How frustration can make us more creative | Tim Harford

Translator: Thanyaporn Wanichwethin Reviewer: Teerachart Prasert

Late in January 1975,

ช่วงปลายเดือนมกราคม ค.ศ. 1975

a 17-year-old German girl called Vera Brandes

วัยรุ่นหญิงชาวเยอรมัน อายุ 17 ปี ชื่อว่า เวร่า บรานเดส (Vera Brandes)

walked out onto the stage of the Cologne Opera House.

เดินไปบนเวทีโอเปร่าเฮ้าส์ในเมืองโคโลญจน์

The auditorium was empty.

ที่นั่งคนฟังนั้นว่างเปล่า

It was lit only by the dim, green glow of the emergency exit sign.

มีแค่ไฟสีเขียวริบหรี่ จากป้ายทางออกฉุกเฉิน

This was the most exciting day of Vera's life.

วันนี้ เป็นวันที่น่าตื่นเต้นที่สุด ในชีวิตของเธอ

She was the youngest concert promoter in Germany,

เธอเป็นผู้จัดคอนเสิร์ต ที่อายุน้อยที่สุดในเยอรมัน

and she had persuaded the Cologne Opera House

และ เธอก็ได้โน้มน้าว ให้โคโลญน์โอเปร่าเฮ้าส์

to host a late-night concert of jazz

จัดคอนเสิร์ตแจ๊ซกลางดึก

from the American musician, Keith Jarrett.

กับนักดนตรีชาวอเมริกา คีธ จาร์เรทท์

1,400 people were coming.

ผู้ชม 1,400 คน กำลังจะเดินทางมา

And in just a few hours,

ในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า

Jarrett would walk out on the same stage,

จาร์เรทท์ จะเดินไปบนเวทีเดียวกันนี้

he'd sit down at the piano

แล้วนั่งลงที่เปียโน

and without rehearsal or sheet music,

และแม้ไม่มีการซ้อม หรือ แผ่นโน้ตเพลง

he would begin to play.

เขาจะเริ่มเล่นเพลง

But right now,

แต่ตอนนี้

Vera was introducing Keith to the piano in question,

เวร่า ได้นำ คีทธ์ ไปที่เปียโน

and it wasn't going well.

รูปการณ์เริ่มไม่ราบรื่น

Jarrett looked to the instrument a little warily,

จาร์เรทท์ มองเปียโนอย่างพินิจพิเคราะห์

played a few notes,

กดแป้นเปียโน 2-3 ตัว

walked around it,

เดินไปรอบ ๆ เปียโน

played a few more notes,

เล่นตัวโน้ตอีก 2-3 ตัว

muttered something to his producer.

บ่นพึมพำกับโปรดิวเซอร์ของเขา

Then the producer came over to Vera and said ...

แล้วโปรดิวเซอร์ก็มาหา เวร่า แล้วพูดว่า...

"If you don't get a new piano, Keith can't play."

"หากคุณไม่หาเปียโนตัวใหม่มา คีธ จะเล่นไม่ได้"

There'd been a mistake.

นี่เป็นความผิดพลาด

The opera house had provided the wrong instrument.

โอเปร่าเฮ้าส์ จัดหาเครื่องดนตรีที่ไม่ถูกต้อง

This one had this harsh, tinny upper register,

เปียโนตัวนี้ มีแป้นช่วงเสียงสูงที่แข็ง และ เล็ก

because all the felt had worn away.

เพราะค้อนเคาะโน้ตสึกหมดแล้ว

The black notes were sticking,

แป้นสีดำก็หนืด

the white notes were out of tune,

แป้นสีขาวก็เสียงเพี้ยน

the pedals didn't work

คันเหยียบก็ใช้งานไม่ได้

and the piano itself was just too small.

และ เปียโนเอง ก็ตัวเล็กเกินไป

It wouldn't create the volume

มันไม่สามารถสร้างพลังเสียง

that would fill a large space such as the Cologne Opera House.

ที่ดังพอ สำหรับสถานที่ ที่ใหญ่โต อย่างโคโลญน์โอเปร่าเฮ้าส์

So Keith Jarrett left.

คีธ จาร์เรทท์ เดินออกไป

He went and sat outside in his car,

เขาออกไปนั่งที่รถของเขา

leaving Vera Brandes

ปล่อยให้ เวร่า บรานเดส

to get on the phone to try to find a replacement piano.

ทำการโทรศัพท์ เพื่อหาเปียโนตัวใหม่

Now she got a piano tuner,

เธอได้คนปรับเสียงเปียโน

but she couldn't get a new piano.

แต่ ไม่สามารถหาเปียโนตัวใหม่ได้

And so she went outside

เธอเดินออกไป

and she stood there in the rain,

ยืนอยู่ท่ามกลางสายฝน

talking to Keith Jarrett,

เพื่อคุยกับ คีธ จาร์เรทท์

begging him not to cancel the concert.

ขอร้องไม่ให้เขายกเลิกคอนเสิร์ต

And he looked out of his car

เขาหันออกไปนอกรถ

at this bedraggled, rain-drenched German teenager,

มองวัยรุ่นสาวชาวเยอรมัน ที่เปรอะเปี้อน และ เปียกปอนไปด้วยฝน

took pity on her,

แล้วเกิดความสงสาร

and said,

เขาพูดว่า

"Never forget ... only for you."

"จำไว้นะ เพื่อเธอเท่านั้น"

And so a few hours later,

ดังนั้น ในอีก 2-3 ชั่วโมงต่อมา

Jarrett did indeed step out onto the stage of the opera house,

จาร์เรทท์ เดินออกไปยังเวทีในโอเปร่าเฮ้าส์

he sat down at the unplayable piano

เขานั่งลงที่เปียโนที่ไม่น่าจะเล่นได้

and began.

แล้วเริ่มเล่น

(Music)

(เสียงดนตรี)

Within moments it became clear that something magical was happening.

ในช่วงเวลาไม่นานนัก เห็นได้ชัดว่า มีบางสิ่งวิเศษเกิดขึ้น

Jarrett was avoiding those upper registers,

จาร์เรทท์ เลี่ยงที่จะใช้ช่วงโน้ตเสียงสูง

he was sticking to the middle tones of the keyboard,

เขาพยายามใช้แต่คีย์บอร์ดช่วงเสียงกลาง

which gave the piece a soothing, ambient quality.

ซึ่งทำให้เกิดบรรยากาศที่ปลอบประโลม

But also, because the piano was so quiet,

แต่ยิ่งไปกว่านั้น เนื่องจากเปียโนเสียงเบามาก

he had to set up these rumbling, repetitive riffs in the bass.

เขาต้องสร้างเสียงฮึม ซ้ำ ๆ ในช่วงเสียงเบส

And he stood up twisting, pounding down on the keys,

และ เขาก็ต้องยืนขึ้น บิดตัว และกระหนำดีดแป้นเปียโน

desperately trying to create enough volume to reach the people in the back row.

พยายามอย่างที่สุด ในการสร้างเสียงให้ดังพอ ให้คนที่นั่งแถวหลังได้ยิน

It's an electrifying performance.

มันเป็นการแสดงที่น่าตื่นเต้น

It somehow has this peaceful quality,

แต่ให้อารมณ์ที่สงบสุข

and at the same time it's full of energy,

แต่ในขณะเดียวกัน ก็เปี่ยมไปความกระตือรือร้น

it's dynamic.

มันมีพลัง

คนฟังรักมัน

And the audience loved it.

Audiences continue to love it

และคนฟังยังคงรักมันต่อไป

because the recording of the Köln Concert

เพราะว่าเทปบันทึกคอนเสิร์ตนี้

เป็นอัลบั้มเปียโนที่ขายดีที่สุด ในประวัติศาสตร์

is the best-selling piano album in history

and the best-selling solo jazz album in history.

และ เป็นอัลบั้มเดี่ยวแจ๊ซ ที่ขายดีที่สุดในประวัติศาสตร์

Keith Jarrett had been handed a mess.

คีธ จาร์เรทท์ ถูกหยิบยื่นความยุ่งเหยิงให้

He had embraced that mess, and it soared.

แต่เขานำมันมาใช้ ทำให้มันงดงาม

But let's think for a moment about Jarrett's initial instinct.

ลองคิดถึงสัญชาตญาณแรกของจาร์เรทท์

He didn't want to play.

เขาไม่อยากเล่น

Of course,

แน่นอน

I think any of us, in any remotely similar situation,

ผมคิดว่า ไม่ว่าใครที่ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน

would feel the same way, we'd have the same instinct.

คงรู้สึกเหมือนกัน เรามีสัญชาตญาณคล้าย ๆ กัน

We don't want to be asked to do good work with bad tools.

เราไม่อยากถูกขอร้องให้ทำสิ่งดี ๆ ด้วยเครื่องมือที่แย่ ๆ

We don't want to have to overcome unnecessary hurdles.

เราไม่อยากเผชิญกับความยากลำบากที่ไม่จำเป็น

But Jarrett's instinct was wrong,

แต่สัญชาตญาณของ จาร์เรทท์ นั้นผิด

ขอบคุณพระเจ้า ที่เขาเปลี่ยนใจ

and thank goodness he changed his mind.

And I think our instinct is also wrong.

ผมคิดว่า สัญชาตญาณของเราก็ผิด

I think we need to gain a bit more appreciation

ผมคิดว่า เราต้องขอบคุณ ข้อดีที่ไม่ได้คาดคิด

for the unexpected advantages of having to cope with a little mess.

ที่เกิดจากการ ต้องจัดการความยุ่งยากนิดหน่อย

So let me give you some examples

ผมจะยกตัวอย่างให้ซัก 2-3 อย่าง

from cognitive psychology,

จากจิตวิทยาการรู้คิด

from complexity science,

จากวิทยาศาสตร์เชิงซับซ้อน

from social psychology,

จากจิตวิทยาสังคม

and of course, rock 'n' roll.

และ แน่นอน... จากร็อคแอนด์โรล

So cognitive psychology first.

เรามาเริ่มจาก จิตวิทยาการรู้คิด

We've actually known for a while

เรารู้มาซักพักหนึ่งแล้วว่า

that certain kinds of difficulty,

ความยุ่งยากบางอย่าง

certain kinds of obstacle,

หรือ อุปสรรคบางอย่าง

can actually improve our performance.

สามารถทำให้ความสามารถของเราดีขึ้น

For example,

ยกตัวอย่างเช่น

the psychologist Daniel Oppenheimer,

นักจิตวิทยา แดเนียล ออพเพนไฮเมอร์ (Daniel Oppenheimer)

a few years ago,

เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา

teamed up with high school teachers.

ร่วมมือกับคุณครูโรงเรียนมัธยม

And he asked them to reformat the handouts

เขาขอให้ครูมัธยมเปลี่ยนรูปแบบ

that they were giving to some of their classes.

ของเอกสารที่ต้องแจกให้นักเรียน

So the regular handout would be formatted in something straightforward,

เอกสารปกติ จะมีรูปแบบที่เข้าใจง่าย

such as Helvetica or Times New Roman.

เช่น ใช้ตัวอักษรแบบ เฮลเวติกา หรือ ทามส์ นิว โรมัน

But half these classes were getting handouts that were formatted

แต่ ครึ่งหนึ่งของชั้นเรียน จะได้รับเอกสาร ที่ดูแน่น ๆ

in something sort of intense, like Haettenschweiler,

เช่น การใช้ตัวอักษรแบบ อาเทนชไวเลอร์

or something with a zesty bounce, like Comic Sans italicized.

หรือตัวอักษรสนุก ๆ เช่น โคมิค แซนส์ พิมพ์เอนขวา

Now, these are really ugly fonts,

ตัวอักษรพวกนี้อัปลักษณ์มาก

and they're difficult fonts to read.

แล้วก็ อ่านได้ยาก

But at the end of the semester,

แต่พอใกล้ปิดเทอม

students were given exams,

นักเรียนต้องทำข้อสอบ

and the students who'd been asked to read the more difficult fonts,

นักเรียนที่ต้องอ่านตัวอักษรที่อ่านยาก

had actually done better on their exams,

ทำคะแนนสอบได้ดีกว่า

ในหลาย ๆ วิชา

in a variety of subjects.

And the reason is,

เหตุผลก็เป็นเพราะ

the difficult font had slowed them down,

ตัวอักษรที่อ่านยาก ทำให้พวกเขาช้าลง

forced them to work a bit harder,

มันบังคับให้พวกเขาต้องพยายามมากขึ้น

to think a bit more about what they were reading,

เพื่อคิดมากขึ้นเกี่ยวกับสิ่งที่อ่านอยู่

เพื่อตีความมัน

to interpret it ...

and so they learned more.

พวกเขาจึงได้เรียนรู้มากขึ้น

Another example.

อีกตัวอย่างหนึ่ง

The psychologist Shelley Carson has been testing Harvard undergraduates

นักจิตวิทยา เชลลี่ คาร์สัน (Shelley Carson) ได้ทำการทดสอบนักศึกษาฮาร์วาร์ด

for the quality of their attentional filters.

เรื่องความสามารถ ในการคัดกรองความสนใจ

What do I mean by that?

แล้วมันแปลว่าอะไร

What I mean is, imagine you're in a restaurant,

ลองจินตนาการ คุณอยู่ในร้านอาหาร

you're having a conversation,

คุณกำลังคุยอยู่

there are all kinds of other conversations going on in the restaurant,

แต่ก็มีการพูดคุยอื่น ๆ ในร้านด้วย

you want to filter them out,

คุณต้องกรองมันออกไป

you want to focus on what's important to you.

คุณต้องโฟกัสสิ่งที่สำคัญ

Can you do that?

คุณทำได้ไหม

หากทำได้ คุณก็มีการคัดกรองความสนใจที่ดี

If you can, you have good, strong attentional filters.

But some people really struggle with that.

แต่คนบางคน ก็ทำได้ไม่ดีนัก

นักศึกษาบางคนของ คาร์สัน ก็ทำได้ไม่ดีนัก

Some of Carson's undergraduate subjects struggled with that.

They had weak filters, they had porous filters --

พวกเขา มีความสามารถในการคัดกรองต่ำ ตัวกรองของเขามีรูพรุนไปหมด

let a lot of external information in.

พวกเขาปล่อยให้ข้อมูลภายนอกเข้ามา

And so what that meant is they were constantly being interrupted

นั่นหมายความว่า พวกเขาจะถูกขัดจังหวะอยู่เสมอ ๆ

by the sights and the sounds of the world around them.

ด้วยภาพ และ เสียง จากโลกรอบ ๆ ตัวเขา

If there was a television on while they were doing their essays,

หากโทรทัศน์เปิดอยู่ ขณะที่เขาเขียนเรียงความ

เขาก็จะไม่สามารถกรองมันออกไปได้

they couldn't screen it out.

Now, you would think that that was a disadvantage ...

คุณคงคิดว่า นี้คือข้อเสียเปรียบ

but no.

แต่จริง ๆ แล้ว.... ไม่ใช่

When Carson looked at what these students had achieved,

เมื่อ คาร์สัน มองสิ่งที่นักศึกษาเหล่านี้ทำสำเร็จ

the ones with the weak filters

นักศึกษาที่มีความสามารถในการคัดกรองต่ำ

were vastly more likely

มีแนวโน้มเป็นอย่างมาก

to have some real creative milestone in their lives,

ที่จะมีเหตุการณ์สำคัญ เชิงความคิดสร้างสรรค์ในชีวิต

to have published their first novel,

เช่น จัดพิมพ์นวนิยายเล่มแรก

ออกอัลบั้มแรกของตัวเอง

to have released their first album.

These distractions were actually grists to their creative mill.

ความวอกแวกเหล่านี้ จริง ๆ แล้ว ปล่อยความคิดสร้างสรรค์ออกมาด้วย

They were able to think outside the box because their box was full of holes.

พวกเขาสามารถคิดนอกกรอบ เพราะกรอบของเขา เต็มไปด้วยรูพรุน

Let's talk about complexity science.

มาพูดถึงวิทยาศาสตร์เชิงซับซ้อนกัน

So how do you solve a really complex --

คุณจะแก้ปัญหาสิ่งที่ซับซ้อนมาก ๆ ยังไง

the world's full of complicated problems --

โลกเต็มไปด้วยปัญหาที่ซับซ้อน

how do you solve a really complicated problem?

คุณจะแก้ไขอันที่มันซับซ้อนยังไง

ตัวอย่างเช่น คุณพยายามจะสร้างเครื่่องบินไอพ่น

For example, you try to make a jet engine.

There are lots and lots of different variables,

มันมีตัวแปรที่หลากหลาย และ หลายตัวมาก ๆ

the operating temperature, the materials,

อุณหภูมิในการเดินเครื่อง วัสดุใช้สร้าง

all the different dimensions, the shape.

มิติต่าง ๆ รูปทรง

You can't solve that kind of problem all in one go,

คุณไม่สามารถ แก้ปัญหาทั้งหมดในครั้งเดียว

it's too hard.

มันยากเกินไป

So what do you do?

แล้ว เราทำยังไงล่ะ

Well, one thing you can do is try to solve it step-by-step.

จริง ๆ แล้ว สิ่งหนึ่งที่คุณทำได้ คือ แก้ปัญหาทีละอย่าง

So you have some kind of prototype

คุณมีต้นแบบตัวหนึ่ง

and you tweak it, you test it, you improve it.

แล้วคุณก็ปรับมัน ทดสอบ แล้วก็แก้ไข

You tweak it, you test it, you improve it.

คูณปรับมัน ทดสอบ แล้วก็แก้ไข

แนวคิดการปรับให้ดีขึ้นทีละนิดนี้ สุดท้ายแล้ว ก็จะได้เครื่องยนต์ที่ดี

Now, this idea of marginal gains will eventually get you a good jet engine.

And it's been quite widely implemented in the world.

แล้วมันก็ถูกใช้ ค่อนข้างแพร่หลายทั่วโลก

So you'll hear about it, for example, in high performance cycling,

คุณอาจจะเคยได้ยิน ยกตัวอย่างเช่น การขี่จักรยานแบบเน้นสมรรถภาพ

web designers will talk about trying to optimize their web pages,

นักออกแบบเว็บไซด์ มักอยากให้เว็บไซด์ใช้ได้ดีที่สุด

they're looking for these step-by-step gains.

พวกเขาก็ใช้หลักการปรับทีละขั้น ๆ

That's a good way to solve a complicated problem.

มันเป็นแนวทางที่ดีในการแก้ปัญหาที่ยุ่งยาก

But you know what would make it a better way?

แต่อะไรเป็นวิธีที่ดีกว่า

A dash of mess.

ใส่ความยุ่งเหยิงเข้าไป

You add randomness,

คุณเติมอะไรลงไปแบบสุ่ม ๆ

early on in the process,

ตั้งแต่ขั้นตอนแรก ๆ

you make crazy moves,

คุณทำอะไรที่เพี้ยน ๆ

you try stupid things that shouldn't work,

คุณลองทำสิ่งที่ดูโง่ แล้วก็ไม่น่าจะได้ผล

and that will tend to make the problem-solving work better.

นั่นมีแนวโน้มจะทำให้ การแก้ปัญหาดีขึ้น

And the reason for that is

เหตุผลก็คือ

the trouble with the step-by-step process,

ปัญหาเกี่ยวกับการทำทีละขั้น

the marginal gains,

การปรับให้ดีขึ้นทีละนิด

is they can walk you gradually down a dead end.

คือ มันอาจจะพาเรา ทีละนิด ๆ ไปสู่ทางตัน

And if you start with the randomness, that becomes less likely,

แต่หากคุณเริ่มจากการสุ่ม มีแนวโน้มน้อยลงที่จะเจอทางตัน

and your problem-solving becomes more robust.

แล้วการแก้ปัญหาของคุณ ก็จะดูแข็งแกร่งขึ้น

Let's talk about social psychology.

มาพูดถึงจิตวิทยาสังคมดูบ้าง

So the psychologist Katherine Phillips, with some colleagues,

นักจิตวิทยา แคทเธอรีน ฟิลลิปส์ (Katherine Phillips) และเพื่อนร่วมงานของเธอ

recently gave murder mystery problems to some students,

เมื่อไม่นานมานี้ ให้โจทย์ปริศนาฆาตกรรมกับนักศึกษา

and these students were collected in groups of four

โดยนักศึกษาทำงานเป็นกลุ่ม กลุ่มละ 4 คน

and they were given dossiers with information about a crime --

พวกเขาได้รับข้อมูลเป็นตั้ง ๆ เกี่ยวกับการฆาตกรรม

หลักฐาน ข้อแก้ตัว คำให้การของพยาน และ ผู้ต้องสงสัย 3 คน

alibis and evidence, witness statements and three suspects.

And the groups of four students were asked to figure out who did it,

นักเรียนแต่ละกลุ่มถูกขอร้อง ให้หาคำตอบ

ให้หาตัวฆาตรกร

who committed the crime.

And there were two treatments in this experiment.

การทดลองนี้ แบ่งกลุ่มเป็น 2 แบบ

In some cases these were four friends,

บางกลุ่ม ทุกคนจะเป็นเพื่อนกัน

they all knew each other well.

ทุกคนรู้จักกันดี

In other cases,

บางกลุ่ม

three friends and a stranger.

มีเพือนกัน 3 คน และ คนแปลกหน้าอีก 1

And you can see where I'm going with this.

เหมือนคุณจะรู้แล้วว่าผมจะพูดอะไร

Obviously I'm going to say

จริง ๆ แล้ว สิ่งที่ผมจะพูด

that the groups with the stranger solved the problem more effectively,

คือ กลุ่มที่มีคนแปลกหน้า แก้ปัญหาได้มีประสิทธิภาพมากกว่า

which is true, they did.

ซึ่ง ในความเป็นจริง ก็เป็นอย่างนั้น

Actually, they solved the problem quite a lot more effectively.

จริง ๆ แล้ว พวกเขาแก้ปัญหาได้มีประสิทธิภาพกว่ามาก

So the groups of four friends,

กลุ่มที่เป็นเพื่อนกัน 4 คน

มีโอกาสแค่ 50% ที่จะได้คำตอบที่ถูก

they only had a 50-50 chance of getting the answer right.

ซึ่งจริง ๆ แล้ว ไม่ดีเลย

Which is actually not that great --

in multiple choice, for three answers? 50-50's not good.

ข้อสอบที่มีตัวเลือก 3 ตัว 50% คงไม่พอ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

The three friends and the stranger,

กลุ่มเพื่อน 3 คน กับ คนแปลกหน้าอีก 1

even though the stranger didn't have any extra information,

แม้คนแปลกหน้านั้น ไม่มีข้อมูลอะไรพิเศษ

even though it was just a case

แม้มันจะเป็นเพียงกรณีของ

of how that changed the conversation to accommodate that awkwardness,

การเปลี่ยนการสนทนา เพื่อไม่ให้เกิดความอึดอัด

the three friends and the stranger,

สำหรับเพื่อน 3 คน กับคนแปลกหน้า

they had a 75 percent chance of finding the right answer.

พวกเขามีโอกาส 75% ในการได้คำตอบที่ถูกต้อง

That's quite a big leap in performance.

เป็นผลงานที่ก้าวกระโดดมาก

But I think what's really interesting

แต่ผมคิดว่า สิ่งที่น่าสนใจมาก

is not just that the three friends and the stranger did a better job,

ไม่ใช่แค่ว่า พวกเขาทำได้ดีกว่ามาก

แต่ รวมถึง พวกเขารู้สึกยังไง

but how they felt about it.

So when Katherine Phillips interviewed the groups of four friends,

เมื่อ แคทเธอรีน สัมภาษณ์ กลุ่มที่เป็นเพื่อนกันทั้งหมด

they had a nice time,

พวกเขามีช่วงเวลาที่ดี

they also thought they'd done a good job.

พวกเขาคิดว่า ทำได้ดี

They were complacent.

พวกเขารู้สึกพอใจ

When she spoke to the three friends and the stranger,

เมื่อเธอได้คุย กับกลุ่มที่มีคนแปลกหน้า

they had not had a nice time --

พวกเขาไม่ได้มีช่วงเวลาที่ดี

it's actually rather difficult, it's rather awkward ...

จริง ๆ แล้ว มันค่อนข้างยาก และ อึดอัด

and they were full of doubt.

แล้วก็เต็มไปด้วยข้อสงสัย

They didn't think they'd done a good job even though they had.

พวกคิดว่าทำได้ไม่ดี แม้จะทำได้ดี

And I think that really exemplifies

และ ผมคิดว่า นี่เป็นตัวอย่าง

the challenge that we're dealing with here.

ของความท้าทายที่เราเผชิญอยู่

Because, yeah --

เพราะว่า ...

the ugly font,

ตัวอักษรที่น่าเกลียด

the awkward stranger,

คนแปลกหน้า

the random move ...

การทำอะไรแบบสุุ่ม ๆ

these disruptions help us solve problems,

สิ่งรบกวนเหล่านี้ ช่วยเราแก้ปัญหา

they help us become more creative.

มันช่วยให้เรามีความคิดสร้างสรรค์

But we don't feel that they're helping us.

แม้เราจะรู้สึกว่า มันไม่ได้ช่วย

We feel that they're getting in the way ...

เราคิดว่า มันเป็นอุปสรรค

and so we resist.

เราจึงต่อต้านมัน

And that's why the last example is really important.

นั่นคือเหตุผลว่า ทำไมตัวอย่างสุดท้ายถึงสำคัญ

So I want to talk about somebody

ผมอยากจะพูดถึงคนบางคน

from the background of the world of rock 'n' roll.

จากวงการร็อคแอนด์โรลล์

And you may know him, he's actually a TED-ster.

คุณอาจจะรู้จักเขา เขาเป็นแฟน TED ตัวยง

His name is Brian Eno.

เขาชื่อ ไบรอัน อีโน (Brian Eno)

He is an ambient composer -- rather brilliant.

เขาเป็ํนนักแต่งเพลงที่ค่อนข้างเก่ง

He's also a kind of catalyst

เขายังเป็นคล้าย ๆ ตัวเร่งปฎิกิริยา

behind some of the great rock 'n' roll albums of the last 40 years.

เบื้องหลังอัลบั้มร็อคแอนด์โรลล์เยี่ยม ๆ ในช่วง 40 ปีที่ผ่านมา

He's worked with David Bowie on "Heroes,"

เขาทำงานร่วมกับ เดวิด โบวี่ (David Bowie) ในอัลบั้มฮีโรส์ (Heroes)

he worked with U2 on "Achtung Baby" and "The Joshua Tree,"

เขาทำงานกับยูทู (U2) ใน อ้าคทัง เบบี้ (Achtung Baby) และ เดอะ โจชัว ทรี (The Joshua Tree)

he's worked with DEVO,

เขาทำงานกับดีโว (DEVO)

he's worked with Coldplay, he's worked with everybody.

เขาทำงานกับ โคลด์เพลย์ (Coldplay) เขาทำงานกับทุกคน

And what does he do to make these great rock bands better?

แล้วเขาทำอะไร ให้วงร็อคพวกนี้ดีขึ้น

Well, he makes a mess.

เขาสร้างความยุ่งยาก

He disrupts their creative processes.

ก่อกวนกระบวนความคิดสร้างสรรค์ของวง

It's his role to be the awkward stranger.

บทบาทของเขา คือ คนแปลกหน้าที่น่าอึดอัด

It's his role to tell them

บทบาทของเขาคือ

บอกให้วงร็อคเหล่านั้น เล่นเปียโนที่เล่นไม่ได้

that they have to play the unplayable piano.

And one of the ways in which he creates this disruption

วิธีการหนึ่งที่เขาใช้ก่อกวน

is through this remarkable deck of cards --

คือ การใช้บัตรที่ไม่ธรรมดาปึกหนึ่ง

I have my signed copy here -- thank you, Brian.

ผมมีปึกที่มีลายเซ็นของเขาปึกนึงตรงนี้ ขอบคุณ ไบรอัน

They're called The Oblique Strategies,

เราเรียกสิ่งนี้ว่า กลยุทธ์บิดเบือน

he developed them with a friend of his.

เขากับเพื่อนของเขาคนหนึ่งพัฒนามันขึ้นมา

And when they're stuck in the studio,

เมื่อเขาเจอทางตันในสตูดิโอ

Brian Eno will reach for one of the cards.

ไบรอัน อีโนจะจับบัตรมาใบหนึ่ง

He'll draw one at random,

เขาสุ่มดึงมันออกมา

and he'll make the band follow the instructions on the card.

และให้วงดนตรีทำตามคำสั่งบนบัตร

So this one ...

เช่น อันนี้...

"Change instrument roles."

"เปลี่ยนเครื่องดนตรีกัน"

Yeah, everyone swap instruments -- Drummer on the piano --

ทุกคน ต้องสลับเครื่องดนตรีกัน คนตีกลองไปเล่นเปียโน

Brilliant, brilliant idea.

ความคิดนี้ยอดเยี่ยม ๆ มาก ๆ

"Look closely at the most embarrassing details. Amplify them."

"มองรายละเอียดที่น่าอายอย่างถี่ถ้วน แล้วทำให้มันเห็นชัดขึ้น"

"Make a sudden, destructive, unpredictable action. Incorporate."

"ลงมือทำอะไรที่กระทันหัน ทำลายล้าง และคาดเดาไม่ได้ จงรวมหัวกัน"

These cards are disruptive.

บัตรพวกนี้ เป็นตัวพลิกผันสถานการณ์

Now, they've proved their worth in album after album.

มันได้พิสูจน์ตัวเองมาแล้ว อัลบั้มแล้ว อัลบั้มเล่า

The musicians hate them.

พวกนักดนตรีเกลียดมัน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So Phil Collins was playing drums on an early Brian Eno album.

ฟิล คอลลินส์ (Phil Collins) ต้องเล่นกลอง ในช่วงแรก ๆ ที่ ไบรอัน อีโน เริ่มทำอัลบั้ม

He got so frustrated he started throwing beer cans across the studio.

ฟิล อารมรณ์เสียมาก ถึงกับขว้างกระป๋องเบียร์ในสตูดิโอ

Carlos Alomar, great rock guitarist,

คาร์ลอส อโลมาร์ (Carlos Alomar) นักกีต้าร์ร็อคที่เยี่ยมยอด

working with Eno on David Bowie's "Lodger" album,

ทำงานกับ อีโน ในอัลบั้ม ล้อดเจ้อร์ (Lodger) ของ เดวิด โบวี่

and at one point he turns to Brian and says,

ครั้งหนึ่ง เขาหันไปหาไบรอัน แล้วพูดว่า

"Brian, this experiment is stupid."

"ไบรอัน ผมว่าการทดลองอันนี้มันโง่มาก"

But the thing is it was a pretty good album,

แต่ว่า มันเป็นอัลบั้มที่ค่อนข้างดี

but also,

แต่

Carlos Alomar, 35 years later, now uses The Oblique Strategies.

35 ปีต่อมา คาร์ลอส อโลมาร์ หันมาใช้กลยุทธ์นี้ด้วย

And he tells his students to use The Oblique Strategies

เขาบอกกับนักเรียนของเขา ให้ใช้กลยุทธ์การบิดเบือนนี้

because he's realized something.

เพราะเขาตระหนักถึงบางสิ่ง

Just because you don't like it doesn't mean it isn't helping you.

การที่คุณไม่ชอบมัน ไม่ได้หมายความว่า มันจะช่วยคุณไม่ได้

The strategies actually weren't a deck of cards originally,

กลยุทธ์นี้จริง ๆ แล้ว ไม่ได้เป็นบัตรแบบนี้ในตอนแรก

they were just a list --

มันเป็นแค่ข้อความ

list on the recording studio wall.

ที่ติดไว้บนกำแพงของสตูดิโอเพลง

A checklist of things you might try if you got stuck.

เป็นรายการให้ลองทำ เวลาที่คิดอะไรไม่ออก

The list didn't work.

แต่มันไม่เวิร์ค

Know why?

เพราะอะไรล่ะ

Not messy enough.

มันยังยุ่งเหยิงไม่พอ

Your eye would go down the list

คุณจะกวาดตาไปบนข้อความเหล่านี้

and it would settle on whatever was the least disruptive,

แล้วหยุดตรงอันที่ทำให้คุณติดขัดน้อยที่สุด

the least troublesome,

อันที่จะทำให้เกิดปัญหาน้อยสุด

which of course misses the point entirely.

ซึ่งเป็นการผิดประเด็นมาก ๆ

And what Brian Eno came to realize was,

สิ่งที่ ไบรอัน อีโน ตระหนักคือ

yes, we need to run the stupid experiments,

ใช่ เราต้องทำการทดลองโง่ ๆ

we need to deal with the awkward strangers,

เราต้องรับมือกับคนแปลกหน้าที่น่าอึดอัด

we need to try to read the ugly fonts.

เราต้องอ่านอักษรที่น่าเกลียด

These things help us.

สิ่งพวกนี้ช่วยเรา

They help us solve problems,

มันช่วยเรา แก้ปัญหา

they help us be more creative.

มันช่วยเราให้มีความคิดสร้างสรรค์มากขึ้น

But also ...

แต่

we really need some persuasion if we're going to accept this.

เราก็ต้องมีแรงจูงใจด้วย ถ้าเราจะยอมรับมัน

So however we do it ...

เราต้องทำมัน

whether it's sheer willpower,

ไม่ว่าจะเป็นเพราะความตั้งใจ

whether it's the flip of a card

ไม่ว่าจะเป็นเพราะการเปิดบัตร

or whether it's a guilt trip from a German teenager,

หรือ เพราะความรู้สึกผิด ที่มีต่อวัยรุ่นชาวเยอรมันคนหนึ่ง

all of us, from time to time,

ในบางครั้ง พวกเราทุกคน

need to sit down and try and play the unplayable piano.

ต้องนั่งลง และ พยายามเล่นเปียโนที่ไม่น่าจะเล่นได้

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)