Linda Cliatt-Wayman: How to fix a broken school? Lead fearlessly, love hard

Translator: Thipnapa Huansuriya Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

It was November 1, 2002,

เมื่อวันที่ 1 พฤศจิกายน ค.ศ. 2002

my first day as a principal,

วันแรกที่ฉันรับตำแหน่งครูใหญ่

but hardly my first day in the school district of Philadelphia.

แต่ไม่ใช่วันแรก ที่ฉันอยู่ในเขตการศึกษาของฟิลาเดลเฟีย

I graduated from Philadelphia public schools,

ฉันเรียนจบจากโรงเรียนรัฐของฟิลาเดลเฟีย

and I went on to teach special education for 20 years

แล้วฉันก็ออกไปสอนวิชา การศึกษาสำหรับเด็กพิเศษอีก 20 ปี

in a low-income, low-performing school

ในโรงเรียนย่านคนจน ผลการเรียนต่ำ

in North Philadelphia,

ในย่านนอร์ธ ฟิลาเดลเฟีย

where crime is rampant

ซึ่งมีอาชญากรรมชุกชุม

and deep poverty is among the highest in the nation.

และความยากจนข้นแค้น อยู่ในกลุ่มสูงที่สุดในประเทศ

Shortly after I walked into my new school,

ไม่นานหลังจากฉันเดินเข้าไปในโรงเรียนใหม่

a huge fight broke out among the girls.

เด็กนักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่ง ก็ทะเลาะวิวาทกันใหญ่โต

After things were quickly under control,

ไม่นาน หลังจากที่ทุกอย่างสงบลง

I immediately called a meeting

ฉันก็เรียกประชุมทันที

in the school's auditorium

ที่หอประชุมของโรงเรียน

to introduce myself as the school's new principal.

เพื่อแนะนำตัวเองว่าฉันเป็นครูใหญ่คนใหม่

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

I walked in angry,

ฉันเดินเข้ามาด้วยความโกรธ

a little nervous --

ประหม่าเล็กน้อย

(Laughter) --

(เสียงหัวเราะ)

but I was determined

แต่ฉันมุ่งมั่น

to set the tone for my new students.

ที่จะตั้งกติกาให้นักเรียนเข้าใจตรงกัน

I started listing as forcefully as I could

ฉันเริ่มกล่าวอย่างหนักแน่นที่สุดเท่าที่ทำได้

my expectations for their behavior

ว่าฉันคาดหวังเกี่ยวกับ พฤติกรรมของเขาอย่างไร

and my expectations for what they would learn in school.

และคาดหวังว่าเขา จะได้เรียนรู้อะไรในโรงเรียน

When, all of a sudden,

ทันใดนั้น

a girl way in the back of the auditorium,

เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ด้านหลังหอประชุม

she stood up

เธอยืนขึ้น

and she said, "Miss!

และพูดว่า "นี่คุณ"

Miss!"

"คุณ"

When our eyes locked, she said,

เมื่อเราประสานสายตากัน เธอพูดต่อว่า

"Why do you keep calling this a school?

"ทำไมคุณยังเรียกที่นี่ว่าโรงเรียนอีก

This is not a school."

นี่มันไม่ใช่โรงเรียนหรอก"

In one outburst,

ด้วยเสียงตะโกนก้องครั้งเดียว

Ashley had expressed what I felt

แอชลีย์ได้แสดงออกถึงสิ่งที่ฉันรู้สึก

and never quite was able to articulate

แต่ไม่เคยถูกบรรยายออกมาเป็นคำพูด

about my own experience when I attended a low-performing school

นั่นคือประสบการณ์ของฉัน เมื่อฉันเรียนอยู่ในโรงเรียนหางแถว

in the same neighborhood, many, many, many years earlier.

ในย่านเดียวกันนั้น เมื่อหลาย ๆ ปีก่อน

That school was definitely not a school.

โรงเรียนนั้นก็ไม่ใช่โรงเรียนเลย

Fast forwarding a decade later to 2012,

ข้ามเวลาไปหนึ่งทศวรรษ ตอนปลายปี ค.ศ. 2012

I was entering my third low-performing school as principal.

ขณะที่ฉันเดินเข้าโรงเรียนหางแถวแห่งที่สาม ในฐานะครูใหญ่

I was to be Strawberry Mansion's fourth principal in four years.

ภายในสี่ปี โรงเรียนสตรอเบอร์รี่ แมนชั่น เปลี่ยนครูใหญ่มาสี่คน ซึ่งฉันเป็นคนที่สี่

It was labeled "low-performing and persistently dangerous"

โรงเรียนนี้ถูกเรียกว่า "โรงเรียนหางแถวและอันตราย"

due to its low test scores

เพราะคะแนนสอบที่ตกต่ำ

and high number of weapons,

และเต็มไปด้วยอาวุธ

drugs, assaults and arrests.

ยาเสพติด การทำร้ายร่างกาย และการจับกุม

Shortly as I approached the door of my new school

ไม่นานหลังจากเดินมาถึงประตูโรงเรียน

and attempted to enter,

และพยายามจะเข้าไป

and found the door locked with chains,

แต่พบว่าประตูถูกล็อกด้วยโซ่

I could hear Ashley's voice in my ears

ฉันได้ยินเสียงแอชลีย์ดังก้องในหู

going, "Miss! Miss!

ว่า "นี่คุณ คุณ

This is not a school."

นี่มันไม่ใช่โรงเรียนหรอก"

The halls were dim and dark from poor lighting.

ห้องโถงมืดสลัวเพราะแสงไฟไม่เพียงพอ

There were tons of piles of broken old furniture

มีกองเฟอร์นิเจอร์และโต๊ะเก่าที่พังแล้ว

and desks in the classrooms,

กองทิ้งอยู่มากมายในห้องเรียน

and there were thousands of unused materials and resources.

และมีหนังสือและอุปกรณ์การเรียน นับพันชิ้นที่ไม่ได้ใช้เลย

This was not a school.

นี่มันไม่ใช่โรงเรียน

As the year progressed,

เมื่อเวลาปีแรกผ่านไป

I noticed that the classrooms were nearly empty.

ฉันสังเกตว่าห้องเรียนต่าง ๆ แทบร้าง

The students were just scared:

พวกนักเรียนล้วนหวาดกลัว

scared to sit in rows in fear that something would happen;

หวาดหวั่นที่จะนั่งในแถว เพราะกลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น

scared because they were often teased in the cafeteria for eating free food.

หวาดหวั่นเพราะถูกล้อในโรงอาหาร ว่ากินอาหารฟรี

They were scared from all the fighting and all the bullying.

เด็ก ๆ กลัวการต่อสู้ ชกต่อย และการรังแก

This was not a school.

นี่มันไม่ใช่โรงเรียน

And then, there were the teachers,

แล้วก็ยังมีบรรดาครู

who were incredibly afraid for their own safety,

ที่ห่วงแต่ความปลอดภัยของตัวเอง อย่างไม่น่าเชื่อ

so they had low expectations for the students and themselves,

พวกเขาตั้งความคาดหวัง ทั้งกับนักเรียนและกับตัวเองต่ำ

and they were totally unaware of their role

และไม่ได้ตระหนักเลยว่า พวกเขามีส่วน

in the destruction of the school's culture.

ในการทำลายวัฒนธรรมของโรงเรียน

This was the most troubling of all.

ซึ่งเป็นปัญหาที่รบกวนจิตใจมากที่สุด

You see, Ashley was right,

คุณเห็นไหม แอชลีย์พูดถูก

and not just about her school.

และไม่ใช่แค่ที่โรงเรียนของเธอเท่านั้น

For far too many schools,

แต่อีกหลายต่อหลายโรงเรียนเหลือเกิน

for kids who live in poverty,

สำหรับเด็ก ๆ ที่ยากจนทั้งหลาย

their schools are really not schools at all.

โรงเรียนของเขาไม่ใช่โรงเรียนเลยจริง ๆ

But this can change.

แต่มันเปลี่ยนแปลงได้

Let me tell you how it's being done at Strawberry Mansion High School.

ฉันจะเล่าให้ฟังว่าที่สตรอว์เบอร์รี่แมนชั่น เราทำได้อย่างไร

Anybody who's ever worked with me will tell you

ใครก็ตามที่เคยทำงานกับฉัน จะบอกคุณได้ว่า

I am known for my slogans.

ฉันชอบมีสโลแกน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So today, I am going to use three

ดังนั้น วันนี้ ฉันจะใช้สามสโลแกน

that have been paramount in our quest for change.

ที่สำคัญสูงสุดในความพยายาม สร้างการเปลี่ยนแปลงของเรา

My first slogan is:

สโลแกนแรกของฉันคือ

if you're going to lead, lead.

ถ้าคุณจะต้องนำ ก็จงนำ

I always believed

ฉันเชื่อเสมอว่า

that what happens in a school and what does not happen in a school

สิ่งที่เกิดขึ้น และสิ่งที่ไม่เกิดขึ้นในโรงเรียน

is up to the principal.

ขึ้นอยู่กับครูใหญ่

I am the principal,

ฉันเป็นครูใหญ่

and having that title required me to lead.

และการอยู่ในตำแหน่งนี้ ทำให้ฉันจำเป็นต้องนำ

I was not going to stay in my office,

ฉันจะไม่นั่งอยู่ในห้องทำงาน

I was not going to delegate my work,

ฉันจะไม่มอบหมายงานให้คนอื่นทำ

and I was not going to be afraid to address anything

และฉันไม่กลัวที่จะจัดการอะไรก็ตาม

that was not good for children,

ที่ไม่ดีสำหรับเด็กๆ

whether that made me liked or not.

ไม่ว่าทำแล้วคนจะชื่นชอบฉันหรือไม่

I am a leader,

ฉันเป็นผู้นำ

so I know I cannot do anything alone.

ฉันรู้ว่าฉันไม่สามารถทำอะไรคนเดียวได้

So, I assembled a top-notch leadership team

ฉันจึงสร้างสุดยอดทีมผู้นำขึ้นมา

who believed in the possibility of all the children,

ประกอบด้วยคนที่เชื่อในศักยภาพของเด็กทุกคน

and together, we tackled the small things,

และเราก็ร่วมมือกัน จัดการกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ

like resetting every single locker combination by hand

เช่นตั้งรหัสตู้ล็อกเกอร์ทั้งหมดใหม่ด้วยมือ

so that every student could have a secure locker.

เพื่อให้นักเรียนทุกคนมีล็อกเกอร์ที่ปลอดภัย

We decorated every bulletin board in that building

เราตกแต่งบอร์ดทั้งหมดในตึกนั้น

with bright, colorful, and positive messages.

ด้วยข้อความเชิงบวกที่มีสีสันสดใส

We took the chains off the front doors of the school.

เราตัดโช่ที่ประตูหน้าของโรงเรียนออก

We got the lightbulbs replaced,

เราเปลี่ยนหลอดไฟที่เสีย

and we cleaned every classroom to its core,

และเราทำความสะอาดทุกห้องเรียน แบบเจาะลึกถึงแก่น

recycling every, every textbook that was not needed,

รีไซเคิลหนังสือเรียนทุกเล่มที่ไม่ใช้แล้ว

and discarded thousands of old materials and furniture.

ทิ้งข้าวของและเฟอร์นิเจอร์เก่าเป็นพัน ๆ ชิ้น

We used two dumpsters per day.

เราใช้ถังขยะใหญ่ขนาดสองคันรถทุกวัน

And, of course, of course,

และแน่นอน แน่นอน

we tackled the big stuff,

เราจัดการกับเรื่องใหญ่ ๆ ด้วย

like rehauling the entire school budget

เราปรับงบประมาณของโรงเรียนใหม่ทั้งหมด

so that we can reallocate funds to have more teachers and support staff.

เพื่อจัดสรรงบจ้างครู และพนักงานสายสนับสนุนเพิ่มขึ้น

We rebuilt the entire school day schedule from scratch

เราออกแบบตารางสอนใหม่ทั้งหมด โดยเริ่มจากศูนย์

to add a variety of start and end times,

เพื่อเพิ่มความหลากหลาย ของเวลาเริ่มและเลิกเรียน

remediation, honors courses,

ชั้นเรียนซ่อมเสริม วิชาขั้นสูง

extracurricular activities, and counseling,

กิจกรรมนอกหลักสูตร และบริการให้คำปรึกษา

all during the school day.

ทั้งหมดภายในช่วงเวลาเรียน

All during the school day.

ทั้งหมดภายในช่วงเวลาเรียน

We created a deployment plan

เราสร้างแผนประจำการ

that specified where every single support person and police officer would be

ที่ระบุว่าพนักงานสายสนับสนุนและตำรวจ จะต้องอยู่ที่ไหนบ้าง

every minute of the day,

ในทุก ๆ นาทีของแต่ละวัน

and we monitored at every second of the day,

และเราเฝ้าสังเกตการณ์ ทุก ๆ วินาทีของแต่ละวัน

and, our best invention ever,

และแผนการจัดการที่ดีที่สุดของเราคือ

we devised a schoolwide discipline program

เราสร้างแผนจัดการระเบียบวินัย ที่บังคับใช้ทั้งโรงเรียน

titled "Non-negotiables."

ชื่อว่า "ไม่มีการต่อรอง"

It was a behavior system --

มันเป็นระบบปรับพฤติกรรม

designed to promote positive behavior at all times.

ที่ออกแบบมาเพื่อส่งเสริม พฤติกรรมทางบวกตลอดเวลา

The results?

แล้วผลเป็นอย่างไร

Strawberry Mansion was removed from the Persistently Dangerous List

ชื่อของสตรอเบอร์รี่แมนชั่นหลุดจาก รวมรายชื่อโรงเรียนอันตราย

our first year after being --

เป็นปีแรกหลังจาก

(Applause) --

(เสียงปรบมือ)

after being on the Persistently Dangerous List for five consecutive years.

หลังจากติดอยู่ในรายชื่อโรงเรียนอันตราย มาห้าปีติดต่อกัน

Leaders make the impossible possible.

ผู้นำทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ให้เป็นไปได้

That brings me to my second slogan:

นั่นนำไปสู่สโลแกนที่สองของฉัน

So what? Now what?

แล้วไง แล้วจะทำอะไรต่อ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

When we looked at the data,

เมื่อเราดูข้อมูล

and we met with the staff,

และประชุมกับเจ้าหน้าที่

there were many excuses

มีข้ออ้างเยอะแยะมากมาย

for why Strawberry Mansion was low-performing and persistently dangerous.

ว่าทำไมสตรอเบอร์รี่แมนชั่นจึงอยู่หางแถว และติดอยู่ในรายชื่อโรงเรียนอันตรายมาตลอด

They said that only 68 percent of the kids come to school on a regular basis,

เขาบอกว่า มีเด็กที่มาโรงเรียนเป็นประจำ แค่ 68 เปอร์เซ็นต์

100 percent of them live in poverty,

เด็กทั้งหมด 100 เปอร์เซ็นต์ยากจน

only one percent of the parents participate,

ผู้ปกครองให้ความร่วมมือกับโรงเรียน แค่ 1 เปอร์เซ็นต์

many of the children

เด็กจำนวนมาก

come from incarceration and single-parent homes,

มาจากบ้านที่พ่อหรือแม่ติดคุก และเหลือผู้ปกครองคนเดียว

39 percent of the students have special needs,

นักเรียน 39 เปอร์เซ็นต์มีความต้องการพิเศษ

and the state data revealed

และข้อมูลผลสอบจากรัฐเผยว่า

that six percent of the students were proficient in algebra,

นักเรียนของเราที่เชี่ยวชาญพีชคณิต มีเพียง 6 เปอร์เซ็นต์

and 10 were proficient in literature.

และที่เชี่ยวชาญวรรณกรรม มีเพียง 10 เปอร์เซ็นต์

After they got through telling us all the stories

หลังจากเขาเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เราฟัง

of how awful the conditions and the children were,

ว่าเด็กๆ และสถานการณ์มันเลวร้ายแค่ไหน

I looked at them,

ฉันมองหน้าพวกเขา

and I said, "So what. Now what?

และพูดว่า "แล้วไง แล้วจะทำอะไรต่อ

What are we gonna do about it?"

เราจะทำอะไรกับเรื่องนี้กันต่อ"

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Eliminating excuses at every turn became my primary responsibility.

ความรับผิดชอบหลักของฉันคือ ขจัดข้ออ้างพวกนี้ในทุกจังหวะการเปลี่ยนแปลง

We addressed every one of those excuses

เราจัดการกับข้ออ้างพวกนี้ทุกข้อ

through a mandatory professional development,

ผ่านโครงการพัฒนาวิชาชีพภาคบังคับ

paving the way for intense focus on teaching and learning.

ที่ปูทางสู่การมุ่งเน้นอย่างเข้มข้น ไปที่การสอนและการเรียนรู้

After many observations,

หลังจากสังเกตการสอนมามากมาย

what we determined was that teachers knew what to teach

ฉันพบว่าสิ่งที่เรากำหนดคือ ครูต้องรู้ว่าต้องสอนเนื้อหาอะไร

but they did not know how to teach

แต่เขาไม่รู้ว่าจะสอนยังไง

so many children with so many vast abilities.

เมื่อมีเด็กจำนวนมาก ที่มีความสามารถหลากหลายมาก

So, we developed a lesson delivery model for instruction

ดังนั้น เราจึงพัฒนารูปแบบการสอน

that focused on small group instruction,

ที่เน้นการสอนแบบกลุ่มย่อย

making it possible for all the students to get their individual needs met

ทำให้ตอบสนองความต้องการ ของนักเรียนแต่ละคนได้

in the classroom.

ในห้องเรียน

The results?

ผลเป็นอย่างไร

After one year, state data revealed

ผ่านไปหนึ่งปี ข้อมูลผลสอบของรัฐเผยว่า

that our scores have grown by 171 percent in Algebra

คะแนนสอบพีชคณิตของโรงเรียนเรา เพิ่มขึ้น 171 เปอร์เซ็นต์

and 107 percent in literature.

และคะแนนสอบวรรณกรรม เพิ่มขึ้น 107 เปอร์เซ็นต์

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

We have a very long way to go,

เรามีเส้นทางข้างหน้าที่ต้องเดินอีกยาวไกล

a very long way to go,

เส้นทางอีกยาวไกล

but we now approach every obstacle with a "So What. Now What?" attitude.

แต่ทุกวันนี้ เราเผชิญหน้าทุกอุปสรรค ด้วยทัศนคติแบบ "แล้วไง แล้วจะทำอะไรต่อ"

And that brings me to my third and final slogan.

และนั่นนำฉันมาถึงสโลแกนที่สาม ซึ่งเป็นข้อสุดท้าย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

If nobody told you they loved you today,

ถ้าวันนี้ไม่มีใครบอกเธอว่าเขารักเธอ

you remember I do, and I always will.

จำไว้ว่าครูรักเธอ และครูจะรักเธอเสมอ

My students have problems:

นักเรียนของฉันมีปัญหา

social, emotional and economic problems

ทั้งด้านสังคม อารมณ์ และเศรษฐกิจ

you could never imagine.

อย่างที่คุณไม่มีทางจินตนาการออก

Some of them are parents themselves,

เด็กบางคนกลายเป็นพ่อแม่คนแล้ว

and some are completely alone.

บางคนอยู่ตัวคนเดียวจริงๆ

If someone asked me my real secret

ถ้าใครสักคนถามฉันว่าเคล็ดลับของฉัน

for how I truly keep Strawberry Mansion moving forward,

ในการนำสตรอเบอร์รี่แมนชั่น ให้ยังคงเดินหน้าต่อไปคืออะไร

I would have to say that I love my students

ฉันจะตอบว่า เพราะฉันรักนักเรียนของฉัน

and I believe in their possibilities

และฉันเชื่อในสิ่งที่เป็นไปได้ในตัวเขา

unconditionally.

โดยไม่มีเงื่อนไข

When I look at them,

เมื่อฉันมองนักเรียนของฉัน

I can only see what they can become,

ฉันมองเห็นแต่สิ่งที่เขาจะเป็นได้ในอนาคต

and that is because I am one of them.

เพราะฉันเองก็เคยเป็นหนึ่งในนักเรียนพวกนั้น

I grew up poor in North Philadelphia too.

ฉันเติบโตมาอย่างยากจน ในย่านนอร์ธฟิลาเดลเฟียเช่นกัน

I know what it feels like to go to a school that's not a school.

ฉันรู้ว่ามันรู้สึกอย่างไร ที่ต้องไปโรงเรียนที่ไม่ใช่โรงเรียน

I know what it feels like to wonder

ฉันรู้ว่ามันรู้สึกยังไง เวลานึกสงสัยว่า

if there's ever going to be any way out of poverty.

จะมีวันที่เราจะมีทางออกจากความยากจนไหมนะ

But because of my amazing mother,

แต่เพราะแม่ที่ยอดเยี่ยมของฉัน

I got the ability to dream

ทำให้ฉันมีความสามารถที่จะฝัน

despite the poverty that surrounded me.

แม้จะอยู่ท่ามกลางความยากจน

So --

ดังนั้น

(Applause) --

(เสียงปรบมือ)

if I'm going to push my students

ถ้าฉันจะผลักดันนักเรียนของฉัน

toward their dream and their purpose in life,

ให้ไปถึงความฝันและเป้าหมายในชีวิตของเขา

I've got to get to know who they are.

ฉันต้องรู้จักเขา ว่าเขาเป็นใคร

So I have to spend time with them,

ฉันจึงต้องใช้เวลากับนักเรียน

so I manage the lunchroom every day.

ฉันเป็นคนจัดการห้องอาหารกลางวันทุกวัน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And while I'm there,

และเมื่อฉันอยู่ที่นั่น

I talk to them about deeply personal things,

ฉันพูดคุยกับเด็กๆ เกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวลึกๆ ของเขา

and when it's their birthday,

และเมื่อถึงวันเกิดของเขา

I sing "Happy Birthday"

ฉันร้องเพลง "แฮปปี้ เบิร์ธเดย์"

even though I cannot sing at all.

ทั้งๆ ที่ฉันร้องเพลงไม่ได้เรื่องเลย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I often ask them,

ฉันมักจะถามเขาว่า

"Why do you want me to sing when I cannot sing at all?"

"ทำไมพวกเธออยากให้ครูร้องเพลง ทั้งที่ครูร้องไม่ได้เรื่องเลย"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And they respond by saying,

พวกเด็กๆ ตอบว่า

"Because we like feeling special."

"เพราะเราชอบที่ได้รู้สึกว่าเราเป็นคนพิเศษ"

We hold monthly town hall meetings

เราจัดประชุมทั้งโรงเรียนทุกเดือน

to listen to their concerns,

เพื่อฟังความเห็นความกังวลของเด็กๆ

to find out what is on their minds.

เพื่อค้นหาว่าพวกเขาคิดอะไรอยู่

They ask us questions like, "Why do we have to follow rules?"

เด็กๆ ถามคำถาม เช่น "ทำไมเราต้องทำตามกฎด้วย?"

"Why are there so many consequences?"

"ทำไมต้องมีบทลงโทษเยอะแยะ?"

"Why can't we just do what we want to do?"

"ทำไมปล่อยให้เราทำอะไรที่เราอยากทำไม่ได้?"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

They ask, and I answer each question honestly,

พวกเด็กๆ ถาม และฉันตอบทุกคำถามอย่างจริงใจ

and this exchange in listening helps to clear up any misconceptions.

และการฟังซื่งกันและกัน ช่วยแก้ไขความเข้าใจผิดต่างๆ

Every moment is a teachable moment.

ทุกๆ วินาทีเป็นโอกาสในการสอนทั้งสิ้น

My reward,

รางวัลของฉัน

my reward

รางวัลของฉัน

for being non-negotiable in my rules and consequences

สำหรับการเคร่งครัดกับกฎและบทลงโทษ โดยไม่มีการต่อรอง

is their earned respect.

คือการได้รับความเคารพจากเด็กๆ

I insist on it,

ฉันยืนยันในกติกาเหล่านี้

and because of this, we can accomplish things together.

และเพราะสิ่งนี้ เราจึงประสบความสำเร็จด้วยกัน

They are clear about my expectations for them,

เด็กๆ เข้าใจชัดเจนว่าฉันคาดหวังอะไรจากเขา

and I repeat those expectations every day over the P.A. system.

และฉันพูดถึงความคาดหวังนี้ซ้ำๆ ทุกวันผ่านระบบขยายเสียงของโรงเรียน

I remind them --

ฉันย้ำเตือนพวกเขา

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I remind them of those core values

ฉันย้ำเตือนพวกเขาถึงค่านิยมหลัก

of focus, tradition, excellence,

คือการมุ่งมั่นทุ่มเท ธรรมเนียมปฏิบัติที่ดี ความเป็นเลิศ

integrity and perseverance,

ความซื่อตรง และเพียรพยายาม

and I remind them every day

และฉันย้ำเตือนเขาทุกวัน

how education can truly change their lives.

ว่าการศึกษาสามารถ เปลี่ยนแปลงชีวิตพวกเขาได้จริงๆ

And I end every announcement the same:

และฉันตบท้ายประกาศของฉัน เหมือนกันทุกครั้งว่า

"If nobody told you they loved you today,

"ถ้าวันนี้ไม่มีใครบอกเธอว่าเขารักเธอ

you remember I do,

จำไว้ว่าครูรักเธอ

and I always will."

และจะรักเธอเสมอ"

Ashley's words

ถ้อยคำของแอชลีย์

of "Miss, Miss,

ที่ว่า "นี่คุณ คุณ

this is not a school,"

นี่มันไม่ใช่โรงเรียนหรอก"

is forever etched in my mind.

ถูกสลักอยู่ในใจฉันตลอดไป

If we are truly going to make real progress

ถ้าเราอยากจะสร้างความก้าวหน้าที่แท้จริง

in addressing poverty,

ในการแก้ไขปัญหาความยากจน

then we have to make sure

เราต้องแน่ใจว่า

that every school that serves children in poverty

โรงเรียนทุกโรงเรียน ที่ดูแลเด็ก ๆ ที่ยากจน

is a real school,

ต้องเป็นโรงเรียนที่แท้จริง

a school, a school --

โรงเรียนที่

(Applause) --

(เสียงปรบมือ)

a school that provides them with knowledge

โรงเรียนที่ให้ทั้งความรู้

and mental training to navigate the world around them.

และการฝึกฝนจิตใจ เพื่อให้เขาใช้ชีวิต ในโลกที่อยู่รายล้อมตัวเขาโดยไม่หลงทาง

I do not know all the answers,

ฉันไม่ได้รู้คำตอบทุกอย่าง

but what I do know is for those of us who are privileged

แต่ฉันรู้ว่า สำหรับพวกเราที่ได้รับโอกาส

and have the responsibility of leading a school that serves children in poverty,

และมีความรับผิดชอบ เป็นผู้นำโรงเรียนที่ดูแลเด็กยากจน

we must truly lead,

เราต้องนำอย่างแท้จริง

and when we are faced with unbelievable challenges,

และเมื่อเผชิญกับความท้าทายที่ยากเหลือเชื่อ

we must stop and ask ourselves, "So what. Now what?

เราต้องหยุดและถามตัวเองว่า "แล้วไง แล้วจะทำอะไรต่อ"

What are we going to do about it?"

เราจะทำอะไรกับเรื่องนี้กันต่อ"

And as we lead,

และในขณะที่เรานำ

we must never forget

เราต้องไม่ลืม

that every single one of our students

ว่านักเรียนของเราแต่ละคน

is just a child,

ยังเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง

often scared by what the world tells them they should be,

หวาดกลัวกับสิ่งที่โลกบอกว่าเขาควรจะเป็น

and no matter what the rest of the world tells them they should be,

และไม่ว่าโลกทั้งโลกจะบอกเขาว่า เขาควรจะเป็นอะไร

we should always provide them with hope,

เราต้องให้ความหวังแก่เขาเสมอ

our undivided attention,

ต้องให้ความใส่ใจอย่างแน่วแน่

unwavering belief in their potential,

เชื่ออย่างไม่สั่นคลอนในศักยภาพของเขา

consistent expectations,

ความคาดหวังที่มั่นคงสม่ำเสมอ

and we must tell them often,

และเราต้องบอกพวกเขาบ่อย ๆ ว่า

if nobody told them they loved them today,

ถ้าวันนี้ไม่มีใครบอกว่ารักพวกเขาเลย

remember we do, and we always will.

จำไว้ว่าพวกเรารักเขา และเราจะรักเขาเสมอ

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you, Jesus.

ขอบคุณค่ะ