Sarah Kaminsky: My father the forger

Sarah Kaminsky: Babam bir kalpazan

Translator: federica bonaldi Reviewer: Thomas VANDENBOGAERDE

Çeviri: Tuba Şahin Gözden geçirme: Sancak Gülgen

I am the daughter of a forger,

Ben bir kalpazanın kızıyım,

not just any forger ...

öyle diğer kalpazanlar gibi değil...

When you hear the word "forger," you often understand "mercenary."

"Kalpazan" sözcüğünü duyduğunuzda "paragöz" aklınıza gelir.

You understand "forged currency," "forged pictures."

"Sahte para", "sahte resimler" aklınıza gelir.

My father is no such man.

Benim babam öyle biri değil.

For 30 years of his life,

Hayatının 30 yılında,

he made false papers --

sahte evraklar hazırladı--

never for himself, always for other people,

asla kendisi için değil, her zaman başka insanlar için,

and to come to the aid of the persecuted and the oppressed.

zulüm gören ve ezilenlerin yardımına koştu.

Let me introduce him.

Sizi onunla tanıştırayım.

Here is my father at age 19.

Burada babam 19 yaşında.

It all began for him during World War II,

Onun için herşey İkinci Dünya Savaşı sırasında,

when at age 17 he found himself thrust

17 yaşında kendisini

into a forged documents workshop.

sahte evrak atölyesine sığınırken bulduğunda başladı.

He quickly became the false papers expert of the Resistance.

Çok hızlı bir biçimde sahte evrak uzmanı oldu.

And it's not a banal story --

Bu sıradan bir hikaye değildir--

after the liberation he continued

kurtuluştan sonra 70 lere kadar

to make false papers until the '70s.

sahte evrak hazırlamaya devam etti.

When I was a child

Küçükken

I knew nothing about this, of course.

konu hakkında hiçbir bilgim yoktu tabi ki.

This is me in the middle making faces.

Ortadaki, dil çıkaran benim.

I grew up in the Paris suburbs

Paris'in banliyölerinde büyüdüm

and I was the youngest of three children.

ve üç kardeşin en küçüğüydüm.

I had a "normal" dad like everybody else,

Herkes gibi benim de "normal" bir babam vardı,

apart from the fact that he was 30 years older than ...

benden 30 yaş büyük olması dışında...

well, he was basically old enough to be my grandfather.

aslında, büyükbabam olabilecek kadar yaşlıydı.

Anyway, he was a photographer and a street educator,

Herneyse, o bir fotoğrafçı ve sokak eğitimcisiydi,

and he always taught us to obey the law very strictly.

ve her zaman bize katı bir biçimde kurallara uymamızı öğretti.

And, of course, he never talked about his past life

Ve tabiki bir kalpazan olduğu zamanlar hakkında

when he was a forger.

hiç konuşmadı.

There was, however, an incident I'm going to tell you about,

Buna rağmen size anlatacağım bir olay var

that perhaps could have led me suspect something.

belki de bu olay birşeylerden şüphe etmeme yol açmış olabilir.

I was in high school and got a bad grade,

Lisedeydim ve düşük bir not almıştım,

a rare event for me,

benim için nadir bir olaydı,

so I decided to hide it from my parents.

bu yüzden bunu ailemden saklamaya karar verdim.

In order to do that, I set out to forge their signature.

Bunu yapabilmek için onların imzasını taklit etmeye koyuldum.

I started working on my mother's signature,

Annemin imzası üzerinde çalışmaya başladım,

because my father's is absolutely impossible to forge.

çünkü babamınki taklit edilemeyecek kadar imkansızdır.

So, I got working. I took some sheets of paper

Böylece, çalışmalara başladım, birkaç yaprak kağıt aldım

and started practicing, practicing, practicing,

ve pratik yapmaya başladım, düzgün bir imza elde

until I reached what I thought was a steady hand,

ettiğimi düşünene kadar denedim, denedim..

and went into action.

ve harekete geçtim.

Later, while checking my school bag,

Sonra, annem okul çantamı karıştırırken

my mother got hold of my school assignment and immediately saw that the signature was forged.

okul belgesini buldu ve hemen imzanın sahte olduğunu gördü.

She yelled at me like she never had before.

Bana daha önce hiç bağırmadığı kadar bağırdı .

I went to hide in my bedroom, under the blankets,

Odama, battaniyenin altına saklanmaya gittim

and then I waited for my father to come back from work

ve sonra da babamın işten dönmesini bekledim

with, one could say, much apprehension.

daha çok korkuyla beklediğim de denilebilir.

I heard him come in.

Geldiğini duydum.

I remained under the blankets. He entered my room,

Battaniyenin altında kaldım. Odama girdi,

sat on the corner of the bed,

yatağın köşesine oturdu,

and he was silent, so I pulled the blanket from my head,

ve sessizdi, bu yüzden battaniyeyi başımdan çektim,

and when he saw me he started laughing.

beni gördüğünde gülmeye başladı.

He was laughing so hard, he could not stop and he was holding my assignment in his hand.

O kadar çok gülüyordu ki gülmeyi durduramıyordu ve elinde benim belgem duruyordu.

Then he said, "But really, Sarah, you could have worked harder! Can't you see it's really too small?"

Sonra dedi ki: "Ama gerçekten Sarah üzerinde daha fazla çalışabilirdin! Görmüyor musun bu gerçekten çok küçük"

Indeed, it's rather small.

Gerçekten birazcık küçüktü.

I was born in Algeria.

Cezayir'de doğdum.

There I would hear people say my father was a "moudjahid"

Orası insanların babama "mücahit" dediğini duyacağım yerdi

and that means "fighter."

ve bu "savaşçı" demekti.

Later on, in France, I loved eavesdropping on grownups' conversations,

Sonrasında, Fransa'da büyüklerin konuşmalarına kulak kabartmayı sevdim,

and I would hear all sorts of stories about my father's previous life,

ve babamın önceki yaşamı hakkında hikayeler duyacaktım,

especially that he had "done" World War II,

özellikle de 2. Dünya Savaşında "yaptıklarını"

that he had "done" the Algerian war.

Cezayir savaşında "yaptıklarını".

And in my head I would be thinking that "doing" a war meant being a soldier.

Ve kafamda "savaşıyorsa" o bir askerdir diye düşünecektim.

But knowing my father, and how he kept saying that he was a pacifist and non-violent,

Fakat babamı tanıdığımdan ve sürekli nasıl pasifist ve şiddet karşıtı olduğunu söylediğinden

I found it very hard to picture him with a helmet and gun.

onu başında miğfer ve elinde silahla canlandırmak çok zordu.

And indeed, I was very far from the mark.

Ve gerçekten ikonuya çok uzaktım.

One day, while my father was working on a file

Birgün babam, Fransız kimliğimizi elde etmek için

for us to obtain French nationality,

bir dosya üzerinde çalışırken,

I happened to see some documents

ilgimi çeken

that caught my attention.

bazı belgelerle karşılaştım.

These are real!

Bunlar gerçek!

These are mine, I was born an Argentinean.

Bunlar benim, Arjantinli olarak doğmuşum.

But the document I happened to see

Fakat bulduğum bu belgeler

that would help us build a case for the authorities

yetkililer için örnek oluşturmamıza yardım edecek

was a document from the army

babamın gizli servisler adına

that thanked my father for his work

yaptığı çalışmalar için

on behalf of the secret services.

ordudan aldığı teşekkür belgesiydi.

And then, suddenly, I went "wow!"

Sonra aniden dedim ki :"Vay Canına!"

My father, a secret agent?

Babam bir gizli ajan mı?

It was very James Bond.

Tam James Bond gibiydi.

I wanted to ask him questions, which he didn't answer.

Ona sorular sormak istedim ama cevaplamadı.

And later, I told myself that

Ve sonra, kendime dedim ki

one day I would have to question him.

bir gün onu sorgulayacağım.

And then I became a mother and had a son,

Daha sonra anne oldum, bir oğlum oldu,

and finally decided it was time -- that he absolutely had to talk to us.

ve sonunda zamanı geldiğine karar verdim--artık bizimle konuşmak zorundaydı.

I had become a mother

Ben anne olmuştum

and he was celebrating his 77th birthday,

ve o 77. doğumgününü kutluyordu,

and suddenly I was very, very afraid.

birden çok ama çok korktum.

I feared he'd go

Gitmesinden

and take his silences with him,

sırlarıyla birlikte

and take his secrets with him.

sessizliğiyle gitmesinden korktum.

I managed to convince him that it was important for us,

Bunun bizim, muhtemelen diğer insanlar için de

but possibly also for other people

önemli olduğuna onu ikna etmeyi başardım,

that he shared his story.

ki o da hikayesini paylaştı.

He decided to tell it to me

Bana anlatmaya karar verdi

and I made a book,

ve ben de bunlardan bir kitap yazdım

from which I'm going to read you some excerpts later.

ki size kitaptan bazı bölümleri daha sonra okuyacağım.

So, his story. My father was born in Argentina.

İşte onun hikayesi. Babam Arjantin'de doğdu.

His parents were of Russian descent.

Annesi ve babası Rus asıllı idi.

The whole family came to settle in France in the '30s.

Tüm aile 30larda Fransa'ya yerleşmeye geldi

His parents were Jewish, Russian and above all, very poor.

Ailesi Yahudi, Rus'du, ve dahası çok fakirlerdi.

So at the age of 14 my father had to work.

Bu nedenle babam 14 yaşında çalışmak zorunda kaldı.

And with his only diploma,

Sadece diplomasıyla,

his primary education certificate,

ilkokul diplomasıyla,

he found himself working at a dyer - dry cleaner.

kendini boyacıda-kuru temizlemede çalışırken buldu.

That's where he discovered something totally magical,

Burası onun tamamiyle sihirli birşey keşfettiği yerdi

and when he talks about it, it's fascinating --

ve anlattıkça büyüleniyordu--

it's the magic of dyeing chemistry.

bu boya kimyasının sihriydi.

During that time the war was happening

Bu sırada savaş devam ediyordu ve

and his mother was killed when he was 15.

babam 15 yaşındayken annesi öldürülmüştü.

This coincided with the time when

Bu kendi bedenini ve ruhunu

he threw himself body and soul into chemistry

kimyaya adadığı zamana denk geldi.

because it was the only consolation for his sadness.

çünkü acısının tek tesellisi buydu.

All day he would ask many questions to his boss

Tüm gün patronuna öğrenmek, daha fazla bilgi toplamak için

to learn, to accumulate more and more knowledge,

sorular soracak,

and at night, when no one was looking,

ve geceleyin kimse bakmıyorken,

he'd put his experience to practice.

öğrendiklerini uygulamaya geçirecekti.

He was mostly interested in ink bleaching.

Babam daha çok mürekkep ağartmayla ilgileniyordu.

All this to tell you

Bütün bunları size anlatmamın sebebi

that if my father became a forger, actually,

eğer babam bir kalpazan olduysa aslında

it was almost by accident.

bu tamamiyle bir rastlantı sonucudur.

His family was Jewish, so they were hounded.

Ailesi Yahudiydi ve bu sebeble kovulmuşlardı.

Finally they were all arrested and taken to the Drancy camp

En sonunda hepsi yakalandı ve Drancy Kampına götürüldü

and they managed to get out at the last minute thanks to their Argentinean papers.

ve Arjantin belgeleri sayesinde son anda oradan kurtulmayı başarabildiler.

Well, they were out,

Artık dışarıdaydılar,

but they were always in danger. The big "Jew" stamp was still on their papers.

ama her zaman tehlike içindeydiler. Belgelerinde hala büyük "Yahudi" damgası duruyordu.

It was my grandfather who decided they needed false documents.

Sahte evraklara ihtiyaçları olduğuna karar veren büyükbabamdı.

My father had been instilled with such respect for the law

Zulüm görmüş olmasına rağmen babama

that although he was being persecuted,

kanunlara saygılı olması gerektiği aşılanmıştı,

he'd never thought of false papers.

babam sahte evrakları hiç düşünmemişti.

But it was he who went to meet a man from the Resistance.

Fakat Direnişçiler'den bir adamla görüşmeye giden babamdı.

In those times documents had hard covers,

O zamanlardaki belgelerin

they were filled in by hand,

el yazısı ile yazılmış

and they stated your job.

ne iş yaptığınızı gösteren ciltleri vardı.

In order to survive, he needed

Hayatta kalması için,

to be working. He asked the man

çalışıyor olması gerekiyodu. Adamdan

to write "dyer."

"boyacı" diye yazmasını istedi.

Suddenly the man looked very, very interested.

Aniden adam çok hem de çok ilgili baktı.

As a "dyer," do you know how to bleach ink marks?

"Boyacı" olduğuna göre, mürekkep işaretlerini nasıl sileceğini biliyor musun?

Of course he knew.

Tabiki biliyordu.

And suddenly the man started explaining that

Birden adam şunu açıklamaya çalıştı

actually the whole Resistance had a huge problem:

gerçekte tüm Direnişçilerin büyük bir problemi vardı:

even the top experts

en gözde uzmanlar bile

could not manage to bleach an ink, called "indelible,"

"silinemez" denilen "Waterman" mavi mürekkep lekesini

the "Waterman" blue ink.

beyazlatmayı başaramıyorlardı.

And my father immediately replied that he knew exactly

Babam hemen tam olarak nasıl

how to bleach it.

beyazlatıldığını bildiğini söyledi.

Now, of course, the man was very impressed with this young man of 17

Adam kendisine hemen formulü verebilecek olan 17 yaşındaki bu gençten

who could immediately give him the formula, so he recruited him.

şüphesiz etkilenmişti, bu yüzden onu işe aldı.

And actually, without knowing it, my father had invented something

Babam aslında bilmeden birşey icat etti

we can find in every schoolchild's pencil case:

her okul çocuğunun kalem kutusunda bulabiliriz:

the so-called "correction pen."

"düzeltme kalemi."

(Applause)

(Alkışlar)

But it was only the beginning.

Ama bu sadece bir başlangıçtı.

That's my father.

Bu babam.

As soon as he got to the lab,

Laboratuara gelir gelmez,

even though he was the youngest,

en gençleri olmasına rağmen

he immediately saw that there was a problem with the making of forged documents.

sahte evrak hazırlamada bir problem olduğu hemen anladı.

All the movements stopped at falsifying.

Gerçek belgeleri değiştirmek için yaptıkları tüm hamleler durduruluyordu.

But demand was ever-growing

Fakat talep de hızla artıyordu ve

and it was difficult to tamper with existing documents.

mevcut belgeleri değiştirmek zordu.

He told himself it was necessary to make them from scratch.

Kendi kendine herşeyi sıfırdan yapmak gerek dedi.

He started a press. He started photoengraving.

Baskıya başladı. Fotoğraf klişesi yapmaya başladı.

He started making rubber stamps.

Lastik damgalar yapmaya başladı.

He started inventing all kind of things --

Her türlü şeyin icadına başladı--

with some materials he invented a centrifuge using a bicycle wheel.

bazı materyallerle bisiklet tekerleği kullanarak santrifüjü buldu.

Anyway, he had to do all this

Herneyse, O bunların hepsini yapmak zorundaydı

because he was completely obsessed with output.

çünkü babam sonuçlarla tamamiyle kafayı bozmuştu.

He had made a simple calculation:

Basit bir hesaplama yaptı:

In one hour he could make 30 forged documents.

Bir saat içerisinde 30 sahte evrak hazırlayabiliyordu.

If he slept one hour, 30 people would die.

Eğer bir saat uyursa 30 insan ölebilirdi.

This sense of

Diğer insanların

responsibility for other people's lives when he was just 17 --

hayatları için sadece 17 yaşındayken bu sorumluluk duygusu--

and also his guilt for being a survivor,

ve ayrıca arkadaşları kaçamazken kendisi kamptan kaçtığı için

since he had escaped the camp when his friends had not --

hayatta kalmasının suçluluğu

stayed with him all his life.

tüm hayatı boyunca peşini bırakmadı.

And this is maybe what explains why, for 30 years,

Belki bu 30 yıldır, her türlü fedakarlıklar pahasına

he continued to make false papers

neden sahte evrak yapmaya

at the expense of all kinds of sacrifices.

devam ettiğini açıklar.

I'd like to talk about those sacrifices,

Size bu fedakarlıklardan bahsetmek istiyorum,

because there were many.

çünkü çoklardı.

There were obviously financial sacrifices

Açıkçası, maddi fedakarlıklar vardı

because he always refused to be paid.

çünkü babam kendisine para ödenmesini kabul etmiyordu.

To him, being paid would have meant being a mercenary.

Ona göre, para almak paragöz olmak demekti.

If he had accepted payment,

Eğer ödemeyi kabul etseydi,

he wouldn't be able to say "yes" or "no"

haklı yada hasız bir nedene inanmasına bağlı olarak

depending on what he deemed a just or unjust cause.

"evet" ya da "hayır" diyemeyebilirdi.

So he was a photographer by day,

Bu yüzden 30 yıldır, gündüzleri bir fotoğrafçı,

and a forger by night for 30 years.

akşamları da kalpazandı.

He was broke all of the time.

Her zaman parasızdı.

Then there were the emotional sacrifices:

Sonra duygusal fedakalıklar oldu:

How can one live with a woman while having so many secrets?

Biri, bu kadar çok sırrı varken nasıl bir kadınla beraber yaşayabilir?

How can one explain what one does at night in the lab, every single night?

Biri geceleyin laboratuarda ne yaptığını nasıl açıklayabilir, her bir gece?

Of course, there was another kind of sacrifice

Benim daha sonra anladığım ailesini de içeren

involving his family that I understood much later.

başka türlü fedakarlıklar da oldu tabiki.

One day my father introduced me to my sister.

Bir gün babam beni kız kardeşimle tanıştırdı.

He also explained to me that I had a brother, too,

Daha sonra bana bir erkek kardeşimin olduğunu da söyledi,

and the first time I saw them I must have been three or four,

onları ilk gördüğümde sanırım üç ya da dört yaşında olmalıydım

and they were 30 years older than me.

benden 30 yaş büyüklerdi

They are both in their sixties now.

Şimdi her ikiside altmışlarında.

In order to write the book,

Bu kitabı yazmak için,

I asked my sister questions. I wanted to know who my father was,

kız kardeşime sorular sordum. Babamın kim olduğunu bilmek istedim,

who was the father she had known.

onun bildiği babası kimdi,

She explained that the father that she'd had

Babalarının Pazar günü geleceğini

would tell them he'd come and pick them up on Sunday to go for a walk.

ve onları alıp gezmeye götüreceğini söylediğini anlattı.

They would get all dressed up and wait for him,

Hepsi kıyafetlerini giyip onu beklemiş,

but he would almost never come.

ama o asla gelmemiş.

He'd say, "I'll call." He wouldn't call.

"Arayacağım" demiş. Aramamış.

And then he would not come.

Sonra gelmemiş de.

Then one day he totally disappeared.

Bir gün tatmiyle gözden kaybolmuş.

Time passed,

Zaman geçti ve

and they thought he had surely forgotten them,

onlar babalarının kendilerini unuttuğunu düşündüler

at first.

ilk önce.

Then as time passed,

Daha sonra zaman geçtikçe,

at the end of almost two years, they thought,

hemen hemen iki yılın sonunda,

"Well, perhaps our father has died."

"Pekala, belki de babamız öldü" diye düşündüler.

And then I understood

Sonra anladım ki

that asking my father so many questions

babama bu kadar fazla soru sormak

was stirring up a whole past he probably didn't feel like talking about

muhtemelen hakkında konuşmak istemediği geçmişini karıştırıyordu

because it was painful.

çünkü acı veriyordu.

And while my half brother and sister thought they'd been abandoned,

Üvey kız ve erken kardeşlerim terkedildiklerini

orphaned,

öksüz kaldıklarını düşünürken,

my father was making false papers.

babam sahte evrakları hazırlıyordu.

And if he did not tell them, it was of course to protect them.

Eğer bunu onlara söylemediyse, şüphesiz ki onları korumak içindi.

After the liberation he made false papers

Kurtuluştan sonra, toplama kampından sağ kurtulanların

to allow the survivors of concentration camps to immigrate to Palestine

İsrail'in kuruluşundan önce Filistin'e göç etmesini sağlayacak

before the creation of Israel.

sahte evraklar hazırladı.

And then, as he was a staunch anti-colonialist,

Sadık bir sömürgecilik karşıtı olduğu için

he made false papers for Algerians during the Algerian war.

Cezayir savaşı sırasında Cezayirliller için sahte evraklar yaptı.

After the Algerian war,

Cezayir savaşından sonra,

at the heart of the international resistance movements,

uluslararası direniş hareketlerinin kalbinde

his name circulated

ismi yayıldı

and the whole world came knocking at his door.

ve tüm dünya onun kapısını çaldı.

In Africa there were countries fighting for their independence:

Afrika'da bağımsızlıkları için savaşan ülkeler vardı:

Guinea, Guinea-Bissau, Angola.

Gine, Gine-Biassu, Angola.

And then my father connected with Nelson Mandela's anti-apartheid party.

ve babam Nelson Mandela'nın ayrımcılık karşıtı partisine üye oldu.

He made false papers for persecuted black South Africans.

Zulüm gören siyah Güney Afrikalılar için sahte evraklar yaptı.

There was also Latin America.

Bir de Latin Amerika vardı.

My father helped those who resisted dictatorships

Babam, Dominik Cumhuriyeti ve Haiti diktatörlüklerine direnen

in the Dominican Republic, Haiti,

insanlara yardım etti.

and then it was the turn of Brazil, Argentina, Venezuela, El Salvador, Nicaragua,

ve sıra Brezilya, Arjantin, Venezuela, El Salvador, Nikaragua,

Colombia, Peru, Uruguay, Chile and Mexico.

Kolombiya, Peru, Uruguay, Şili ve Meksika'daydı.

Then there was the Vietnam War.

Sonra Vietnam savaşı vardı.

My father made false papers for the American deserters

Vietnamlılara karşı silahlanmak istemeyen

who did not wish to take up arms against the Vietnamese.

Amerikalı asker kaçakları için sahte evrak hazırladı.

Europe was not spared either.

Avrupa da kurtulmuş değildi.

My father made false papers for the dissidents

Babam, İspanya'da ki Franco'ya karşı muhalifler için

against Franco in Spain, Salazar in Portugal,

Portekiz'deki Salazar karşıtı muhalifler için

against the colonels' dictatorship in Greece,

Yunanistan'da albayların diktatörlüğüne karşı, Fransa'da bile

and even in France.

sahte evraklar hazırladı.

There, just once, it happened in May of 1968.

Sadece bir kez 1968'in Mayıs ayında birşey oldu.

My father watched, benevolently, of course,

Babam elbette ki yardımsever bir şekilde

the demonstrations of the month of May,

mayıs ayı gösterilerini izledi,

but his heart was elsewhere, and so was his time

ama kalbi başka bir yerdeydi, zamanı da

because he had over 15 countries to serve.

çünkü hizmet edeceği 15 ülke daha vardı.

Once, though, he agreed to make false papers

Birkez daha, tanıyabileceğiniz biri için

for someone you might recognize.

sahte evrak hazırlamayı kabul etti.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

He was much younger in those days,

O zamanlarda daha genç idi

and my father agreed to make false papers

babam onun bir toplantıya gelip konuşabilmesi

to enable him to come back and speak at a meeting.

için sahte evrak yapmayı kabul etti.

He told me that those false papers were the most media-relevant

Bana dedi ki bu sahte evraklar medya ile alakalı ve

and the least useful he'd had to make in all his life.

yapmak zorunda olduğu en yararsız şeydi.

But, he agreed to do it,

Daniel Cohn-Bendit'in hayatı

even though Daniel Cohn-Bendit's life was not in danger,

tehlikede olmamasına rağmen bunu yapmayı kabul etti

just because

çünkü bu

it was a good opportunity

otoritelerle dalga geçmek için

to mock the authorities,

sınırlardan daha geçirgen

and to show them that there's nothing more porous than borders --

birşey olmadığını--fikirlerin sınırları olmadığını

and that ideas have no borders.

göstermek için iyi bir fırsattı.

All my childhood,

Tüm çocukluğum,

while my friends' dads would tell them Grimm's fairy tales,

arkadaşlarımın babaları onlara Grimm'in peri masalları anlatırken

my father would tell me stories about very unassuming heroes

babam bana, mucizeler yaratmayı başaran

with unshakeable utopias

sarsılmaz ütopyaları olan

who managed to make miracles.

fazlaca alçakgönüllü kahramanlar hakkında hikayeler anlatırdı

And those heroes did not need an army behind them.

Ve bu kahramanların orduya ihtiyaçları yoktu.

Anyhow, nobody would have followed them,

Zaten, inançlı ve cesaretli bir avuç erkek ve kadın dışında

except for a handful [of] men and women of conviction and courage.

onları kimse takip etmeyecekti.

I understood much later

Daha sonra anladım ki

that actually it was his own story my father would tell me to get me to sleep.

babamın uykuya dalmam için anlattığı hikaye, aslında kendi hikayesiymiş.

I asked him whether, considering the sacrifices he had to make,

Yapmak zorunda kaldığı fedakarlıkları göz önünde bulundurarak

he ever had any regrets.

babama hiç pişman olup olmadığını sordum.

He said no.

Hayır dedi.

He told me that he would have been unable

Hiçbirşey yapmadan adaletsizliğe tanık olamayacağını

to witness or submit to injustice without doing anything.

ya da teslim olamayacağını söyledi.

He was persuaded, and he's still convinced

Başka bir dünyanın mümkün olduğuna--

that another world is possible --

bir kalpazanın ihtiyaç duyulmadığı bir dünyanın varlığına

a world where no one would ever need a forger.

ikna edilmiş, ve hala buna inanır.

He's still dreaming about it.

Hala bunu hayal eder.

My father

Babam

is here in the room today.

şu anda bu odada.

His name is Adolfo Kaminsky and I'm going to ask him to stand up.

Adı Adolfo Kaminsky ve ondan ayağa kalkmasını isteyeceğim.

(Applause)

(Alkış)

Thank you.

Teşekkür ederim