Sarah Kaminsky: My father the forger

سارا کامینسکی: پدرِ جاعل ِمن

Translator: federica bonaldi Reviewer: Thomas VANDENBOGAERDE

Translator: Maryam Manzoori Reviewer: soheila Jafari

I am the daughter of a forger,

من دختر یک جاعل هستم،

not just any forger ...

نه یک جاعل عادی...

When you hear the word "forger," you often understand "mercenary."

آدم وقتی کلمه «جاعل» را می شنود، خود به خود یاد «مزدور» می افتد.

You understand "forged currency," "forged pictures."

یاد «جعل پول» و «جعل تابلو» می افتد.

My father is no such man.

پدر من چنین آدمی نیست.

For 30 years of his life,

او سی سال از عمرش را

he made false papers --

صرف جعل مدرک کرد--

never for himself, always for other people,

نه برای خودش، بلکه فقط برای دیگران،

and to come to the aid of the persecuted and the oppressed.

تا به کسانی کمک کند که مورد آزار و اذیت و سرکوب قرار گرفته بودند.

Let me introduce him.

بگذارید معرفیش کنم.

Here is my father at age 19.

این پدرم در ١٩سالگی است.

It all began for him during World War II,

همه چیز برای او زمان جنگ جهانی دوم آغاز شد،

when at age 17 he found himself thrust

وقتی که در ١٧ سالگی

into a forged documents workshop.

پایش به یک کارگاه جعل اسناد باز شد.

He quickly became the false papers expert of the Resistance.

و خیلی زود به کارشناس جعل اسناد مقاومت تبدیل شد.

And it's not a banal story --

این یک قصه معمولی نیست

after the liberation he continued

بعد از آزادی (از آلمان نازی) او همچنان به کارش ادامه داد

to make false papers until the '70s.

و تا دهه ١۹٧۰ سند جعل کرد.

When I was a child

وقتی کوچک بودم

I knew nothing about this, of course.

البته که چیزی از این موضوع نمی دانستم.

This is me in the middle making faces.

آن که در وسط نشسته و شکلک در می آورد منم.

I grew up in the Paris suburbs

من در حومه پاریس بزرگ شدم

and I was the youngest of three children.

و از بین سه فرزند، کوچکترین بودم.

I had a "normal" dad like everybody else,

من مثل بقیه آدم ها یک بابای «معمولی» داشتم،

apart from the fact that he was 30 years older than ...

با این تفاوت که او سی سال بزرگتر بود از ...

well, he was basically old enough to be my grandfather.

خب، سنش آنقدر بود که جای پدربزرگم باشد.

Anyway, he was a photographer and a street educator,

او عکاس و مددکار محله ای بود،

and he always taught us to obey the law very strictly.

و همیشه به ما می گفت که همیشه مطیع قانون باشیم.

And, of course, he never talked about his past life

و البته، هیچوقت درباره گذشته‌اش چیزی نمی‌گفت

when he was a forger.

درباره زمانی که جاعل بود.

There was, however, an incident I'm going to tell you about,

اما یک بار اتفاقی افتاد که برایتان تعریف می کنم،

that perhaps could have led me suspect something.

آن اتفاق می توانست من را به شک بیاندازد.

I was in high school and got a bad grade,

دبیرستانی بودم و یک بار نمره بدی گرفتم،

a rare event for me,

برای من خیلی اتفاق بعیدی بود،

so I decided to hide it from my parents.

تصمیم گرفتم مسئله را از والدینم پنهان کنم.

In order to do that, I set out to forge their signature.

برای همین، تصمیم گرفتم امضایشان را تقلید کنم.

I started working on my mother's signature,

اول با تمرین امضای مادرم شروع کردم،

because my father's is absolutely impossible to forge.

چون جعل امضای پدرم واقعا غیرممکن بود.

So, I got working. I took some sheets of paper

شروع به کار شدم. چند تکه کاغذ برداشتم

and started practicing, practicing, practicing,

و شروع کردم به تمرین، تمرین، تمرین،

until I reached what I thought was a steady hand,

تا وقتی که فکر کردم دستم راه افتاده،

and went into action.

بعد وارد عمل شدم.

Later, while checking my school bag,

مدتی بعد، مادرم وقتی کیف مدرسه‌ام را نگاه می‌کرد،

my mother got hold of my school assignment and immediately saw that the signature was forged.

تکالیف مدرسه‌ام را دید و همان موقع چشمش به امضای تقلبی افتاد.

She yelled at me like she never had before.

طوری سرم فریاد کشید که تا آن موقع نکشیده بود.

I went to hide in my bedroom, under the blankets,

رفتم به اتاقم و زیر لحاف قایم شدم،

and then I waited for my father to come back from work

و آنقدر آنجا ماندم تا پدرم از کار برگشت

with, one could say, much apprehension.

با دلهره فراوان.

I heard him come in.

شنیدم که وارد خانه شد.

I remained under the blankets. He entered my room,

همان زیر پتو ماندم. وارد اتاقم شد،

sat on the corner of the bed,

لبه تخت نشست،

and he was silent, so I pulled the blanket from my head,

سکوت کرده بود، لحاف را از روی سرم کنار زدم،

and when he saw me he started laughing.

وقتی من را دید از خنده منفجر شد.

He was laughing so hard, he could not stop and he was holding my assignment in his hand.

طوری می خندید که نمی توانست جلوی خودش را بگیرد و برگه تکلیف من هم در دستش بود.

Then he said, "But really, Sarah, you could have worked harder! Can't you see it's really too small?"

گفت: «اما واقعا سارا، می توانستی بیشتر تلاش کنی! نمی بینی این زیادی کوچک شده؟»

Indeed, it's rather small.

و واقعا هم کوچک بود.

I was born in Algeria.

من در الجزایر متولد شدم.

There I would hear people say my father was a "moudjahid"

آنجا می شنیدم که مردم می گفتند پدرم «مجاهد» است.

and that means "fighter."

مجاهد یعنی «رزمنده».

Later on, in France, I loved eavesdropping on grownups' conversations,

بعدا، در فرانسه، یواشکی به حرف‌های بزرگترها گوش می‌کردم،

and I would hear all sorts of stories about my father's previous life,

و کلی داستان درباره زندگی سابق پدرم می شنیدم،

especially that he had "done" World War II,

بویژه داستان‌هایی در این باره که او هم جنگ دوم جهانی را پشت سرگذاشته،

that he had "done" the Algerian war.

و هم جنگ الجزایر را.

And in my head I would be thinking that "doing" a war meant being a soldier.

و در ذهن من پشت سر گذاشتن جنگ برابر بود با سرباز بودن.

But knowing my father, and how he kept saying that he was a pacifist and non-violent,

اما با شناختی که از پدرم داشتم، و این که همیشه می گفت چقدر مخالف خشونت است،

I found it very hard to picture him with a helmet and gun.

تصور او با کلاه‌خود و تفنگ خیلی مشکل بود.

And indeed, I was very far from the mark.

البته تصورات من هم متفاوت از این بود.

One day, while my father was working on a file

یک روز که پدرم داشت روی پرونده‌ای کار می‌کرد

for us to obtain French nationality,

که درباره احراز ملیت فرانسوی برای ما بود،

I happened to see some documents

اتفاقی چند تا سند را دیدم

that caught my attention.

که توجهم را جلب کرد.

These are real!

این‌ها واقعی اند!

These are mine, I was born an Argentinean.

این‌ها مال من اند، من به عنوان شهروند الجزایر متولد شدم.

But the document I happened to see

اما سندی که اتقاقی دیدم

that would help us build a case for the authorities

و به ما در ساختن پرونده برای ارائه به مقامات کمک کرد

was a document from the army

سندی ارتشی بود

that thanked my father for his work

که از جانب سرویس های امنیتی از خدمات پدرم قدردانی می‌کرد.

on behalf of the secret services.

که از جانب سرویس های امنیتی از خدمات پدرم قدردانی می‌کرد.

And then, suddenly, I went "wow!"

اینجا بود که ناگهان حیرت من را فراگرفت.

My father, a secret agent?

پدر من، مامور امنیتی؟

It was very James Bond.

خیلی جیمز باندی بود.

I wanted to ask him questions, which he didn't answer.

می خواستم ازش سوال کنم، که البته جوابی نمی‌داد.

And later, I told myself that

بعدا به خودم گفتم

one day I would have to question him.

یک روزی حتما ازش خواهم پرسید.

And then I became a mother and had a son,

بعدا مادر و صاحب یک پسر شدم،

and finally decided it was time -- that he absolutely had to talk to us.

و فکر کردم که دیگر وقتش است- او دیگر باید حرف بزند.

I had become a mother

مادر شده بودم

and he was celebrating his 77th birthday,

و پدرم تولد ۷۷ سالگی اش را جشن می گرفت

and suddenly I was very, very afraid.

ناگهان به شدت نگران شدم.

I feared he'd go

ترسیدم که از فوت کند

and take his silences with him,

و سکوتش را هم با خود ببرد،

and take his secrets with him.

همینطور اسرارش را.

I managed to convince him that it was important for us,

سعی کردم متقاعدش کنم که برای ما مهم است،

but possibly also for other people

و احتمالا برای مردم دیگر هم

that he shared his story.

که او داستانش را بازگو کند.

He decided to tell it to me

تصمیم گرفت بگوید

and I made a book,

و من کتابی نوشتم،

from which I'm going to read you some excerpts later.

که می‌خواهم بعدا بخشی از آن را برایتان بخوانم.

So, his story. My father was born in Argentina.

و اما داستانش. پدر من در الجزایر متولد شد.

His parents were of Russian descent.

والدینش اصالتا روس بودند.

The whole family came to settle in France in the '30s.

کل خانواده در دهه ۱۹۳۰ به فرانسه آمدند.

His parents were Jewish, Russian and above all, very poor.

والدین پدرم یهودی، روس، و مهمتر از همه بسیار فقیر بودند.

So at the age of 14 my father had to work.

پدرم در ۱۴ سالگی مجبور شد کار کند.

And with his only diploma,

و با تنها مدرک تحصیلی که داشت،

his primary education certificate,

یعنی دیپلم تحصیلات ابتدایی،

he found himself working at a dyer - dry cleaner.

مشغول به کار در یک مغازه خشک‌شویی شد.

That's where he discovered something totally magical,

آنجا بود که یک چیز یکسره جادویی را کشف کرد،

and when he talks about it, it's fascinating --

و وقتی درباره‌اش حرف می‌زند، فوق‌العاده است--

it's the magic of dyeing chemistry.

این جادو، جادوی شیمی رنگرزی است.

During that time the war was happening

آن موقع زمان جنگ بود

and his mother was killed when he was 15.

و وقتی پدرم ۱۵ سال داشت مادرش کشته شد.

This coincided with the time when

این همزمان شد با وقتی که

he threw himself body and soul into chemistry

او روح و جسمش را وقف شیمی کرد

because it was the only consolation for his sadness.

چون فقط شیمی بود که او را از غصه‌هایش جدا می‌کرد.

All day he would ask many questions to his boss

تمام روز رئیسش را سوال باران می کرد

to learn, to accumulate more and more knowledge,

تا یاد بگیرد، و هرچه بیشتر بر دانسته هایش بیفزاید،

and at night, when no one was looking,

و شب ها، دور از چشم بقیه،

he'd put his experience to practice.

تجربه‌هایش را آزمایش می‌کرد.

He was mostly interested in ink bleaching.

او بویژه به پاک کردن جوهر علاقمند بود.

All this to tell you

همه این‌ها را می گویم که بگویم

that if my father became a forger, actually,

اگر پدرم جاعل از آب درآمد، در واقع،

it was almost by accident.

بیشترش بر حسب اتقاق بود.

His family was Jewish, so they were hounded.

خانواده‌اش یهودی و نتیجتا منفور و تحت تعقیب بودند.

Finally they were all arrested and taken to the Drancy camp

آخرسر هم همگی بازداشت و روانه اردوگاه درانسی شدند

and they managed to get out at the last minute thanks to their Argentinean papers.

و توانستند در لحظه آخر با کمک مدارک آرژانتینی‌شان از آنجا خارج شوند.

Well, they were out,

آزاد شده بودند،

but they were always in danger. The big "Jew" stamp was still on their papers.

اما همیشه در معرض خطر بودند. مهر بزرگ «یهودی»‌همچنان روی مدارکشان خودنمایی می‌کرد.

It was my grandfather who decided they needed false documents.

این که همگی مدارک جعلی بگیرند تصمیم پدربزرگم بود.

My father had been instilled with such respect for the law

پدرم آنقدر مطیع قانون بود

that although he was being persecuted,

که هرچند بازجویی شده بود،

he'd never thought of false papers.

هرگز به فکر مدارک قلابی نیافتاده بود.

But it was he who went to meet a man from the Resistance.

اما این پدرم بود که مامور شد با یک عضو گروه مقاومت ملاقات کند.

In those times documents had hard covers,

آن موقع، مدارک جلدهای سفت داشتند،

they were filled in by hand,

و با دست خط تکمیل می شدند،

and they stated your job.

و شغل افراد هم رویشان ذکر می‌شد.

In order to survive, he needed

برای بقا، پدرم لازم بود

to be working. He asked the man

که شاغل باشد. او به مامور گفت

to write "dyer."

که شغل او را بنویسد:‌ «رنگرز»

Suddenly the man looked very, very interested.

ناگهان، مامور مقاومت با علاقمندی فراوان پرسید:‌

As a "dyer," do you know how to bleach ink marks?

اگر رنگرز هستی، می دانی چطور می شود لکه جوهر را پاک کرد؟

Of course he knew.

البته که می‌دانست.

And suddenly the man started explaining that

و ناگهان مرد شروع کرد به تعریف این که

actually the whole Resistance had a huge problem:

گروه مقاومت با چه مشکل بزرگی دست و پنجه نرم می‌کند:‌

even the top experts

حتی کارشناسان ممتاز

could not manage to bleach an ink, called "indelible,"

از پاک کردن لکه جوهرهای «ماندگار» عاجز مانده بودند،

the "Waterman" blue ink.

مارک این جوهر آبی رنگ «واترمن‌» بود.

And my father immediately replied that he knew exactly

پدرم بلاقاصله جواب داده بود که دقیقا می داند

how to bleach it.

که چطور می شود پاکش کرد.

Now, of course, the man was very impressed with this young man of 17

حالا دیگر، مامور مقاومت به شدت تحت تاثیر این جوان ۱۷ ساله قرار گرفته بود

who could immediately give him the formula, so he recruited him.

که درجا فرمول پاک‌‌کردن جوهر را داده بود، و استخدامش کرد.

And actually, without knowing it, my father had invented something

و در واقع، پدرم بدون آن که بداند، چیزی اختراع کرده بود

we can find in every schoolchild's pencil case:

که امروز در جامدادی هر بچه مدرسه‌ای پیدا می شود:

the so-called "correction pen."

همان «قلم غلط‌‌‌ گیر» خودمان.

(Applause)

(تشویق)

But it was only the beginning.

اما این فقط اولش بود.

That's my father.

این پدرم است.

As soon as he got to the lab,

به محض این‌که وارد آزمایشگاه شد،

even though he was the youngest,

با آن‌که از همه جوان‌تر بود،

he immediately saw that there was a problem with the making of forged documents.

فورا متوجه شد که در کار تهیه اسناد جعلی مشکلی وجود دارد.

All the movements stopped at falsifying.

کار جعل اسناد متوقف شد.

But demand was ever-growing

اما تقاضا زیاد بود.

and it was difficult to tamper with existing documents.

و اسناد موجود ناکافی بود.

He told himself it was necessary to make them from scratch.

او با خودش فکر کرد که باید همه چیز را از نو بسازد.

He started a press. He started photoengraving.

شروع کرد به ساختن پرس، دستکاری عکس

He started making rubber stamps.

و ساختن مهرهای لاستیکی.

He started inventing all kind of things --

شروع کرد به اختراع همه چیز--

with some materials he invented a centrifuge using a bicycle wheel.

او با استفاده از چرخ دوچرخه و مواد دیگر یک دستگاه سانتریفیوژ ساخت.

Anyway, he had to do all this

خلاصه، همه این کارها را کرد

because he was completely obsessed with output.

چون کاملا شیفته نتیجه کار بود.

He had made a simple calculation:

یک حساب و کتاب جدید پدید آورده بود:‌

In one hour he could make 30 forged documents.

در یک ساعت ۳۰ مدرک جعلی درست می کرد.

If he slept one hour, 30 people would die.

اگر یک ساعت می خوابید، ۳۰ نفر می مردند.

This sense of

این حس مسئولیت

responsibility for other people's lives when he was just 17 --

نسبت به زندگی دیگران، آن هم در ۱۷ سالگی--

and also his guilt for being a survivor,

و عذاب وجدان ناشی از بقا و رهایی از کمپ،

since he had escaped the camp when his friends had not --

در حالی که دوستانش هنوز آنجا بودند--

stayed with him all his life.

تمام عمر با او ماند.

And this is maybe what explains why, for 30 years,

و شاید به همین دلیل بود که برای ۳۰ سال،

he continued to make false papers

همچنان به جعل سند ادامه داد

at the expense of all kinds of sacrifices.

به قیمت به جان خریدن تمامی مخاطرات.

I'd like to talk about those sacrifices,

می خواهم از این ایثارگری ها و فداکاری ها بگویم،

because there were many.

چون خیلی زیادند.

There were obviously financial sacrifices

قطعا ازخودگذشتگی مالی بخشی از آن بود

because he always refused to be paid.

چون هیچ‌‌وقت به او دستمزد نمی دادند.

To him, being paid would have meant being a mercenary.

برای او، گرفتن دستمزد برابر بود با مزدوری.

If he had accepted payment,

اگر قبول می‌کرد که پول بگیرد،

he wouldn't be able to say "yes" or "no"

دیگر نمی توانست «بله» و «نه‌» بگوید

depending on what he deemed a just or unjust cause.

بر اساس قضاوت خودش از عادلانه یا غیرعادلانه بودن چیزی.

So he was a photographer by day,

پس او برای ۳۰ سال روزها عکاس بود،

and a forger by night for 30 years.

و شب ها جاعل.

He was broke all of the time.

همیشه ورشکسته مالی بود.

Then there were the emotional sacrifices:

فداکاری‌های احساسی هم بود:‌

How can one live with a woman while having so many secrets?

چطور می شود آدم با یک زن زندگی کند و همزمان این همه راز داشته باشد؟

How can one explain what one does at night in the lab, every single night?

چطور می شود آدم هر شب درباره این که دارد در آزمایشگاه چکار می کند توضیح بدهد؟

Of course, there was another kind of sacrifice

البته، فداکاری های دیگری هم بود

involving his family that I understood much later.

از جمله فداکاری‌های خانوادگی که من بعدا بهشان پی بردم.

One day my father introduced me to my sister.

یک روز پدرم من را به خواهرم معرفی کرد.

He also explained to me that I had a brother, too,

بعد توضیح داد که یک برادر هم دارم.

and the first time I saw them I must have been three or four,

اولین باری که آن‌ها را دیدم سه یا چهار ساله بودم،

and they were 30 years older than me.

و آن‌ها ۳۰ سال از من بزرگتر بودند.

They are both in their sixties now.

حالا هر دو شصت و اندی ساله‌اند.

In order to write the book,

برای نوشتن کتابم،

I asked my sister questions. I wanted to know who my father was,

با خواهرم مصاحبه کردم. می‌خواستم بدانم پدرم کیست،

who was the father she had known.

پدری که او می‌شناخت کی بود.

She explained that the father that she'd had

او گفت پدری که او می‌شناخت

would tell them he'd come and pick them up on Sunday to go for a walk.

قول می‌داد که یکشنبه‌ آنها را برای قدم زدن بیرون ببرد.

They would get all dressed up and wait for him,

آنها حاضر می‌شدند و منتظر می‌ماندند،

but he would almost never come.

اما او هیچوقت پیدایش نمی‌شد.

He'd say, "I'll call." He wouldn't call.

می‌گفت: «تلفن می‌زنم»، اما هیچوقت نمی‌زد.

And then he would not come.

و هیچ‌وقت نمی آمد.

Then one day he totally disappeared.

تا این‌ که یک روز یکسره ناپدید شد.

Time passed,

زمان گذشت،

and they thought he had surely forgotten them,

ودر ابتدا. آنها فکر کردند

at first.

که او دیگر حتما فراموششان کرده،

Then as time passed,

بعد به مرور زمان،

at the end of almost two years, they thought,

بعد از تقریبا دو سال، با خودشان فکر کردند،

"Well, perhaps our father has died."

«شاید پدرمان مرده باشد.»

And then I understood

بعدا فهمیدم که

that asking my father so many questions

با پرسیدن سوال های متعدد از پدرم

was stirring up a whole past he probably didn't feel like talking about

بخشی از گذشته او را هم می زدم که دلش نمی خواست درباره‌اش حرف بزند

because it was painful.

چون دردناک بود.

And while my half brother and sister thought they'd been abandoned,

آن موقع که برادر و خواهر ناتنی‌ام تصور می‌کردند پدر ترکشان کرده،

orphaned,

و یتیم شده اند،

my father was making false papers.

پدرم داشت جعل مدرک می‌کرد.

And if he did not tell them, it was of course to protect them.

و دلیل این که بهشان نمی گفت، برای امنیت آنها بود.

After the liberation he made false papers

بعد از آزادی از کمپ‌های نازی)باز هم داشت جعل مدرک می‌کرد

to allow the survivors of concentration camps to immigrate to Palestine

تا جان‌بدربردگان اردوگاه‌ها بتوانند به فلسطین مهاجرت کنند

before the creation of Israel.

پیش از آن که اسرائیل تاسیس شود.

And then, as he was a staunch anti-colonialist,

و چون عقاید قوی ضداستعماری داشت،

he made false papers for Algerians during the Algerian war.

طی جنگ الجزایر، برای الجزایری‌ها مدرک جعل می‌کرد

After the Algerian war,

بعد از جنگ الجزایر،

at the heart of the international resistance movements,

در بحبوحه جنبش‌های مقاومت بین المللی،

his name circulated

نام او دست به دست می‌گشت

and the whole world came knocking at his door.

و تمام جهان به سراغش می‌آمد.

In Africa there were countries fighting for their independence:

در آفریقا کشورهایی بودند که برای استقلال مبارزه می‌کردند:

Guinea, Guinea-Bissau, Angola.

گینه، گینه بیسائو، آنگولا.

And then my father connected with Nelson Mandela's anti-apartheid party.

بعد پدرم با حزب ضدآپارتاید نلسون ماندلا مرتبط شد.

He made false papers for persecuted black South Africans.

او برای سیاه‌پوستان آفریقای جنوبی مدارک جعلی درست می کرد.

There was also Latin America.

آمریکای لاتین هم بود.

My father helped those who resisted dictatorships

پدرم به کسانی کمک کرد که در مقابل دیکتاتوری مقاومت می‌کردند

in the Dominican Republic, Haiti,

در جمهوری دومنیکن، هاییتی،

and then it was the turn of Brazil, Argentina, Venezuela, El Salvador, Nicaragua,

و بعد نوبت رسید به برزیل، آرژانتین، ونزوئلا، السالوادور، نیکاراگوآ،

Colombia, Peru, Uruguay, Chile and Mexico.

کلمبیا، پرو، اروگوئه، شیلی و مکزیک.

Then there was the Vietnam War.

بعد هم جنگ ویتنام بود.

My father made false papers for the American deserters

پدرم برای نظامیان آمریکایی‌ بریده از خدمت مدرک قلابی درست می‌کرد

who did not wish to take up arms against the Vietnamese.

آنهایی که نمی‌خواستند علیه ویتنامی‌ها سلاح به دست بگیرند.

Europe was not spared either.

در اروپا هم همین وضع بود.

My father made false papers for the dissidents

پدرم برای دگراندیشانی مدرک جعل کرد

against Franco in Spain, Salazar in Portugal,

که علیه فرانکو در اسپانیا، سالازار در پرتغال،

against the colonels' dictatorship in Greece,

دیکتاتوری ژنرال‌ها در یونان،

and even in France.

و حتی در فرانسه، مبارزه می‌کردند.

There, just once, it happened in May of 1968.

در مه ١٩٦٨، پدرم

My father watched, benevolently, of course,

البته از روی حسن نیت

the demonstrations of the month of May,

تظاهرات ماه مه را نظاره می‌کرد،

but his heart was elsewhere, and so was his time

اما قلبش جای دیگری بود و زمان را باجاهای دیگر تنظیم می‌کرد

because he had over 15 countries to serve.

چرا که در حال خدمت به ١٥ کشور مختلف بود.

Once, though, he agreed to make false papers

یک بار هم قبول کرد برای کسی مدرک جعل کند

for someone you might recognize.

که احتمالا او را می‌شناسید

(Laughter)

(صدای خنده)

He was much younger in those days,

او آن روزها خیلی جوان‌تر بود،

and my father agreed to make false papers

و پدرم پذیرفت اسناد جعلی برایش بسازد

to enable him to come back and speak at a meeting.

تا او بتواند برگردد و در یک نشست سخنرانی کند.

He told me that those false papers were the most media-relevant

پدرم بهم گفت که آن مدارک جعلی به بیشترین میزان رسانه‌ای شد

and the least useful he'd had to make in all his life.

در حالی که بی‌فایده‌ترین مدارکی بود که در عمرش ساخته بود.

But, he agreed to do it,

اما، پذیرفت که آن‌ها را بسازد،

even though Daniel Cohn-Bendit's life was not in danger,

با آن که زندگی دنیل کان-بندیت در خطر نبود،

just because

تنها به این دلیل که

it was a good opportunity

موقعیت خوبی بود

to mock the authorities,

برای دهن‌کجی به مقامات،

and to show them that there's nothing more porous than borders --

و نشان دادن این‌ که مرزها چقدر قابل نفوذ هستند

and that ideas have no borders.

و این که فکر و عقیده مرزی نمی شناسد.

All my childhood,

در تمام دوران کودکی من،

while my friends' dads would tell them Grimm's fairy tales,

وقتی پدران دوستانم برای بچه‌هایشان قصه های (برادران) گریم را می خواندند،

my father would tell me stories about very unassuming heroes

پدر من داستان قهرمان‌های فروتن

with unshakeable utopias

با مدینه‌های فاضله راسخ را برایم تعریف می‌کرد

who managed to make miracles.

که معجزه می‌آفریدند.

And those heroes did not need an army behind them.

و آن قهرمانان احتیاجی به ارتش نداشتند.

Anyhow, nobody would have followed them,

و کسی دنباله‌روشان نبود،

except for a handful [of] men and women of conviction and courage.

غیر از چند مرد و زن قاطع و پرجرأت

I understood much later

خیلی بعدتر بود که فهمیدم

that actually it was his own story my father would tell me to get me to sleep.

پدرم داستان خودش را برایم می‌گفت، تا خوابم ببرد

I asked him whether, considering the sacrifices he had to make,

از او پرسیدم با توجه به فداکاری‌هایی که کرده،

he ever had any regrets.

هرگز شده که احساس ندامت کند؟

He said no.

جوابش منفی بود.

He told me that he would have been unable

گفت قادر نبوده

to witness or submit to injustice without doing anything.

که شاهد بی‌عدالتی باشد و دست روی دست بگذارد.

He was persuaded, and he's still convinced

باور داشت، و هنوز هم باور دارد

that another world is possible --

که جهان دیگری ممکن است

a world where no one would ever need a forger.

جهانی که در آن هیچکس به جاعل نیاز نداشته باشد.

He's still dreaming about it.

این جهان هنوز رویای اوست.

My father

پدر من

is here in the room today.

امروز در این سالن است.

His name is Adolfo Kaminsky and I'm going to ask him to stand up.

نام او آدولفو کامینسکی است و خواهش می کنم که بایستد.

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

متشکرم.