How frustration can make us more creative | Tim Harford

Çeviri: Özlem Yuvarlak Gözden geçirme: Ramazan Şen

Late in January 1975,

1975'te Ocak ayının sonlarında

a 17-year-old German girl called Vera Brandes

17 yaşında Vera Brandes isimli Alman bir kız

walked out onto the stage of the Cologne Opera House.

Cologne Opera Binası'nda sahneye çıktı.

The auditorium was empty.

Salon boştu.

It was lit only by the dim, green glow of the emergency exit sign.

Sadece acil çıkış tabelasının sönük, yeşil ışığıyla aydınlanmıştı.

This was the most exciting day of Vera's life.

O gün Vera'nın hayatının en heyecanlı günüydü.

She was the youngest concert promoter in Germany,

Vera, Almanya'nın en genç konser organizatörüydü

and she had persuaded the Cologne Opera House

ve Cologne Opera Binası'nı

to host a late-night concert of jazz

geç saatli bir caz konserine ev sahipliği etmeleri için ikna etti.

from the American musician, Keith Jarrett.

Konseri Amerikan müzisyen Keith Jarrett verecekti.

1,400 people were coming.

1.400 kişi gelecekti.

And in just a few hours,

Sadece birkaç saat içinde

Jarrett would walk out on the same stage,

Jarrett aynı sahneye çıkacak,

he'd sit down at the piano

piyanonun başına geçecek

and without rehearsal or sheet music,

ve prova ya da önünde notalar olmadan

he would begin to play.

çalmaya başlayacaktı.

But right now,

Fakat şu an,

Vera was introducing Keith to the piano in question,

Vera Keith'i o piyanoyla tanıştırdı.

and it wasn't going well.

İşler yolunda gitmedi.

Jarrett looked to the instrument a little warily,

Jarrett enstrümana temkinli bir şekilde yaklaştı,

played a few notes,

birkaç nota çaldı,

walked around it,

etrafında yürüdü,

played a few more notes,

birkaç nota daha çaldı,

muttered something to his producer.

yapımcısına bir şeyler fısıldadı.

Then the producer came over to Vera and said ...

Sonra yapımcı Vera'ya döndü ve dedi ki:

"If you don't get a new piano, Keith can't play."

"Yeni bir piyano almazsanız, Keith piyano çalmayacak."

There'd been a mistake.

Bir yanlışlık olmuştu.

The opera house had provided the wrong instrument.

Opera Binası yanlış enstrüman vermişti.

This one had this harsh, tinny upper register,

Bu piyanonun tuşlarının hepsi aşındığı için

because all the felt had worn away.

ses genişliği sert, tiz ve yüksek perdeliydi.

The black notes were sticking,

Siyah notalar tutukluk yapıyordu,

the white notes were out of tune,

beyaz notaların akordu bozuktu,

the pedals didn't work

pedallar çalışmıyordu

and the piano itself was just too small.

ve piyano çok küçüktü.

It wouldn't create the volume

Cologne Opera Binası gibi

that would fill a large space such as the Cologne Opera House.

büyük bir alanı doldurabilecek sesi çıkaramazdı.

So Keith Jarrett left.

Bu yüzden Keith Jarrett salonu terk etti.

He went and sat outside in his car,

Çıkıp arabasına oturdu.

leaving Vera Brandes

Bu sırada Vera Brandes,

to get on the phone to try to find a replacement piano.

piyanoyu değiştirmek için birilerini arıyordu.

Now she got a piano tuner,

Piyanonun akordu için birini buldu

but she couldn't get a new piano.

ama yeni bir piyano alamadı.

And so she went outside

Dışarı çıktı,

and she stood there in the rain,

yağmurun altında

talking to Keith Jarrett,

Keith Jarrett'a

begging him not to cancel the concert.

konseri iptal etmemesi için yalvardı.

And he looked out of his car

Keith dışarıdaki

at this bedraggled, rain-drenched German teenager,

üstü başı dağılmış, sırılsıklam bir Alman gencine baktı.

took pity on her,

Ona acıdı

and said,

ve dedi ki:

"Never forget ... only for you."

"Unutma, sadece senin için."

And so a few hours later,

Birkaç saat sonra

Jarrett did indeed step out onto the stage of the opera house,

gerçekten o sahneye çıktı,

he sat down at the unplayable piano

çalınamayacak durumdaki piyanonun başına geçti

and began.

ve konser başladı.

(Music)

(Müzik)

Within moments it became clear that something magical was happening.

Saniyeler içinde sahnede büyülü şeyler gerçekleşti.

Jarrett was avoiding those upper registers,

Jarrett o yüksek perdeli seslerden kaçınıyordu,

he was sticking to the middle tones of the keyboard,

klavyede sadece ortama yumuşaklık veren

which gave the piece a soothing, ambient quality.

ortadaki tonları kullanıyordu.

But also, because the piano was so quiet,

Aynı zamanda, piyano çok sessiz olduğu için

he had to set up these rumbling, repetitive riffs in the bass.

bastaki sık sık tekrarlayan gürüldemeleri düzeltmek zorundaydı.

And he stood up twisting, pounding down on the keys,

Dönerek ayağa kalktı, arka sıradakilere ulaşabilecek kadar sesi çıkarmak için

desperately trying to create enough volume to reach the people in the back row.

umutsuzca tuşlara sert bir şekilde vurdu.

It's an electrifying performance.

Tüyler ürperten bir performanstı.

It somehow has this peaceful quality,

Bir şekilde huzurlu,

and at the same time it's full of energy,

aynı zamanda enerji doluydu.

it's dynamic.

Dinamikti.

And the audience loved it.

Seyirciler çok beğenmişti.

Audiences continue to love it

Beğenmeye de devam ettiler

because the recording of the Köln Concert

çünkü Köln Konseri kayıtları

is the best-selling piano album in history

tarihte en çok satan piyano albümü

and the best-selling solo jazz album in history.

ve en çok satan solo caz albümüdür.

Keith Jarrett had been handed a mess.

Keith Jarrett zor bir durumla karşı karşıyaydı.

He had embraced that mess, and it soared.

Bu zorluğa sarıldı ve onu aştı.

But let's think for a moment about Jarrett's initial instinct.

Jarrett'ın ilk hissini bir düşünün.

He didn't want to play.

Piyanoyu çalmak istemedi.

Of course,

Tabii ki

I think any of us, in any remotely similar situation,

herhangi birimiz, benzer bir durumda

would feel the same way, we'd have the same instinct.

aynı şekilde hissederdi. Aynı hislere sahibiz.

We don't want to be asked to do good work with bad tools.

Kötü aletlerden iyi bir iş çıkarmamızı istemelerinden hoşlanmayız.

We don't want to have to overcome unnecessary hurdles.

Gereksiz engelleri aşmak zorunda kalmak istemeyiz.

But Jarrett's instinct was wrong,

Fakat Jarrett'ın hisleri yanlıştı,

and thank goodness he changed his mind.

iyi ki kararını değiştirdi.

And I think our instinct is also wrong.

Bence bizim hislerimiz de yanlış.

I think we need to gain a bit more appreciation

Zorluklarla baş ederken

for the unexpected advantages of having to cope with a little mess.

beklenmedik avantajların değerini bilmeyi öğrenmeliyiz

So let me give you some examples

Birkaç örnek vereyim.

from cognitive psychology,

Bilişsel psikoloji,

from complexity science,

Kaos kuramı,

from social psychology,

Sosyal psikoloji

and of course, rock 'n' roll.

ve tabii ki, rock 'n' roll.

So cognitive psychology first.

Bilişsel psikolojiyle başlayalım.

We've actually known for a while

Aslında bir süredir

that certain kinds of difficulty,

çeşitli zorlukların,

certain kinds of obstacle,

çeşitli engellerin

can actually improve our performance.

performansımızı gerçekten artırabileceğini biliyoruz.

For example,

Örneğin,

the psychologist Daniel Oppenheimer,

psikolog Daniel Oppenheimer,

a few years ago,

birkaç yıl önce,

teamed up with high school teachers.

lise öğretmenleriyle bir takım oluşturdu.

And he asked them to reformat the handouts

Onlardan bazı sınıflara dağıttıkları kağıtları

that they were giving to some of their classes.

yeniden biçimlendirmelerini istedi.

So the regular handout would be formatted in something straightforward,

Normal kağıtlar Helvetica ya da Times New Roman gibi

such as Helvetica or Times New Roman.

düz bir şekilde biçimlendirilecekti.

But half these classes were getting handouts that were formatted

Fakat sınıfların yarısı,

in something sort of intense, like Haettenschweiler,

Haettenschweiler gibi yoğun

or something with a zesty bounce, like Comic Sans italicized.

ya da italik Comic Sans gibi hoş biçimlendirilmiş kağıtları alacaktı.

Now, these are really ugly fonts,

Bunlar gerçekten çirkin

and they're difficult fonts to read.

ve okunması zor yazı tipleri.

But at the end of the semester,

Fakat dönem sonunda,

students were given exams,

öğrenciler sınava girdi

and the students who'd been asked to read the more difficult fonts,

ve daha zor yazı tiplerini okumak zorunda olanlar

had actually done better on their exams,

gerçekten çeşitli derslerde

in a variety of subjects.

daha iyi notlar aldılar.

And the reason is,

Bunun sebebi,

the difficult font had slowed them down,

zor yazı tipi onları yavaşlattı,

forced them to work a bit harder,

daha çok çalışmaya,

to think a bit more about what they were reading,

okudukları şeyler hakkında daha fazla düşünmeye,

to interpret it ...

yorumlamaya zorladı.

and so they learned more.

Yani daha iyi öğrendiler.

Another example.

Bir başka örnek.

The psychologist Shelley Carson has been testing Harvard undergraduates

Psikolog Shelley Carson

Harvard öğrencilerinin dikkat seçiciliğini test ediyor.

for the quality of their attentional filters.

What do I mean by that?

Ne demek istiyorum?

What I mean is, imagine you're in a restaurant,

Diyelim ki restorandasınız,

you're having a conversation,

sohbet ediyorsunuz,

there are all kinds of other conversations going on in the restaurant,

restoranda birçok sohbet var,

siz hepsini filtreleyerek

you want to filter them out,

you want to focus on what's important to you.

sizin için önemli olana odaklanmak istiyorsunuz.

Can you do that?

Bunu yapabilir misiniz?

Cevap evetse güçlü bir seçiciliğiniz var.

If you can, you have good, strong attentional filters.

But some people really struggle with that.

Fakat bazıları yapamıyor.

Carson'ın bazı öğrencileri de zorlandı.

Some of Carson's undergraduate subjects struggled with that.

Zayıf, gözenekli filtreleri vardı.

They had weak filters, they had porous filters --

let a lot of external information in.

Yani dışarıdan gelen çoğu bilgiyi içeri aldılar.

And so what that meant is they were constantly being interrupted

Bu da demek oluyor ki çevrelerindeki sesler ve görüntüler

by the sights and the sounds of the world around them.

sürekli onların dikkatini dağıtıyordu.

If there was a television on while they were doing their essays,

Ödev yaparken televizyon açıksa

odaklanamıyorlardı.

they couldn't screen it out.

Now, you would think that that was a disadvantage ...

Bunun bir dezavantaj olduğunu düşünebilirsiniz.

but no.

Fakat değil.

When Carson looked at what these students had achieved,

Carson bu öğrencilerin yaptığı şeylere baktığında,

the ones with the weak filters

seçiciliği zayıf olanlar

were vastly more likely

büyük çoğunlukla

to have some real creative milestone in their lives,

hayatlarında yaratıcı dönüm noktaları,

to have published their first novel,

roman yazmak ya da albüm çıkarmak gibi

tecrübe olanaklarına sahipti.

to have released their first album.

These distractions were actually grists to their creative mill.

Bu şeyler onlar için öğütülecek buğday gibiydi.

They were able to think outside the box because their box was full of holes.

Kalıpların dışında düşünebiliyorlardı çünkü kalıpları deliklerle doluydu.

Kaos kuramından bahsedelim.

Let's talk about complexity science.

So how do you solve a really complex --

Gerçekten karmaşık bir --

the world's full of complicated problems --

Dünya karmaşık sorunlarla dolu.

Karmaşık bir sorunu nasıl çözersiniz?

how do you solve a really complicated problem?

Örneğin, bir jet motoru yapıyorsunuz.

For example, you try to make a jet engine.

There are lots and lots of different variables,

Birçok çeşitli değişken var.

the operating temperature, the materials,

Çalışma sıcaklığı, materyaller,

all the different dimensions, the shape.

farklı boyutlar, biçim.

You can't solve that kind of problem all in one go,

Bu tür problemi tek seferde çözemezsiniz.

it's too hard.

Çok zor.

So what do you do?

Peki ne yaparsınız?

Well, one thing you can do is try to solve it step-by-step.

Yapabileceğiniz şey adım adım çözmeye çalışmak.

So you have some kind of prototype

Bir çeşit modeliniz var.

and you tweak it, you test it, you improve it.

Bunu düzelttiniz, denediniz, geliştirdiniz.

Düzelttiniz, denediniz, geliştirdiniz.

You tweak it, you test it, you improve it.

Bu ufak kazançlar, en sonunda size iyi bir jet motoru getirecek.

Now, this idea of marginal gains will eventually get you a good jet engine.

And it's been quite widely implemented in the world.

Bu, dünyada yaygın bir şekilde kullanılıyor.

So you'll hear about it, for example, in high performance cycling,

Örneğin yüksek performanslı işletmelerde,

web designers will talk about trying to optimize their web pages,

web tasarımcıları sayfalarını en iyi hale getirmekten bahsedecek,

they're looking for these step-by-step gains.

aradıkları şey bu "adım adım" tekniği.

Karışık bir problemi çözmek için iyi bir yol.

That's a good way to solve a complicated problem.

But you know what would make it a better way?

Fakat bunu ne daha iyi bir yol yapar?

A dash of mess.

Bir tutam karmaşa.

You add randomness,

Sürecin başında

early on in the process,

gelişigüzel davranırsınız,

you make crazy moves,

çılgın hamleler yaparsınız,

you try stupid things that shouldn't work,

işe yaramayan saçma şeyler denersiniz

and that will tend to make the problem-solving work better.

ve bu, problemi çözmenize yardımcı olur.

And the reason for that is

Bunun sebebi

the trouble with the step-by-step process,

"adım adım" sürecinin zorluğu,

the marginal gains,

ufak kazançlar

is they can walk you gradually down a dead end.

sizi yavaş yavaş başarısızlığa sürükleyebilir.

And if you start with the randomness, that becomes less likely,

Gelişigüzel başlarsanız bu olasılık düşer.

and your problem-solving becomes more robust.

Problemi daha güçlü çözersiniz.

Let's talk about social psychology.

Biraz da sosyal psikolojiye değinelim.

So the psychologist Katherine Phillips, with some colleagues,

Psikolog Katherine Phillips ve birkaç arkadaşı,

recently gave murder mystery problems to some students,

öğrencilerine cinayet vakası verdi.

and these students were collected in groups of four

Öğrenciler dört kişilik gruplar oluşturdu.

and they were given dossiers with information about a crime --

Onlara cinayetin dosyaları verildi.

alibis and evidence, witness statements and three suspects.

Mazeretler, kanıtlar, şahitlerin ifadeleri ve üç şüpheli.

And the groups of four students were asked to figure out who did it,

Kimin yaptığını, cinayeti kimin işlediğini

bulmaları istendi.

who committed the crime.

And there were two treatments in this experiment.

Bu deneyde iki uygulama vardı.

In some cases these were four friends,

Bazı durumlarda dört arkadaş,

they all knew each other well.

birbirini çok iyi tanıyordu.

In other cases,

Bazılarında ise,

three friends and a stranger.

üç arkadaş ve bir yabancı vardı.

And you can see where I'm going with this.

Nereye bağlayacağımı biliyorsunuz.

Diyeceğim şu ki

Obviously I'm going to say

that the groups with the stranger solved the problem more effectively,

yabancının olduğu gruplar olayı daha iyi çözdü.

which is true, they did.

Gerçekten.

Actually, they solved the problem quite a lot more effectively.

Hatta çok daha iyi demeliyim.

So the groups of four friends,

Dört arkadaşın bulunduğu gruplar ise

they only had a 50-50 chance of getting the answer right.

doğru cevabı bulma olasılıkları yüzde elliydi.

Seçmeli sorularda üç cevap hakkı mı?

Which is actually not that great --

in multiple choice, for three answers? 50-50's not good.

Yüzde elli o kadar da iyi değil.

(Gülüşmeler)

(Laughter)

The three friends and the stranger,

Üç arkadaş ve bir yabancı,

even though the stranger didn't have any extra information,

yabancı ekstra bir şey bilmese bile,

even though it was just a case

bu sadece acemilik barındıran

of how that changed the conversation to accommodate that awkwardness,

bir sohbet olsa bile,

the three friends and the stranger,

üç arkadaş ve bir yabancı,

birlikte doğru cevabı bulma olasılıkları yüzde yetmiş beş.

they had a 75 percent chance of finding the right answer.

That's quite a big leap in performance.

Bu çok büyük bir sıçrayış.

But I think what's really interesting

Ama bence inanılmaz olan şey

is not just that the three friends and the stranger did a better job,

sadece üç arkadaş ve bir yabancının daha iyi çalışması değil,

bununla ilgili nasıl hissettikleri.

but how they felt about it.

So when Katherine Phillips interviewed the groups of four friends,

Katherine Phillips dört arkadaşın bulunduğu gruplarla konuştuğunda,

güzel vakit geçirdiklerini,

they had a nice time,

they also thought they'd done a good job.

iyi iş çıkardıklarını düşündüklerini öğrendi.

They were complacent.

Keyifleri yerindeydi.

When she spoke to the three friends and the stranger,

Üç arkadaş ve bir yabancıyla konuştuğunda

they had not had a nice time --

hoş vakit geçirmediklerini

it's actually rather difficult, it's rather awkward ...

aslında biraz zor ve garip olduğunu

and they were full of doubt.

ve kafalarında sorular olduğunu öğrendi.

They didn't think they'd done a good job even though they had.

Başarmalarına rağmen yapabildiklerini sanmıyorlardı.

And I think that really exemplifies

Ve bence bu gerçekten bizim mücadelemizin

the challenge that we're dealing with here.

bir örneği.

Because, yeah --

Çünkü

the ugly font,

çirkin yazı tipi,

the awkward stranger,

garip bir yabancı,

rastgele bir hamle.

the random move ...

these disruptions help us solve problems,

Bunlar problem çözmemize yardımcı olur,

they help us become more creative.

yaratıcılığımızı beslerler.

Fakat bize yardım ettiklerini fark etmeyiz.

But we don't feel that they're helping us.

We feel that they're getting in the way ...

Yolumuza çıktıklarını düşünürüz,

bu yüzden onlara karşı çıkarız.

and so we resist.

And that's why the last example is really important.

Bu yüzden son örnek çok önemli.

So I want to talk about somebody

Rock 'n' roll dünyasının arka planında

from the background of the world of rock 'n' roll.

birinden bahsetmek istiyorum.

And you may know him, he's actually a TED-ster.

Belki tanırsınız, o da bir Ted hayranı.

His name is Brian Eno.

Adı Brian Eno.

He is an ambient composer -- rather brilliant.

Çok zeki ve içsel bir besteci.

He's also a kind of catalyst

Aynı zamanda son 40 yılın önemli rock 'n' roll

behind some of the great rock 'n' roll albums of the last 40 years.

çalışmalarında yer aldı.

David Bowie ile "Heroes",

He's worked with David Bowie on "Heroes,"

he worked with U2 on "Achtung Baby" and "The Joshua Tree,"

U2 ile "Achtung Baby" ve "The Joshua Tree" üzerinde çalıştı,

he's worked with DEVO,

DEVO ile,

he's worked with Coldplay, he's worked with everybody.

Coldplay ile, herkesle çalıştı.

And what does he do to make these great rock bands better?

Peki bu rock grupları için ne yaptı?

Well, he makes a mess.

Evet, zorluk çıkardı.

He disrupts their creative processes.

Yaratıcı süreçlerini bozdu.

It's his role to be the awkward stranger.

Garip yabancı olmak onun görevi.

It's his role to tell them

Onlara çalınamayacak durumda piyanoyu

that they have to play the unplayable piano.

çalmalarını söylemek onun işi.

And one of the ways in which he creates this disruption

Bunu yapmasının yollarından biri

bu çok önemli kart destesi.

is through this remarkable deck of cards --

I have my signed copy here -- thank you, Brian.

İmzalanmış kopyam burada, teşekkürler Brian.

They're called The Oblique Strategies,

Bunlara Eğik Stratejiler dediler.

Bunları bir arkadaşıyla geliştirdi.

he developed them with a friend of his.

And when they're stuck in the studio,

Stüdyoya tıkıldıklarında

Brian Eno will reach for one of the cards.

Brian Eno bu kartlara uzanacak,

He'll draw one at random,

rastgele birini seçecek

and he'll make the band follow the instructions on the card.

ve gruba kartın üzerindeki talimatları yaptıracak.

So this one ...

Evet bir tanesi...

"Change instrument roles."

"Enstrümanları değiş."

Yeah, everyone swap instruments -- Drummer on the piano --

Herkes enstrümanlarını değiştirecek, davulcu piyanoya --

Çok, çok zekice bir fikir.

Brilliant, brilliant idea.

"Look closely at the most embarrassing details. Amplify them."

"En utanç verici detaylara yakından bak. Onları büyüt."

"Make a sudden, destructive, unpredictable action. Incorporate."

"Ani, yıkıcı, öngörülemez bir hareket yap. Katılın. "

These cards are disruptive.

Bu kartlar parçalar.

Now, they've proved their worth in album after album.

Albümler albümler sonrasında değerlerini kanıtladılar.

The musicians hate them.

Müzisyenler onlardan nefret ediyor.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

So Phil Collins was playing drums on an early Brian Eno album.

Phil Collins bir Brian Eno albümünde davulcuydu.

He got so frustrated he started throwing beer cans across the studio.

Öyle sinirlendi ki stüdyoda bira kutuları fırlatmaya başladı.

Carlos Alomar, great rock guitarist,

Önemli rock gitaristlerinden Carlos Alomar

working with Eno on David Bowie's "Lodger" album,

David Bowie'nin "Lodger" albümünde çalışırken

and at one point he turns to Brian and says,

Brian'a döndü ve dedi ki

"Brian, this experiment is stupid."

"Brian, bu deney aptalca."

But the thing is it was a pretty good album,

Albüm çok iyiydi,

ama aynı zamanda,

but also,

Carlos Alomar, 35 years later, now uses The Oblique Strategies.

35 yıl sonra Carlos Alomar Eğik Stratejileri kullanıyor.

And he tells his students to use The Oblique Strategies

Öğrencilerine de kullanmalarını söylüyor,

because he's realized something.

çünkü bir şey fark etti.

Just because you don't like it doesn't mean it isn't helping you.

Bir şeyi sevmemeniz onun işe yaramadığı anlamına gelmez.

The strategies actually weren't a deck of cards originally,

Aslında stratejiler bir kart destesi değildi

they were just a list --

Onlar sadece bir listeydi.

Kayıt stüdyosunun duvarlarındaki bir liste.

list on the recording studio wall.

A checklist of things you might try if you got stuck.

Sıkıştığınızda deneyebileceğiniz bir liste.

The list didn't work.

Liste işe yaramadı.

Know why?

Neden mi?

Not messy enough.

Yeterince zor değildi.

Your eye would go down the list

Gözleriniz listeyi süzecek,

and it would settle on whatever was the least disruptive,

en az aksatıcı,

en az zorlayıcı

the least troublesome,

ve olayın amacını tümüyle kaçıracak şeyi seçecekti.

which of course misses the point entirely.

And what Brian Eno came to realize was,

Brian Eno'nun fark ettiği şey buydu.

yes, we need to run the stupid experiments,

Aptalca deneyler yapmalıyız,

garip yabancılarla uğraşmalıyız,

we need to deal with the awkward strangers,

we need to try to read the ugly fonts.

çirkin yazı tiplerini okumaya çalışmalıyız.

These things help us.

Bunlar bize yardım ediyor.

They help us solve problems,

Bunlar sorunları çözmemizi,

they help us be more creative.

daha yaratıcı olmamızı sağlıyor.

But also ...

Fakat aynı zamanda

we really need some persuasion if we're going to accept this.

bunu kabul edeceksek biraz ikna gücüne ihtiyacımız var.

So however we do it ...

Nasıl yaparsak yapalım,

whether it's sheer willpower,

isteyerek veya istemeyerek,

whether it's the flip of a card

kart çevirerek,

or whether it's a guilt trip from a German teenager,

ya da Alman bir gence karşı duyulan suçlulukla,

all of us, from time to time,

hepimiz zaman zaman

need to sit down and try and play the unplayable piano.

biraz oturmalı, denemeli ve çalınamayacak bir piyanoyu çalmalıyız.

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkış)