What to do when everything feels broken | Daniel Alexander Jones

Çeviri: Sara Ozturk Gözden geçirme: Merve Kılıç

"I've got people in me."

"İçimde insanlar var."

So sang the late Abbey Lincoln.

Rahmetli Abbey Lincoln şarkısında böyle demişti.

I take that lyric as mantra.

Bu sözü mantram olarak kullanıyorum.

"I've got people in me."

"İçimde insanlar var."

Jomama Jones is the person in me I turn to as a guide.

Jomama Jones, rehber olarak başvurduğum içimdeki insan.

She's my alter ego.

O, benim ikinci kişiliğim.

I've been embodying her in performance since 1995,

1995'deki performanstan beri onu nesnelleştiriyorum.

and she comes around when she has some insight to offer folks.

Sunacağı bir içgörüsü varsa ortaya çıkıyor, millet.

At this time of radical change,

Bu radikal değişim zamanında

I'm glad to be the vessel for her message to you.

size olan mesajına aracı olmaktan çok memnunum.

Jomama Jones: What if I told you

Jomama Jones: Ya size

it's going to be alright ...

iyi olacağını

but what if I told you not yet?

ama henüz olmadığını söyleseydim?

What if I told you there are trials ahead

Ya size en derin korkularınızın ötesinde

beyond your deepest fears?

sınavlar olduğunu söyleseydim?

What if I told you will you fall ...

Ya size en, en, en dibe

down, down, down?

düşeceğinizi söyleseydim?

But what if I told you you will surprise yourself?

Ama ya size kendinizi şaşırtacağınızı söyleseydim?

What if I told you will be brave enough?

Ya size yeteri kadar cesur olacağınızı söyleseydim?

What if I told you

Ya size hepsinin üstesinden gelemeyeceğimizi söyleseydim?

we won't all make it through?

But what if I told you

Ama ya size bunun

that is as it must be?

böyle olması gerektiğini söyleseydim?

What if I told you I've seen the future?

Ya size geleceği gördüğümü söyleseydim?

Do you like my hands?

Ellerimi beğendiniz mi?

They're expressive, yeah?

Etkileyiciler değil mi?

Now look at your hands -- now go on.

Şimdi ellerinize bakın, hadi bakın.

There's so much history recorded through their touches

Dokunuşlarıyla çok fazla tarih kaydedilmiş

and marks of the future sketched on their palms.

ve geleceğin izleri avuçlarına taslak çizmiş.

Sometimes hands grip tight,

Bazen eller sıkı tutar,

sometimes hands let go.

bazen de bırakırlar.

What if I told you

Ya size hepsinin

it's all going to come undone?

parçalara ayrılacağını söyleseydim?

Hm.

Ladies and gentlemen

Bayanlar ve baylar

and otherwise described,

ve başka türlü tanımlananlar,

I am Jomama Jones.

ben Jomama Jones.

Some call me a soul sonic superstar,

Bazıları bana bir ruh sonik süperstarı diyor,

and I agree,

geçmişimde olsa bile bu gelecektendi

though even in my past that was from the future.

ve buna katılıyorum.

Let me take you back to girlhood.

Sizi kızlık çağına geri götüreyim.

Picture this:

Hayal edin:

it was Planting Day,

Bulduğum siyahi gençlik topluluğu için uydurduğum bir tatil olan Ekim Günü'ydü.

which was a holiday I invented

for the Black youth community group I founded.

I dashed home to put on my gardening ensemble

Amcam Freeman'ı suçüstü yakaladığımda

when I caught my uncle Freeman red-handed.

bahçıvanlık takımımı giymek için eve koşmuştum.

He was standing over my piggy bank with his hammer raised high.

Çekicini yükseltmiş bir şekilde kumbaramın başında duruyordu.

He was fixing to steal my coins.

Paralarımı çalmak için tamir ediyordu.

And you see,

Bakın,

my uncle Freeman was a handyman.

amcam Freeman becerikli birisiydi.

He could fix anything --

Her şeyi tamir edebilirdi;

a broken chair, a shattered pot --

kırık bir sandalye, bozulmuş bir demlik,

even bring grandmother's plants back to life.

büyükannemin bitkilerini bile hayata döndürebilirdi.

He had that magic touch with broken things ...

Kırılmış şeylere ve kırılmış insanlara karşı

and broken people.

sihirli bir dokunuşu vardı.

He would take me with him on his jobs

İşe giderken beni de yanında götürürdü

and say, "C'mon Jo,

ve "Hadi Jo,

let's go do something to make this world a better place."

bu dünyayı daha iyi bir yer yapmak için bir şeyler yapalım." derdi.

His hands were wide and calloused,

Elleri büyük ve nasırlıydı.

and they always reminded me of displaced tree roots.

Bana hep yerinden edilmiş ağaç köklerini hatırlatırdı.

As we worked he would talk with folks

Çalışırken insanlarla yaklaşmakta olduğuna emin olduğu

about the change he was sure was just around the corner.

değişim hakkında konuşurdu.

I saw him mend flagging hopes

Zayıf umutları iyileştirdiğini

and leave folks with their heads held high.

ve insanları başı dik bıraktığını görürdüm.

His hands stirred the sunshine.

Elleri günışığına karışırdı.

And now he was about to break my piggy bank.

Şimdi de kumbaramı kırmak üzereydi.

I said "Step back, man, and show me your hands."

"Geri çekil ve bana ellerini göster." dedim.

You know the irony was

İroni, çalışırken parkelerin altında bulduğu eski paraları bana vermesiydi.

he used to give me all the old coins he'd find under floorboards while working.

And I put them in the piggy bank

Çocukluğumdaki ek işlerle kazandığım paralarla birlikte

along with the money I earned through my childhood side hustles.

onları da kumbarama koyardım.

But by the spring of 1970,

Ama 1970 ilkbaharına kadar

Uncle Freeman had lost his touch ...

Freeman amcam işlerinin çoğuyla birlikte

along with most of his jobs.

dokunuşunu da kaybetti.

He saw a heavy future

Avucunda haksızlıklar ve siyahi güçlerinin azalması ile dolu

of civil wrongs and Black power outages in his palms.

ağır bir gelecek gördü.

The last straw had come the previous winter

Son hasır işi, Fred Hampton'u vurdukları geçen kış mevsiminde geldi.

when they had gunned down Fred Hampton.

Overwhelmed with fear

Korku,

and rage

öfke

and grief,

ve kederle dolup taşan

Uncle Freeman tried to game his future.

Freeman amcam geleceğiyle oynamaya başladı.

He gripped too tight,

Çok sıkı tutmuştu

and he started playing the numbers.

ve sayılarla oynamaya başladı.

"Well, one of these numbers is gonna hit, little girl.

"Bu sayılardan bir tanesi tutacak küçük kız.

You got a quarter for your uncle Free -- "

Amcan Freeman için bir çeyrekliğin var."

Now some of y'all have that relative.

Hepinizin böyle bir akrabası var.

But I knew right then and there I had to do something.

Ama o anda bir şey yapmam gerektiğini biliyordum.

I jumped up and I grabbed that hammer

Atladım ve o çekici elinden aldım.

and I brought it crashing down on that pig.

Çekiçle kumbaramı kırdım.

And Uncle Freeman started to weep as I gathered up all the coins.

Freeman amcam ben bütün paraları toplarken ağlamaya başladı.

"We're not buying no lottery ticket, Uncle Freeman.

"Artık piyango bileti almayacağız Freeman amca, hadi."

C'mon."

We spent every last cent at the seed store.

Her kuruşu tohum dükkânında harcadık.

You know, the kids in my gardening group?

Bahçıvanlık grubumdaki çocukları biliyor musunuz?

They didn't bat an eye when I had Uncle Freeman get down

Freeman amcam çömelip

and put his hands in the earth again

elini tekrar toprağa koyduğunda ve o toprağa tohumlarımızı dağıttığında

and start breaking up that soil for our seeds.

kıllarını bile kıpırdatmadılar.

And my little friend Taesha even came over and started slapping him on the back

Küçük arkadaşım Taesha bile yanımıza gelip "Ağla Freeman amca. Ağla." diyerek

saying, "Cry it out, Uncle Freeman.

Cry it out."

amcamın sırtını sıvazlamaya başladı.

"I can't fix this," he sobbed.

"Bunu düzeltemem." diye hıçkırdı.

It's an ancient-future truism, that.

Bu herkesçe bilinen bir antik gelecekti.

He wasn't the first to feel that way, and he wouldn't be the last.

Böyle hisseden ilk insan değildi ve son da olmayacaktı.

Right now, it feels as though everything is breaking beyond repair.

Şu anda her şey onarılamayacak kadar kırılmış gibi hissettiriyor olabilir.

It is.

Ki öyle.

But that breaking apart can be a breaking open,

Ama o parçalara ayrılma

ne kadar zorlu, belirsiz ve korkunç gözükse de

no matter how violent and uncertain

and fearsome it seems.

kırık bir başlangıç olabilir.

The thing is ...

Mesele şu ki

we can't do it alone.

bunu tek başımıza yapamayız.

Uncle Freeman cried so much that day as we planted our seeds,

Freeman amcam o gün tohumlarımızı ekerken çok ağladı.

he was our very own irrigation system.

Kendi sulama sistemimiz gibiydi.

"I don't know who I am anymore, little girl,"

Günbatımında bana

he said to me at sundown.

"Artık kim olduğumu bilmiyorum küçük kız." dedi.

"Good, Uncle Freeman.

"Bu iyi, Freeman amca.

Good.

Bu iyi.

You're new again,

Tekrar yenisin

and that's just how we need you."

ve sana tam olarak bu hâlinle ihtiyacımız var."