlar" adında okul çapında

titled "Non-negotiables."

bir disiplin programı tasarlamaktı.

It was a behavior system --

Bir davranış sistemiydi --

designed to promote positive behavior at all times.

her zaman pozitif davranışı desteklemek üzere tasarlandı.

The results?

Sonuçlar?

Strawberry Mansion was removed from the Persistently Dangerous List

Strawberry Mansion, ilk sene Devamlı Olarak Tehlikeli Listesi'nden

our first year after being --

kaldırıldı --

(Applause) --

(Alkış) --

after being on the Persistently Dangerous List for five consecutive years.

beş yıl arka arkaya Devamlı Olarak Tehlikeli Listesi'nde olduktan sonra.

Leaders make the impossible possible.

Liderler imkânsız olanı imkân dâhilinde yapar.

That brings me to my second slogan:

Bu da beni ikinci sloganıma götürüyor:

So what? Now what?

Ne olmuş? Şimdi ne olacak?

(Laughter)

(Gülüşmeler)

(Applause)

(Alkış)

When we looked at the data,

Veriye baktığımızda

and we met with the staff,

ve personelle görüştüğümüzde,

there were many excuses

Strawberry Mansion'ın düşük performanslı

for why Strawberry Mansion was low-performing and persistently dangerous.

ve devamlı olarak tehlikeli olması ile ilgili pek çok bahane vardı.

They said that only 68 percent of the kids come to school on a regular basis,

Çocukların sadece yüzde 68'inin düzenli olarak okula geldiğini,

100 percent of them live in poverty,

yüzde 100'ünün yoksulluk içinde yaşadığını,

only one percent of the parents participate,

ebeveynlerin sadece yüzde birinin katılım gösterdiğini,

many of the children

pek çok çocuğun

come from incarceration and single-parent homes,

hapisten ve tek ebeveynli evlerden geldiğini,

39 percent of the students have special needs,

öğrencilerin yüzde 39'unun özel ihtiyaçları olduğunu söylediler

and the state data revealed

ve eyalet verileri gösterdi ki,

that six percent of the students were proficient in algebra,

öğrencilerin yüzde 6'sı cebirde

and 10 were proficient in literature.

ve yüzde 10'u edebiyatta yeterliydi.

After they got through telling us all the stories

Bize koşulların ve çocukların ne kadar kötü

of how awful the conditions and the children were,

olduğuyla ilgili bütün hikâyeleri anlatmayı bitirdikten sonra

I looked at them,

onlara baktım

and I said, "So what. Now what?

ve şöyle dedim, "Ne olmuş? Şimdi ne olacak?

What are we gonna do about it?"

Bu konuyla ilgili ne yapacağız?"

(Applause)

(Alkış)

Eliminating excuses at every turn became my primary responsibility.

Her yerdeki bahaneleri gidermek benim ana sorumluluğum oldu.

We addressed every one of those excuses

Bu bahanelerin her birini

through a mandatory professional development,

zorunlu profesyonel gelişim yoluyla ele aldık,

paving the way for intense focus on teaching and learning.

böylece öğretme ve öğrenmeye yoğun bir şekilde odaklanmanın yolunu açtık.

After many observations,

Çokça gözlemden sonra

what we determined was that teachers knew what to teach

ulaştığımız sonuç, öğretmenlerin ne öğreteceklerini bildikleri,

but they did not know how to teach

ancak nasıl öğreteceklerini bilmedikleriydi.

so many children with so many vast abilities.

Muazzam kabiliyetleriyle çok sayıda çocuk.

So, we developed a lesson delivery model for instruction

Bu yüzden eğitim için, sınıftaki her öğrencinin kendine has ihtiyaçlarının

that focused on small group instruction,

karşılanmasına olanak sağlayan

making it possible for all the students to get their individual needs met

küçük grupla eğitim üzerine odaklanmış olan bir ders verme

in the classroom.

modeli geliştirdik.

The results?

Sonuçlar?

After one year, state data revealed

Bir yıl sonra, eyalet verileri

that our scores have grown by 171 percent in Algebra

sonuçlarımızın cebirde yüzde 171

and 107 percent in literature.

ve edebiyatta yüzde 107 arttığını ortaya koydu.

(Applause)

(Alkış)

We have a very long way to go,

Çok uzun bir yolumuz var,

a very long way to go,

çok uzun bir yol, ancak artık

but we now approach every obstacle with a "So What. Now What?" attitude.

her engele "Ne olmuş? Şimdi ne olacak?" tavrıyla yaklaşıyoruz.

And that brings me to my third and final slogan.

Bu beni üçüncü ve son sloganıma getiriyor.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

If nobody told you they loved you today,

Eğer bugün hiç kimse sizi sevdiğini söylemediyse,

you remember I do, and I always will.

bilin ki ben seviyorum ve her zaman seveceğim.

My students have problems:

Öğrencilerimin sorunları var:

social, emotional and economic problems

Hayal bile edemeyeceğiniz sosyal, duygusal

you could never imagine.

ve ekonomik sorunlar.

Some of them are parents themselves,

Bazılarının kendileri ebeveyn

and some are completely alone.

ve bazıları tamamen yalnız.

If someone asked me my real secret

Eğer birisi bana Strawberry Mansion'ı

for how I truly keep Strawberry Mansion moving forward,

aslında nasıl ileriye götürdüğümün gerçek sırrını sorsaydı,

I would have to say that I love my students

öğrencilerimi sevdiğimi ve onların potansiyellerine

and I believe in their possibilities

koşulsuz olarak inandığımı

unconditionally.

söylerdim.

When I look at them,

Onlara baktığımda

I can only see what they can become,

onların gerçekten ne olabileceklerini görüyorum,

and that is because I am one of them.

çünkü ben de onlardan biriyim.

I grew up poor in North Philadelphia too.

Ben de Kuzey Philadelphia'da yoksul olarak büyüdüm.

I know what it feels like to go to a school that's not a school.

Ben de okul olmayan bir okula gitmenin ne demek olduğunu biliyorum.

I know what it feels like to wonder

Yoksulluktan kurtulmanın bir yolu

if there's ever going to be any way out of poverty.

olup olmadığını merak etmenin nasıl bir duygu olduğunu biliyorum.

But because of my amazing mother,

Harika annem yüzünden,

I got the ability to dream

çevremdeki yoksulluğa rağmen

despite the poverty that surrounded me.

hayal etme kabiliyeti edindim.

So --

Bu yüzden --

(Applause) --

(Alkış)

if I'm going to push my students

eğer öğrencilerimi hayallerine

toward their dream and their purpose in life,

ve hayattaki amaçlarına doğru iteceksem,

I've got to get to know who they are.

kim olduklarını bilmek zorundayım.

So I have to spend time with them,

Bu yüzden onlarla zaman geçirmeliyim,

so I manage the lunchroom every day.

bu sebeple her gün yemekhaneyi idare ederim.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

And while I'm there,

Oradayken,

I talk to them about deeply personal things,

onlarla derin kişisel konular konuşurum

and when it's their birthday,

ve doğum günleri olduğunda,

I sing "Happy Birthday"

"Mutlu Yıllar" şarkısını söylerim,

even though I cannot sing at all.

aslında hiç şarkı söyleyemediğim hâlde.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

I often ask them,

Onlara sık sık sorarım,

"Why do you want me to sing when I cannot sing at all?"

"Hiç şarkı söyleyemediğim hâlde neden şarkı söylememi istiyorsun?"

(Laughter)

(Gülüşmeler)

And they respond by saying,

Onlar da şöyle cevap verir,

"Because we like feeling special."

"Çünkü kendimizi özel hissetmeyi seviyoruz."

We hold monthly town hall meetings

Endişelerini dinlemek,

to listen to their concerns,

akıllarından geçenleri öğrenmek için

to find out what is on their minds.

belediye binasında her ay toplantı yaparız.

They ask us questions like, "Why do we have to follow rules?"

Bize şöyle sorular sorarlar, "Neden kurallara uymak zorundayız?"

"Why are there so many consequences?"

"Neden bu kadar fazla sonucu var?"

"Why can't we just do what we want to do?"

"Neden sadece istediğimiz şeyleri yapamıyoruz?"

(Laughter)

(Gülüşmeler)

They ask, and I answer each question honestly,

Onlar sorar ve ben de her soruyu samimiyetle cevaplarım.

and this exchange in listening helps to clear up any misconceptions.

Dinlerken yapılan bu değiş tokuş herhangi bir yanlış anlamayı giderir.

Every moment is a teachable moment.

Her an, öğretilebilen bir andır.

My reward,

Benim ödülüm,

my reward

benim ödülüm,

for being non-negotiable in my rules and consequences

kurallar ve sonuçlar konusunda tartışma kabul etmemenin ödülü,

is their earned respect.

onlardan kazandığım saygı.

I insist on it,

Bunda ısrar ediyorum

and because of this, we can accomplish things together.

ve bunun sonucunda, hep beraber bir şeyler başarabiliyoruz.

They are clear about my expectations for them,

Onlardan beklentilerimin farkındalar

and I repeat those expectations every day over the P.A. system.

ve bu beklentilerimi her gün hoparlör sistemi üzerinden tekrar ediyorum.

I remind them --

Onlara hatırlatıyorum --

(Laughter)

(Gülüşmeler)

I remind them of those core values

Onlara odaklanma, gelenekler, mükemmellik,

of focus, tradition, excellence,

doğruluk ve sebat gibi temel değerleri

integrity and perseverance,

hatırlatıyorum

and I remind them every day

ve onlara her gün eğitimin gerçekten

how education can truly change their lives.

hayatlarını nasıl değiştirebileceğini hatırlatıyorum.

And I end every announcement the same:

Her anonsumu aynı şekilde bitiriyorum:

"If nobody told you they loved you today,

"Eğer bugün hiç kimse sizi sevdiğini söylemediyse,

you remember I do,

bilin ki ben seviyorum

and I always will."

ve her zaman seveceğim."

Ashley's words

Ashley'nin "Bayan, bayan,

of "Miss, Miss,

bu bir okul değil,"

this is not a school,"

şeklindeki sözleri,

is forever etched in my mind.

kafamda sonsuza dek yer edindi.

If we are truly going to make real progress

Eğer yoksulluğu ele almak için

in addressing poverty,

gerçekten gelişme kaydedeceksek,

then we have to make sure

o zaman yoksulluk içindeki çocuklara

that every school that serves children in poverty

hizmet veren her okulun

is a real school,

gerçek bir okul olduğuna emin olmalıyız,

a school, a school --

bir okul, bir okul --

(Applause) --

(Alkış) --

a school that provides them with knowledge

etraflarındaki dünyayı yönlendirmek için

and mental training to navigate the world around them.

bilgi ve zihinsel eğitim sağlayan bir okul.

I do not know all the answers,

Bütün cevapları bilmiyorum,

but what I do know is for those of us who are privileged

ancak bildiğim şey, aramızda imtiyazlı olanlar ile yoksulluk içindeki

and have the responsibility of leading a school that serves children in poverty,

çocuklara hizmet veren okullarda yönetim sorumluluğuna sahip olanlarımız,

we must truly lead,

gerçek anlamda liderlik yapmalıyız

and when we are faced with unbelievable challenges,

ve inanılmaz sorunlarla karşılaştığımızda,

we must stop and ask ourselves, "So what. Now what?

durup kendimize şunu sormalıyız, "Ne olmuş? Şimdi ne olacak?

What are we going to do about it?"

Bu konuyla ilgili ne yapacağız?"

And as we lead,

Liderlik ederken

we must never forget

hiçbir şekilde unutmamalıyız ki,

that every single one of our students

öğrencilerimizin her biri

is just a child,

sadece birer çocuk,

often scared by what the world tells them they should be,

çoğunlukla dünyanın onlara ne olmaları gerektiğini söylemelerinden dolayı korkmuş

and no matter what the rest of the world tells them they should be,

ve dünyanın geri kalanı onlara ne olmaları gerektiği hakkında ne söylerse söylesin,

we should always provide them with hope,

onlara her zaman umut,

our undivided attention,

bölünmeyen dikkatimizi,

unwavering belief in their potential,

potansiyelleri hakkında sarsılmaz inanç,

consistent expectations,

tutarlı beklentiler sunmalıyız

and we must tell them often,

ve onlara sık sık şunu söylemeliyiz,

if nobody told them they loved them today,

eğer bugün hiç kimse onları sevdiğini söylemediyse,

remember we do, and we always will.

bilin ki biz seviyoruz ve her zaman seveceğiz.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)

Thank you, Jesus.

Teşekkürler, İsa.