How frustration can make us more creative | Tim Harford

Translator: Sara, English-Persian (Farsi) Reviewer: Hajar Almasi

Late in January 1975,

در اواخر ژانویه ۱۹۷۵،

a 17-year-old German girl called Vera Brandes

یک دختر ۱۷ ساله آلمانی به نام وِرا برَندِز

walked out onto the stage of the Cologne Opera House.

بر روی سن خانه اپرای کلن قدم گذاشت.

The auditorium was empty.

تالار خالی بود.

It was lit only by the dim, green glow of the emergency exit sign.

پرتو سبز ضعیف تابلوی خروج اضطراری تنها نوری که آن را روشن می‎کرد.

This was the most exciting day of Vera's life.

آن روز هیجان‎انگیزترین روز زندگی وِرا بود.

She was the youngest concert promoter in Germany,

او جوان‎ترین مدیر برنامه کنسرت درآلمان محسوب می‎شد،

and she had persuaded the Cologne Opera House

و خانه اپرای کلن را مجاب کرده بود

to host a late-night concert of jazz

تا میزبان یک کنسرت جاز شبانه

from the American musician, Keith Jarrett.

با هنرنمایی یک موسیقیدان آمریکایی، یعنی کیث جَرِت بشوند.

1,400 people were coming.

قرار بود ۱٫۴۰۰ نفر حضور پیدا بکنند.

And in just a few hours,

و فقط یکی دو ساعت دیگر،

Jarrett would walk out on the same stage,

جَرِت به روی همان سن قدم بگذارد،

he'd sit down at the piano

پشت پیانو بنشیند

and without rehearsal or sheet music,

و بدون هیچگونه تمرین یا ورق نُتی،

he would begin to play.

شروع به نواختن کند.

But right now,

اما در آن لحظه،

Vera was introducing Keith to the piano in question,

وِرا در حال نشان دادن پیانوی مورد نظر به کیث بود،

and it wasn't going well.

و اوضاع جالب نبود.

Jarrett looked to the instrument a little warily,

جَرِت کمی نگران نگاهی به آن ابزار موسیقی انداخت،

played a few notes,

چند تا نت نواخت،

walked around it,

دور آن راه رفت،

played a few more notes,

چند نت دیگر نواخت،

muttered something to his producer.

رو به تهیه‎ کننده‎اش چیزی نجوا کرد.

Then the producer came over to Vera and said ...

تهیه کننده نزد وِرا آمد و گفت ...

"If you don't get a new piano, Keith can't play."

"چنانچه پیانوی جدیدی مهیا نکنید، کیث نمی‎تواند اجرا کند."

There'd been a mistake.

اشتباهی رخ داده بود.

The opera house had provided the wrong instrument.

خانه اپرا وسیله نامناسبی تدارک دیده بود.

This one had this harsh, tinny upper register,

پیانو در محدوده صداهای زیر طنین بسیار ضعیف و خشکی پیدا کرده بود،

because all the felt had worn away.

زیرا نمد سر چکش‎ها به کلی از بین رفته بود.

The black notes were sticking,

نت‎های سیاه گیر می‎کرد،

the white notes were out of tune,

نت‎های سفید ناکوک بود،

the pedals didn't work

پدال‎ها کار نمی‎کرد

and the piano itself was just too small.

و کلاً خود پیانو هم زیادی کوچک بود.

It wouldn't create the volume

قادر به تولید چنان حجم صدایی نبود

that would fill a large space such as the Cologne Opera House.

که بتواند فضایی به وسعت خانه اپرای کلن را پر کند.

So Keith Jarrett left.

بنابراین کیث جَرِت تالار را ترک کرد.

He went and sat outside in his car,

بیرون رفت و داخل ماشینش نشست،

leaving Vera Brandes

و وِرا برَندِز را گذاشت

to get on the phone to try to find a replacement piano.

تا برای یافتن پیانویی جایگزین تماس بگیرد.

Now she got a piano tuner,

او تنها یک متخصص کوک پیدا کرد،

but she couldn't get a new piano.

اما نمی‌توانست پیانوی جدید گیر بیاورد.

And so she went outside

بنابراین بیرون رفت

and she stood there in the rain,

و آنجا زیر باران،

talking to Keith Jarrett,

همینطور با کیث جَرِت حرف می‌زد،

begging him not to cancel the concert.

و اصرار می‎کرد کنسرت را لغو نکند.

And he looked out of his car

و او از داخل ماشین

at this bedraggled, rain-drenched German teenager,

به آن نوجوان آلمانی خیس و آب کشیده نگاه کرد،

took pity on her,

دلش برای او سوخت،

and said,

و گفت:

"Never forget ... only for you."

"هیچوقت یادت نره ... فقط به خاطر تو."

And so a few hours later,

به این ترتیب چند ساعت بعد،

Jarrett did indeed step out onto the stage of the opera house,

جَرِت واقعاً بر سن خانه اپرا قدم گذاشت،

he sat down at the unplayable piano

پشت پیانوی غیر قابل نواختن نشست

and began.

و شروع کرد.

(Music)

(موسیقی)

Within moments it became clear that something magical was happening.

از همان لحظه‌های آغازین معلوم شد که چیزی جادویی در حال وقوع است.

Jarrett was avoiding those upper registers,

جَرِت از ردیف شستی‌های صداهای زیر اجتناب ‎کرده،

he was sticking to the middle tones of the keyboard,

و منحصراً در محدوده میانی کیبورد می‎نواخت.

which gave the piece a soothing, ambient quality.

و همین به قطعه کیفیتی خلسه‎آور و امبیِنت گونه می‌داد (سبکی در موسیقی با تکرارهای خلسه‌آور).

But also, because the piano was so quiet,

اما همزمان، از آنجا که پیانو صدایی بسیار پایین داشت،

he had to set up these rumbling, repetitive riffs in the bass.

او ناچار به اجرای ریف‎های ژرف و تکرار شونده در محدوده صوتی بم نیز بود.

And he stood up twisting, pounding down on the keys,

و بلند شده بود ایستاده بود و در پیچ و تاب بود، بر شستی‎ها می‌کوبید،

desperately trying to create enough volume to reach the people in the back row.

و به شدت تلاش می‎کرد صدایی آنقدر بلند تولید کند که به افراد ردیف عقب هم برسد.

It's an electrifying performance.

اجرایی فوق‌العاده تاثیرگذار است.

It somehow has this peaceful quality,

و به ‌گونه‎ای، هم از کیفیتی آرامش‎بخش برخوردار شده،

and at the same time it's full of energy,

و هم پر شور و سرشار از انرژی است،

it's dynamic.

پویا و زنده است.

And the audience loved it.

و حضار شیفته آن شدند.

Audiences continue to love it

شنونده‎های بعدی آن همچنان دوستش دارند

because the recording of the Köln Concert

چرا که برنامه ضبط شده از کنسرت کلن

is the best-selling piano album in history

پرفروش‎ترین آلبوم پیانوی تاریخ

and the best-selling solo jazz album in history.

و پرفروش‎ترین آلبوم تکنوازی جاز تاریخ است.

Keith Jarrett had been handed a mess.

کیث جَرِت یک آشفتگی تحویل گرفت.

He had embraced that mess, and it soared.

پذیرای آن آشفتگی شد، و اوج گرفت.

But let's think for a moment about Jarrett's initial instinct.

اما بیایید لحظه‎ای به غریزه اولیه جَرِت فکر کنیم.

He didn't want to play.

او نمی‎خواست اجرا کند.

Of course,

خب البته،

I think any of us, in any remotely similar situation,

فکر می‌کنم خیلی از ما، در موقعیتی حتی کمی مشابه این،

would feel the same way, we'd have the same instinct.

همین حس را ‌داشتیم، غریزه مشابهی می‎داشتیم.

We don't want to be asked to do good work with bad tools.

ما نمی‎خواهیم ازمان تقاضا کنند با ابزار بد کار خوب تحویل بدهیم.

We don't want to have to overcome unnecessary hurdles.

ما نمی‎خواهیم وادار بشویم بر موانع بی‌مورد غلبه کنیم.

But Jarrett's instinct was wrong,

اما غریزه جَرِت اشتباه بود،

and thank goodness he changed his mind.

و جای شکرش باقیست که تغییر عقیده داد.

And I think our instinct is also wrong.

و من فکر می‎کنم غریزه ما هم اشتباه است.

I think we need to gain a bit more appreciation

فکر می‌کنم لازم باشد کمی بیشتر قدر

for the unexpected advantages of having to cope with a little mess.

مزایا‌ی دست و پنجه نرم کردن با کمی آشفتگی را بدانیم.

So let me give you some examples

پس بگذارید برایتان چند مثال بیاورم

from cognitive psychology,

از روانشناسی شناختی،

from complexity science,

از علم نوین پیچیدگی،

from social psychology,

از روانشناسی اجتماعی،

and of course, rock 'n' roll.

و صد البته، راک اند رول.

So cognitive psychology first.

خب اول روانشناسی شناختی.

We've actually known for a while

در واقع مدتی است که دریافته‌ایم

that certain kinds of difficulty,

که انواع مشخصی از مشکلات،

certain kinds of obstacle,

بعضی از موانع خاص،

can actually improve our performance.

می‌توانند واقعاً عملکرد ما را بهبود بدهند.

For example,

مثلاً،

the psychologist Daniel Oppenheimer,

دنیل اُپنهایمرِ روانشناس،

a few years ago,

چند سال پیش،

teamed up with high school teachers.

یک گروه پژوهشی با معلم‌های دبیرستانی تشکیل داد.

And he asked them to reformat the handouts

و از آنها خواست فرمت جزوه‌های

that they were giving to some of their classes.

بعضی از کلاس‌هایشان را عوض کنند.

So the regular handout would be formatted in something straightforward,

فونت جزوه معمول و همیشگی چیزی ساده و سر راست بود،

such as Helvetica or Times New Roman.

مثل فونت هِلوِتیکا یا تایمز نیو رومن.

But half these classes were getting handouts that were formatted

اما به نیمی از کلاس‎ها جزوه‌ای با یک فونت پیچیده داده می‌شد،

in something sort of intense, like Haettenschweiler,

مانند فونت هَتِن‌شوایلِر،

or something with a zesty bounce, like Comic Sans italicized.

یا چیزی با پیچ و تاب‎های خنده‌دار، مثل کامیک سَنسِ ایتالیک شده.

Now, these are really ugly fonts,

خب اینها فونت‌های واقعاً زشتی هستند،

and they're difficult fonts to read.

و خواندنشان سخت است.

But at the end of the semester,

اما در پایان ترم،

students were given exams,

از دانش‌آموزان که امتحان گرفتند،

and the students who'd been asked to read the more difficult fonts,

دانش‌آموزانی که ازشان خواسته‌ شده بود فونت‌های سخت‌تر را بخوانند،

had actually done better on their exams,

در واقع امتحانشان بهتر شده بود،

in a variety of subjects.

در درس‌های مختلف.

And the reason is,

و دلیلش این است که،

the difficult font had slowed them down,

فونت مشکل‌خوان سرعتشان را پایین آورده بود،

forced them to work a bit harder,

وادارشان کرده بود کمی بیشتر تلاش کنند،

to think a bit more about what they were reading,

کمی بیشتر در مورد آنچه می‌خواندند فکر کنند،

to interpret it ...

و آن را تفسیر کنند ...

and so they learned more.

و بنابراین میزان یادگیریشان بالا رفته بود.

Another example.

یک مثال دیگر.

The psychologist Shelley Carson has been testing Harvard undergraduates

شلی کارسن روانشناس در حال پژوهش بر روی دانشجویان دوره کارشناسی هاروارد

for the quality of their attentional filters.

به منظور ارزیابی کیفیت فیلترهای توجهی آنها بوده است.

What do I mean by that?

منظورم از این عبارت چیست؟

What I mean is, imagine you're in a restaurant,

منظورم این است که، تصور کنید در یک رستوران،

you're having a conversation,

مشغول گفتگو هستید،

there are all kinds of other conversations going on in the restaurant,

مکالمه‎های گوناگون متعددی در رستوران در جریان است،

you want to filter them out,

می‌خواهید آنها را فیلتر کنید،

you want to focus on what's important to you.

می‌خواهید تنها بر آنچه برایتان مهم است تمرکز کنید.

Can you do that?

آیا می‌توانید؟

If you can, you have good, strong attentional filters.

اگر می‌توانید، از فیلترهای توجهی مناسب و قوی برخوردارید.

But some people really struggle with that.

اما بعضی افراد واقعاً با این مسئله مشکل دارند.

Some of Carson's undergraduate subjects struggled with that.

بعضی از نمونه‌های دوره کارشناسی کارسن با آن مشکل داشتند.

They had weak filters, they had porous filters --

آنها فیلترهای ضعیفی داشتند، صافی‌هایی پرمنفذ --

let a lot of external information in.

اطلاعات اضافی زیادی را راه می‌دادند.

And so what that meant is they were constantly being interrupted

به این معنا که تمرکزشان مدام

by the sights and the sounds of the world around them.

به واسطه مناظر و صداهای جهان پیرامون به هم می‌خورد.

If there was a television on while they were doing their essays,

چنانچه هنگامی که داشتند مقاله می‌نوشتند تلویزیون روشن بود،

they couldn't screen it out.

نمی‎توانستند آن را غربال کنند.

Now, you would think that that was a disadvantage ...

حالا، احتمالاً فکر می‌کنید که این یک اشکال است ...

but no.

اما نه.

When Carson looked at what these students had achieved,

هنگامی که کارسن دستاوردهای این دانشجویان را بررسی کرد،

the ones with the weak filters

آنهایی که فیلترهای ضعیف داشتند

were vastly more likely

خیلی بیشتر احتمال داشت

to have some real creative milestone in their lives,

در طول زندگی خود شاهد یک نقطه عطفِ حقیقتاً خلاقانه باشند،

to have published their first novel,

(مثلاً) چاپ اولین رمانشان،

to have released their first album.

انتشار اولین آلبومشان.

These distractions were actually grists to their creative mill.

این عوامل به هم خوردن تمرکز در واقع آبی به آسیاب خلاقیت آنها بود.

They were able to think outside the box because their box was full of holes.

می‎توانستند خارج از چارچوب فکر کنند چرا که چارچوبشان اساساً پر از حفره بود.

Let's talk about complexity science.

حالا بیایید درباره علم پیچیدگی صحبت کنیم.

So how do you solve a really complex --

شما یک مسئله واقعاً پیچیده را چگونه حل می‎کنید --

the world's full of complicated problems --

جهان مملو از مسائل پیچیده است --

how do you solve a really complicated problem?

یک مسئله واقعاً پیچیده را چگونه حل می‎کنید؟

For example, you try to make a jet engine.

به عنوان مثال، می‎خواهید یک موتور جت درست کنید.

There are lots and lots of different variables,

متغیر‌های مختلف و متعددی وجود دارد،

the operating temperature, the materials,

دمای عملیاتی، مواد و اجزا،

all the different dimensions, the shape.

کلی ابعاد و جنبه‌های گوناگون، شکل.

You can't solve that kind of problem all in one go,

نمی‎توان مسئله‌‎هایی از این دست را در یک گام واحد حل کرد،

it's too hard.

مشکل‌تر از این حرفها است.

So what do you do?

پس چه‌کار کنیم؟

Well, one thing you can do is try to solve it step-by-step.

خب، یکی از کارهایی که می‎توان کرد روش حل مسئله گام به گام است.

So you have some kind of prototype

یک نمونه اولیه دارید،

and you tweak it, you test it, you improve it.

تغییرات جزئی به آن می‎دهید، آزمایشش می‎کنید، و آن را بهبود می‎بخشید.

You tweak it, you test it, you improve it.

باز تغییر می‎دهید، امتحان می‌کنید، بهبود می‌بخشید.

Now, this idea of marginal gains will eventually get you a good jet engine.

حالا، همین تصور دستاوردهای جزئی و حاشیه‌ای است که

در نهایت موجب می‌شود یک موتور جت خوب بسازید.

And it's been quite widely implemented in the world.

و این تفکر به طرز کاملاً فراگیر در جهان کاربرد دارد و جواب می‌دهد.

So you'll hear about it, for example, in high performance cycling,

در، مثلاً، دوچرخه سواری مقاومتی به گوشتان می‎خورد،

web designers will talk about trying to optimize their web pages,

طراحان وب که در مورد تلاش در جهت بهینه‌سازی صفحات وب خود حرف می‌زنند،

they're looking for these step-by-step gains.

در جستجوی همین گونه دستاوردهای مرحله به مرحله هستند.

That's a good way to solve a complicated problem.

راه خوبی هم برای حل یک مسئله پیچیده است.

But you know what would make it a better way?

اما می‎دانید چه چیزی آن را به راه حل بهتری تبدیل می‌کند؟

A dash of mess.

یک ذره آشفتگی.

You add randomness,

هرج و مرج اضافه کنید،

early on in the process,

در همان اوایل فرایند،

you make crazy moves,

حرکت‌های نامتعارف انجام دهید،

you try stupid things that shouldn't work,

چیزهای احمقانه‌ای را امتحان کنید که نمی‌بایست جواب بدهند،

and that will tend to make the problem-solving work better.

و معمولاً همین موجب بهبود روند حل مسئله می‌شود.

And the reason for that is

و دلیلش این است که

the trouble with the step-by-step process,

مشکل فرایندهای مرحله به مرحله،

the marginal gains,

دستاوردهای حاشیه‌ای و ریز ریز،

is they can walk you gradually down a dead end.

این است که می‌توانند رفته رفته شما را به بن‌بست بکشانند.

And if you start with the randomness, that becomes less likely,

و چنانچه کار را هردَم بیلی شروع کنید، چنین احتمالی کمتر شده،

and your problem-solving becomes more robust.

و مهارت حل مسئله‌تان تقویت خواهد شد.

Let's talk about social psychology.

بیایید در مورد روانشناسی اجتماعی صحبت کنیم.

So the psychologist Katherine Phillips, with some colleagues,

کترین فیلیپس ِ روانشناس، با تعدادی از همکارانش،

recently gave murder mystery problems to some students,

به تعدادی دانشجو معماهای جنایی دادند،

and these students were collected in groups of four

و دانشجوها به گروه‌های چهار نفره تقسیم شده بودند

and they were given dossiers with information about a crime --

و پرونده‌هایی حاوی اطلاعاتی در رابطه با جنایت مورد نظر در اختیارشان قرار می‌گرفت --

alibis and evidence, witness statements and three suspects.

از قبیل محل حضور مظنونین در هنگام وقوع جرم، شواهد ارتکاب جرم، اظهارات شاهدین و سه نفر مظنون.

And the groups of four students were asked to figure out who did it,

و از دانشجوها می‌خواستند که قاتل را پیدا کنند،

who committed the crime.

که کشف کنند چه کسی مرتکب جنایت شده است.

And there were two treatments in this experiment.

و در این آزمایش دو نوع رویکرد اتخاذ شده بود.

In some cases these were four friends,

در بعضی موارد هر چهار نفر با هم دوست بودند،

they all knew each other well.

همگی یکدیگر را خوب می‌شناختند.

In other cases,

و در موارد دیگر،

three friends and a stranger.

سه تا دوست و یک نفر غریبه.

And you can see where I'm going with this.

و دیگر خودتان می‌توانید بقیه‌اش را حدس بزنید.

Obviously I'm going to say

معلوم است که می‌خواهم بگویم

that the groups with the stranger solved the problem more effectively,

گروه‌هایی که غریبه داخلشان بود مسئله را بهتر و کارامدتر حل کردند،

which is true, they did.

که همینطور هم هست.

Actually, they solved the problem quite a lot more effectively.

در واقع، مسئله را خیلی خیلی بهتر و کارامدتر حل کردند.

So the groups of four friends,

گروه‌های متشکل از چهار رفیق،

they only had a 50-50 chance of getting the answer right.

احتمال پی بردنشان به جواب صحیح تنها ۵۰-۵۰ بود.

Which is actually not that great --

که در واقع آنقدرها هم جالب نیست --

in multiple choice, for three answers? 50-50's not good.

در مسئله‌های چند گزینه‌ای، با سه گزینه؟ ۵۰-۵۰ خوب نیست.

(Laughter)

(خنده)

The three friends and the stranger,

سه دوست با یک غریبه،

even though the stranger didn't have any extra information,

با اینکه فرد غریبه اطلاعات اضافی در دست نداشت،

even though it was just a case

با اینکه تنها چیزی که عوض می‌شد

of how that changed the conversation to accommodate that awkwardness,

نحوه تغییر تعامل بین افراد بود تا خود را با این وضعیت معذب کننده وفق بدهند،

the three friends and the stranger,

سه دوست و یک غریبه،

they had a 75 percent chance of finding the right answer.

75 درصد احتمال داشت به جواب صحیح دست پیدا کنند.

That's quite a big leap in performance.

که انصافاً یک جهش بزرگ درعملکرد است.

But I think what's really interesting

اما من فکر می‌کنم نکته واقعاً جالب

is not just that the three friends and the stranger did a better job,

تنها این نیست که سه رفیق و یک غریبه بهتر عمل کردند،

but how they felt about it.

بلکه این است که چه حسی داشتند.

So when Katherine Phillips interviewed the groups of four friends,

حالا وقتی کترین فیلیپس با گروه‌های متشکل از چهار رفیق مصاحبه کرد،

they had a nice time,

همه اوقات خوشی را گذرانده بودند؛

they also thought they'd done a good job.

همچنین تصورشان این بود که عملکرد خوبی داشتند.

They were complacent.

آسوده و خاطر جمع بودند.

When she spoke to the three friends and the stranger,

هنگامی که با سه دوست و یک غریبه صحبت کرد،

they had not had a nice time --

به آنها خوش نگذشته بود --

it's actually rather difficult, it's rather awkward ...

در واقع بیشتر دشوار بود، بیشتر معذب کننده بود ...

and they were full of doubt.

و پر از شک و تردید بودند.

They didn't think they'd done a good job even though they had.

تصور نمی‌کردند که عملکرد خوبی داشته‌اند در صورتی که کارشان خوب بود.

And I think that really exemplifies

و من فکر می‌کنم همین نکته یک نمونه بارز

the challenge that we're dealing with here.

از چالشی است که اینجا داریم درباره آن حرف می‌زنیم.

Because, yeah --

چرا که، آره --

the ugly font,

فونت ناهنجار،

the awkward stranger,

غریبه اسباب زحمت،

the random move ...

حرکت الا بختکی ...

these disruptions help us solve problems,

این گونه اختلالات در حل مسئله به ما کمک می‌کنند،

they help us become more creative.

کمک می‌کنند خلاق‌تر بشویم.

But we don't feel that they're helping us.

اما خودمان حس نمی‌کنیم که به ما کمک می‌کنند.

We feel that they're getting in the way ...

احساس می‌کنیم جلوی دست و پایمان را می‌گیرند ...

and so we resist.

این است که مقاومت نشان می‌دهیم.

And that's why the last example is really important.

و به همین خاطر آخرین مثال خیلی مهم است.

So I want to talk about somebody

خب می‌خواهم در مورد شخصی صحبت کنم

from the background of the world of rock 'n' roll.

با پیشینه جهان راک اند رول.

And you may know him, he's actually a TED-ster.

و شاید بشناسیدش، آخر یک TED-دوست است.

His name is Brian Eno.

نامش برایان اینو است.

He is an ambient composer -- rather brilliant.

یک آهنگساز است در سبک امبینت -- واقعاً قابل است.

He's also a kind of catalyst

نوعی کاتالیزور هم به شمار می‌آید

behind some of the great rock 'n' roll albums of the last 40 years.

برای بعضی از آلبوم‌های بزرگ راک ن رول ۴۰ سال‌ اخیر.

He's worked with David Bowie on "Heroes,"

با دیوید بویی روی "قهرمانان" کار کرده است،

he worked with U2 on "Achtung Baby" and "The Joshua Tree,"

با یوتو روی "اکتونگ بِیبی" و "درخت جاشوا"،

he's worked with DEVO,

با دیوُ کار کرده است،

he's worked with Coldplay, he's worked with everybody.

با کُلد پلِی، با همه کار کرده است.

And what does he do to make these great rock bands better?

و چه کار می‌کند که این گروه‌های عالی راک بهتر بشوند؟

Well, he makes a mess.

خوب، ریخت و پاش می‌کند.

He disrupts their creative processes.

روند خلاقیت آنها را مختل می‌کند.

It's his role to be the awkward stranger.

نقشش همان غریبه دردسر آفرین را دارد.

It's his role to tell them

نقشش این است که به آنها بگوید

that they have to play the unplayable piano.

می‌بایست با آن ساز کذایی پیانو بزنند.

And one of the ways in which he creates this disruption

و یکی ازراه‌هایش برای ایجاد اختلال

is through this remarkable deck of cards --

دسته ورق معرکه‌اش است --

I have my signed copy here -- thank you, Brian.

یک نسخه امضا شده‌اش را اینجا دارم -- متشکرم، براینِ.

They're called The Oblique Strategies,

راهکارهای جانبی و غیر خطی نام گرفته‌اند،

he developed them with a friend of his.

به همراه یکی از دوستانش آنها را درست کرده است.

And when they're stuck in the studio,

و وقتی کار در استودیو گره خورده،

Brian Eno will reach for one of the cards.

برایان اینو به ورق‌ها دست می‌برد.

He'll draw one at random,

همینطور اتفاقی یک ورق می‌کشد.

and he'll make the band follow the instructions on the card.

و گروه را وادار می‌کند به دستورالعمل روی آن عمل کنند.

So this one ...

خب این یکی ...

"Change instrument roles."

"آلات موسیقی‌تان را عوض کنید."

Yeah, everyone swap instruments -- Drummer on the piano --

آره، هر کس سازش را به دیگری بدهد -- دِرامِر پشت پیانو بنشیند --

Brilliant, brilliant idea.

ایده واقعاً خارق‌العاده‌ای است.

"Look closely at the most embarrassing details. Amplify them."

"جزئیات خجالت‌آور کار را زیر ذره بین ببرید. بزرگشان کنید."

"Make a sudden, destructive, unpredictable action. Incorporate."

"یک حرکت ناگهانی، ویرانگرانه، و غیرمنتطره انجام بدهید. آن را با باقی کار تلفیق کنید"

These cards are disruptive.

این ورق‌ها اخلالگرند.

Now, they've proved their worth in album after album.

حالا، ارزششان در آلبوم پشت آلبوم ثابت شده است.

The musicians hate them.

اما اجل مُعَلّق مویسقیدان‌ها هستند.

(Laughter)

(خنده)

So Phil Collins was playing drums on an early Brian Eno album.

یک دفعه فیل کالینز در یکی از آلبوم‌های اولیه برایان اینو درام می‌نواخت.

He got so frustrated he started throwing beer cans across the studio.

اعصابش به قدری خرد شد که شروع کرد به پرت کردن قوطی خالی به این طرف و آن طرف استودیو.

Carlos Alomar, great rock guitarist,

کارلوس اَلمار، گیتاریست بزرگ راک،

working with Eno on David Bowie's "Lodger" album,

که با اینو بر آلبوم "مستأجر" دیوید بویی کار می‌کرد،

and at one point he turns to Brian and says,

یک بار برگشت به برایان گفت،

"Brian, this experiment is stupid."

"برایان، این روشت مزخرف است."

But the thing is it was a pretty good album,

ولی مسئله این است که آلبوم خوبی شد،

but also,

اما علاوه بر این،

Carlos Alomar, 35 years later, now uses The Oblique Strategies.

کارلوس اَلمار، ۳۵سال بعد از آن، حالا خودش از راهکارهای جانبی استفاده می‌کند.

And he tells his students to use The Oblique Strategies

و به شاگردهایش هم می‌گوید از راهکارهای جانبی استفاده کنند

because he's realized something.

زیرا به نکته‌ای پی برده است.

Just because you don't like it doesn't mean it isn't helping you.

صِرف اینکه چیزی را دوست ندارید به این معنا نیست که برایتان مفید نیست.

The strategies actually weren't a deck of cards originally,

این راهکارها البته از ابتدا به صورت دسته ورق نبودند،

they were just a list --

صِرفاً یک فهرست بودند --

list on the recording studio wall.

سیاهه‌ای بر دیوار استودیوهای ضبط.

A checklist of things you might try if you got stuck.

یک چک لیست از کارهایی که می‌توان زمان گره خوردن کار امتحان کرد.

The list didn't work.

اما جواب نمی‌داد.

Know why?

می‌دانید چرا؟

Not messy enough.

به قدر کافی آشفته نبود.

Your eye would go down the list

چشم لیست را ورانداز می‌کرد

and it would settle on whatever was the least disruptive,

و روی آن موردی ثابت می‌ماند که از همه کمتر اختلال ایجاد می‌کرد،

the least troublesome,

و کمتر از همه دردسر آفرین بود،

which of course misses the point entirely.

که خب البته به کلی با هدف اصلی مغایرت دارد.

And what Brian Eno came to realize was,

و نکته‌ای که اینو در نهایت به آن پی برد این بود که،

yes, we need to run the stupid experiments,

بله، ما باید کارهای احمقانه انجام بدهیم،

we need to deal with the awkward strangers,

باید با غریبه‌هایی که جو را به هم می‌زنند کار کنیم،

we need to try to read the ugly fonts.

باید سعی کنیم مطالب را با فونت‌‌های ناهنجار بخوانیم.

These things help us.

اینها برایمان خوب است.

They help us solve problems,

در حل مسئله به ما کمک می‌کند،

they help us be more creative.

به ما کمک می‌کند خلاق‎تر بشویم.

But also ...

اما علاوه بر این،

we really need some persuasion if we're going to accept this.

واقعاً نوعی اجبار لازم است تا این را قبول کنیم.

So however we do it ...

حالا، هر طور شده ...

whether it's sheer willpower,

چه این اجبار از اراده محض خودمان نشآت گرفته باشد،

whether it's the flip of a card

چه از برگرداندن یک ورق

or whether it's a guilt trip from a German teenager,

چه از احساس گناه و دِینی که یک نوجوان آلمانی در ما به وجود آورده،

all of us, from time to time,

ما همه، گهگاه

need to sit down and try and play the unplayable piano.

باید برویم سر آن پیانوی درب و داغان و سعی کنیم آن را بنوازیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)